Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Η ληστοκρατία, υπήρξε μια χαίνουσα πληγή
στο σώμα της Ελλάδας, τόσο κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, όσο και
κατά τον 20 αιώνα, έως το 1940. Ας θυμίσουμε την απαγωγή του γερουσιαστή
Σωτήριου Χατζηγάκη το 1929 από τον λήσταρχο Τζατζά ή την απαγωγή των βουλευτών
Ιωαννίνων Μελά και Μυλωνά από τους λήσταρχους Κουμπαίους το 1928. Για το
φαινόμενο αυτό, επιχειρήθηκε να δοθούν διάφορες ερμηνείες. Εγκληματολογικές,
κοινωνικές, ιστορικές.
Επειδή
το φαινόμενο συνεχίσθηκε και μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους
Οθωμανούς, πολλοί είναι αυτοί που εξήγησαν την ύπαρξή της, ως συνέχιση της
κλέφτικης και αρματολικής παράδοσης. Αυτή ήταν η ηρωική εκδοχή.
Άλλοι
πάλι είδαν τη ληστοκρατία ως έκφραση αντιπαράθεσης στο κατεστημένο της κάθε
εποχής. Αυτή ήταν η ιδεολογική εκδοχή.
Σε όλα
αυτά να προσθέσουμε και τα στίφη ανεξέλεγκτων Κιρκάσιων (Τσερκέζοι) Αλβανών (με
πλειοψηφούντες τους Γκέκηδες) και Κονιάρων (Τούρκοι που προέρχονταν από το
Ικόνιο).
Εκείνη
την εποχή, δηλαδή το 1878, στην Μακεδονία και τη Θεσσαλία κυκλοφορούσαν και
ομάδες επαναστατών. ‘Ένα απέραντο χάος δηλαδή…
Δεν
είναι λίγοι και αυτοί που απέδωσαν τη ληστοκρατία αμέσως μετά τη δημιουργία του
νέου ελληνικού κράτους στις διακρίσεις που έγιναν, όταν επιχειρήθηκε να
οργανωθεί στρατός και πολλοί αγωνιστές της Επανάστασης έμειναν εκτός
στρατεύματος. Έτσι αναγκάσθηκαν να στραφούν στις ληστείες για να επιβιώσουν.
