Καραμανλής, Μπίτσιος, Φορντ και Κίσινγκερ, συνομιλούν σε ένα κήπο στο Ελσίνκι το 1975

*Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζέραλντ Φορντ και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Χένρι Κίσινγκερ και ο Δημήτρης Μπίτσιος συνομιλούν στην πρεσβευτική κατοικία στον Ελσίνκι κατά τη διάρκεια των εργασιών της Διάσκεψης του Ελσίνκι, το καλοκαίρι του 1975. (Φωτ. ΙΔΡΥΜΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ).

 

 

Μια ανέκδοτη αποκαλυπτική συνομιλία,

όπως ανασύρθηκε από

τα αμερικανικά Εθνικά Αρχεία

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

            Το καλοκαίρι του 1975 η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή αντιμετώπιζε τεράστια προβλήματα εξαιτίας της τουρκικής αδιαλλαξίας. Η Κύπρος είχε υποστεί την τουρκική κατοχή και η Ελλάδα προσπαθούσε να εξομαλύνει με διπλωματικούς τρόπους την κατάσταση.

Μια μείζων επιτυχία της Ελλάδας, ήταν ότι τέθηκε σε ισχύ, στις 5 Φεβρουαρίου 1975, εμπάργκο όπλων έναντι της Τουρκίας. Ήταν κατ’ αρχήν μια άκρως σημαντική απόφαση. Η τουρκική κυβέρνηση αντέδρασε  άμεσα και αποφάσισε να αναστείλει τη λειτουργία των αμερικανικών βάσεων στην Τουρκία. Οι εγκαταστάσεις αυτές ήταν κρίσιμες λόγω των εντάσεων του Ψυχρού Πολέμου, ενώ παράλληλα διεφύλασσαν τα αμερικανικά  συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, η οποία τελούσε εν βρασμώ λόγω του Παλαιστινιακού. Υπενθυμίζεται ότι από τον Αύγουστο του 1974, η ελληνική κυβέρνηση είχε αποσύρει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, διαμαρτυρόμενη για την απραξία της Ατλαντικής Συμμαχίας και των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι της επανάληψης της τουρκικής προέλασης στην Κύπρο, τον γνωστό Αττίλα ΙΙ. Η επιβολή του εμπάργκο δημιουργούσε συνθήκες δυσλειτουργίας στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Το εμπάργκο όπλων όμως είχε αρχίσει να χαλαρώνει τελικά από τις 2 Οκτωβρίου 1975 όταν επετράπη στην Τουρκία από το Κογκρέσο η αγορά όπλων με πληρωμή σε συνάλλαγμα.

Όλο αυτό το διάστημα ήταν εντυπωσιακή και η κινητοποίηση των ομογενών στις ΗΠΑ , γεγονός που ενόχλησε πολύ τον Φορντ και τον Κίσινγκερ.

 

Η Διάσκεψη Ασφαλείας στο Ελσίνκι

 

Το καλοκαίρι του 1975, πραγματοποιήθηκε στη φιλανδική πρωτεύουσα η Διάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, με τη συμμετοχή των παγκόσμιων ηγετών. Ήταν εντυπωσιακή η συμμετοχή τόσων ηγετών στο Ελσίνκι. Ταυτόχρονα ήταν και μια ευκαιρία για τους ηγέτες των μικρότερων κρατών, να συζητήσουν τα προβλήματα των χωρών τους και να επιδιώξουν επιμέρους λύσεις.

            Μια τέτοια σημαντική συνομιλία εκτός προγράμματος έγινε στις 30 Ιουλίου 1975, στην 1 το μεσημέρι στον κήπο της πρεσβευτικής κατοικίας του Αμερικανού πρεσβευτή στο Ελσίνκι. Θα ακολουθούσε συνάντηση του προέδρου των ΗΠΑ με τον Ιάπωνα πρωθυπουργό.

Αμερικανικό εμπάργκο όπλων στην Τουρκία

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/1090509/gallery/epikairothta/kosmos/amerikaniko-empargko-oplwn-sthn-toyrkia

*Ο βουλευτής Ευγένιος Ρωσσίδης βάσισε την επιχειρηματολογία του στον αμερικανικό νόμο περί εξωτερικής βοήθειας του 1961, που απαγόρευε τη χρήση αμερικανικών εξοπλισμών για επιθετικούς σκοπούς, όπως ήταν η παράνομη εισβολή και κατοχή μεγάλου μέρους της Κύπρου. (Φωτ. ASSOCIATED PRESS)

Του κ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ*

          Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο ξεκίνησε τρεις μόλις εβδομάδες πριν από την παραίτηση του Ρίτσαρντ Νίξον, την πρώτη και μοναδική παραίτηση προέδρου των ΗΠΑ. Ως εκ τούτου η προεδρία των ΗΠΑ βρέθηκε να είναι ασυνήθιστα αδύναμη σε σχέση με το Κογκρέσο. Αυτό ίσχυε όχι μόνο στις τελευταίες εβδομάδες της προεδρίας Νίξον, αλλά και κατά την προεδρία του διαδόχου του, του Τζέραλντ Φορντ, του μη εκλεγμένου δεύτερου αντιπροέδρου του Νίξον που διαδέχθηκε τον Σπύρο Άγκνιου στην αντιπροεδρία στα τέλη του 1973 (ο Άγκνιου αναγκάστηκε να παραιτηθεί λόγω σκανδάλων που αφορούσαν τη θητεία του ως κυβερνήτη του Μέριλαντ πριν από το 1969).

          Παραδοσιακά η εξωτερική πολιτική αποτελούσε ιδιαιτέρως προνομιακό πεδίο για τους προέδρους σε σχέση με το Κογκρέσο. Βέβαια, η Γερουσία επικυρώνει όλους τους διορισμούς υπουργών και πρέσβεων με απλή πλειοψηφία, καθώς και τις διεθνείς συνθήκες με αυξημένη πλειοψηφία δύο τρίτων. Επιπλέον, το Κογκρέσο κηρύττει πόλεμο, σύμφωνα με το Σύνταγμα. Ωστόσο μεταπολεμικά οι εμπλοκές των ΗΠΑ στην Κορέα και στο Βιετνάμ είχαν γίνει χωρίς κήρυξη πολέμου από το Κογκρέσο (με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στην Κορέα και με απλό ψήφισμα του Κογκρέσου στο Βιετνάμ).

          Το 1973, στον απόηχο της αμερικανικής εμπλοκής στο Βιετνάμ, το Κογκρέσο πέρασε τον νόμο περί πολεμικών εξουσιών. Με αυτόν αναγνώριζε ότι στη σύγχρονη εποχή έπρεπε ο πρόεδρος να είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει ένοπλη ισχύ κατά τη διάρκεια μιας ραγδαία εξελισσόμενης διεθνούς κρίσης, χωρίς να εξασφαλίσει εκ των προτέρων την ενδεχομένως χρονοβόρο κήρυξη πολέμου από το Κογκρέσο. Ο νέος νόμος ανάγκαζε όμως τον πρόεδρο να εξασφαλίσει τη θετική ψήφο του Κογκρέσου μέσα σε εξήντα ημέρες.

          Επομένως το Κογκρέσο είχε εκδηλώσει την πρόθεσή του να αυξήσει την επιρροή του σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής αρκετούς μήνες πριν από την παραίτηση του Νίξον, που αποδυνάμωσε επιπλέον την προεδρία. Στην αντιπαράθεση της νομοθετικής με την εκτελεστική εξουσία κατά την περίοδο αυτή, συνέβαλε και το γεγονός ότι οι Δημοκρατικοί ήλεγχαν και τα δύο σώματα του Κογκρέσου, ενώ στον Λευκό Οίκο βρίσκονταν οι Ρεπουμπλικανοί πρόεδροι Νίξον και Φορντ.