Υποθήκες Δημητρίου Υψηλάντη για εθνική συναίνεση

*Ο Δημήτριος Υψηλάντης

*Διαχρονικά χρήσιμες και επίκαιρες

*Είδατε πόσα κακά έπαθεν η πατρίδα σας

                Ο Δημήτριος Υψηλάντης υπήρξε μια ευγενική, πατριωτική και ανιδιοτελής μορφή του αγώνα της Εθνικής Παλιγγενεσίας.

                Όταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1821, ήρθε στην Πελοπόννησο αντιπροσωπεύοντας τον αδελφό του Αλέξανδρο Υψηλάντη.

                Στις 20 Ιουνίου του 1821 ανέλαβε την αρχιστρατηγία των επαναστατημένων Ελλήνων και κατέβαλε προσπάθειες να οργανώσει τακτικό στρατό.  Συγκρούσθηκε  όμως με τους κοτζαμπάσηδες, όταν αποπειράθηκε να περιορίσει την ισχύ τους.

                Στις 20 Δεκεμβρίου 1821 άρχισε τις εργασίες της η A' Εθνική Συνέλευση στην Επίδαυρο και στις 15 Ιανουαρίου 1822 ο πρίγκιπας Δημήτριος, εκλέχθηκε πρόεδρος του Bουλευτικού. Ο Υψηλάντης εκπροσώπησε κυρίως την πλευρά των δημοκρατικών και ήρθε σε σύγκρουση με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα έλαβε μέρος σε πολλές μάχες.

Η σύλληψη, η αιχμαλωσία και η εκτέλεση του ταξίαρχου Μαρκόπουλου

 *Ο Δημήτριος Μαρκόπουλος την εποχή που ακόμα ήταν συνταγματάρχης

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.

                Την νύκτα της 18ης προς 19η Απριλίου 1949 και ώρα 03.00 π.μ. ο Ταξίαρχος Δημήτριος Μαρκόπουλος, Διοικητής της Στρατιωτικής Διοίκησης Λιβαδειάς [82α Στρατιωτική Περιοχή] κατά τη διάρκεια επίθεσης μονάδων της ΙΙας Μεραρχίας  του Δημοκρατικού Στρατού [Διοικητής ο Ιωάννης Αλεξάνδρου, γνωστός ως Καπετάν Διαμαντής] κατά της κωμόπολης Λιδωρικίου Νομού Φωκίδος, τραυματίζεται και συλλαμβάνεται.

                Ο Ταξίαρχος Δημ. Μαρκόπουλος είχε γεννηθεί στο Ηράκλειο Κρήτης το 1894, γιος του εκδότου και βουλευτού της αυτόνομης Κρητικής Βουλής Γεωργίου Μαρκοπούλου. Ο Δημ. Μαρκόπουλος είχε καταταγεί στα 18 του χρόνια ως εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό και συμμετέσχε στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913, στη διάρκεια των οποίων τραυματίσθηκε στο πόδι κατά την επίθεση στο Μπιζάνι Ιωαννίνων. Κατόπιν συμμετείχε στο Βενιζελικό κίνημα της Εθνικής Αμύνης το 1916, στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο [Μάχη του Σκρα], προαχθείς σε Υπολοχαγό για διακεκριμένη πράξη στο πεδίο της μάχης. Στη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας τραυματίσθηκε στο χέρι κατά την μάχη του Αρντίζ-Νταγ τον Αύγουστο του 1921 και μετά την υποχώρηση πρωτοστάτησε στην επικράτηση της Επανάστασης του Σεπτεμβρίου του 1922. Παρά τις φιλελεύθερες ιδέες του αρνήθηκε να συμμετάσχει στο Κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935, όταν με τον βαθμό του Ταγματάρχου υπηρετούσε στο 14ο Σύνταγμα Πεζικού Χανίων. Ως Αντισυνταγματάρχης στο Επιτελείο του Δ΄ Σώματος Στρατού στην Καβάλα είχε εκπονήσει τον Αύγουστο του 1940, ενόψει του επικειμένου πολέμου, επιτελική μελέτη για την άμυνα επί της Ελληνο-Βουλγαρικής Μεθορίου και στη συνέχεια είχε διοικήσει το 30ο Σύνταγμα Πεζικού στο Αλβανικό Μέτωπο.

Ο τάφος του Μπότσαρη και οι περιπέτειές του

*Ο τάφος του Μάρκου Μπότσαρη στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι

*Βεβηλώθηκε από Τούρκους και από  Έλληνες!

*Μια Γαλλίδα, το μοντέλο της «Ελληνοπούλας»

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Μάρκος Μπότσαρης, ήταν ένας από πιο φωτισμένους και ανδρείους αγωνιστές της Επανάστασης του 1821. Γνώρισε μεγάλες περιπέτειες στη σύντομη ζωή του, αλλά και τρομερές περιπέτειες μετά θάνατον.

                Γεννημένος στο Σούλι, έζησε από μικρό παιδί τις φοβερές διώξεις της οικογένειάς του. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και πήρε μέρος στον ξεσηκωμό του Γένους. Πήρε μέρος σε διάφορες μάχες, όπου επιβεβαιώθηκαν τα αναμφισβήτητα στρατιωτικά του προσόντα.  Γρήγορα όμως τον συνάντησε ο θάνατος.  Τη νύχτα της 8ης προς την 9η Αυγούστου 1823, ο Μπότσαρης επιτέθηκε με τους 350 Σουλιώτες του κατά των  δυνάμεων των Τούρκων  στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου, πετυχαίνοντας τον στρατηγικό αιφνιδιασμό του. Όμως, μέσα στη νύχτα  ο Μάρκος Μπότσαρης τραυματίσθηκε αρχικά στην κοιλιά.  Δεν σταμάτησε όμως να διευθύνει τους άνδρες του στη μάχη και οι Σουλιώτες του αιχμαλώτισαν τον Τούρκο πασά.  Τότε ένας από τους Τούρκους στρατιώτες πυροβόλησε τον Μπότσαρη και τον τραυμάτισε  θανάσιμα στο μάτι.

                Η σορός του Μπότσαρη μεταφέρθηκε και ετάφη στο Μεσολόγγι, με κάθε δυνατή μεγαλοπρέπεια.

ΤΟ ΕΚΣΤΡΑΤΕΥΤΙΚΟ ΣΩΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑ 1950-1955

*Η παρασημοφόρηση της πολεμικής σημαίας του ελληνικού τάγματος στην Κορέα

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.

                Το πρωί της Κυριακής 25ης Ιουνίου 1950 οι Ένοπλες κομουνιστικές δυνάμεις της Βόρειας Κορέας εκτόξευσαν αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον της Δημοκρατίας της Νότιας Κορέας.

                Η εχθρική ενέργεια άρχισε την 04.00 ώρα με βομβαρδισμό με πυρά Πυροβολικού στο Δυτικό τομέα των Νοτιοκορεατικών θέσεων επί του 38ου παραλλήλου. Την 08.00 ώρα οι Βορειοκορεατικές δυνάμεις [10 Μεραρχίες και 240 άρματα] υποστηριζόμενες από πολλούς όλμους και 1400 πυροβόλα εξαπέλυσαν απροκάλυπτη επίθεση και διέβησαν στη συνέχεια τον 38ο παράλληλο σε πολλά σημεία, ενώ παράλληλα πραγματοποίησαν αμφίβιες αποβάσεις στις Ανατολικές ακτές. Την 11.00 ώρα της 25ης Ιουνίου 1950 οι Βορειοκορεάτες κήρυξαν και επίσημα τον πόλεμο εναντίον της Νότιας Κορέας, η οποία καταλήφθηκε εξαπίνης από την αιφνίδια εχθρική επίθεση.

Εμπόριο και έμποροι σε χρόνια ταραγμένα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/809874/article/politismos/vivlio/emporio-kai-emporoi--se-xronia-taragmena 

*Βόσπορος. Ο λόρδος Έλγιν υπηρετούσε ως πρέσβης του Ηνωμένου Βασιλείου 
στην Κωνσταντινούπολη, πληρωνόταν όμως από την περίφημη Εταιρεία της Ανατολής, 
τη Levant Company, θέμα του βιβλίου της Δέσποινας Βλάμη.

Γράφει η ΣΙΣΣΥ ΑΛΩΝΙΣΤΙΩΤΟΥ

             Έλληνες, Εβραίοι και Αρμένιοι Οθωμανοί υπήκοοι πρακτορεύουν σε μακρινά λιμάνια της Ανατολής μπαχαρικά, πιπέρια και μεταξωτά, καμφορά, αλόη και κανέλα για λογαριασμό της Levant Company.

            Κάποιοι απ’ αυτούς, αρκετοί Ελληνες, ξεγελούν τους Εγγλέζους, παίρνουν τις «αντιπροσωπείες» και ανοίγουν δικά τους καταστήματα στο Λονδίνο όταν ξαφνικά οι επαναστάσεις στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ανάμεσά τους η Ελληνική, το 1821, ανατρέπουν τα πάντα...

            Όταν ο Ζακόμπ Μπούρκχαρτ άλλαζε τη «μέθοδο της ιστορίας» μάς έκανε μεγάλη χάρη. Η νέα προσέγγιση θα έδινε και άλλες δυνατότητες στην αφήγηση. Από τούδε και στο εξής, θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε ελκυστικά αναγνωστικά σύνολα με τη γοητεία του παραμυθιού και το σασπένς της αστυνομικής λογοτεχνίας και με σκηνές σαν τις παραπάνω, ενώ επιπλέον «πρόκειται για αληθινή ιστορία» όπως λένε και οι φίλοι Αμερικανοί. Αυτό το είδος αφήγησης, που μπορεί να σε παρακινήσει μετά μανίας στο διάβασμα, ακολουθεί η Δέσποινα Βλάμη, ερευνήτρια ιστορικός στην Ακαδημία Αθηνών, στο βιβλίο της «Trading with the Ottomans - The Levant Company in the Middle East».

Τα τελευταία σαμποτάζ του «Απόλλωνα» στην Κατοχή...

*Ο Στέφανος Δούκας (Φωτογραφία του Ε.Λ.Ι.Α.)

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η αντιστασιακή οργάνωση «Απόλλων» του θρυλικού Αλεξανδρουπολίτη Ιωάννη Πελτέκη, ανέπτυξε τεράστια δράση κατασκοπείας και δολιοφθορών, κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Γι’ αυτόν  ακριβώς το λόγο υπήρξε στόχος Γερμανών αλλά και Ελλήνων προδοτών.

          Η δράση της οργάνωσης αυτής για να περιγραφεί χρειάζεται ολόκληρους τόμους. Άλλωστε και η αντίσταση μέσα στις πόλεις, που δεν έχει αναδειχθεί, όσο και η αντίσταση των βουνών, υπήρξε δύσκολη, επικίνδυνη, αλλά και αποτελεσματική.

          Σήμερα θα αναφερθούμε στις τελευταίες ημέρες της Κατοχής, όταν η οργάνωση κατασκοπείας και δολιοφθορών «Απόλλων» ανέπτυξε πρωτοφανή δραστηριότητα με σειρά σαμποτάζ, παρενοχλώντας συνεχώς τους Γερμανούς.

          Ο Πελτέκης μετά από διάφορες προδοσίες και διάλυση των δικτύων του αναγκάσθηκε να διαφύγει στις 26 Ιουλίου 1944, στη Μέση Ανατολή. Πριν φύγει, την 1^η Ιουλίου, κάλεσε τον ταγματάρχη Πυροβολικού Στέφανο Δούκα και του ζήτησε να ανασυγκροτήσει την ομάδα των σαμποτάζ σε νέα βάση και με νέα πρόσωπα για λόγους μυστικότητας.

          Ο Δούκας δέχτηκε και άρχισε αμέσως συνεννοήσεις με τον λοχαγό Πυροβολικού Διονύσιο Βέρρο (μετέπειτα στενό συνεργάτη του Κωνσταντίνου Καραμανλή) και τον υπολοχαγό Πυροβολικού Βασίλειο Τούσα. Οι τρεις προχώρησαν ταχύτατα στην αναδιοργάνωση του «Απόλλωνα» καταρτίζοντας την ομάδα των σαμποτέρ. Ο Τούσας ειδικά, συγκρότησε την πρώτη ομάδα, που έδρασε στο λιμάνι του Πειραιά.

Ο θρυλικός Ιερός Λόχος

*Αλεξιπτωτιστές ιερολοχίτες έτοιμοι για ρίψη στην κατεχόμενη Σάμο, το 1943

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.

           Η ονομασία «Ιερός Λόχος», ως επωνυμία στρατιωτικού τμήματος, αναφέρεται για πρώτη φορά στην Στρατιωτική Ιστορία της Ελλάδας, τον 4ον αιώνα π.χ. όταν ο Θηβαίος Στρατηγός Επαμεινώνδας με τη βοήθεια του Γοργίδα, συγκρότησε τον Ιερό Λόχο, δύναμης 300 επίλεκτων νέων, προκειμένου να αντιμετωπίσει τους Σπαρτιάτες. Οι Θηβαίοι Ιερολοχίτες ήταν οι πρωτοπόροι των Ιστορικών Ιερών Λόχων και διακρίθηκαν σε διάφορες μάχες, πολεμώντας για την υπεράσπιση της πατρίδας τους.

            Στις 3 Μαρτίου 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης φθάνοντας στην πόλη Φωξάνη, στα σύνορα Μολδαβίας και Βλαχίας, συγκρότησε ένοπλο σώμα, που το ονόμασε Ιερό Λόχο, σε  ανάμνηση της ηρωικής θυσίας των Θηβαίων Ιερολοχιτών. Στις 7 Ιουνίου 1821 στο Δραγατσάνι της Μικράς Βλαχίας της Ρουμανίας έγινε φονική μάχη, κατά την οποία περισσότεροι από 200 άνδρες του Ιερού Λόχου έπεσαν στο πεδίο της τιμής.

            Το 1877 οι Θηβαίοι και πάλι συγκρότησαν Ιερό Λόχο δύναμης 300 ανδρών από όλες τις τάξεις της κοινωνίας, με σκοπό να συμβάλουν στην προσπάθεια του Έθνους για την απελευθέρωση των τότε υπόδουλων αδελφών. Το 1913 από Έλληνες εθελοντές συγκροτήθηκε ο 4ος  Ιστορικός Ελληνικός Ιερός Λόχος, προκειμένου να συμμετάσχει στις πολεμικές επιχειρήσεις για την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου.

Ο Σπύρος Μαρκεζίνης στη Μόσχα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  

http://www.kathimerini.gr/815696/article/epikairothta/ellada/o-spyros-markezinhs-sth-mosxa

*Οι προτάσεις του Σπύρου Μαρκεζίνη εντάσσονταν στην ευρύτερη προσπάθειά του να προσφέρει μια εναλλακτική προς την ΕΡΕ πολιτική στον ελληνικό αστικό χώρο.

Γράφει ο κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΠΑΝΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ*

          Προς τα μέσα του 1953, επί κυβερνήσεως Ελληνικού Συναγερμού, οι σχέσεις της Ελλάδας με τις ανατολικές χώρες έδειχναν να εξομαλύνονται. Το 1953-54 συνήφθησαν μεγάλες εμπορικές συμφωνίες, πρώτα με την Πολωνία, και κατόπιν με τις βαλκανικές χώρες- πλην της Ρουμανίας και της Αλβανίας- και με την Ανατολική Γερμανία. Τον Σεπτέμβριο του 1953 η Μόσχα απέστειλε πρεσβευτή στην Αθήνα και τον Μάιο του 1954 αποκαταστάθηκαν οι διπλωματικές σχέσεις με τη Σόφια.

          Αυτό το «ανατολικό άνοιγμα» αντικατόπτριζε τις προσωπικές αντιλήψεις του Σπύρου Μαρκεζίνη, υπουργού Συντονισμού στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου έως την άνοιξη του 1954, σχετικά με τη φύση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Στην τρίτομη «Σύγχρονη Πολιτική Ιστορία της Ελλάδος», ο ίδιος αναφέρει ότι, ως υπουργός Συντονισμού, σχεδίαζε να πραγματοποιήσει επίσκεψη στη Μόσχα, που θα συνέβαλλε στην «οριστική κατοχύρωση της εσωτερικής ειρήνης και στην ενίσχυση της διεθνούς θέσεως της Ελλάδος». Ωστόσο, συνεχίζει, ο Παπάγος διαφώνησε με το ταξίδι εκείνο, αδυνατώντας να υπερβεί το παρελθόν του Εμφυλίου Πολέμου και να υιοθετήσει τελικά την πολιτική της λήθης που προωθούσε ο Μαρκεζίνης.

ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ: Η ΗΡΩΪΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ, 13-30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1922

*Στο κέντρο ο συνταγματάρχης Δημήτριος Θεοτόκης. Δεξιά ο επιτελάρχης Γ. Κορτζάς 

(Αρχείο Ιφιγένειας Κορτζά- Τηλιακού)

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.

          Τον Αύγουστο του 1922 η Στρατιά Μικράς Ασίας, αποτελούμενη από τα Α΄, Β΄ και Γ΄ Σώματα Στρατού και την Ανωτέρα Γενική Στρατιωτική Διοίκηση, κατείχε αμυντικά την γραμμή, που άρχιζε από την Κίο της Προποντίδας, προχωρούσε Ανατολικά του Εσκί Σεχίρ [Δορύλαιο] και Αφιόν Καρά Χισάρ. Η γραμμή Νότια του Αφιόν Καρά Χισάρ έκαμπτε προς Δυσμάς, ακολουθώντας τη δεξιά όχθη του ποταμού Μαιάνδρου και κατέληγε στις εκβολές του στο Αιγαίο Πέλαγος. Το μήκος της γραμμής αυτής άμυνας ανερχόταν σε 700 χιλιόμετρα.

          Η Ανεξάρτητη Μεραρχία υπαγόταν στο Γ΄ Σώμα Στρατού και κατείχε τον τομέα από το Σεγίτ Γκαζί έως το Ακ Ιν, Ανατολικά της Κιουτάχειας, με αποστολές άμυνας και προκάλυψης σε εδάφη τακτικής σημασίας. Επειδή οι αποστάσεις από τα κέντρα εφοδιασμού ήταν μεγάλες, οι άνδρες της Ανεξάρτητης Μεραρχίας, όπως και των περισσότερων Μεραρχιών, αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα από κακή διατροφή, ελλιπή ιματισμό και κακή υπόδηση. Επιτόπιοι πόροι δεν υπήρχαν, γιατί η γη στη γραμμή του μετώπου παρέμεινε ακαλλιέργητη.

          Η εφαρμοζόμενη παθητική άμυνα για μεγάλο χρονικό διάστημα, η διαρκής αμυντική οργάνωση του εδάφους, η ασφάλεια των απομακρυσμένων εδαφών της Μικράς Ασίας με πλείστα όσα προβλήματα είχαν επηρεάσει δυσμενώς το ηθικό των Αξιωματικών και Οπλιτών. Η όλη κατάσταση επιδεινώνονταν από τις διάφορες πολιτικές και καθεστωτικές διαμάχες, που συνέχιζαν να ταλαιπωρούν την Ελλάδα από το 1915 και είχαν συντελέσει στη μείωση της μαχητικότητας και αγωνιστικότητας του Ελληνικού Στρατού, που βρισκόταν σε εκείνο το αφιλόξενο μέτωπο.