Φίλε ΖΗΤΩΝ
Το φιλελληνικό κίνημα, το πρώτο ίσως κίνημα διεθνούς αλληλεγγύης στην νεώτερη ιστορία, έπαιξε εξαιρετικά σημαντικό ρόλο για την μεταστροφή των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, καθώς κατάφερε να αγκαλιάσει τμήματα της κοινής γνώμης που λογικά θα εχθρεύονταν μία εξέγερση με κοινωνικά χαρακτηριστικά. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Δημήτριος Υψηλάντης (σε αντίθεση με τον αδελφό του), αλλά και ο Μπάυρον ως χρηματοδότης των "Ελληνικών Χρονικών" του Μάγιερ, έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση στο να αποτραπεί οτιδήποτε που θα ταύτιζε την ελληνική επανάσταση με την εξέγερση των Καρμπονάρων στην Ιταλία εναντίον των Αυστριακών - και αντιθέτως να προβληθεί το στοιχείο της απελευθέρωσης των ελλήνων χριστιανών από τον ισλαμικό δεσπότη τους.
Δεν θα πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε, πως η επιβολή του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη εκ μέρους της Ιεράς Συμμαχίας, που ακολούθησε την πτώση του Ναπολέοντα, συναντούσε την αντίδραση των πλέον δραστήριων τμημάτων των ευρωπαϊκών κοινωνιών - φοιτητές, διανοούμενους, καλλιτέχνες. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρνήθηκαν να βοηθήσουν τους εξεγερμένους Ρωμιούς, ακριβώς για να μην δώσουν ελπίδες για κοινωνικές και εθνικές εξεγέρσεις στο έδαφός τους. Αναγκάστηκαν ωστόσο να το πράξουν, όταν διαπίστωσαν πως οι Οθωμανοί αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν την Επανάσταση και πως η δική τους στάση, έσπρωχνε αντιθέτως όλο και περισσότερους ευρωπαίους πολίτες σε ριζοσπαστικές πολιτικές θέσεις. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο ίδιος ο Βίκτωρ Ουγκώ, εγκαταλείπει το μοναρχικό στρατόπεδο για να αγκαλιάσει τους δημοκράτες, στα 1827, ένα έτος μετά την πτώση του Μεσολογγίου, αναφέροντας σε ένα ποίημα αφιερωμένο στον βοναπαρτικό πατέρα του (À mon père)...
«Κι όμως, παραδομένη στους τυράννους που τους προκαλεί / Η Ελλάδα δείχνει στους χριστιανούς βασιλιάδες το σταυρό της σκλαβιάς της!»
...ενώ στο ποίημά του αφιερωμένο στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Μάταια για να σε σώσουμε, ένδοξη κι αγαπημένη μας πατρίδα, Ελλάδα /
ταρακουνούσαμε τον ιερέα τον αποκοιμισμένο στον άμβωνά του /
μάταια εκλιπαρούσαμε τους βασιλιάδες μας να στείλουνε στρατό. /
Μα οι βασιλιάδες κώφευαν, οι άμβωνες σιωπούσαν. /
Το όνομά σου δεν θέρμαινε εδώ, παρά μονάχα τις καρδιές των ποιητών…»
Η επιμονή των Ελλήνων ωστόσο, τα δημοσιεύματα του Τύπου, οι "καρδιές των ποιητών" και βεβαίως, το Μεσολόγγι, ανάγκασαν τους βασιλιάδες να ακούσουν και τους άμβωνες να μιλήσουν, για να αντιμετωπιστούν χειρότερες εξελίξεις. Ήμασταν και τυχεροί βεβαίως, όταν τον μισέλληνα Κάσελρη αντικατέστησε ο Κάνινγκ στην Αγγλία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Όσο για τους φιλέλληνες που πολέμησαν στην Ελλάδα, σίγουρα ήταν διαφόρων λογιών: Οραματιστές, χριστιανοί, φιλελεύθεροι και ριζοσπάστες, άνθρωποι της συνείδησης, συνταξίδευαν προς την Ελλάδα μαζί με ανέργους στρατιωτικούς, τυχοδιώκτες, ή και πράκτορες ξένων δυνάμεων. Σαφέστατα, για να αφήσει κανείς το σπίτι του και την οικογένειά του και να πάει να σκοτωθεί σε έναν άγνωστο τόπο, θα πρέπει να έχει μια κάποια αντάρα μέσα του. Ακόμα όμως και οι πλέον τυχοδιώκτες απ' τους φιλέλληνες, θα μπορούσαν λογικά να αναζητήσουν καλύτερους μισθούς στο οθωμανικό στρατόπεδο απ' ό,τι στο ελληνικό.
Τέλος, ας μην ξεχνούμε, ότι και το στράτευμα του Αλέξανδρου Υψηλάντη, αποτελείτο σε μεγάλο βαθμό από αλλοδαπούς. Κάποιοι απ' αυτούς, πολέμησαν ηρωικότατα μέχρι το τέλος.
Με αφορμή τον εορτασμό της 19ης Απριλίου ως "Ημέρας Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης", ίσως μας δοθεί η ευκαιρία να τα ξαναπούμε...
Ανδρέας Μακρίδης
Είχε προηγηθεί η αναγνώστρια με το όνομα ΖΗΤΩΝ που είχε γράψει στο άρθρο περί Αμερικανικού Φιλελληνισμού:
Ενδιαφέρον άρθρο. Σε κανένα νομίζω δεν έχει μείνει η εντύπωση ότι τα ανακτοβούλια της Ευρώπης διέκειντο εχθρικά προς την Ελληνική Επανάσταση προς αποφυγήν παραδειγματισμού των λαών τους που υπέφεραν από τον αυταρχισμό τους. Κανείς επίσης δεν αρνείται ότι η μεταστροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής, και συγκεκριμένα αγγλικής, επί Κάνιγκ, ήταν αποτέλεσμα του συσχετισμού δυνάμεων με τις άλλες ισχυρές δυνάμεις της Ευρώπης (Συνθήκη του Λονδίνου)
Αν και δεν είμαι ειδικός, και δε νωρίζω τις πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο συγκεκριμένο άρθρο, αναρωτιέμαι για τις πραγματικές διαστάσεις του φιλελληνισμού: ήταν όντως ουσιαστική η βοήθεια των ευρωπαίων πολιτών ή αποτελούσαν ένα κύμα τυχοδιωκτών;
Από την άλλη αναρωτιέμαι για τη διάσταση που αποδίδεται στην Αμερικανική βοήθεια, που με οδηγεί στην εντύπωση ότι πρόκειται για ανάγνωση των γεγονότων επηρεασμένη από μια σύγχρονη ματιά φιλοαμερικανισμού.
Και με νέο σχόλιό της διόρθωσε:
ΔΙΟΡΘΩΣΗ: ένα "δεν" που λείπει ανατρέπει το περιεχόμενο.
Το σωστό είναι:
"Σε κανένα νομίζω δεν έχει μείνει η εντύπωση ότι τα ανακτοβούλια της Ευρώπης ΔΕΝ διέκειντο εχθρικά προς την Ελληνική Επανάσταση."
Εύστοχη απάντηση.
Η ιστορία ...επαναλαμβάνεται και δυστυχώς εις βάρος μας. Αλλά κι εμείς δε μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
Ο "Ύμνος εις την Ελευθερίαν" του Σολωμού για το ρόλο των ξένων πάντα επίκαιρος ...
Με όσα λίγα μπορούσαν λοιπόν οι ξεσηκωμένοι Ελληνες να ελπίζουν από την Ευρώπη, ο δρόμος που οδηγούσε στην πέραν του Ατλαντικού ελπίδα για βοήθεια αποδεικνυόταν μονόδρομος. Τις προσδοκίες τους άλλωστε πολύ παραστατικά διατύπωνε ο εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός στη στροφή 22 του «Υμνου στην Ελευθερία»:
Γκαρδιακά χαροποιήθη Και του Βάσιγκτον η γη Και τα σίδερα ενθυμήθη Που την έδεναν κι αυτή... Πράγματι, η βοήθεια αυτή δεν άργησε να φτάσει. Και μπορεί σε πολιτικό επίπεδο να χρειάστηκε πολύς χρόνος, αλλά και πολύωρες παρεμβάσεις στο Κογκρέσο αμερικανών βουλευτών, όπως του Ντ. Γουέμπστερ, του Κουκ, του Φάρελι κ.ά., διαπύρων από φιλελληνικά αισθήματα, προκειμένου να εκδοθούν τα γνωστά προεδρικά διατάγματα και τα ψηφίσματα της Γερουσίας υπέρ των ελληνικών δικαίων, η αμερικανική κοινή γνώμη όμως είχε ήδη ξεκινήσει από τις αρχές του 1823 να συγκεντρώνει με εράνους, χοροεσπερίδες και τη σύσταση φιλελληνικών κομιτάτων σε πόλεις όπως η Βοστώνη, η Ν. Υόρκη, η Φιλαδέλφεια, το Ροντ Αϊλαντ, η Μασαχουσέτη κ.ά. σημαντική βοήθεια σε ρουχισμό και τρόφιμα που μόνο την πρώτη χρονιά ξεπερνούσε τις 80.000 δολάρια, ποσό ιδιαίτερα υψηλό για την εποχή. Συνολικά οκτώ ήταν τα πλοία, που ως τον Νοέμβριο του 1828 έφτασαν με βοήθεια στην Ελλάδα. Αυτά ήταν κατά σειρά άφιξης το μπρίκι «Τοντίν», το «Τσάνσελορ», το «Σιξ Μπράδερς», το «Λεβάντ», το «Στέιτσμαν», το «Τζέιν», το «Χέραλντ» και το «Σάφολκ».
Ολοι αυτοί οι εθελοντές, είτε μετά την επιστροφή τους είτε με αλληλογραφία τους μέσω Λονδίνου, έστελναν εκτενείς αναφορές της δυστυχίας που κατέτρυχε κυρίως τον άμαχο πληθυσμό, διαφωτίζοντας τη διεθνή κοινή γνώμη για το δράμα των Ελλήνων.
Ενας από αυτούς, απόφοιτος και αυτός του Χάρβαρντ, που έφτασε με το «Στέιτσμαν» στην Υδρα, ο Τζέιμς Λέιμπ, αντικρίζοντας τα κάτωχρα και γυμνά παιδιά, που αποστεωμένα καθώς ήταν έψαχναν στο ύπαιθρο να βρουν λίγα χόρτα για τροφή, και τους κατοίκους να ζουν σε αχυρένιες καλύβες, έγραφε στην εφημερίδα «Νational Gazette» (φύλλο 8ης Ιανουαρίου 1828) ανάμεσα σε άλλα: «Η δυστυχία των Ελλήνων είναι τέτοια που κανείς από εμάς δεν μπορεί να συλλάβει την έκτασή της».
Η κυρία Φωτεινή Τομαή είναι ιστορικός, Πρεσβευτής Σύμβουλος Α' στο υπουργείο Εξωτερικών.
ΤΟΣΟ από τα ελληνικά όσο και τα αμερικανικά εθνικά αρχεία, σε δώδεκα ανέρχεται ο αριθμός των Αμερικανών που έσπευσαν είτε να συνδράμουν τον άμαχο πληθυσμό με το ιεραποστολικό τους έργο και τις ιατρικές τους γνώσεις,είτε να λάβουν μέρος στα πεδία των μαχών,ανάμεσα σε αυτούς και ο ξάδελφος του αμερικανού προέδρου Ουάσιγκτον, Γουίλιαμ Τάουνσεντ Ουάσιγκτον,όπως και ο Αφροαμερικανός της εικόνας Τζέιμς Γουίλιαμς. Οπως αναφέρει στο προλογικό του σημείωμα για την έκδοση του ΥΠΕΞ ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου,«οι αμερικανοί φιλέλληνες δεν αντιμετωπίζονται ως άγιοι. Αναμφίβολα, όμως, όλοι τους θυσιάστηκαν για να βρει το ελληνικό κράτος που πάσχιζε να γεννηθεί, την περπατησιά του».
