"Κατα τη γνωμη μου, μια απο τις πιο υπερεκτιμημενες φιγουρες της επαναστασης (μαζι με αλλους οπως γκουρας, κουντουριωταιοι και εν μερει μακρυγιαννης και καραισκακης). ανθρωπος κιβδηλος, παραδοπιστος, διπροσωπος, υπερβολικα φιλοδοξος και τρομερα αστατος... στραφηκε κατα των αρχικων συμπολεμιστων του (κολοκοτρωνη, νικηταρα, πλαπουτα, δεληγιαννη, μητροπετροβα κλπ). η απεχθεια του μοραϊτικου λαου προς το προσωπο του φαινεται και απο τα μηδαμινα τραγουδια που δημιουργησε ο λαος γι αυτον και περιοριζονται στην ιδιαιτερη πατριδα του, τη μεσσηνια. κι αυτο συνεβη διοτι αυτος μαζι με ορισμενα ακομα ανθρωπαρια οπως μαυροκορδατος, κωλεττης και κουντουριωτης ηταν οι αμεσοι υπεθυνοι, με κορυφαιο τον διαολογιατρο τον κωλεττη, για την εισβολη των ρουμελιωτων στον μορια κατα τα χρονια που εμφυλιου (1823-1825), που προκαλεσε την ερημωση και καταστροφη της πελοποννησου. αυτος ηταν κυριος υπαιτιος της φυλακισης των μοραιτων οπλαρχηγων και προεστων στην υδρα. και τελικα καταφερε να "ξελασπωσει" με ενα μανιακι, την οποια κινηση εγω κρινω ως κινηση απελπισιας και κριση υστεροφημιας. δεν θελω διολου να υποβαθμισω την σημασια της μαχης του μανιακιου αλλα θεωρω οτι ο λογος που ο παπαφλεσσας αντιμετωπισε τον ιμπραημ σε εκεινο το σημειο κατω απο τις συγκεκριμενες συνθηκες που επικρατουσαν ηταν εγωιστικος, χωρις ιχνος ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ μετανοιας...".
