Νέα Ορεστιάδα: Μέρες ελευθερίας το 1944…

*Μια σπάνια φωτογραφία. Είναι 29 Αυγούστου 1944. Ο λαός της Νέας Ορεστιάδας, κρατώντας ελληνικές σημαίες, πανηγυρίζει για την απελευθέρωσή του,

 

*Η μαρτυρία του έπαρχου Ορεστιάδας

Δημήτριου Ζαφειρόπουλου

*Η περιοδεία του Γ. Ιορδανίδη

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

        Η Νέα Ορεστιάδα, έζησε όπως και όλη η Ελλάδα τη φρίκη της Ναζιστικής Κατοχής, με εκτελέσεις και συλλήψεις πολιτών της. Και με λαχτάρα το καλοκαίρι του 1944 αντίκρισε τη λευτεριά! Εκείνες τις στιγμές της λευτεριάς θα δούμε σήμερα, που ήταν γεμάτες χαρές, αλλά είχαν και σπέρματα του εθνικού διχασμού, που προμήνυε, όσα ακολούθησαν μετά την απελευθέρωση με τον αιματηρό και καταστρεπτικό Εμφύλιο, που ακολούθησε.

        Για τα δραματικά χρόνια της Κατοχής να θυμίσουμε μόνο, ότι η Ορεστιάδα και η γύρω περιοχή της είχε καταστεί κόμβος διαφυγής Ελλήνων, που περνούσαν κρυφά στην Τουρκία για να καταφύγουν στη Μέση Ανατολή ώστε να συνεχίσουν τον αγώνα εναντίον των Γερμανών. Η βοήθεια που έδιναν οι κάτοικοι της Ορεστιάδας στους διαφεύγοντες, είχε τραγικές συνέπειες, με εκτελέσεις και φυλακίσεις. Έτσι οι πρώτες ώρες και οι μέρες της απελευθέρωσης έφεραν τεράστια ανακούφιση στους Ορεστιαδίτες.

Έχει διασωθεί στο Ιστορικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών, η έγγραφη μαρτυρία του Έπαρχου Ορεστιάδας Δημήτριου Ζαφειρόπουλου. Κατάγονταν από τις Σέρρες και υπηρέτησε στην Νέα Ορεστιάδα κατά την Κατοχή. Η μαρτυρία του έγινε εγγράφως στο ελληνικό προξενείο της Αδριανούπολης στις 3 Σεπτεμβρίου 1944, αμέσως μετά τα γεγονότα της απελευθέρωσης.

        Την αφήγησή του επιβεβαίωσαν ο οικονομικός έφορος Ορεστιάδας Αναστάσιος Αλεξίου, ο δημοσιογράφος Αθανάσιος Παριανός, ο υπάλληλος της εφορίας Σταύρος Γκουρτσίδης, η γραμματέας εισαγγελίας Καλλιόπη Πάρλου, ο έμπορος Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης και ο κοινοτικός Μπλατσούκας (χωρίς άλλα στοιχεία) που διέφυγαν στην Τουρκία, όταν είχαν φύγει και οι Γερμανοί!!!

Πολεμώντας στον Έβρο. Η σκληρή εμπειρία του 557 Τάγματος Πεζικού

*Οι ανατολικές υπώρειες της Ροδόπης, όπου είχαν τα λημέρια τους οι αντάρτες του Έβρου

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Η συμμετοχή σε πόλεμο αποτελεί πάντα μια οδυνηρή εμπειρία και στους νικητές και ακόμα περισσότερο στους ηττημένους. Σε όσους δηλαδή ως άτομα πήραν μέρος σε μάχες ως στρατιώτες και αξιωματικοί. Η χώρα μας δοκιμάστηκε σε όλη την ιστορική διαδρομή της από ποικίλους πολέμους είτε με επιτιθέμενους ξένους, είτε από εμφύλιους σπαραγμούς.

Η Ιστορία έχει εκφέρει τα συμπεράσματά της και η κοινή γνώμη έχει καταλογίσει ευθύνες. Συνήθως όλοι, με γενικεύσεις προβάλλουμε τη γνώμη μας, ή τις συμπάθειές μας, αλλά παραβλέπουμε επιμέρους γεγονότα, άγνωστες πτυχές, μικρές λεπτομέρειες, που όμως δεν πρέπει να ξεχαστούν. Και δεν πρέπει να ξεχαστούν γεγονότα και λεπτομέρειες που συνέβησαν κάποτε στον μικρόκοσμό μας ή στο γεωγραφικό περίγυρό μας.

        Μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες που ταλάνισε τη χώρα μας, ήταν ο εμφύλιος της δεκαετίας του 1940, σε συνδυασμό και με την τριπλή κατοχή της από το 1941 έως το 1944.

        Θέλοντας λοιπόν να περιγράψω γεγονότα του δικού μου περίγυρου, θα προσπαθήσω να αφηγηθώ πράγματα που συνέβησαν στην περιοχή της γενέτειράς μου, δηλαδή του Διδυμοτείχου. Θα χρησιμοποιήσω ενδεικτικά τη δράση του 557 Τάγματος Πεζικού, το οποίο για μεγάλο χρονικό διάστημα έδρασε στην περιοχή αυτή στο πλαίσιο της γενικότερης προσπάθειας του κράτους να εξουδετερώσει την ανταρσία στα κρίσιμα χρόνια 1946-1949.

Ο (κακώς) αγνοημένος Ελληνισμός των Σκοπίων

*Χάρτης μειονοτήτων στην περιοχή των Σκοπίων

Γράφει ο κ. Παύλος Παπαδόπουλος*

 

 

Στη χώρα μας κυριαρχεί η λογική του παραλόγου, αντί να συζητάμε την ύπαρξη Ελληνικής μειονότητας στα Σκόπια (λογική) αναλωνόμαστε στο να επιχειρηματολογούμε (εναντίων συνήθως) για την ανύπαρκτη "Μακεδονική'' μειονότητα της βόρειας Ελλάδας (παραλογισμός).

Τα στοιχεία που θα σας παραθέσω δεν προέρχονται από κάποια περιθωριακή πηγή του διαδικτύου ή από κάποιον τηλεπαρουσιαστή- πλασιέ βιβλίων, στερούμενα παντελώς επιστημονικού κύρους (σύγχρονος σκοταδισμός), αλλά από τον Δεύτερο Τόμο του Ελληνισμού της Διασποράς (Ο Ελληνισμός της Διασποράς στην Ευρώπη, εκδ. ΕΑΠ, Πάτρα 2003) και πιο συγκεκριμένα στις σελίδες 227-228 (δημογραφικά στοιχεία για τον ελληνισμό στη ΠΓΔΜ , παράγραφος 7.4.3) του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, υλικό το οποίο διδάσκεται στην ενότητα ΕΛΠ 43 (Ελληνισμός της Διασποράς) στη σχολή του Ελληνικού Πολιτισμού (σχολή στην οποία είχα και την τύχη να φοιτήσω).

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

Σίγουρα στη χώρα μας υπάρχουν κάποιες εκατοντάδες ελληνόφωνων με σλάβικη συνείδηση συγκεντρωμένοι κυρίως στην περιοχή της Φλώρινας. Πρόκειται κατά βάση για παραπλανημένους Έλληνες οι οποίοι χρήζουν επιμελημένης διαφώτισης (και όχι διώξεων) από το Ελληνικό έθνος και κράτος προκειμένου να επανέλθουν στον Ελληνισμό. Φυσικά υπάρχουν και πείσμονες σλάβικης καταγωγής πράκτορες που ασκούν ανθελληνική προπαγάνδα με τους οποίους θα πρέπει να ασχολούνται (όπως και ασχολούνται) εξειδικευμένες υπηρεσίες του ελληνικού κράτους προκειμένου να αντιμετωπιστούν. Το παρόν άρθρο όμως δεν προτίθεται να ασχοληθεί με την κατάσταση των σλάβικης συνείδησης  λιγοστών ελληνόφωνων που διαβιούν νοτίως  των συνόρων με τα Σκόπια αλλά με τους δεκάδες χιλιάδες ελληνικής συνείδησης που κατοικούν βορείως της μεθοριακής γραμμής.

«Είχε βλέμμα ζωηρόν, κούτελο πλατύ…»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/culture/561254254/eiche-vlemma-zoiron-koytelo-platy/

 *«Είχε βλέμμα ζωηρόν, κούτελο πλατύ…». Προσωπογραφία του Κολοκοτρώνη σε σχέδιο Τζοβάνι Μπότζι και χάραξη Αλόις Σενεφέλντερ, 1826 (Πινακοθήκη Μουσείου Πύλου). Δίπλα, λιθογραφία σε σχέδιο του Φρανσίς Ερβέ «A residence in Greece and Turkey; with Notes of the Journey through Bulgaria, Servia, Hungary, and the Balkan» (Λονδίνο, Whittaker & Co., 1837 / Γεννάδειος).

 

 

 

*Ιχνηλάτηση των απεικονίσεων

του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη

 

 

Γράφει ο κ. Δημήτρης Αλεξάκης

 

 

Ήταν γενναίος, με στρατηγική σκέψη. Αριστοτέχνης του πολέμου. Μπεσαλής. Χωρίς να μετέχει της νεωτερικότητας, την οποία γνώρισε στο διάστημα της αναγκαστικής παραμονής του στα Επτάνησα, ήταν ηγέτης ανοιχτών οριζόντων, αλλά με γερά πατήματα στην παράδοση των συγγενικών και φιλικών δεσμεύσεων. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στο συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων κατέχει ίσως την υψηλότερη θέση, με βάση το αξιακό τους σύστημα, γιατί δίδαξε, διώχνοντας τους Τούρκους από τον Μοριά, το υψηλό μάθημα της ελευθερίας.

Γνωρίζουμε όμως καλά τη μορφή του; Υπάρχουν και σώζονται πολλές ή λίγες εικαστικές απεικονίσεις του Κολοκοτρώνη; Από ποιους έχουν γίνει; Πρόκειται για απεικονίσεις του εκ του φυσικού ή για εξωραϊσμένες προσωπογραφίες του, που τις υπαγόρευσε ο θρύλος του μεταγενέστερου αφηρωισμού του; Ποια η καλλιτεχνική αξία τους;

Απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα μπορεί, ενδεχομένως, να δώσει το υπό έκδοση βιβλίο από τον Δήμο Οιχαλίας, με τίτλο «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Από τη μορφή του στην εικόνα της» του αναπληρωτή καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης στο ΕΚΠΑ Δημήτρη Παυλόπουλου και του ιστορικού Δημήτρη Μιχαλόπουλου.

Τα έργα ζωγράφων όπως ο Ολιβιέ Βουτιέ, ο Άνταμ ντε Φρίντελ, ο Πέτερ φον Ες, ο Τζοβάνι Μπότζι, ο Διονύσιος Τσόκος, αλλά και γλυπτών, όπως ο Ιωάννης Κόσσος, ο Λάζαρος Ν. Σώχος, ο Ιωάννης Εμμ. Βούλγαρης, ο Γεώργιος Δημητριάδης ο Αθηναίος, ο Κώστας Καζάκος, που ζωγράφισαν και σμίλεψαν τη μορφή του Κολοκοτρώνη, όπως και ξυλόγλυπτα, γραμματόσημα, λαχεία, γελοιογραφίες, περιλαμβάνονται, μαζί με πληθώρα επιστημονικά τεκμηριωμένων σχολίων από τον Δ. Παυλόπουλο. 

ΠΕΡΥΣΙ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙΡΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΟΥΦΛΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

         Πέρυσι τέτοιο καιρό, ο Σύλλογος Σουφλιωτών Αθήνας έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα του. Δεν μας είχε αγγίξει ακόμα ο κορονοϊός. Έτσι τιμήθηκε το έθιμο και βρέθηκαν από κοντά φίλοι και συμπατριώτες, Το κόψιμο της πίτας είχε μια επιπλέον φιλοδοξία. Είχε αρχίσει να κυλάει το έτος 2020, σημαδιακό έτος γιατί συμπληρώνονταν 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θράκης.

        Και οι Σουφλιώτες θέλησαν να συνδέσουν την κοπή της πίτας με τον εορτασμό αυτής της τόσο σημαντικής επετείου. Και η συγκέντρωση αυτή συνοδεύτηκε με μια αφήγηση με ένα ιστορικά γεγονός, που αναφέρονταν τα χρόνια εκείνα της απελευθέρωσης. Και ευτυχώς πρόλαβαν… Μετά ήρθαν τα κρούσματα, οι καραντίνες, οι διασωληνώσεις και οι θάνατοι.

        Για να θυμηθούμε όλοι αυτό το γεγονός, ας ψάξουμε στο https://sitalkisking.blogspot.com/2020/02/blog-post_10.html

Το ιατρικό μυστικό της βασίλισσας Αμαλίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ  ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ    https://www.kathimerini.gr/society/561255628/to-iatriko-mystiko-tis-vasilissas-amalias/

*Η βασίλισσα Αμαλία στην επιχρωματισμένη λιθογραφία του Franz Seraph Hanfstaengl, βασισμένη σε έργο του Ernst Wilhelm Rietschel, 1854. 

Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Συλλογή Χαρακτικών.

 

*Διεθνής μελέτη για το σύνδρομο MRKH

 

 

Γράφει η κ. Τασούλα Επτακοίλη

 

Γερή, με πληθωρική διάπλαση και σιδερένια υγεία. Όψη όμορφη και χαμογελαστή, αλλά με κάτι άκαμπτο και τραχύ, βλέμμα χωρίς πραότητα. Το πρωί έτρεχε στον κήπο της και επέβλεπε τις εργασίες των κηπουρών. Μετά το μεσημεριανό γεύμα και τον ύπνο που ακολουθούσε ανέβαινε στο άλογό της και κάλπαζε κάμποσες λεύγες, για να ξεσκάσει. Το καλοκαίρι ξυπνούσε στις 3 το πρωί και κατέβαινε στο Φάληρο για να κολυμπήσει στη θάλασσα – μία ώρα συνεχόμενη χωρίς να κουραστεί. Την εποχή κατά την οποία γίνονταν οι χοροί δεν έχανε βαλς ούτε καντρίλια και δεν έδειχνε ποτέ ότι κουράστηκε ούτε ότι χόρτασε. Ήταν των γρήγορων αποφάσεων, είχε προσόντα στρατηγού.

Δεν φημιζόταν για την καλοσύνη της. Πολύ εύκολα παρεξηγούνταν – ακόμα και διά ασήμαντον αφορμή– και πολύ δύσκολα ξανάβρισκε την καλή της προαίρεση. Είχε μια γερμανική αλαζονεία ικανή να τρομοκρατήσει ακόμα και τους πιο τολμηρούς μυθιστορηματικούς ήρωες…

Έτσι περιέγραφε ο Γάλλος συγγραφέας Εντμόντ Αμπού (1828-1885) την Αμαλία του Ολδεμβούργου, που έφτασε στην Αθήνα ως σύζυγος του Όθωνα και πρώτη βασίλισσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, τον Φεβρουάριο του 1837, στο βιβλίο «Η Ελλάδα του Όθωνα» (εκδόσεις Μεταίχμιο). «Ο βασιλιάς και η βασίλισσα τρέφουν συμπάθεια ο ένας για τον άλλο», ανέφερε ο Αμπού. «Θα αγαπιούνταν περισσότερο αν είχαν παιδιά». Όμως παιδιά δεν απέκτησαν. Η ατεκνία τους– πρόβλημα που είχε απασχολήσει τον ιατρικό κόσμο και της Ελλάδας και της Βαυαρίας– δεν επηρέασε μόνο τη σχέση του ζευγαριού αλλά και άλλαξε, ως κάποιον βαθμό, τον ρουν της νεότερης ελληνικής Ιστορίας ως μία από τις αιτίες που οδήγησαν στην αποπομπή του Όθωνα, το 1862.

Όταν το καταδρομικό «Χαμηδιέ» το 1913, δεν μπορούσε να επιστρέψει στην Τουρκία!!!

*Η "Μακεδονία" μισοβυθισμένη στην Ερμούπολη

 

 

 

*Βομβάρδισε το ελληνικό «Μακεδονία»

αλλά δεν το βύθισε στη Σύρο

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Είναι γνωστό, ότι κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, ο ρόλος του ελληνικού πολεμικού στόλου, υπήρξε πρωταγωνιστικός και φυσικά αποφασιστικός, αφού με την παρουσία του στο Αιγαίο, δεν επέτρεψε στους Τούρκους να μεταφέρουν δια θαλάσσης από τη Μικρά Ασία στρατεύματα στα μέτωπα της Μακεδονίας και της Θράκης. Ο τουρκικός στόλος μετά από σημαντικές ναυμαχίες ηττημένος «στριμώχθηκε» στα Στενά των Δαρδανελίων.

        Ωστόσο, υπήρξε μια περίπτωση, που ένα τουρκικό καταδρομικό το «Χαμηδιέ» κατόρθωσε υπό ομίχλη και σφοδρή θαλασσοταραχή να βγει στο Αιγαίο, χωρίς να γίνει αντιληπτό από τα ελληνικά παραπλέοντα πολεμικά νοτίως της Ίμβρου «Σφενδόνη», «Ιέραξ» και «Ναυκρατούσα»… και να βομβαρδίσει τη Σύρο!!! Δεν μπόρεσε όμως να επιστρέψει στη βάση του και περιεφέρετο για μήνες στη Μεσόγειο από το Πορτ Σάιδ και την Ερυθρά Θάλασσα έως και τη Μάλτα. Μπόρεσε να ξαναμπεί στα Στενά, όταν έληξαν οι συγκρούσεις και η Τουρκία υπέγραψε ανακωχή.

        Ο βομβαρδισμός της Σύρου, όχι σημαντικός, είχε ως στόχο το επιταγμένο υπερωκεάνιο «Μακεδονία». Η ελληνική κυβέρνηση το εξόπλισε και το χρησιμοποίησε ως βοηθητικό καταδρομικό (εύδρομο) και οπλιταγωγό με κυβερνήτη τον πλωτάρχη Λυκούργο Τσουκαλά με καταγωγή από τη Ζάκυνθο. Το «Μακεδονία», συνέβη να είναι ελλιμενισμένο στο Νεώριο Σύρου για επισκευές επί μια εβδομάδα, λόγω βλάβης του πηδαλίου του.