Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

1945: Η Συμφωνία της Βάρκιζας



ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_17/04/2011_439355


*Η υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Καθιστοί οι τρεις εκπρόσωποι του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ

 *Η ιστοριογραφία μας υστερεί ακόμη 
στην ορθή αποτίμηση των γεγονότων 
και την ανάλυση της διεθνούς εμπειρίας
66 χρόνια πριν.


Του Στάθη Ν. Καλύβα*


Τα Δεκεμβριανά, όπως πέρασε στην ιστορία η στρατιωτική σύρραξη του ΚΚΕ με τους συνασπισμένους αντιπάλους του, ξεκίνησαν στις 3 Δεκεμβρίου 1944 και έληξαν με συντριπτική ήττα των κομμουνιστών στη μάχη της Αθήνας. 
Η λήξη των εχθροπραξιών επισφραγίστηκε με την ανακωχή της 10ης Ιανουαρίου 1945, ενώ, ένα μήνα αργότερα, στις 12 Φεβρουαρίου υπεγράφη η Συμφωνία της Βάρκιζας, η οποία καθόριζε τους όρους μετάβασης στο μεταπολεμικό πολιτικό καθεστώς.


Τη Συμφωνία της Βάρκιζας αποτελούσαν εννέα άρθρα. Το πρώτο προέβλεπε τη δημιουργία μιας δημοκρατικής πολιτείας με πλήρεις ατομικές ελευθερίες, το δεύτερο την άρση του στρατιωτικού νόμου, το τρίτο την αμνήστευση των πολιτικών αδικημάτων που πραγματοποιήθηκαν μετά τις 3 Δεκεμβρίου 1944 (αλλά με την εξαίρεση των κοινών αδικημάτων), το τέταρτο την πλήρη απελευθέρωση των συλληφθέντων από τον ΕΛΑΣ, τον πέμπτο τη δημιουργία ενός νέου Εθνικού Στρατού, το έκτο την αποστράτευση του ΕΛΑΣ και τον πλήρη αφοπλισμό του, το έβδομο την εκκαθάριση των δημοσίων υπηρεσιών, το όγδοο την αντίστοιχη εκκαθάριση σωμάτων ασφαλείας και, τέλος, το ένατο, τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το πολιτειακό, και εκλογών με συμμετοχή διεθνών παρατηρητών. Η ορθή εφαρμογή της Συμφωνίας της Βάρκιζας θα οδηγούσε σε μια δημοκρατική και ειρηνική Ελλάδα. Οπως γνωρίζουμε όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά: ένας νέος εμφύλιος και μια καχεκτική δημοκρατία.
Το ερώτημα αν ο εμφύλιος πόλεμος του 1946-49 ήταν αναπόφευκτος ή αν η Βάρκιζα υπήρξε πράγματι μια χαμένη ευκαιρία για ένα διαφορετικό και καλύτερο μέλλον, έχει απασχολήσει επανειλημμένως τους ιστορικούς. Πρόκειται για δύσκολο ερώτημα, αφού απαιτεί τη σύγκριση του τι έγινε με αυτό που θα μπορούσε να είχε γίνει. Δεν είναι όμως άτοπο να επιχειρήσει κανείς να απαντήσει, αρκεί να πληρούνται δύο προϋποθέσεις: η ορθή αποτίμηση των γεγονότων και η ανάλυση της διεθνούς εμπειρίας. Η ιστοριογραφία μας, όμως, υστερεί και στα δύο.
*Ο Τύπος κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών



Συσχετισμός δυνάμεων μετά τα Δεκεμβριανά

Η Συμφωνία της Βάρκιζας αντικατόπτριζε τον συσχετισμό δυνάμεων μετά τη μάχη της Αθήνας. Το ΚΚΕ ηττήθηκε: βρέθηκε εκτός κυβέρνησης, ενώ υποχρεώθηκε να αποστρατεύσει τον κομματικό του στρατό, τον ΕΛΑΣ, και να διαλύσει το κράτος που είχε δημιουργήσει στην κατοχή μέσω του ΕΑΜ. Με άλλα λόγια, απώλεσε τη δυνατότητα διεκδίκησης της εξουσίας, μια δυνατότητα που βασιζόταν αποκλειστικά στη στρατιωτική του ισχύ. Ομως, μολονότι συντριπτική, η ήττα του δεν ήταν ολοκληρωτική, καθώς το ΚΚΕ διέθετε ακόμη σημαντικά ερείσματα και οι Βρετανοί δεν επιθυμούσαν να συνεχίσουν τον πόλεμο εκτός Αθηνών. Ετσι διατήρησε τη δυνατότητα συμμετοχής στη νέα πολιτική πραγματικότητα που ξεκινούσε. Μπορούσε, μ' άλλα λόγια, να παίξει το πολιτικό παιχνίδι της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Εναν, περίπου, χρόνο αργότερα, όμως, επέλεξε την οδό μιας νέας ένοπλης σύγκρουσης. Γιατί απέτυχε η Βάρκιζα;
Η σχετική ιστοριογραφία διαιρείται σε δύο σχολές, με βάση τις πολιτικές συμπάθειες των φορέων της. Η αντικομμουνιστική μεταπολεμική σχολή θεωρούσε πως η Βάρκιζα δεν ήταν για το ΚΚΕ παρά μια ευκαιρία ανασύνταξης, ώσπου να ωριμάσουν οι συνθήκες για την επόμενη επιχείρηση κατάληψης της εξουσίας, τον «τρίτο γύρο», όπως και έγινε. Αλλωστε, το ΚΚΕ αθέτησε την υποχρέωσή του να αφοπλιστεί, αποκρύπτοντας τον καλύτερο οπλισμό του, ενώ οργάνωσε ένα ολόκληρο στρατόπεδο εκπαίδευσης των στρατιωτικών του στελεχών στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας. Αντίθετα, η σχολή αυτή υποβάθμιζε το θέμα των διώξεων που εξαπολύθηκαν εναντίον των οπαδών (πραγματικών ή φανταστικών) του ΚΚΕ και τις αποδίδει αποκλειστικά σε μη ελεγχόμενες αντεκδικήσεις. Στην αντίθετη ακριβώς όχθη, συναντά κανείς τη φιλοκομμουνιστική μεταπολιτευτική σχολή, που υποστηρίζει πως το ΚΚΕ είχε αγκαλιάσει τον κοινοβουλευτισμό, αλλά ότι την επιλογή του αυτή υπονόμευσαν οι αντίπαλοί του, σπρώχνοντάς το στον δρόμο της ένοπλης δράσης. Πρόκειται για μια αντίληψη που θεωρεί το ΚΚΕ ως μοναδική περίπτωση πολιτικού κόμματος (και δη επαναστατικού...) που αποστρεφόταν την εξουσία και κατέφευγε (επανειλημμένως μάλιστα) στα όπλα με το ζόρι, μόνο όταν το έσπρωχναν οι αντίπαλοί του. Στην ίδια ακριβώς λογική εντάσσεται και ο χαρακτηρισμός της παραβίασης της Συμφωνίας της Βάρκιζας ως «μονόπλευρης»: ότι δηλαδή παραβιάστηκε μόνο από την κυβερνητική πλευρά μέσω των διώξεων και της «λευκής τρομοκρατίας».
*Η συμφωνία της Βάρκιζας προέβλεπε παράδοση του οπλισμού, που δεν ήταν πλήρης



Παραβιάστηκε και από τις δύο πλευρές

Η αέναη ανακύκλωση ερμηνειών αυτού του τύπου είναι εντελώς άγονη. Για να ξεφύγουμε από τη στειρότητα και να προχωρήσουμε στον δρόμο της κατανόησης, θα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε το προφανές: πως τη Συμφωνία της Βάρκιζας παραβίασαν και οι δύο πλευρές. Το κράτος ανέχτηκε, και ενίοτε οργάνωσε, τις διώξεις εναντίον των οπαδών του ΚΚΕ, ενώ το ΚΚΕ επέλεξε να διατηρήσει ανοιχτή την επιλογή της ένοπλης ρήξης, παραδίδοντας μόνο τη «σαβούρα» και τα «άχρηστα» όπλα του, τη στιγμή που απέκρυπτε οπλισμό για 30.000 στρατό. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί στην επαναδιατύπωση του αρχικού ερωτήματος: θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί η διπλή αυτή παραβίαση, έτσι ώστε η χώρα να είχε αποφύγει τη δοκιμασία μιας νέας εμφύλιας σύρραξης; Απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορεί να δώσει η μελέτη της εμπειρίας ανάλογων περιπτώσεων στον υπόλοιπο κόσμο.
Η πολιτική επιστήμη έχει ασχοληθεί με ερωτήματα αυτού του είδους μέσω της συγκριτικής ανάλυσης πολλών εμφυλίων. Μια τέτοια ανάλυση βασίζεται σε μελέτη 41 εμφύλιων πολέμων της περιόδου 1944-1989. Εκκινώντας από τη διαπίστωση πως, ενώ το 55% των διακρατικών πολέμων της περιόδου αυτής έληξε με κάποιου είδους συμφωνία ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές, μόνο το 20% των αντίστοιχων εμφυλίων είχε την ίδια κατάληξη, επιχειρεί να εξηγήσει τη συστηματική αποτυχία των διαπραγματεύσεων στους εμφύλιους πολέμους. Μήπως αυτό οφείλεται στο βαθύτερο μίσος που υποτίθεται πως χωρίζει τους αντιπάλους στους εμφυλίους;
*Σιάντος και Τσιριμώκος, πρωταγωνιστές της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Δεξιά στη γωνία 
με τα γυαλιά, ο Λεωνίδας Κύρκος 

Η απάντηση είναι αρνητική. Αντίθετα, το συμπέρασμα είναι πως ο κύριος λόγος που οδηγεί στην αποτυχία των διαπραγματεύσεων και την κατάρρευση των συμφωνιών στους εμφυλίους είναι η αδυναμία εξασφάλισης αξιόπιστων εγγυήσεων για την τήρηση των συμφωνηθέντων. Ο λόγος είναι πως, ενώ στους διακρατικούς πόλεμους οι δύο πλευρές εξακολουθούν να διατηρούν σε σημαντικό βαθμό την αμυντική τους ικανότητα και μετά τη σύναψη της συμφωνίας (αφού πρόκειται για κράτη που διαθέτουν στρατό), δεν συμβαίνει το ίδιο με τις αντίπαλες πλευρές σε έναν εμφύλιο. Προϋπόθεση για τη λήξη ενός εμφυλίου είναι ο αφοπλισμός της μιας πλευράς (αφού δεν νοείται ύπαρξη κράτους δίχως νόμιμο μονοπώλιο βίας, δηλαδή με δύο αντίπαλους στρατούς στο εσωτερικό του). Είναι όμως αδύνατο να εγγυηθεί πειστικά η κυβερνητική πλευρά πως δεν θα παραβιάσει τα δικαιώματα της αντίπαλης παράταξης, μετά τον αφοπλισμό της: ο πειρασμός να κατασπαράξεις τον αντίπαλό σου αφού αυτός έχει καταθέσει τα όπλα, είναι πολύ μεγάλος. Ακόμα και αν δεν έχεις τέτοιες προθέσεις, δύσκολα θα πείσεις τον αντίπαλο σου γι' αυτό. Γνωρίζοντάς το αυτό, η αφοπλιζόμενη πλευρά, είτε θα αποφύγει τις διαπραγματεύσεις είτε, αν αναγκαστεί να υπογράψει, θα επιχειρήσει να διαφυλάξει μέρος του οπλισμού της. Αντίστοιχα, η κυβερνητική πλευρά θα θεωρήσει τον μη αφοπλισμό ως απόδειξη προετοιμασίας ενός νέου γύρου και θα επιτείνει τις διώξεις. Είναι προφανές, λοιπόν, γιατί αποτυγχάνουν οι συμφωνίες αυτές, και μάλιστα εντελώς ανεξάρτητα από το αν οι δύο πλευρές έχουν καθαρές προθέσεις. Τρία συμπεράσματα αξίζει να υπογραμμιστούν. Πρώτον, η διεθνής εμπειρία δείχνει πως η Συμφωνία της Βάρκιζας δεν είχε ποτέ μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Δεύτερον, η αποτυχία της δεν οφείλεται απαραίτητα στις ύπουλες προθέσεις της μιας ή της άλλης πλευράς (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπήρχαν τέτοιες!), αλλά σε ένα εγγενές πρόβλημα όλων των εμφυλίων: την αδυναμία εξασφάλισης αξιόπιστων εγγυήσεων. Είναι απαραίτητη, τέλος, η απόδραση από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του επαρχιωτισμού που διακρίνει την ιστοριογραφία του ελληνικού εμφυλίου και των αγκυλώσεων που ταλανίζουν τη μελέτη του.


* Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.


15 σχόλια:

  1. O ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΟΣ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ ΜΟΥ ΜΙΛΟΥΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΓΙ' ΑΥΤΗ...

    ΕΛΕΝΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι Αγγλοι μας έσπρωξαν στην εμφύλια σύρραξη για να μην τηρήσουν τις υποσχέσεις τους σχετικά με την Κύπρο! Ηταν δε τόσο ανθέλληνες που ήθελαν ακόμα και τα Δωδεκάννησα να τα δώσουν στους Τούρκους! Ευτυχώς που ο Στάλιν δεν τους έκανε το χατηρι.

    Το ΚΚΕ, ανίκανο να κάνει εθνική πολιτική, αφού ήταν τυφλωμένο απο τον Στάλιν και έπερνε γραμμη απο την Κομινφορμ επεσε πολύ εύκολα στην παγίδα.

    Οι πολιτικές συγκυρίες άλλαξαν, με την αποστασία του Τίτο και οι Ελληνες έμεινα χωρίς την υποστηριξη που τους είχε υποσχεθεί ο Τιτο, αλλά και ο Χότζα!! Μάλιστα, και οι δύο τους πολύ θα ήθελαν να βουτήξουν πάνω στην αναμπουμπούλα και κανένα κομματάκι απο την σπαρασσόμενη Ελλάδα.

    Από όποια μεριά όμως και νασαι, η Ελλάδα τότε έχασε όλον τον ανθό της. Οι μισοί έφυγαν για την Γαλλία και οι άλλοι μισοί για την Σοβιετία, όπου πολλοί απο αυτούς χάθηκαν στα Γκούλακ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε ange-ta για τη στάση των Άγγλων δεν ήταν μόνο η Κύπρος. Ήταν και η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας σε ό,τι αφορά τον έλεγχο της ναυσιπλοΐας στη Μεσόγειο και η ανάγκη να κυκλωθεί ο κομμουνιστικός κόσμος από φιλικά προς τη Δύση κράτη. Για τα άλλα έχεις δίκιο. Ο εμφύλιος στον οποίο υποχρεωθήκαμε από αριστερά και δεξιά ήταν ολέθριος για όλους μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. οι αγγλοι το επαιζαν και "φιλοι" (λεμε τωρα) !!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Christos Avramidis
    Ο στόχος και των δύο πλευρών ήταν η κατάληψη της εξουσίας, το πως και γιατί δεν τους ενδιέφερε !!! ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΛΕΥΡΕΣ !!!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η μια πλευρά τυπικά τουλάχιστον είχε την εξουσία.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ηλίας Κοτρίδης
    Η κατάληψη της εξουσίας ήταν στόχος της μιάς πλευράς. Η άλλη πλευρά ήταν νόμιμη κυβέρνηση.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Christos Avramidis
    Η μελέτη της ιστορίας ( όχι αυτής που έγραψε μόνο η μία πλευρά αλλά και της άλλης ) θα μας βοηθήσει να βρούμε την αλήθεια ! Οσο για την νομιμότητα της τότε κυβέρνησης.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τυπικά η μια πλευρά είχε την εξουσία με συμμετοχή και εαμικών υπουργών. Σε εκκρεμότητα είχε μείνει μόνο το δημοψήφισμα για το πολιτειακό


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Christos Avramidis
    Προσωπικά ένα με ενδιαφέρει , όταν η Ευρώπη ανοικοδομούνταν εμείς σφαζόμασταν μεταξύ μας και ρημάζαμε την πατρίδα !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΕΓΩ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΣΤΟΥΣ ΑΜΜΟΡΦΩΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ,ΕΠΕΜΒΑΙΝΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ,ΓΑΛΛΟΙ,ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ,ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΚΛΠ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΑΛΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΗΛΟΣΚΟΤΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΛΕΨΟΥΝ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. 2Την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας την επιζητούσαν όλοι,για διαφορετικούς λόγους ο καθένας από τους εμπλεκομένους.
    Οι Βρεταννοί,γιατί στο Κοινοβούλιο ο Τσώρτσιλ και η Κυβέρνησή του εδέχοντο σφοδρές επικρίσεις από το Εργατικό Κόμμα για κατάφωρη ανάμειξη στα εσωτερικά,πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας.Ο Τσώρτσιλ ήθελε να έχει κλείσει το θέμα της Ελλάδας,ενόψη της διάσκεψης της Γιάλτας[4-11 Φεβρ 1945].
    Η Ελληνική Κυβέρνηση για να σταματήσει η αιματοχυσία και οι καταστροφές στη χώρα.Να αρχίσει η αναδιοργάνωση του κράτους και η οικονομική ανόρθωση και ανοικοδόμηση της χώρας.Να επιβληθεί η τάξη και η ασφάλεια σε όλη την επικράτεια για την προστασία των πολιτών και να παταχθούν οι παρακρατικές οργανώσεις όλων των φρονημάτων.
    Η Κομμουνιστική ηγεσία[ΚΚΕ-ΕΑΜ] για να αποφύγει την ολοκληρωτική ήττα,να κερδίσει χρόνο, προκειμένου να οργανωθεί, για να επιχειρήσει εκ νέου τη βιαία κατάληψη της εξουσίας,όπως έγινε με τον Εμφύλιο Πόλεμο[1946-1949].
    Η Συμφωνία της Βάρκιζας σύντομα παραβιάσθηκε από την ηγεσία του ΚΚΕ.Ο Άρης Βελουχιώτης,αρχικαπετάνος του ΕΛΑΣ,δεν αποδέχθηκε αυτήν και βγήκε πάλιν στα βουνά,κηρύσσοντας το 2ο αντάρτικο.
    Πολλοί συγγραφείς καταλογίζουν ευθύνες και στις νόμιμες Κυβερνήσεις της χώρας,μετά τα Δεκεμβριανά,ότι επέδειξαν ολιγωρία στην παράνομη δράση των παρακρατικών,κυρίως αντικομμουνιστικών,οργανώσεων,
    που δρούσαν για λόγους αντεκδικήσεων.
    ΥΓ.Τα Δωδεκάνησα τα πήραμε με τους ηρωϊκους αγώνες του Ιερού Λόχου[1943-1945].Δεν μας τα χάρισαν οι Σύμμαχοι, πολύ περισσότερο ο Στάλιν.
    Ερμούπολη 6 Σεπτ.2014 18.00 ώρα.
    Κωνστ.Πατιαλιάκας Αντιστράτηγος ε.α

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Στρατηγέ η περίπτωση της στάσης του Βελουχιώτη μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, είναι διαφορετική και εκτός γραμμής ακόμα και του ΚΚΕ. Δεν είναι τυχαίο, όταν επιχείρησε διαφεύγοντας να περάσει στην Αλβανία και από εκεί να φτάσει στον Τίτο, οι Αλβανοί τον αντιμετώπισαν με τα όπλα και τον ανάγκασαν να γυρίσει πίσω. Έτσι κατεβαίνοντας νοτιότερα και καταδιωκόμενος βρήκε το θάνατο στη Μεσούντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το ΚΚΕ,πιθανόν μετά από υποδείξεις και πιέσεις της Σοβιετικής Ένωσης,λόγω των δεσμεύσεων αυτής στην Συνδιάσκεψη της Γιάλτας και της επικείμενης λήξης του Β'Παγκοσμίου Πολέμου,απαίτησε από τα στελέχη-μέλη του τη πιστή τήρηση των όρων της Συμφωνίας της Βάρκιζας.Άλλο αν στο παρασκήνιο έδωσε οδηγίες για παράδοση μόνο του παλαιού οπλισμού και για ετοιμότητα για ένοπλο αγώνα στο μέλλον.
    Απεναντίας ο Άρης Βελουχιώτης παρότι υπέγραψε,μαζί τον Στέφανο Σαράφη,Αρχηγό του ΕΛΑΣ,τη παράδοση του οπλισμού και την αποστράτευση του ΕΛΑΣ,ήλθε σε ανοικτή σύγκρουση με το ΚΚΕ,θεωρώντας τη συμφωνία προδοσία των αγώνων των ανταρτών.Την ενέργεια αυτή αποκήρυξε η ηγεσία του ΚΚΕ.
    Έτσι συγκρότησε με φίλους καπετάνιους και μερικούς μαυροσκούφηδες το Μέτωπο Εθνικής Ανεξαρτησίας[ΜΕΑ],τον νέον ΕΛΑΣ,με αποστολή τον αγώνα εναντιον των Βρεταννών,της νέας Ελληνικής Κυβέρνησης και των παρακρατικών ομάδων,που δρούσαν στην ύπαιθρο για λόγους αντεκδικήσεων.
    Προδομένος από το κόμμα του και καταδιωκόμενος από τμήματα του στρατού,της Εθνοφυλακής και από παρακρατικές ομάδες στα όρη της οροσειράς Πίνδου,έφθασε στα Ελληνο-Αλβανικά σύνορα όπου επεδίωξε με στελέχη του ΚΚ Αλβανίας συνεργασία.
    Επειδή δεν εύρε ανταπόκριση κυνηγημένος κινήθηκε με τους άνδρες του νοτιώτερα και στις 15 Ιουνίου 1945, κατά την επικρατούσα άποψη,αυτοκτόνησε με το ατομικό του περίστροφο,περικυκλωμένος από τμήματα του στρατού,της Εθνοφυλακής και από παραστρατιωτικές ένοπλες ομάδες,στην περιοχή της Μεσούντας Άρτας[Βόρειος Αχελώος].
    Την ημέρα της αυτοκτονίας του δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ριζοσπάστης η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για την διαγραφή του από το κόμμα.Την 16η Ιουλίου 2011 το ΚΚΕ αποφάσισε σε συνδιάσκεψη του μόνο την πολιτική αποκατάστασή του.
    Ερμούπολη 7 Σεπτ.2014 ώρα 13.30
    Κωνστ. Πατιαλιάκας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Το ΚΚΕ που βρήκε τόσο πολύ οπλισμο ώστε να κάνει ενοπλο αγώνα (αθώο)στην αρχή και κατά θέτοντας τα όπλα στην Βάρκιζα να έχει κρυμμένο οπλισμο για περίπου 30.000 άνδρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...