...Και πάλι για τα "Ντουρντουβάκια"

ΑΠΟ ΤΗΝ REAL NEWS

 *Σκληρή εργασία στα κάτεργα, "τρίστα κουλίτσκα" (300 καροτσάκια) ο καθένας ημερησίως! Πρώτος αριστερά ο Κώστης Κοντογιαννίδης από τα Κομνηνά Ξάνθης και στη μέση ο Στέφανος Βυζικίδης από τον Κεχρόκαμπο Καβάλας. 

*Οι μαύρες σελίδες της 

Βουλγαρικής κατοχής 1941-44

*Έκαναν οι Βούλγαροι εγκλήματα 

και ξέχασαν να πουν συγγνώμη…

*Εκτελέσεις αθώων,  εκβουλγαροποίηση  

και στρατολόγηση νέων για τα κάτεργα!

Του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

Τα τελευταία χρόνια, λόγω της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα, συζητούνται ευρέως τα κατοχικά δάνεια αλλά και τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Γερμανοί ναζί στην χώρα μας και είναι λυπηρό, να αποσιωπούνται σκοπίμως(;) όσα εξ ίσου βάρβαρα διέπραξαν οι Βούλγαροι στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, τη … Μπελομόριε όπως την ονόμαζαν, με ομαδικές εκτελέσεις (βλέπε Δοξάτο, Καρυόφυτο, Τραχώνι, Κομνηνά…), πυρπολήσεις χωριών, εκβουλγαροποίηση των κατοίκων, στρατολόγηση των νέων να δουλεύουν αμισθί με απαράδεκτη διατροφή στα κάτεργα, όπως έκαναν παλιά οι Τούρκοι με τα Αμελέ Ταμπουρού, τα Τάγματα Εργασίας!

Μετά την εισβολή των Γερμανών Ναζί τον Απρίλη του 1941  στην Ελλάδα, ακολουθεί στις 12 Μαΐου, ο σύμμαχος τους Βουλγάρικος Στρατός, με διμοιρίες ανιχνεύσεως στα χωριά, όπου εγκαθιστούν κοινοτάρχη και αγροφύλακα, αποσύρουν τη δραχμή και στη θέση της κυκλοφορούν τα λέβα. Ελευθερία δεν υπάρχει, η ζωή γίνεται ανυπόφορη, τα τρόφιμα αρπάζει ο βουλγάρικος στρατός κατοχής, το ψωμί γίνεται δυσεύρετο και ο κόσμος πεινάει…

*Ο Βουλγαρικός Στρατός μπήκε το Μάη του 1941 στην Ξάνθη και παρελαύνει. 

Τα δεινά θα ακολουθήσουν.

Το 1942 φάνηκε ότι θα είναι δύσκολη χρονιά. Με την υπ’ αριθ. 5347/1942 εγκύκλιο του βουλγαρικού Υπουργείου Δικαιοσύνης, ετίθετο  στον πληθυσμό 8μηνος προθεσμία να εγγραφούν στα μητρώα ως Βούλγαροι υπήκοοι.  Όσοι δεν επέλεγαν την Βουλγαρική υπηκοότητα, υποχρεούντο να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους!!! ΄Εντονες διακοινώσεις των κατοχικών κυβερνήσεων στους Γερμανούς, δεν είχαν αποτέλεσμα…

Οι Βούλγαροι, έχοντας στα χέρια τους τα δημοτολόγια δήμων και κοινοτήτων, άρχισαν να στέλνουν «φύλλα ατομικής προσκλήσεως» στους νέους, που η κλάση τους ήταν προς στράτευση και τους οδηγούσαν στη Βουλγαρία. Μέσα σε μια διετία περίπου 30.000 νέοι εστάλησαν για καταναγκαστική εργασία στη διάνοιξη δρόμων και σιδηροδρομικών γραμμών. Τους έντυναν με στολές του βουλγαρικού στρατού, έτρωγαν μπομπότα, παράξενες σούπες με λίπη και δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που έχαναν τη ζωή τους από επιδημίες ή τραυματίζονταν σε ατυχήματα, όπως εκρήξεις από δυναμίτιδα  στις πλαγιές των βουνών, ή από ξυλοδαρμούς για όσους επιχειρούσαν να δραπετεύσουν….

Οι εργασίες ξεκινούσαν τον Απρίλιο και σταματούσαν το Νοέμβρη, όταν δεν τις επέτρεπαν οι καιρικές συνθήκες (χιονοπτώσεις).  Ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός  διαμαρτυρήθηκε έντονα στις γερμανικές αρχές γράφοντας: «Επεβλήθη αναγκαστική εργασία και οι στρατολογούμενοι μεταφέρονται πολύ μακράν  των εστιών των, απασχολούνται εις σκληράν χειρονακτικήν  εργασίαν, τρεφόμενοι κακώς και διαιτώμενοι αθλίως, ώστε να δραπετεύουν και ουδείς να δύναται να επανακάμψει εις την εστίαν του. Η συμπεριφορά των Βουλγάρων είναι απάνθρωπος…».

 

 * Κώστης  Κοντογιαννίδης, Ανέστης Παναγιωτίδης και Στέφανος Βυζικίδης,  Ντουρντουβάκια, από τα Νεστοχώρια στη Δοβρουτσά 

Οι πρώτοι που απεστάλησαν  από τα Νεστοχώρια, ήσαν οι φίλοι,  Κώστας Στίγκας, Κώστης Κοντογιαννίδης, Ανέστης Παναγιωτίδης (Κομνηνά Ξάνθης) Στέφανος Βυζικίδης (Κεχρόκαμπος Καβάλας). Επιβιβάστηκαν φρουρούμενοι με άλλους 20 στο Σταθμό της Σταυρούπολης και καθώς το τραίνο περνούσε από τούνελ, ο Στίγκας πήδησε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε. Στη Βουλγαρία, με εκατοντάδες άλλους από τους νομούς Ξάνθης, Καβάλας, Δράμας και Σερρών, δούλευαν σκληρά στα κάτεργα ανοίγοντας δρόμους κάτω από αντίξοες συνθήκες, στη Δοβρουτσά και τη Στάρα- Πλανίνα. Αν αρρώσταιναν, οι γιατροί τους έβγαζαν πάντα ικανούς προς εργασία…

*Κώστης Κοντογιαννίδης, κατά τη θητεία του στον Ελληνικό Στρατό (1946-49)

"Μια μέρα" κατά διήγηση Κώστη Κοντογιαννίδη "είδα τους βούλγαρους φύλακες να μαστιγώνουν τους Παναγιωτίδη και Βυζικίδη, με μίσος, γιατί νόμιζαν ότι τους κορόιδευαν, επειδή τα καροτσάκια που κουβαλούσαν χώμα και πέτρες, δεν ήταν γεμάτα μέχρι επάνω!".  Και η μαρτυρία του Βυζικίδη: "Όταν έλεγαν βουλγάρικα «βεβιτνάϊσε, σές ( 19 και 6), τρέμαμε! ΄Ηταν η τιμωρία με μαστίγιο, 19 στο σώμα και 6 στα πέλματα…".

*Στέφανος Βυζικίδης, κατά τη θητεία του στον Ελληνικό Στρατό (1946-49)

                     

"Το άσμα των μελλοθανάτων"

        Από την πολύ σκληρή εργασία, κάποιοι άφησαν τα κορμιά τους ή γύρισαν σακάτηδες στην Ελλάδα.  Το παρακάτω τραγούδι, το έβγαλαν τότε και το σιγοτραγουδούσαν κρυφά για παρηγοριά, καθώς δούλευαν και μαρτυρά πολλά απ’ όσα υπέφεραν: « Στις πέντε μας σηκώνουνε, να κάνουμε «οπόρτα»/ κι εμείς απ’ την εξάντληση, δεν βλέπουμε την πόρτα…/ «Σλίζαϊ» και «οστάβαϊ», (Εμπρός! Σηκωθείτε!) αυτά μόνο ακούμε,/ θα το φωνάξουν μια φορά, κι αρχίζουν και βαρούνε…/ Τρίστα κουλίτσκα  (300 καροτσάκια) μούλεγε, να  βγάλω ως το βράδυ,/ κι αν δεν τα βγάλω μάνα μου, δουλεύω  με φεγγάρι…/ Κύριε τρισελέησον ημάς!!!»

Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης

Υστερόγραφο

Για τα "Ντουρντουβάκια" βλέπετε επίσης στη θέση 

http://sitalkisking.blogspot.gr/2015/07/n-1941-1944.html