Ο διανοούμενος Πρόεδρος

Από το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=122&artid=304712&dt=13/12/2009

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΟΥΤΣΟΣ | Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Θα μου επιτραπεί, στο παρόν κείμενο, να συνοψίσω ό,τι συγκροτεί την πολυετή σταδιοδρομία του Προέδρου της Δημοκρατίας, ιδίως τον τρόπο σύζευξης επιστημονικής σκέψης και πολιτικής δραστηριότητας. Δηλαδή να αναζητήσω το νήμα της παρουσίας του ως πολιτικού διανοουμένου πολύ πριν από τη συμμετοχή του στα πολιτικά πράγματα της χώρας από το 1977 έως το 2004. Πρόκειται για το εξής ενιαίο πολύπτυχο:
1. Ο Κάρολος Παπούλιας πραγματοποίησε νομικές και κοινωνικές σπουδές, προπτυχιακές και μεταπτυχιακές, στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Μιλάνου και Κολωνίας, όπου αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου (1968). Η διδακτορική διατριβή του, με επιβλέποντα τον ειδικό σε θέματα του διεθνούς ιδιωτικού δικαίου καθηγητή Gerhard Κegel, πραγματεύεται το ζήτημα του κέρδους και της ζημίας στο πεδίο της αμέσου ιδιοκτησίας, όπως τούτο οριοθετείται κατά τη σύγκριση ελληνικής και γερμανικής νομοθεσίας.
2. Ανέπτυξε ερευνητική δραστηριότητα ως συνεργάτης του Ινστιτούτου Νοτιοανατολικής Ευρώπης στο Μόναχο.
3. Εκτός από τη διδακτορική διατριβή του και τη συνεργασία του στο προαναφερθέν Ινστιτούτο, δημοσίευσε περιεκτική ανατομία της ελληνικής Αντίστασης (κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Suhrkamp) και μακρά σειρά άρθρων πολιτικής και κοινωνικής σκέψης σε ευρωπαϊκές εφημερίδες και περιοδικά (π.χ. στο Das Αrgument ).
4. Εφηβος μετείχε στην ένοπλη Αντίσταση εναντίον των Γερμανών εισβολέων, ενώ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών πρωτοστάτησε, στη Δυτική Γερμανία, στην οργάνωση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ενωσης Εξωτερικού, υπήρξε ιδρυτικό μέλος της πρώτης συνδικαλιστικής αντιστασιακής οργάνωσης και από τους τακτικότερους συνεργάτες της Deutsche Welle. Η Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ενωση (1964) ορίζει τον σοσιαλισμό ως «κίνημα λαϊκό, δημοκρατικό και ανθρωπιστικό» για τη διεκδίκηση του «τελικού» του στόχου, δηλαδή την «κατάργηση της εκμεταλλεύσεως ανθρώπου από άνθρωπο». Ειδικότερα, ως προς την εκπαίδευση όλων των βαθμίδων σημειώνεται ότι αποτελεί «κοινωνική επένδυση» και ως τέτοια επιβάλλεται να «βρίσκει τη συμπαράσταση του συνόλου».
5. Ως πεμπτουσία της σκέψης του ορίζεται η αναζωογονημένη παράδοση της ευρωπαϊκής κοινωνιστικής σκέψης, όπως ο ίδιος την προσέγγισε στα χρόνια των μεταπτυχιακών σπουδών του στην Ιταλία (με προεξάρχον στις οικείες θεωρητικές ζυμώσεις το περιοδικόCritica Μarxista ) και στη Γερμανία (στις κινήσεις των νέων περιοδικών, εντός και πέραν του SΡD).
      Τι ακριβώς ευνοήθηκε στο πεδίο των κοινωνικών και πολιτικών ιδεών μετά το συνέδριο του SΡD στο Βad Godesberg (1959); Με αφετηρία το βερολινέζικο ΄68 συντέθηκαν εμπειρίες από ασυντόνιστες αλλά πρωτόγνωρες πρωτοβουλίες πολιτών. Πρόκειται για τη φάση εμφάνισης της πολιτικής πρακτικής μορφών εναλλακτικής σκέψης, όταν ο Ηerbert Μarcuse μπορούσε στον τόπο της καταγωγής του να εκλαϊκεύσει, σε πολυπληθή φοιτητικά ακροατήρια, τις επισημάνσεις του για τον «μονοδιάστατο άνθρωπο», ορίζοντας ως «ουτοπία» ό,τι «εμποδίζεται να γεννηθεί από την εξουσία των κατεστημένων κοινωνιών». Στη σφύζουσα ελληνική ακαδημαϊκή παροικία του τέλους της δεκαετίας του ΄60 η εναλλακτική αυτή εμπειρία διαμεσολαβείται με τους αγωγούς και τα σύστοιχα αιτήματα της ελλαδικής συγκυρίας που καθόριζε η κοινή εναντίωση προς το καθεστώς των συνταγματαρχών.
      Θα προσθέσω ότι ο διανοούμενος Πρόεδρος διαθέτει σαφώς τεκμηριωμένη αντίληψη για το παρόν και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Για παράδειγμα, πριν από τρία χρόνια και πριν επέλθει η παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση, κατά την τελετή της αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Περούτζια, σκιαγράφησε με ευκρίνεια τις «βασικές προκλήσεις» που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση:
      «Πρώτον, οικονομικά και κοινωνικά θέματα, δηλαδή διασφάλιση σταθερής και δυναμικής ανάπτυξης, εξάλειψη της ανεργίας και του κοινωνικού αποκλεισμού και προστασία του περιβάλλοντος. Δεύτερον, η θέση μας ως παγκόσμιας δύναμης στο διεθνές σύστημα και, τρίτον, η θεσμική εξέλιξη της Ενωσης».
      Προέταξε ως το «μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης σήμερα» το «πώς θα διατηρήσει και θα ενισχύσει το κοινωνικό της κράτος στη σημερινή κατάσταση του παγκόσμιου περιβάλλοντος, στον ανταγωνισμό και στις γεωπολιτικές εξελίξεις», συνοψίζοντας τις «βασικές ανησυχίες του Ευρωπαίου πολίτη» στο «δικαίωμα στην εργασία, στην οικονομική πρόοδο, στην προστασία του περιβάλλοντος και σε ένα σοβαρό δίκτυο κοινωνικών παροχών».
      Συναφώς, υπογράμμισε τον «σημαντικότατο ρόλο των λειτουργών» όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης στην «πνευματική ολοκλήρωση» των μελών της κοινωνίας, αλλά και στην ενίσχυση των ικανοτήτων τους να αντιλαμβάνονται τις «πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες» στις οποίες μετέχουν. Για τούτο κάλεσε τα πανεπιστήμια, διδάσκοντες και διδασκόμενους, να «πρωτοστατήσουν» στην οικοδόμηση της νέας Ευρώπης.
      Τέλος, κατά την αναγόρευσή του (12.11.2007) σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων επανέλαβε ότι η «βάση της πολιτικής πρακτικής, τόσο σε εθνικό όσο και σε υπερεθνικό επίπεδο, δεν μπορεί να είναι άλλη από την κοινωνική δικαιοσύνη και την προστασία των αδυνάτων».

Ο κ. Παναγιώτης Νούτσος είναι καθηγητής της Κοινωνικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Η ιστορία των όπλων στην Ελλάδα της Επανάστασης

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_13/12/2009_382901 

Προδημοσίευση από το βιβλίο 

του Ρόμπερτ Eλγκουντ, που θεωρείται αυθεντία στα όπλα και τον οπλισμό 
του ισλαμικού κόσμου

* Όπλα της Επανάστασης του 1821, εκτεθειμένα στο Μουσείο Βαρώνου Μιχαήλ Τοσίτσα στο Μέτσοβο

Tου Ηλία Μαγκλίνη

«Το βαλκανικό όπλο σε σχήμα «Τ», γνωστό ως arnautka, κατασκευαζόταν ορισμένες φορές στην Brescia, ενώ μεγάλες ποσότητες σίγουρα κατασκευάζονταν στο Σεράγεβο και τα κεντρικά Βαλκάνια. Στη βόρεια Βαλκανική πιθανώς το αποκαλούσαν tancica ή karanfilka, ενώ οι Ελληνες ίσως τα ονόμαζαν λαζαρίνα ή καριοφίλι». Για το θρυλικό καριοφίλι όλα σχεδόν τα Ελληνόπουλα είχαν ακούσει ήδη από τα χρόνια του δημοτικού. Στο εξαιρετικά φροντισμένο, ως αισθητική αλλά και ως περιεχόμενο, λεύκωμα «Τα όπλα της Ελλάδας και των βαλκανικών γειτόνων της κατά την οθωμανική περίοδο» του δρος Ρόμπερτ Ελγκουντ (Robert Elgood), το καριοφίλι ή το επίσης περίφημο γιαταγάνι, είναι μόνον δύο από τα όπλα της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου για τα οποία μπορεί κανείς να πληροφορηθεί σχεδόν τα πάντα.
Οι τεχνικές λεπτομέρειες είναι μόνον μια πτυχή του έργου αυτού, το ουσιαστικότερο είναι το ιστορικό, εθνογραφικό, πολιτισμικό, ακόμα και ανεκδοτολογικό, υπόβαθρο πίσω από την ιστορία αυτών των όπλων, τα οποία, σημειωτέον, εμφανίστηκαν σε μια εποχή με μεγάλες ανακατατάξεις και ανατροπές και σε μια περιοχή, τα Βαλκάνια, που διόλου τυχαία, χαρακτηρίστηκε «μπαρουταποθήκη της Ευρώπης».

Συναρπαστική ιστορία

Ο συγγραφέας του βιβλίου είναι αυθεντία στα όπλα και τον οπλισμό του ισλαμικού κόσμου και κατείχε τη θέση του Ειδικού στα Οπλα της Ανατολής στο Sotheby's. Η ιστορία που καταγράφει είναι πλούσια και συναρπαστική, ενώ υποστηρίζεται και από 500 και πλέον έγχρωμες εικόνες.
Οπως αναφέρει σε προλογικό του σημείωμα ο Ιωάννης Κ. Μαζαράκης-Αινιάν, γενικός γραμματέας της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, μεγάλος αριθμός των όπλων που αναφέρονται στην ανά χείρας έκδοση προέρχονται από το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, το οποίο, ιδρυθέν το 1882, διαθέτει σήμερα μία από τις σημαντικότερες συλλογές όπλων του Αγώνα.
Επίσης, πολύ σημαντικό ρόλο στην πραγματοποίηση της έκδοσης έπαιξε το Ιδρυμα Στεφανή. Οπως γράφουν στον πρόλογό τους οι Γιάννης και Βασίλης Στεφανής, «Αν [όμως] το εκκρεμές της Ιστορίας μπορεί να ισορροπήσει, τα όπλα της περιόδου παρουσιάζουν τις δικές τους δυσκολίες ταυτότητας. Είναι τελικά προϊόντα όχι μιας μαζικής βιομηχανικής παραγωγής, αλλά συναρμολόγησης διαφόρων μερών, διακοσμημένων ανάλογα με τη βούληση του ιδιοκτήτη, και δεν αποκαλύπτουν μοναδική προέλευση ή καταγωγή». Οπως σημειώνουν, η έρευνα του δρος Ελγκουντ ήταν μια «δεκαετή κοπιαστική περιπέτεια».
Τα «Οπλα της Ελλάδας» θα κυκλοφορήσουν σε λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Polaris. Τη μετάφραση υπογράφουν οι Δάφνη Δημητριάδη και Ειρήνη Σκουζού και την επιστημονική θεώρηση ο Ιωάννης Μαζαράκης-Αινιάν.
Σήμερα η «Κ» προδημοσιεύει αποσπάσματα από το βιβλίο.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος

Μόνον οι Ελληνες στα Βαλκάνια διεκδικούσαν πάντοτε με υπερηφάνεια την ευρωπαϊκότητά τους. Συνεπώς, δεν προκαλεί έκπληξη ότι τον 19ο αιώνα απέκτησαν πολλά όπλα από το εξωτερικό, όπως ακριβώς αναζήτησαν και τους βασιλείς τους στις ίδιες χώρες. Πέρα από την απόκτηση όπλων μέσω εμπορίου, λαθρεμπορίου ή δωρεών, μεγάλος αριθμός ήρθε στην κατοχή των εξεγερμένων ως λεία από τον εχθρό, που ήταν ο παραδοσιακός τρόπος με τον οποίο εξοπλιζόταν ένας επαναστατημένος λαός. Ενας ηττημένος στρατός συνήθιζε να παρατά τα όπλα του στο πεδίο της μάχης, και στα Βαλκάνια τα όπλα άλλαζαν συχνά χέρια. Κατά τη διάρκεια πολεμικών συρράξεων στα Βαλκάνια, η οπισθοχώρηση δεν θεωρούνταν ντροπή, καθώς πολλοί στρατιώτες ήταν μισθοφόροι. Συνήθως οι οθωμανικοί στρατοί υπερτερούσαν κατά πολύ των εχθρών τους και όσους συλλάμβαναν τους ανασκολόπιζαν ή τους έγδερναν ζωντανούς. Για τον Οδυσσέα Ανδρούτσο (1788/9-1825), που λέγεται ότι μπορούσε να πηδήξει πάνω από 7 όρθια άλογα στη σειρά, αναφέρουν επίσης πως όταν ηττήθηκε από τους Τούρκους, έτρεξε απόσταση 44 χιλιομέτρων στα βουνά, δίχως να πάρει ανάσα.
Τα όπλα αυτά ήταν ιδιαίτερα αγαπητά και επισημαίνονταν με διακριτικά των ιδιοκτητών τους, συνήθως μέσω της προσθήκης περίτεχνης αργυρής διακόσμησης. Σε αυτή την παραδοσιακή τέχνη, οι Ελληνες τεχνίτες διέπρεψαν σε όλα τα Βαλκάνια. Στην Αλβανία και την Ελλάδα οι σπάθες και τα όπλα θεωρούνταν ότι είχαν θηλυκή υπόσταση και τους έδιναν γυναικεία ονόματα. Το διάσημο ασημένιο σπαθί του Οδυσσέα Ανδρούτσου λεγόταν «Ασήμω». Ο Θεόδωρος Γρίβας ονόμαζε το όπλο του «Θοδωρούλα», το υποκοριστικό της θηλυκής εκδοχής του ονόματός του. Η Θοδωρούλα μεγάλωσε πλέον και κατοικεί σοβαρή στο Μουσείο Αβέρωφ στο Μέτσοβο, έχοντας διατηρήσει την ομορφιά της. Πριν από την έναρξη της μάχης, οι ιδιοκτήτες έδιναν υποσχέσεις στα όπλα τους, εάν τους προστάτευαν: «Περήφανο όπλο μου, παινεμένο μου σπαθί,/ πόσες φορές μου έσωσες τη ζωή, βοήθα με και τώρα/ και θα σε σκεπάσω με χρυσό και θα σε σκεπάσω με ασήμι...»

«Ο ζωηρός, ευκίνητος Ελληνας»

Η ιστορία και η κοινωνική ανθρωπολογία των Βαλκανίων δεν είναι πολύ γνωστές σήμερα, ιδιαίτερα της Αλβανίας, την οποία ο ιστορικός του 18ου αιώνα Edward Gibbon περιέγραψε ως «μια χώρα που φαίνεται από την Ιταλία, αλλά είναι λιγότερο γνωστή και από το εσωτερικό της Αμερικής». Αυτό ισχύει μέχρι σήμερα. Τα οθωμανικά Βαλκάνια ήταν ένας κοσμοπολίτικος τόπος. Ο Βύρων το εκφράζει αυτό στην περιγραφή του για την Ηπειρο, στο «Προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ»: «Ο αγριωπός Αλβανός αναγνωρίζεται από την κοντή περισκελίδα του,/ τον κεφαλόδεσμο γύρω από την κεφαλή,/ το πολυτελές όπλο και τα χρυσοΰφαντα ενδύματα. Ο Μακεδόνας από το ερυθρό επωμίδιο. Ο Δελής από τον τρομερό πίλο και την κυρτή σπάθα. Ο Ελληνας από τη ζωηρότητα και την ευκινησία του./ Και ο ευνουχισμένος γιος της Νουβίας από το μελαψό χρώμα./ Ο γενειοφόρος Τούρκος, που σπάνια καταδέχεται να μιλήσει,/ κυρίαρχος όλων, πολύ ισχυρός για να είναι πράος. Ολοι αναμειγνύονται εντυπωσιακά...».

Η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΙΔΕΑΣ

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_13/12/2009_383296

* Η στιγμή της υπογραφής της συνθήκης

 *H Συνθήκη της Λωζάννης, 

από το 1923, καθορίζει 

το νομικό πλαίσιο των σχέσεων μεταξύ της Ελλάδας 

και της Τουρκίας

Επιμέλεια: Στέφανος Xελιδόνης


Στις 24 Ιουλίου 1923 υπεγράφη στη Λωζάννη η Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ιαπωνίας, της Ελλάδας, της Ρουμανίας και του Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων από τη μία πλευρά, και της Τουρκίας από την άλλη. Η Συνθήκη της Λωζάννης αντικατέστησε τη Συνθήκη των Σεβρών, την οποία δεν αναγνώριζε η νέα τουρκική κυβέρνηση υπό τον Μουσταφά Κεμάλ. 
Με τη νέα συνθήκη, η Ελλάδα έχανε τη ζώνη της Σμύρνης, την Ιμβρο, την Τένεδο και την Ανατολική Θράκη. Η Συνθήκη της Λωζάννης ήταν η ταφόπλακα της Μεγάλης Ιδέας, ήταν όμως και η ταφόπλακα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Δημοκρατία της Τουρκίας αναγνωρίστηκε διεθνώς ως το διάδοχο κράτος της, παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές οθωμανικές περιοχές εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα όσων μειονοτήτων θα απέμεναν στα εδάφη της μετά την ανταλλαγή πληθυσμών με την Ελλάδα. Εκτός από τα σύνορα της Ελλάδας και της Τουρκίας, η Συνθήκη της Λωζάννης, μαζί με τη Συνθήκη της Αγκυρας του 1921, όρισε τα σύνορα του Ιράκ και της Συρίας. Η Σύμβαση για τα Στενά αντικαταστάθηκε το 1936 από τη Σύμβαση του Μοντρέ και η επαρχία Χατάι (το σαντζάκι της Αλεξανδρέτας που επιδικάστηκε στη Συρία) κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1938 και με δημοψήφισμα το 1939 ενώθηκε με την Τουρκία. Η Συρία δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση της επαρχίας στην Τουρκία. Τα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας παραμένουν όπως τα όρισε η Συνθήκη της Λωζάννης.

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ

*Το πρώτο φύλλο της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως, γραμμένο στα ελληνικά και στα γερμανικά.

Η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως είναι στενά συνδεδεμένη με το νομοθετικό έργο της Βουλής. Η δημοσίευση των νόμων που ψηφίζει το Κοινοβούλιο, είναι υποχρεωτικό να δημοσιεύονται εκεί, γιατί αυτή είναι η βάση, που καθιστά εφαρμόσιμο ένα νομικό κείμενο θετού δικαίου.
Η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, ιδρύθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 1833.
Ωστόσο η ανάγκη της δημοσίευσης των πράξεων της ηγεσίας του αγωνιζόμενου Γένους από το 1821 και μετά, οδήγησε στην αναζήτηση λύσεων, παράλληλα με την οργάνωση του νεόκοπου κράτους.
Μια αναδρομή στην ιστορία της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως κάνουμε από τη θέση αυτή.
Όλες οι εφημερίδες του επαναστατημένου Γένους, είχαν ενδιαφέρον να δημοσιεύουν τις ειδήσεις του Αγώνα, εναντίον των Οθωμανών, αλλά και τις αποφάσεις της Προσωρινής Διοίκησης και των άλλων σωμάτων, που εκπροσωπούσαν συλλογικά τους αγωνιστές.
Στις 7 Οκτωβρίου 1825 η Προσωρινή Διοίκηση εξέδωσε Διάταγμα με το οποίο δημιουργεί μια τυπογραφική υπηρεσία και μια εφημερίδα, για να δημοσιεύει τις αποφάσεις της και διορίζει «εφημεριδογράφον της Διοικήσεως» το Θεόκλητο Φαρμακίδη, κληρικό με λαμπρές σπουδές στην Ευρώπη και μεγάλη πείρα περί την δημοσιογραφία. Έτσι η ιδρύθηκε η ΓΕΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Το πρώτο φύλλο της κυκλοφόρησε αυθημερόν. Η εφημερίδα αυτή κυκλοφορούσε δύο φορές την εβδομάδα, αλλά τελικά στις 4 Ιουνίου 1927 ο Φαρμακίδης διαφωνώντας με τις ζυμώσεις για την έλευση του Καποδίστρια στην Ελλάδα, παραιτείται. Η εφημερίδα συνέχισε την έκδοσή της με τον Γεώργιο Χρυσήδην, άλλαξε ονομασία αργότερα και έγινε ΕΘΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΣ και τελικά μετονομάσθηκε ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΜΗΝΥΤΩΡ.

*Η Γενική Εφημερίς της Ελλάδος

Το Φεβρουάριο του 1833, με την έκδοση από το βασιλιά Όθωνα στο Ναύπλιο  του σχετικού Διατάγματος, ιδρύθηκε η ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ με πρώτο διευθυντή τον Γεώργιο Αποστολίδη Κοσμητή. Μέχρις ότου ενηλικιωθεί ο Όθωνας, τα κείμενα που δημοσιεύονταν συντάσσονταν στα ελληνικά και γερμανικά, λόγω και της Αντιβασιλείας των Βαυαρών.
Η πρώτη εγκατάσταση του λεγόμενου Εθνικού Τυπογραφείου έγινε το 1835 στην οδό Σταδίου. Το 1862 μετονομάσθηκε σε Εθνικό Τυπογραφείο και την ονομασία αυτή διατηρεί από τότε ανελλιπώς. Αργότερα το 1907, μετεγκαταστάθηκε στην οδό Καποδιστρίου 34, εκεί που βρίσκεται και σήμερα.
Σήμερα, το Εθνικό Τυπογραφείο με τα έργα εκσυγχρονισμού που έχουν γίνει αποτελεί ένα σύγχρονο τυπογραφικό συγκρότημα που εξυπηρετεί τις ανάγκες της Δημόσιας Διοίκησης. Από το 1986 άρχισε να εισάγεται σταδιακά η χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Από το 1990 και μετά, διακόπηκε η χρήση της παλαιάς τεχνολογίας και άρχισε η εγκατάσταση Ολοκληρωμένου Πληροφοριακού Συστήματος, τετράχρωμης εκτυπωτικής μηχανής, συστημάτων ψηφιακής εκτύπωσης, κ.λπ. ενώ η ιστοσελίδα, διευκολύνει τους χρήστες του Διαδικτύου σε ό,τι αφορά την ηλεκτρονική διάθεση των φύλλων της ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ.

Π.Σ.Α.

1924: Η ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΑΒΑΣΙΛΕΥΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

*Ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, παρακολουθεί την παρέλαση μετά την ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Πίσω του ο ναύαρχος Χατζηκυριάκος- Γκίκας

          Η 25^η Μαρτίου, εκτός από την θρησκευτική και εθνική της διάσταση με την εορτή του Ευαγγελισμού και την επέτειο της Εθνεγερσίας του 1821, στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, έχει περίοπτη θέση, καθώς είναι η ημέρα, που το 1924, ανακηρύχθηκε η πρώτη Ελληνική Δημοκρατία.

            Το αποτυχημένο κίνημα του 1923, αλλά και οι συσσωρευμένες συνέπειες του Διχασμού, οδήγησαν σε ατελεύτητη σειρά παλλαϊκών αιτημάτων για την ανακήρυξη της Αβασίλευτης Δημοκρατίας.

          Οι εκλογές που διεξήχθησαν με την αποχή πολλών κομμάτων, ανέδειξαν νικητές τους Φιλελεύθερους του Βενιζέλου με 250 έδρες, έναντι 120 εδρών της Δημοκρατικής Ένωσης του Παπαναστασίου.

ΑΝ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ: ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ

*O στρατηγός Αναστάσιος Χαραλάμπης

         Πολλές φορές, όταν κάποιοι αναφέρονται σε πρωθυπουργούς, κάνουν μνεία των ετών της πρωθυπουργικής τους θητείας, ειδικά όταν αυτές οι προσωπικότητες, έχουν επανεκλεγεί πολλές φορές και συμπλήρωσαν αρκετά χρόνια στο ανώτατο αυτό αξίωμα.

          Δεν συνηθίζουμε να αναφερόμαστε σε βραχύτατες θητείες πρωθυπουργών. Και όμως στην ελληνική πολιτική ιστορία υπήρξε πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου με θητεία… μόλις μιας ημέρας!

          Για την μονοήμερη αυτή πρωθυπουργική θητεία, θα μιλήσουμε σήμερα.

        Ο Σεπτέμβριος του 1922, ήταν ένας μήνας, από τους δραματικότερους στην ελληνική ιστορία.

          Το Μικρασιατικό Μέτωπο είχε καταρρεύσει. Ενάμιση εκατομμύριο και πλέον πρόσφυγες, εγκατέλειπαν άρον- άρον τις πατρογονικές τους εστίες και κατέφευγαν στην Ελλάδα. Χιλιάδες νεκροί και τραυματίες. Η Σμύρνη και άλλες πόλεις της Ιωνίας, στις οποίες είχε μεγαλουργήσει ο Ελληνισμός, είχαν παραδοθεί στις φλόγες.

          Ο Στρατός, μπροστά στην τραγωδία αυτή, επαναστάτησε.  

http://www.hellenes.com/NorthernEpirusBook.html


Διαβάστε εδώ για τον Ελληνισμό της Αλβανίας.

ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ- ΑΛ. ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΡΑΤΟΚΡΑΤΙΑ- ΜΕ ΚΑΡΔΙΑΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

*O Ελευθέριος Βενιζέλος με τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου

         Είναι γνωστό πως στην εποχή του Μεσοπολέμου σημειώθηκε στη χώρα μας μεγάλος αριθμός στρατιωτικών πραξικοπημάτων.

          Σήμερα, θα θυμηθούμε μια χαρακτηριστική συνεδρίαση της Βουλής, τον Ιανουάριο του 1924, με αντικείμενο και πάλι την υπόθαλψη των αξιωματικών, που οργάνωναν πραξικοπήματα, από πολιτικούς ηγέτες.

          Δραματική ήταν η συνεδρίαση της 29^ης Ιανουαρίου 1924 στην Δ΄ Εθνοσυνέλευση, εξαιτίας μιας αιφνίδιας σύγκρουσης των μεταξύ του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου που είχε σχηματίσει κυβέρνησης στις 11 Ιανουαρίου και του αρχηγού της Δημοκρατικής Ένωσης Αλέξανδρου Παπαναστασίου, σχετικά με το ποιος υποθάλπει την στρατοκρατία και εκμεταλλεύεται τα πραξικοπήματα των αξιωματικών.

          Αποκορύφωμα της δραματικής εκείνης συνεδρίασης, ήταν το καρδιακό επεισόδιο που υπέστη ο Βενιζέλος και αποχώρησε από τη συνεδρίαση.

          Η συζήτηση αφορούσε την κατάργηση απόφασης της Επανάστασης του 1922 με την οποία είχε απαγορευθεί η έκδοση ορισμένων φιλοβασιλικών εφημερίδων. Κάποια στιγμή η έντονη αντιπαράθεση οδήγησε και σε άλλα ζητήματα, που έδειξαν να εκνευρίζουν τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος απευθυνόμενος στον Αλέξανδρο Παπαναστασίου είπε:

          -Κύριε Παπαναστασίου λυπούμαι με τας αντιλήψεις τας οποίας έχετε, αι οποίαι μας οδηγούν εις μίαν Στρατοκρατίαν αντί να μας οδηγούν εις την Δημοκρατίαν.

          Και συνεχίζοντας κατηγόρησε τον Παπαναστασίου, ότι προσεταιρίσθηκε στοιχεία, μερικά από τα οποία δεν ήταν καθόλου δημοκρατικά, λέγοντας μάλιστα:

          -Δι’ αυτό δεν δύναμαι παρά να εκφράσω την λύπην μου διότι χάριν της εγκαθιδρύσεως της Δημοκρατίας προσηταιρίσθη στοιχεία στρατοκρατικά.

          Θόρυβος επικράτησε στην αίθουσα από την δριμύτητα της επίθεσης και διαμαρτυρίες ακούσθηκαν. Τα Πρακτικά διέσωσαν ότι «Ο κ. Βενιζέλος αποχωρεί της αιθούσης εν ταραχή».

ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ: Η ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_1_06/12/2009_382264

 Ο επίλογος της Μικρασιατικής Καταστροφής έφερε πόνο στις δύο πλευρές, αλλά και την ειρήνη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας

Επιμέλεια: Στέφανος Xελιδόνης

Στις 20 Νοεμβρίου 1922, επαύριο της ελληνικής ήττας στη Μικρά Ασία, άρχισε στη Λωζάννη η Συνδιάσκεψη Ειρήνης, με σκοπό οι δύο πλευρές να καταλήξουν σε μια νέα Συνθήκη που θα αντικαθιστούσε τη Συνθήκη των Σεβρών, την οποία η νέα τουρκική κυβέρνηση υπό τον Μουσταφά Κεμάλ δεν αναγνώριζε.

Ο Κεμάλ είχε επίσης ξεκαθαρίσει ότι σκόπευε να διώξει το συντομότερο από τα εδάφη της Τουρκίας όσους Ελληνες είχαν απομείνει και είχε μάλιστα ορίσει προθεσμία τις 13 Δεκεμβρίου. Στις 30 Ιανουαρίου 1923, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Ισμέτ Πασάς (αργότερα Ινονού) υπέγραψαν στη Λωζάννη δύο συμβάσεις - μία για την ανταλλαγή των ομήρων και των αιχμαλώτων πολέμου και μία για την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Η Σύμβαση για την ανταλλαγή των πληθυσμών με μοναδικό κριτήριο το θρήσκευμα των «ανταλλάξιμων», την οποία είχε εισηγηθεί ο Νορβηγός αντιπρόσωπος της Κοινωνίας των Εθνών, Φρίντχοφ Νάνσεν, στη συνέχεια κατέστη μέρος της Συνθήκης της Λωζάννης της 24ης Ιουλίου 1923. Η Σύμβαση άρχισε να εφαρμόζεται από τον Αύγουστο του 1923, η δε μεικτή επιτροπή επιφορτισμένη με την εκτίμηση και εκκαθάριση των περιουσιών που θα άφηναν πίσω τους οι πληθυσμοί περάτωσε το έργο της το 1925. Η ανταλλαγή των πληθυσμών μπορεί δικαίως να θεωρηθεί ο επίλογος της Μικρασιατικής Καταστροφής, καθώς -πέρα από το ότι αποτελούσε μια ηπιότερη μορφή εθνοκάθαρσης- ουσιαστικά νομιμοποιούσε στη διεθνή κοινότητα το τέλος της μακραίωνης ελληνικής παρουσίας στην Ιωνία. Ηταν η πρώτη μεγάλη ανταλλαγή πληθυσμών στον 20ό αιώνα, μια πρακτική που κατόπιν εφαρμόστηκε και σε άλλα μέρη του κόσμου, και την οποία σήμερα ο ΟΗΕ καταδικάζει ως παραβίαση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου.

Ο δύσκολος δρόμος προς την ομοιογένεια

Του Bruce Clark*

Για τον άνθρωπο του 21ου αιώνα, που τη διαβάζει για πρώτη φορά, η Σύμβαση της ανταλλαγής πληθυσμών έχει κάτι το φρικιαστικά ψυχρό. Με γραφειοκρατική αλλά σαφέστατη γλώσσα, διατάζει την απέλαση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, ανεξαρτήτως της πολιτισμικής τους ταυτότητας ή των προσωπικών τους αισθημάτων. Η ιδέα αυτή καθαυτήν ότι ένα κράτος μπορεί να «ανταλλάξει» μέρος του πληθυσμού του με μιαν άλλη ομάδα ανθρώπων συνεπάγεται κάτι το τρομακτικό για τη σχέση μεταξύ πολίτη και κράτους. Δείχνει ότι το κράτος «κέκτηται» των ανθρώπων που βρίσκονται υπό την εξουσία του με τον ίδιο τρόπο που του ανήκει μία ράβδος χρυσού ή ένα θωρηκτό.

Στην εφαρμογή της, η Σύμβαση είχε όντως ορισμένες σκληρές συνέπειες για σχεδόν δύο εκατομμύρια ανθρώπους, αυτές δε οι συνέπειες δεν ήταν ούτε απλές ούτε ομοιόμορφες. Για το ένα εκατομμύριο περίπου Ελληνορθοδόξους, που είχαν ήδη τραπεί σε φυγή από τη Μικρά Ασία και τη Θράκη (και συνωστίζονταν στα λιμάνια, στις πόλεις και στα νησιά της Ελλάδας, σε μία κατάσταση απόγνωσης και ένδειας), η Σύμβαση υποδήλωνε αποδοχή ότι δεν θα επέστρεφαν στις γενέτειρές τους. Για τουλάχιστον 150.000 Οθωμανούς Ελληνες, των οποίων η εκδίωξη (από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας και την ενδοχώρα της) βρισκόταν ακόμη σε εξέλιξη, η Σύμβαση ηύξανε την πιθανότητα ότι τουλάχιστον θα έφευγαν από την Τουρκία ζωντανοί. Πολλοί άνθρωποι που ανήκαν σε αυτήν την κατηγορία ήταν σε κακή φυσική κατάσταση ως αποτέλεσμα μακρών αναγκαστικών πορειών και μεταδοτικών νοσημάτων. Για 50.000 ή περισσότερους ορθόδοξους χριστιανούς στην Καππαδοκία, πολλοί από τους οποίους ήταν τουρκόφωνοι, η Σύμβαση σήμαινε τη συντονισμένη απέλαση από μια πατρίδα που δεν την άγγιξε ο πόλεμος και στην οποία ήλπιζαν να παραμείνουν. Και για σχεδόν 400.000 μουσουλμάνους που ζούσαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, η Σύμβαση σήμαινε κάτι παρόμοιο: μία συντονισμένη αλλά οδυνηρή απέλαση από εδάφη με τα οποία ήταν στενά συνδεδεμένοι.

ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΣΤΟΥΣ ΡΩΣΟΤΟΥΡΚΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ

*Διδυμότειχο. Συμβολικός πίνακας, του Θρακιώτη ζωγράφου Δημήτρη Ναλμπάντη

 *Ολοκαυτώματα και απερίγραπτοι βασανισμοί

*Ληστείες, εξανδραποδισμοί, πυρπολήσεις, και βιασμοί.

*Ανατριχιαστικές περιγραφές Τύπου και διπλωματών.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Οι Θρακιώτες υπήρξαν μεγάλα εξιλαστήρια θύματα των πολέμων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όχι μόνο εξαιτίας των αιματηρών συγκρούσεων, αλλά και εξαιτίας των έμμεσων συνεπειών, που είχε μια κινητοποίηση της τουρκικής πολεμικής μηχανής. Οι Τούρκοι μαζί με τα τακτικά στρατεύματα κινητοποιούσαν και στίφη ατάκτων, οι οποίοι κατά τη διάβασή τους ή τη διαμονή τους καταλήστευαν και κατατυραννούσαν τους Χριστιανικούς πληθυσμούς.

          Χαρακτηριστικά παραδείγματα, είναι κατ’ αρχήν οι πολεμικές συγκρούσεις του 1853-54 μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, στις οποίες οι Τούρκοι ήθελαν και την εθελοντική συμμετοχή των Ελλήνων. Οι κάτοικοι της Θράκης όμως, πλην ελαχίστων Βουλγάρων απέφυγαν να συστρατευθούν με τους δυνάστες τους, ελπίζοντας ίσως στη μελλοντική βοήθεια των ομόδοξων Ρώσων.

           Λίγο η καρτερική αναμονή ότι το χριστιανικό γένος των Ρώσων θα βοηθούσε προς την κατεύθυνση αυτή, λίγο οι προσδοκίες για το «ξανθό γένος» όπως έγραφαν οι ουτοπικές αλλά θερμουργές προφητείες του Αδριανουπολίτη ιερομόναχου Αγαθάγγελου, που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι, είχαν δημιουργήσει μια κατάσταση προσμονής.

1929: Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΥΣΙΑΣΤΗ ΣΩΤ. ΧΑΤΖΗΓΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΛΗΣΤΑΡΧΟ ΤΖΑΤΖΑ ΣΤΟ ΠΕΡΤΟΥΛΙ

* Ο γερουσιαστής Σωτήριος Χατζηγάκης

*Ο βίος και η πολιτεία του Τζατζά

*Ήθελε να απαγάγει τα παιδιά του Αβέρωφ

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Τζατζάς, είναι ένας από τους πιο γνωστούς ληστές, που ταλαιπώρησε τη Θεσσαλία κοντά 20 χρόνια από το 1912, έως το 1930. Είναι όμως στις μέρες μας άγνωστο, ότι κατόρθωσε να συλλάβει όμηρο και να απαγάγει στα βουνά των Τρικάλων, το γερουσιαστή Σωτήριο Χατζηγάκη, παππού του πρώην αντιπροέδρου της Βουλής και υπουργού, Σωτ. Χατζηγάκη.

          Φθινόπωρο του 1929 και οι Τρικαλινοί παραθεριστές μάζευαν τα πράγματά τους για να κατεβούν στα πεδινά. Από τη μια, χαλούσε άσχημα ο καιρός, από την άλλη κάποιοι ψίθυροι για ύποπτες κινήσεις στην περιοχή, έκαναν τους Τρικαλινούς να θέλουν να εγκαταλείψουν το γρηγορότερο, τα ορεινά θέρετρα. Εκείνη τη χρονιά, παραθέριζαν στο Περτούλι μεταξύ άλλων οι οικογένειες των Αναστ. Αβέρωφ, Ράπτη, Απ. Τεγόπουλου, του δημάρχου Τρικάλων Χρ. Χατζηγάκη, του διευθυντή της Τραπέζης Αθηνών Ζαδέ, του τμηματάρχη του υπουργείου Συγκοινωνιών Στρατουδάκη, του Απ. Λιούμπα και πολλές άλλες.

Ήταν 9 Σεπτεμβρίου 1929, όταν ένα μεγάλο καραβάνι με περίπου 130 άτομα, μέλη πολλών οικογενειών, ξεκίνησε από το Περτούλι, κατηφορίζοντας προς τα Τρίκαλα, άλλοι με ζώα και άλλοι περπατώντας,. Το καραβάνι συνόδευε και ένας ενωμοτάρχης της Χωροφυλακής, ο Χρήστος Καραμπέτσος και ένας χωροφύλακας ακόμη.

ΡΟΖΟΥ: Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝ ΤΩΝ ΘΕΩΡΕΙΩΝ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

*Δημοσίευμα της εφημερίδας "Ακρόπολις" της 2ας Μαρτίου 1884 

με τους χουλιγκανισμούς της Ροζούς

·     Αντίπαλος του Χαρ. Τρικούπη

·     Οπαδός του Θεόδ. Δηλιγιάννη

·     Κυρία του καλού κόσμου, αλλά… γλωσσού

·     Κυριαρχούσε στα θεωρεία της Βουλής

·     “Πελματώδη ποδοκροτήματα, χειλώδη σφυρίγματα” και άλλα ευτράπελα!…

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

*Σκίτσο της Ροζούς στο ΡΩΜΗΟ του Γεωργίου Σουρή

          Ήταν κυρία του καλού κόσμου, αλλά έμεινε στην ιστορία σαν η μεγαλύτερη χούλιγκαν του Κοινοβουλίου! Η δράση της έφερε σε δύσκολη θέση, ακόμα και τον μεγάλο Χαρίλαο Τρικούπη.

          Ήταν η περίφημη Ροζού, δυναμική, εφευρετική και γλωσσού! Την γνώρισαν οι κοινοβουλευτικοί άνδρες των τελών του προπερασμένου αιώνα. Άλλοι την φοβήθηκαν και άλλοι την είχαν σύμμαχο και στήριγμα.

Τα πολύ παλαιότερα χρόνια, τις μεγάλες διαμάχες των πολιτικών- ιδιαίτερα δε των πολιτικών αρχηγών- παρακολουθούσαν με μεγάλο ενδιαφέρον οι πολίτες από τα  θεωρεία του κοινού της Βουλής, η οποία τότε στεγάζονταν στο Μέγαρο του σημερινού Μουσείου της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας στην οδό Σταδίου, πίσω από τον ανδριάντα του έφιππου Κολοκοτρώνη. Ένα μεγάλο διάστημα μάλιστα η Βουλή, στεγάζονταν και σε παρακείμενο χώρο, σε μια… παράγκα «πλινθόκτιστον» και «σανιδόπηκτον» όπως έγραφαν οι χρονογράφοι της εποχής.

Η Δίκη των Εξι ακόμη διχάζει

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100001_29/11/2009_381295

*Στιγμιότυπο από τη Δίκη των Έξι. Από αριστερά οι κατηγορούμενοι Μ. Γούδας, Γ. Μπαλτατζής, Ξ. Στρατηγός, 

Δ. Γούναρης, Ν. Στράτος, Ν. Θεοτόκης και Π. Πρωτοπαπαδάκης 

 *Οι κατηγορούμενοι 

για τη Μικρασιατική Καταστροφή 

ήταν τελικώς ένοχοι 

εσχάτης προδοσίας ή όχι;

Επιμέλεια: Στέφανος Xελιδόνης

Το πρωινό της 15ης Νοεμβρίου 1922 εκτελέστηκαν στο Γουδί τρεις πρώην πρωθυπουργοί, δύο πρώην υπουργοί και ένας στρατηγός. 
Δύο εβδομάδες νωρίτερα, στις 31 Οκτωβρίου, είχε συνέλθει το έκτακτο στρατοδικείο για τη «Δίκη των Εξι», όπως έμεινε στην Ιστορία. Η «Επανάσταση» που ακολούθησε την υποχώρηση στη Μικρά Ασία, με επικεφαλής τους συνταγματάρχες Νικόλαο Πλαστήρα και Στυλιανό Γονατά, δεν άργησε να συλλάβει την κυβέρνηση επί ημερών της οποίας διαδραματίστηκε η Μικρασιατική Καταστροφή. Οι Δημήτριος Γούναρης (αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος και πρώην πρωθυπουργός), Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης (πρωθυπουργός το 1922), Νικόλαος Στράτος (πρώην υπουργός και πρωθυπουργός), Γεώργιος Μπαλτατζής (υπουργός Εξωτερικών), Νικόλαος Θεοτόκης (υπουργός Στρατιωτικών), Γεώργιος Χατζανέστης (διοικητής της στρατιάς Μικράς Ασίας), Μιχαήλ Γούδας (πρώην υπουργός) και Ξενοφών Στρατηγός (πρώην υπουργός) καταδικάστηκαν ομόφωνα για εσχάτη προδοσία. Στους πρώτους έξι επιβλήθηκε η ποινή του θανάτου και στους δύο τελευταίους ισόβια κάθειρξη. Ακόμη και το 1922, που οι κινηματίες αποσκοπούσαν στην εκτόνωση της λαϊκής οργής, οι αντιδράσεις στην εκτέλεση των Εξι δεν έλειπαν. Πέρυσι, ο Μιχαήλ Πρωτοπαπαδάκης, εγγονός του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, προσέφυγε στον Αρειο Πάγο ζητώντας την ακύρωση της απόφασης του στρατοδικείου. Τελικά, ήταν ή δεν ήταν προδότες; Ο διάλογος συνεχίζεται.

ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

*Παλαιό ρολόϊ που είχε τοποθετήθεί εκεί το 1935 όταν τα Ανάκτορα έγιναν 

Μέγαρο του Κοινοβουλίου

Φίλος μου, που διάβασε το κείμενο με την ιστορία του Μεγάρου της Βουλής μου υπενθύμισε μια μικρή λεπτομέρεια, που αφορά τα ρολόγια, που υπάρχουν εκεί.

Το 2003 η εταιρεία του ξήλωσε όλα τα ρολόγια των διαδρόμων του Κοινοβουλίου. Ενενήντα  στο σύνολο, τα οποία εστάλησαν στο εργοστάσιο στην  Ελβετία και αντικαταστάθηκαν όλοι οι παλαιοί μηχανισμοί με νέους. Βεβαίως διατηρήθηκαν τα παλαιά κελύφη, τα καντράν και οι δείκτες. Επίσης, αντικαταστάθηκε και η κεντρική συσκευή, που ρυθμίζει τα ρολόγια. Έτσι τώρα οι εθνοπατέρες γνωρίζουν την σωστή ώρα... 

Το υπόγειο γκαράζ της Βουλής, έχει επίσης ρολόγια της εταιρείας του, αλλά με ξεχωριστή κεντρική συσκευή. 

* Παλαιό ρολόι που αναβαθμίσθηκε, σε διάδρομο της Βουλής

Μέγαρο της Βουλής ΚΟΣΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

*Η ιστορία του συνυφασμένη στενά, 

με την Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας

Γράφει ο Παντελής Στέφ. Αθανασιάδης

Λιτό, αλλά επιβλητικό, το Μέγαρο της Βουλής, με τις δωρικές κιονοστοιχίες του, έχει γράψει τη δική του ιστορία στην νεώτερη πολιτική ιστορία της Ελλάδος, τα τελευταία 169 χρόνια.
Το κτίριο αυτό, συνοδεύεται από μια αθηναϊκή παράδοση, που μεταδίδεται από στόμα σε στόμα.  Σχετίζεται… με ένα κομμάτι κρέας, το οποίο άργησε να σαπίσει όταν το τοποθέτησαν εκεί, την εποχή που αναζητούσαν τον καταλληλότερο και υγιεινότερο χώρο, για να χτισθούν τα ανάκτορα του βασιλιά Όθωνα και της βασίλισσας Αμαλίας.
Αυτή η παράδοση, με όλη την γραφικότητά της, έφτασε ως τις ημέρες μας, αλλά είναι βέβαιο, ότι περιέχει και ένα ψήγμα αλήθειας, αφού η επιλογή του χώρου, στην μικρή και ασήμαντη τότε μεταπελευθερωτική Αθήνα, σχετίζεται με το υγιεινό της περιοχής, αλλά και το απυρόβλητο, από τα τηλεβόλα των πολεμικών πλοίων.
Το κτίριο αυτό, συνδέεται στενά με σημαντικά πολιτικά  γεγονότα της νεώτερης Ελλάδας, τόσο κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του ως ανακτόρου δύο βασιλικών οικογενειών, όσο και κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του ως Μεγάρου της Βουλής των Ελλήνων.

"ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ"... ΕΛΕΧΘΗ Ή ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΑΡΙΛΑΟ ΤΡΙΚΟΥΠΗ?

    Η φράση, που ιστορικά έχει συνδεθεί με τον Χαρίλαο Τρικούπη, «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» ελέχθη μέσα στη Βουλή ή όχι; Για το θέμα αυτό και τις αμφισβητήσεις που εγέρθηκαν, θα μιλήσουμε σήμερα εδώ. 
     Συνεδρίαση της Βουλής, 1 Δεκεμβρίου 1893 με το παλαιό ημερολόγιο. Το κλίμα βαρύ. Τα οικονομικά του κράτους σε άθλια κατάσταση. Υπερδανεισμός, έκτακτες πολεμικές δαπάνες των προηγούμενων ετών, έλλειψη παραγωγικών πηγών, υψηλή φορολογία. Είναι η εικόνα κράτους της εποχής εκείνης, το οποίο αντιμετώπιζε οξεία δημοσιονομική κρίση και τεράστιες πιέσεις από τους δανειστές του εξωτερικού.

     Στο βήμα ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, περιγράφει την κατάσταση και αναλύει το νομοσχέδιο με τα μέτρα, που πρέπει να ληφθούν. Μέτρα, που στην πράξη αποτελούσαν απόλυτο πτωχευτικό συμβιβασμό της μικρής και αδύναμης Ελλάδας, με τους πανίσχυρους δανειστές του εξωτερικού.
     Τελικά, ο Τρικούπης είπε ή δεν είπε την περίφημη φράση «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» που συνοδεύει την πολιτική του ιστορία έκτοτε; Στα Πρακτικά της Βουλής, δεν έχει καταγραφεί, η φράση αυτή.
     Ο ιστορικός Παύλος Καρολίδης εκφράζει την άποψη, ότι η περίφημη φράση δεν ελέχθη προς τη Βουλή, αλλά την παρενέβαλε ο Τρικούπης εν τη ρύμη του λόγου του, απευθυνόμενος εκτός Βουλής προς τους δανειστές. Υποστηρίζει μάλιστα ότι τη φράση εκμεταλλεύθηκε η αντιπολίτευση αποσκοπώντας να παρουσιάσει τους βουλευτές του Τρικουπικού κόμματος να χειροκροτούν την αναγγελία των σκληρών οικονομικών μέτρων και να επιδοκιμάζουν την πολιτική εκείνη.
     Αντίθετα ο Ανδρέας Συγγρός που την εποχή εκείνη ήταν και βουλευτής, και είχε ανάμιξη στα δάνεια του εξωτερικού, στα Απομνημονεύματά του είναι κατηγορηματικός. Διαβεβαιώνει ότι ο ίδιος που ήταν παρών στη συνεδρίαση, άκουσε τη φράση.
     Μια ανάλογη άποψη εξέφρασε και ο Εμμανουήλ Ρέπουλης σε άρθρο του με τίτλο «Η Βουλή της βασιλείας του Γεωργίου» που είχε δημοσιευθεί σε συλλογική έκδοση του Βλάση Γαβριηλίδη το 1896.

    Την ημέρα της κατάθεσης του νομοσχεδίου, ο βουλευτής της αντιπολίτευσης Κορομάντζος, είχε μιλήσει για επαίσχυντη χρεοκοπία. Την επομένη 2 Δεκεμβρίου 1893 ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Θεόδωρος Δηλιγιάννης απαντώντας στον πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη τόνισε χαρακτηριστικά: «Ωνόμασα το νομοσχέδιον περί πτωχεύσεως ενώ ο εισαγαγών αυτό υπουργός των Οικονομικών, ωνόμασεν αυτό «Περί υπηρεσίας εθνικών δανείων».

     Πάντως τέσσερις μέρες μετά την κατάθεση του επίμαχου νομοσχεδίου, ο ποιητής Ευάγγελος Κουσουλάκος, είχε δημοσιεύει με το ψευδώνυμο «Πελαργός» σατιρικό ποίημα, υπογραμμίζοντας:

"Μαύρ’ είν’ η νύχτα στα βουνά 

Δεν δίνουμε κουπόνι 

Τα βρήκαμε πολύ στενά 

Και ρίχνουμε κανόνι".

     Άσχετα αν την είπε ή δεν την είπε μέσα στη Βουλή, η πτώχευση της Ελλάδος, υπήρξε ένα αναμφισβήτητο γεγονός, με τραγικές και επιζήμιες συνέπειες, που φάνηκαν και αργότερα με την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου.

Π.Σ.Α.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ "ΒΑΦΤΙΖΕΙ" ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΑ!!!

*Πανηγυρική συνεδρίαση της Βουλής κατά την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα

Είναι ασύνηθες, αλλά στην ελληνική κοινοβουλευτική ιστορία, ένα πρόσωπο, υπήρξε νονός δύο κομμάτων και μάλιστα αντιπάλων.
Πρόκειται για τον δημοσιογράφο και πολιτικό Γεώργιο Πωπ, που έδωσε το όνομα στο κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου και στο κόμμα των Εθνικοφρόνων του Δημήτριου Γούναρη.
Αυτά τα πολιτικά «βαφτίσια» θα θυμηθούμε σήμερα εδώ.

Κάρολος ΧΙΙ: ΕΝΑΣ ΣΟΥΗΔΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ …«ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ» ΣΤΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ!!!

*Κάρολος 12ος, βασιλιάς της Σουηδίας

*Η μάχη της Πολτάβας και η ήττα του από τον Μεγάλο Πέτρο.

*Πέθανε 36 ετών, πολεμώντας στη Νορβηγία.

*Σε περιορισμό από τους Οθωμανούς στο Διδυμότειχο.

*Αναστάτωσε τη Βόρ. Ευρώπη και τη Ρωσία. 

*Σελίδες από το βιβλίο του δημοσιογράφου

Παντελή Στεφ. Αθανασιάδη

με τίτλο «Ψηφίδες από τη Θράκη του χτες».

Έκδοση Πολιτιστικού Συλλόγου Εβριτών «Ο Έβρος».

Τον κατέγραψε η Ιστορία σαν βασιλιά- πολεμιστή. Ανδρώθηκε μαχόμενος. Δοξάστηκε αγωνιζόμενος. Δοκίμασε την ήττα στο πεδίο της μάχης και τελικά πέθανε όπως έζησε, πολεμώντας στην πρώτη γραμμή! Πρόκειται για τον Κάρολο τον ΧΙΙ, βασιλιά της Σουηδίας, που η σκληρή μοίρα του στέρησε τη ζωή στα 36 του χρόνια. Είναι ο βασιλιάς, που από τις κρύες και χιονισμένες πεδιάδες της Σκανδιναβίας, βρέθηκε να είναι περιορισμένος στο Διδυμότειχο, επί 11 μήνες, από τους Οθωμανούς.

Ο Κάρολος XII, ήταν ο μοναδικός επιζών γιος του βασιλιά Κάρολου ΧΙ και της βασίλισσας Ούλρικα Ελεονόρα (Δανικής καταγωγής). Γεννήθηκε στις 27 Ιουνίου 1682.