Ο θάνατος του ευέλπιδος Ρωσέττη στο Μπιζάνι, το 1912

*Ο Σκαρλάτος Ρωσέττης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ίσως η καλύτερη εποχή της ελληνικής αστικής τάξης, είναι τα πρώτα χρόνια του 20 αιώνα. Είναι η εποχή της κοινωνικής και οικονομικής ανόδου της, αλλά κυρίως είναι η εποχή, που η τάξη αυτή έδειξε τα καλύτερα δείγματα του πατριωτισμού και της αυτοθυσίας της.

                Υπάρχουν ηχηρά παραδείγματα, που αποδεικνύουν αυτόν τον ισχυρισμό. Έχουν καταγραφεί από την ιστορία ή έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα στη συλλογική εθνική μνήμη. Μέγιστο παράδειγμα είναι η αυτοθυσία του Παύλου Μελά, γόνου καλής οικογένειας, που έδωσε τη ζωή του στον αγώνα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.

Η ΟΜΗΡΙΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ ΣΕ ΝΑΖΙΣΤΙΚΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ

*Οι κρατούμενοι στρατηγοί. Όρθιοι από αριστερά, Γεώργιος Κοσμάς, Κωνσταντίνος Μπακόπουλος,  Αλέξανδρος Παπάγος, Ιωάννης Πιτσίκας, Παναγιώτης Δέδες. 

Καθιστοί ο Δεκανέας Ν. Δρίβας και ο στρατιώτης Β. Δημητρίου. 

 Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

Μετά τη συγκρότηση των πρώτων αντιστασιακών οργανώσεων ΕΔΕΣ, ΕΑΜ και Ελληνικός Στρατός το φθινόπωρο του 1941, αλλά και άλλων αργότερα, κατά των κατοχικών στρατευμάτων και τις πρώτες συγκρούσεις του ΕΑΜ κατά των άλλων, ο Αρχιστράτηγος Αλέξανδρος Παπάγος και οι Αντιστράτηγοι του Ελληνο-Ιταλικού και του Ελληνο-Γερμανικού πολέμου Ιωάν. Πιτσίκας, Δημ. Παπαδόπουλος, Παναγ. Δέδες, Γεωρ. Κοσμάς και Κων. Μπακόπουλος το βράδυ της 20ης Μαΐου 1943 συγκεντρώθηκαν στην οικία του πρώτου.

Ο Παπάγος ανακοίνωσε το σκοπό της συγκέντρωσης και ανέπτυξε τους λόγους για τους οποίους τόσο από εθνικής άποψης, όσον και από άποψης ασφαλείας στο εσωτερικό της χώρας, θα έπρεπε όλοι οι Αντιστράτηγοι να συμφωνήσουν να ενωθούν και να συνεργασθούν για την ένωση και οργάνωση κάτω από τις διαταγές τους όλων των Μονίμων Αξιωματικών και Υπαξιωματικών, μη αποκλειομένων και των Εφέδρων Αξιωματικών.

Το χρονικό των Γενικών Αρχείων του Κράτους μέσα από εικόνες

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=859436

*Το χρονικό των Γενικών Αρχείων του Κράτους μέσα από εικόνες

Συγχαρητήρια επιστολή προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο μετά την αποτυχημένη δολοφονική απόπειρα εναντίον του, Αθήνα 5 Δεκεμβρίου 1919

Γράφει η Λαμπρινή  Κουζέλη

Tον Νοέμβριο του 2014, στους χώρους του Ιδρύματος Ευγενίδου, κορυφώνονταν οι εορτασμοί για τα 100 χρόνια από την ίδρυση των Γενικών Αρχείων του Κράτους με την έκθεση «100 χρόνια Γενικά Αρχεία του Κράτους, 500 χρόνια ιστορία». Αν ένας θεσμός είναι το περιεχόμενό του, τα ΓΑΚ είναι το πρόσωπο της ελληνικής Ιστορίας μισής χιλιετίας που σκιαγραφείται παραστατικά στον κατάλογο της έκθεσης που κυκλοφορεί τώρα τυπωμένος από το Εθνικό Τυπογραφείο σε μια καλαίσθητη έκδοση.

Όσοι δεν επισκέφθηκαν την έκθεση το 2014 ξεφυλλίζοντας τον τόμο θα αποκτήσουν ακριβή εικόνα του περιεχομένου και της οργάνωσής της σε εννέα ενότητες, όπου μέσω επιλεγμένων τεκμηρίων καταγράφονταν οι πρώτες μορφές πολιτικής οργάνωσης του ελληνισμού, όψεις του Αγώνα για την Ανεξαρτησία (1821-1827), η θεμελίωση του νέου ελληνικού κράτους κατά τη διακυβέρνηση του Ιωάννη Καποδίστρια (1828-1832), η περίοδος της βασιλείας του Όθωνα (1833-1862) και οι προσπάθειες εκσυγχρονισμού του ελληνικού κράτους (1863-1911).

Η δύσκολη γέννηση της τηλεόρασης

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/897084/article/epikairothta/ellada/h-dyskolh-gennhsh-ths-thleorashs

*Η Ελένη Κυπραίου παρουσίασε την πρώτη εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης, 

στις 23 Φεβρουαρίου 1966.

Γράφει ο κ. ΠΑΥΛΟΣ ΤΣΙΜΑΣ*

Απόγευμα Τετάρτης, 23 Φεβρουαρίου 1966. Στα πεζοδρόμια της Αθήνας, στην Πατησίων, στην Κλαυθμώνος και όπου υπήρχαν καταστήματα ηλεκτρικών ειδών, κατά τις 6 μ.μ. οι περαστικοί σταματούσαν και άρχιζαν να σχηματίζουν μπροστά στις βιτρίνες με τις τηλεοράσεις μικρές ομάδες, που όλο και μεγάλωναν. Τα αθηναϊκά σπίτια που διέθεταν τέτοιες εξωτικές συσκευές, στην Αθήνα του 1966, δεν ήταν περισσότερα από χίλια. Κι αυτοί οι τηλεοπτικοί δέκτες περνούσαν τον βίο τους βουβοί, καθώς το μόνο σήμα που έφθανε στη μαυρόασπρη οθόνη τους ήταν μια κάρτα του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, στο κανάλι 5, που πότε εμφανιζόταν και πότε χανόταν. Στο κανάλι 10, μια άλλη κάρτα, μ’ έναν δικέφαλο αετό, κράταγε θέση για ένα δεύτερο τηλεοπτικό πείραμα, την Τηλεόραση Ενόπλων Δυνάμεων.

Οι ακίνητες κάρτες έδωσαν για πρώτη φορά τη θέση τους σε κινούμενες εικόνες, εκείνο το απόγευμα της 23ης Φεβρουαρίου. Ήταν μια δύσκολη πρεμιέρα. Η τηλεόραση του ΕΙΡ εξέπεμπε με έναν ξένο πομπό, που της είχε δανείσει η ΔΕΗ, από ένα ξένο στούντιο, που της είχε παραχωρήσει ο ΟΤΕ, ένα πρόγραμμα από μικρά, αδιάφορα φιλμάκια που είχαν παραχωρήσει ξένες πρεσβείες. Και η εικόνα της ήταν «θαμπή και τρεμουλιαστή», όπως έγραφαν οι εφημερίδες της επομένης. Αλλά χιλιάδες Αθηναίοι παρακολούθησαν όρθιοι, μπροστά στις βιτρίνες το πρώτο δίωρο πρόγραμμα. Ο ενθουσιασμός αποδείχθηκε μεταδοτικός. Μέσα στις επόμενες 15 ημέρες είχαν πωληθεί περίπου 2.000 νέες συσκευές. Κατά κάποιο τρόπο, εκείνο το απόγευμα, σε εκείνες τις δύσκολες συνθήκες, γεννήθηκε η ελληνική τηλεόραση. Έπειτα από έναν ασυνήθιστα μακρύ και απίστευτα δύσκολο τοκετό, που κράτησε δύο δεκαετίες και είχε  όλα  τα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού θρίλερ.

Ο τελευταίος νεκρός αξιωματικός στη Μικρά Ασία

*Ο Δημήτριος Χατζίσκος, σε φωτογραφία του 1912, σημαιοφόρος τότε.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Θεωρήθηκε, ο τελευταίος νεκρός αξιωματικός της άτυχης Μικρασιατικής Εκστρατείας. Πρόκειται για τον πλωτάρχη του Πολεμικού Ναυτικού Δημήτριο Χατζίσκο, που οι φίλοι και γνωστοί του τον αποκαλούσαν με το χαϊδευτικό Τάκης.  Ο Τάκης Χατζίσκος γεννήθηκε το 1888 στο Μαυρίλο, ανάμεσα στη Λαμία και το Καρπενήσι. Ανήκε στη μεγάλη οικογένεια των Χατζίσκων, η οποία πρόσφερε πολλά στην πατρίδα (Δημήτριος Χατζίσκος, αγωνιστής του 1821 και Πρόεδρος Βουλής το 1848 και το 1871, Νικόλαος Χατζίσκος Πρόεδρος Βουλής 1903-1904) .

Στο Πολεμικό Ναυτικό όπου κατετάγη το 1908, ο Τάκης Χατζίσκος είχε την εκτίμηση των συναδέλφων του, για τον ευθύ χαρακτήρα του, την καθαρότητα των ιδεών του, την φιλοπατρία του, αλλά και την πολεμική του δράση. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους και στις κατοπινές πολεμικές εμπλοκές της χώρας μας ως το θάνατό του 1922.