Η Ρωσική κατοχή στο Διδυμότειχο, το 1878

*Το Διδυμότειχο του 1898

*Γνωστή ως "Δεύτερη Ρωσία"

*Άγνωστη επιστολή των ιερέων

*Καταστροφές χωριών 

από τους Τούρκους

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Ο ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1878 είναι γνωστό και γενικώς αποδεκτό, ότι έθαψε όλες τις ελπίδες, που μπορούσαν να έχουν οι υπόδουλοι Έλληνες για την απελευθέρωση από τους Ρώσους. Αντίθετα μάλιστα, όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν τη Θράκη, η κατάσταση εκτραχύνθηκε γιατί άρχισαν να στηρίζουν απροκάλυπτα τη βουλγαρική κυριαρχία με κάθε μέσον θεμιτό και αθέμιτο.
Η ρωσική κατοχή, γνωστή στους παλαιούς ως "Δεύτερη Ρωσία" γιατί υπήρξε ρωσική κατοχή και το 1829, είχε τις συνέπειές της και στο Διδυμότειχο, όπου οι Βούλγαροι προσπαθούσαν να αποσπάσουν χωριά της περιοχής και να τα εντάξουν στην δική τους σχισματική εκκλησία.
Το Διδυμότειχο κατελήφθη από τους Ρώσους τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου 1878 και φαίνεται πώς αποτέλεσε έδρα σημαντική στρατιωτικής δύναμης. Οι Ρώσοι μπήκαν στο Διδυμότειχο ημέρα Πέμπτη, στις 8 το βράδυ. Σύμφωνα μάλιστα με δημοσίευμα της εφημερίδας της Κωνσταντινούπολης "Βυζαντίς" (27 Ιανουαρίου 1878) ένα απόσπασμα Ρώσων εκστράτευσε στη συνέχεια εναντίον του Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη) όπου κατέσχεσε 140 σιδηροδρομικά βαγόνια και τρεις ατμάμαξες. Κατά τον "Νεολόγο" φαίνεται πώς η κάθοδος των ρωσικών στρατευμάτων γίνονταν παράλληλα προς το Διδυμότειχο και το Λουλέ Μπουργκάς και προ της υπογραφής της προκαταρκτικής συμφωνίας ανακωχής.

Ο Ερνέστος Τσίλλερ αποκαλύπτεται

*Μερική άποψη της Αθήνας με επίκεντρο το εργοτάξιο της Ακαδημίας Αθηνών, γύρω στο 1861, σε φωτογραφία Paul Baron des Granges.

Γράφει ο κ. ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Δύσκολο να φανταζόταν κανείς, έστω και λίγα χρόνια πριν, πως η υπόθεση «Έρνστ Τσίλλερ», τόσο κομβικής σημασίας για την κατανόηση της αστικής συγκρότησης της Ελλάδας, θα εμφανιζόταν και πάλι και θα άνοιγε ως μια υπόθεση δημοσίου ενδιαφέροντος με νέα στοιχεία για να θέσει μία σειρά από ερωτήματα. Η Μαριλένα Ζ. Κασιμάτη, δρ Ιστορίας της Τέχνης και επιμελήτρια της Εθνικής Πινακοθήκης (1984-2018), φέρνει τον καρπό μιας μεγάλης έρευνας πάνω στον τσιλλερικό κόσμο και με τη δημοσίευση των «Αναμνήσεων» του Γερμανού αρχιτέκτονα, μας θέτει ενώπιον αδιάσειστων τεκμηρίων.
Η προσωπικότητα του Σάξονα αρχιτέκτονα, ενός ανθρώπου γαλουχημένου με τις αρχές του γερμανικού κόσμου των δεκαετιών 1840 και 1850 (με άγουρες μνήμες ακόμη και από την επανάσταση του 1848 και τον Κριμαϊκό Πόλεμο), μας προσφέρεται μέσα από την αυτοβιογραφική γραφή του. Αλλά είναι και μέσα από τις επιστολές των θυγατέρων του Ναταλίας και Ιωσηφίνας, στις αρχές του 20ού αιώνα, στην αδελφή του Τσίλλερ στο Ομπερλέσνιτς της Σαξονίας και του ξενιτεμένου στις ΗΠΑ γιου του Οτο προς τον πατέρα του, το 1917, που αποκαλύπτεται η δυσμενής θέση στην οποία είχε περιέλθει τα τελευταία χρόνια της ζωής του. 
Η Μαριλένα Κασιμάτη υποτάσσει το υλικό της πλήρως και το ανασκαλεύει δεξιοτεχνικά, αρχίζοντας την αφήγησή της από το... τέλος, μιλώντας για την κατάληξη του Τσίλλερ (1923) σε πτωχοκομείο κατεστραμμένου πλέον οικονομικά. Υπάρχουν πολλές πτυχές της ζωής του που αποκαλύπτονται ή διαφαίνονται από τις δικές του επιλεκτικές περιγραφές, αλλά αυτό που μοιάζει να έχει μεγαλύτερη σημασία ακόμη και από τα γοητευτικά στοιχεία μιας ρομαντικής ιστόρησης είναι οι βαθμίδες γνώσης και ενδιαφέροντος γύρω από τον ίδιο τον Τσίλλερ τα τελευταία 120 και πλέον χρόνια.

Η Στρατιά του Έβρου. Έμεινε το 1923 αχρησιμοποίητη... Τραύμα στις εθνικές προσδοκίες

*Παρέλαση ευζώνων ενώπιον του υποστράτηγου Θεόδωρου Πάγκαλου κάπου στον Έβρο.
Φωτογραφία Ιδρύματος Ελ. Βενιζέλου 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η πρόσφατη επέτειος των 100 χρόνων απελευθέρωσης της Θράκης, που δεν τιμήθηκε όπως έπρεπε λόγω των περιορισμών της πανδημίας του κορονοϊού, με τις επιμέρους εκδηλώσεις, έφερε στο προσκήνιο πτυχές της νεώτερης ιστορίας της περιοχής. Μία από τις πτυχές αυτές αφορούσε τη δημιουργία της Στρατιάς του Έβρου στα τέλη του 1922 με τα μέσα του 1923.
Τη Στρατιά αυτή συνοδεύει πάντα το παράπονο, ότι ενώ ετοιμάσθηκε να ξαναπάρει πίσω τουλάχιστον την Ανατολική Θράκη, δεν της επέτρεψαν οι Σύμμαχοι και ο ίδιος ο Βενιζέλος μαζί με την επαναστατική κυβέρνηση του 1922 να επιχειρήσει αυτή την τόσο αναμενόμενη ανακατάληψη. Δηλαδή δεν δοκιμάσθηκε σε πραγματικές συνθήκες πολέμου, όπως επιθυμούσαν πολλοί στην Ελλάδα τότε αν και εθεωρείτο ετοιμοπόλεμη, 
Η Στρατιά του Έβρου, άρχισε να σχηματίζεται  το χειμώνα του 1922 με βάση τα υπολείμματα του στρατού, που πολέμησε και ηττήθηκε στη Μικρά Ασία και ενώ ήδη με απαίτηση των Μεγάλων Δυνάμεων (συνθήκη Μουδανιών) είχε εκκενωθεί η Ανατολική Θράκη από τον αυτόχθονα ελληνικό πληθυσμό της μέσα σε 15 μέρες και υπό δραματικές καιρικές συνθήκες! (Για την εκκένωση, βλέπετε στο https://sitalkisking.blogspot.com/2017/03/1922.html).
Η επιτυχία το σχηματισμού νέου δυναμικού στρατού στον Έβρο αποδίδεται στις οργανωτικές και επιτελικές ικανότητες του υποστράτηγου Θεόδωρου Πάγκαλου, ο οποίος οργάνωσε μεταξύ άλλων και την παραπομπή και εκτέλεση των Έξι, που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την Μικρασιατική Καταστροφή. Στην κυβέρνηση της Επανάστασης του 1922 είχε αναλάβει το υπουργείο Στρατιωτικών. Στον ίδιο αποδίδεται και η πρόθεση αλλά και η ετοιμότητα αυτής της Στρατιάς να επιτεθεί στην Ανατολική Θράκη με στόχο να καταλάβει ακόμα και την Κωνσταντινούπολη!!! 

Η απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   https://www.kathimerini.gr/1078562/gallery/epikairothta/ellada/h-apeley8erwsh-ths-dytikhs-8rakhs

*Είσοδος του υποστρατήγου Κωνσταντίνου Μαζαράκη-Αινιάν στην Αλεξανδρούπολη.

Του κ. ΑΛΕΞΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ*

Στη Συνδιάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι, με συντονισμένες ενέργειες, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Έλληνας πολιτικός αντιπρόσωπος στην προσωρινή γαλλοκρατούμενη Συμμαχική Διοίκηση της Δυτικής Θράκης (Thrace Interalliée), Χαρίσιος Βαμβακάς, έδιναν σκληρή μάχη για την εκχώρηση της Θράκης στην Ελλάδα κατά το πρώτο ήμισυ του 1919. 
Όπως είχαμε επισημάνει σε προηγούμενο άρθρο («Κ», 20.10.2019), ειδικά ο Βαμβακάς, έμπειρος διπλωμάτης και στενός συνεργάτης του Έλληνα πρωθυπουργού, κατάφερε, σε μικρό χρονικό διάστημα, να προωθήσει αποτελεσματικά τα συμφέροντα της Ελλάδας στη Δυτική Θράκη κερδίζοντας τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη μεγάλου μέρους των κατοίκων της περιοχής. Με την υποστήριξη του γενικού κυβερνήτη της διασυμμαχικής διοίκησης στρατηγού Σαρπί, κατόρθωσε να αναδείξει την Ελλάδα ως μελλοντική προστάτιδα δύναμη της περιοχής, αποκαθιστώντας τις διαταραγμένες πολιτικές και πληθυσμιακές ισορροπίες, που είχαν συντελεστεί επί βουλγαρικής κατοχής της Δυτικής Θράκης (1913-1918).
Κύριος αντίπαλος της ελληνικής προσάρτησης της Θράκης υπήρξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες υποστήριζαν με εμμονή την εδαφική διέξοδο της Βουλγαρίας στο Αιγαίο. Όπως φαίνεται, είχε αναπτυχθεί ένα ισχυρό και αποτελεσματικό λόμπι στην Ουάσιγκτον αλλά και στο Παρίσι υπέρ της διατήρησης των βουλγαρικών συνόρων του 1913. Το λόμπι αυτό υποστηριζόταν από τους προτεσταντικούς ιεραποστολικούς κύκλους και ιδίως από τους Βουλγαροαμερικανούς προτεστάντες, ενώ κύριοι χρηματοδότες του ήταν οι Βούλγαροι μεγαλέμποροι καπνού και οι Αμερικανοί συνέταιροί τους, παραδοσιακοί ανταγωνιστές των ελληνικών οικονομικών συμφερόντων στη Θράκη. Αρωγός των βουλγαρικών διεκδικήσεων υπήρξε ο Αμερικανός πρόεδρος Γούντροου Ουίλσον που συνδεόταν προσωπικά με το βουλγαρικό λόμπι, αφού η αδελφή της συζύγου του, είχε νυμφευθεί τον Βούλγαρο πρέσβη στη Ουάσιγκτον.

Η ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ      https://www.kathimerini.gr/1077618/gallery/epikairothta/politikh/h-idrysh-ths-neas-dhmokratias

*20.6.1975. Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο πρόεδρος της Βουλής Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου (δεξιά) συνοδεύουν τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο. Πέντε χρόνια αργότερα, με 183 ψήφους ο Καραμανλής μεταπήδησε στο ανώτατο αξίωμα της χώρας.

Γράφει ο κ. ΕΥΑΝΘΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ*

46 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1974, ενώ είχε ήδη επιτραπεί η επαναλειτουργία των πολιτικών κομμάτων και είχε δρομολογηθεί η ταχεία διενέργεια εκλογών, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής ανακοίνωσε την ίδρυση νέου πολιτικού κόμματος. Η Νέα Δημοκρατία θα αποτελέσει τον κύριο πολιτικό σχηματισμό της φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς στις επόμενες δεκαετίες έως και τις ημέρες μας.

Βέβαια, η οριστική μορφή της ελληνικής Κεντροδεξιάς είχε διαμορφωθεί με την προγενέστερη Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ) του 1956: η ΕΡΕ ήταν ένα συμπαγές κόμμα (και όχι μια χαλαρή ένωση τάσεων και προσωπικοτήτων όπως ο Ελληνικός Συναγερμός του Αλ. Παπάγου), ικανό να επιβιώσει των προσπαθειών των αντιπάλων του να το διασπάσουν (1958), ακόμη και της αλλαγής ηγεσίας το 1963· εξέφραζε μια σαφή ιδεολογική τάση, την ανάγκη για προσαρμογή στις μεθοδολογίες της σύγχρονης δυτικής διακυβέρνησης και ιδίως το παρεμβατικό κράτος· και η ηγετική ομάδα της ΕΡΕ ήταν περίπου η ίδια με της Νέας Δημοκρατίας.

Εκατό χρόνια ελευθερίας της Θράκης- Μια διαδικτυακή συζήτηση

         Μάθε τα πιο σημαντικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν για την απελευθέρωση του Διδυμοτείχου, σε μια εφ' όλης της ύλης ενημερωτική συζήτηση με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Παντελή Αθανασιάδη. Tην συζήτηση συντονίζει ο Ιωάννης Σαρσάκης , συγγραφέας και Μέλος ΔΣ του Δήμου Διδυμοτείχου.

          Το ενημερωτικό πρόγραμμα είναι μια πρωτοβουλία του Δήμου Διδυμοτείχου με σκοπό την ενημέρωση των δημοτών για την ιστορία και γεγονότα που συνέβαλλαν στην απελευθέρωση.

          Η παρακολούθηση είναι ελεύθερη και το πρόγραμμα μεταδόθηκε ζωντανά στις 12:30 την Κυριακή 17 Μαΐου στην σελίδα του Δήμου στο Facebook.

Η επανάσταση των Πομάκων κατά των Ρώσων, το 1878

*Δημόσιος απαγχονισμός Βούλγαρου αντάρτη (χαϊντούτ) το 1877 σε δρόμο της Αδριανούπολης

*Εξέγερση από το Νευροκόπι, 

έως "δυσμόθεν του Διδυμοτείχου"

*Οι αείποτε μνήμονες 

της ελληνικής αυτών καταγωγής

*Αγγλικό ενδιαφέρον για Πομάκους

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Πολλές πτυχές της ιστορίας της Θράκης διαχρονικά, δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς και δεν έχουν φωτισθεί επιστημονικά. Μία από τις πτυχές αυτές, αφορά τους Πομάκους και τον απελπισμένο αγώνα τους εναντίον των Βουλγάρων και των Ρώσων κατά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878, που τερματίσθηκε με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου η οποία υπεγράφη το Μάρτιο του 1878 και τα πολιτικά της αποτελέσματα ανεστάλησαν με το συνέδριο του Βερολίνου το καλοκαίρι του ίδιου έτους.
Μία ασύμμετρη και απρόβλεπτη εξέλιξη για τους Ρώσους νικητές σημειώθηκε, εξαιτίας της στάσης των Βουλγάρων, που ξαφνικά άρχισαν να συμπεριφέρονται ως κατακτητές και να κακοποιούν Έλληνες και Μουσουλμάνους.  
Πολλοί Τούρκοι, όταν τα Ρωσικά στρατεύματα άρχισαν να προσεγγίζουν τα εδάφη της Θράκης, θέλοντας να αποφύγουν την εκδικητικότητα των Βουλγάρων, όσοι μάλιστα δεν μπόρεσαν να καταφύγουν στην Κωνσταντινούπολη επειδή κόπηκε η σιδηροδρομική επικοινωνία, ανέβηκαν στα απρόσιτα ορεινά χωριά της Ροδόπης. Εκεί Πομάκοι, αλλά και ξεσπιτωμένοι Τούρκοι καθώς και λιποτάκτες, δημιούργησαν ένα ενιαίο μέτωπο κατά των Ρώσων και Βουλγάρων.

1974: Η πράξη νομιμοποίησης του ΚΚΕ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  https://www.kathimerini.gr/1076516/gallery/epikairothta/politikh/h-pra3h-nomimopoihshs-toy-kke

*Με το ν.δ. 59/1974 νομιμοποιήθηκε το ΚΚΕ (και στις δύο συνιστώσες του). Στη φωτ., αριστερά οι δύο βουλευτές του ΚΚΕ εσ. Λεωνίδας Κύρκος και Μπάμπης Δρακόπουλος και δεξιά οι πέντε βουλευτές του ΚΚΕ Μίνα Γιάννου, Χαρ. Φλωράκης, Γρ. Φαράκος, Κώστας Κάππος και Δημ Γόντικας.

Γράφει ο κ. ΣΠΥΡΟΣ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΣ*

Το ν.δ. (νομοθετικό διάταγμα) 59/1974 συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα στις πιο σημαντικές στιγμές της μεταπολίτευσης. Με δύο μόλις άρθρα και μόνον 209 λέξεις, νομιμοποίησε το ΚΚΕ (και στις δύο συνιστώσες του) και γενικότερα όλα τα πολιτικά κόμματα. Το γεγονός αυτό αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία εάν αναλογισθεί κανείς ότι το ν.δ. 59/1974 προέρχεται από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δηλαδή από τον «αστικό» πολιτικό κόσμο, σε μια εποχή κατά την οποία η Αριστερά δεν ήταν σε θέση να επιβάλει την πολιτική της παρουσία.
Το ν.δ. 59/1974 «σημάδεψε» τη μεταπολίτευση και τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας για περισσότερους λόγους. Πρώτα απ’ όλα, με τη νομιμοποίηση και την επαναλειτουργία όλων των πολιτικών κομμάτων αποκατέστησε μία από τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις για τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, η οποία δεν νοείται χωρίς πολιτικά κόμματα. Πέραν όμως τούτου, «έριξε την αυλαία» στον δεύτερο εθνικό διχασμό, νομιμοποιώντας τα πολιτικά κόμματα της Αριστεράς. Ταυτόχρονα, το ν.δ. 59/1974 έθεσε τέλος και στη μακρόχρονη πρακτική της δίωξης του πολιτικού αντιπάλου, η οποία «στιγμάτισε» την πολιτική μας ιστορία από το «κατοχυρωτικό» του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και το «ιδιώνυμο» του Ελευθέριου Βενιζέλου μέχρι την αντίστοιχη νομοθεσία του εμφυλίου πολέμου και των μετεμφυλιακών χρόνων.
Υπό τα ανωτέρω δεδομένα, το ν.δ. 59/1974 μας υπενθυμίζει πώς πρέπει να γίνονται οι μεγάλες τομές στη συνταγματική και πολιτική μας ιστορία: Νηφάλια, με λίγες λέξεις και με σεβασμό στον πολιτικό αντίπαλο.

Θρακιώτες πρόσφυγες στα Κύθηρα κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο

*Επάνω στην κορυφή είναι η Χώρα Κυθήρων

  Ο φίλος Γιώργος Λαμπρόγλου, μου υπέδειξε το άρθρο που ακολουθεί, δημοσιευμένο το Μάιο του 2009,  στην εφημερίδα "Κυθηραϊκά" (φ. 236). Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον κείμενο, που σχετίζεται με τις πτυχές του "Μαύρου Πάσχα" των Θρακών και τους φοβερούς διωγμούς των Νεοτούρκων κατά των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης κυρίως. Αφορά κυρίως διωγμένους κατοίκους του σημερινού Πυθίου (πρώην Κούλελι Μπουργκάς). 

Γράφει η κ. Ελένη Χάρου - Κορωναίου

  Εις το ληξιαρχικό βιβλίο του ενοριακού ναού Εσταυρωμένου Χώρας Κυθήρων των ετών 1915- 1950 είναι καταχωρημένη η παρακάτω πράξη: «Κύθηρα την ἡμέραν εἰκοστήν πέμπτην τοῦ μηνός Ἰανουαρίου τοῦ ἕτους χιλίων ἑννεακοσιοστοῦ δεκάτου πέμπτου, δυνάμει του ἰσχύοντος νόμου ὁ ὑπογεγραμμένος ἐφη­μέριος τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ κειμένης ἐν τῆ πόλει πρωτευούση τῆς νή­σου Κυθήρων διαδηλοῖ ὅτι ἐνεφανίσθη ὁ κ. Στρατῆς Δανελάκης πρόσφυξ, ἐτών τριάκοντα, γεν­νημένος εἰς χωρίον Κουλελή Βουργά, (σ.σ. η σωστή ονομασία του Πυθίου επί Τουρκοκρατίας ήταν Κούλει Μπουργκάς) ἐπαρχίας Δυμότιχων και κάτοικος προσωρινώς εἰς ταύτην τήν πόλιν, ὄστις τῶ ἐπαρουσίασε βρέφος θηλυκοῦ φύλ­ου, ἐκδηλών ὄτι τό αὐτό νήπιον ἐγεννήθη ἐκ τῆς συζύγου του Ξανθής, θυγατρός Ἰωάννου Μιχαλάκη έτών τριάκοντα….τοῦ ὀποίου ἐδόθη τό ὄνομα Πίνα ἀπό τήν ἀνάδοχον Μάρθα Λαμπράκη- Ρίζου….».
  Το Φεβρουάριο του ί­διου έτους «…ἐνεφανίσθη ὀ κ. Δημήτριος Μπουτσόκλους, πρόσφυξ ἐτών εἵκοσι γεννημένος εἰς χωρίον Κουλελή Βουργά ἐπαρχίας Δημότιχων….» ο οποί­ος παρουσίασε βρέφος αρσενι­κό που γεννήθηκε από τη γυναί­κα του Σαραντούλα Χατζόου και το ονόμασαν Λάμπρο, με ανάδοχο την Καρυοφυλιά Δημολάου. 

«Το πιο λεβέντικο βιβλίο του Ράλλη»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  https://www.kathimerini.gr/1076274/gallery/politismos/vivlio/to-pio-leventiko-vivlio-toy-rallh

*«Το βιβλίο εγράφη μεσούσης της Επταετίας και τεκμηριωμένα απέκρουσε το κυρίαρχο τότε αφήγημα του καθεστώτος για τη “φαυλοκρατία” που προηγήθηκε της δικτατορίας και που έπρεπε να καταλυθεί», γράφει ο Πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ Ι. ΡΑΛΛΗ

Η αλήθεια για τους Έλληνες πολιτικούς

Εισαγωγικό σημείωμα: Κώστας Τασούλας

Εκδ. Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία (ανατύπωση της έκδοσης του 1971), Αθήνα, 2020

Γράφει ο κ. ΣΠΥΡΟΣ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΣ*

Πρόσφατα συμπληρώθηκαν 53 χρόνια από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Εχει ιδιαίτερη αξία η πρωτοβουλία του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων να επανεκδώσει το βιβλίο, με το οποίο ο Γεώργιος Ράλλης προσπάθησε να υπερασπιστεί την τιμή των Ελλήνων πολιτικών στο μέσο της απριλιανής δικτατορίας.
Το βιβλίο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Πρώτα απ’ όλα, η έκδοσή του το 1971 αποτελούσε μια πράξη αντίστασης, ίσως λιγότερο ηχηρή αλλά πάντως ηρωική, απέναντι στο δικτατορικό καθεστώς. Έχει λοιπόν απόλυτο δίκιο ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Κώστας Τασούλας, όταν αναφέρει στο εισαγωγικό του σημείωμα ότι είναι «το πιο λεβέντικο βιβλίο του Ράλλη, ναι λεβέντικο, γιατί εγράφη μεσούσης της Επταετίας και τεκμηριωμένα απέκρουσε το κυρίαρχο τότε αφήγημα του καθεστώτος για τη “φαυλοκρατία” που προηγήθηκε της δικτατορίας και που έπρεπε να καταλυθεί».

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ" ΤΟΥ ΠΤΕΡΑΡΧΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΑΛΕ

          Στις 8 Μαρτίου 2020 δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ άρθρο του καθηγητή Πανεπιστημίου Ευάνθη Χατζηβασιλείου με τίτλο "Ο Αττίλας ΙΙ και η στάση της Ελλάδας". Το άρθρο αναδημοσιεύθηκε στην παρούσα ιστοσελίδα στις 13 Μαρτίου.

          Για το συγκεκριμένο άρθρο, ο πτέραρχος ε.α. Παναγιώτης Μπαλές, Αρχηγός του Σχηματισμού των Φάντομ που δεν πέταξαν για Κύπρο, το 1974, δίνει τη δική του εκδοχή για τα γεγονότα του 1974, με επιστολή του προς την εφημερίδα.

          Κατά καθήκον δημοσιεύουμε εδώ την επιστολή αυτή. 

Η  ΑΠΑΝΤΗΣΗ  ΣΤΟ  ΑΡΘΡΟ  ΤΗΣ  "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ" ΤΟΥ  ΠΤΕΡΑΡΧΟΥ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ  ΜΠΑΛΕ

ΠΡΟΣ: Την Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Παπάγου, 7 Απριλίου 2020 

Κύριε Διευθυντά,

Ο ισχυρισμός του  Καθηγητού Ιστορίας στο ΕΚΠΑ  κ. Ευάνθη Χατζηβασιλείου, ότι δήθεν υπήρχε “αδυναμία δράσεως των ελληνικών α/φών  ΡΗΑΝΤΟΜ, στην διάρκεια της εισβολής………’” (σσ: ουδέν βεβαίως ανακριβέστερον αυτού), που διετύπωσε  σε άρθρο του, το οποίο δημοσιεύθηκε κάτω από εντυπωσιακή φωτογραφία ΡΗΑΝΤΟΜ σε πτήση  – προφανώς για την διέγερση της συνειρμικής μνήμης των Ελλήνων πολιτών – στην έγκριτη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 8ης  Μαρτίου 2020, έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων, αν όχι και την οργή τους, των οκτώ (8) τουλάχιστον πληρωμάτων ΡΗΑΝΤΟΜ –  δηλ. δέκα έξι (16) ευυπόληπτων  σήμερον πολιτών, και πλήθους άλλων, πρώην  πιλότων και τεχνικών της Μοίρας ΡΗΑΝΤΟΜ.  Είναι δε τα ίδια αυτά οκτώ πληρώματα, που η τότε Ηγεσία της ΠΑ (ήτοι Αρχηγός ΓΕΑ ο  Πτέραρχος Αλέξανδρος Παπανικολάου και Αρχηγός ΑΤΑ ο Πτέραρχος Περικλής  Οικονόμου), είχε αναθέσει, στις 22 Ιουλίου 1974, στην Φάση δηλ. του Αττίλα  Ι, την  ΑΠΟΣΤΟΛΗ  εξουδετέρωσης των εχθρικών δυνάμεων του προγεφυρώματος, δηλ. ανάθεση πολεμικής επιχείρησης  κατά του  Αττίλα Ι.  

Εβδομάδα των Παθών στο Φανάρι

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   https://www.kathimerini.gr/1075566/gallery/epikairothta/kosmos/evdomada-twn-pa8wn-sto-fanari

*Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας στο σύνθρονο του πατριαρχικού ναού του Αγίου Γεωργίου. Τη Μεγάλη Πέμπτη του 1965, ενώ χοροστατούσε στη Θεία Λειτουργία, οι τουρκικές αρχές επιχείρησαν να αρχίσουν οικονομικό έλεγχο στο Πατριαρχείο, τον οποίο διενήργησαν τελικά λίγες ημέρες αργότερα. ΑΡ. Γ. ΠΑΝΩΤΗΣ, «ΠΑΥΛΟΣ ΣΤ΄ - ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ Α΄ , ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΙ», ΕΚΔ. ΙΔΡΥΜΑ ΕΥΡΩΠΗΣ ΔΡΑΓΑΝ.

Γράφει ο κ. ΑΛΕΞΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ*

Κοινό στοιχείο των πολιτικά αδύναμων τουρκικών κυβερνήσεων συνασπισμού της περιόδου 1964-1965 ήταν η δυσαρέσκεια με την τροπή που είχε λάβει το Κυπριακό μετά τη νέα όξυνση του ζητήματος αυτού. Από διπλωματικής σκοπιάς, η Αγκυρα αισθανόταν σε μειονεκτική θέση έναντι της Ελλάδας στην Κύπρο, καθώς ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν κυρίαρχος της κατάστασης και των πολιτικών εξελίξεων, ιδίως μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1960 και την εφαρμογή των δεκατριών σημείων. 
Αν και η Τουρκία επικαλούνταν τα δικαιώματά της ως εγγυήτρια δύναμη, η ελληνική πλευρά έχαιρε της υποστήριξης της πλειοψηφίας των κρατών-μελών του ΟΗΕ, με αποτέλεσμα δύο φορές (1964 και 1967) να αποσοβηθεί η τουρκική απόβαση στο νησί.
Το Κυπριακό είχε καταστεί βολικό σημείο αναφοράς και εθνικής συσπείρωσης προκειμένου να στραφεί η προσοχή της τουρκικής κοινής γνώμης μακριά από τα σοβαρά εσωτερικά πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα της Τουρκίας. Ο κομματικός ανταγωνισμός ωθούσε σε πλειοδοσία παροξυσμού, αδιαλλαξίας και φανατισμού εναντίον σε οτιδήποτε ελληνικό. Κοινός στόχος του κεμαλικού πολιτικού κατεστημένου ήταν η εισβολή του τουρκικού στρατού στην Κύπρο και η διχοτόμησή της νήσου ακόμη και αν αυτό σήμαινε πολεμική σύρραξη με την Ελλάδα.
Απόρροια της πολεμοχαρούς αυτής στάσης υπήρξε η διεθνής απομόνωση της Τουρκίας, καθώς η Άγκυρα παρουσίαζε την Ουάσιγκτον ως υπεύθυνη για την παρεμπόδιση μιας δυναμικής παρέμβασής της στο Κυπριακό. Πράγματι, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζόνσον είχε προειδοποιήσει τον Τούρκο πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού στις 5 Ιουνίου 1964 εναντίον μιας εισβολής στην Κύπρο, υπογραμμίζοντας ότι η χώρα του δεν θα επενέβαινε σε περίπτωση σοβιετικής εμπλοκής που ενδεχομένως θα προκαλούσε μια τέτοια ενέργεια.

Το άγνωστο ψήφισμα του λαού του Δεδέαγατς το 1913, εναντίον της δεύτερης Βουλγαρικής κατοχής

*Η οδός του Δημοτικού Κήπου. Κάπου εδώ κοντά, έγινε το πάνδημο συλλαλητήριο του 1913. Καρτ ποστάλ από τα Τουρκικά κρατικά αρχεία.  

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Οι μέρες του καλοκαιριού του 1913 για την περιοχή της Αλεξανδρούπολης, που ακόμα ονομάζονταν Δεδέαγατς, είχαν ταχύτατες εναλλαγές συναισθημάτων, για τους κατοίκους του, που προκαλούσαν ίλιγγο και απελπισία. 
Υπήρξε πρώτα η χαρά της απελευθέρωσης από τον Τουρκικό ζυγό το 1912, αλλά από τα Βουλγαρικά στρατεύματα, που όμως τότε ήταν συμμαχικά με την Ελλάδα. Γρήγορα όμως οι βαρβαρότητες των Βουλγάρων στρατιωτών προς τους Έλληνες, μετέβαλαν τη χαρά σε απελπισία. Τα γεγονότα εξελίσσονταν πολύ γρήγορα. Το καλοκαίρι του 1913 βρήκε τους πρώην συμμάχους να αντιμάχονται στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, με τους Έλληνες να νικάνε τους Βουλγάρους σε όλα τα πεδία των μαχών και να απελευθερώνουν τις περιοχές, που ήταν ελληνικές και αλύτρωτες.
Όμως οι ανταγωνισμοί των Μεγάλων Δυνάμεων και τα συμφέροντά τους που διακυβεύονταν οδήγησαν τα γεγονότα σε νέες δυσάρεστες εξελίξεις.   
Οι Μεγάλες Δυνάμεις, που συνεδρίαζαν στο Βουκουρέστι για να επιτευχθεί ειρήνη στα Βαλκάνια, άρχισαν να σκέφτονται να παραχωρήσουν την Δυτική Θράκη στην ηττημένη Βουλγαρία. Οι πληροφορίες, που έφταναν ήταν ανησυχητικές.  Ήδη οι κάτοικοι της περιοχής είχαν δοκιμάσει την πρώτη Βουλγαρική κατοχή, από τα τέλη του Οκτωβρίου 1912 όταν οι Βούλγαροι κατανικώντας τους Τούρκους είχαν καταλάβει τη Θράκη και την Δυτική και μεγάλο μέρος της Ανατολικής με την Αδριανούπολη. Βέβαια τον Ιούλιο του 1913 τη Δυτική Θράκη απελευθέρωσαν οι ελληνικές δυνάμεις.  Τα συναισθήματα εναλλάσσονταν...  Όμως τα πράγματα ανατρέπονταν με όσα συζητούσαν οι Μεγάλοι στο Βουκουρέστι.... Στη Δυτική Θράκη οι κάτοικοι γνώριζαν με ποιο δυνάστη είχαν να κάνουν, αφού η πρώτη Βουλγαρική κατοχή είχε συνδυασθεί με όργια είς βάρος του Ελληνισμού.

Η ιστορία της Κτηνιατρικής Υπηρεσίας του Ελληνικού στρατεύματος

*Από τους κλασσικούς πίνακες του Αλ. Αλεξανδράκη για το Έπος του Σαράντα.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Τα εξημερωμένα οικόσιτα ζώα είναι φίλοι του ανθρώπου. Αυτό είναι ένα αξίωμα, που ισχύει από τους πανάρχαιους χρόνους. Η προσφορά τους προς τον άνθρωπο είναι ποικίλη και σε κάθε περίπτωση ανεκτίμητη.
Αρχίζοντας από τα ζώα συντροφιάς, περνάμε στα ζώα εργασίας, πολύτιμους βοηθούς σε κάθε περίπτωση και φτάνουμε στα ζώα τροφοδοσίας των ανθρώπων, με ανεκτίμητη προσφορά.
Τα ζώα χρησιμοποιήθηκαν σε κάθε περίπτωση από τους ανθρώπους και σε πολεμικές επιχειρήσεις αποτελώντας αναπόσπαστα εξαρτήματα όλων των εκστρατειών.
Στην Ελλάδα, δόθηκε πάντα σημασία στην ύπαρξη ζώων στα στρατεύματα και είναι παρήγορο, ότι υπήρξαν στρατιωτικές υπηρεσίες που παρείχαν προστασία και περίθαλψη στα ζώα που χρησιμοποιούνταν  για τις ανάγκες των στρατιωτών και στον πόλεμο και στην ειρήνη. 
Η πρώτη στρατιωτική υπηρεσία που δημιουργήθηκε για την φροντίδα και την περίθαλψη των ζώων που χρησιμοποιούσαν οι στρατιωτικές δυνάμεις της χώρας, είχε το όνομα Νοσοκομείο Προστασίας Ζώων και λειτούργησε στο Πεδίο του Άρεως υπό την αιγίδα της πριγκιπίσσης του Διαδόχου, Σοφίας. Αυτό σημαίνει ότι λογικά θα πρέπει να λειτούργησε προ του 1913.