Η επίσκεψη Καραμανλή στη Βόννη, το 1958

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗ
 http://www.kathimerini.gr/803780/article/epikairothta/ellada/h-episkeyh-karamanlh-sth-vonnh

*Καραμανλής και Αντενάουερ υπογράφουν διμερές ελληνογερμανικό πρωτόκολλο ενώ ο Ευ. Αβέρωφ παρακολουθεί. Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών ήταν εμφανής η επιθυμία της Αθήνας να ενισχύσει την ελληνογερμανική φιλία κυρίως για οικονομικούς, αλλά και για πολιτικούς λόγους.

Γράφει ο κ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ Κ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ*

            Στη δεκαετία του 1950 η Ελλάδα έκανε τα πρώτα της βήματα σε μια μακρά πορεία ανοικοδόμησης και οικονομικής ανάκαμψης, κατά την οποία βασική αρχή της εξωτερικής της πολιτικής ήταν η συνεργασία με τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις.

            Ως οικονομική δύναμη στην καρδιά της Ευρώπης αναγνωριζόταν και η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, που ιδρύθηκε το 1949 και απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1955, οπότε και εντάχθηκε και στο ΝΑΤΟ, παρά το γεγονός ότι είχαν περάσει μόλις λίγα χρόνια από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Αθήνας ήταν έτοιμες να δείξουν καλή πίστη και να παραμερίσουν το παρελθόν της ναζιστικής κατοχής, προκειμένου αυτό να μην επηρεάσει αρνητικά την πρόοδο των οικονομικών, αλλά και των πολιτικών σχέσεων με τη Βόννη. Από την πλευρά του το νέο γερμανικό κράτος κατέβαλε κάθε προσπάθεια για να αποδείξει ότι διέφερε από το Τρίτο Ράιχ.

            Όταν την πρωθυπουργία της Ελλάδας ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, κατά τη διάρκεια της «οκταετίας» (1955-1963), θεμελιώθηκε μια ειλικρινής, διαρκής και ξεκάθαρη συμμαχία των δύο χωρών. Ήταν το χρονικό σημείο κατά το οποίο οι παραδοσιακές σχέσεις της Ελλάδας με τη Βρετανία είχαν αρχίσει να φθείρονται σημαντικά εξαιτίας του κυπριακού ζητήματος.

Τι είναι η ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη);

*Χάρτης με τις ΑΟΖ διαφόρων κρατών

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος  ε.α.

          Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης Αποκλειστική  Οικονομική  Ζώνη [ΑΟΖ] θεωρείται η θαλάσσια έκταση, εντός της οποίας ένα κράτος έχει δικαίωμα έρευνας ή άλλης εκμετάλλευσης των θαλασσίων πόρων, συμπεριλαμβανομένης και της παραγωγής ενέργειας από το νερό και τον άνεμο.

          Εκτείνεται πέραν των χωρικών υδάτων μιας χώρας στα 200 ναυτικά μίλια [ν.μ.] από την ακτογραμμή. Εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα αποτελούν οι περιπτώσεις, όπου οι  ΑΟΖ  δύο ή περισσότερων χωρών αλληλοεφάπτονται, όταν δηλαδή οι ακτογραμμές των εν λόγω χωρών απέχουν λιγότερο των 400 ν.μ. Στην περίπτωση που οι ΑΟΖ αλληλοεφάπτονται, έγκειται στις χώρες που τις διεκδικούν να συμφωνήσουν και να καθορίσουν από κοινού θαλάσσια σύνορα.

Ελλάδα- Τουρκία: Τα σύννεφα στο Αιγαίο

*Τα ελληνικά φτερά, ελέγχουν το Αιγαίο και τα Δωδεκάνησα

*Μια επισκόπηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων 

με βάση τις τουρκικές επιδιώξεις στο Αιγαίο

και τη δημιουργία «γκρίζων ζωνών».

Άρθρο του κ. Κωνσταντίνου Πατιαλιάκα, αντιστράτηγου ε.α.

          Τα πρώτα σύννεφα στις Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις παρατηρήθηκαν στο τέλος του 1963 με τις ταραχές στην Κύπρο, εξαιτίας της καταγγελίας του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Μακάριο. Μετά τα αιματηρά γεγονότα της Μανσούρας το 1964 και της Κοφίνου το 1967 φθάσαμε το 1974 στην εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, λόγω του άφρονος και εγκληματικού πραξικοπήματος από το στρατιωτικό καθεστώς των Αθηνών κατά της ζωής του Μακαρίου.

          Από το 1974 και στα επόμενα χρόνια , μέχρι και σήμερα η κρίση επεκτάθηκε και στον Ελληνικό χώρο, κυρίως στο Αιγαίο Πέλαγος και στα Δωδεκάνησα, όπου η Τουρκία έχει εγείρει στην περιοχή αυθαίρετα, παράλογα και παράνομα δικαιώματα. Αμφισβητεί απαράγραπτα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στην περιοχή και επιδιώκει στη χειρότερη περίπτωση συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση στην περιοχή του Αιγαίου Πελάγους.

Ο Μακάριος υπέρ της ανεξαρτησίας της Κύπρου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

 http://www.kathimerini.gr/802848/article/epikairothta/ellada/o-makarios-yper-ths-ane3arthsias

*Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και η Μπάρμπαρα Κασλ. 

Γράφει η δρ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΓΚΟΥ*

          Το καλοκαίρι του 1958 τα δεδομένα στο Κυπριακό είχαν λάβει ιδιαίτερα πολύπλοκη τροπή. Η προώθηση του σχεδίου Μακμίλαν, όπως προτάθηκε από το Λονδίνο, έκανε έντονη την προοπτική της διχοτόμησης. Παρά την απόρριψή του από την ελληνική κυβέρνηση και τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, το σχέδιο Μακμίλαν, λόγω του χωριστικού του χαρακτήρα, μπορούσε να τεθεί σε εφαρμογή μόνο με τη συνεργασία της Άγκυρας και των Τουρκοκυπρίων. Πράγματι, η Τουρκία αποδέχθηκε το σχέδιο και η απόφαση για διορισμό κυβερνητικού αντιπροσώπου της στη Λευκωσία (ως ημερομηνία για την υλοποίηση αυτής της κρίσιμης κίνησης ανακοινώθηκε η 1η Οκτωβρίου 1958) άσκησε ιδιαίτερη πίεση στην Αθήνα.

          Οι προσπάθειες της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή επομένως θα συγκεντρωθούν στην αποτροπή αυτής της εξέλιξης. Πέρα από αυτό, προηγήθηκε στις αρχές Ιουνίου η έναρξη μεγάλων διακοινοτικών ταραχών στην Κύπρο- η σφαγή των Ελληνοκυπρίων στο χωριό Κιόνελι είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα- οι οποίες περιέπλεξαν την κατάσταση. Το ξέσπασμα των ταραχών τη δεδομένη χρονική στιγμή ενίσχυε την πεποίθηση σε Βρετανία, Ελλάδα και ΗΠΑ, ότι αυτές υποκινήθηκαν με εντολές της Τουρκίας με σκοπό να προβληθεί η διχοτόμηση ως μόνη δυνατή λύση. Στην Κύπρο οι Βρετανοί, απρόθυμοι να στραφούν κατά των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι ευθύνονταν για τις ταραχές, φοβούμενοι παράλληλα πιθανές συνέπειες στην πολιτική της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή (η τουρκική φιλία συνέχιζε να είναι απαραίτητη για τη Βρετανία), αντέδρασαν συλλαμβάνοντας πάνω από 1.200 Ελληνοκυπρίους και ελάχιστους Τουρκοκυπρίους, κάτι που προκάλεσε αντιδράσεις. Σε αυτές τις κρίσιμες ώρες, μια πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου τροχοδρομεί τις εξελίξεις σε ένα άλλο επίπεδο: Πρόκειται για τη συνέντευξη που έδωσε στη Βρετανή βουλευτή του Εργατικού Κόμματος, Μπάρμπαρα Κασλ. Στη συνέντευξη αυτή ο Αρχιεπίσκοπος τάχθηκε για πρώτη φορά επίσημα υπέρ της λύσης ανεξαρτησίας.

Ο τουρκικός καθρέφτης του Χίτλερ

 ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=672683

*Υπό το βλέμμα του «Τούρκου Φύρερ»: Ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς στο εργαστήριο του επίσημου γλύπτη του Γ΄ Ράιχ, Γιόζεφ Τόρακ, στις 10 Φεβρουαρίου 1937. Eνα αντίγραφο της προτομής του Ατατούρκ (δεξιά) συγκαταλεγόταν μεταξύ των «πιο αγαπημένων αντικειμένων» του Αδόλφου

Stefan Ihrig
Ataturk in the Nazi Imagination
Belknap Harvard, 2014, 
τιμή 29,95 δολάρια

*Ένα πρόσφατο ιστορικό έργο

αναθεωρεί την άποψη που θέλει

τη φασιστική Ιταλία μείζον πρότυπο των ναζί

φέρνοντας στο προσκήνιο

την επιρροή της Τουρκίας του Μουσταφά Κεμάλ

Του κ. Μάρκου Καρασαρίνη

          Η εξάρτηση του Χίτλερ από τον Μουσολίνι, του ναζισμού από τον φασισμό, ως προτύπου πολιτικής οργάνωσης, κατάκτησης και άσκησης της εξουσίας έχει συστηματικά διερευνηθεί και κατά κόρον προβληθεί στις μεταπολεμικές δεκαετίες.

          Ωστόσο ο εθνικοσοσιαλισμός άντλησε παραδείγματα από διάσπαρτες και αντιφατικές μεταξύ τους πηγές - ενίοτε μάλιστα από κάποιες διόλου αναμενόμενες: στο βιβλίο «Atatürk in the Nazi Imagination», μία από τις πιο πρωτότυπες μελέτες που έχουν παρουσιαστεί τα τελευταία χρόνια στο συγκεκριμένο πεδίο, ο νεαρός γερμανός ιστορικός Στέφαν Ίχριγκ υποδεικνύει ότι, νωρίτερα ακόμη από τη φασιστική Ιταλία, ήταν η κεμαλική Τουρκία και ο ηγέτης της που σαγήνευαν το συλλογικό φαντασιακό των ναζί.

Εκδόθηκε η Πολιτική Βιογραφία του Θεμιστοκλή Σοφούλη

*Το νέο βιβλίο για τον Θεμιστοκλή Σοφούλη

*Από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων  

για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία.

         Το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, στο πλαίσιο της σειράς «Βιογραφίες Πολιτικών», εξέδωσε τον τέταρτο κατά σειρά τόμο "Θεμιστοκλής Σοφούλης", που συνέγραψε ο δρ. Διονύσιος Χουρχούλης.

Η παρούσα έκδοση επιχειρεί να καλύψει ένα σημαντικό κενό στο χώρο της σύγχρονης ελληνικής ιστοριογραφίας, που αφορά την πολιτική διαδρομή και το έργο του Θεμιστοκλή Σοφούλη. Ως de facto αρχηγός των Σαμίων οδήγησε την ιδιαίτερή του πατρίδα στην ενσωμάτωση με την Ελλάδα το 1912. 

ΔΣΕ: Μια κριτική επισκόπηση της συγκρότησής του.

 

 *Άνδρες του ΔΣΕ στο Γράμμο

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.

          Ο Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949, ο τρίτος γύρος του ΚΚΕ, για την κατάληψη της εξουσίας με ένοπλο αγώνα, θεωρείται ότι άρχισε την νύκτα της 30ης Μαρτίου 1946,την παραμονή των βουλευτικών εκλογών, με την επίθεση των ανταρτών στον Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου. Βασικοί αντίπαλοι το Κομουνιστικό Κόμμα από την μία και το αντικομουνιστικό στρατόπεδο από την άλλη ,έστω διαιρεμένο και διχασμένο.

          Από τον Οκτώβριο του 1946 η ηγεσία του ΚΚΕ εισήλθε σε νέα φάση ένοπλης δράσης, μετά τις ληφθείσες αποφάσεις στις συσκέψεις της Ζιάκας και της Ανθρακιάς, χωριών της  περιοχής των Χασίων. Έτσι  την 28η  Οκτωβρίου 1946 εξαγγέλθηκε  επίσημα η ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου των Ανταρτικών Δυνάμεων και ακολούθως την 27η Δεκεμβρίου 1946 η μετονομασία των Ανταρτικών Δυνάμεων σε Δημοκρατικό  Στρατό  Ελλάδας (ΔΣΕ), υπό τις διαταγές του Μάρκου Βαφειάδη.

           Η  συγκρότηση του  ΔΣΕ δεν αποτέλεσε μία ενστικτώδη αντίδραση στη λευκή τρομοκρατία ή μία πράξη που επιδίωκε  έναν πολιτικό  συμβιβασμό. Απεναντίας  υπήρξε ενσυνείδητη  πολιτική επιλογή της ηγεσίας του ΚΚΕ για την κλιμάκωση του ένοπλου αγώνα της, με στόχο την κατάληψη της εξουσίας με έναν  συνδυασμό ενόπλων και πολιτικών μέσων.

Το ενδεχόμενο εξόδου από το ΝΑΤΟ, το 1958

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/801868/article/epikairothta/ellada/to-endexomeno-e3odoy-apo-to-nato

*Palais de Chaillot, η έδρα του ΝΑΤΟ στο Παρίσι. «Η ελληνική Κυβέρνησις θεωρεί χρέος της όπως διά της παρούσης διακοινώσεως επιστήση την προσοχήν των μελών της Ατλαντικής Συμμαχίας επί των κινδύνων, τους οποίους δημιουργεί η εφαρμογή του ειρημένου σχεδίου [του σχεδίου Μακμίλαν] τόσον διά την συνοχήν της Συμμαχίας, όσον και διά την ειρήνην της Ανατολικής Μεσογείου» γράφει στην επιστολή του ο Κων. Καραμανλής.

Γράφει ο κ. Ευάνθης Χατζηβασιλείου

          Το 1958 υπήρξε μια καθοριστική εποχή για την ελληνική πολιτική. Λόγω εξελίξεων στο Κυπριακό, η Ελλάδα αντιμετώπισε σοβαρότατη απομόνωση στους κόλπους της Δύσης, ενώ ανέκυψε και κίνδυνος διολίσθησής της εκτός του ΝΑΤΟ.

          Η άνοδος της ουδετεροφιλίας και του αντιδυτικού πνεύματος είχε σημειωθεί στη χώρα από το 1955. Την άνοιξη του 1956, στις μεγάλες διαδηλώσεις για την εκτόπιση του Μακαρίου και τις πρώτες εκτελέσεις αγωνιστών της ΕΟΚΑ, είχαν εμφανιστεί συνθήματα υπέρ της αποχώρησης από το ΝΑΤΟ και της ένταξης της Ελλάδας σε έναν «άξονα Αθηνών- Βελιγραδίου- Καΐρου». Το καλοκαίρι του 1956, αμερικανική δημοσκόπηση έδειχνε ότι το 74% (!) των Αθηναίων ευνοούσε την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ εάν οι Δυτικοί εξακολουθούσαν την ίδια πολιτική στο Κυπριακό. Στα τέλη του Αυγούστου 1956, ο υπουργός Εξωτερικών, Ευάγγελος Αβέρωφ, προειδοποίησε τους Αμερικανούς ότι, λόγω της πολιτικής της Δύσης στο Κυπριακό, όλος ο ελληνικός λαός, «εκτός 2.000 Αθηναίων», θα επιδοκίμαζε μία απόφαση για έξοδο από το ΝΑΤΟ.

          Το φθινόπωρο του 1956, ο Γεώργιος Γρίβας, αρχηγός της ΕΟΚΑ, και η εφημερίδα «Εστία» τάχθηκαν υπέρ της αποχώρησης από το ΝΑΤΟ· οι εκκλήσεις τους υποστηρίχθηκαν και από την ΕΔΑ, αλλά απορρίφθηκαν απερίφραστα από την κυβέρνηση, η οποία τόνισε ότι ήταν η μόνη αρμόδια να χαράσσει την εξωτερική πολιτική. Το επόμενο έτος, και παρά την απελευθέρωση του Μακαρίου με αμερικανική μεσολάβηση, νέες δημοσκοπήσεις έδειχναν μια πλειοψηφία υπέρ μιας ουδετερόφιλης πολιτικής. Με άλλα λόγια, τα χρόνια αυτά η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή προσπαθούσε να διασώσει τον φιλοδυτικό προσανατολισμό της χώρας, γνωρίζοντας ότι ακολουθούσε μία αντιδημοφιλή πολιτική.