Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας
Η απόβαση του Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη,
στις 2 Μαΐου 1919, μετά από εντολή του Ανώτατου Συμμαχικού Συμβουλίου και με
άμεσο στόχο την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών της περιοχής από τις
αυθαιρεσίες των Τούρκων, σήμανε την έναρξη της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Μιας
εκστρατείας που αποτέλεσε την τελευταία προσπάθεια της Ελλάδας για την
ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό των προαιώνιων αλύτρωτων εδαφών, την υλοποίηση της
Μεγάλης Ιδέας.
Μέχρι
τα τέλη Μαΐου 1919 τα Ελληνικά στρατεύματα επέκτειναν τη Ζώνη Κατοχής στα
Δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας. Η Τουρκική αντίδραση δεν ήλθε από τον
Σουλτάνο, αλλά από τον Στρατηγό Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος ανέλαβε την
κινητοποίηση των Τουρκικών πληθυσμών κατά των ξένων στρατευμάτων κατοχής.
Ακολούθησε η σημαντική ενίσχυση των Ελληνικών στρατευμάτων, με αποτέλεσμα τον
Φεβρουάριο του 1920 η Στρατιά Κατοχής Μικράς Ασίας να αριθμεί έξι Μεραρχίες.
Για την αντιμετώπιση των Κεμαλικών στρατευμάτων και την εξασφάλιση των Στενών
των Δαρδανελίων η Στρατιά από 9ης Ιουνίου μέχρι της 25ης Ιουνίου 1920 προέλασε
και κατέλαβε την γραμμή Πάνορμος- Προύσα- Αξάριο- Φιλαδέλφεια. Λίγο αργότερα οι
επιχειρήσεις των Ελληνικών στρατευμάτων στην Ανατολική Θράκη για την καταστολή
του κινήματος του Συνταγματάρχη Τζαφέρ Ταγιάρ, στέφθηκαν από επιτυχία.
