Μέγαρο της Βουλής ΚΟΣΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

*Η ιστορία του συνυφασμένη στενά, 

με την Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας

Γράφει ο Παντελής Στέφ. Αθανασιάδης

Λιτό, αλλά επιβλητικό, το Μέγαρο της Βουλής, με τις δωρικές κιονοστοιχίες του, έχει γράψει τη δική του ιστορία στην νεώτερη πολιτική ιστορία της Ελλάδος, τα τελευταία 169 χρόνια.
Το κτίριο αυτό, συνοδεύεται από μια αθηναϊκή παράδοση, που μεταδίδεται από στόμα σε στόμα.  Σχετίζεται… με ένα κομμάτι κρέας, το οποίο άργησε να σαπίσει όταν το τοποθέτησαν εκεί, την εποχή που αναζητούσαν τον καταλληλότερο και υγιεινότερο χώρο, για να χτισθούν τα ανάκτορα του βασιλιά Όθωνα και της βασίλισσας Αμαλίας.
Αυτή η παράδοση, με όλη την γραφικότητά της, έφτασε ως τις ημέρες μας, αλλά είναι βέβαιο, ότι περιέχει και ένα ψήγμα αλήθειας, αφού η επιλογή του χώρου, στην μικρή και ασήμαντη τότε μεταπελευθερωτική Αθήνα, σχετίζεται με το υγιεινό της περιοχής, αλλά και το απυρόβλητο, από τα τηλεβόλα των πολεμικών πλοίων.
Το κτίριο αυτό, συνδέεται στενά με σημαντικά πολιτικά  γεγονότα της νεώτερης Ελλάδας, τόσο κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του ως ανακτόρου δύο βασιλικών οικογενειών, όσο και κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του ως Μεγάρου της Βουλής των Ελλήνων.

Το έτος 1834, που η πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους μεταφέρθηκε από το Ναύπλιο στην Αθήνα, προέκυψε ζήτημα ανέγερσης ανακτόρων για τη βασιλική οικογένεια του Όθωνα και της Αμαλίας. Την εποχή εκείνη οι αρχιτέκτονες- πολεοδόμοι Κλεάνθης και Shaubert σχεδίαζαν αρχικά να χτιστούν τα Ανάκτορα του Όθωνα στη σημερινή πλατεία Ομονοίας. Ο πατέρας του Όθωνα, βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος, ζητούσε μάλιστα να επιλεγεί τέτοια θέση για τα ανάκτορα του γιου του, ώστε να μην μπορούν να τα κανονιοβολούν από τη θάλασσα του Φαλήρου, τα κανόνια των μεγάλων εχθρικών πολεμικών  πλοίων! Όμως οι αλλαγές που επήλθαν αργότερα στον πολεοδομικό σχεδιασμό της Αθήνας, αλλαγές που οφείλονταν και στις φαυλοκρατικές πιέσεις των μεγαλοκτηματιών, μετέφεραν, στα σχέδια πάντα, τα Ανάκτορα στον Κεραμικό προς την πλευρά της πλατείας Ασωμάτων.  Μια τοποθεσία που απορρίφθηκε αργότερα.  Ο μεγάλος Βαυαρός αρχιτέκτονας Friedrich von Gaertner, όταν τον έφερε από το Μόναχο στην Αθήνα ο βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος, θεώρησε το χώρο ανθυγιεινό και υπολόγισε, ότι το χτίσιμο εκεί, θα είχε μεγαλύτερο κόστος. Έτσι έψαξε για άλλη τοποθεσία, έχοντας ως κριτήριο το υγιεινό της περιοχής και το επιβλητικό του χώρου, όπως αποδείχθηκε η τοποθεσία, παρά την κρήνη της Μπουμπουνίστρας, όπως ελέγετο η περιοχή στη σημερινή διασταύρωσης των οδών Όθωνος και Αμαλίας.
Η επιλογή της θέσης των Ανακτόρων είχε και άλλα απρόοπτα. Την εποχή εκείνη ο αδελφός του Όθωνα Μαξιμιλιανός, πρότεινε να χτισθούν τα ανάκτορα επάνω στην Ακρόπολη!!! Μάλιστα ο Πρώσος μηχανικός Karl Friedrich Schinker έκανε και κάποια προοπτικά σχέδια για τη μορφή που θα είχαν τα ανάκτορα επάνω στην Ακρόπολη. Ευτυχώς αυτό το σχέδιο δεν ευοδώθηκε ποτέ και διασώθηκε η Ακρόπολη, από την ανοικοδόμηση. Εξετάσθηκαν τότε και απορρίφθηκαν και άλλες τοποθεσίες, όπως η περιοχή της οδού Κολοκοτρώνη κ.λπ.

*Όθων και Αμαλία


Λίθον θέμεθλον, με επτά χρυσά νομίσματα…

Η οριστική διαμόρφωση του χώρου που ήταν ένα χαμηλός λοφίσκος, άρχισε στις 2 Ιανουαρίου 1836 από 150 βαυαρούς στρατιώτες του Μηχανικού και η θεμελίωσή των Ανακτόρων (με το παλαιό ημερολόγιο) έγινε στις 25 Ιανουαρίου 1836. Είχε προηγηθεί δοξολογία στον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης, που τότε ήταν Μητρόπολη των Αθηνών. Μετά οι βασιλείς και οι λοιποί επίσημοι πήγαν εν πομπή στο χώρο της θεμελίωσης. Ο Όθωνας έβαλε 7 χρυσά νομίσματα και μια μαρμάρινη πλάκα, ως θεμέλιο λίθο,  που έγραφε: «Γη μήτερ, δέχου ευμενώς λίθον θέμεθλον, Όθωνος βασιλέως, εν δόμοις 1836».
Για την κατασκευή του παλατιού, χρησιμοποιήθηκαν μάρμαρα από την Πεντέλη και τούβλα από το Μοσχάτο. Δούλεψαν 200 Κυκλαδίτες κτίστες. Κατά τη διάρκεια της οικοδόμησης, ο Friedrich von Gaertner χρησιμοποίησε ως βοηθούς τον Ρίντελ και τον υπολοχαγό Χοχ και αργότερα τον Έλληνα αρχιτέκτονα Παναγιώτη Κάλκο. Όσο διαρκούσαν τα χτισίματα, γίνονταν και απολύσεις εργατών, με αποτέλεσμα ο Τύπος της Αθήνας να γράψει τότε ότι απέλυσαν τους Έλληνες εργάτες για τα ταΐζουν με τα χρήματα αυτά τους «νεοαφικνουμένους Γερμανούς καλοφαγάδες»!
Η ολοκλήρωση του κτιρίου διήρκεσε έως το 1842, δηλαδή έξι ολόκληρα χρόνια. Τη δαπάνη για τη ανέγερση των Ανακτόρων κατέβαλε εξ ολοκλήρου ο Όθωνας με δάνειο που πήρε από την πατέρα του Λουδοβίκο. Όπως αναφέρει μάλιστα ο Σπ. Μαρκεζίνης, στην «Πολιτική Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας» ουδέποτε και μάλιστα μετά την έκπτωσή του από το θρόνο, διεκδίκησε αποζημίωση για τη δήμευση του μεγάρου. Το ζήτημα ανακίνησε αργότερα ο Μπίσμαρκ για λογαριασμό των κληρονόμων του Όθωνα.
Όταν τελείωσε αρχικά το χτίσιμο των Ανακτόρων το 1840, παρατέθηκε ένα μεγάλο γεύμα σε όλους τους εργάτες. Μεταξύ άλλων είχαν ψηθεί 50 οβελίες και μοιράσθηκαν 4.000 μπουκάλια κρασί.
Κατοικήθηκε από τον Όθωνα και την Αμαλία, από τον Ιούλιο του 1843 μέχρι την έξωσή τους από την Ελλάδα, τον Οκτώβριο του 1862.
Οι ζωγραφικές διακοσμήσεις του ολοκληρώθηκαν το 1853.

*Το Μέγαρο των Βασιλικών Ανακτόρων


Η δυναστεία του Γεωργίου Α΄ και τα μετέπειτα

Η δεύτερη βασιλική δυναστεία που χρησιμοποίησε το μέγαρο αυτό σαν ανάκτορο ήταν του Γεωργίου του Α΄ από τον Οκτώβριο του 1963 μέχρι το Μάρτιο του 1913, οπότε δολοφονήθηκε ο γενάρχης της δυναστείας στη Θεσσαλονίκη από τον αναρχικό Σχινά.
Ο Κωνσταντίνος που τον διαδέχθηκε, χρησιμοποίησε ως βασιλικό ανάκτορο το Μέγαρο της οδού Ηρώδου του Αττικού (το σημερινό Μέγαρο της Προεδρίας της Δημοκρατίας), που έως τότε ήταν η κατοικία του Διαδόχου.
Στα Παλαιά πλέον Ανάκτορα παρέμεινε χρησιμοποιώντας ένα τμήμα τους, η βασιλομήτωρ Όλγα, μέχρι την απομάκρυνση της δυναστείας από την Ελλάδα το 1922, με την Επανάσταση των Γονατά- Πλαστήρα.
Ένα άλλο τμήμα των Παλαιών Ανακτόρων από το 1918 χρησιμοποιήθηκε σαν νοσοκομείο τραυματιών πόλεμο. Στο «Εμπρός» του Καλαποθάκη, το Ιούλιο του 1920 είχε δημοσιευθεί μια φωτογραφία με νοσηλευόμενους στρατιώτες στα σκαλιά που βρίσκονται σήμερα επάνω από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και μια φωτογραφία με ένα ιππήλατο κάρο που μεταφέρει (προς τη γωνία του προαυλίου, εκεί που δεσπόζει σήμερα ο ανδριάντας του Ελ. Βενιζέλου) φέρετρο με τη σορό ενός αποθανόντος τραυματία στρατιώτη.
Αργότερα κατά τα έτη 1923-1930 στεγάσθηκαν στο πρώην βασιλικό ανάκτορο διάφορες κρατικές  υπηρεσίες και οργανώσεις περίθαλψης προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Στο ισόγειο είχε εγκαταστήσει τα γραφεία του ο Μοργκεντάου, ο οποίος πρόσφερε τότε πολύτιμη βοήθεια για την περίθαλψη των προσφύγων της Μικράς Ασίας.
Το κτίριο εκείνη την εποχή, με φανερά τα σημάδια της καταστροφής από την πυρκαγιά του 1909, είχε καταληφθεί τις πρώτες εκείνες δραματικές ημέρες από ξεριζωμένους πρόσφυγες που άπλωναν τις σχισμένες κουρελούδες τους στα μπαλκόνια ή άναβαν φουφούδες στα μωσαϊκά του κτιρίου για να ζεσταθούν.

*Η οικογένεια του βασιλέως Γεωργίου Α' 

Πώς ήταν αρχικά το Μέγαρο

Με βάση τα σχέδια του Μεγάρου όσα διασώθηκαν στο Πολυτεχνείο του Μονάχου, προκύπτει ότι:
Στο υπόγειο του κτιρίου υπήρχαν οι αποθήκες. Στο ισόγειο στεγάζονταν οι διοικητικές υπηρεσίες του παλατιού  και το ανακτορικό ταμείο. Στην μεσημβρινή άκρη της ανατολικής πλευράς του κτιρίου ήταν ο προτεσταντικός ναός των ανακτόρων (εκεί που σήμερα στεγάζεται το γραφείο του πρωθυπουργού) και η κατοικία του ιερέως και στη βορινή πλευρά το ζαχαροπλαστείο. Στο χώρο που σήμερα είναι το γραφείο του προέδρου της Βουλής, επί Όθωνος ήταν η «αίθουσα του Κήπου». Αργότερα επί βασιλείας του Γεωργίου Α΄, το προτεσταντικό παρεκκλήσι παρέμεινε στην ίδια θέση, ενώ στο χώρο του γραφείου του Προέδρου της Βουλής εγκαταστάθηκαν το γραφείο του βασιλιά και η βιβλιοθήκη.
Στο χώρο του ισογείου εκεί που στεγάζονται σήμερα οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες υπήρχαν τα μαγειρεία και ο θάλαμος εργασίας των μαγείρων.
Στον ημιώροφο υπήρχε η λινοθήκη των Ανακτόρων.
Στο μεσημβρινό τμήμα του 1ου ορόφου, ήταν οι επίσημοι χώροι υποδοχής και κατοικίας των βασιλέων. Υπήρχε η αίθουσα των υπασπιστών. Η αίθουσα του Θρόνου, ο χώρος εργασίας του βασιλιά, τα λουτρά, οι γκαρνταρόμπες, η καθημερινή τραπεζαρία των βασιλέων, η αίθουσα του καφέ, μια αίθουσα μπιλιάρδου και το… λακείον (αίθουσα για υπηρέτες υπηρεσίας, λακέδες)!!! Η μεσαία πτέρυγα του 1ου ορόφου που συμπίπτει με το χώρο της σημερινής αίθουσας της Γερουσίας, χρησιμοποιούνταν για χορούς, γεύματα, δεξιώσεις και παίγνια. Στο βορινό τμήμα που βλέπει στην λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας ήταν οι χώροι εργασίας του υπηρετικού προσωπικού των ανακτόρων.  Εκεί που σήμερα είναι η αίθουσα του υπουργικού συμβουλίου, στεγάζονταν η αίθουσα υποδοχής ή ακροάσεων της βασίλισσας.
Ο Μέγας Αυλάρχης και το προσωπικό, στεγάζονταν στον δεύτερο όροφο Εκεί ήταν και η κατοικία των διαδόχων, τους οποίους με τόση λαχτάρα προσδοκούσαν να αποκτήσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν ποτέ, ο Όθωνας και η Αμαλία.

Το κόκκινο μολύβι του Λουδοβίκου 
της Βαυαρίας

Όταν ο Friedrich von Gaertner τελείωσε τα σχέδια ο πατέρας του Όθωνα βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος διέγραψε με κόκκινο μολύβι όλα τα εξωτερικά διακοσμητικά στοιχεία του μεγάρου και ο Gaertner ορισμένος παρατήρησε: Τώρα απομένει μόνο ένας στρατώνας». Παρ’ όλα αυτά ο αρχιτέκτονας αυτός κατόρθωσε με το δικό του αισθητήριο να δώσει στο κτίριο την απαιτούμενη μεγαλοπρέπεια και με επιβλητικότητα, παρά την δωρική λιτότητα της εξωτερικής μορφής του.
Όπως αναφέρει στο έργο της η αρχιτέκτων κ. Αικατερίνη Δεμενεγή- Βιριράκη «όλα τα διακοσμητικά στοιχεία των όψεων που σχεδίασε ο Gaertner θα πρέπει να τα φαντάσθηκε φτιαγμένα με μάρμαρο. Το κόστος όμως της κατασκευής αυτού του έργου, που ξεκίνησε με δάνειο του Λουδοβίκου προς το γιο του Όθωνα, αλλά που ξεπλήρωσε ο ελληνικός λαός στο Βίσμαρκ, ήταν σημαντικά μεγάλο και αναγκαστικά έγιναν πολλές απλουστεύσεις τόσο στα σχέδια όσο και στα υλικά της κατασκευής τους».
Όταν κατασκευάσθηκαν τα Ανάκτορα, με βάση τις τεχνικές δυνατότητες της εποχής, φωτίζονταν κυρίως με πολυελαίους κεριών. Αργότερα, όταν μια γαλλική εταιρεία έφερε στην Αθήνα το φωταέριο, έγινε στο κτίριο εγκατάσταση φωταερίου. Τα Ανάκτορα ηλεκτροδοτήθηκαν το 1889 με την ευκαιρία και των γάμων του διαδόχου Κωνσταντίνου με τη Γερμανίδα πριγκίπισσα Σοφία.
Ιστορικό παραμένει το δεύτερο παράθυρο της δεξιάς πλευράς της δυτικής όψης του Μεγάρου που βλέπει προς την πλατεία Συντάγματος. Εκεί μπροστά, έφιππος ο συνταγματάρχης Δημήτριος Καλλέργης διατύπωσε το αίτημα της Επανάστασης που είχε οργανώσει με τον Ι. Μακρυγιάννη, για παροχή Συντάγματος. Στο γραφείο του δευτέρου παραθύρου στεγάζονταν η γραμματεία του Όθωνα.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε και το «τυφλό» παράθυρο του ισογείου από την πλευρά του Μεγάρου που βλέπει προς το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, δηλαδή τη δυτική πλευρά. Είναι το τρίτο παράθυρο από την αριστερή πλευρά, όπως βλέπει κανείς το κτίριο απέξω. Έχει κατασκευαστεί μόνο για λόγους οπτικής συμμετρίας. Στην πραγματικότητα δεν ανοίγει ποτέ γιατί ακριβώς πίσω βρίσκεται η εσωτερική σκάλα του Μεγάρου.
Αλλαγή της εξωτερικής όψης των Ανακτόρων επιθυμούσε ο Γεώργιος Α΄ ο οποίος μάλιστα ζήτησε από τον φημισμένο αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλερ να του κάνει προτάσεις. Αυτός υπέβαλε σχέδια, τα οποία για λόγους άγνωστους δεν προχώρησαν. Κύριο χαρακτηριστικό των αλλαγών που πρότεινε ο Τσίλερ ήταν η κατασκευή στην κορυφή του κτιρίου, στο οξυκόρυφο αέτωμα, εκεί που κυματίζει η σημαία, του γνωστού εμβλήματος της βασιλικής οικογένειας , με την ελληνική σημαία, επ’ αυτής το βασιλικό στέμμα και εκατέρωθεν τους ροπαλοφόρους Ηρακλείς του Στέμματος. Πρόβλεπε επίσης πρόσθετα εξωτερικά διακοσμητικά στοιχεία, τοποθέτηση ανθεμίων, αγαλμάτων κ.λπ.

*Η πυρκαγιά του 1909


Οι μεγάλες πυρκαγιές

Δυο μεγάλες πυρκαγιές συνοδεύουν την ιστορία του κτιρίου.
Η πρώτη επί πρωθυπουργίας Χαρίλαου Τρικούπη, τον Ιούλιο του 1884. Η εφημερίδα «Αιών» έγραφε στις 24-7-1884: «…προσέδραμον δ’ εκεί και πάντες οι υπουργοί, εν οίς πρώτος ο πρωθυπουργός κ. Τρικούπης». Η «Νέα Εφημερίς έγραφε στις 25 Ιουλίου 1884: «Προσέδραμον πάντες οι υπουργοί, πρώτος ο πρωθυπουργός…».
Η πυρκαγιά σημειώθηκε στον 2ο όροφο του κτιρίου, στη βορινή πλευρά, αυτή δηλαδή που βλέπει προς τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας. Τότε κάηκε μεγάλο μέρος της στέγης.
Η δεύτερη μεγάλη πυρκαγιά σημειώθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1909. Κατέστρεψε μεγάλο μέρος του κτιρίου και ειδικότερα την κεντρική πτέρυγα και τμήματα της ανατολικής και δυτικής πτέρυγας. Η πυρκαγιά προήλθε μάλλον από το ορθόδοξο παρεκκλήσιο της βασίλισσας Όλγας. Τότε ακόμα και αγήματα αγγλικών και ρωσικών πολεμικών πλοίων τα οποία ναυλοχούσαν στον όρμο του Φαλήρου πήραν μέρος στην κατάσβεση της πυρκαγιάς. Τις εργασίες της πυρκαγιάς συντόνιζε επιτόπου ο πρωθυπουργός Μαυρομιχάλης.

*Το Κοινοβούλιο

Η μετατροπή των Ανακτόρων σε Κοινοβούλιο

Το πρώτο και μεγαλύτερο σε όγκο νεοκλασικό κτίριο της νέας πρωτεύουσας της Αθήνας, ήταν Μέγαρο των Ανακτόρων την εποχή που κτίσθηκε.
Οι εργασίες μετατροπής του σε κτίριο του Κοινοβουλίου, άρχισαν επί κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου το 1930.
Για τη μελέτη της μετατροπής εργάσθηκε επί πέντε μήνες ο αρχιτέκτονας Α. Κριεζής, που είχε ως επιβλέποντα μηχανικό τον Ι. Οικιάδη.
Η απόφαση της κυβέρνησης Βενιζέλου να προχωρήσει στη μετατροπή των Παλαιών Ανακτόρων που ήταν τότε ένα γιατί σε κακό χάλι, σε μέγαρο Βουλής. Γερουσίας και Συμβουλίου της Επικρατείας δεν έγινε εύκολα δεκτή.
Για παράδειγμα, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου ήταν υπέρ της μετατροπής του ιστορικού κτιρίου σε Εθνογραφικό Μουσείο, όπως είχε πει στη συνεδρίασης της 23-11-1928.
Στη συνεδρίαση εκείνη, είχε γίνει και ο ακόλουθος χαρακτηριστικός διάλογος:
Λ. ΝΑΚΟΣ: Ο μηχανικός Κριεζής είχεν ειπή ότι η μεγάλη αίθουσα των ανακτόρων δύναται να χρησιμοποιηθεί ως αίθουσα Βουλής.
ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Δεν υφίσταται αίθουσα. Είναι γης Μαδιάμ!
Τελικά στις 2 Νοεμβρίου 1930 ο πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης ανακοίνωσε την ημερομηνία τελετής έναρξης μετατροπής του κτιρίου των Παλαιών Ανακτόρων σε Μέγαρο Βουλής και Γερουσίας.
Ο Βενιζέλος δέχτηκε και σκληρή κριτική για την απόφαση της κυβέρνησής του να μετατρέψει τα Παλαιά Ανάκτορα σε Κοινοβούλιο. Όπως για παράδειγμα από τον βουλευτή Α. Αθηνογένη, που την 1-11-1933 έλεγε στη Βουλή: «Ο πολιτικός ούτος έζησεν μακράν της ελληνικής πραγματικότητος. Απόδειξις τούτου είναι ότι, ενώ ο προσφυγικός πληθυσμός έζη εις τρώγλας αυτός εδαπάνα δεκάδας εκατομμυρίων και επεσκεύαζε τα Ανάκτορα δια να κάμη περιττά Μέγαρα Νέων Βουλών, καθ’ ην στιγμήν τα υπάρχοντα κτίρια είναι ικανά, να εξυπηρετήσωσι τας ανάγκας του Ελληνικού λαοί επί πολλάς δεκαετηρίδας».
Λίγο αργότερα στις 22 Νοεμβρίου 1933 ζητήθηκε ακόμα και η σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τη διαρρύθμιση των Παλαιών Ανακτόρων.
Για την εποχή του, επρόκειτο για μεγάλο έργο. Ο Κριεζής είχε κατανείμει την ολοκλήρωσή του σε 70 εργολάβους και υπεργολάβους. Σαν συγκριτικό στοιχείο θα μπορούσε να αναφερθεί ο ηλεκτρικός σταθμός που λειτουργούσε στα υπόγεια και είχε δυνατότητα παραγωγής περισσοτέρων κιλοβάτ ρεύματος, από όσα παρήγε το ηλεκτρικό εργοστάσιο της Λάρισας.
Η μοίρα του κτιρίου έχει μέσα της κάτι από τους ελληνικούς θρύλους και τη λαογραφία, πως για να στεριώσει ένα μεγάλο τεχνικό έργο πρέπει να χυθεί αίμα. Κατά τη διάρκεια των εργασιών της μετατροπής των Ανακτόρων σε Μέγαρο του Κοινοβουλίου, ένας εργάτης έχασε τη ζωή του εκεί από εργατικό ατύχημα.
Στις 2 Αυγούστου 1934 σε επίσημη τελετή έγινε η εγκατάσταση της Γερουσίας, την ύπαρξη της οποίας πρόβλεπε το Σύνταγμα του 1927. Πρόεδρος της Γερουσίας ήταν ο Στυλ. Γονατάς. Στην εναρκτήρια τελετή παρέστη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Θρασυβ. Ζαΐμης και ο πρωθυπουργός Γ. Κονδύλης. Έξω από τη Βουλή είχε παραταχθεί ένα τάγμα Ευζώνων.
Την 1η Ιουλίου 1935 ημέρα Δευτέρα, μεταφέρθηκε εκεί και λειτούργησε και η Βουλή για να αρχίσει τις εργασίες της η Ε΄ Εθνοσυνέλευση, ο βίος της οποίας έληξε άδοξα την 4η Αυγούστου 1936 λόγω της επελθούσας δικτατορίας του Ιω. Μεταξά.
Όπως γράφει η «Καθημερινή» το προεδρείο της Βουλής είχε απαιτήσει να παραστούν οι πληρεξούσιοι με επίσημο ένδυμα φορώντας δηλαδή «ζακέτα» αλλά αυτοί «απειθούντες προκλητικά ενεφανίσθησαν με παντός είδους κοστούμια πλην της επισήμου ζακέτας. Εβλέπατε λινά, κουκουλάρικα, καμπαρντίνες, κασμήρια και πάσαν ετερόκλητον εμφάνισιν, αλλ’ η ζακέτα εφιγουράρει εις τα υπουργικά εδώλια και μόνον».
Τα θεωρεία ήταν υπερπλήρη από κυρίες, αξιωματικούς Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους και «άφθονον λαόν».
Προήδρευσε στην πρώτη εκείνη συνεδρίαση ο αντιπρόεδρος της προηγούμενης Βουλής Αθ. Αθηνογένης και πρωταγωνίστησαν  ο πρωθυπουργός Παν. Τσαλδάρης και Ι Ιω. Μεταξάς.

*Δημοσίευμα της "Καθημερινής"

Το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη

Το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη άρχισε να κατασκευάζεται το 1929 με εκσκαφή του χώρου μπροστά από τη Βουλή, σε βάθος 6 μέτρων. Το Μνημείο αυτό εγκαινιάσθηκε στις 25 Μαρτίου 1932 από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ανδρέα Μιχαλακόπουλο. Τον πανηγυρικό της ημέρα εκφώνησε ο Θεμ. Σοφούλης, που τότε ήταν Πρόεδρος της Βουλής. Το Μνημείο παριστάνει σε ανάγλυφη μορφή έναν αρχαίο οπλίτη, να πέφτει νεκρός στο πεδίο της μάχης.

*Η ορκωμοσία της κυβέρνησης Κ. Δεμερτζή και ο λόγος του Θρόνου από τον Γεώργιο Β΄

Στις διαρρυθμίσεις του περιβάλλοντος χώρου κατά το διάστημα 1930-34 εντάσσεται και η κατασκευή των ανθοπωλείων από την πλευρά της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, για να εκλείψουν κάποια; άθλια παραπήγματα ανθοπωλείων, που υπήρχαν εκεί από παλαιότερα.
Στην περίοδο της δικτατορίας Μεταξά στέγασε το υπουργείο Ασφαλείας, το οποίο συνέχισε να στεγάζεται στον ίδιο χώρο και κατά τη διάρκειας της ναζιστικής κατοχής. Ορισμένα άλλα γραφεία χρησιμοποίησαν οι κατοχικές κυβερνήσεις της χώρας.
Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής Κατοχής χρησιμοποιήθηκε ως έδρα των κατοχικών κυβερνήσεως, ενώ ορισμένοι χώροι χρησιμοποιήθηκαν από τους κατακτητές. Ωστόσο, στο κτίριο κυμάτιζε η ελληνική σημαία, δίνοντας ελπίδες στους σκλαβωμένους Έλληνες.
Το 1944, στο κτίριο στεγάζονταν η Εθνοφυλακή όπου κλήθηκαν οι έφεδροι, όταν ξέσπασαν οι μάχες των Δεκεμβριανών και οι οποίοι μεταφέρονταν εκεί με τεθωρακισμένα οχήματα και υπό την προστασία αγγλικών δυνάμεων.
Τη νύχτα της 21ης Απριλίου 1967 το Μέγαρο της Βουλής είχε καταληφθεί από στρατιωτικούς που είχαν τοποθετήσει περιμετρικά του κτιρίου άρματα μάχης και στους εξώστες του πρώτου ορόφου οπλοπολυβόλα. Αποτέλεσε την έδρα των δικτατορικών κυβερνήσεων και ελάχιστες φορές η αίθουσα της Ολομέλειας και η αίθουσα της Γερουσίας χρησιμοποιήθηκαν για ανακοινώσεις του Γ. Παπαδόπουλου ή για μεγάλες συνεντεύξεις Τύπου. Επίσης χρησιμοποιήθηκε από την  «Συμβουλευτική Επιτροπή» που είχε δημιουργήσει η Χούντα.
Για πολλά χρόνια ακόμα και μετά το 1967 πολλά γραφεία του ήταν διατεθειμένα σε άλλες υπηρεσίες, ενώ ένα όροφο κατείχε το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο μεταστεγάσθηκε στο Αρσάκειο Μέγαρο επί προεδρίας Αθαν. Τσαλδάρη.
Επί προεδρίας Απ. Κακλαμάνη, έχουν γίνει μεγάλης εκτάσεως βελτιωτικές εργασίες, στο κτίριο, με κυριότερη την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ, επισκευές διακοσμήσεις κ.λπ.
Το Μέγαρο της Βουλής θα παραμείνει εσαεί κόσμημα της Αθήνας και της Δημοκρατίας.

Π.Σ. ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

Πηγές- Βοηθήματα: 

*Αικατερίνης Δεμενεγή- Βιριράκη «Παλαιά Ανάκτορα Αθηνών, 1836-1986» έκδοση Τεχνικού Επιμελητηρίου της Ελλάδας. 1994.
*Νικ. Μακρυγιάννη «Η ιστορία του Μεγάρου της Βουλής» β΄ έκδοση 1978.
*Σπ. Μαρκεζίνη «Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος» Εκδόσεις Πάπυρος.
*«Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης» Εκδόσεις Αυλός.
*Επίσημα Πρακτικά της Βουλής.
*Δημοσιεύματα αθηναϊκών εφημερίδων.
*Ιδιωτικά αρχεία.