Η «Λευκή Βίβλος» της ιταλικής επίθεσης κατά της Ελλάδας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/835736/article/epikairothta/kosmos/h-leykh-vivlos-ths-italikhs-epi8eshs-kata-ths-elladas

*Ιταλοί στρατιώτες του αλβανικού μετώπου ανυψώνουν λευκή σημαία έτοιμοι να παραδοθούν στον Ελληνικό Στρατό. Ο Μουσολίνι δεν μπορούσε να παραδεχθεί την ήττα της επίλεκτης Μεραρχίας αλπινιστών "Τζούλια". 

Γράφει η κ. ΧΡΥΣΑ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

                Η Λευκή Βίβλος, που δημοσιεύτηκε το 1940 στα ελληνικά, τα γερμανικά και τα γαλλικά, περιλαμβάνει όλα τα διπλωματικά έγγραφα τα οποία αναφέρονται στις προθέσεις και στα σχέδια της ιταλικής κυβερνήσεως έναντι της Ελλάδος, σχέδια που άρχισαν να γίνονται σαφέστερα τον Απρίλιο του 1939, όταν κατελήφθη η Αλβανία. Ο τόμος με τα διπλωματικά έγραφα καθιερώθηκε να αποκαλείται Λευκή Βίβλος, διότι στη ράχη της γερμανικής έκδοσης υπάρχει ο τίτλος Das Weissbuch.

                Στο πρώτο μέρος της «Βίβλου» καταγράφονται οι φιλικές εκδηλώσεις των Ιταλών προς την Ελλάδα καθώς και οι διαβεβαιώσεις ότι η Ιταλία σέβεται την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, ενώ καταγράφονται και τα γεγονότα που καλύπτουν την περίοδο που ξεκινάει από την ιταλική επίθεση κατά της Αλβανίας και καταλήγουν στην είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο, ήτοι από 7 Απριλίου έως 10 Ιουνίου 1940.

Ελληνοϊταλικός πόλεμος 1940, μια νίκη της ελληνικής κοινωνίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/835733/article/epikairothta/ellada/ellhnoitalikos-polemos-1940-mia-nikh-ths-ellhnikhs-koinwnias

*Έλληνες στρατιώτες μεταφέρουν εξαρτήματα πυροβόλου όπλου στο μέτωπο 

κατά τον πόλεμο του 1940.

Γράφει ο κ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ*

                Είναι λίγες μέρες μετά την πρωτοχρονιά του 1941, στην περιοχή Κάλια του αλβανικού μετώπου. Ο πυροβολητής Πεζικού, ο Πειραιώτης Βλάσης Καρατζίκας, λαϊκό παιδί μιας εξαμελούς οικογένειας, έχει μόλις φθάσει με τον ουλαμό του στο μέτωπο, μετά από εξοντωτική πορεία ημερών, υπό άθλιες καιρικές συνθήκες. Παρά ταύτα, ο ενθουσιασμός του, που βρίσκεται εκεί είναι έκδηλος.

                Γράφει μάλιστα στο ημερολόγιό του (εκ. Ερμής): «Κατά την ώρα της βολής το κρύο μάς πειρούνιαζε έως τα κόκκαλα. Ευτυχώς που εθαιρμένετο ο σωλήν του πυροβόλου και ζεσταίναμε τα χέρια μας. Το μεγάλο κατόρθωμα του ουλαμού μας ήταν το εξής: Είχαμε μείνει με λίγα βλήματα, διότι είχον ψωφήσει τα μουλάρια, διετάχθησαν λοιπόν οι άνδρες κάπου 60, να μεταφέρουν 4 βλήματα ο καθείς στον ώμο. Ήτο πραγματικό μαρτύριο αυτό διότι με το φορτίο 13 οκ (άδες) στον ώμο έφευγαν από τη Ζέη και βάδιζαν 4 1/2 ώρες μέσα σε λάσπη έως το γόνατο και ήρχοντο που είμεθα εμείς με τα πυροβόλα. Ήρχοντο κατάκοποι, μούσκεμα στον ιδρώτα και λασπωμένοι, ήσαν πραγματικοί ήρωες, τους έβλεπα και τους ελυπόμουν, αλλά χάρις όμως σε αυτούς εδοξάσθη ο ουλαμός μας. Έλεγον δε σε μας τους πυρ/τάς “ρίχνετε καλά, παιδιά, και εμείς θα σας φέρνουμε βλήματα. Καρατζίκα σκόπευε καλά, κατάστρεφέ τους αράδα τα πυροβόλα και πολυβόλα τους”».

ΜΝΗΜΕΣ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ: ΜΑΧΗΣ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ- ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

 *Μεταφορά τραυματία στο βουνά της Βορείου Ηπείρου

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

                Η Ιταλία, στο πλαίσιο της εφαρμογής των επεκτατικών σχεδίων της στη Μεσόγειο, κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940. Οι επιχειρήσεις μεταξύ των αντιπάλων έλαβαν χώρα σε δύο  επιμέρους θέατρα επιχειρήσεων, της Ηπείρου και της Δυτικής Μακεδονίας, με ενδιάμεσο σύνδεσμο τον τομέα της Πίνδου. Η Ελληνοϊταλική σύγκρουση διακρίνεται σε τρεις περιόδους, στις αμυντικές επιχειρήσεις στην Ήπειρο και στη Βορειοδυτική Μακεδονία (28 Οκτωβρίου-13 Νοεμβρίου 1940), στην αντεπίθεση και προέλαση του Ελληνικού Στρατού στη Βόρειο Ήπειρο (14 Νοεμβρίου 1940-6 Ιανουαρίου 1941) και στις επιθετικές επιχειρήσεις του Β΄ Σώματος Στρατού και εαρινή επίθεση του Ιταλικού Στρατού (7 Ιανουαρίου-26 Μαρτίου 1941).

                Οι ανεπιτυχείς επιχειρήσεις της Ιταλίας για ταχεία κατάληψη της Ελλάδας προκάλεσαν την επέμβαση της Γερμανίας. Η εισβολή των Γερμανικών στρατευμάτων στο έδαφος της Ελλάδας, στις 6 Απριλίου 1941, σήμανε την έναρξη της Μάχης των Οχυρών, του τετραήμερου αγώνα στα 21 οχυρά της Γραμμής Μεταξά, κατά μήκος της Ελληνο-Βουλγαρικής Μεθορίου. Μετά τη διάσπαση της αμυντικής τοποθεσίας από τα Ελληνο- Γιουγκοσλαβικά σύνορα η Γερμανική προέλαση συνεχίσθηκε προς την Κεντρική και Δυτική Μακεδονία, Θεσσαλία και Στερεά Ελλάδα και περατώθηκε με την κατάληψη στις 27 Απριλίου της Αθήνας και αργότερα και της Πελοποννήσου. Στις 20 Μαΐου 1941 στη Κρήτη οι Ελληνικές Δυνάμεις μαζί με τα  Συμμαχικά στρατεύματα δέχθηκαν την επίθεση του πιο επίλεκτου στρατιωτικού σώματος του Γ΄ Ράιχ, τους αλεξιπτωτιστές. Μετά από άνισο αγώνα η Κρήτη στις 31 Μαΐου καταλήφθηκε από τα Γερμανικά στρατεύματα, παρά την άμυνα των Βρετανο- Ελληνικών στρατευμάτων και την γενναία αντίσταση του λαού της νήσου. Από την πρόσφατη έκδοση «Μνήμες Πολέμου 1897-1974, οι αγώνες του Ελληνικού Έθνους μέσα από προσωπικές μαρτυρίες», της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού, αντλούμε τις ακόλουθες μαρτυρίες:

Ας ζήσουμε στο κλίμα του 1940!!!

*Ο ηρωικός θάνατος του άγνωστου στρατιώτη στα βουνά της Πίνδου

           Στο Πολεμικό Μουσείο της Θεσσαλονίκης, εκτίθεται η προσωπική συλλογή του δημοσιογράφου και βουλευτή Κώστα Γκιουλέκα με τίτλο "Έτσι Πολεμήσαμε το 1940-41". 
            Η έκθεση αποτελεί ένα ειδικό και λεπτομερές αφιέρωμα στη συμμετοχή της Ελλάδας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που εκκινεί από την προετοιμασία του ελληνοιταλικού πολέμου και φθάνει μέχρι και την απελευθέρωση της χώρας από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής τον Οκτώβριο του 1944.

Η επίσκεψη Καραμανλή στις ΗΠΑ, το 1961

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/835368/article/epikairothta/ellada/h-episkeyh-karamanlh-stis-hpa

*Συνάντηση Καραμανλή- Κένεντι στον Λευκό Οίκο. Επρόκειτο για την πρώτη επίσημη επίσκεψη Δυτικού ηγέτη την οποία δέχθηκε ο πρόεδρος Τζον Κένεντι- δείγμα του αναβαθμισμένου κύρους της χώρας μετά τη ραγδαία ανάπτυξή της τα προηγούμενα χρόνια.

Γράφει ο κ. ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΒΕΛΑΣ*

                Η ενσωμάτωση στον δυτικό κόσμο και τους συλλογικούς θεσμούς του αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής πολιτικής των κυβερνήσεων Καραμανλή της περιόδου 1955-1963. Σε μία εποχή κατά την οποία ο Ψυχρός Πόλεμος μαινόταν, η αλληλεξάρτηση της Ελλάδας με τη Δύση ήταν, για τους ιθύνοντες της ελληνικής διπλωματίας, το κύριο μέσο για τη χάραξη μιας αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής που διασφάλιζε με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα της χώρας.

                Σε αυτή την κατεύθυνση, η ελληνική κυβέρνηση καλλιέργησε τις σχέσεις της με τις τρεις κύριες δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις (Γαλλία, Δ. Γερμανία, αλλά και τη Βρετανία, ιδιαίτερα μετά την επίλυση του Κυπριακού το 1959) ενώ, ως αποκορύφωμα της πολιτικής αυτής, ενέταξε αποφασιστικά την Ελλάδα στους κόλπους της ευρωπαϊκής ενοποίησης που εξελισσόταν αυτή ακριβώς την περίοδο: Το 1961 η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που συνδεόταν με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Από την άλλη μεριά, η απαρέγκλιτη προσήλωση στη Δύση τέθηκε σε δοκιμασία με την ανάδυση του Κυπριακού, το οποίο από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 περιέπλεξε δραματικά τις σχέσεις με τους δυτικούς συμμάχους και έθεσε σε αμφισβήτηση τον διεθνή προσανατολισμό της Ελλάδας.

Ποιος έκλεψε τη χρυσή λάρνακα με τα οστά του Κυρίλλου ΣΤ’;

*Ο αδριάντας του Κυρίλλου στην Νέα Ορεστιάδα

*Μέγιστη ύβρις του Ελληνικού κράτους

κατά του Θρακικού Ελληνισμού

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Μια από τις μεγαλύτερες ύβρεις της διοίκησης του ελληνικού κράτους προς τη Θράκη, για την οποία δεν γίνεται ποτέ συζήτηση και σκεπάστηκε από τη σκόνη της ιστορίας, είναι η εξαφάνιση της χρυσής λάρνακας, με τα οστά του εθνομάρτυρα Πατριάρχη Κύριλλου ΣΤ΄, που τον απαγχόνισαν οι Τούρκοι στην Αδριανούπολη, το 1821!!!

                Η κατηγορία που διατυπώνω σήμερα με το άρθρο αυτό, είναι βαρειά, και δεν περιμένω να βρεθούν τα οστά αυτά!!! Για την χρυσή λάρνακα δεν το συζητάω, αυτήν κάποιοι θα την έλειωσαν και θα την πούλησαν για χρυσό…

                Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ανακήρυξε το 1993 άγιο τον απαγχονισθέντα Πατριάρχη Κύριλλο, με ενέργειες του τότε Μητροπολίτη Διδυμοτείχου Ορεστιάδος και Σουφλίου Νικηφόρου (Πράξη 403/8-7-1993) χωρίς να εντοπίσει και αυτή, κατά την μελέτη τον φακέλων, τι έγινε από το 1922 και μετά, η λάρνακα αυτή. Η μνήμη του τιμάται στις 18 Απριλίου ή μεταφέρεται την Κυριακή του Θωμά.

ΜΝΗΜΕΣ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1946-1949. ΜΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΔΙΣ/ΓΕΣ

*Η Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

                Πρόσφατα η Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού του Γενικού Επιτελείου Στρατού εξέδωσε τόμο με τίτλο «Μνήμες Πολέμου 1897-1974. Οι αγώνες του Ελληνικού Έθνους μέσα από προσωπικές μαρτυρίες». Η έκδοση αυτή δεν αποτελεί προϊόν ιστορικής έρευνας βασισμένης σε επίσημες πηγές, αλλά, όπως δείχνει ο τίτλος της, παρουσιάζει τις πολεμικές αναμετρήσεις του Ελληνικού Στρατού με βάση τις προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων, οι οποίοι καταγράφουν τα γεγονότα μέσα από προσωπική, ενδεχομένως πιο συναισθηματική και εκ των πραγμάτων υποκειμενική ματιά.

                Οι μαρτυρίες αυτές, οι περισσότερες των οποίων έχουν αντληθεί από ημερολόγια αγωνιστών, συνιστούν μια επιπλέον «ηρωική» πράξη των ανθρώπων αυτών. Η ιστορική πραγματικότητα που αποτυπώνεται μέσα από τις προσωπικές μαρτυρίες και από την αβίαστη έκφραση συνειδήσεων αναδεικνύει τους ευρύτατους ορίζοντες του Έθνους και φέρνει κοντά το σήμερα με τις αξίες και τις παραδόσεις του χθες, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να φωτισθούν αμφίπλευρα το παρελθόν και το παρόν.

ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

*Πανοραμική εικόνα την ημέρα των αποκαλυπτηρίων του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη. Αρχείο Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας

   Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

                Στο πέρασμα των αιώνων πολλοί στρατιώτες έδωσαν τη ζωή τους και έπεσαν στα διάφορα πεδία των μαχών, χωρίς να αναγνωρισθούν ή να ανευρεθούν οι σωροί τους. Η ανάγκη να εκπροσωπηθούν όλοι οι άγνωστοι πεσόντες και να επιτευχθεί η απονομή επίσημης συνολικής τιμής στη μνήμη των υπέρ πατρίδας πεσόντων στρατιωτών οδήγησε τα έθνη στη δημιουργία ενός συμβολικού μνημείου, τον τάφο του άγνωστου στρατιώτη.

                Ο τάφος του άγνωστου στρατιώτη εξωτερικεύει την έννοια της φιλοπατρίας, αποδεικνύει τα στοιχεία μιας υψηλής πατριωτικής πράξεως και αποτελεί χαρακτηριστική εκδήλωση του οφειλόμενου επαίνου και της δόξας, που πρέπει να ακολουθεί τη μνήμη των πεσόντων και την εθελοθυσία τους υπέρ της πατρίδας.