Μια άγνωστη ελληνική μετανάστευση

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/965217/gallery/epikairothta/ellada/mia-agnwsth-ellhnikh-metanasteysh

*Ο αγροτικός πληθυσμός του Πόντου άρχισε να αστικοποιείται, να εκπαιδεύεται και βαθμιαία να υιοθετεί τα δυτικά πρότυπα. Η φωτογραφία αποτυπώνει τη μετάβαση από την παραδοσιακή ενδυμασία στην «ευρωπαϊκή».

Γράφει ο κ. ΒΛΑΣΗΣ ΑΓΤΖΙΔΗΣ*

Στις 31 Αυγούστου του 1880 κυκλοφόρησε στην Τραπεζούντα το εβδομαδιαίο 14σέλιδο περιοδικό «Εύξεινος Πόντος», με την ένδειξη «Σύγγραμμα περιοδικόν εβδομαδιαίον». Η έκδοσή του διήρκεσε ένα χρόνο. Το τελευταίο τεύχος εκδόθηκε στις 7 Αυγούστου του 1881. Εκδόθηκαν 53 τεύχη με συνολικό αριθμό σελίδων περί τις 870. Υπήρξε το πρώτο έντυπο που κυκλοφόρησε στον μικρασιατικό Πόντο, την εποχή που η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε απολέσει σημαντικά εδάφη στον νότιο Καύκασο μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78.

Η ιδεολογική και πολιτική γραμμή του περιοδικού είναι συμβατή με το κυρίαρχο ρεύμα του ελληνοθωμανισμού, που έχει επικρατήσει στις ελίτ των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σε γλώσσα καθαρεύουσα, η θεματολογία του περιοδικού περιελάμβανε κοινωνικά και λαογραφικά ζητήματα, καθώς και ειδήσεις από τον ελληνισμό της Ελλάδας, της Διασποράς και του Πόντου. Ιδιαιτέρως το απασχολούσε το φαινόμενο της μεγάλης μεταναστευτικής ροής Ελλήνων από τον μικρασιατικό Πόντο προς τις ρωσοκρατούμενες περιοχές. Η μεταναστευτική αυτή κίνηση θεωρείται από τους εκδότες ως η σημαντικότερη και η πλέον επικίνδυνη εξέλιξη για τον ελληνισμό του Πόντου.

Η ιστορική σημαία της Κομοτηνής

 *Έπαρση της ιστορικής σημαίας στην Κομοτηνή

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Κομοτηνή, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 14 Μαΐου την επέτειο της απελευθέρωσής της. Στο επίκεντρο των εορτασμών, βρίσκεται πάντα η ιστορική σημαία, που έραψαν και κέντησαν κάπως βιαστικά μέσα σε μια νύχτα, οι γυναίκες της Φιλοπτώχου Αδελφότητας της πόλης, κατά την πρώτη απελευθέρωση της πόλης στις 14 Ιουλίου 1913.

                Τότε, κεντήθηκε επάνω στη σημαία η ημερομηνία εκείνη με λευκή μεταξένια κλωστή. Η σημαία όμως στο διάβα του χρόνου πήρε και άλλες κεντημένες ημερομηνίες, ακολουθώντας τις περιπέτειες αλλά και τις χαρές της Κομοτηνής.

                Η πρώτη απελευθέρωση έγινε στις 14 Ιουλίου 1913. Τότε, στο πλαίσιο του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, τα ελληνικά στρατεύματα και ο στόλος απελευθέρωσαν σχεδόν όλη της Δυτική Θράκη, εκδιώκοντας τους Βουλγάρους, οι οποίοι είχαν καταλάβει τα εδάφη της το 1912 κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, εκδιώκοντας τους Τούρκους. Κατά τις περιγραφές των δημοσιογράφων, οι πρόκριτοι της πόλης και πάρα πολλοί κάτοικοι είχαν εξέλθει περί τα 2 χιλμ. δυτικά για να υποδεχθούν το στρατό της απελευθέρωσης, κρατώντας σημαίες και ζητωκραυγάζοντας ενθουσιασμένοι.

Έλληνες στην κόλαση των γκουλάγκ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   http://www.kathimerini.gr/964799/article/epikairothta/ellada/ellhnes-sthn-kolash-twn-gkoylagk 

*Το πρώτο μνημόσυνο για τους Έλληνες- θύματα του σταλινισμού στον χώρο του γκουλάγκ, έξω από το Μαγκαντάν, αμέσως μετά τη διάλυση της EΣΣΔ.

Γράφει ο δημοσιογράφος TΑΣΟΣ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ

Ο 65χρονος Ιβάν Τζουχά είναι γεωγράφος στο επάγγελμα. Αλλά η μοίρα της οικογένειάς του (ο Έλληνας παππούς του τουφεκίστηκε από τον Στάλιν) και η αγάπη του για ταξίδια και... αρχεία τον έκανε χρονικογράφο του μαρτυρίου της ελληνικής μειονότητας στην πρώην Σοβιετική Ένωση.

Είχαμε μαζί ταξιδέψει το 2006 στη ρωσική Άπω Ανατολή, εκεί όπου το σταλινικό καθεστώς δημιούργησε το πιο γνωστό τμήμα του Νταλστρόι («To Τραστ της Οικοδόμησης του Βορρά»), του οργανισμού που ενορχήστρωσε την κράτηση και την καταναγκαστική εργασία όσων είχαν χαρακτηρισθεί «εχθροί του λαού». Στόχος του Ιβάν τότε ήταν να μελετήσει τα τοπικά αρχεία που φυλάσσονταν στο Μαγκαντάν, μια πόλη στον Ειρηνικό που οικοδομήθηκε από κατάδικους. Μαζί επισκεφθήκαμε την κόρη του κομισάριου Γιεζόφ, ο οποίος δολοφόνησε τον παππού του Τζουχά το 1937 και συζητήσαμε για το ηθικό και το ανήθικο στη σοβιετική ιστορία. Ενδεικτικό είναι ότι η θετή κόρη του Γιεζόφ στάλθηκε στην Άπω Ανατολή επειδή εκεί μόνο θα ήταν ασφαλής από την οργή των μελών των οικογενειών που είχαν εκτελεστεί ή καταδικαστεί τη δεκαετία του ’30...

Ανάμεσα στους Σοβιετικούς πολίτες- θύματα του συστήματος της σταλινικής καταπίεσης ήσαν και 14.000  Έλληνες Σοβιετικοί υπήκοοι και κάτοχοι ελληνικών διαβατηρίων. Είχαμε τελειώσει εκείνο το ταξίδι με τον Τζουχά (και τον Έλληνα ιστορικό Βλάσση Αγτζίδη) στο χρυσωρυχείο «Σπακόινο» (που σημαίνει «ήσυχο»), όπου ο Γερμανός μηχανικός Βαλόντια Νάιμαν μας αφηγήθηκε πώς ο πατέρας του είχε γυρίσει από την αιχμαλωσία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να καταλήξει στη σοβιετική εξορία στην Άπω Ανατολή και πώς ο ίδιος αγάπησε τελικά αυτή τη γωνιά της Σιβηρίας και έμεινε εκεί για πάντα.

Απονεμήθηκαν τα ΒΡΑΒΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ 2018 στο νομό Έβρου

*Η αίθουσα κατά την εκδήλωση. Σε μια δεύτερη αίθουσα, επίσης κατάμεστη, ο κόσμος παρακολουθούσε από video wall.

Στο κατάμεστο από κόσμο στολίδι του Έβρου- το Νομαρχείο-  στην Αλεξανδρούπολη, σε μια λαμπρή και συνάμα άκρως συγκινητική τελετή, επιδόθηκαν την Κυριακή 20 Μαΐου 2018, τα "Βραβεία Πολιτισμού" σε προσωπικότητες του νομού  Έβρου που διακρίθηκαν στον τομέα του πολιτισμού και της κοινωνικής προσφοράς. Τα βραβεία αυτά απονέμει η Ένωση Πολιτιστικών Φορέων Έβρου (ΕΠΟΦΕ).

Τα "Βραβεία Πολιτισμού" αποτελούν  Ειδική Τιμητική Εκδήλωση και απονέμονται σε ετήσια βάση.

Αποτελούν πλέον θεσμό για τον Έβρο και τη Θράκη, αφού υλοποιούνται για 10^η συνεχή χρονιά.

Τιμούνται πρόσωπα του Πολιτισμού και της Κοινωνίας, για την πολυετή συνολική προσφορά τους στο πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου, σε συνάρτηση με την κοινωνική αναγνώριση και καταξίωση, καθώς και τη βαρύτητα και την ποιότητα του παραγόμενου συνολικού πολιτιστικού και κοινωνικού έργου των προσώπων αυτών.

Τα τιμώμενα πρόσωπα για το Έτος 2018

*ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Δημοσιογράφος, Ιστορικός.

*Η επίδοση του βραβείου στον Παντελή Αθανασιάδη, 

από τον αντιπεριφερειάρχη Δημήτρη Πέτροβιτς

Απλές σκέψεις για τις μεγάλες επετείους της Θράκης, που έρχονται…

*Η ενιαία Θράκη, σε χάρτη του 1905

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Το 2020, το 2021 και το 2022 είναι κοντά μας. Είναι άκρως σημαδιακές χρονιές, που πρέπει από τώρα να κινητοποιήσουν όλους τους συμπατριώτες μου τους Θράκες, άτομα, φορείς και θεσμούς για να κάνουν αυτές τις χρονιές ξεχωριστές, μεγαλειώδεις και αλησμόνητες. Χρονιές, που να αναδεικνύουν το παρελθόν με την ένδοξη ιστορία του, να τιμούν τη μνήμη των πεσόντων και να αφήνουν υποθήκες στις νέες γενιές, για το μέλλον με ανάπτυξη.

Γιατί μιλάω για τις χρονιές αυτές;

Το 2020 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θράκης μετά από υποδούλωση σχεδόν 600 ετών. Απελευθέρωση, που πρέπει να πανηγυρίζεται, αλλά και να προβληματίζει, τόσο γιατί χάθηκαν η Βόρεια Θράκη που παρέμεινε αδίκως στη Βουλγαρία όσο και η Ανατολική Θράκη, που μερίμνη των συμμάχων παραχωρήθηκε στον Κεμάλ Ατατούρκ, χωρίς αυτός να πολεμήσει στο έδαφός της.

Το 2021 συμπληρώνονται 200 χρόνια από την απελευθέρωση της Ελλάδας, με την μνημειώδη Επανάσταση του 1821, στην οποία έδωσαν σημαντικό, αλλά αγνοημένο από την εθνική ιστοριογραφία «παρών» οι Θράκες.

Το 2022 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, στην οποία έχασαν τη ζωή τους πολλοί Θράκες στρατευμένοι στον ελληνικό στρατό, ως απελευθερωθέντες πολίτες από 1920. Εκατό χρόνια βέβαια, και από την εκδίωξη του ελληνικού στοιχείου από την Ανατολική Θράκη.

Αυτές οι τρεις χρονιές, είναι ορόσημα, που πρέπει να κινητοποιήσουν από τώρα τους συμπατριώτες μου σε όλα τα επίπεδα, ώστε να αναδείξουν τη σημασία των τριών αυτών επετείων, και τη συμμετοχή των Θρακών, αλλά και να κάνουν την πολιτική ηγεσία της χώρας να προβληματισθεί περισσότερο, με βάση τις σημερινές εξελίξεις και τους κινδύνους, που ποικιλοτρόπως διαγράφονται.

Η ιστορία μας και οι ηρωικές πράξεις των τέκνων της Θράκης, πρέπει να αναδειχθούν και να καταστούν γνωστά στο Πανελλήνιο. Και επειδή λυσσομανούν θύελλες γύρω μας, να μπουν οι βάσεις μεγαλύτερης ανάπτυξης και αποτελεσματικότερης άμυνας αυτής της ευαίσθητης περιοχής. Απαιτείται λοιπόν να υπάρξουν από τώρα σκέψεις για τους τρόπους που θα τιμηθούν αυτές οι ιστορικές επέτειοι, με κάθε είδους αξιόλογες εκδηλώσεις και παντοειδείς μελέτες. Και για να μάθουν οι Θράκες, αλλά και οι Πανέλληνες πτυχές της ιστορίας, αυτής της παραμελημένης περιοχής. Ώστε να κληθούν να μετάσχουν όλοι οι δυνάμενοι, σε μια νέα μεγάλη και ελπιδοφόρα προσπάθεια ανάδειξης της Θράκης, ως μοχλού ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας. Στόχος, να αντιστραφεί η σημερινή εικόνα, της εγκατάλειψης, της φτώχειας, της μετανάστευσης, της κατάληψής της από αλλοδαπούς ισλαμιστές μετανάστες.

Ό,τι όμως αποφασισθεί να γίνει για να τιμηθούν αυτές οι επέτειοι, πρέπει οι διοργανωτές να έχουν κατά νου, ότι η μεγάλη συμμετοχή του θρακικού λαού και κυρίως της νεολαίας θα είναι αυτή που θα προσδιορίσει το μέγεθος της επιτυχίας κάθε εγχειρήματος.

Οι 95 άγνωστοι εθελοντές του 1922, όταν τα πάντα κατέρρεαν!

*Οι λοχίες Πίνδ. Οικονομάκης και Άγγ. Τσιλιμπίρης με τον δεκανέα Κων. Αντωνίου

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Ο ηρωισμός, δηλαδή η πράξη που χαρακτηρίζεται από μεγάλη τόλμη, ακόμη και αυτοθυσία μπροστά στην επιδίωξη ενός υπέρτερου σκοπού, είναι μια έννοια που άνθισε στην Ελλάδα από τα πανάρχαια χρόνια ως τις μέρες μας

Οι λέξεις ήρως, στα αρχαία ελληνικά και ήρωας στα νέα ελληνικά, καθώς και η έννοια του ηρωισμού,  είναι  γεννήματα καθαρώς ελληνικά. Τόσο σαν φθεγγόμενος λόγος, όσο και σαν έννοια βαθύτερη, ιδίως όταν σχετίζεται με την προστασία και τη δόξα της πατρίδας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι η ελληνική  λέξη ήρως είναι η ρίζα αντίστοιχων λέξεων στις ευρωπαϊκές γλώσσες.  Η ελληνική γλώσσα ήταν η μήτρα, η οποία γέννησε ταυτόσημες λέξεις στους ευρωπαϊκούς λαούς για να μπορούν και αυτοί να εκφράζουν αυτές τις υψηλές έννοιες.

Εξάλλου και η έννοια του πατριωτισμού, υποδηλώνει ένα βαθύ συναισθηματικό δεσμό ανθρώπων με ένα έθνος, το οποίο οι άνθρωποι αυτοί αναγνωρίζουν και αποδέχονται  ως πατρίδα τους.

Μπορεί βέβαια στις μέρες με τις νέες νοοτροπίες και ιδεολογίες της παγκοσμιοποίησης, του διεθνισμού ή του εθνομηδενισμού, οι έννοιες του ηρωισμού και του πατριωτισμού να έχουν εν μέρει υποχωρήσει, παραμένουν ωστόσο στην ιστορία των εθνών ως διαχρονική παρακαταθήκη και ως μονίμως επίκαιρο παράδειγμα, οι πράξεις των ηρώων και των πατριωτών, σε κάθε χώρα ξεχωριστά.

Χαλαμονή, σημαίνει καταστροφή

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ  

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=970863

*Αντώνης Παυλίδης

Χαλαμονή

Εκδόσεις Λιβάνη, 2017

σελ. 400, τιμή 15,50 ευρώ

*Ένα βιωματικό οδοιπορικό

στην ιστορία των Ποντίων,

από το 1875 έως σήμερα

Γράφει ο κ.  Στέφος Αναστάσιος 

«Χαλαμονή» (και «χαλαγμονή» και «χαλασμονή», από το ρήμα χαλώ) είναι λέξη της ποντιακής διαλέκτου, που σημαίνει χαλασμό, καταστροφή. Το μυθιστόρημα του Αντώνη Παυλίδη αναφέρεται στην ολοκληρωτική εξολόθρευση του ποντιακού Ελληνισμού, τον ξεριζωμό των επιζώντων από τις πανάρχαιες εστίες τους και τη συνακόλουθη γενοκτονία των Ποντίων, Αρμενίων και χριστιανών Ασσυρίων. Μια ανήκουστη θηριωδία και βαρβαρότητα στην ιστορία της ανθρωπότητας, που παραπέμπει συνειρμικά και στο μεταγενέστερο ολοκαύτωμα των Εβραίων.

                Το πολυσέλιδο έργο, με γλωσσάριο, παραρτήματα χαρτών και ποντιακά παραθέματα, δομείται σε 26 κεφάλαια, με διάφορες μικροϊστορίες, στηριζόμενες σε αυθεντικές μαρτυρίες, καλυπτόμενες, ενίοτε, με τον πέπλο της μυθοπλασίας, που εκτείνονται σε μεγάλη χρονική περίοδο και διαδραματίζονται από το 1875 ως σήμερα, με ενδιάμεσους σταθμούς το 1905, το 1917, το 1954, το 1957, το 1966, το 1995, το 2000 και το 2017.

Άθλιες ύβρεις κατά Θρακών μέσα στη Βουλή, το 1922

*Ευτυχώς, ο Τύπος κατέγραψε τις άθλιες ύβρεις κατά των Θρακών βουλευτών 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Το Μάρτιο του 1922, συνέβη στη Βουλή μια πρωτοφανής αθλιότητα εις βάρος των Θρακών βουλευτών, που παρόμοιά της, δεν συνέβη ποτέ άλλοτε. Μια αισχρή και ιταμή φραστική επίθεση, ελεεινή και ανεξιλέωτη στην κρίση της Ιστορίας. Τυπικά ήταν μια λεκτική επίθεση βουλευτών του Λαϊκού Κόμματος, εναντίον βουλευτών του κόμματος των Φιλελευθέρων. Ουσιαστικά όμως ήταν μια ανεξίτηλη κοινοβουλευτική ντροπή.

                Βρισκόμαστε στην άνοιξη του 1922. Εν τω μεταξύ η χώρα μας έχει στα χέρια της τη Συνθήκη των Σεβρών, κάνοντας αληθινό το όνειρο της Ελλάδας των δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών. Η Θράκη, Δυτική και Ανατολική, έχει απελευθερωθεί από τον Ελληνικό Στρατό, από το 1920. Τον Νοέμβριο του 1920, διεξάγονται εκλογές και η Θράκη στέλνει για πρώτη φορά τους αντιπροσώπους της στη Βουλή. Όλοι ανήκουν στο κόμμα των Φιλελευθέρων, γιατί η Ηνωμένη Αντιπολίτευσις δεν βρήκε ούτε υποψηφίους. Και όμως, το κόμμα των Φιλελευθέρων, ηττάται. Ο Βενιζέλος δεν εκλέγεται ούτε βουλευτής Αττικοβοιωτίας, όπου ήταν υποψήφιος και φεύγει στο εξωτερικό. Μετά τις εκλογές ο βασιλεύς Κωνσταντίνος επέστρεψε στο θρόνο ύστερα από δημοψήφισμα. Τα συμμαχικά κράτη δυσαρεστήθηκαν από την εξέλιξη αυτή. Η Αγγλία και η Γαλλία επέδωσαν διακοινώσεις στη νέα κυβέρνηση των Λαϊκών, με τις οποίες δεν αναγνώριζαν τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό του κράτους και πάγωσαν όλα τα δάνεια που είχαν αποφασίσει να δώσουν προς την Ελλάδα. Ο στρατός όμως και το 1921 σημείωνε μεγάλες επιτυχίες στο μέτωπο, φτάνοντας στο Σαγγάριο.