Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Ο αγώνας για την εξουσία στην Ελλάδα του ’40

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=497264
*Ο ταγματάρχης Κρίστοφερ Μόνταγκιου Γουντχάουζ (αριστερά) και ο αρχηγός του ΕΔΕΣ Ναπολέων Ζέρβας (μέσον) χαιρετούν στρατιωτικά. 
Φωτογραφία από την περίοδο της Αντίστασης


*Η μαρτυρία του μέλους και στη συνέχεια
διοικητή της Βρετανικής Συμμαχικής Αποστολής
στην Ελλάδα Κρίστοφερ Μόνταγκιου Γουντχάουζ
για την Αντίσταση, τα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο.
Για πρώτη φορά στα ελληνικά.



Του Αναστάση Βιστωνίτη

          Εξήντα τέσσερα χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου πολέμου και παρά την πληθώρα των βιβλίων για την Κατοχή και την αδελφοκτόνο σύρραξη που τη διαδέχτηκε εξακολουθούν να εκδίδονται και πλήθος άλλα σχετικά με το θέμα: απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών, ιδίως από την πλευρά της Αριστεράς, ιστορικές αναλύσεις, εκτιμήσεις, κρίσεις και επικρίσεις, μαρτυρίες, αξιόπιστες ή μη.
          Δεν έχουμε όμως ακόμα μια πλήρη- και απολύτως αντικειμενική- ιστορία της εποχής, αφού σημαντικά αρχεία, όπως αυτό του ΚΚΕ ή ντοκουμέντα άλλων πηγών από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες δεν είναι διαθέσιμα στους μελετητές. Έτσι, ένα βιβλίο που προέρχεται από τον Κρίστοφερ Μόνταγκιου Γουντχάουζ, εκ των πρωταγωνιστών της εποχής, είναι για πολλούς λόγους διαφωτιστικό. Κυρίως για το πώς έδρασε η εδώ Βρετανική Συμμαχική Αποστολή, μέλος και στη συνέχεια διοικητής της οποίας υπήρξε ο Γουντχάουζ. Και ακόμη, γιατί ο ίδιος αγάπησε την Ελλάδα- τον τόπο (κατ' εξοχήν τα βουνά), τον πολιτισμό και τους ανθρώπους του-, με τον δικό του τρόπο φυσικά, τις ιδιαιτερότητες και τις πολιτικές του συμπάθειες.


          Ο Γουντχάουζ ήταν Συντηρητικός. Επόμενο να συμπαθεί τον ΕΔΕΣ και όχι το ΕΑΜ. Και ήταν εντεταλμένος να προωθήσει τα σχέδια της Μεγάλης Βρετανίας σε ό,τι αφορούσε την αντίσταση εναντίον του Άξονα στην περιοχή μας. Επομένως, η ματιά του ορίζεται από τις ιδέες του και τη φύση της αποστολής του. Αλλά αυτό είναι το γενικό πλαίσιο. Όταν κρίνει τις αποφάσεις και τις κινήσεις είτε στο στρατιωτικό είτε στο πολιτικό επίπεδο, δεν διστάζει να εντοπίσει και να κρίνει, εύστοχα πολλές φορές, τα αμέτρητα σφάλματα που διαπράχθηκαν από όλες τις πλευρές.
          Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη: τον Πρώτο, τον Δεύτερο και τον Τρίτο Γύρο, οι οποίοι σηματοδοτούν τον κοινό τόπο, δηλαδή τις τρεις φορές που το ΚΚΕ προσπάθησε να κατακτήσει την εξουσία με στρατιωτικά μέσα- αν και ο Πρώτος Γύρος δεν ήταν βέβαια αυτό ακριβώς, αλλά ο διμέτωπος αγώνας του ΕΛΑΣ εναντίον των κατακτητών αλλά και εναντίον άλλων αντιστασιακών οργανώσεων.

*Ιδιόγραφη επιστολή του Γουντχάουζ στον Ναπολέοντα Ζέρβα

          Στον Δεύτερο Γύρο φυσικά κυριαρχούν τα Δεκεμβριανά, ενώ στον Τρίτο έχουμε τον Εμφύλιο, όπου από το 1947 και ως το τέλος του ο ανταρτικός στρατός μεταβάλλεται σε τακτικό, κατόπιν επιλογής του Ζαχαριάδη.
          Τα πιο ενδιαφέροντα τμήματα του βιβλίου είναι το πρώτο και το δεύτερο, γιατί εκεί η έρευνα βασίζεται κατά κύριο λόγο στις προσωπικές εμπειρίες και στις πληροφορίες από πρώτο χέρι του Γουντχάουζ, ο οποίος προβαίνει σε μερικές εξαίρετες παρατηρήσεις.
          Όταν, λ.χ., λίγο πριν από την αποχώρηση των Γερμανών όλη σχεδόν η ύπαιθρος ελεγχόταν από το ΕΑΜ, στην αποκαλούμενη τότε Ελεύθερη Ελλάδα, το ΕΑΜ προσπαθούσε να εφαρμόσει ένα σύγχρονο σύστημα διοίκησης αλλά ταυτοχρόνως υιοθετούσε τον πουριτανισμό που επικρατούσε στις μικρές κοινωνίες των χωριών.
          Οι χωρικοί δυσκολεύονταν να προσαρμοστούν έχοντας μάθει τόσα χρόνια να τα βγάζουν πέρα μόνοι τους, αφού κανένα ενδιαφέρον ως τότε δεν είχε δείξει γι' αυτούς το επίσημο κράτος. Η ύπαιθρος ήταν μια σχεδόν αρχέγονη και φεουδαλική κοινωνία όπου οι περισσότεροι ήταν αγράμματοι. Ωστόσο οι ίδιοι άνθρωποι, οι εξαρτημένοι από τους τοπικούς κομματάρχες, είχαν τη φλογερή επιθυμία και τη δύναμη να αντισταθούν στον κατακτητή. Γι' αυτό και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα πύκνωναν τις γραμμές της Αντίστασης, που ενωμένη θα προέβαινε σε μια από τις εντυπωσιακότερες επιχειρήσεις σαμποτάζ: την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου.
          Ο Γουντχάουζ αποστρατεύθηκε τον Μάιο του 1946 και επισήμως τουλάχιστον έπαψε να έχει οποιαδήποτε σχέση με τα ελληνικά πράγματα. Πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε ότι, γνωρίζοντας προσωπικά τους περισσότερους από τους πρωταγωνιστές του Εμφυλίου, μας δίνει σε αδρές γραμμές το πορτρέτο τους, μέσω του δικού του συστήματος πεποιθήσεων φυσικά, όμως συχνά με εξαίρετη ψυχογραφική δύναμη.
          Οι κρίσεις του, π.χ., για τον Ζαχαριάδη είναι όχι απλώς αρνητικές αλλά κατεδαφιστικές, ενώ για τον Μάρκο, τον Τζήμα ή τον Μήτσο Παρτσαλίδη η συμπάθειά του είναι εμφανέστατη. Συμπαθεί βεβαίως και τον Ζέρβα (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τον αντιμετωπίζει κριτικά, αν και είναι πολύ πιο ανεκτικός απέναντί του), ενώ η αντιπάθειά του για τον Βελουχιώτη δεν κρύβεται.
*Ο Γουντχάουζ στα ελληνικά βουνά κατά την Κατοχή

          Το 1971, όταν συνελήφθη από τη χούντα των συνταγματαρχών ο Παρτσαλίδης, ο Γουντχάουζ ζήτησε να έρθει στην Ελλάδα και να καταθέσει ως μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη του. Δεν του επετράπη και γι' αυτό ενημέρωσε σχετικά τον ΟΗΕ. Ωστόσο ο ίδιος άνθρωπος πρωτοστάτησε στο πραξικόπημα του 1953 στο Ιράν, όπου υπηρετούσε, όταν οι βρετανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες συνωμότησαν για να ανατρέψουν τον Μοσαντέκ, νόμιμα εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας, επειδή εθνικοποίησε τα ιρανικά πετρέλαια. Το πραξικόπημα εκείνο, για το οποίο ο Γουντχάουζ είχε τύψεις αργότερα, υπήρξε κατά την υπουργό Εξωτερικών του Κλίντον, Μάντλιν Ολμπραϊτ, το ολέθριο σφάλμα εξαιτίας του οποίου αργότερα ήλθαν οι ισλαμιστές στην εξουσία.
          Ο Γουντχάουζ στέκεται εντελώς αρνητικά έναντι των σκληροπυρηνικών ηγετών του ΚΚΕ, που τους θεωρεί υπεύθυνους όχι μόνο για τις δογματικές τους αγκυλώσεις αλλά και για την πολιτική μυωπία με την οποία αντιμετώπισαν τα γεγονότα όταν ήταν εμφανές πως η Ελλάδα ήταν μια αρένα στην οποία «συγκρούονταν» οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής.

Τίνος ήταν ο αγώνας;

          Με την έννοια αυτή εύλογα θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς ότι ο ελληνικός Εμφύλιος συνιστά σημαντικό τμήμα στο προοίμιο του Ψυχρού Πολέμου. Αλλά είχε μεγάλη σχέση και με τις διεκδικήσεις στην περιοχή. Ποιος ο λόγος που το ΚΚΕ υιοθέτησε στην 5η Ολομέλειά του το δόγμα περί αυτονομίας της Μακεδονίας, το οποίο βρήκαμε μπροστά μας σε άλλη μορφή μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας; Πώς η Βουλγαρία του Δημητρώφ διεκδικούσε για λογαριασμό της ολόκληρη τη Μακεδονία; Πώς ο Τίτο αντιδρούσε πριν από το σχίσμα με τη Μόσχα στις επιδιώξεις των Βουλγάρων προωθώντας τα δικά του σχέδια; Ποιος ο ρόλος των Σλαβομακεδόνων στον Εμφύλιο, όπου εν ονόματι του Αγώνα προωθούσαν τις αλυτρωτικές τους βλέψεις; Ποιος ήταν τελικά ο Αγώνας αυτός και πώς τον αντιλαμβάνονταν οι ενδιαφερόμενοι;
          Πολλές αναλύσεις από ελληνικής πλευράς καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι οι τότε ηγέτες του ΚΚΕ έπρεπε να γνωρίζουν ότι η Σοβιετική Ένωση και ο Στάλιν ήταν όχι απλώς επιφυλακτικοί αλλά αρνητικοί στο να αναλάβει το ΚΚΕ ένοπλο αγώνα για την κατάληψη της εξουσίας. Ο Γουντχάουζ όμως λέει κάτι διαφορετικό- και πολύ χειρότερο: η Σοβιετική Ένωση ενδιαφερόταν μόνο για την ασφάλειά της και αυτό υπαγόρευε την πολιτική της, η οποία, όσον αφορά την Ελλάδα, υπήρξε «ασυνάρτητη». «Οι απλοί οπαδοί και τα στελέχη του ΚΚΕ», γράφει, «και ακόμη περισσότερο οι αρχηγοί του, ήταν απλώς αναλώσιμοι. Χωρίς την παραμικρή τύψη, ο Στάλιν τούς άφησε στη μοίρα τους». Στο βιβλίο προτάσσεται αναλυτική και διαφωτιστική εισαγωγή του ιστορικού Ρίτσαρντ Κλογκ.


Αναστάσης Βιστωνίτης


Άλλα βιβλία του Κρις Γουντχάουζ από τη βάση Βιβλιονέτ
(2012)Ο αγώνας για την Ελλάδα 1941-1949, Τουρίκη
(2009)Το μήλο της έριδος, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη
(2008)Η ιστορία ενός λαού, Τουρίκη
(2001)Το μήλο της έριδος, Εξάντας
(1997)Ρήγας Βελεστινλής, ο πρωτομάρτυρας της ελληνικής επανάστασης, Παπαδήμας Δημ. Ν.
(1995)Rhigas Velestinlis, Denise Harvey
(1978)1821 ο πόλεμος της ελληνικής ανεξαρτησίας, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(1977)Η ναυμαχία του Ναυαρίνου, Γιαννίκος Β. - Καλδής Β.

5 σχόλια:

  1. «Η μαρτυρία του Γούντχαους για πρώτη φορά στα ελληνικά»; Χμ! Μάλλον όχι. «Μαρτυρία» μπορεί να έχει κάποιος για πράγματα των οποίων είχε την εποπτεία ο ίδιος, και αυτό ισχύει για τον Γούντχαους μονάχα μέχρι τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου– όχι μέχρι το ’49. Και βεβαίως, δεν συναντούμε για πρώτη φορά τις σκέψεις του Γουντχάους, καθώς αυτές έχουν εκτεθεί και στο «Μήλον της Έριδος», που στη χώρα μας έλαχε πολλαπλών εκδόσεων.

    Από κει και πέρα, πλάι στα διάφορα απομνημονεύματα ή μαρτυρίες πρωταγωνιστών της εποχής, ο αναγνώστης χρειάζεται κάτι που είναι αντικειμενικά αδύνατο να του προσφέρει κάποιος άλλος: Ένα εγχειρίδιο αντιμετώπισης της κάθε κατηγορίας απομνημονευμάτων ξεχωριστά. Για παράδειγμα, στα συγγράμματα των ελλήνων εθνικιστών στρατιωτικών, δεν θα βρει κανείς ίχνος αυτοκριτικής, παρά μόνον κατηγορίες εναντίον των κομμουνιστών– με μόνo ενδεχόμενο ελαφρυντικό την «παραπλάνησή τους». Πρόκειται για συνήθως στρατευμένη αφήγηση, αντίστοιχη εκείνης των ΕΛΑΣιτών ή στελεχών του ΔΣΕ που παρέμειναν πιστοί στο ΚΚΕ (συνήθως εκδιδόμενα από τον εκδοτικό οίκο του κόμματος– την «Σύγχρονη Εποχή». Οι αριστεροί αγωνιστές που προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ, στο ΚΚΕ Εσωτερικού ή που απλώς αποστρατεύθηκαν, συνήθως επιστρατεύουν σωρεία κατηγοριών εναντίον της δικής τους ηγεσίας που τους οδήγησε στην ήττα– και οι μαρτυρίες τους σήμερα τυγχάνουν εκμετάλλευσης από την προπαγάνδα της νέας ακροδεξιάς. Πλάι στους παραπάνω, υπάρχουν οι λογοτέχνες ή συγγραφείς τοπικών απομνημονευμάτων, που είτε αντικειμενικοί, είτε παρασυρμένοι από τα πολιτικά πάθη της δικής τους περιοχής, παραδίδουν ζωντανές και γλαφυρές μαρτυρίες, που στερούνται ωστόσο ιστορικού ετεροπροσδιορισμού: Δεν διευκρινίζουν «τη μεγάλη εικόνα» , το παρασκήνιο, τις κινήσεις στη σκακιέρα μιας μάχης που δόθηκε σε πανελλαδικό τουλάχιστον επίπεδο.

    Οι Βρετανοί, όπως ο Γούντχαους αποτελούν μια κατηγορία από μόνοι τους. Δεν θα υπερβάλλουν και δεν θα συκοφαντήσουν, παρά μόνον εναντίον κάποιου προσώπου που έχει βρεθεί με κάθετο και συχνά δραματικό τρόπο απέναντί τους– και φυσικά απέναντι στα συμφέροντα της Αυτοκρατορίας. Δεν θα περιμένουμε αντικειμενική κρίση για παράδειγμα από τον Γούντχάους, ούτε για τον Βελουχιώτη, ούτε για τον Γρίβα. Για τους υπόλοιπους, οι βρετανοί αξιωματικοί θα επιφυλάξουν μια εξωτερικά «γραμμική», ψύχραιμη και κατά το δύναμιν αποστασιοποιημένη διατύπωση, που δεν θα προκαλέσει- αλλά ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο θα είναι πλέον δελεαστική για τον αναγνώστη, προκειμένου να οδηγηθεί στα συμπεράσματα που επιθυμεί ο συγγραφέας. Εκεί κατά την γνώμη μας αναδεικνύεται ο ρόλος του μεταφραστή και επιμελητή της έκδοσης, προκειμένου να αντιληφθεί πίσω από τις αγγλικές, στρογγυλεμένες διατυπώσεις το πνεύμα του συγγραφέα και με εύστοχα σχόλια να υποψιάσει τον αναγνώστη του.

    Μ’ αυτά και μ’ αυτά, θεωρούμε πως η πραγματική ιστορία της Κατοχής δεν έχει ακόμη γραφεί. Δεν θα την βρούμε τόσο στα απομνημονεύματα των πρωταγωνιστών που συντάχθηκαν δεκαετίες αργότερα, αλλά στις εκθέσεις των στρατιωτών στους αξιωματικούς τους, στις διαταγές των διοικητών προς τους αντάρτες τους, στον ποταμό των εγγράφων, υπομνημάτων και «εκθέσεων» από την Ελλάδα στο Κάιρο που μαρτυρούν έναν αθέατο εσωτερικό πόλεμο διαβολών και επιβουλών– με άλλα λόγια, σε ό,τι συντάχθηκε, καταγράφηκε και αρχειοθετήθηκε σε πρώτο χρόνο.

    Καλή έρευνα αναγνώστη!

    Andreas Makrides

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η πρωτη μου γνωριμια..... με τον Κρις Γουντχαουζ ηταν οταν διαβασα τα απομνημονευματα του Ζερβα αλλα δυστυχως δεν προφθασε να τα τελειωσει .......

    Pinelopi Gkouma

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΠΡΩΙΝΕΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ ΠΑΝΤΕΛΗ ...ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !!! ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΘΕΩΡΩ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΟΠΛΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΕΠΟΧΗΣ ΤΑ ΠΛΕΟΝ ΤΡΑΓΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ....(ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΛΟΥΣ ΞΕΣΗΚΩΜΕΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ....) ΠΡΟΔΟΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ...ΑΠΟ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ, ΑΠΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΗΓΕΣΙΑ...ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΠΑΨΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΠΛΟΙ ΚΥΝΗΓΗΘΗΚΑΝ ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ .... ΤΡΑΓΩΔΙΑ !!!!

    Λίνα Βεντουργέρη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σύρος 3 Νοεμβρίου 2014.Ώρα 13.30
    Κύριε Μακρίδη
    1.Έχετε υπόψη σας συγγράμματα Ελλήνων εθνικιστών στρατιωτικών,που δεν έχουν ίχνος αυτοκριτικής,παρά μόνο κατηγορίες εναντίον των κομουνιστών,με μόνο ενδεχόμενο ελαφρυντικό της παραπλάνησής των; Μπορείτε,εάν έχετε την καλωσύνη,να μας υποδείξετε αυτά τα συγγράμματα για να τα διαβάσουμε και εμείς,ώστε να τα κρίνουμε και να εξάγουμε τα συμπεράσματά μας;Η παραπλάνηση ασφαλώς δεν ισχύει για τους Αξιωματικούς,που συμμετείχαν σε Εθνικές Αντιστασιακές Οργανώσεις ή στον Εμφύλιο Πόλεμο.Γιατί είναι δύσκολο νομίζω να κατακρίνεις,χωρίς στοιχεία,Στρατηγούς του επιπέδου των Ναπολέοντος Ζέρβα,Θεοδώρου Γρηγορόπουλου,Θρασύβουλου Τσακαλώτου,Θωμά Πεντζόπουλου κ.α,οι οποίοι διακρίθηκαν σε όλα τα πεδία των μαχών του Έθνους μας.
    2.Μπορείτε να μας ενημερώσετε ποίοι αριστεροί αγωνιστές προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ και στο παλαιό ΚΚΕ εσωτ. ή ποίοι αποστρατεύθηκαν και συνήθως επιστρατεύουν σωρεία κατηγοριών της δικής τους ηγεσίας,που τους οδήγησε στην ήττα και οι μαρτυρίες τους σήμερα τυγχάνουν εκμετάλλευσης από την προπαγάνδα της ακροδεξιάς;Μήπως εμείς,που θέλουμε να έχουμε μία πλουραλιστική ενημέρωση,επικαλούμενοι τα συγγράμματα ή τα απομνημονεύματα των Μ.Βαφειάδη,Γρ.Φαράκου,Τ.Λαζαρίδη και άλλων ανήκουμε στην νέα ακροδεξιά;Παρακαλώ υποδείξτε μας βιβλία αυτών,που έχουν<>,για να τα διαβάσουμε και να κρίνουμε;
    3.Είναι ορθό ότι η πραγματική ιστορία της κατοχής δεν έχει γραφεί ακόμα.Μάλλον κάνετε μεγάλο λάθος,γιατί έχει γραφεί από την αριστερά διανόηση,όπως εκείνη θέλει και την συμφέρει.Στην Ελλάδα έχει συμβεί κάτι το πρωτάκουστο,το πρωτότυπο,την ιστορία έχουν γράψει οι ηττημένοι και όχι οι νικητές,όπως γίνεται σε όλα τα μέρη του κόσμου ???.
    Ακόμα και σήμερα,παρά τα όσα έχουν γίνει γνωστά μετά τη πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού,υπάρχουν παλαιοί κομουνιστές,οι οποίοι δηλώνουν υπερήφανοι για την όλη δράση τους και στο ερώτημα τί θα έκαναν αν ήταν να ξαναρχίσουν τη ζωή τους,δηλώνουν απερίφραστα πως τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσαν και πάλι.Είναι σωστή μια τέτοια άποψη και θέση,όταν η αλήθεια έχει αποκαλυφθεί γυμνή και αποκρουστική; Είναι ορθή η ενέργεια του ΚΚΕ να δικαιώνει σήμερα τον τραγικό και αδίστακτο Ν. Ζαχαριάδη,όπως και τους άλλους εγκληματίες συντρόφους του;Κανένα ίχνος αυτοκριτικής και μεταμέλειας δεν υπάρχει στην συνείδησή τους;
    Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να μην σιωπούμε για το παρελθόν,αλλά να το κοιτάζουμε κατάματα και αποβάλλοντας σκοπιμότητες,φίμωτρα και υποκρισίες να ασκούμε αντικειμενική κριτική.Μόνο έτσι θα περιορίσουμε ή και θα μηδενίσουμε τα λάθη μας,που τόσο πολύ έχουν κοστίσει στο Έθνος μας.
    Υ.Γ. Πιστεύω να ενημερωθείτε για το παρόν σχόλιο μου και να έχω τις απαντήσεις σας.
    Κωνστ. Πατιαλιάκας
    Αντιστράτηγος ε.α

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κε Πατιαλιάκα

    1) Αν μέχρι στιγμής δεν έχετε απαντήσει κανένα βιβλίο εθνικιστών στρατιωτικών, που να θεωρούν πως για τις συγκρούσεις της δεκαετίας του '40 φταίνε αποκλειστικά οι “πράκτορες της Μόσχας”, οι “Σλαυοκομμουνιστές” και οι παραπλανημένοι συνοδοιπόροι τους, ξεκινείστε με τους “Αγώνες της Φυλής” του υπασπιστή του Ζέρβα, Μ. Μυριδάκη και στη συνέχεια μπορείτε να επεκταθείτε στο εξάτομο έργο με τίτλο "Η Κατοχή εν Μακεδονία" του πρώην Επιτελάρχη του Γ' Σώματος Στρατού και προϊσταμένου των κατοχικών νομαρχών, Αθανασίου Χρυσοχόου, το οποίο εξέδωσε μεταπολεμικά η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών και στα “στοιχεία” του οποίου βασίστηκε το σύνολο σχεδών των συγγραμμάτων που επιχειρούν να τεκμηριώσουν τη “σλαυική επιβουλή”.


    Ξεχωριστή αναφορά οφείλω στον αξιωματικό του 5/42 Συντάγματος, Αθανάσιο Κούτρα, ο οποίος στο σύγγραμμά του με τίτλο “Εθνική Αντίσταση 1941-44: Αίτια και αφορμές διαλύσεως 5/42 Συντάγματος – Φόνος Ψαρρού”, πλάι στις γνωστές κατηγορίες κατά του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, επιχειρεί να καταγράψει αντικειμενικά και τις ευθύνες της δικής του οργάνωσης για την τραγική της κατάληξη.


    2) Από την πλευρά των αγωνιστών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ γνωρίζετε ήδη προφανώς τα συγγράμματα του Μάρκου Βαφειάδη και του Γρηγόρη Φαράκου, διάφορα αποσπάσματα εκ των οποίων, παρατίθενται με κατάλληλο χειρισμό πλάι σε αποσπάσματα εξωμοτών του ΚΚΕ όπως ο Στίνας, φράσεις των αδελφών Γρηγοριάδη, ή συνεντεύξεις αξιωματικών του ΕΛΑΣ που διαχώρισαν τη θέση τους μεταπολεμικά - όλα αυτά με απώτερο σκοπό την αμφισβήτηση, όχι μόνον του μεταπολιτευτικού κεκτημένου, αλλά και του μεταπολεμικού κεκτημένου.

    Από κει και πέρα, για τα υπόλοιπα ερωτήματά σας:

    - Οι εαμίτες που ακολουθούν το ΚΚΕ (όσοι είναι εν ζωή) οργανώνονται στην ΠΕΑΕΑ, εκείνοι που επέλεξαν πολιτικά το ΠΑΣΟΚ έχουν οργανωθεί στην ΠΟΑΕΑ, και όσοι ακολούθησαν τη λεγόμενη “ανανεωτική Αριστερά” έχουν συγκροτήσει τον ΠΣΑΕΕΑ. Για τα ονόματα που ζητάτε, απευθυνθείτε εκεί.

    - Η Εθνική Αντίσταση έχει αναγνωριστεί με νόμο του κράτους το 1982 – και μέχρι στιγμής, ουδείς έχει μπει σε κόπο να τον καταργήσει προκειμένου να επιστρέψουμε στην κολοβή αναγνώριση που ίσχυε μέχρι τότε.

    - Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ακροδεξιός για να διαβάσει μια ακροδεξιά ιστοσελίδα. Χρειάζεται όμως να είναι ακροδεξιός για να την στήσει. Άλλου είδους ερμηνεία των όσων έγραψα, θα συνιστούσε παρερμηνεία τους που θα με προσέβαλλε προσωπικά.

    Ανδρέας Μακρίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...