Οι Πόντιοι Αθανασιάδης Χρήστος και Δέσποινα © (Μνημόσυνο για δυο άγνωστους ήρωες των διωγμών και της Κατοχής)

 

 Γράφει ο Νίκος Παπαδιονυσίου

 

Κυνηγημένος ο Χρήστος από τους Τούρκους πριν ακόμα από το ΄22, κατέφυγε από τον Πόντο στην τότε Σοβιετική Ένωση, στο Βατούμ. Εκεί, νυμφεύεται και αποκτούν ένα παιδί. Χάνει σύζυγο και παιδί , άγνωστο πως, κι έρχεται στην Ελλάδα όπου είχαν καταφτάσει κι οι συμπατριώτες του πρόσφυγες του ΄22 και η αδελφή του.

Νυμφεύεται την Δέσποινα Ιγνατιάδου που έχασε τον πρώτο σύζυγό της που τον επιστράτευσαν οι Τούρκοι με τα, για εξόντωση με πορείες, ειδικά σπάσιμο πέτρας, πείνα, βασανισμούς κι εξευτελισμούς Ελλήνων και άλλων αλλοεθνών χριστιανών, τάγματα Amele Taburlari (Τάγματα Εργασίας- Αμελέ Ταμπουρού). Έχασε και το κοριτσάκι της με την ταλαιπωρία και την πείνα από τις συνεχείς εξοντωτικές μετακινήσεις τους από περιοχή σε περιοχή του Πόντου με διαταγές των Πασάδων, με στόχο την εξόντωση των Ελλήνων  πριν της πορείας της προς Ελλάδα. Ήλθε με τα πόδια από την περιοχή της Τραπεζούντας επικεφαλής των συγχωριανών της, όσων εγκατέλειψαν σπίτια και υπάρχοντα για την μεγάλη αυτή πορεία. Η Δέσποινα ήταν γιαγιά της συζύγου μου Δέσποινας.

Ο Χρήστος κάνει διάφορες δουλειές για τα προς το ζην, μέχρι την παραλαβή του παρόντος Δελτίου Ασκήσεως Επαγγέλματος Καπνοπώλου το 1938 στην Νέα Κοκκινιά (Νίκαια). «Έφυγε» το 1941.

Με τον θάνατό του συμβαίνει κάτι φρικτό λόγω των ελλείψεων της εποχής της Κατοχικής Πείνας. Με φυματίωση σε τελευταίο στάδιο, μεταβαίνει και εισέρχεται για νοσηλεία στην τότε ΣΩΤΗΡΙΑ.

Όταν η Δέσποινα με την κόρη τους, πεθερά μου +Ευαγγελία, πηγαίνουν να τον επισκεφτούν, βρίσκουν το κρεβάτι του άδειο. Είχε πεθάνει χωρίς να τις ειδοποιήσουν. Τον έθαψε το νοσοκομείο χωρίς να έχουν καταγράψει πού, με αποτέλεσμα οι δικοί του να μην γνωρίσουν ποτέ τον τάφο του.

Η γιαγιά Δέσποινα, μια υπέροχη γριά γυναίκα που την έζησα, την υπεραγαπούσα και με λάτρευε, διέμενε στα πεθερικά μου στη Παλιά Κοκκινιά. «Έφυγε» το 1993 σε ηλικία 106 χρόνων. Πολλές φορές την φιλοξενούσαμε στο τότε Μαντούδι Ευβοίας όπου εργαζόμουν σε μεγάλη μεταλλευτική επιχείρηση και σε εξοχικό στη Κινέττα. Λίαν εργατική καθώς ήταν, ακόμη και σε ηλικία 90 τότε χρόνων, μαθημένη από τους τόπους της, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ανταποδώσει. Βοηθούσε στην καθαριότητα του διαμερίσματός μας, έβγαινε χειμώνα και με τις παγωνιές να μαζέψει χόρτα για να μ΄ ευχαριστήσει γνωρίζοντας πως μ΄ αρέσουν,  χρησιμοποιούσε Ποντιακές συνταγές για πρωτότυπα πιάτα για μένα τον ντόπιο και γλυκά, φρόντιζε την κόρη μου Εύα (Ευαγγελία), δισέγγονη της, όταν ήταν βρέφος, νήπιο και κοριτσάκι..

Παρά τις συνεχείς παρακλήσεις μου, δεν θέλησε ποτέ να μου διηγηθεί και καταγράψω οτιδήποτε από τα δύσκολα χρόνια της ζωή της στον Πόντο και ειδικά για την τραγική πορεία προς την Ελλάδα το ΄22 και στη ναζιστική Κατοχή, σαν αρχηγός με τις ηγετικές της ικανότητες, καθώς η ίδια ήταν αγράμματη να τα καταγράψει και δεν ήθελε να τα θυμάται. Παράδειγμα, για να τραφούν τα γυναικόπαιδα που λιμοκτονούσαν στη πορεία, έφτασε να αφαιρεί τα χρυσά δόντια όσων γηραιών έθνησκαν από τις ταλαιπωρίες, πριν τους θάψουν, για ν΄ αγοράζει ψωμί από τα χωριά διέλευσης για τους συντοπίτες της. 

Παράκληση, να μην ανατυπωθεί και κοινοποιηθεί το παρόν και το Δελτίο Ασκήσεως Επαγγέλματος που καλύπτονται με © copyright…

 

Νίκος Δ. Παπαδιονυσίου/18.01.2023