Πτυχές από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και η στάση της Βουλγαρίας

*"Η Ελλάδα δεν θα ξεχάσει ποτέ την προδοσία της Βουλγαρίας". Από τα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Η Βουλγαρία, από την εποχή του Πανσλαβισμού του 19^ου αιώνα έως τις μέρες της πτώσης του κομμουνισμού και της απομάκρυνσής της από την Ρωσική επήρεια, αποτελούσε μόνιμο κίνδυνο για την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη. Συγκεκριμένοι στόχοι της υπήρξαν, η κατάκτηση των εδαφών για να αποκτήσει διέξοδο στο Αιγαίο και η εκδίωξη ή ο οριστικός εκβουλγαρισμός των κατοίκων.

               Η Κατοχή, έδωσε τηn ευκαιρία στην Βουλγαρία να επιχειρήσει να πραγματοποιήσει τους στόχους της αυτούς. Λόγω της συμμαχίας της με το χιτλερικό καθεστώς της Γερμανίας, της παραχωρήθηκε η Ανατολική Μακεδονία και οι νομοί Ξάνθης και Ροδόπης από τη Δυτική Θράκη. Ο νομός Έβρου παρέμεινε υπό Γερμανική Κατοχή.

Τα Αμερικανικά Εθνικά Αρχεία, με τον σωζόμενο πλούτο των διπλωματικών εγγράφων μας παρέχουν μια ευδιάκριτη εικόνα των Βουλγαρικών επιδιώξεων, αλλά και της ατμόσφαιρας που επικρατούσε στην περιοχή.

Στις 7 Μαρτίου 1941, πριν ακόμα εκδηλωθεί η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόρντελ Χάλλ, ειδοποιούσε τον πρέσβη στην Αθήνα Λίνκολν Μακβή ότι σε περίπτωση κατάληψης της Ελλάδα από τα ναζιστικά στρατεύματα το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είναι καταρχήν πρόθυμο να αναλάβει την εκπροσώπηση των ελληνικών συμφερόντων στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, εάν η Ελληνική Κυβέρνηση υποβάλει επίσημο αίτημα μέσω της πρεσβείας των ΗΠΑ ή μέσω της διπλωματικής αντιπροσωπείας της στην Ουάσιγκτον, προκειμένου η σχετική εξουσιοδότηση να αποσταλεί επίσημα.

Εν τω μεταξύ, λόγω της πιθανότητας διακοπής των επικοινωνιών, το Αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών είχε εξουσιοδοτήσει εμπιστευτικά τις διπλωματικές αποστολές στο Βουκουρέστι και τη Σόφια να αναλάβουν προσωρινά την προστασία των ελληνικών συμφερόντων εάν οι Έλληνες εκπρόσωποι τους προσεγγίσουν με σχετικό αίτημα.

*Από την περιοδεία του Κ. Κοτζιά στη Θράκη, το 1941

Η Θράκη ζούσε και αυτή με τον τρόπο της, τον πυρετό του Πολέμου, έτοιμη για μεγάλες θυσίες. Ο Γενικός Διοικητής Θράκης Ευάγγελος Καλαντζής, προσβλήθηκε από οξεία  σκωληκοειδίτιδα και μεταφέρθηκε στον «Ευαγγελισμό» όπου υποβλήθηκε σε εγχείρηση. Προσωρινός διοικητής Θράκης ορίσθηκε ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς, ο οποίος επρόκειτο να αναχωρήσει για τη νέα θέση του. Πράγματι πήγε στη Θράκη και περιόδευσε σ’ ολόκληρο το νομό Έβρου. Από τις Καστανιές ο Κοτζιάς πέρασε τα σύνορα και πήγε στο Καραγάτς, όπου συναντήθηκε με τον νομάρχη της Αδριανούπολης και είχε μαζί του συνομιλία στην αίθουσα του σιδηροδρομικού σταθμού. Στη Θράκη περιόδευσε και ο υπουργός Εθνικής Προνοίας Ηλίας Κριμπάς. Μεταξύ άλλων χορήγησε 1.500.000 δραχμές στο νομό Έβρου και 2.500.000 στο νομό Ροδόπης και Ξάνθης για σκοπούς κοινωνικής πρόνοιας, ποσά προερχόμενα από Πανελλήνιο Έρανο. 

Ο όλεθρος της Κατοχής ήταν πλέον μπροστά στα μάτια όλων.

Γερμανική πηγή, που συνεργαζόταν με τις ΗΠΑ

 

Εν τω μεταξύ ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Σοβιετική Ένωση Στάινχαρντ, πληροφορούσε τον υπουργό Εξωτερικών Κόρντελ Χαλλ, ότι την προηγούμενη μέρα  έμαθε, «από γερμανική πηγή που ήταν γνωστή στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ» πως ο Γερμανός πρέσβης στη Μόσχα, κάλεσε τον Σοβιετικό υπουργό Εξωτερικών Βιατσεσλάβ Μολότοφ, το βράδυ, μετά τη δημοσίευση της Σοβιετικής δήλωσης για την είσοδο της Γερμανίας στη Βουλγαρία και εξήγησε στον Μολότοφ ότι η δράση που ανέλαβε η Γερμανία ήταν απαραίτητη για να αποτρέψει μια Βρετανική προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα μεγάλο μέτωπο στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία. Ο πληροφοριοδότης ανέφερε, ότι ο Μολότοφ είχε απαντήσει πως η Σοβιετική κυβέρνηση δεν μπορούσε να συμφωνήσει ως προς την αναγκαιότητα της γερμανικής δράσης και ότι είχε «σημειώσει» τις γερμανικές εξηγήσεις. Ο Γερμανός πληροφοριοδότης δήλωσε περαιτέρω ότι «η ατμόσφαιρα στη συνάντηση ήταν μάλλον ψυχρή».

 

 

Η Τουρκία κρατούσε επαμφοτερίζουσα στάση

 

 

 

                  Ένα τηλεγράφημα, που ήταν σημαντικό για τις εξελίξεις εκείνων των ημερών, εστάλη από τον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα Λίνκολν Μακβή προς τον υπουργό Εξωτερικών Κόρντελ Χάλλ. Ήταν 22 Μαρτίου 1941.

                  Ο Μακβή ενημέρωνε τους προϊσταμένους του στην Ουάσιγκτον ότι ο Τούρκος πρέσβης, μόλις επέστρεψε από την Άγκυρα, και του είπε την προηγούμενη μέρα, πως, αφού είδε τον Πρόεδρό του Ισμέτ Ινονού, θα μπορούσε να τον διαβεβαιώσει ότι η Τουρκία είναι «αποφασισμένη να αντισταθεί», αλλά ενώ επέμενε ότι το τουρκικό και το βρετανικό επιτελείο «συμφωνούν πλήρως πως είναι καλύτερα να πολεμήσεις τους Γερμανούς» δεν θα δήλωνε ο ίδιος ο πρέσβης με βεβαιότητα, ότι η χώρα του θα μπει στον πόλεμο, εκτός και αν η ίδια δεχθεί επίθεση, ακόμη και αν η Βουλγαρία προσχωρήσει στη Γερμανία για να επιτεθεί στην Ελλάδα. Είναι γνωστό ότι η Τουρκία τηρώντας συνεχώς επαμφοτερίζουσα στάση, μπήκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σχεδόν όταν αυτός έληγε…

                  Ο Σουηδός επιτετραμμένος που είχε συνοδεύσει τον Τούρκο πρέσβη από την Κωνσταντινούπολη, είπε στον Μακβή, ότι οι Τούρκοι είναι «φοβισμένοι μέχρι θανάτου».

                  Ανέφερε επίσης συνομιλίες με τον Γερμανό πρέσβη στην Άγκυρα Φον Πάπεν, στις οποίες ο τελευταίος υπέδειξε δύο κίνητρα πίσω από μια εκστρατεία κατά της Ελλάδας:

                  (1) Να εμποδίσουν τους Βρετανούς να επιτεθούν στην Ιταλία από την Αλβανία και

                  (2) Να αποκόψει την Τουρκία από τα δυτικά ώστε μετά όπως αναμενόταν θα υποκύψει ειρηνικά στις πιέσεις.

                  Ο Φον Πάπεν έλεγε επίσης πως οι Γερμανοί στην Άγκυρα ισχυρίζονται ότι έχουν 700.000 στρατιώτες στα Βαλκάνια, που θα μπορούσαν να διατεθούν στην ελληνική περιπέτεια, συμπεριλαμβανομένου ενός ολόκληρου τμήματος αλεξιπτωτιστών, αλλά ότι η εκστρατεία θα τελειώσει σε δύο εβδομάδες.

*Εικόνα της Αλεξανδρούπολης κατά τη Βουλγαρική Κατοχή

 

Από την Αλεξανδρούπολη στην Αθήνα

 

 

                  Κατεβαίνοντας με αυτοκίνητο από την Αλεξανδρούπολη στην Αθήνα, ο Τούρκος πρέσβης παρατήρησε μερικούς Βρετανούς αξιωματικούς στη Θεσσαλονίκη, Βρετανικές αντιαεροπορικές μονάδες που φρουρούσαν τις γέφυρες του Αξιού και μακριές Βρετανικές αμαξοστοιχίες, του Μηχανικού και του Πυροβολικού, σε όλη τη διαδρομή από τη Βέροια στην Αθήνα. Ο Σουηδός επιτετραμμένος συνομίλησε επίσης με άνδρες ενός ελληνικού συντάγματος ορεινού Πυροβολικού, που του είπαν ότι έπαιρναν θέσεις στα υψώματα πάνω από τη Βέροια.

                  Τέλος ο Μακβή ανέφερε ότι ένα νέο τάγμα Νεοζηλανδών στρατιωτών, έφτασε στις 21 Μαρτίου 1941 στην Αθήνα.

                  Στις 6 Απριλίου 1941 ξεκίνησε η Γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας. Άρχιζε ο άνισος αγώνας, είς βάρος των καταπονημένων δυνάμεων της Ελλάδας. Ο Γερμανός πρέσβης πρίγκιπας  Έρμπαχ, πήγε στις 5.30 το πρωί στο σπίτι του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κορυζή και επέδωσε διακοίνωση ότι τα Γερμανικά στρατεύματα θα εισέλθουν στο ελληνικό έδαφος. Η μακριά νύχτα της Κατοχής, άρχιζε…

*Η εφημερίδα "Εστία" για τη Γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας

 

Η Βουλγαρία είχε άποψη, με γερμανικές πλάτες

 

 

                  Η Βουλγαρία με τις πλάτες της Γερμανίας, επιχειρούσε να παίξει το δικό της ρόλο στην περιοχή. Είναι χαρακτηριστικές οι απόψεις που εξέφρασε ο υπουργός Εξωτερικών Ιβάν Βλαντιμίρ Ποπώφ στον πρεσβευτή των ΗΠΑ Τζωρτζ Ερλ στη Σόφια, στις 11 Απριλίου 1941. Και εκείνος με τη σειρά του ειδοποίησε την Ουάσιγκτον. Στο σχετικό τηλεγράφημα υπήρχε και ειδική υπενθύμιση «να κοινοποιηθεί στον Πρόεδρο».

                  Στο αποκαλυπτικό αυτό τηλεγράφημα αναφέρεται ότι ο Ποπώφ είπε στον Ερλ τα ακόλουθα:

                  1. Ότι η Γιουγκοσλαβία και η Ελλάδα, απέδειξαν για άλλη μια φορά τη σχεδόν εγκληματική ανοησία μιας μικρής χώρας, που εναντιώνεται σε ένα μεγάλο μηχανοποιημένο έθνος.

                  2. Ότι η Γερμανία δεν θέλει εδάφη στα Βαλκάνια.

                  3. Ότι η Κροατία και η Σλοβενία ​​θα γίνουν ανεξάρτητες.

                  4. Ότι η Βουλγαρία θεωρούσε το Μακεδονικό ζήτημα κλειστό, αλλά η γερμανική κατάκτηση της Γιουγκοσλαβίας το είχε ανοίξει ξανά.

                  5. Ότι η Βουλγαρία ήταν πρόθυμη να είναι ελεύθερη η Μακεδονία αλλά ότι η Ιταλία απαιτούσε για τον εαυτό της Μακεδονία και Θεσσαλονίκη και αφού οι Μακεδόνες ήταν Σλάβοι με πολλούς από αυτούς Βούλγαρους, αν δεν ήταν ανεξάρτητοι, καλύτερα να ήταν Βούλγαροι παρά Ιταλοί.

                  6. Ότι η Γερμανία δεν είχε καμία απολύτως επιθυμία και δεν θα έκανε πόλεμο με τους Τούρκους ούτε θα επιχειρούσε να περάσει από την Τουρκία.

                  7. Ότι η Ρωσία είχε πολύ συγκεκριμένα σχέδια για την Κωνσταντινούπολη και τα Στενά και μόνο ο φόβος της για μια γερμανική επίθεση στην Ουκρανία την είχε εμποδίσει να τα πάρει.

                  8. Ότι ούτε η Αγγλία ούτε η Γερμανία θα έπρεπε να φέρουν την ενοχή του πολέμου, που ερχόταν στα Βαλκάνια και ότι υπήρχε ένας μόνον άνθρωπος, που ήταν υπεύθυνος και αυτός ήταν ο Μουσολίνι.

*Ο διπλωμάτης Παναγιώτης Πιπινέλης

 

Π. Πιπινέλης: «…will never be forgotten by Greece»

 

               Τα σύννεφα πύκνωναν επάνω από την ανήσυχη Χερσόνησο του Αίμου. Οι πολίτες αγωνιούσαν σε πόλεις και χωριά. Ο Απρίλης εκείνης της χρονιάς ήταν πολύ σκληρή για την Ελλάδα… Οι Γερμανοί κατόρθωσαν να κάμψουν την αντίσταση της Ελλάδας, να την καταλάβουν και να παραδώσουν εδάφη της Ανατολικής Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης στους Βουλγάρους, που δεν είχαν καν κηρύξει τον πόλεμο κατά της Ελλάδας. Μέσα στη Σόφια ακούσθηκε μια ελληνική φωνή κατά της προδοτικής στάσης της Βουλγαρίας. Ο Έλληνας πρέσβης στη Σόφια, Παναγιώτης Πιπινέλης, επισκέφθηκε τον Βούλγαρο υπουργό Εξωτερικών Ιβάν Βλαντιμίρ Ποπώφ και του επέδωσε ένα ενημερωτικό σημείωμα για την κατάσταση που επικρατούσε και για τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων της Ελλάδας με τη Βουλγαρία.  Σ’ εκείνη τη συνάντηση ο Έλληνας πρέσβης είπε στον Βούλγαρο υπουργό:

               «Μου έχετε συχνά παραπονεθεί για τον προδοτικό τρόπο, με τον οποίο η Ρουμανία μαχαίρωσε πισώπλατα τη Βουλγαρία το 1913, όταν βρίσκονταν σε θανατηφόρο πόλεμο με τη Σερβία και την Ελλάδα και ότι η Βουλγαρία δεν θα ξεχνούσε ποτέ αυτή την πράξη της Ρουμανίας. Επιτρέψτε μου να σας πω, ότι η προδοτική πράξη της Βουλγαρίας που βοηθά τα γερμανικά στρατεύματα στην επίθεσή τους εναντίον μας, εναντίον των γειτόνων σας και η κατοχή μέρους της χώρας μου μετά από 20 χρόνια ειρηνικών και φιλικών σχέσεων, δεν θα ξεχαστεί ποτέ από την Ελλάδα».

Ο Βούλγαρος υπουργός Εξωτερικών δεν απάντησε.

Τη δήλωσή αυτή του Έλληνα πρέσβη, διέσωσε σε τηλεγράφημά του προς την Ουάσιγκτον στις 23 Απριλίου 1941, ο Αμερικανός πρέσβης Τζωρτζ Ερλ και βρίσκεται σήμερα στα Εθνικά Αρχεία της χώρας του.

Στο Λονδίνο η εφημερίδα «Νταίηλυ Τέλεγκραφ» έγραφε: «Η προδοσία της Βουλγαρικής κυβερνήσεως έναντι του ιδίου λαού της και των γειτόνων της, ουδόλως εξησθένησε το φρόνημα της Ελλάδος. Ενώ αι Γερμανικαί λεγεώνες εισέδυον εις την Βουλγαρίαν, ο εν Αλβανία Ελληνικός στρατός ενήργησε νέαν επίθεσιν εις το κεντρικόν μέτωπον εναντίον των Ιταλών. Δεν ήτα δυνατόν να δοθή σαφεστέρα απάντησις εις τους Γερμανούς».

*Το υπόμνημα Τσουδερού στα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ 

 

Το ελληνικό υπόμνημα στα χέρια του Ρούζβελτ

 

Η Ελληνική κυβέρνηση που κατέφυγε στο Κάιρο, δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Ο πρωθυπουργός Εμμανουήλ Τσουδερός συνέταξε ένα μακροσκελές υπόμνημα με τις Ελληνικές εθνικές διεκδικήσεις, μόλις τερματισθεί ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Το υπόμνημα αυτό παρέδωσε ιδιοχείρως στο πρόεδρο των ΗΠΑ Φραγκλίνο Ρούζβελτ στις 26 Ιουνίου 1942 στην Ουάσιγκτον ο βασιλεύς Γεώργιος Β΄ και σώζεται στα Αμερικανικά Εθνικά Αρχεία. Το ίδιο υπόμνημα παρέδωσε ο πρωθυπουργός Εμμανουήλ Τσουδερός στον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόρντελ Χαλλ, λίγες μέρες νωρίτερα στις 12 Ιουνίου 1942.

Στο υπόμνημα της Ελληνικής πλευράς υπογραμμίζονταν η συμπάθεια που έδειξαν οι ΗΠΑ προς το αγωνιζόμενο Ελληνικό έθνος και εκφράζονταν η ελπίδα ότι θα παρασχεθεί στην Ελλάδα «κάθε δυνατή βοήθεια όταν έρθει η ώρα της ανασύστασης μιας διαρκούς και δίκαιης ειρήνης».

Αργότερα, όταν η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση, οι Βούλγαροι έπαθαν σοκ. Αυτό το σοκ, που οφείλονταν στον επερχόμενο αναγκαστικό διχασμό των συμπαθειών του Βουλγαρικού λαού προς τους Γερμανούς και τους Ρώσους, περιέγραψε στις 23 Ιουνίου 1941 με ένα ολιγόλογο τηλεγράφημά του από τη Σόφια, ο πρέσβης των ΗΠΑ Τζωρτζ  Ερλ.

Η πρώτη αντίδραση των Βουλγάρων στον ρωσο-γερμανικό πόλεμο- έγραφε- είναι η σύγχυση και το σοκ, κυρίως λόγω του διακριτού διαχωρισμού συμπάθειας για τις δύο αυτές εμπόλεμες χώρες.

«Μερικοί Βούλγαροι θυμούνται- συνέχιζε- με ανησυχία τα λόγια του Χίτλερ στο βιβλίο του «Mein Kampf» (σ.σ. Ο Αγών μου) ότι οι Σλάβοι ήταν καλοί μόνο να είναι σκλάβοι, ενώ άλλοι που μέχρι τώρα έβλεπαν με ειλικρίνεια τη συχνή παραβίαση των λόγων του Χίτλερ, έχουν χτυπηθεί πολύ σκληρά από την παντελή έλλειψη καλής πίστης που έδειχνε ο Χίτλερ, όπως αποδεικνύεται από την τελευταία του επιθετικότητα. Άλλοι πάλι, φοβούνται τη συμμετοχή της Βουλγαρίας στον πόλεμο».

*Εικόνα της Βουλγαρικής Κατοχής στη Βόρεια Ελλάδα

Όταν μαθεύτηκαν οι Βουλγαρικές βιαιότητες

 

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ ενημερώνοντας τον Έλληνα πρεσβευτή στην Ουάσιγκτον Κίμωνα Διαμαντόπουλο στις 20 Δεκεμβρίου 1941, του γνωστοποίησε διπλωματικές αναφορές της 8^ης του ίδιου μηνός, σχετικά με τις δραστηριότητες της Βουλγαρικής Κυβέρνησης και τις δηλώσεις των αρχών της χώρας αυτής, που υποδήλωναν την πρόθεση να ενσωματωθούν η Μακεδονία και η Θράκη ως αναπόσπαστα μέρη της Βουλγαρίας!!!

Η Βουλγαρία με τις πλάτες της Ναζιστικής Γερμανίας δήλωνε απερίφραστα, ότι θα προχωρούσε σε εκβουλγαρισμό αυτών των ελληνικών περιοχών, που τις κατέλαβε με την έγκριση του Αδόλφου Χίτλερ.

Σε επικοινωνία του πρέσβη Διαμαντόπουλου στις 26 Νοεμβρίου και στις 5 Δεκεμβρίου 1941 ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών τον είχε διαβεβαιώσει ότι η στάση της αμερικανικής κυβέρνησης απέναντι στις εντελώς αδικαιολόγητες ενέργειες της Βουλγαρίας στην Ελλάδα και στην εκδίωξη Ελλήνων κατοίκων από τη Μακεδονία, θα γινόταν γνωστή στη βουλγαρική κυβέρνηση.

Για το λόγο αυτό, είχε ζητηθεί από τον Βούλγαρο πρέσβη στην Ουάσιγκτον να ενημερώσει την κυβέρνησή του, ότι η αμερικανική κυβέρνηση θεωρούσε πως οι ενέργειες της Βουλγαρίας κατά της Ελλάδας ήταν αδικαιολόγητες. Ότι τα Βουλγαρικά βασιλικά διατάγματα που άνοιγαν το δρόμο για τον εποικισμό από Βούλγαρους ορισμένων εδαφών, που αποτελούν μέρος του Βασιλείου της Ελλάδας, πρέπει να ερμηνεύονται στις ΗΠΑ, ως απόδειξη μιας νοοτροπίας που βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τα δόγματα και τις πρακτικές του ναζιστικού καθεστώτος. Και ότι ο αμερικανικός λαός, πρέπει να λάβει κάτω από το ίδιο πρίσμα και άλλα μέτρα αντιμετώπισης των μέτρων, που έλαβαν οι βουλγαρικές αρχές σε σχέση με τα ελληνικά εδάφη, που κατέλαβαν οι βουλγαρικές ένοπλες δυνάμεις.

«Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι προσπάθειες της Βουλγαρίας, τις οποίες τώρα αναφέρετε, να επιτύχει την προσάρτηση του ελληνικού εδάφους, θεωρούνται ομοίως από αυτήν την κυβέρνηση ως αδικαιολόγητες» κατέληγε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών.

Η Ελλάδα μετά τον Απρίλιο του 1941 βρέθηκε υπό τριπλή Κατοχή, με την κυβέρνησή της εξόριστη στη Μέση Ανατολή μαζί με τα υπολείμματα των Ενόπλων Δυνάμεών της, να μάχονται εναντίον του φασισμού και του Ναζισμού.  

 

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

ΠΗΓΕΣ

*Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ

https://history.state.gov/historicaldocuments/frus1942v02/d812

*Αρχείο εφημερίδας "Εστία", 1941

 

 

 

Το υπόμνημα Τσουδερού προς τον Ρούζβελτ, με τις εθνικές διεκδικήσεις και η στάση των συμμάχων

*Όταν οι μεγάλοι μοίραζαν τον κόσμο... Τσώρτσιλ, Ρούζβελτ, Στάλιν

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Η Ελλάδα, από την αρχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έβλεπε καθαρά, τη νίκη των συμμάχων και προσπάθησε με κάθε τρόπο να εξασφαλίσει στην μεταπολεμική εποχή τις εθνικές διεκδικήσεις. Γι’ αυτό υποβλήθηκε σε θυσίες κάθε είδους. Πολέμησε, σε θάλασσες και στεριές. Εξορίσθηκε η κυβέρνησή της. Υποδουλώθηκε από Γερμανούς, Ιταλούς και Βουλγάρους. Γνώρισε το θανατικό από την πείνα της Κατοχής. Στο τέλος του πολέμου και με τους συμμάχους νικητές, η χώρα μας αμείφθηκε ουσιαστικά με… ελάχιστες παραχωρήσεις!

               Ο τότε πρωθυπουργός Εμμανουήλ Τσουδερός, συνέταξε το 1941 ένα αναλυτικό υπόμνημα που το υπέβαλε στο βασιλέα Γεώργιο Β΄ και την επόμενη χρονιά ένα σχεδόν παρόμοιο υπόμνημα παρέδωσε ο βασιλιάς στον πρόεδρο των ΗΠΑ Φραγκλίνο Ρούζβελτ. Η ιστορία αυτών των υπομνημάτων δείχνει, ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις διαχειρίζονται τις καταστάσεις με γνώμονα τα δικά τους γεωστρατηγικά συμφέροντα, χωρίς ίχνος συναισθηματισμού, που συνήθως κατέχει τους μικρότερους σε δύναμη συμμάχους τους.

               Ας παρακολουθήσουμε την ιστορία αυτών των υπομνημάτων, που η εξέλιξη των πραγμάτων τότε, μας έδωσε πίκρες γιατί δεν ευοδώθηκαν οι εθνικές επιδιώξεις, αλλά μας χάρισαν ως ελάχιστη ικανοποίηση για τους αγώνες μας στο πλευρό των συμμάχων, την απελευθέρωση τουλάχιστον των Δωδεκανήσων (το 1948 τελικά) από την Ιταλική κατοχή.

Η Ραιδεστός, λιμάνι διαφυγής Μικρασιατών προσφύγων, το 1922

*Πρόσφυγες στο λιμάνι της Ραιδεστού περιμένουν τα ατμόπλοια.

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Το λιμάνι της Ραιδεστού στις ακτές της Προποντίδας, αποδείχθηκε σωτήριο στις τρομερής Μικρασιατικής Καταστροφής για χιλιάδες Μικρασιάτες πρόσφυγες της Βιθυνίας και άλλων περιοχών της βόρειας Μικράς Ασίας, που έτρεχαν απελπισμένοι να σωθούν από τις σφαγές. Και η διάσωση αυτών των προσφύγων βρέθηκε στο ενδιαφέρον των διπλωματών που έδρευαν στην Κωνσταντινούπολη, αλλά η λήψη των αποφάσεων σωτηρίας πάντα ήταν καθυστερημένες και πάντα λαμβάνονταν μετά από τις σφαγές.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1922 ξέσπασε η μεγάλη πυρκαγιά στη Σμύρνη, ξεκινώντας από την αρμενική συνοικία. Ήδη από τις 9 Σεπτεμβρίου είχαν μπει στην πόλη οι πρώτοι ιππείς Τούρκοι, και δύο μέρες αργότερα ο Μουσταφά Κεμάλ με το επιτελείο του.

               Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Σμύρνη, από τους πρώτους που συνέλαβαν με εντολή του Νουρεντίν Πασά, ήταν ο μητροπολίτης Χρυσόστομος, που τον υπέβαλαν σε φρικιαστικά μαρτύρια και εξευτελισμούς και τελικά τον κατακρεούργησαν στις 27 Αυγούστου 1922, εξαφανίζοντας τελικά ό,τι είχε μείνει από το σεπτό σώματα Ιεράρχη. Η είδηση για έγκλημα αυτό  έγινε  γνωστή στην Ελλάδα με καθυστέρηση κάποιων ημερών!!!

               Από την πρώτη μέρα εκείνου του μαύρου Σεπτέμβρη του 1922, οι ειδήσεις έδειχναν τι θα ακολουθήσει. Μεγάλες δυσχέρειες παρουσίαζε η Σμύρνη όπου είχαν συγκεντρωθεί από πολλές μέρες νωρίτερα άνω των 500.000 ελληνικής καταγωγής προσφύγων, που ήθελαν να φύγουν, πάση θυσία, λόγω των σφαγών και να εγκατασταθούν στην Ελλάδα.

               Σημαντικό τότε αποδείχθηκε το λιμάνι της Ραιδεστού. Χιλιάδες πρόσφυγες από τη Βιθυνία, την Προύσα και άλλες περιοχές της βόρειας Μικράς Ασίας, οδοιπορώντας κατέφευγαν στο λιμάνι των Μουδανιών και από εκεί περνούσαν σχετικά εύκολα στο λιμάνι της Ραιδεστού. Υπολογίσθηκε τότε ότι πλέον των 150.000 ατόμων βρήκαν προσωρινό καταφύγιο στη Ραιδεστό και από εκεί πήραν το δρόμο για την ελεύθερη Ελλάδα. Στο λιμάνι των Μουδανιών και της Πανόρμου κατευθύνθηκε και το Γ΄ Σώμα Στρατού, για να περάσει συντεταγμένο στο λιμάνι της Ραιδεστού. Άλλωστε στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου 1922 πολλές χιλιάδες ΑνατολικοΘρακιωτών, διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν τα πάντα και να φύγουν και αυτοί. Απελπισία παντού… 

               Από την πλευρά της Ελλάδας έγιναν διαβήματα προς τις λεγόμενες συμμαχικές κυβερνήσεις για τη διάσωση των προσφύγων. Κατά την ειδησεογραφία των αρχών Σεπτεμβρίου, όλοι γνώριζαν ότι χωρίς τη βοήθεια των συμμάχων αλλά και της Αμερικής αυτή η σωτηρία θα ήταν δύσκολη. «Η Κυβέρνησις όθεν επικαλείται τα χριστιανικά αισθήματα των Δυνάμεων τούτων και παρακαλεί όπως δοθεί έμπρακτος βοήθεια δια την διάσωσίν και εγκατάστασίν των». Ο υπουργός Εξωτερικών Νικόλαος Καλογερόπουλος πραγματοποίησε σχετικές συνεννοήσεις με τους πρέσβεις της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας και αργότερα έγινε σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό Νικόλαο Τριανταφυλλάκο.

1878: Η ξεχασμένη υγειονομική κρίση της Κωνσταντινούπολης

*Η Κωνσταντινούπολη

 

*Τύφος και ευλογιά

*Νεκρά ζώα στη θάλασσα

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Ο Μάρτης του 1878 στην Κωνσταντινούπολη δεν μύριζε άνοιξη. Η θαλάσσια αύρα του Βοσπόρου, δεν έφερνε το δροσερό χάδι, αλλά απαίσιες οσμές. Το αεράκι ψηλά στους μιναρέδες, δεν ήταν όπως παλιά. Τα κύματα δεν λαμπύριζαν από τις ακτίνες του ήλιου. Επάνω τους κολυμπούσε ο θάνατος. Στα σοκάκια, οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν κατηφείς. Η πόλη των πόλεων, η Βασιλεύουσα, αντιμετώπιζε βαρύτατη υγειονομική κρίση.

               Η Τουρκία, βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Ηττημένη στον ρωσοτουρκικό πόλεμο, είχε υποχρεωθεί να υπογράψει την ταπεινωτική συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και αναζητούσε διεθνή στηρίγματα, για να σώσει την πρωτεύουσα της από την κάθοδο των Ρώσων του Τσάρου Αλέξανδρου Α’, που η διάβασή τους από τον Αίμο δημιούργησε χιλιάδες Τούρκων προσφύγων, οι οποίοι κατέφευγαν με κάθε μέσο στη Κωνσταντινούπολη. 

Οι Τούρκοι της Αδριανούπολης και της Βόρειας Θράκης, προσπαθούσαν να φύγουν όπως- όπως από το 1877. Προορισμός η πρωτεύουσα. Στην ελληνική εφημερίδα «Νεολόγος» της Κωνσταντινούπολης, του Ιανουαρίου 1878, υπάρχουν πολλές ανταποκρίσεις από την Αδριανούπολη, που μιλούν για σύγχυση και αταξία, ενόψει της καθόδου των Ρώσων. Μέσα στην Αδριανούπολη κατέφυγαν χιλιάδες πρόσφυγες, ανάμεσα στους οποίους 4.460 στρατιωτικοί (ασθενείς ή τραυματίες).

          Το κρύο ήταν δριμύτατο και το θερμόμετρο έδειχνε 10 βαθμούς της κλίμακας Ρεωμύρου κάτω του μηδενός. Υπάρχουν στον Τύπο περιγραφές για νεαρή μητέρα που κρατούσε στην αγκαλιά της το νεκρό βρέφος της, το οποίο είχε χάσει τη ζωή του εξαιτίας του κρύου. Μια άλλη τουρκάλα γέννησε μέσα σε ένα βαγόνι. Ακόμα και μαστιγώσεις πολιτών για ασήμαντες αφορμές από Βούλγαρους που διορίσθηκαν από τους Ρώσους ως αστυνομικοί μετά την κατάληψη της Ανατολικής Θράκης, αναφέρθηκαν.

          Ρακένδυτοι πρόσφυγες έφταναν από τη Φιλιππούπολη μέσα σε ανοιχτά βαγόνια αφού ταξίδευαν μέσα στο ψύχος επί 26 ώρες και είχαν αναμείνει τις αμαξοστοιχίες άλλες 48 ώρες για να τους παραλάβουν.

Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου 1878, ρωσική μαχαιριά στα μη Σλαβικά έθνη της Χερσονήσου του Αίμου

*Λαϊκή λιθογραφία, με τον Ιγνάτιεφ να αναγγέλει στη Μεγάλο Δούκα Νικόλαο την υπογραφή της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου (Γεννάδειος Βιβλιοθήκη)

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου του 1878, είναι μια από τις πλέον βραχύβιες συνθήκες, αλλά τα απόνερά της ταλαιπώρησαν για δεκάδες χρόνια τα κράτη και τους λαούς της Χερσονήσου του Αίμου, διότι γιγάντωσε τον εθνικισμό, την εκδικητικότητα και τον αδηφάγο μεγαλοϊδεατισμό των Βουλγάρων, παρά την γρήγορη κατάργησή της από το  Συνεδρία του Βερολίνου.

Αυτή η τραυματική συνθήκη ήταν αποτέλεσμα του Ρωσοτουρκικού πολέμου, που κατέληξε με ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τη δεύτερη μετά το 1829. Ο πόλεμος αυτός άρχισε το 1877, φούντωσε όλες τις ελπίδες των αλύτρωτων εθνών, ότι πλησιάζει η στιγμή της απελευθέρωσής τους από τον Τουρκικό ζυγό. Όλοι πίστευαν τις ψευδοπροφητείες για το «ξανθόν γένος» και όλοι- πλην των Βουλγάρων- απογοητεύθηκαν όταν οι Χριστιανοί Ρώσοι, έδειξαν αμέσως τις προτιμήσεις τους προς τους Βουλγάρους, που τους καθιστούσαν «χωροφύλακες» της περιοχής, αγνοώντας τους άλλους ομόδοξους λαούς. 

               Η νίκη των Ρώσων και η προέλασή τους προς την Κωνσταντινούπολη ανάγκασε τους Τούρκους να συμφωνήσουν  αρχικά σε ανακωχή η οποία υπογράφηκε στην Αδριανούπολη, στις 19 Ιανουαρίου. Τελικά, μετά από παρεμβάσεις της Αγγλίας και της Αυστρουγγαρίας, οι Ρώσοι ανέστειλαν την είσοδό τους στην Κωνσταντινούπολη και δέχτηκαν να υπογράψουν με τους Τούρκους τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, στο γνωστό προάστιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με τη συνθήκη αυτή η Τουρκία αναγνώριζε την ανεξαρτησία της Σερβίας, του Μαυροβουνίου και της Ρουμανίας. Σημαντικό όμως σημείο της συνθήκης ήταν ότι η Τουρκία εξαναγκάσθηκε να κάνει εδαφικές παραχωρήσεις και να δεχθεί την ίδρυση αυτόνομης, φόρου υποτελούς ηγεμονίας της Βουλγαρίας, με σύνορα, που έφταναν από τη Μαύρη έως την Αδριατική Θάλασσα και το Αρχιπέλαγος του Αιγαίου!!! Η επικράτειά της συνολικής έκτασης 163.000 τετρ. χλμ. άρχιζε από τη Μήδεια, 60 μίλια από την Κωνσταντινούπολη, περιλάμβανε το Λουλέ Μπουργκάς (Αρκαδιούπολη) προχωρούσε βόρεια της Αδριανούπολης που την άφηναν στους Τούρκους και από εκεί κατέβαινε νότια έως το Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη) και συνέχιζε αφήνοντας στην Τουρκία τη Χαλκιδική και την πόλη της Θεσσαλονίκης . Από εκεί προχωρούσαν τα βουλγαρικά σύνορα νότια της Καστοριάς και έφταναν έως 50 μίλια από την Αδριατική, περιλαμβάνοντας το Μοναστήρι, την Αχρίδα και τα Σκόπια!!! Οι Ρώσοι παραχώρησαν την Δοβρουτσά στους Ρουμάνους, αλλά κράτησαν για τον εαυτό τους τη Βεσσαραβία. Η υπογραφή της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου προκάλεσε μεγάλο ερεθισμό της κοινής γνώμη της Ελλάδας.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης προς τον Αλέξανδρο Μπάτενμπεργκ, για τη Θράκη

*Αριστερά ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας Χαρίλαος Τρικούπης και δεξιά ο Ηγεμών της Βουλγαρίας πρίγκιπας Αλέξανδρος Μπάτεμπεργκ

*Ο  Ελληνισμός, δεν θα δεχτεί 

να διακόψει 

την εδαφική  συνέχεια 

με τη Θράκη

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Βαθειά στη σκέψη του Χαρίλαου Τρικούπη και όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών και όταν ήταν πρωθυπουργός, ήταν ριζωμένη η μέριμνα για τον αλύτρωτο Ελληνισμό, που ζούσε στη σκλαβιά, κάτω από την εξουσία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά από τις άλλες ανιστόρητες βλέψεις των Βουλγάρων. Η Χερσόνησος του Αίμου, στα τέλη του 19^ου αιώνα ζούσε τόσο με τις συνέπειες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, όσο και με τις προσδοκίες των λαών που ασφυκτιούσαν κάτω από την σουλτανική επιβολή. 

               Η στρατηγική αντίληψη του Χαρίλαου Τρικούπη για το μέλλον της Θράκης, αφορούσε την αναγκαία ύπαρξη της εδαφικής συνέχειας με τη Μακεδονία. Και αυτήν άποψη την είπε ξεκάθαρα και κοφτά στον ηγεμόνα της Βουλγαρίας πρίγκιπα Αλέξανδρο Μπάτενμπεργκ, που επισκέφθηκε την Αθήνα το 1883. Επρόκειτο για τον πρώτος ηγεμόνα της Βουλγαρίας (1879 - 1886).

Ο Αλέξανδρος, που γεννήθηκε στη Βερόνα της Ιταλίας, γνωστός και με το χαϊδευτικό «Σάντρο» ήταν ο δευτερότοκος γιος του Αλέξανδρου της Έσσης και της Ιουλίας φον Χάουκε. Η μητέρα του ήταν κυρία των τιμών της Τσαρίνας και εκεί τη γνώρισε ο πατέρας του, Αλέξανδρος. Ο γάμος του πατέρα του ήταν μοργανατικός. Στην Ιουλία και στα παιδιά της απονεμήθηκε ο τίτλος των πριγκίπων του Μπάτενμπεργκ, από τη ονομασία  μιας παραδοσιακής κατοικίας των μεγάλων δουκών της  Έσσης. Ο πατέρας του ανήκε στον Οίκο της Έσσης-Ντάρμστατ και έγινε ιδρυτής του κλάδου του Μπάτενμπεργκ, που αργότερα μετονομάστηκε σε Οίκο των Μαουντμπάτεν. Το 1878, μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο και τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, ακολούθησε το συνέδριο του Βερολίνου. Τότε οριστικοποιήθηκε η δημιουργία αυτόνομης Βουλγαρικής Ηγεμονίας που περιλάμβανε τη χώρα μεταξύ του ποταμού Δούναβη και της οροσειράς του Αίμου. Στη Βουλγαρική Ηγεμονία τοποθετήθηκε τον Απρίλιο του 1879, Ηγεμόνας ο Αλέξανδρος Μπάτενμπεργκ, ηλικίας 22 ετών, Αυστριακός, συγγενής της τσαρικής οικογένειας, προσκείμενος προς την ρωσική πανσλαβιστική πολιτική.

Η περιοχή στα νότια της οροσειράς του Αίμου έως την οροσειρά της Ροδόπης αποτέλεσε αυτόνομη επαρχία με την ονομασία «Ανατολική Ρωμυλία» με την πολιτική και στρατιωτική επικυριαρχία του Σουλτάνου. Το 1885 έγινε η βίαιη προσάρτησή της στην Βουλγαρική επικράτεια, την οποία αποδέχθηκε ο Αλέξανδρος Μπάτεμπεργκ. Έτσι ενοποιήθηκε με το Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας επίσης υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και συνέχισε να είναι de jure Οθωμανική επαρχία, μέχρι το 1908, οπότε η Βουλγαρία ανακηρύχτηκε ανεξάρτητη.

Μια λαιμητόμος, που δεν λειτούργησε κανονικά το 1865 και αναστάτωσε την Αθήνα!!!

*Ο Λόφος των Νυμφών, συνήθης τόπος εκτελέσεων

 

 

*Δραματική εκτέλεση καταδίκου,

δίπλα στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

*Αναζήτηση κατσίβελων στη Θράκη

για να τους κάνουν δήμιους, το 1843

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

               Μια καρατόμηση ενός καταδίκου του 1865 με λαιμητόμο, στην οποία σημειώθηκαν αλλεπάλληλες αστοχίες, με κορυφαία την αποτυχία της αποκοπής της κεφαλής του δολοφόνου, αναστάτωσαν τότε την Αθήνα και έγειραν, διάφορα ηθικά διλήμματα.

               Επρόκειτο για την εκτέλεση του Θωμά Ρω… ο οποίος είχε καταδικασθεί, γιατί δύο χρόνια νωρίτερα, είχε δολοφονήσει με ειδεχθή τρόπο τον Εμμανουήλ Λύτρο, γραμματέα της διοικητικής αστυνομίας Αθηνών και Πειραιώς. Ο Θωμάς Ρω… με καταγωγή από την Ιθάκη, είχε καταδικασθεί από το Κακουργιοδικείο της Χαλκίδας εις θάνατον. Την εποχή εκείνη, ίσχυε η χρήση λαιμητόμου για την εκτέλεση των λεγόμενων κεφαλικών ποινών.

Η λαιμητόμος ή γκιλοτίνα ή γκιγιοτίνα πήρε το όνοµά της από τον γάλλο γιατρό και βουλευτή Ζοζέφ Γκιγιοτέν, ο οποίος στα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης θέλησε να ανακαλύψει έναν λιγότερο οδυνηρό τρόπο για την τιμωρία των πολιτικών αντιπάλων από εκείνον της αγχόνης ή τον αποκεφαλισµό με ξίφος.

Στην Ελλάδα, η λαιμητόμος είχε συνδυασθεί με το καθεστώς της Βαυαροκρατίας και είχε καταστεί μισητό όργανο της εξουσίας. Χρησιμοποιήθηκε, ως τις αρχές του 20ού αιώνα. Υπήρχε λαιμητόμος και στις φυλακές του Παλαμηδιού, στο Ναύπλιο. Με γκιλοτίνα εκτελέστηκε ο δολοφόνος του Πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηλιγιάννη, ο Κώστας Γερακάρης, το 1906.

Μία λαιμητόμος σώζεται σήμερα στο Εγκληματολογικό Μουσείο του Πανεπιστημίου Αθηνών.

*Η είδηση της καρατόμησης στην "Αυγή" του 1865

Οι Έλληνες πένθησαν τον δολοφονηθέντα πρόεδρο των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν

*Η δολοφονία του Αβραάμ Λίνκολν σε αμερικανική λαϊκή λιθογραφία εποχής

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Οι Έλληνες πένθησαν ειλικρινά τον δολοφονηθέντα Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Αβραάμ Λίνκολν, στις 14 Απριλίου 1865. Η είδηση της δολοφονίας του έγινε γνωστή στην Αθήνα, από τις εφημερίδες της εποχής, τρείς μέρες αργότερα.

Ο Αβραάμ Λίνκολν γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου σε ένα χωριό του Κεντάκι. Σπούδασε νομικά και ήταν δικηγόρος. Εξελέγη ως ο 16ος Πρόεδρος των ΗΠΑ από το 1861 έως την δολοφονία του τον Απρίλιο του 1865. Ήταν ο πρώτος Πρόεδρος, που προέρχονταν από το κόμμα των ρεπουμπλικανών. Άσκησε μετριοπαθή πολιτική σε καιρούς δύσκολους για τους Αμερικανούς, που είχαν επιδοθεί σε εμφύλιο πόλεμο από το 1861 έως το 186. Οι Νότιοι κατά των Βορείων. Με την πολιτική του επέτυχε να διατηρήσει την Ένωση με δικαιοσύνη νικώντας τους εξεγερμένους του Αμερικανικού Νότου, που ήθελαν να διατηρηθεί η σκλαβιά των μαύρων, ενώ μέγιστης σημασίας πολιτική του πράξη, υπήρξε  η περίφημη Διακήρυξη Χειραφέτησης του 1865 με την οποία καταπολέμησε τη δουλεία στις ΗΠΑ, που αφορούσε τους μαύρους των ΗΠΑ. Επρόκειτο για την ψήφιση της 13ης τροπολογίας του Αμερικανικού Συντάγματος (1 Φεβρουαρίου 1865), με την οποία καταργήθηκε και επίσημα η δουλεία.

Η δολοφονία του έγινε τη Μεγάλη Παρασκευή,  στις 14 Απριλίου 1865, ενώ βρισκόταν στο θεωρείο του Θεάτρου Φορντ της Ουάσιγκτον. Ο δολοφόνος του, Τζον Γουίλκς Μπουθ, ηθοποιός και φανατικός υποστηρικτής των Νοτίων, τον πυροβόλησε στο κεφάλι, αναφωνώντας στα λατινικά «Sic semper tyrannis!», δηλαδή «Έτσι πάντα στους τυράννους!». Ο Λίνκολν μεταφέρθηκε σε γειτονικό σπίτι σε κωματώδη κατάσταση, όπου και εξέπνευσε νωρίς το πρωί της επόμενη μέρας 15ης Απριλίου. Ο δολοφόνος του κυνηγήθηκε από τις ομοσπονδιακές αστυνομικές υπηρεσίες και εγκλωβίστηκε  σε έναν αχυρώνα στη Βιρτζίνια όπου πολιορκήθηκε και μετά από 12 μέρες, τραυματίστηκε από τους διώκτες του, πεθαίνοντας λίγο αργότερα. Όπως αποδείχθηκε, ήταν μέλος κάποιας σπείρας φανατικών.

Κατά την ελληνική εφημερίδα «Κλειώ» που εξεδίδετο στην Τεργέστη (αρ, φύλλου 202) «ο δολοφόνος του δυστυχούς Λίνκολν έλαβε τα επίχειρα της βδελυράς κακουργίας του, ουχί μεν υποστάς τον δι’ αγχόνης αισχρόν θάνατον, αλλά φονευθείς εν τινι συμπλοκή προς τους καταδιώκοντας αυτόν χωροφύλακας».

Η εθελοντική δράση του καπετάν Κρομμύδα στους Βαλκανικούς Πολέμους

*Ο Σπύρος Μήτσης ή καπετάν Κρομμύδας

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

               Στους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους, πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν η γενναιότητα και η μαχητικότητα των στρατευμένων, η διοικητική ικανότητα των αξιωματικών όλων των βαθμών και ο ασίγαστος πατριωτισμός όλων και η πίστη στον αγώνα τους, που οδήγησαν την Ελλάδα, στο διπλασιασμό του εδάφους της και στο διπλασιασμό του πληθυσμού της. Μέσα σ’ αυτές τις αρετές, αναδείχθηκε και το πνεύμα του πατριωτικού εθελοντισμού, ο οποίος πρόσφερε στο αγωνιζόμενο έθνος σημαντικές δυνάμεις.

               Το φαινόμενο του πατριωτικού εθελοντισμού, συνήθως παραβλέπεται, αν και η προσφορά του υπήρξε μεγίστη για την κατάκτηση της τελικής νίκης. Εθελοντές τότε, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, όπου ανθούσε Ελληνισμός, όπως από την Αμερική, από τη σκλαβωμένη Κύπρο, από την Αίγυπτο κ.λπ. αλλά και από τα μέρη του αλύτρωτου Ελληνισμού, που προσδοκούσε εναγωνίως να απελευθερωθεί, έσπευσαν να παράσχουν κάθε είδους βοήθεια στην αγωνιζόμενη Ελλάδα. Μια πτυχή αυτού φαινομένου ήταν και τα εθελοντικά ανταρτικά σώματα, που σχηματίσθηκαν επιτόπου και στήριξαν τις ένοπλες δυνάμεις.

               Ειδικά στην Ήπειρο ήταν τόσο μεγάλη η βοήθεια των εθελοντών, που ο στρατός δημιούργησε το Μικτό Στράτευμα Ηπείρου (ΜΣΗ) στο οποίο υπήγαγε όλες τις εθελοντικές ομάδες ιδιωτών που προσήλθαν αυτοβούλως να πολεμήσουν, κατά την εφημερίδα «Εμπρός» (28 Νοεμβρίου 1912). Επικεφαλής τους είχε τοποθετηθεί ο απόγονος των Μποτσαραίων του Σουλίου μόνιμος αξιωματικός Δημήτριος Νώτη Μπότσαρης.

               Το ΜΣΗ κάτω από δυσμενέστατες καιρικές συνθήκες πήρε μέρος σε διάφορες μάχες και συνετέλεσε στην εκκαθάριση της Ηπείρου από σώματα Αλβανοτσάμηδων, που καταδυνάστευαν τον εγχώριο πληθυσμό. Ο Μπότσαρης είχε την ατυχία να τραυματισθεί σοβαρά στη φτέρνα, να κακοφορμίσει το τραύμα του από τις συνεχείας πορείες και να αναγκασθεί να μεταβεί στην Άρτα για να χειρουργηθεί. Στη θέση του τοποθετήθηκε ο αντισυνταγματάρχης Μηχανικού Χρήστος (ή Κίτσος) Μαλάμος και αυτός απόγονος Σουλιωτών.

1913: Όταν οι Βούλγαροι πήραν την Αδριανούπολη. Μαρτυρίες αυτοπτών

*Το Σερβικό Ιππικό εισέρχεται στον Αδριανούπολη, από τα δυτικά.

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

 

           Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913 υπήρξαν μέγιστο πολιτικοστρατιωτικό γεγονός, που οδήγησε σε μεγάλες γεωστρατηγικές ανακατατάξεις στη Χερσόνησο του Αίμου. Η σημασία έγκειται στο γεγονός ότι Χριστιανικά νεόκοπα κράτη συνασπίσθηκαν εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και απέσπασαν εδάφη της. Η Θράκη και η Μακεδονία βρέθηκαν τότε στο επίκεντρο των πολεμικών γεγονότων.

               Μια από τις σημαντικότερες μάχες, έγινε για την κατάληψη της Αδριανούπολης μετά από πολιορκία πέντε μηνών και έθρεψε τα όνειρα των Βουλγάρων ότι μπορεί να μπούνε και στην Κωνσταντινούπολη!!!

Οι Βούλγαροι κήρυξαν τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις 4 Οκτωβρίου 1912. Σύμμαχοί τους ήταν οι Έλληνες, οι Σέρβοι και οι Μαυροβούνιοι. Η πρώτη εύκολη επιτυχία για τα βουλγαρικά στρατεύματα, ήταν η κατάληψη του Μουσταφά Πασά (σήμερα Σβίλεγκραντ), γιατί οι Τούρκοι το εγκατέλειψαν, μετά από μάχη, υποχωρώντας.

            Στην περιοχή των Σαράντα Εκκλησιών έγιναν πολύνεκρες μάχες. Επικεφαλής των Βουλγαρικών δυνάμεων ήταν ο στρατηγός Δημήτριεφ. Οι Σαράντα Εκκλησίες καταλήφθηκαν μετά από πείσμονες μάχες στις 11 Οκτωβρίου 1912, ενώ ο τουρκικός στρατός υποχωρούσε προς τη Βιζύη. Οι Βούλγαροι απωθώντας τους Τούρκους, προέλασαν κατά μήκος των δύο οχθών του Έβρου και μαχόμενοι ακόμα και σώμα με σώμα με τις εφ’ όπλου λόγχες τους έφτασαν  μπροστά στις πρώτες οχυρώσεις της Αδριανούπολης. Από τις πρώτες περιμετρικές οχυρές τοποθεσίες, που κατέλαβαν οι Βούλγαροι, ήταν το Τσιρμέν (σήμερα Ορμένιο) και έτσι προωθήθηκαν ως τις όχθες του ποταμού Άρδα. Μαζί τους πολεμούσαν και συμμαχικά Σερβικά στρατεύματα υπό τον στρατηγό Στεπάν Στεπάνοβιτς. Οι Βούλγαροι προωθούσαν τις θέσεις τους πιέζοντας προς την κατεύθυνση της Αδριανούπολης. Έτσι κατόρθωσαν να καταλάβουν και τα υψώματα των Μαρασίων. Σύντομα μπόρεσαν να καταλάβουν και το Καραγάτς. Απέβλεπαν να απομονώσουν την Αδριανούπολη.

Στα πρόθυρα της Αδριανούπολης γίνονταν σφοδρές μάχες από τα μέσα του Οκτωβρίου. Η συνολική εξωτερική οχύρωση της Αδριανούπολης είχε κυκλικό σχήμα.

Τα Στενά των Δαρδανελίων και του Βοσπόρου, στο μύθο, στην ιστορία και στη διεθνή διπλωματία

*Αριστερά τα Στενά των Δαρδανελίων και δεξιά ο Βόσπορος.

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Τα Στενά των Δαρδανελίων και του Βοσπόρου, είναι ένα από τα στρατηγικότερα σημεία της Ανατολικής Μεσογείου και αποτελούν μείζονος σημασίας πλεονέκτημα για την χώρα που τα κατέχει και εν προκειμένω την Τουρκία, που της επιτρέπουν να κάνει τα γνωστά «Ανατολίτικα παζάρια» και να επιτυγχάνει, όταν διατυπώνει απαιτήσεις ή διενεργεί εκβιασμούς, σε διεθνές επίπεδο. Τα Στενά έχουν παίξει πρωτεύοντα στρατηγικό ρόλο στην ιστορία και για μακρό διάστημα. Η ιστορία αυτών των Στενών χάνεται στα βάθη της ιστορίας, εμπλέκεται σε πολέμους και πρωταγωνιστεί στα αέναα παιχνίδια της διπλωματίας.

               Οι απαρχές της ιστορίας των Στενών, βρίσκονται στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία με τους μύθους του Φρίξου και της Έλλης, του Τρωικού Πολέμου και της Αργοναυτικής Εκστρατείας του Ιάσονα. Μέσα από τα περιβλήματα των μύθων, βρίσκεται πάντα η ουσία, που στην περίπτωσή μας, είναι η αναζήτηση των πλούσιων αγαθών, τα οποία παράγουν οι χώρες του Ευξείνου Πόντου, που είναι γνωστός ως Μαύρη Θάλασσα. Αλλά πέραν της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας, τα Στενά δεν έπαψαν ποτέ να προκαλούν το ενδιαφέρον όλων και κατά τους ιστορικούς χρόνους. Το 608-606 π.Χ. οι Αθηναίοι πολέμησαν με τους Μυτιληναίους για τον έλεγχο των Στενών, προκειμένου να μεταφέρουν σιτηρά από τα λιμάνια του Πόντου. Οι ίδιοι κατά τη διάρκεια της γνωστής κραταιάς Αθηναϊκής Ηγεμονίας, είχαν επιβάλει τον λεγόμενο «Ελλησπόντιο φόρο» κατά τον 5^ο π.Χ. αιώνα.

Την άνοιξη του 341 π.Χ. ο Φίλιππος απειλούσε το Βυζάντιο και επειδή οι βόρειες ακτές του Ευξείνου  ήταν οι σιτοβολώνες της Ελλάδας, οι Αθηναίοι παρά το γεγονός ότι δεν συμπαθούσαν τους Βυζάντιους, επινοούσαν τρόπους για να εμποδίσουν το Φίλιππο θα δεσπόσει στον είσπλουν του Ευξείνου, δηλαδή στο Βόσπορο.

Ξεχασμένες κρίσιμες στιγμές της Αθήνας- Λιθοβολούσαν τα σπίτια πολιτικών αρχηγών

*Ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και οι υπουργοί του Χαρίλαος Τρικούπης και Θεόδωρος Δηλιγιάννης, το 1878 

                                         

 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Δραματικά διλήμματα αντιμετώπισε η Ελλάδα κατά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877-1878 και ειδικά όταν φάνηκε ότι οι Ρώσοι υπερίσχυαν σε όλα τα μέτωπα και οι Τούρκοι υποχωρούσαν. Στην Ελλάδα της Μελούνας, σχηματίσθηκαν δύο τάσεις. Η μία υπέρ της συμμετοχής μας στον πόλεμο στο πλευρό των Ρώσων και η άλλη υπέρ της αυτοσυγκράτησης γιατί θεωρούσαν ότι η χώρα δεν ήταν έτοιμη να πάρει μέρος σε ένα πόλεμο.

               Μεγαλύτερες ελπίδες όμως έτρεφαν οι Έλληνες των αλύτρωτων περιοχών, που έβλεπαν να ηττάται η Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι ίδιοι πίστευαν ότι θα τους δοθεί η πολυπόθητη ελευθερία από ένα χριστιανικό έθνος, όπως οι Ρώσοι. Τελικά και αυτοί διαψεύσθηκαν οικτρά, ειδικά οι Έλληνες γιατί οι Ρώσοι προώθησαν τους Βουλγάρους, δημιούργησαν μια Μεγάλη Βουλγαρία από τον Εύξεινο Πόντο έως την Αδριατική. Το τερατούργημα των Ρώσων δεν κράτησε πολύ γιατί το Συνέδριο του Βερολίνου το καλοκαίρι του 1878 ανέτρεψε τις αποφάσεις των Ρώσων. Αυτά όμως είναι μια άλλη ιστορία.

               Σήμερα θα δούμε την άγρια κατάσταση που επικράτησε στην Αθήνα, όταν έφτασαν τα άσχημα μαντάτα, μετά την ανακωχή που δέχθηκαν οι Τούρκοι με τους όρους που επέβαλαν οι Ρώσοι και κυρίως μετά την κατάληψη και της Αδριανούπολης, που άνοιγε το δρόμο για να μπουν οι Ρώσοι ενδεχομένως και μέσα στην Κωνσταντινούπολη.

Στην Αθήνα, υπήρχε συναντίληψη όλων των κομμάτων, ότι η Ελλάδα είχε δική της εθνική αποστολή «ως πυρήν και πρόδρομος της εν τω πληρώματι του χρόνου συμπήξεως άπαντος του Ελληνισμού εν κράτει ελευθέρω» όπως είχε γράψει χαρακτηριστικά στην εφημερίδα «Ώρα» ο Χαρίλαος Τρικούπης από τις 2 Ιουλίου 1876.

               Υπήρχαν όμως οι εγγενείς δυσχέρειες που αντιμετώπιζε το μικρό Ελληνικό βασίλειο. Όπως είχε αποδείξει από το 1866 και η Επανάσταση της Κρήτης, οι οργανωτικές, οικονομικές και στρατιωτικές δυνατότητες της Ελλάδας, επέβαλαν μεγάλη αυτοσυγκράτηση, γιατί η χώρα δεν ήταν ετοιμοπόλεμη. Έτσι, πολλοί πολιτικοί της εποχής εκείνης θεωρούσαν ότι έπρεπε να αξιοποιηθούν υπέρ της Ελλάδας, πρωτίστως οι υπολογισμοί τους οποίους έκαναν οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες έβλεπαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως τον «Μεγάλο Ασθενή», που ήθελαν να «διαμοιράσουν τα ιμάτιά του» χωρίς όμως καμιά Μεγάλη Δύναμη να επιχειρήσει να καταλάβει για λογαριασμό της τα Στενά των Δαρδανελίων και την ίδια Κωνσταντινούπολη. Άσχετα από τις σκέψεις που έκαναν οι ηγεσίες των ελληνικών κομμάτων, με αφορμή των Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877, η κοινή γνώμη παρουσίαζε μια διαρκώς αυξανόμενη εθνικιστική διέγερση, για κήρυξη πολέμου κατά της Τουρκίας. Για το λόγο αυτό σημειώθηκαν πολλά και μεγάλα συλλαλητήρια με τη συμμετοχή του Πανεπιστημίου, της Εκκλησίας και την ανοχή των κυβερνήσεων και το 1877 και το 1878.

Οι αντάρτες στα βουνά και οι διεθνείς μετωπικές επιτροπές βοήθειας

*Η εφημερίδα "Ελευθερία" των Αθηνών για το συνέδριο των Παρισίων για βοήθεια στους αντάρτες

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Η απροθυμία της ΕΣΣΔ και των κρατών- δορυφόρων της να αναγνωρίσουν την λεγόμενη Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, που δημιούργησαν οι αντάρτες στα βουνά, μαχόμενοι εναντίον της νόμιμης κυβέρνηση της Αθήνας, οδήγησε το ΚΚΕ να στραφεί προς τις διάφορες μετωπικές κομμουνιστικές ή φιλοκομμουνιστικές οργανώσεις διαφόρων χωρών.

               Σχετική επιτυχία σημείωσε η προσπάθεια των ανταρτών στη Γαλλία, όπου υπήρχαν πολλοί διανοούμενοι, διατεθειμένοι να δώσουν βοήθεια. 

Μια Διεθνής Επιτροπή Συντονισμού για τη βοήθεια στους κομμουνιστές αντάρτες της Ελλάδας, δημιουργήθηκε το 1948 με έδρα το Παρίσι, για να παρέχει ένα οργανωτικό κέντρο για τις ομάδες που εκπροσωπούνταν στην Επιτροπή και ασχολούνταν με την προώθηση παντός είδους βοήθειας όπως χρήματα, τρόφιμα, ιματισμός, φάρμακα κ.ά. προφανώς πλην πολεμικού υλικού, που το είχαν αναλάβει κράτη, που ανήκαν στο λεγόμενο Παραπέτασμα. 

Την άνοιξη του 1948 διάφορες επιμέρους «Επιτροπές Βοήθειας» που είχαν οργανωθεί στην Ανατολική και Δυτική Ευρώπη, τους τελευταίους μήνες, συσσωματώθηκαν μέσω μιας Διεθνούς Συντονιστικής Επιτροπής, που είχε δημιουργηθεί στο Παρίσι. Η επιτροπή αυτή οργάνωσε Συνέδριο για την «Βοήθεια στη Δημοκρατική Ελλάδα» στις 10 και  11 Απριλίου 1948.

Αυτές οι οργανώσεις υποτίθεται ότι είχαν κύρια αποστολή μόνο, την παροχή ανακούφισης (φαγητό, ρουχισμό, ιατρικές προμήθειες) στους Έλληνες αντάρτες, και παρόλο που είναι ξεκάθαρο ότι το κύριο έργο τους βρίσκονταν στα συμβατικά πεδία της παροχής δημόσιας βοήθειας και άσκησης προπαγάνδας, υπέκρυπταν και πολιτικούς σκοπούς, περίπου όπως και στην περίπτωση των οργανώσεων που ιδρύθηκαν το 1936, για να βοηθήσουν τους Ισπανούς Δημοκρατικούς, στον Ισπανικό Εμφύλιο, εναντίον  του δικτάτορα Φράνκο.

Στους σκοπούς τους περιλαμβάνονταν επίσης στόχοι, όπως η στρατολόγηση εθελοντών και η διοχέτευση χρηματικών κεφαλαίων προς το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Πριν από το Διεθνές Συνέδριο για τους αντάρτες, σχηματίστηκε μια σειρά επιτροπών- σφραγίδων στην Ανατολική και Δυτική Ευρώπη, όπως εκτιμούσαν οι μυστικές υπηρεσίες δημοκρατικών χωρών και κυρίως οι αμερικανικές.