Η δεύτερη ελληνοτουρκική προσέγγιση, το 1952

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_21/04/2013_518231

*Ο βασιλεύς Παύλος επιβαίνων στο "Λευκό Τρένο" του Κεμάλ Ατατούρκ, στην Τουρκία *Η επίσκεψη του βασιλικού ζεύγους στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη ήταν το επιστέγασμα μιας τάσης. που δεν κράτησε πολύ 61 χρόνια πριν Του κ. Κώστα Μ. Σταματόπουλου*           Η ανάγκη προστασίας από την κοινή για αμφότερες τις χώρες σοβιετική απειλή και η αυτονόητη καταφυγή της Ελλάδος και της Τουρκίας στον μόνο δυνατό προστάτη, που ήσαν οι ΗΠΑ- που πρόθυμα δέχονταν να παίξουν τον παγκόσμιο ρόλο του εγγυητή-κηδεμόνα της Δύσεως- αποτέλεσαν την κύρια αιτία της μείζονος προσπάθειας, μαζί με εκείνη του 1930, ελληνοτουρκικής προσέγγισης στον 20ό αιώνα.           Υπό τη σημαία του ΟΗΕ και από τον Δεκέμβριο του 1950 και μετά, η Ελλάδα και η Τουρκία συμπολεμούν στην Κορέα, εντάσσονται δε ταυτόχρονα στο ΝΑΤΟ στις 15/18 Φεβρουαρίου 1952. Εις ό,τι αφορά την Τουρκία -με το κυπριακό πρόβλημα να υποβόσκει μεν, αλλά να μη δηλητηριάζει ακόμη τις ελληνοτουρκικές σχέσεις- οι εξελίξεις αυτές επέφεραν σημαντικές πολιτικές μεταβολές, με πρώτες και κύριες την εγκατάλειψη τόσο του κεμαλικού μονοκομματισμού (που δεν είχε θέση πλέον στον μεταπολεμικό κόσμο) όσο και του κρατισμού στον χώρο της οικονομίας. Η τάση αυτή εντάθηκε μετά την εκλογική νίκη του «Δημοκρατικού Κόμματος» στις 14 Μαΐου 1950 και την άνοδο του Αντνάν Μεντερές στην εξουσία.

Και το όνομα αυτού, Άϊχμαν…

*Για την προστασία του από συγγενείς των θυμάτων, ο Αϊχμαν είχε τοποθετηθεί σε προστατευτικό κλωβό σε όλη τη διάρκεια της δίκης. Σχετικά με την επίσπευση εκτέλεσής του τα μεσάνυχτα της Πέμπτης 31 Μαΐου 1962 μετά την απόρριψη αιτήσεως χάριτος δύο ήσαν οι λόγοι, σύμφωνα με τον Έλληνα αντιπρόσωπο στα Ιεροσόλυμα: « Ίνα αποφευχθή πάσα ενέργεια του συνηγόρου αυτού πλησίον Διεθνών Οργανισμών και επιπλέον το γεγονός ότι επηκολούθει ημέρα Παρασκευή κατά την οποίαν, ως προσφυώς μοι ελέχθη, οι Εβραίοι είχαν μίαν Παρασκευήν την ατυχή έμπνευσιν να συμβάλουν εις την εκτέλεσιν ενός άλλου Εβραίου, η οποία τους εστοίχισε 2.000 ετών ταλαιπωρίας…» (ΑΠ 498/II/8, 2 Ιουνίου 1962, Γ. Παπαδόπουλος)

*Τα πρακτικά της δίκης

του πρωτοπαλίκαρου του Χίτλερ

στην Ιερουσαλήμ,

που συντάραξε τον πλανήτη

Της κ. Φωτεινής Τομαή*

          Η αυθόρμητη συμμετοχή μεγάλου πλήθους Θεσσαλονικέων, που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του δημάρχου της πόλης να ακολουθήσει πεζή την ίδια πορεία που οι εβραίοι της συμπρωτεύουσας διήνυσαν από την πλατεία Ελευθερίας, σημείο συγκέντρωσής τους, ως τον σιδηροδρομικό σταθμό, απ’ όπου με 19 διαδοχικές αποστολές θα οδηγούνταν τελικώς στα στρατόπεδα θανάτου Άουσβιτς- Μπίρκεναου, έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα εντός και εκτός Ελλάδος.

          Με κυρίαρχο σύνθημα «Ποτέ ξανά» η ελληνική κοινωνία έδειξε να εγκαταλείπει τον μεταπολεμικό της λήθαργο, κοιτάζοντας κατάματα ένα αποκρουστικό παρελθόν, που επί έξι δεκαετίες έκρυβε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, του ολοκληρωτικού αφανισμού των συμπολιτών μας εβραίων.

Ο ΒΙΛΧΕΛΜ ΜΥΛΛΕΡ ΚΑΙ Ο "ΙΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ"

Ο ποιητής Βίλχελμ Μύλλερ

*Αφιέρωμα στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων
για την 19^η Απριλίου, Ημέρα του Φιλελληνισμού 

και της Διεθνούς Αλληλεγγύης)

Γράφει ο δημοσιογράφος Ανδρέας Μακρίδης

«Η Ευρώπη άλλο δεν θέλει παρά ειρήνη και ησυχία.

Τη γαλήνη της πώς σκιάζεις μ' όνειρα για ελευθερία;

Σαν ξεσηκωθείς Ελλάδα, μάχες δίνεις μοναχή

Τι του Τούρκου το ντιβάνι, «θρόνο» η Ευρώπη το καλεί.

(Βίλχελμ Μύλλερ: «Η Ελλάδα ελπίζει»)

Όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης διαβαίνει τον Προύθο, όταν δηλαδή ξεσπά η Ελληνική Επανάσταση, οι εξεγερμένοι δεν βρίσκουνε συμμάχους. Η Ρωσία καταδικάζει την Επανάσταση, αν και την είχε υποβοηθήσει. Μια μαύρη σκιά σκεπάζει την Ευρώπη και απειλεί να τιμωρήσει όποιον την αμφισβητήσει. Είναι η Ιερά Συμμαχία του Μέτερνιχ, του Κάσελρη και των επανορθωμένων Βουρβώνων. Λίγους μονάχα μήνες πριν, οι Αυστριακοί είχαν κατορθώσει να ταπεινώσουν τους Ιταλούς Καρμπονάρους, βυθίζοντας στο πένθος κάθε φιλελεύθερη συνείδηση. Ένας μονάχος Καποδίστριας, πασχίζει - και τελικά το κατορθώνει - να αποτρέψει τη στρατιωτική επέμβαση των δυτικών μοναρχιών ενάντια στην εξεγερμένη Ελλάδα.

Είναι η εποχή της απελπισίας, "The Age of Despair", η εποχή της φίμωσης της κάθε φιλελεύθερης φωνής. Ούτε η νίκη του Σταυρού ενάντια στην Ημισέληνο δεν συγκινεί τους Επικυρίαρχους. Αυτό που δεν θα βρουν στα ανακτοβούλια της Ευρώπης ωστόσο, οι επαναστάτες θα το συναντήσουν στα σπλάχνα των εθνών: Από τα σαλόνια της αριστοκρατίας, μέχρι τις έδρες των πανεπιστημίων κι από τα εργοτάξια έως τους άμβωνες των εκκλησιών, μία μεγάλη αγκαλιά ολοένα και δυνάμωνε για να αμφισβητήσει το δίκαιο του Ισχυρού, την αλαζονεία του Ηγεμόνα, τη νομιμότητα του Δυνάστη. 

Η νίκη του Ελληνικού Συναγερμού, το 1952

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_14/04/2013_517462

*Προεκλογική εκστρατεία. Ο Παπάγος ομιλεί στο λαό....

*Οι εκλογές του 1952 διεξήχθησαν με πλειοψηφικό σύστημα

και έδωσαν την πρώτη μεταπολεμικά

μονοκομματική κυβέρνηση, 61 χρόνια πριν.

Του Αντώνη Κλάψη*

                Τα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν τη λήξη του εμφυλίου πολέμου σημαδεύτηκαν από αλλεπάλληλες κυβερνητικές μεταβολές. Τα αποτελέσματα των εκλογών της 5ης Μαρτίου 1950 και της 9ης Σεπτεμβρίου 1951 δεν είχαν επιτρέψει τον σχηματισμό σταθερών κυβερνήσεων.

                Στην πρώτη περίπτωση, είχαν επιβεβαιώσει την ακραία πολυδιάσπαση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας (είναι χαρακτηριστικό ότι το Λαϊκό Κόμμα που κατέλαβε την πρώτη θέση συγκέντρωσε μόλις το 18,80% των ψήφων). Στη δεύτερη περίπτωση, η επικράτηση του νεοσυσταθέντος Ελληνικού Συναγερμού του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου δεν είχε συνοδευτεί από την εξασφάλιση του απαραίτητου αριθμού εδρών στη Βουλή, στερώντας έτσι από τον Παπάγο τη δυνατότητα ανάληψης της εξουσίας. Αντίστοιχα, ούτε η αθροιστική πλειοψηφία των κεντρώων κομμάτων και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις αρκούσε για να θεραπεύσει το πρόβλημα. Τη διετία 1950-1952 η εναλλαγή των Νικόλαου Πλαστήρα και Σοφοκλή Βενιζέλου στην πρωθυπουργία ήταν τόσο συχνή, ώστε να λειτουργεί εκ των πραγμάτων ως τροχοπέδη στην αποδοτικότητα του κυβερνητικού έργου.

ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΟΝΟΜΑΧΙΕΣ, ΤΟ 1902, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ…ΜΠΑΜ!!!

*Οι δύο "μονομάχοι" Βασίλειος Βουδούρης και Κωνσταντίνος Τρικούπης, 

στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων

*Δύο αλλεπάλληλες μονομαχίες

σημαντικών πολιτικών, το 1902,

με αναπάντεχα αποτελέσματα.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

         Το Φεβρουάριο του 1902, δύο μονομαχίες- αναίμακτες ευτυχώς- συγκλόνισαν την κοινή γνώμη της μικρής τότε Αθήνας, αφού οι μονομάχοι, ήταν διακεκριμένοι πολιτικοί της εποχής εκείνης αλλά και απόγονοι μεγάλων τζακιών. Πρωθυπουργός, ήταν ο Αλέξανδρος Ζαΐμης και Πρόεδρος Βουλής ο Νικόλαος Λεωνίδας.

          Όλα άρχισαν στις 9 Φεβρουαρίου 1902. Την ημέρα εκείνη, η Βουλή συζητούσε το σημαντικό νομοσχέδιο «Περί δυνάμεως του κατά γην στρατού κατά το 1902» με ομιλητές τους Νικ. Λεβίδη, Γ. Θεοτόκη Στέφ. Δραγούμη, Λεων. Δεληγεώργη,  Βασ. Βουδούρη Θεόδ. Βελλιανίτη, Νικ. Χατζίσκο, Γ. Πετροπουλάκη. Προήδρευε ο Νικόλαος Λεωνίδας, εκ Σπετσών.

          Στις αγορεύσεις που επεκτάθηκαν σε κριτική για το ρόλο των βασιλοπαίδων στο Στράτευμα, αλλά και για την ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, θεωρήθηκε, ότι μεταξύ άλλων διατυπώθηκαν και υπαινιγμοί κατά του Χαρίλαου Τρικούπη, γεγονός που ενόχλησε τον βουλευτή Μεσολογγίου Κωνσταντίνο Τρικούπη, εξάδελφο του μεγάλου  πολιτικού.

Η Λωζάννη και οι γρίφοι της

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=504078&wordsinarticle=

 *Λήμνος, 1924, από την ανταλλαγή πληθυσμών

*Μετά από 9 δεκαετίες οι ιστορικοί εξακολουθούν

να αναζητούν τα μυστικά της συμφωνίας

Ελλάδας-Τουρκίας το 1923

                  

Της κ. Φωτεινής Τομαή*

          Εντυπωσιάζει το γεγονός ότι 90 χρόνια μετά τη Λωζάννη οι ιστορικοί εξακολουθούν να βασανίζονται αναζητώντας την πατρότητα της ιδέας για την ανταλλαγή των πληθυσμών.

          Η Σύμβαση υπεγράφη στις 30 Ιανουαρίου 1923 στη διάρκεια της πρώτης φάσης των διαπραγματεύσεων. Την ήθελαν οι Τούρκοι εξαιτίας μιας πλεγματικής φοβίας και ενός εθνικιστικού φανατισμού; Την ήθελε ο Βενιζέλος επιδιώκοντας εθνολογική ομογένεια του εντός των συνόρων πληθυσμού; Ή μήπως ήταν ένα διαπραγματευτικό παιχνίδι με απώτερο στόχο την εξασφάλιση διατήρησης στην Κωνσταντινούπολη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, την απομάκρυνση του οποίου επεδίωκε μετά μεγίστης επιμονής ο επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας Ισμέτ πασάς;

ΤΟ 1821 ΚΑΙ ΟΙ...ΟΛΕΘΡΙΟΙ ΚΟΥΜΠΑΡΟΙ!!

*Ο Ζαχαριάς

Γράφει ο δημοσιογράφος Ανδρέας Μακρίδης

«Με εκάλεσαν οι φίλοι μου κι οι αδελφοποιτοί μου.

Κει π' έτρωγα, κει π΄ έπινα κει που γλεντοκοπούσα,

Μια ντουφεκιά μου έδωσεν ο άπιστος κουμπάρος»

        Οι κουμπαριές όπως και τα συμπεθεριά, πέραν από συγγενική σχέση, στην Ελλάδα είχαν πάντα και μια ευρύτερη κοινωνική. 

        Μια καλή κουμπαριά ή συμπεθεριό, ήταν συχνά μέσον κοινωνικής ανέλιξης- ενώ στην Κρήτη εξακολουθούν να αποτελούν και σχέση πολιτικής εξάρτησης. Το φαινόμενο ωστόσο έχει βαθειές ρίζες, και λίγοι γνωρίζουν, πως κόντεψε μάλιστα να στοιχίσει και στην ίδια μας την πορεία προς την εθνική ανεξαρτησία.

        Δεν ήσαν λίγοι οι Κλεφταρματωλοί επί Τουρκοκρατίας, που έπεσαν θύματα στενών τους συγγενών. Το δημοτικό άσμα της εισαγωγής μας αναφέρεται στον Κλέφτη Φλώρο, τον οποίον έφαγε με μπαμπεσιά ο κουμπάρος του στα Χάσια. 

ΕΝΑΣ «ΚΑΛΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ» ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΒΑΡΑ, ΣΤΗΝ ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ ΤΟ 1902!

* Ορχήστρα του ελληνικού Γυμνασίου Αδριανουπόλεως

*Ο ορφανός Ηλίας Ταταρίδης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Σήμερα θα μιλήσουμε για έναν άγνωστο συμπατριώτη μας του 1902, αλλά, «καλό μαθητή» με όλη τη σημασία της λέξης.

          Πρόκειται για τον Ηλία Ταταρίδη, από τα Λάβαρα Σαλτίκ ήταν το όνομα του χωριού επί Τουρκοκρατιας). Ασφαλώς απόγονοί του θα υπάρχουν σήμερα στο ιστορικό χωριό του Έβρου.

          Ανάμεσα στα έγραφα του Ιστορικού Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών για τα εκπαιδευτικά ζητήματα της υπόδουλης Θράκης του 1902, διασώθηκε και ένας «κατάλογος των απολυθέντων εκ του Ελληνικού Γυμνασίου Αδριανουπόλεως κατά το σχολικό έτος 1901-1902».

Τα εικοσάρικα... της 3ης Σεπτεμβρίου 1843!!!

Απόσπασμα του δημοσιεύματος του "Αιώνος" για την διανομή των εικοσαδράχμων

 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η Επανάσταση της 3^ης Σεπτεμβρίου 1843, που υποχρέωσε τον βασιλέα Όθωνα να αποδεχθεί Σύνταγμα, μεταβάλλοντας τον χαρακτήρα του πολιτεύματος, από «Ελέω Θεού» μοναρχία σε συνταγματική μοναρχία, είχε και τις αστείες πλευρές της!

          Είναι ελάχιστα γνωστό σήμερα, ότι όσοι απλοί ένοπλοι πήραν μέρος στην Επανάσταση της 3^ης Σεπτεμβρίου 1843, αμείφθηκαν από το κράτος, με 20 δραχμές!!!

          Και μάλιστα τα λεφτά διανεμήθηκαν στους επαναστάτες, παρουσία του συνταγματάρχη (τότε) Ιωάννη Μακρυγιάννη, ο οποίος ήταν επικεφαλής των ενόπλων πολιτών. Στους αξιωματικούς που πήραν μέρος στην Επανάσταση ο Δήμος Αθηναίων, είχε δώσει ειδικό παράσημο και αμοιβή 100 δραχμών.