ΟΙ 12 ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΣΤΟ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ

*Το μνημείο που ανεγέρθηκε στη θέση της εκτέλεσης των 12 κατοίκων του Διδυμοτείχου

    
Γράφει ο Γιώργος Γκαϊλιάκας

     Λίγο πριν από την απελευθέρωση του Διδυμοτείχου από τους Γερμανούς (29 Αυγούστου του 44), οι Ναζί είχαν στις φυλακές τους, πολλούς φυλακισμένους από την ευρύτερη περιοχή του Βορείου Έβρου. Οι φυλακές τότε, βρισκόταν σε ένα στρατόπεδο πίσω από το 3^ο Δημοτικό Σχολείο, στο χώρο του μέχρι πρόσφατα Στρατιωτικού Νοσοκομείου. Παλαιότερα τα κτίρια είχαν χρησιμοποιηθεί και ως έδρα της 99ης ΣΔΙ.

     Στις 7 Μαρτίου του 1944 οι Γερμανοί, ως αντίποινα για την αντιστασιακή δράση των ανταρτικών ομάδων της περιοχής και κυρίως υλοποιώντας ένα γενικότερο σχέδιο, που απέβλεπε στην τρομοκράτηση του λαού, αποφάσισαν και εκτέλεσαν τους τυχαία συλληφθέντες κρατούμενους:

Καραϊσκάκης και Μιαούλης: Μια αυθεντική περιγραφή τους

*Η αρχή της δημοσίευσης των απομνημονευμάτων του Έϊντεκ στην "Αρμονία" το 1900. 

Γράφει ο Παντελής Στεφ.  Αθανασιάδης

                Πολλές φορές έχουμε απορία, πώς να ήταν άραγε πρόσωπα του παρελθόντος, που θαυμάσαμε ή αγαπήσαμε και τα οποία έζησαν σε εποχές, στις οποίες δεν υπήρχε η τέχνη της φωτογραφίας. Βέβαια διασώθηκαν σπουδαίες μερικές φορές ζωγραφικές απεικονίσεις, αλλά πάντα υπάρχουν αμφιβολίες για την ακρίβεια της απεικόνισης.

          Τέτοιες απορίες εδώ την Ελλάδα έχουμε για παράδειγμα, για τα πρόσωπα των ηρώων της Επανάστασης του 1821, αν και έχουμε ζωγραφικές απεικονίσεις για πλείστους εξ αυτών.

          Έτσι, ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι αφηγήσεις  απομνημονευματογράφων για το πώς έβλεπαν, ενώ εξελίσσοντο τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, τις μορφές των πρωταγωνιστών, που εμείς σήμερα με την απόσταση του χρόνου θεωρούμε μυθικές.

Οι σεισμοί του 1953 στα νησιά του Ιονίου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_12/05/2013_520171

*Οι ναύτες του Πολεμικού Ναυτικού, εργάζονται για την απομάκρυνση των ερειπίων

*Τεράστιο ανθρωπιστικό

και αρχιτεκτονικό πλήγμα

σε Κεφαλονιά, Ζάκυνθο, Ιθάκη,

60 χρόνια πριν.

Του κ. Κωνσταντίνου Κουτσαδέλη*

          Οι σεισμοί του 1953, που έπληξαν τις νήσους της Κεφαλονιάς, της Ζακύνθου και της Ιθάκης, υπήρξαν οι καταστροφικότεροι στην ιστορία της νεότερης Ελλάδος. Εκατοντάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν, χιλιάδες έμειναν άστεγοι, πόλεις και οικισμοί ισοπεδώθηκαν, βασικές υποδομές καταστράφηκαν και ιστορικά μνημεία κατέρρευσαν.

          Παράλληλα, το μέγεθος της ανθρωπιστικής κρίσης και το δύσκολο έργο της ανοικοδόμησης όχι μόνον δοκίμασαν τις δυνατότητες του μετεμφυλιακού κράτους, αλλά και προκάλεσαν τη διεθνή κινητοποίηση.

          Βασικό τεκτονικό γνώρισμα του ελληνικού χώρου είναι το ελληνικό τόξο, το οποίο αποτελεί το όριο επαφής και σύγκλισης της ευρασιατικής και της αφρικανικής λιθοσφαιρικής πλάκας. Το ρήγμα της Κεφαλονιάς αποτελεί το βορειότερο τμήμα του δυτικού ελληνικού τόξου και είναι η πιο δραστήρια σεισμογενής περιοχή της Ελλάδας.

Το θρυλικό πυροβόλο Σνάιντερ- Δαγκλή

*Το θρυλικό πυροβόλο Σνάιντερ- Δαγκλή στο Πολεμικό Μουσείο

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Σημαντικό ρόλο και μεγάλο μερίδιο στην ελληνική ανεπανάληπτη επιτυχία των Βαλκανικών Πολέμων, είχε το Πυροβολικό. Σώμα που επανδρώθηκε με επίλεκτα στελέχη του στρατεύματος και εξαιρετικούς στρατιώτες, που δημιούργησαν μύθους γύρω από την ανδρεία τους, την ευφυΐα τους και τον ενθουσιασμό τους. Άλλωστε στον Ελληνικό Στρατό, το Πυροβολικό είναι το Όπλο που έχει αναδείξει από τις τάξεις του, τους περισσότερους Αρχηγούς ΓΕΣ.

          Ένα από τα πυροβόλα που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στις μεγάλες μάχες του 1912-13 ήταν ελληνικής εμπνεύσεως και ας ήταν γαλλικής κατασκευής.

          Πρόκειται για το ορειβατικό πυροβόλο Σνάϊντερ- Δαγκλή, το πυροβόλο που έγινε θρύλος.

          Ο απεσταλμένος της παρισινής «Journal» και του «Daily Telegraph» έγραψαν ότι το ελληνικό Πυροβολικό εντυπωσίασε τους αντιπάλους Τούρκους. Μάλιστα οι απλοϊκότεροι από αυτούς πίστευαν ότι τις βολές των Ελλήνων διευθύνει ο ίδιος ο Αλλάχ, που αποφάσισε να εξολοθρεύσει τους Μουσουλμάνους, εξαιτίας των πολλών αμαρτημάτων τους.

Παραδείγματα αποφυγής σπατάλης του δημοσίου χρήματος!!!

 *Το δημοσίευμα, που πρέπει να κάνουν ευαγγέλιο όσοι διαχειρίζονται κρατικό χρήμα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Το θέμα που απασχόλησε την κοινή γνώμη τις τελευταίες μέρες ήταν η γιγαντιαία «μαύρη τρύπα» στα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ, η οποία φαίνεται να προκλήθηκε κυρίως κατά την περίοδο που ηγέτης του ΠΑΣΟΚ ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου.

          Έως τώρα γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα, μόνο από περίεργες διαρροές. Οι διαρροές κατά κανόνα, είναι ύποπτες γιατί αποσκοπούν σε σκοτεινές σκοπιμότητες. Βέβαια αυτή η αποστροφή, δεν αθωώνει τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, γιατί είναι βέβαιο ότι υπάρχει «μαύρη τρύπα» στα οικονομικά του κόμματος, όπως και σε άλλα κόμματα. Κατά κανόνα τα ελλείμματα αυτά προκύπτουν από σπατάλες. Θα πρέπει να περιμένουμε το τελικό πόρισμα, για να δούμε ποιες ήταν αυτές οι σπατάλες και ποιος ευθύνεται γι’ αυτές.

1904: ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

*Ο ύπατος Αρμοστής Κρήτης πρίγκιψ Γεώργιος

*Ο ίδιος τα διέψευσε όλα

Δημοσιεύθηκε στον Τύπο της Αθήνας

 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η διάσταση απόψεων μεταξύ ύπατου αρμοστή της Κρήτης πρίγκιπα Γεώργιου και του Ελευθέριου Βενιζέλου, στο πλαίσιο της αυτόνομης Κρητικής Πολιτείας, είναι γνωστή, όπως και οι συνέπειές της.

          Στην Κρήτη τα χρόνια εκείνα, συγκρούσθηκαν πολλά και ποικίλα συμφέροντα, τόσο διεθνή γεωπολιτικά όσο και ενδοκρητικά. Άσβεστη όμως παρέμεινε η θέληση του κρητικού λαού για ένωση με την μητέρα πατρίδα, γεγονός που έδινε συνεχείς αφορμές για πολιτικές συγκρούσεις. Η Κρήτη μετά από αιματηρούς αγώνες και τεράστιες θυσίες, κατόρθωσε να αποκτήσει καθεστώς αυτονομίας το 1899, με ύπατο αρμοστή τον Έλληνα βασιλόπαιδα πρίγκιπα Γεώργιο, γιο του βασιλέως Κωνσταντίνου. Στην πρώτη κυβέρνηση που διόρισε ο Γεώργιος, μετείχε ως σύμβουλος Δικαιοσύνης (υπουργός) ο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ ΤΟΥ ΡΟΥΠΕΛ

*Η σημαία του οχυρού Ρούπελ, που βρίσκεται σήμερα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

*Ένας Θρακιώτης μαχητής,

χάνει το πόδι του και τη σημαία,

η οποία έφτασε στη Ρωσία,

πριν καταλήξει στην Αθήνα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η αντίσταση του οχυρού Ρούπελ το 1941 στην ναζιστική επιδρομή έγινε θρύλος, παγκόσμια γνωστός. Τα οχυρά εκείνα δεν έπεσαν ποτέ. Οι γερμανοί τα κατέλαβαν, όταν η Ελλάδα αναγκάσθηκε να συνθηκολογήσει

          Αντίθετα στη σκιά της ιστορίας, έμεινε η περιπέτεια της σημαίας του οχυρού, που πέρασε στα χέρια των εισβολέων. Αυτή την περιπέτεια που συνοψίζει κατά τρόπο δραματικό το ψυχικό μεγαλείο των μαχητών του Ρούπελ, θα γνωρίσουμε σήμερα.

          Οδηγός μας, το βιβλίο «Ρούπελ, αναμνήσεις των πρωταγωνιστών» του Σερραίου κ. Ηλία Κοτρίδη. Στο βιβλίο αυτό, με τα πολύτιμα στοιχεία και τις αναμνήσεις σε πρώτο πρόσωπο πολλών μαχητών, περιγράφεται η ιστορία της αιματοβαμένης σημαίας του Ρούπελ.

Η δεύτερη ελληνοτουρκική προσέγγιση, το 1952

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_21/04/2013_518231

*Ο βασιλεύς Παύλος επιβαίνων στο "Λευκό Τρένο" του Κεμάλ Ατατούρκ, στην Τουρκία *Η επίσκεψη του βασιλικού ζεύγους στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη ήταν το επιστέγασμα μιας τάσης. που δεν κράτησε πολύ 61 χρόνια πριν Του κ. Κώστα Μ. Σταματόπουλου*           Η ανάγκη προστασίας από την κοινή για αμφότερες τις χώρες σοβιετική απειλή και η αυτονόητη καταφυγή της Ελλάδος και της Τουρκίας στον μόνο δυνατό προστάτη, που ήσαν οι ΗΠΑ- που πρόθυμα δέχονταν να παίξουν τον παγκόσμιο ρόλο του εγγυητή-κηδεμόνα της Δύσεως- αποτέλεσαν την κύρια αιτία της μείζονος προσπάθειας, μαζί με εκείνη του 1930, ελληνοτουρκικής προσέγγισης στον 20ό αιώνα.           Υπό τη σημαία του ΟΗΕ και από τον Δεκέμβριο του 1950 και μετά, η Ελλάδα και η Τουρκία συμπολεμούν στην Κορέα, εντάσσονται δε ταυτόχρονα στο ΝΑΤΟ στις 15/18 Φεβρουαρίου 1952. Εις ό,τι αφορά την Τουρκία -με το κυπριακό πρόβλημα να υποβόσκει μεν, αλλά να μη δηλητηριάζει ακόμη τις ελληνοτουρκικές σχέσεις- οι εξελίξεις αυτές επέφεραν σημαντικές πολιτικές μεταβολές, με πρώτες και κύριες την εγκατάλειψη τόσο του κεμαλικού μονοκομματισμού (που δεν είχε θέση πλέον στον μεταπολεμικό κόσμο) όσο και του κρατισμού στον χώρο της οικονομίας. Η τάση αυτή εντάθηκε μετά την εκλογική νίκη του «Δημοκρατικού Κόμματος» στις 14 Μαΐου 1950 και την άνοδο του Αντνάν Μεντερές στην εξουσία.

Και το όνομα αυτού, Άϊχμαν…

*Για την προστασία του από συγγενείς των θυμάτων, ο Αϊχμαν είχε τοποθετηθεί σε προστατευτικό κλωβό σε όλη τη διάρκεια της δίκης. Σχετικά με την επίσπευση εκτέλεσής του τα μεσάνυχτα της Πέμπτης 31 Μαΐου 1962 μετά την απόρριψη αιτήσεως χάριτος δύο ήσαν οι λόγοι, σύμφωνα με τον Έλληνα αντιπρόσωπο στα Ιεροσόλυμα: « Ίνα αποφευχθή πάσα ενέργεια του συνηγόρου αυτού πλησίον Διεθνών Οργανισμών και επιπλέον το γεγονός ότι επηκολούθει ημέρα Παρασκευή κατά την οποίαν, ως προσφυώς μοι ελέχθη, οι Εβραίοι είχαν μίαν Παρασκευήν την ατυχή έμπνευσιν να συμβάλουν εις την εκτέλεσιν ενός άλλου Εβραίου, η οποία τους εστοίχισε 2.000 ετών ταλαιπωρίας…» (ΑΠ 498/II/8, 2 Ιουνίου 1962, Γ. Παπαδόπουλος)

*Τα πρακτικά της δίκης

του πρωτοπαλίκαρου του Χίτλερ

στην Ιερουσαλήμ,

που συντάραξε τον πλανήτη

Της κ. Φωτεινής Τομαή*

          Η αυθόρμητη συμμετοχή μεγάλου πλήθους Θεσσαλονικέων, που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του δημάρχου της πόλης να ακολουθήσει πεζή την ίδια πορεία που οι εβραίοι της συμπρωτεύουσας διήνυσαν από την πλατεία Ελευθερίας, σημείο συγκέντρωσής τους, ως τον σιδηροδρομικό σταθμό, απ’ όπου με 19 διαδοχικές αποστολές θα οδηγούνταν τελικώς στα στρατόπεδα θανάτου Άουσβιτς- Μπίρκεναου, έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα εντός και εκτός Ελλάδος.

          Με κυρίαρχο σύνθημα «Ποτέ ξανά» η ελληνική κοινωνία έδειξε να εγκαταλείπει τον μεταπολεμικό της λήθαργο, κοιτάζοντας κατάματα ένα αποκρουστικό παρελθόν, που επί έξι δεκαετίες έκρυβε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, του ολοκληρωτικού αφανισμού των συμπολιτών μας εβραίων.

Ο ΒΙΛΧΕΛΜ ΜΥΛΛΕΡ ΚΑΙ Ο "ΙΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

Ο ποιητής Βίλχελμ Μύλλερ

*Αφιέρωμα στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων
για την 19^η Απριλίου, Ημέρα του Φιλελληνισμού 

και της Διεθνούς Αλληλεγγύης)

Γράφει ο δημοσιογράφος Ανδρέας Μακρίδης

«Η Ευρώπη άλλο δεν θέλει παρά ειρήνη και ησυχία.

Τη γαλήνη της πώς σκιάζεις μ' όνειρα για ελευθερία;

Σαν ξεσηκωθείς Ελλάδα, μάχες δίνεις μοναχή

Τι του Τούρκου το ντιβάνι, «θρόνο» η Ευρώπη το καλεί.

(Βίλχελμ Μύλλερ: «Η Ελλάδα ελπίζει»)

Όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διαβαίνει τον Προύθο, όταν δηλαδή ξεσπά η Ελληνική Επανάσταση, οι εξεγερμένοι δεν βρίσκουνε συμμάχους. Η Ρωσία καταδικάζει την Επανάσταση, αν και την είχε υποβοηθήσει. Μια μαύρη σκιά σκεπάζει την Ευρώπη και απειλεί να τιμωρήσει όποιον την αμφισβητήσει. Είναι η Ιερά Συμμαχία του Μέτερνιχ, του Κάσελρη και των επανορθωμένων Βουρβώνων. Λίγους μονάχα μήνες πριν, οι Αυστριακοί είχαν κατορθώσει να ταπεινώσουν τους Ιταλούς Καρμπονάρους, βυθίζοντας στο πένθος κάθε φιλελεύθερη συνείδηση. Ένας μονάχος Καποδίστριας, πασχίζει - και τελικά το κατορθώνει - να αποτρέψει τη στρατιωτική επέμβαση των δυτικών μοναρχιών ενάντια στην εξεγερμένη Ελλάδα.

Είναι η εποχή της απελπισίας, "The Age of Despair", η εποχή της φίμωσης της κάθε φιλελεύθερης φωνής. Ούτε η νίκη του Σταυρού ενάντια στην Ημισέληνο δεν συγκινεί τους Επικυρίαρχους. Αυτό που δεν θα βρουν στα ανακτοβούλια της Ευρώπης ωστόσο, οι επαναστάτες θα το συναντήσουν στα σπλάχνα των εθνών: Από τα σαλόνια της αριστοκρατίας, μέχρι τις έδρες των πανεπιστημίων κι από τα εργοτάξια έως τους άμβωνες των εκκλησιών, μία μεγάλη αγκαλιά ολοένα και δυνάμωνε για να αμφισβητήσει το δίκαιο του Ισχυρού, την αλαζονεία του Ηγεμόνα, τη νομιμότητα του Δυνάστη. 

Η νίκη του Ελληνικού Συναγερμού, το 1952

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_14/04/2013_517462

*Προεκλογική εκστρατεία. Ο Παπάγος ομιλεί στο λαό....

*Οι εκλογές του 1952 διεξήχθησαν με πλειοψηφικό σύστημα

και έδωσαν την πρώτη μεταπολεμικά

μονοκομματική κυβέρνηση, 61 χρόνια πριν.

Του Αντώνη Κλάψη*

                Τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν τη λήξη του εμφυλίου πολέμου σημαδεύτηκαν από αλλεπάλληλες κυβερνητικές μεταβολές. Τα αποτελέσματα των εκλογών της 5ης Μαρτίου 1950 και της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 δεν είχαν επιτρέψει τον σχηματισμό σταθερών κυβερνήσεων.

                Στην πρώτη περίπτωση, είχαν επιβεβαιώσει την ακραία πολυδιάσπαση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας (είναι χαρακτηριστικό ότι το Λαϊκό Κόμμα που κατέλαβε την πρώτη θέση συγκέντρωσε μόλις το 18,80% των ψήφων). Στη δεύτερη περίπτωση, η επικράτηση του νεοσυσταθέντος Ελληνικού Συναγερμού του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου δεν είχε συνοδευτεί από την εξασφάλιση του απαραίτητου αριθμού εδρών στη Βουλή, στερώντας έτσι από τον Παπάγο τη δυνατότητα ανάληψης της εξουσίας. Αντίστοιχα, ούτε η αθροιστική πλειοψηφία των κεντρώων κομμάτων και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις αρκούσε για να θεραπεύσει το πρόβλημα. Τη διετία 1950-1952 η εναλλαγή των Νικόλαου Πλαστήρα και Σοφοκλή Βενιζέλου στην πρωθυπουργία ήταν τόσο συχνή, ώστε να λειτουργεί εκ των πραγμάτων ως τροχοπέδη στην αποδοτικότητα του κυβερνητικού έργου.

ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΟΝΟΜΑΧΙΕΣ, ΤΟ 1902, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ…ΜΠΑΜ!!!

*Οι δύο "μονομάχοι" Βασίλειος Βουδούρης και Κωνσταντίνος Τρικούπης, 

στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων

*Δύο αλλεπάλληλες μονομαχίες

σημαντικών πολιτικών, το 1902,

με αναπάντεχα αποτελέσματα.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

         Το Φεβρουάριο του 1902, δύο μονομαχίες- αναίμακτες ευτυχώς- συγκλόνισαν την κοινή γνώμη της μικρής τότε Αθήνας, αφού οι μονομάχοι, ήταν διακεκριμένοι πολιτικοί της εποχής εκείνης αλλά και απόγονοι μεγάλων τζακιών. Πρωθυπουργός, ήταν ο Αλέξανδρος Ζαΐμης και Πρόεδρος Βουλής ο Νικόλαος Λεωνίδας.

          Όλα άρχισαν στις 9 Φεβρουαρίου 1902. Την ημέρα εκείνη, η Βουλή συζητούσε το σημαντικό νομοσχέδιο «Περί δυνάμεως του κατά γην στρατού κατά το 1902» με ομιλητές τους Νικ. Λεβίδη, Γ. Θεοτόκη Στέφ. Δραγούμη, Λεων. Δεληγεώργη,  Βασ. Βουδούρη Θεόδ. Βελλιανίτη, Νικ. Χατζίσκο, Γ. Πετροπουλάκη. Προήδρευε ο Νικόλαος Λεωνίδας, εκ Σπετσών.

          Στις αγορεύσεις που επεκτάθηκαν σε κριτική για το ρόλο των βασιλοπαίδων στο Στράτευμα, αλλά και για την ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, θεωρήθηκε, ότι μεταξύ άλλων διατυπώθηκαν και υπαινιγμοί κατά του Χαρίλαου Τρικούπη, γεγονός που ενόχλησε τον βουλευτή Μεσολογγίου Κωνσταντίνο Τρικούπη, εξάδελφο του μεγάλου  πολιτικού.

Η Λωζάννη και οι γρίφοι της

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=504078&wordsinarticle=

 *Λήμνος, 1924, από την ανταλλαγή πληθυσμών

*Μετά από 9 δεκαετίες οι ιστορικοί εξακολουθούν

να αναζητούν τα μυστικά της συμφωνίας

Ελλάδας-Τουρκίας το 1923

                  

Της κ. Φωτεινής Τομαή*

          Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι 90 χρόνια μετά τη Λωζάννη οι ιστορικοί εξακολουθούν να βασανίζονται αναζητώντας την πατρότητα της ιδέας για την ανταλλαγή των πληθυσμών.

          Η Σύμβαση υπεγράφη στις 30 Ιανουαρίου 1923 στη διάρκεια της πρώτης φάσης των διαπραγματεύσεων. Την ήθελαν οι Τούρκοι εξαιτίας μιας πλεγματικής φοβίας και ενός εθνικιστικού φανατισμού; Την ήθελε ο Βενιζέλος επιδιώκοντας εθνολογική ομογένεια του εντός των συνόρων πληθυσμού; Ή μήπως ήταν ένα διαπραγματευτικό παιχνίδι με απώτερο στόχο την εξασφάλιση διατήρησης στην Κωνσταντινούπολη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την απομάκρυνση του οποίου επεδίωκε μετά μεγίστης επιμονής ο επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας Ισμέτ πασάς;