Η πύλη της Αγιάς Σοφιάς, το απόν «ξανθό γένος» και οι θερμουργοί ψευδοπροφήτες

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ 

ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!

*Η προσφάτως καταστραφείσα αυτοκρατορική πύλη της Αγίας Σοφίας

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Η προφανώς σκόπιμη καταστροφή της αυτοκρατορικής πύλης της μνημειακής Αγίας Σοφίας από κάποιον φανατικό, ανατάραξε στα βάθη της λαϊκής ψυχής ξεχασμένους θρύλους και ποικίλες ψευδοπροφητείες, που σχετίζονται με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, αλλά και με τις προσδοκίες πολλών… Η χρονική σύμπτωση του πολέμου που κήρυξε η Ρωσία κατά της Ουκρανίας, έχει κάνει αφελείς πουτινολάγνους να πιστέψουν ότι το «ξανθό γένος» θα διώξει τους Τούρκους από τη Βασιλεύουσα και θα την προσφέρει σε εμάς τους ιστορικούς κληρονόμους της. Ω! της  αφελείας και της αγαθοσύνης!!!

               Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέψουμε, ότι οι κατά καιρούς ψευδοπροφήτες, συνήθως ανιδιοτελείς, γιατί δεν προσδοκούσαν να πάρουν αυτοί την εξουσία, πρόσφεραν τεράστιες υπηρεσίες στο σκλαβωμένο γένος, γιατί θέρμαιναν τον πατριωτισμό των Ελλήνων, έτρεφαν τις ελπίδες τους για απελευθέρωση και σφυρηλατούσαν τη γενιά εκείνη που θα έκανε αληθινά τα όνειρά τους, χωρίς τη σύμπραξη του «ξανθού γένους». Το «ξανθό γένος» φάνηκε στο τέλος της Επανάστασης του 1821, στο Ναβαρίνο, αλλά με σύμπραξη Άγγλων και Γάλλων. Επίσης το «ξανθό γένος» βοήθησε στην υπογραφή της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή το 1774, η οποία συνετέλεσε στην αλματώδη ανάπτυξη του ελληνικού εμπορικού ναυτικού που φάνηκε χρήσιμο το 1821. Υπάρχει και κάτι ακόμα. Οι Ρώσοι μετά τη νίκη τους το 1829 υποχρέωσαν την Τουρκία να υπογράψει τη Συνθήκη της Αδριανούπολης με την οποία αναγνωρίζονταν η ανεξαρτησία του νέου Ελληνικού κράτους. Οι Άγγλοι μας ήθελαν φόρου υποτελείς στο Σουλτάνο γιατί φοβόταν ότι οι Ρώσοι θα αποκτήσουν σημαντική επιρροή στο νέο κράτος.

               Οι λαϊκοί θρύλοι όμως και οι δοξασίες στέριωναν την εθνική ταυτότητα των υπόδουλων, οικοδομούσαν τη στέρεα πεποίθηση για απελευθέρωση  και μεταδίδονταν από στόμα σε στόμα ή ακόμα και με τα δημοτικά τραγούδια ή τις λαϊκές αφηγήσεις.

               Το Έθνος, όμαιμον, ομόγλωσσον και ομόθρησκον, δεν χάθηκε στο διάβα της φουρτουνιασμένης Ιστορίας. Κατόρθωσαν, όπως έγραψε και ο πατέρας της Λαογραφίας καθηγητής Νικόλαος Πολίτης, οι Έλληνες και με τα «ομότροπα ήθη» να θεμελιώσουν τη συνείδηση της εθνικής ενότητας. Ομότροπα ήθη, που διατήρησαν αδιάσπαστη τη συνέχεια του Ελληνισμού και την συνοχή του από τα βόρεια παράλια του Εύξεινου Πόντου, από τα παράλια της Μικράς Ασίας, από τα βάθη της Καππαδοκίας, έως τα νησιά του Ιονίου και την Ήπειρο και από το Βόρεια Θράκη και την Μακεδονία έως την Κρήτη και την Κύπρο.

               Η κορωνίδα όμως των λαϊκών δοξασιών βρίσκεται και βρισκόταν πάντα στον πόθο της ανάκτησης της Πόλης των Ελλήνων, με επίκεντρο την Αγία Σοφία, το περικαλλές δημιούργημα των αρχιτεκτόνων Ανθέμιου και Ισίδωρου με αυτοκράτορα τον Ιουστινιανό.

               Η επικράτηση των δοξασιών και των προφητειών, που στηρίζονταν στο λεγόμενο «ξανθό γένος» οφείλεται σε πολλούς λόγους. Ιστορικά όμως αρχίζει από το ΙΣΤ΄ αιώνα όταν άρχισε να αναφαίνεται η δύναμη των Ρώσων, που συνήθως μάχονταν κατά των Μουσουλμάνων. Κυρίως δηλαδή από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, ο οποίος συνέδεσε για λόγους προπαγανδιστικούς το όνομα του με τις προσδοκίες των ορθόδοξων λαών, ότι αυτός θα κυριεύσει το Βυζάντιο και τον πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Το 1698 εκδόθηκε βιβλίο για την άνοδο της Ρωσίας, το οποίο μεταφράσθηκε και στα ελληνικά με διαταγή του βοεβόδα της Βλαχίας Ιωάννη Βασαράβα. Είχε τίτλο «Προγνωστικόν των Μοσκόβων» και περιεχόμενο την προφητεία για ανάρρηση στο θρόνο του Βυζαντίου και του Οικουμενικού Πατριαρχείου του «δεδοξασμένου αυτοκράτορος Πέτρου Αλεξιοβίτση του κραταιοτάτου».

               Μια άλλη λαϊκή φυλλάδα με ανάλογες προφητείες ήταν ο λεγόμενος «Αγαθάγγελος», που συνέγραψε και κυκλοφόρησε στη Λειψία, ο μοναχός Θεόκλητος Πολυείδης, από την Αδριανούπολη περί το 1751. Περιείχε κατά τον Πολυείδη οράματα προφητικά του ιερομόναχου Αγαθάγγελου. Οι προφητείες αυτές διατυπωμένες με αλληγορικό λόγο, κυκλοφορούσαν χειρόγραφες χέρι με χέρι πριν ακόμα τυπωθούν νεώτερες εκδόσεις μετά τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους. Προφήτευε μάλιστα ότι η Κωνσταντινούπολη θα απελευθερωθεί όταν συμπληρωθούν 400 χρόνια από την άλωσή της. Κάτι που τελικά συνέβη το 1821 και ότι το 1853. Πάντως ο Κριμαϊκός Πόλεμος (1853- 1856) που δεν επιβεβαίωσε αυτές τις προφητείες, δεν συνέτεινε και στην εξαφάνισή τους. Ο Νικόλαος Πολίτης έχει γράψει ότι ενώ στα παλαιότερα χειρόγραφα δεν υπήρχε, στις νεώτερες εκδόσεις υπάρχει μια παρεμβολή ενός μικρού κειμένου που ομιλεί για Ρώσο αυτοκράτορα ο οποίος θα απλώσει στο Βυζάντιο το νικηφόρο σημάδι του Χριστού και θα αφανίσει την δύναμη των Ισμαηλιτών. Και προσέθετε ο Πολίτης:

               «Ήρκεσεν η προφητεία η σαφής και απερίφραστος περί απελευθερώσεως του έθνους κατά τον ΙΘ΄ αιώνα και το ουχ ήττον αίσια μηνύον φιλορώσου παρέμβλημα δια να καταστήσωσι τον Αγαθάγγελον προσφιλές βιβλίον εις τον ελληνικόν λαόν, αρυόμενον εξ αυτού παραμυθίαν και ελπίδα».

               Όλες γενικά οι προφητείες πέρασαν στα νανουρίσματα των παιδιών, στα γαμήλια γλέντια, αλλά και σε άλλα δημοτικά άσματα και όλοι προσδοκούσαν ή εύχονταν πως θα λειτουργηθούν στην Αγία Σοφία ή θα φτάσουν στην Κόκκινη Μηλιά!

               Σε κάθε περίπτωση ελληνοτουρκικής διένεξης ή πολέμου ανανεώνονταν οι προσδοκίες ότι οι προφητείες θα επαληθευθούν. Κάτι που συνέβη στην Επανάσταση του 1821, στους δύο Ρωσοτουρκικούς πολέμους το 1829 και το 1878, στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στις Κρητικές επαναστάσεις και στους Βαλκανικούς Πολέμους.

Χαρακτηριστικά, στα «Απομνημονεύματα Πολιτικά» που έγραψε ο Βαχίτ Μπέης, τοποτηρητής της Χίου το 1822, για την μεγάλη καταστροφή του νησιού, «οι Έλληνες πεπεισμένοι και βοσκόμενοι ανέκαθεν εκ τινων παμπαλαίων χρησμών, ότι επέστη ο χρόνος της απολυτρώσεως του ελληνικού έθνους προέβησαν εις το κίνημα αυτών».

 *Ο Ιγνάτιεφ

Το «ξανθόν γένος» που μας έκαψε…

 

Τελικά το «ξανθό γένος» στο οποίο πολλοί είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους υπήρξε μάλλον καταστροφικό για το γένος των Ελλήνων, όπως συνέβη στα Ορλωφικά ή στην εγκατάλειψη του Λάμπρου Κατσώνη από την αυτοκράτειρα Αικατερίνη, αλλά και αργότερα.

Τα Ορλωφικά ήταν η αποτυχημένη επανάσταση των Ελλήνων το 1770, που υποκινήθηκε από τους Ρώσους αξιωματούχους αδελφούς Ορλώφ, οι οποίοι μετά την αποτυχία έφυγαν και άφησαν απροστάτευτους του Έλληνες να τους σφάζουν οι Τούρκοι. Τότε η τσαρίνα Αικατερίνη Β΄ είχε ξεσηκώσει τους Έλληνες, προκειμένου να προκαλέσουν αντιπερισπασμό και τα ρωσικά στρατεύματα να καταλάβουν βόρεια τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έτσι επέβαλαν τα συμφέροντα της Ρωσίας. Τότε ακούσθηκε για πρώτη φορά το δημοτικό τραγούδι που εξέφραζε τους μύχιους πόθους των σκλαβωμένων που αρχικά πίστεψαν ότι σπεύδουν σε βοήθειά τους οι ομόδοξοι Ρώσοι.

«Ακόμη τούτη η άνοιξη,

ραγιάδες, ραγιάδες,

όσο να ’ρθει ο Μόσκοβος

να φέρει το σεφέρι,

Μωριά και Ρούμελη…»

Ο Λάμπρος Κατσώνης κατέβηκε στην Ελλάδα και πολέμησε με τους Τούρκους στη θάλασσα, έως ότου συνομολογήθηκε μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων αυτοκρατοριών, της Ρωσικής και της Οθωμανικής στις 11 Αυγούστου του 1791 η ανακωχή με την  υπογραφή της Συνθήκης του Ιασίου.

Η Ρωσία, το 1821 δεν στήριξε τον Αλέξανδρο Υψηλάντη όταν ξεκίνησε 22 Φεβρουαρίου του 1821 την Επανάσταση, στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Και επέτρεψε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία να στείλει στρατεύματα, για να καταπνίξει την Επανάσταση του Υψηλάντη.

Στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878, όταν η Ρωσία έφτασε στα πρόθυρα της Κωνσταντινούπολης και υποχρέωσε την Τουρκία να υπογράψει την ταπεινωτική συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, αγνόησε το ελληνικό στοιχείο και φρόντισε να δημιουργήσει το κράτος της λεγόμενης «Μεγάλης Βουλγαρίας». Τότε άρχισε ο αγώνας των Ελλήνων να προασπίσουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Είναι αυτό το κράτος, που έτρεφε για δεκαετίες ολόκληρες τον βουλγαρικό εθνικισμό εις βάρος των άλλων χριστιανικών κρατών της Χερσονήσου του Αίμου. Για να καταλάβουμε σήμερα την ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί εξαιτίας του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1878 ας δούμε τι έγραψε ένας Φιλιππουπολίτης, ανώνυμος για ευνόητους λόγους, σε μακροσκελή επιστολή του προς την εφημερίδα «Ώρα» των Αθηνών, την οποία αναδημοσίευσε η «Παλιγγενεσία» αναφέροντας μεταξύ άλλων με αγανάκτηση:

«Ο Τούρκος ηνείχετο την ύπαρξιν Έλληνος ήρκει μόνον να εξαγοράζη ούτος επί έν έτος την ύπαρξίν του αντί τριάκοντα γροσίων. Αλλ’ ο Ρώσος και ο ερειδόμενος επί τας λόγχας αυτού Βούλγαρος, δεν ανέχονται τα παράπαν την ύπαρξιν του Έλληνος. Απαιτούσιν ίνα παύσωμεν υπάρχοντες ως Έλληνες, ίν’ απαρνηθώμεν πατρίδα, καταγωγήν και όνομα».

Εκείνη την εποχή γιγαντώθηκε και η θεωρία του Πανσλαβισμού με κύριο εμπνευστή το στρατηγό Ιγνάτιεφ, που ήταν πρεσβευτής της Ρωσίας στην Υψηλή Πύλη. Η βασική του σκέψη ήταν οι Βούλγαροι να ελέγχουν τη Μακεδονία, ώστε να υπάρχει έξοδος στο Αιγαίο, για λογαριασμό των Ρώσων. Ο Ιγνάτιεφ ήταν αυτός που μεσολάβησε στο Σουλτάνο για να εκδώσει φιρμάνι με το οποίο αναγνωρίζονταν ως αυτοκέφαλη η σχισματική Εκκλησία της Βουλγαρίας. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι για να πείσει το Σουλτάνο να υπογράψει το φιρμάνι, δημιούργησε εθελοντικό σώμα ατάκτων Βουλγάρων, που τα διέθεσε στους Οθωμανούς για την καταστολή της Κρητικής Επανάστασης των ετών 1866-1869. Στον Ιγνάτιεφ αποδίδεται η φράση που λέγεται πως είπε όταν υπέγραφε τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου:

«Τώρα οι Έλληνες ας πάνε κολυμπώντας στην Κωνσταντινούπολη»!!!

Μετά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο, όταν όλα έδειχναν ότι οι ελληνικές δυνάμεις θα μπορούσαν να φτάσουν έως μέσα στη Σόφια, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σαζόνωφ, αγωνίσθηκε και με τις άλλες Μεγάλες Δυνάμεις, να σταματήσει ο πόλεμος και με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου οι ηττημένοι Βούλγαροι το 1913 πήραν την Δυτική Θράκη! Ο Σαζόνωφ μάλιστα θεωρούσε ότι η Βουλγαρία δεν ήταν πιστή φίλη της Ρωσίας.

Αργότερα οι Ρώσοι στήριξαν με νύχια και με δόντια τον Μουσταφά Κεμάλ εναντίον των Ελλήνων στη Μικρά Ασία. Ο Κεμάλ συνήψε με τους μπολσεβίκους το 1921 Σύμφωνο Φιλίας παίρνοντας μεγάλη, στρατιωτική και οικονομική, βοήθεια από τη Ρωσία, την οποία χρησιμοποίησε εναντίον της Ελλάδας. Του παρείχαν άφθονο πολεμικό υλικό και χρήματα, καθώς και συμβούλους. Ήταν και τότε μεγάλη η απογοήτευση των προφητολάγνων, όταν η Ρωσία, ως Σοβιετική ‘Ένωση πλέον, ενίσχυσε τον Κεμάλ, ηττήθηκε η Ελλάδα προδομένη και από τους θεωρούμενους συμμάχους της και έσβησε το 1922 το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας. ‘Άλλωστε και η Μεγάλη Ιδέα, από τότε που διατυπώθηκε από τον Ιωάννη Κωλέττη ως εθνικό δόγμα, άγγιζε όλες τις σχετικές προφητείες με την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Χαρακτηριστικά με την εποχή εκείνη, θα πρέπει να θυμίσουμε, ότι στην πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη, υπάρχει μια μνημειακή γλυπτή σύνθεση. Περιλαμβάνει τον ανδριάντα του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας Κεμάλ Ατατούρκ. Πίσω του υπάρχουν λαξευμένα και άλλα πρόσωπα. Ανάμεσά τους είναι ο Ρώσος Κλήμης Βορόσιλοφ, Σοβιετικός στρατιωτικός και πολιτικός και ο Μιχαήλ Φρούνζε, στρατιωτικός, πολιτικός και πρέσβης, ο οποίος είχε μεταφέρει τα πρώτα 1.400.000 χρυσά ρούβλια από την Μόσχα στην Τουρκία το 1921.

Ερευνώντας κανείς την ελληνική ιστορία, πουθενά σχεδόν δεν θα βρει ουσιαστική στήριξη των ελληνικών συμφερόντων από πλευράς των Ρώσων, κόντρα στις ψευδοπροφητείες.

Τελευταίο μεγάλο δείγμα του «ενδιαφέροντος» των Ρώσων ή Σοβιετικών τέλος πάντων είναι ο Εμφύλιος Πόλεμος στην Ελλάδα, που τον υπέθαλψαν και τον στήριξαν, χωρίς προηγουμένως να στηρίξουν την Εθνική Αντίσταση εναντίον των Ναζί. Η Ελλάδα μάτωσε πολύ από το 1940 έως το 1949. Ουσιαστικά ο Στάλιν δέχτηκε το 1944 τον διαμοιρασμό της Ευρώπης σε ζώνες επιρροής, όπως είχε σχεδιάσει ο Τσώρτσιλ και την υπαγωγή της Ελλάδας στην Αγγλική επιρροή. Αλλά και όταν καταλήφθηκε ολόκληρη η Ελλάδα από τους Γερμανούς, στα τέλη Μαΐου 1941 ο Έλληνας πρεσβευτής στη Μόσχα Κίμων Διαμαντόπουλος κλήθηκε από το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών, να εγκαταλείψει αμέσως το σοβιετικό έδαφος, διότι εκπροσωπούσε πλέον μια κυβέρνηση, που δεν είχε χώρα! Η ελληνική κυβέρνηση ήδη είχε καταφύγει στο Κάιρο για να συνεχίσει τον αγώνα κατά του Ναζισμού.

Και για να επανέλθουμε στην καταστροφή της αυτοκρατορικής πύλης της Αγίας Σοφίας, οι Τούρκοι απέδειξαν ότι είναι ανάξιοι να διαχειρισθούν μια μεγάλη και πολύτιμη κληρονομιά, παγκοσμίου ενδιαφέροντος, που κάποτε πέρασε ατυχώς στα χέρια τους… Οι «προφητείες» για το «ξανθό γένος» με επίκεντρο πάντα την Αγία Σοφία, ξαναζεστάθηκαν στο χώρο της φαντασίας διαφόρων Πουτινολάγνων, τώρα μάλιστα, που ο Πούτιν διεξάγει ένα κατακτητικό πόλεμο και αφήνει πίσω του χιλιάδες νεκρούς.

Ας είμαστε σοβαροί «Ουδείς μετά Χριστόν προφήτης» και κανένα «ξανθό γένος» δεν θα μας δώσει την Πόλη των ονείρων μας, διότι όλα τα γένη, ξανθά ή μελαχρινά κινούνται πάντα με οδηγό τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των χωρών τους…

 

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης