Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_07/01/2012_468468
*Αντάρτικη εφημερίδα αναγγέλει το σχηματισμό της προσωρινής κυβέρνησης των ανταρτών
*Την αποτελούσαν ανώτατα στελέχη
του ΚΚΕ και οι συνέπειες ήταν ξεκάθαρα
του ΚΚΕ και οι συνέπειες ήταν ξεκάθαρα
αποσχιστικές, 65 χρόνια πριν
Του Νίκου Μαραντζίδη*
Στα τέλη του 1946 και τους πρώτους μήνες του 1947, το διεθνές κομμουνιστικό σύστημα συνέκλινε πλέον στη δυναμική στήριξη της υπόθεσης των Ελλήνων συντρόφων.
Δεν είναι εξάλλου τυχαίο πως επιλέχθηκε το συνέδριο ενός δυτικού κομμουνιστικού κόμματος, του γαλλικού, για να ανακοινωθεί επίσημα από τον αντιπρόσωπο του ΚΚΕ, Μιλτιάδη Πορφυρογένη, τον Ιούνιο του 1947, η πρόθεση δημιουργίας ξεχωριστής κυβέρνησης με δική της κρατική υπόσταση. Επρόκειτο για τμήμα του σεναρίου που σχετιζόταν με το στρατηγικό Σχέδιο Λίμνες, γιουγκοσλαβικής κατά πάσα πιθανότητα σύλληψης, που επισήμως εγκρίθηκε λίγο αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1947.
Το σχέδιο προέβλεπε τη δημιουργία τακτικού στρατού 50.000 - 60.000 μαχητών που να ήταν ικανός να θέσει υπό τον έλεγχό του ευρείες περιοχές της βόρειας Ελλάδας με κέντρο τη Θεσσαλονίκη. Το Σχέδιο Λίμνες, όπως εξήγησε ο ιστορικός Φίλιππος Ηλιού, με βάση τα αρχειακά τεκμήρια του ιδίου του ΚΚΕ που έφερε στο φως, είχε εκπονηθεί τουλάχιστον από τον Απρίλιο του 1947.
Αποτέλεσε τη στρατιωτικοπολιτική αποκρυστάλλωση των επαφών του Ζαχαριάδη με τον Τίτο και τον Δημητρώφ και το αποτέλεσμα των δεσμεύσεων της Μόσχας για υποστήριξη στο αντάρτικο. Το σχέδιο απεστάλη στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης και εγκρίθηκε από την Κεντρική Επιτροπή, σύμφωνα τουλάχιστον με τον ιστορικό Βόιτεκ Μάστνι.
Αποτέλεσε τη στρατιωτικοπολιτική αποκρυστάλλωση των επαφών του Ζαχαριάδη με τον Τίτο και τον Δημητρώφ και το αποτέλεσμα των δεσμεύσεων της Μόσχας για υποστήριξη στο αντάρτικο. Το σχέδιο απεστάλη στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ενωσης και εγκρίθηκε από την Κεντρική Επιτροπή, σύμφωνα τουλάχιστον με τον ιστορικό Βόιτεκ Μάστνι.
Στις 23 Δεκεμβρίου 1947 ανακοινώθηκε επίσημα η συγκρότηση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ), απόφαση που είχε λάβει το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Η ΠΔΚ αποτελούνταν αποκλειστικά από ανώτατα στελέχη του ΚΚΕ. Η ανακήρυξη μιας τέτοιας κυβέρνησης, με ξεκάθαρες αποσχιστικές συνέπειες, ήταν αυτονόητο πως σηματοδοτούσε για το ΚΚΕ την πλήρη ρήξη, χωρίς δυνατότητα συμβιβασμού, με τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας.
Πρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Στρατιωτικών ορίστηκε ο Μάρκος Βαφειάδης. Τα υπόλοιπα μέλη ήταν: αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εσωτερικών: Γιάννης Ιωαννίδης, υπουργός Εξωτερικών: Πέτρος Ρούσσος, υπουργός Δικαιοσύνης: Μιλτιάδης Πορφυρογένης, υπουργός Υγιεινής και Πρόνοιας: Πέτρος Κόκκαλης, υπουργός Οικονομικών: Βασίλης Μπαρτζιώτας, υπουργός Γεωργίας: Δημήτρης Βλαντάς, υπουργός Εθνικής Οικονομίας και προσωρινά Επισιτισμού, Λεωνίδας Στρίγκος. Ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν ανέλαβε κάποιο αξίωμα.
*Ο Νίκος Ζαχαριάδης
Με πρότυπο το μόρφωμα της εαμικής «λαοκρατίας»
Οι γενικές διακηρύξεις της ΠΔΚ δεν διέφεραν από τις αντιλήψεις του ΕΑΜ για τη λαϊκή εξουσία. Το μόρφωμα της εαμικής «λαοκρατίας» υπήρξε πρότυπο για την ΠΔΚ. Οι καταστατικές διατάξεις για την Ελεύθερη Ελλάδα, η πράξη 1 για την οργάνωση της λαϊκής εξουσίας, η πράξη 2 για τη λαϊκή δικαιοσύνη, η πράξη 3 για τους αγρότες και την αγροτική ιδιοκτησία, η πράξη 4 για την κτηνοτροφία και τα δάση, η πράξη 5 για την εκπαίδευση ταυτίζονταν με τη γενική φιλοσοφία διακυβέρνησης του ΕΑΜ. Η μόνη σαφής πολιτική διαφοροποίηση σε σχέση με την εαμική παράδοση ήταν η πολιτική για τις μειονότητες. Η ΠΔΚ υιοθέτησε απέναντι στις μειονότητες και ειδικότερα απέναντι στους Τσάμηδες, τους Σλαβόφωνους και τους Πομάκους μια στάση προστασίας και επιθετικής προβολής των δικαιωμάτων τους. Η στάση αυτή καταγράφηκε θεσμικά με την τοποθέτηση του Σλαβομακεδόνα Σταύρου Κωτσόπουλου στη θέση του γενικού διευθυντή των Εθνικών Μειονοτήτων του υπουργείου Εσωτερικών. Η στάση αυτή σχετιζόταν φυσικά με τη σημασία αυτών των πληθυσμών για το κομμουνιστικό αντάρτικο.
Η ίδια η ΠΔΚ, με υπόμνημά της στον ΟΗΕ, προσδιόριζε τον χαρακτήρα της εξουσίας της ως «λαϊκό καθεστώς [...] Ολη η εξουσία πηγάζει από τον λαό, υπάρχει για τον λαό και ασκείται από τον λαό [...] Καμιά αυθαιρεσία δεν επιτρέπεται, όλες οι ατομικές και ομαδικές ελευθερίες είναι σεβαστές». Η ηγεσία του ΚΚΕ ήθελε να δείξει προς τα έξω πως στα όρια της εξουσίας του Δημοκρατικού Στρατού υπήρχε ένα κράτος δικαίου, όπου τα βασικά ατομικά και πολιτικά δικαιώματα ήταν αναγνωρισμένα και σεβαστά. Αυτό ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο για την προπαγάνδα του νέου «λαϊκού κράτους» τόσο στον ελληνικό χώρο όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Στην πραγματικότητα, η δημιουργία της κυβέρνησης αυτής ήταν μέρος της προσπάθειας συγκρότησης ενός κράτους στα μπολσεβίκικα πρότυπα. Η δομή της εκτελεστικής εξουσίας αποτελούνταν από μια κυβέρνηση-μαριονέτα στην κορυφή και λαϊκά συμβούλια με τοπικές αρμοδιότητες στη βάση. Η πραγματική νομοθετική, εκτελεστική και ταυτόχρονα δικαστική εξουσία ήταν στα χέρια του στενού ηγετικού πυρήνα του ΚΚΕ. Η ΠΔΚ είχε διακοσμητικό χαρακτήρα και καμιά ουσιαστική απόφαση δεν περνούσε από αυτήν. Η ΠΔΚ επόπτευε τη λειτουργία του λιλιπούτιου λαϊκού κράτους, υπέγραφε τις διάφορες επιστολές και εκθέσεις που απευθύνονταν στο εξωτερικό ή στο εσωτερικό της χώρας και στους διεθνείς οργανισμούς και είχε την αρμοδιότητα των προαγωγών, της απονομής τιμητικών μεταλλείων και της απονομής χάριτος. Ακόμη και σε αυτά τα θέματα, η ηγεσία του ΚΚΕ είχε τον τελευταίο λόγο αν χρειαζόταν. Με την πάροδο του χρόνου, υπήρξε πλήρης απορρόφηση του διοικητικού-θεσμικού πλαισίου του «κράτους» της ΠΔΚ από την κομματική εξουσία.
που ήθελαν να την ανακηρύξουν πρωτεύουσα
Ουδεμία αναγνώριση διεθνώς
Οι Ελληνες κομμουνιστές επιδίωξαν την αναγνώριση της ΠΔΚ από τις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης. Παρά, όμως, τη συστηματική του προσπάθεια, το ΚΚΕ απέτυχε σε αυτόν του τον στόχο. Από ορισμένους θεωρήθηκε ως απόδειξη της μη επαρκούς υποστήριξης του αγώνα του ΔΣΕ από τα άλλα κομμουνιστικά κόμματα. Η αλήθεια βρίσκεται αλλού.
Η μη αναγνώριση της ΠΔΚ οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους. Κατ’ αρχάς στην προσεκτική στάση των γειτονικών βαλκανικών κρατών, που κατηγορούνταν από την ελληνική κυβέρνηση, ήδη από το 1946, πως υποστήριζαν ανοιχτά τους αντάρτες παραβιάζοντας τα σύνορα της χώρας και επεμβαίνοντας στα εσωτερικά της. Ο κίνδυνος μιας διεθνούς εμπλοκής εξαιτίας της συμπεριφοράς των Βαλκάνιων κομμουνιστών έναντι της Ελλάδας ήταν ιδιαίτερα ορατός. Ο ίδιος ο Στάλιν, μιλώντας με τους Γιουγκοσλάβους και τους Βούλγαρους αντιπροσώπους στη Μόσχα τον Φεβρουάριο του 1948, ήταν ξεκάθαρος πάνω σε αυτό: «Οι γειτονικές χώρες πρέπει να είναι οι τελευταίες που θα αναγνωρίσουν την κυβέρνηση του στρατηγού Μάρκου. Πρώτα, αφήστε τους άλλους να το κάνουν».
Ο παραπάνω λόγος όμως δεν επαρκεί για να αντιληφθούμε την απροθυμία των Λαϊκών Δημοκρατιών στο θέμα της αναγνώρισης της ΠΔΚ. Η δυστοκία είχε να κάνει κυρίως με το γεγονός πως ο Δημοκρατικός Στρατός δεν είχε στην κατοχή του μία πόλη ή έστω κωμόπολη, ενώ ο γεωγραφικός χώρος που κατείχε σε μόνιμη βάση ήταν μικροσκοπικός για να μπορεί να αντιμετωπιστεί στα σοβαρά ως κυβέρνηση ενός πραγματικού κράτους. Τα παραπάνω αποτελούσαν τη στοιχειώδη προϋπόθεση μιας διεθνούς αναγνώρισης. Σε άλλη περίπτωση οι χώρες που θα «αναγνώριζαν» το αντάρτικο θα κατηγορούνταν πως υπονόμευαν ουσιαστικά την ανεξαρτησία μιας κυρίαρχης χώρας υποστηρίζοντας απλώς αντάρτες παρακινούμενους από ξένες δυνάμεις.
*Ο Μάρκος Βαφειάδης
Στο πλαίσιο της προσπάθειάς του για διεθνή αναγνώριση, το ΚΚΕ επιχείρησε συστηματικά να καταλάβει μια πόλη ώστε να την ανακηρύξει σε πρωτεύουσα του κράτους του. Η επίθεση στην Κόνιτσα τον Δεκέμβριο του 1947, την επομένη της αναγγελίας της δημιουργίας της ΠΔΚ, είχε αυτόν ακριβώς τον στόχο: να εγκαταστήσει την κυβέρνηση εκεί και να τη συνδέσει πολιτικά με μια σημαντική στρατιωτική επιτυχία. Η τραγική αποτυχία όμως του ΔΣΕ στην Κόνιτσα αποτέλεσε μεγάλο εμπόδιο στα σχέδια του ΚΚΕ για αναγνώριση της κυβέρνησής του.
Παρά τη δυσκολία των Λαϊκών Δημοκρατιών να αναγνωρίσουν την κυβέρνηση του ΚΚΕ, η βοήθειά τους σε διπλωματικό επίπεδο δεν πρέπει να θεωρηθεί αμελητέα. Ιδιαίτερα στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης προσπάθησαν συστηματικά να εμποδίσουν οποιαδήποτε μορφή καταδίκης των συντρόφων τους στην Ελλάδα, τόσο για τα θέματα της προμήθειας όπλων (αυτό βέβαια αφορούσε εκ των πραγμάτων περισσότερο τις ίδιες τις γειτονικές Λαϊκές Δημοκρατίες) όσο κυρίως για το ζήτημα του «παιδομαζώματος» που συζητήθηκε στον ΟΗΕ το 1948. Εμμέσως επιχείρησαν να δημιουργήσουν συνθήκες μιας ντε φάκτο αναγνώρισης της ΠΔΚ όταν, στις 25 Οκτωβρίου που άρχισε η συζήτηση του ελληνικού ζητήματος, ο αντιπρόσωπος της Γιουγκοσλαβίας έθεσε θέμα αντιπροσώπευσης της ΠΔΚ. Παρά το γεγονός ότι η πρόταση απορρίφθηκε, ο Πολωνός αντιπρόσωπος υπέβαλε νέα πρόταση ζητώντας να προσκληθεί για να εκθέσει τις απόψεις του πάνω στο ελληνικό ζήτημα ο Μ. Πορφυρογένης ως «εκπρόσωπος του κινήματος της εθνικής αντίστασης».
* Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
Καλη σας μερα!!! Καταπληκτικα τα αρθρα που δημοσιευεται.. !!! Προσπαθω να βρω χρονο για να τα διαβασω ολα!!! Νασασται καλα...Καλη αρχη εβδομαδας!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήKali Tinga
...Γειά σας και καλή χρονιά....ΚΑΙ με αυτό το άρθρο,επιβεβαιώνεται για ακόμη μια φορά ο αντεθνικός,ύπουλος και δόλιος ρόλος των αδηφάγων για εξουσία και κομμουνιστικοποίηση της ελλάδας συμμοριτών...
ΑπάντησηΔιαγραφή..η στάση τους είναι γνωστή αλλά μέρα με την μέρα ,βγαίνουν στην επιφάνεια όλο και περισσότερα στοιχεία που αναδεικνύουν την προδοτική τους στάση....ας αναρωτηθούν οι νεοέλληνες αριστεροί,που λέγανε την δεκαετία του 80 οτι ο λαός έφαγε με τον ανδρέα ψωμί,πως οδηγήθηκαμε σε αυτή την κατάσταση(φάγανε ψωμί με δανικά που τα πληρώνουνε τώρα)..
....όταν μην έχοντας την δυνατότητα να κυβερνήσουν το ελλαδικό κρατίδιο καθώς χάσανε τον εμφύλιο πόλεμο,δημιουργώντας πολλά ανοιχτά μέτωπα με την ''ανοιχτή΄''πολιτκή τους στα θέματων των αποδεδειγμένα εσωτερικών εχθρών της ελλάδα(τσάμηδων,ντόπιων-σλαβικής συνειδήσεως ελλαδίτες),άρχισαν να εισέρχονται στην κρατική μηχανή απο το 1981 και μετά και αφού ο μέγιστος παπατζής και λαοπλάνος ανδρέας,είχε οικοιοποιηθεί τα συνθήματα τους...
...ας δούνε ποιοί ήτανε οι υπουργοί της συμμοριτο-κυβέρνησης(υπουργός Υγιεινής και Πρόνοιας: Πέτρος Κόκκαλης),ο πατέρας του σημίτη και τον ρόλο που διαδραμάτισαν αυτοί οι εκσυχρονιστές στην σύγρονη ελλάδα με την δημιουργία τόσων σκανδάλων και απευθείας ολυμπιακών αναθέσεων!!!
Κωνσταντίνος Γεωργιάδης
Το κείμενο του Μαραντζίδη στην «Καθημερινή», όπως και τα υπόλοιπα κείμενα που έχει συμπεριλάβει σε διάφορες εκδόσεις, χαρακτηρίζεται από ισορροπία στην έκφραση, αλλά όχι και στην έμπνευση. Υπ’ αυτήν την έννοια, ο Μαραντζίδης αποδρά από την ιδιότητα του ιστορικού, για να αγκαλιάσει την ιδιότητα του δημοσιογράφου χωρίς να είναι. Ας το αποδείξουμε:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Μαραντζίδης ξεκινά το αφιέρωμά του με το αξίωμα πως η συγκρότηση της «κυβέρνησης του βουνού» αποτελούσε εγχείρημα με ξεκάθαρες αποσχιστικές συνέπειες. Η έκφραση είναι προσεκτικά διατυπωμένη, καθώς ο πανεπιστημιακός μας δεν κάνει λόγο για «στοχεύσεις», αλλά για «συνέπειες». Η προσοχή του αναγνώστη ωστόσο, στέκεται στην «απόσχιση» - και το αρχικό στίγμα με το οποίο χρεώνεται το ΚΚΕ στο άρθρο για «πλήρη ρήξη χωρίς δυνατότητα συμβιβασμού», μοιραία χρωματίζει τα υπόλοιπα δεδομένα που επιστρατεύονται, την ώρα που αποσιωπούνται χωρίς συνεκτίμηση, οι συνεχείς εκκλήσεις του ΚΚΕ και του Ζαχαριάδη για συμφιλίωση.
Αναρωτιέται κανείς, εάν το κίνημα της Εθνικής Άμυνας με έδρα τη Θεσσαλονίκη το 1916 ενάντια στο νόμιμο ανώτατο άρχοντα της χώρας, θα είχε εξίσου «αποσχιστικές συνέπειες» σε ένα ανάλογο αφιέρωμα εκ μέρους του Μαραντζίδη, ή ο αρθρογράφος θα επέλεγε άλλους χαρακτηρισμούς με εξίσου αξιωματικό τρόπο.
Στη συνέχεια του αφιερώματος, ο πανεπιστημιακός μας διαπιστώνει πως στις αρχές του ’47, οι χώρες του κομμουνιστικού στρατοπέδου «συνέκλιναν» στην αναγνώριση του ΔΣΕ. Το ρήμα είναι εξίσου προσεκτικά επιλεγμένο, όσο όμως και ανούσιο – καθώς στην πορεία της αφήγησης αποδεικνύεται πως ούτε μία χώρα του ανατολικού μπλοκ δεν αναγνώρισε την κυβέρνηση του Μάρκου. Το κενό αυτό, συμπληρώνεται στο άρθρο από δύο εικοτολογίες:
1) Ότι η Βουλγαρία, η Γιουγκοσλαβία και η Αλβανία δεν αναγνώριζαν την κυβέρνηση (εντός ή εκτός εισαγωγικών) του Μάρκου Βαφειάδη, προκειμένου να μην κατηγορηθούν για ανάμειξη στα εσωτερικά της Ελλάδος
2) Οι πιο μακρινές Λαϊκές Δημοκρατίες δεν αναγνώριζαν την ΠΔΚ γιατί εκείνη δεν είχε καταλάβει κάποια πόλη, ώστε να διεκδικεί εδαφική κυριαρχία, έστω και περιορισμένη. Στο πλαίσιο δε, αυτό, ο Μαραντζίδης δίνει έμφαση στην αποτυχία του ΔΣΕ να καταλάβει την Κόνιτσα.
Αναρωτιέται κανείς, εάν ο ΔΣΕ είχε καταλάβει την Κόνιτσα, την Φλώρινα ή οποιαδήποτε άλλη μικρή επαρχιακή πόλη, για ποιον λόγο θα μπορούσε η Πολωνία ή η Ουγγαρία να αναγνωρίσουν την κυβέρνηση του Μάρκου; Αυτό δεν θα ήταν επέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας – με δεδομένο μάλιστα ότι το ΕΑΜ είχε απόσχει από τις εκλογές του ’46; Κι αν η κυριαρχία μιας πόλης ήταν τόσο κρίσιμη για τις χώρες του κομμουνιστικού συνασπισμού, (που κατά τον Μαραντζίδη «συνέκλιναν» στην στήριξη του ΚΚΕ), γιατί δεν εφοδίαζαν οι χώρες αυτές τον ΔΣΕ με συντριπτικά ισχυρό οπλισμό ώστε να καταλάβει την την Κόνιτσα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπήρχαν στην Αλβανία δέκα κανόνια «να κάνουν την Κόνιτσα πιάτο» κατά την λαϊκή έκφραση; Ή μήπως θα δυσκολευόταν ο ΔΣΕ να τα σύρει μέχρι την Κόνιτσα, τη Γουμένισσα, το Σκρα, ή οποιαδήποτε άλλη επαρχιακή πόλη που απέχει από τα σύνορα απόσταση αναπνοής;
Για τα ερωτήματα αυτά, ο Μαραντζίδης δεν έχει απαντήσεις. Προσφέρει μονάχα εικοτολογίες υπό μορφήν βεβαιότητας, διανθισμένες με υπαρκτά στοιχεία - αλλά και αντιφάσεις, όπως ο χαρακτηρισμός της ΠΔΚ ως «κυβέρνησης ανδρείκελου». Αλήθεια, ποιανού ανδρείκελο θα ήταν η κυβέρνηση Βαφειάδη, όταν το σύνολο των «υπουργείων» της ήταν διαμοιρασμένο σε ανώτατα στελέχη του ΚΚΕ και όταν ακόμα οι παραδοσιακοί σύμμαχοι του ΚΚΕ στο ΕΑΜ (Μ. Κύρκος, Σοφιανόπουλος κλπ.) είχαν διαφωνήσει με την συγκρότησή της;
Οποιοσδήποτε επιχειρεί να εμβαθύνει στην τραγωδία του «δεύτερου αντάρτικου» οφείλει να απαντήσει σε κρίσιμα ερωτήματα:
• Διέταξε ο Στάλιν την έναρξή του, ή ο Ζαχαριάδης ενήργησε αυτοβούλως ελπίζοντας σε μια παρέμβαση του σοβιετικού στρατοπέδου υπέρ αυτού;
• Για ποιο λόγο οι χώρες του σοβιετικού συνασπισμού, στήριζαν διακριτικά τους αντάρτες του Μάρκου, χωρίς ωστόσο η ένοπλη βοήθεια να ξεπερνά ένα αρκετά χαμηλό σημείο;
• Για ποιο λόγο το κομμουνιστικό στρατόπεδο ουδέποτε αναγνώρισε την ΠΔΣ, χωρίς ωστόσο να αποδοκιμάζει την συγκρότησή της;
• Θυσιάστηκε το ελληνικό αριστερό κίνημα χάριν της εδραίωσης των λεγόμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών», για τις οποίες η Συμφωνία της Γιάλτας άφηνε ένα ποσοστό 10% δυτικής επιρροής;
Κρίσιμα τέτοια ερωτήματα, ενδεχομένως να μην απαντηθούν ποτέ, κρυμμένα στα πλέον βαθειά συρτάρια του υπουργείου Εξωτερικών της σημερινής Ρωσίας. Ο ιστορικός ωστόσο, οφείλει να προσπαθεί να συμπληρώσει τα κενά, και όχι να προσπαθεί να τα καλύψει με δικές του εικοτολογίες, εμφανίζοντάς τες ως βεβαιότητες.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικός ιστορικός ο Μαραντζίδης σε μια χώρα που κυριαρχεί η αριστερή " ιστοριογραφία". Το ότι οι απόψεις του ενοχλούν κάποιους, σημαίνει ότι κάνει σωστά την δουλειά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύρος 29 Νοεμβρίου 2014.Ώρα 18.00
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Μακρίδη.
Για τα αναγραφόμενα στα σχόλια σας του παρόντος άρθρου σας έχω απαντήσει από τις 15 Σεπτεμβρίου 2014 στο άρθρο σας<> αυτού του ιστολογίου,χωρίς να απαντήσετε,παρά τη παρέλευση διμήνου.Να θεωρήσω ότι δεν έχετε ενημερωθεί και όχι ότι στερείσθε επιχειρημάτων για να τα αντικρούσετε;Επί πλέον για τη πλήρη ενημέρωσή σας καταθέτω και τα ακόλουθα:
1.Εάν η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση ήταν Κυβέρνηση ανδρεικέλων ας επικαλεσθούμε την συνέντευξη του ιστορικού στελέχους της αριστεράς Λεωνίδα Κύρκου,που δημοσιεύθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2006 στην έγκριτη εφημερίδα Καθημερινή.Μεταξύ των άλλων είπε:<< Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάσταση μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο,έναν γελοίο άνθρωπο-τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος ήταν-,θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα,θα είχαμε υπουργό Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο,θα είχαμε υπουργό Εσωτερικών τον άλλον,ανεκδιήγητο άνθρωπο,που ήρθε από την Κρήτη,τον Βλαντά,ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία,γραμματέας της νεολαίας κ.λ.π.Άνθρωποι γελοίοι,χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν ουσιαστικό ρόλο,σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν..>>
2.Το ΚΚΕ βοηθήθηκε παντοιοτρόπως από τις κομουνιστικές χώρες,ακόμα και σε χρηματικά ποσά.Συγκεκριμένα προμηθεύονταν σύγχρονο φορητό οπλισμό,όπως πολυβόλα,αντιαρματικά όλμοι,πυροβόλα,άφθονα πυρομαχικά,νάρκες,εκρηκτικές ύλες,είδη ένδυσης και υπόδυσης,υγειονομικό και φαρμακευτικό υλικό κ.α.Μόνο άρματα και πολεμικά αεροσκάφη δεν προμηθεύτηκε για ευνοήτους λόγους.Από τις γειτονικές χώρες βοηθήθηκε και σε θέματα εκπαίδευσης,ανάπαυσης,περίθαλψης κ.α.Πόσο σημαντική ήταν η βοήθεια αποδεικνύεται από τη δυσχερή θέση,στην οποία βρέθηκαν οι αντάρτες,όταν ο Τίτο σταμάτησε τη βοήθεια και έκλεισε τα σύνορα.
3. Ο Στάλιν είχε ευλογήσει την ένοπλη ανταρσία του ΚΚΕ και επιδίωκε να διατηρείται ως εστία αναταραχής στην Ελλάδα,εν αναμονή δημιουργίας ευνοϊκών συνθηκών για ίδρυση κράτους και αναγνώρισή του.Είχε τη δύναμη να σταματήσει τον ένοπλο αγώνα ανα πάσα στιγμή και η βοήθεια δεν έπρεπε να υπερβαίνει κάποια καθορισμένα όρια,γιατι ήδη βρισκόμασταν στα πρώτα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου.
ΥΓ.Πιστεύω να ενημερωθείτε και να έχω απαντήσεις.Χρόνια Πολλά για την ονομαστική σας γιορτή.
Κωνστ. Πατιαλιάκας
Αντιστράτηγος ε.α
Κε Πατιαλάκα, ούτε το "άρθρο" μου αναφέρετε, ούτε τα ερωτήματά σας αναφέρετε. Στη δε παρούσα ανάρτησή σας, δεν απευθύνετε καμία ερώτηση προς εμένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν νομίζετε πως έχω ταχθεί να απαντώ σε οποιοδήποτε σχολιαστή εκφράζει μια διαφορετική αντίληψη, αναζητώντας τον από σελίδα σε σελίδα, μάλλον έχετε παρεξηγήσει, τόσο το ρόλο το δικό μου, όσο και το ρόλο αυτής της ιστοσελίδας.
Μηδέν άγαν στρατηγέ μου.
Α.Μ.
Σύρος 7 Δεκεμβρίου 2014.'Ωρα 18.10
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Μακρίδη
Με τα αναγραφόμενα στο σχόλιό σας της 1ης Δεκεμβρίου 2014 αδικείτε τον εαυτόν σας.Εάν είχατε διαβάσει προσεκτικά το σχόλιό μου θα διαπιστώνατε ότι είχα γράψει τον τίτλο του κειμένου-άρθρου σας,αλλά αυτό,όπως φαίνεται,έχει διαγραφεί από τον υπεύθυνο της ιστοσελίδας.
Ο λόγος που επικαλείσθε για αναζήτηση από σελίδα σε σελίδα του παρόντος ιστολογίου,προκειμένου να απαντήσετε σε σχόλια επισκεπτών,ισχύει μόνο για τα πολλά σχόλια,που κάνετε.Ασφαλώς και δεν ευσταθεί για κείμενα-άρθρα σας,που αναρτώνται στο παρόν ιστολόγιο,τα οποία,όπως είναι γνωστό,είναι πολύ λίγα.
Εξάλλου, αν κάνω λάθος συγχωρέστε με,έχετε υποχρέωση να παρακολουθείτε τυχόν σχόλια επισκεπτών του παρόντος ιστολογίου σε άρθρα-κείμενά σας,προκειμένου να απαντάτε.
Ασφαλώς δεν υποχρεούσθε να απαντήσετε.Για την άρνησή σας όμως απαιτείται ευσταθής δικαιολογία.
Κωνστ. Πατιαλιάκας
Κε Πατιαλιάκα, με την αφορμή και την νέα σας, πολλοστή παρατήρηση, αναγκάστηκα να τα περιδιαβώ ξανά τα άρθρα μου, για να δω πως τον Σεπτέμβρη αναρτήσατε ένα μακροσκελές σχόλιό σας σε δική μου ανάρτηση για τον ιστορικό κο Μαραντζίδη, στο οποίο διατυπώνετε μονάχα ένα ερώτημα στο οποίο και σας απαντώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπί διατυπώσεων γνώμης δεν έχω καμία υποχρέωση να επανέρχομαι, παρά μόνον εφόσον το κρίνω προσωπικά αναγκαίο ή ενδιαφέρον.