Η ανεξιχνίαστη υπόθεση Πολκ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝ Η ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/966292/gallery/epikairothta/ellada/h-ane3ixniasth-ypo8esh-polk

*Η δολοφονία του Πολκ και η δίκη του Στακτόπουλου έλαβαν χώρα κατά τη σκληρή περίοδο του Εμφυλίου.

Του κ. ΙΩΑΝΝΗ Ο. ΙΑΤΡΙΔΗ*

Ο Τζωρτζ Πολκ, Αμερικανός ανταποκριτής που δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο 1948, ήταν ο πρώτος δυτικός δημοσιογράφος που έχασε τη ζωή του καλύπτοντας την εξέλιξη του Ψυχρού Πολέμου. Αποδοκίμασε την κομμουνιστική βία στην Ελλάδα, κατήγγειλε την ελληνική κυβέρνηση ως υπεύθυνη για τη φτώχεια και τη μιζέρια της χώρας και άσκησε κριτική στην Ουάσιγκτον για τη στήριξη ενός διεφθαρμένου καθεστώτος.

Ένας αθώος, ο Γρηγόρης Στακτόπουλος, καταδικάστηκε τελικά για τον θάνατο του Πολκ από ένα πολιτικά διαστρεβλωμένο νομικό σύστημα. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, η τραγική μοίρα των δύο ανδρών αξίζει να μνημονευθεί, βάσει και νέων στοιχείων. Κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη, ούτε και υπήρξαν στοιχεία για τους ενόχους.

Το σώμα του Πολκ βρέθηκε στη θάλασσα, με τραύμα από πυροβολισμό στο κεφάλι. Δεν υπήρχαν ενδείξεις ληστείας, αλλά η δημοσιογραφική του ταυτότητα, από το CBS, ταχυδρομήθηκε ανώνυμα στην αστυνομία. Αν και διάφορες θεωρίες διατυπώθηκαν για το έγκλημα, οι περισσότεροι Ελληνες θεωρούσαν ότι ο Πολκ είχε δολοφονηθεί από τους κομμουνιστές, οι οποίοι, στο πλαίσιο του εμφυλίου πολέμου, προσπαθούσαν να εγκαθιδρύσουν διά της βίας ένα χωριστό κρατίδιο και να αποκτήσουν διεθνή αναγνώριση.

Η δολοφονία από τους κομμουνιστές ενός Αμερικανού δημοσιογράφου, πολίτη μιας χώρας που εξόπλιζε και στήριζε το ελληνικό κράτος, φαινόταν ως αληθοφανής εξήγηση. Οι περισσότεροι Ελληνες πολιτικοί, στρατιωτικοί αξιωματούχοι και το Στέμμα απέρριπταν το ενδεχόμενο να είναι η Δεξιά υπεύθυνη για την πράξη. Ο Γ. Α. Βλάχος, εκδότης της «Καθημερινής», έγραφε σε κύριο άρθρο του: «Ύψιστε Θεέ, δώσε να είναι οι δολοφόνοι κομμουνισταί, διότι εχαθήκαμε αν δεν είναι».

Μια άγνωστη ελληνική μετανάστευση

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/965217/gallery/epikairothta/ellada/mia-agnwsth-ellhnikh-metanasteysh

*Ο αγροτικός πληθυσμός του Πόντου άρχισε να αστικοποιείται, να εκπαιδεύεται και βαθμιαία να υιοθετεί τα δυτικά πρότυπα. Η φωτογραφία αποτυπώνει τη μετάβαση από την παραδοσιακή ενδυμασία στην «ευρωπαϊκή».

Γράφει ο κ. ΒΛΑΣΗΣ ΑΓΤΖΙΔΗΣ*

Στις 31 Αυγούστου του 1880 κυκλοφόρησε στην Τραπεζούντα το εβδομαδιαίο 14σέλιδο περιοδικό «Εύξεινος Πόντος», με την ένδειξη «Σύγγραμμα περιοδικόν εβδομαδιαίον». Η έκδοσή του διήρκεσε ένα χρόνο. Το τελευταίο τεύχος εκδόθηκε στις 7 Αυγούστου του 1881. Εκδόθηκαν 53 τεύχη με συνολικό αριθμό σελίδων περί τις 870. Υπήρξε το πρώτο έντυπο που κυκλοφόρησε στον μικρασιατικό Πόντο, την εποχή που η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε απολέσει σημαντικά εδάφη στον νότιο Καύκασο μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1877-78.

Η ιδεολογική και πολιτική γραμμή του περιοδικού είναι συμβατή με το κυρίαρχο ρεύμα του ελληνοθωμανισμού, που έχει επικρατήσει στις ελίτ των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σε γλώσσα καθαρεύουσα, η θεματολογία του περιοδικού περιελάμβανε κοινωνικά και λαογραφικά ζητήματα, καθώς και ειδήσεις από τον ελληνισμό της Ελλάδας, της Διασποράς και του Πόντου. Ιδιαιτέρως το απασχολούσε το φαινόμενο της μεγάλης μεταναστευτικής ροής Ελλήνων από τον μικρασιατικό Πόντο προς τις ρωσοκρατούμενες περιοχές. Η μεταναστευτική αυτή κίνηση θεωρείται από τους εκδότες ως η σημαντικότερη και η πλέον επικίνδυνη εξέλιξη για τον ελληνισμό του Πόντου.

Η ιστορική σημαία της Κομοτηνής

 *Έπαρση της ιστορικής σημαίας στην Κομοτηνή

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Κομοτηνή, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 14 Μαΐου την επέτειο της απελευθέρωσής της. Στο επίκεντρο των εορτασμών, βρίσκεται πάντα η ιστορική σημαία, που έραψαν και κέντησαν κάπως βιαστικά μέσα σε μια νύχτα, οι γυναίκες της Φιλοπτώχου Αδελφότητας της πόλης, κατά την πρώτη απελευθέρωση της πόλης στις 14 Ιουλίου 1913.

                Τότε, κεντήθηκε επάνω στη σημαία η ημερομηνία εκείνη με λευκή μεταξένια κλωστή. Η σημαία όμως στο διάβα του χρόνου πήρε και άλλες κεντημένες ημερομηνίες, ακολουθώντας τις περιπέτειες αλλά και τις χαρές της Κομοτηνής.

                Η πρώτη απελευθέρωση έγινε στις 14 Ιουλίου 1913. Τότε, στο πλαίσιο του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, τα ελληνικά στρατεύματα και ο στόλος απελευθέρωσαν σχεδόν όλη της Δυτική Θράκη, εκδιώκοντας τους Βουλγάρους, οι οποίοι είχαν καταλάβει τα εδάφη της το 1912 κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, εκδιώκοντας τους Τούρκους. Κατά τις περιγραφές των δημοσιογράφων, οι πρόκριτοι της πόλης και πάρα πολλοί κάτοικοι είχαν εξέλθει περί τα 2 χιλμ. δυτικά για να υποδεχθούν το στρατό της απελευθέρωσης, κρατώντας σημαίες και ζητωκραυγάζοντας ενθουσιασμένοι.

Έλληνες στην κόλαση των γκουλάγκ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   http://www.kathimerini.gr/964799/article/epikairothta/ellada/ellhnes-sthn-kolash-twn-gkoylagk 

*Το πρώτο μνημόσυνο για τους Έλληνες- θύματα του σταλινισμού στον χώρο του γκουλάγκ, έξω από το Μαγκαντάν, αμέσως μετά τη διάλυση της EΣΣΔ.

Γράφει ο δημοσιογράφος TΑΣΟΣ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ

Ο 65χρονος Ιβάν Τζουχά είναι γεωγράφος στο επάγγελμα. Αλλά η μοίρα της οικογένειάς του (ο Έλληνας παππούς του τουφεκίστηκε από τον Στάλιν) και η αγάπη του για ταξίδια και... αρχεία τον έκανε χρονικογράφο του μαρτυρίου της ελληνικής μειονότητας στην πρώην Σοβιετική Ένωση.

Είχαμε μαζί ταξιδέψει το 2006 στη ρωσική Άπω Ανατολή, εκεί όπου το σταλινικό καθεστώς δημιούργησε το πιο γνωστό τμήμα του Νταλστρόι («To Τραστ της Οικοδόμησης του Βορρά»), του οργανισμού που ενορχήστρωσε την κράτηση και την καταναγκαστική εργασία όσων είχαν χαρακτηρισθεί «εχθροί του λαού». Στόχος του Ιβάν τότε ήταν να μελετήσει τα τοπικά αρχεία που φυλάσσονταν στο Μαγκαντάν, μια πόλη στον Ειρηνικό που οικοδομήθηκε από κατάδικους. Μαζί επισκεφθήκαμε την κόρη του κομισάριου Γιεζόφ, ο οποίος δολοφόνησε τον παππού του Τζουχά το 1937 και συζητήσαμε για το ηθικό και το ανήθικο στη σοβιετική ιστορία. Ενδεικτικό είναι ότι η θετή κόρη του Γιεζόφ στάλθηκε στην Άπω Ανατολή επειδή εκεί μόνο θα ήταν ασφαλής από την οργή των μελών των οικογενειών που είχαν εκτελεστεί ή καταδικαστεί τη δεκαετία του ’30...

Ανάμεσα στους Σοβιετικούς πολίτες- θύματα του συστήματος της σταλινικής καταπίεσης ήσαν και 14.000  Έλληνες Σοβιετικοί υπήκοοι και κάτοχοι ελληνικών διαβατηρίων. Είχαμε τελειώσει εκείνο το ταξίδι με τον Τζουχά (και τον Έλληνα ιστορικό Βλάσση Αγτζίδη) στο χρυσωρυχείο «Σπακόινο» (που σημαίνει «ήσυχο»), όπου ο Γερμανός μηχανικός Βαλόντια Νάιμαν μας αφηγήθηκε πώς ο πατέρας του είχε γυρίσει από την αιχμαλωσία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για να καταλήξει στη σοβιετική εξορία στην Άπω Ανατολή και πώς ο ίδιος αγάπησε τελικά αυτή τη γωνιά της Σιβηρίας και έμεινε εκεί για πάντα.

Απονεμήθηκαν τα ΒΡΑΒΕΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ 2018 στο νομό Έβρου

*Η αίθουσα κατά την εκδήλωση. Σε μια δεύτερη αίθουσα, επίσης κατάμεστη, ο κόσμος παρακολουθούσε από video wall.

Στο κατάμεστο από κόσμο στολίδι του Έβρου- το Νομαρχείο-  στην Αλεξανδρούπολη, σε μια λαμπρή και συνάμα άκρως συγκινητική τελετή, επιδόθηκαν την Κυριακή 20 Μαΐου 2018, τα "Βραβεία Πολιτισμού" σε προσωπικότητες του νομού  Έβρου που διακρίθηκαν στον τομέα του πολιτισμού και της κοινωνικής προσφοράς. Τα βραβεία αυτά απονέμει η Ένωση Πολιτιστικών Φορέων Έβρου (ΕΠΟΦΕ).

Τα "Βραβεία Πολιτισμού" αποτελούν  Ειδική Τιμητική Εκδήλωση και απονέμονται σε ετήσια βάση.

Αποτελούν πλέον θεσμό για τον Έβρο και τη Θράκη, αφού υλοποιούνται για 10^η συνεχή χρονιά.

Τιμούνται πρόσωπα του Πολιτισμού και της Κοινωνίας, για την πολυετή συνολική προσφορά τους στο πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου, σε συνάρτηση με την κοινωνική αναγνώριση και καταξίωση, καθώς και τη βαρύτητα και την ποιότητα του παραγόμενου συνολικού πολιτιστικού και κοινωνικού έργου των προσώπων αυτών.

Τα τιμώμενα πρόσωπα για το Έτος 2018

*ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Δημοσιογράφος, Ιστορικός.

*Η επίδοση του βραβείου στον Παντελή Αθανασιάδη, 

από τον αντιπεριφερειάρχη Δημήτρη Πέτροβιτς

Απλές σκέψεις για τις μεγάλες επετείους της Θράκης, που έρχονται…

*Η ενιαία Θράκη, σε χάρτη του 1905

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Το 2020, το 2021 και το 2022 είναι κοντά μας. Είναι άκρως σημαδιακές χρονιές, που πρέπει από τώρα να κινητοποιήσουν όλους τους συμπατριώτες μου τους Θράκες, άτομα, φορείς και θεσμούς για να κάνουν αυτές τις χρονιές ξεχωριστές, μεγαλειώδεις και αλησμόνητες. Χρονιές, που να αναδεικνύουν το παρελθόν με την ένδοξη ιστορία του, να τιμούν τη μνήμη των πεσόντων και να αφήνουν υποθήκες στις νέες γενιές, για το μέλλον με ανάπτυξη.

Γιατί μιλάω για τις χρονιές αυτές;

Το 2020 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θράκης μετά από υποδούλωση σχεδόν 600 ετών. Απελευθέρωση, που πρέπει να πανηγυρίζεται, αλλά και να προβληματίζει, τόσο γιατί χάθηκαν η Βόρεια Θράκη που παρέμεινε αδίκως στη Βουλγαρία όσο και η Ανατολική Θράκη, που μερίμνη των συμμάχων παραχωρήθηκε στον Κεμάλ Ατατούρκ, χωρίς αυτός να πολεμήσει στο έδαφός της.

Το 2021 συμπληρώνονται 200 χρόνια από την απελευθέρωση της Ελλάδας, με την μνημειώδη Επανάσταση του 1821, στην οποία έδωσαν σημαντικό, αλλά αγνοημένο από την εθνική ιστοριογραφία «παρών» οι Θράκες.

Το 2022 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, στην οποία έχασαν τη ζωή τους πολλοί Θράκες στρατευμένοι στον ελληνικό στρατό, ως απελευθερωθέντες πολίτες από 1920. Εκατό χρόνια βέβαια, και από την εκδίωξη του ελληνικού στοιχείου από την Ανατολική Θράκη.

Αυτές οι τρεις χρονιές, είναι ορόσημα, που πρέπει να κινητοποιήσουν από τώρα τους συμπατριώτες μου σε όλα τα επίπεδα, ώστε να αναδείξουν τη σημασία των τριών αυτών επετείων, και τη συμμετοχή των Θρακών, αλλά και να κάνουν την πολιτική ηγεσία της χώρας να προβληματισθεί περισσότερο, με βάση τις σημερινές εξελίξεις και τους κινδύνους, που ποικιλοτρόπως διαγράφονται.

Η ιστορία μας και οι ηρωικές πράξεις των τέκνων της Θράκης, πρέπει να αναδειχθούν και να καταστούν γνωστά στο Πανελλήνιο. Και επειδή λυσσομανούν θύελλες γύρω μας, να μπουν οι βάσεις μεγαλύτερης ανάπτυξης και αποτελεσματικότερης άμυνας αυτής της ευαίσθητης περιοχής. Απαιτείται λοιπόν να υπάρξουν από τώρα σκέψεις για τους τρόπους που θα τιμηθούν αυτές οι ιστορικές επέτειοι, με κάθε είδους αξιόλογες εκδηλώσεις και παντοειδείς μελέτες. Και για να μάθουν οι Θράκες, αλλά και οι Πανέλληνες πτυχές της ιστορίας, αυτής της παραμελημένης περιοχής. Ώστε να κληθούν να μετάσχουν όλοι οι δυνάμενοι, σε μια νέα μεγάλη και ελπιδοφόρα προσπάθεια ανάδειξης της Θράκης, ως μοχλού ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας. Στόχος, να αντιστραφεί η σημερινή εικόνα, της εγκατάλειψης, της φτώχειας, της μετανάστευσης, της κατάληψής της από αλλοδαπούς ισλαμιστές μετανάστες.

Ό,τι όμως αποφασισθεί να γίνει για να τιμηθούν αυτές οι επέτειοι, πρέπει οι διοργανωτές να έχουν κατά νου, ότι η μεγάλη συμμετοχή του θρακικού λαού και κυρίως της νεολαίας θα είναι αυτή που θα προσδιορίσει το μέγεθος της επιτυχίας κάθε εγχειρήματος.

Οι 95 άγνωστοι εθελοντές του 1922, όταν τα πάντα κατέρρεαν!

*Οι λοχίες Πίνδ. Οικονομάκης και Άγγ. Τσιλιμπίρης με τον δεκανέα Κων. Αντωνίου

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Ο ηρωισμός, δηλαδή η πράξη που χαρακτηρίζεται από μεγάλη τόλμη, ακόμη και αυτοθυσία μπροστά στην επιδίωξη ενός υπέρτερου σκοπού, είναι μια έννοια που άνθισε στην Ελλάδα από τα πανάρχαια χρόνια ως τις μέρες μας

Οι λέξεις ήρως, στα αρχαία ελληνικά και ήρωας στα νέα ελληνικά, καθώς και η έννοια του ηρωισμού,  είναι  γεννήματα καθαρώς ελληνικά. Τόσο σαν φθεγγόμενος λόγος, όσο και σαν έννοια βαθύτερη, ιδίως όταν σχετίζεται με την προστασία και τη δόξα της πατρίδας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι η ελληνική  λέξη ήρως είναι η ρίζα αντίστοιχων λέξεων στις ευρωπαϊκές γλώσσες.  Η ελληνική γλώσσα ήταν η μήτρα, η οποία γέννησε ταυτόσημες λέξεις στους ευρωπαϊκούς λαούς για να μπορούν και αυτοί να εκφράζουν αυτές τις υψηλές έννοιες.

Εξάλλου και η έννοια του πατριωτισμού, υποδηλώνει ένα βαθύ συναισθηματικό δεσμό ανθρώπων με ένα έθνος, το οποίο οι άνθρωποι αυτοί αναγνωρίζουν και αποδέχονται  ως πατρίδα τους.

Μπορεί βέβαια στις μέρες με τις νέες νοοτροπίες και ιδεολογίες της παγκοσμιοποίησης, του διεθνισμού ή του εθνομηδενισμού, οι έννοιες του ηρωισμού και του πατριωτισμού να έχουν εν μέρει υποχωρήσει, παραμένουν ωστόσο στην ιστορία των εθνών ως διαχρονική παρακαταθήκη και ως μονίμως επίκαιρο παράδειγμα, οι πράξεις των ηρώων και των πατριωτών, σε κάθε χώρα ξεχωριστά.

Χαλαμονή, σημαίνει καταστροφή

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ  

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=970863

*Αντώνης Παυλίδης

Χαλαμονή

Εκδόσεις Λιβάνη, 2017

σελ. 400, τιμή 15,50 ευρώ

*Ένα βιωματικό οδοιπορικό

στην ιστορία των Ποντίων,

από το 1875 έως σήμερα

Γράφει ο κ.  Στέφος Αναστάσιος 

«Χαλαμονή» (και «χαλαγμονή» και «χαλασμονή», από το ρήμα χαλώ) είναι λέξη της ποντιακής διαλέκτου, που σημαίνει χαλασμό, καταστροφή. Το μυθιστόρημα του Αντώνη Παυλίδη αναφέρεται στην ολοκληρωτική εξολόθρευση του ποντιακού Ελληνισμού, τον ξεριζωμό των επιζώντων από τις πανάρχαιες εστίες τους και τη συνακόλουθη γενοκτονία των Ποντίων, Αρμενίων και χριστιανών Ασσυρίων. Μια ανήκουστη θηριωδία και βαρβαρότητα στην ιστορία της ανθρωπότητας, που παραπέμπει συνειρμικά και στο μεταγενέστερο ολοκαύτωμα των Εβραίων.

                Το πολυσέλιδο έργο, με γλωσσάριο, παραρτήματα χαρτών και ποντιακά παραθέματα, δομείται σε 26 κεφάλαια, με διάφορες μικροϊστορίες, στηριζόμενες σε αυθεντικές μαρτυρίες, καλυπτόμενες, ενίοτε, με τον πέπλο της μυθοπλασίας, που εκτείνονται σε μεγάλη χρονική περίοδο και διαδραματίζονται από το 1875 ως σήμερα, με ενδιάμεσους σταθμούς το 1905, το 1917, το 1954, το 1957, το 1966, το 1995, το 2000 και το 2017.

Άθλιες ύβρεις κατά Θρακών μέσα στη Βουλή, το 1922

*Ευτυχώς, ο Τύπος κατέγραψε τις άθλιες ύβρεις κατά των Θρακών βουλευτών 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Το Μάρτιο του 1922, συνέβη στη Βουλή μια πρωτοφανής αθλιότητα εις βάρος των Θρακών βουλευτών, που παρόμοιά της, δεν συνέβη ποτέ άλλοτε. Μια αισχρή και ιταμή φραστική επίθεση, ελεεινή και ανεξιλέωτη στην κρίση της Ιστορίας. Τυπικά ήταν μια λεκτική επίθεση βουλευτών του Λαϊκού Κόμματος, εναντίον βουλευτών του κόμματος των Φιλελευθέρων. Ουσιαστικά όμως ήταν μια ανεξίτηλη κοινοβουλευτική ντροπή.

                Βρισκόμαστε στην άνοιξη του 1922. Εν τω μεταξύ η χώρα μας έχει στα χέρια της τη Συνθήκη των Σεβρών, κάνοντας αληθινό το όνειρο της Ελλάδας των δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών. Η Θράκη, Δυτική και Ανατολική, έχει απελευθερωθεί από τον Ελληνικό Στρατό, από το 1920. Τον Νοέμβριο του 1920, διεξάγονται εκλογές και η Θράκη στέλνει για πρώτη φορά τους αντιπροσώπους της στη Βουλή. Όλοι ανήκουν στο κόμμα των Φιλελευθέρων, γιατί η Ηνωμένη Αντιπολίτευσις δεν βρήκε ούτε υποψηφίους. Και όμως, το κόμμα των Φιλελευθέρων, ηττάται. Ο Βενιζέλος δεν εκλέγεται ούτε βουλευτής Αττικοβοιωτίας, όπου ήταν υποψήφιος και φεύγει στο εξωτερικό. Μετά τις εκλογές ο βασιλεύς Κωνσταντίνος επέστρεψε στο θρόνο ύστερα από δημοψήφισμα. Τα συμμαχικά κράτη δυσαρεστήθηκαν από την εξέλιξη αυτή. Η Αγγλία και η Γαλλία επέδωσαν διακοινώσεις στη νέα κυβέρνηση των Λαϊκών, με τις οποίες δεν αναγνώριζαν τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό του κράτους και πάγωσαν όλα τα δάνεια που είχαν αποφασίσει να δώσουν προς την Ελλάδα. Ο στρατός όμως και το 1921 σημείωνε μεγάλες επιτυχίες στο μέτωπο, φτάνοντας στο Σαγγάριο.

Ένα εκατομμύριο επισκέπτες και συνεχίζουμε...

*Η εφαρμογή της καταμέτρησης επισκεπτών

                Σήμερα είναι ημέρα χαράς. Συμπληρώθηκαν πλέον του 1 εκατομμυρίου επισκέψεις σ’ αυτήν την ιστοσελίδα, που γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2009.

                Θέλω με την ευκαιρία αυτή να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου, όλους του επισκέπτες της σελίδας, που με την παρουσία τους εδώ, μου έδωσαν τη δύναμη να συνεχίσω μέχρι σήμερα, αλλά και να μην σταματήσω να αναρτώ θέματα νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τους φίλους που συνέβαλαν ο καθένας με τον τρόπο του και με ενθάρρυναν σ' αυτή την προσπάθεια και όσους προσέφεραν απλόχερα τη γνώση τους.

Ήδη υπάρχουν για ανάγνωση από τους φίλους/ες 1239 αναρτήσεις, στις οποίες έγιναν 7.962 σχόλια από τους επισκέπτες.

*Για να αξιοποιήσετε τη μηχανή αναζήτησης της ιστοσελίδας αυτής

Μια ελάχιστη υπόδειξη στους φίλους που θέλουν να διαβάσουν παλαιότερα θέματα και δεν τα βρίσκουν: Επάνω αριστερά στην εικόνα της σελίδας υπάρχει ένα μικρό λευκό οβάλ κενό με ένα μεγεθυντικό φακό. Εκεί αν γράψετε μια λέξη, όπως π.χ. Θράκη, Έβρος, Διδυμότειχο, Βενιζέλος, κατοχή, Θεσσαλονίκη, Ναζί, ή μια χρονολογία όπως 1821, 1940, 1878, 1920, 1912 κ.λπ. βρίσκετε διάφορα αντίστοιχα θέματα.

Σας ευχαριστώ και πάλι!

Καλή ανάγνωση!

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Όταν ο Γεώργιος Αβέρωφ απεποιήθη το παράσημο του Σωτήρος

*Ο Γεώργιος Αβέρωφ

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Γεώργιος Αβέρωφ, δεν υπήρξε απλά ένας μεγάλος εθνικός ευεργέτης, αλλά και ένας σεμνός πατριώτης, που δεν πρόσφερε τεράστια ποσά στην πατρίδα για λόγους υστεροφημίας, αλλά γιατί ήταν συνειδητοποιημένος πολίτης προσανατολισμένος σταθερά στην έννοια της πατριωτικής προσφοράς, χωρίς αντιπαροχές.  Και τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι με επιστολή του (πολιτικής σημασίας) προς το Βασιλέα Γεώργιο αρνήθηκε να παραλάβει το παράσημο του Σωτήρος!

                Η ιστορική επιστολή αποποίησης του αργυρού παρασήμου του Τάγματος του Σωτήρος, είναι η ακόλουθη, όπως δημοσιεύθηκε στον «Αιώνα» του Τιμολέοντα Φιλήμονα, στις 8 Αυγούστου 1874, με δηκτικά σχόλια:

ΔΕΗ, η πορεία την περίοδο 1975 – 2000- Άρθρο 2ο

ΑΠΟ ΤΗΝ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/960351/article/epikairothta/ellada/deh-h-poreia-thn-periodo-1975---2000

 *Οι λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ

Γράφει ο κ. ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ*

Η πρώτη 25ετία της ΔΕΗ (1950-1974) χαρακτηρίζεται από την ταχεία ανάπτυξή της: εντός 15 μόλις ετών επιτεύχθηκε ο πλήρης εξηλεκτρισμός της χώρας, με τη δημιουργία ενός νέου σύγχρονου ηλεκτρικού συστήματος και την αξιοποίηση εγχώριων ενεργειακών πόρων.

Κατά την επόμενη περίοδο, έως το 2000, κυριαρχεί η προσπάθεια κάλυψης της συνεχώς αυξανόμενης ζήτησης και η βέλτιστη διαχείριση του συστήματος. Ομως και μετά την αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών, το 1974, δεν αποκαθίσταται η προβλεπόμενη στον ιδρυτικό νόμο της ΔΕΗ διοικητική και οικονομική αυτοτέλειά της.

Η ίδρυση και ανάπτυξη της ΔΕΗ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.kathimerini.gr/959053/gallery/epikairothta/ellada/h-idrysh-kai-anapty3h-ths-deh

*Ο ΑΗΣ Πτολεμαΐδας (φωτ. του 1960) εντάχθηκε στο Β΄ Δεκαετές Πρόγραμμα Ανάπτυξης 1956-66, αξιοποιώντας τα λιγνιτικά αποθέματα της περιοχής.

Γράφει ο κ. ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ*

          Με το παρόν άρθρο, όπως και το επόμενο που θα επακολουθήσει την προσεχή Κυριακή, επιχειρείται μια συνοπτική αναφορά στην πορεία και στη γενικότερη προσφορά της ΔΕΗ στη χώρα μας, από της ιδρύσεώς της το 1950, ως κρατικό μονοπώλιο, μέχρι τη μετατροπή της σε ανώνυμη εταιρεία το 1999. 
          Η πρώτη ηλεκτρική εγκατάσταση στην Ελλάδα τέθηκε σε λειτουργία το 1889. Αφορούσε τον ηλεκτροφωτισμό του κέντρου των Αθηνών και των Ανακτόρων. Εάν ληφθεί υπόψη ότι μόλις το 1882 πραγματοποιήθηκε η πρώτη διεθνώς δημόσια ηλεκτρική εγκατάσταση (ηλεκτροφωτισμός της Pearl Street, Ν. Υόρκη) και μετά 2-3 χρόνια ανάλογες εγκαταστάσεις σε ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις (Βερολίνο, Λονδίνο κ.α.), μπορεί να θεωρηθεί ότι η χώρα πρωτοπόρησε στον τομέα αυτό, κάτι που σχετίζεται με το εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα του Χαρ. Τρικούπη.

Ιωάννης Φιλήμων, ο κατάσκοπος στην πολιορκία της Τρίπολης

*Ο Ιωάννης Φιλήμων

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Ιωάννης Φιλήμων, υπήρξε μια πολυδιάστατη αγωνιστική προσωπικότητα, που πρωταγωνίστησε στην Επανάσταση του 1821 και αργότερα ανέπτυξε ιδιαιτέρως σημαντική δράση ως πολιτικός, δημοσιογράφος και ιστορικός. Γνωρίζουμε πολλά για τις πτυχές του βίου. Εκείνο όμως που είναι σχετικά άγνωστο, είναι το γεγονός, ότι εθελοντικά μπήκε στην Τρίπολη όταν άρχισε την πολιορκία της ο Κολοκοτρώνης και πραγματοποίησε κατασκοπευτική αποστολή.   

                Για την σημαντική του αυτή αποστολή ο ίδιος δεν μιλούσε και δεν έγραψε. Οι κατοπινοί βιογράφοι του για να αναφερθούν σ’ αυτό το γεγονός του βίου του, καταφεύγουν συνήθως στους επικήδειους που εκφώνησαν όταν πέθανε το 1874, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και ο Αθανάσιος Πετμεζάς.

                Ο Ιωάννης Φιλήμων γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1798 ή 1799 στη συνοικία της Ξηροκρήνης (Κουρουτσεσμέ). Ο πατέρας του καταγόταν από την Θράκη και το επάγγελμα του ήταν ζωγράφος (κατά τον Πρωτοψάλτη Εμμ.). Άλλος βιογράφος του κάνει λόγο και για κυπριακή καταγωγή (κατά τον Δημ. Καμπούρογλου). Φοίτησε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και απέκτησε πολλή καλή μόρφωση.

Το «αηδόνι» με το πρόωρο και βίαιο τέλος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/958847/article/politismos/vivlio/to-ahdoni-me-to-prowro-kai-viaio-telos

*Αθήνα, Οκτώβριος 1922: Στιγμιότυπο από τη «Δίκη των Εξ» – όπως έμεινε στην Ιστορία από τον αριθμό των εκτελεσθέντων, αν και οι κατηγορούμενοι ήταν οκτώ. Στην πρώτη σειρά, τέταρτος από αριστερά ο Δημήτριος Γούναρης (φωτ. Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο).

Γράφει ο κ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΑΣ Γ. ΠΛΟΥΜΙΔΗΣ*

Κυκλοφόρησε προσφάτως από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία η πολιτική βιογραφία του Δημητρίου Γούναρη (1867-1922). Συγγραφέας είναι η Μαριάννα Χριστοπούλου, διδάκτωρ Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Την επιστημονική επιμέλεια πραγματοποίησε ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου, και η επιμέλεια της έκδοσης και των κειμένων ανήκει στην Άννα Καραπάνου.

Η Μαριάννα Χριστοπούλου έρχεται να εμπλουτίσει τις γνώσεις μας για μια πολιτική προσωπικότητα non grata, που φέρει το στίγμα της Μικρασιατικής ήττας και Καταστροφής. Το έργο καλύπτει ιδιαιτέρως ένα μεγάλο κενό, που αφορά κυρίως στην πρώτη περίοδο της πολιτικής σταδιοδρομίας του Δ. Γούναρη, από την πρώτη εκλογή του στο Κοινοβούλιο το 1902 έως την «εκτόξευσή» του στην πρωθυπουργία το 1915.

«Η ιστορία της CIA» και το... φιάσκο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/958828/article/politismos/vivlio/h-istoria-ths-cia-kai-to-fiasko

*Μάρτιος, 2006. Ο πρόεδρος Μπους στο αρχηγείο της CIA με τον διοικητή της Πόρτερ Γκος πίσω του, ο οποίος διαδέχθηκε τον αμφιλεγόμενο Τζορτζ Τένετ. Φωτογραφία από το βιβλίο.

*Η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» προδημοσιεύει

αποκλειστικά αποσπάσματα ενός κεφαλαίου

που ενδιαφέρει τους Έλληνες αναγνώστες

Γράφει ο κ. ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ

Όσοι δεν είναι ευάλωτοι στις θεωρίες συνωμοσίας (και έχουν διαβάσει ένα δυο σοβαρά βιβλία), έχουν αυτή την αίσθηση: ότι η περίφημη (ή διαβόητη) CIA δεν είναι ακριβώς ό,τι πιο επιτυχημένο υπάρχει σε κρατική μυστική υπηρεσία.

Το ογκώδες βιβλίο του Τιμ Γουάινερ «Η ιστορία της CIA», που θα κυκλοφορήσει στις 23 Απριλίου από τις εκδόσεις Γκοβόστη, έχει πολλά τέτοια παραδείγματα που μια στημένη δουλειά κατέληξε σε φιάσκο.

Όπως γράφει στον πρόλογο ο συγγραφέας, το βιβλίο «περιγράφει πώς η ισχυρότερη χώρα του δυτικού κόσμου δεν κατάφερε τελικά να δημιουργήσει μια αξιόλογη κατασκοπευτική υπηρεσία – μια αποτυχία που υπονομεύει ακόμη και σήμερα την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών».

Το βιβλίο βασίζεται στην ανάγνωση πάνω από πενήντα χιλιάδων εγγράφων, κυρίως από τα αρχεία της CIA, του Λευκού Οίκου και του State Department· σε περισσότερες από δύο χιλιάδες προφορικές μαρτυρίες Αμερικανών πρακτόρων, στρατιωτών και διπλωματών και σε περισσότερες από τριακόσιες συνεντεύξεις από το 1987 αξιωματικών και βετεράνων της CIA,

Η σημασία των αρχείων στην Ιστορία

ΑΠΟ ΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 
http://www.kathimerini.gr/958981/article/epikairothta/politikh/ar8ro-k-shmith-sthn-k-politiko-arxeio---ysterofhmia-h-deontologia

*Το Κτίριο των Γενικών Αρχείων του Κράτους

*Άρθρο του κ. Κωνσταντίνου Σημίτη στην «Κ»

Η κατανόηση των ιστορικών και πολιτικών εξελίξεων απαιτεί πληροφόρηση. Πληροφόρηση πληρέστερη από εκείνη που καταγράφεται στον Τύπο, στον δημόσιο λόγο, στις εύκολα προσιτές στον ερευνητή πηγές που είναι κοινό κτήμα. Ένα αρχείο μπορεί να διατηρήσει και να κάνει προσβάσιμα στοιχεία, τα όποια συμπληρώνουν την εικόνα του παρελθόντος, παρέχουν δυνατότητες καλύτερης κατανόησης και ερμηνείας. Βοηθά έτσι την κοινωνία να έχει πληρέστερη εικόνα των στοιχείων που καθόρισαν και καθορίζουν την εξέλιξή της.

Σημαντική συνεισφορά επ’ αυτού έχουν τα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Όπως συμβαίνει πολλές φορές στην Ελλάδα, ένας απαραίτητος θεσμός συναντά δυσκολίες στη λειτουργία του. Το απαραίτητο κτίριο με τις ειδικές προδιαγραφές που απαιτούνται για να εγκατασταθούν τα αρχεία, ολοκληρώθηκε μόλις το 2003 – έπειτα από εργασίες περίπου τριών ετών, που ξεκίνησαν με εντολή της κυβέρνησής μου. Το σχετικό ακίνητο είχε παραχωρηθεί, όμως, από το 1972 στο Δημόσιο και έμενε ανεκμετάλλευτο. Γι’ αυτό και τα Γενικά Αρχεία δεν ανταποκρίνονταν για πολλά χρόνια στα πρότυπα των αρχείων άλλων κρατών. Η μόνιμη πρακτική ήταν να αρνούνται την πρόσβαση στα αρχεία με τη δικαιολογία ότι ο νόμος δεν το επιτρέπει.

Μια πρόβλεψη του Γεωργίου Α΄ για τη νύφη του Σοφία

*Η Βασίλισσα Σοφία της Ελλάδος

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η βασίλισσα Σοφία της Ελλάδος, υπήρξε πρόσωπο ιστορικά αμφιλεγόμενο και παρά το εκτεταμένο φιλανθρωπικό της έργο, η ιστορία της επισκιάστηκε από την ανάμιξη της σε καίρια γεγονότα του Εθνικού Διχασμού.

Η Σοφία, ήταν η σύζυγος του βασιλέως  Κωνσταντίνου Α΄ της Ελλάδας. Γεννήθηκε το 1870 ως πριγκίπισσα του Οίκου Χοεντζόλερν στο Πότσδαμ της Πρωσίας. Στις 27 Οκτωβρίου με το νέο ημερολόγιο, του 1889, παντρεύτηκε τον τότε Πρίγκιπα Διάδοχο της Ελλάδας Κωνσταντίνο και απέκτησαν έξι παιδιά. To 1891 ασπάσθηκε την Ορθοδοξία.

Η βασίλισσα Σοφία ήταν αδελφή του Γερμανού αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄ γεγονός που την κατέστησε εύκολο πολιτικό στόχο, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του ελληνικού Εθνικού Διχασμού. Μοιραία, ακολούθησε τον σύζυγό της στην εξορία από το 1917 έως 1920 στην Ελβετία και μετά τη δεύτερη εκθρόνισή του, το 1922, στο Παλέρμο της Ιταλίας. Πέθανε από καρκίνο στη Φραγκφούρτη, στις 13 Ιανουαρίου 1932. Ετάφη στην Ιταλία και στις 17 Νοεμβρίου 1936 τα οστά της μεταφέρθηκαν και ενταφιάστηκαν στο βασιλικό κοιμητήριο στο Τατόι.

Ως προσωπικότητα με θεσμικό ρόλο, συγκέντρωσε τα πυρά, τόσο του ίδιου του Ελευθέριου Βενιζέλου, όσο και των παραγόντων του κόμματος των Φιλελευθέρων. Πυρά που κορυφώθηκαν κυρίως το 1917, όταν η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ήταν άκρως τεταμένη, ενώ ακολούθησε η εκθρόνιση του Κωνσταντίνου.

Δραπετεύοντας από τους Τούρκους το 1912

*Ο λοχίας Ιωάννης Κατσαμπής

*Η δραπέτευση του λοχία

Ιωάννη Κατσαμπή

από το Μοναστήριο

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Μια δραπέτευση ενός τραυματισμένου λοχία, κατά την διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, ήταν μια ηρωική πράξη, αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι ο συγκεκριμένος είχε τραυματισθεί σοβαρά στην κνήμη και χρειάστηκε ως δραπέτης να ταξιδέψει από το Μοναστήριο στη Θεσσαλονίκη, μέσα στον παγωμένο Δεκέμβριο, διασχίζοντας και εχθρικές περιοχές.

Πρόκειται  για τον Ιωάννη Κατσαμπή, λοχία του Ιππικού.

        Υπηρετούσε στην Ανεξάρτητη Μεραρχία Ιππικού. Πήρε διαταγή να μεταβιβάσει στον αρχηγό της V Μεραρχίας υπηρεσιακό σημείωμα.

Κοντά στη Μπάνιτσα της Φλώρινας βρέθηκε αντιμέτωπος με τουρκική φάλαγγα και πυροβολήθηκε ανεπιτυχώς. Όταν τελικά μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας αποφασίσθηκε ο Ελληνικός Στρατός να στραφεί προς τη Θεσσαλονίκη για να προλάβει τους Βουλγάρους, η V Μεραρχία είχε οριστεί ως αριστερή πλαγιοφυλακή της ελληνικής στρατιάς. Έτσι διέβη στις 12 Οκτωβρίου 1912 τον Αλιάκμονα, από το πέρασμα της Ζάμπουρδας και προχώρησε μέχρι την Αιανή, προωθούμενη στην Κοζάνη. Η ταξιαρχία Ιππικού έκανε συνεχείς αναγνωρίσεις προς την Άρνισα και το Αμύνταιο, μέχρι την κοιλάδα της Φλώρινας. Η V Μεραρχία συνέχισε να προελαύνει μέσω του χωριού Κοίλα προς την Πτολεμαΐδα.

Ο Κατσαμπής γλίτωσε από τους Τούρκους, αλλά σκοτώθηκε το άλογό του. Αναγκάσθηκε μάλιστα να προσποιηθεί το νεκρό για να μην το αντιληφθούν οι Τούρκοι.

Ευρωπαϊκό ράπισμα στη χούντα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/956869/gallery/epikairothta/ellada/eyrwpaiko-rapisma-sth-xoynta

*30 Ιανουαρίου 1969. Η Συμβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης με ψήφους 92 έναντι 11 και 20 αποχές καταδικάζει τη χούντα και εισηγείται στην Επιτροπή των υπουργών 

την εκδίωξη της Ελλάδας από το Συμβούλιο.

Της κ. ΕΦΗΣ ΠΕΝΤΑΛΙΟΥ*

Το Συμβούλιο της Ευρώπης ιδρύθηκε στις 5 Μαΐου 1949, με στόχο να προωθήσει την ευρωπαϊκή ενότητα και να ενισχύσει τη φιλελεύθερη δημοκρατική τάξη στη Δυτική Ευρώπη. Στα όργανά του περιλαμβάνονταν η Επιτροπή Υπουργών (αποτελούμενη από τους υπουργούς Εξωτερικών των κρατών-μελών) και η συμβουλευτική Κοινοβουλευτική Συνέλευση.

Στις 4 Νοεμβρίου 1950, τα μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης υιοθέτησαν την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), που τέθηκε σε ισχύ στις 3 Σεπτεμβρίου 1953. Ο στόχος της ήταν διττός: να διασφαλίσει ότι τα ναζιστικά εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας δεν θα επαναλαμβάνονταν και να κατοχυρώσει τη δυτική ιδέα της προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στην πράξη, οι Δυτικοευρωπαίοι ηγέτες βρήκαν στις σοβιετικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων την ευκαιρία να τονίσουν ότι αυτά ήταν έννοιες συνδεδεμένες με τη Δύση.

Αντίθετα με την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, από τον ΟΗΕ (1948), η ΕΣΔΑ ήταν μια δεσμευτική διεθνής συνθήκη που συνοδευόταν από έναν μηχανισμό εφαρμογής. Το 1954 συγκροτήθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και το 1959 δημιουργήθηκε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, επιφορτισμένο με την αποστολή να διασφαλίσει την τήρηση των υποχρεώσεων που είχαν αναλάβει τα κράτη-μέλη μέσω της ΕΣΔΑ.

Πώς το ΚΚΕ έγινε κόμμα εξουσίας...

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=945488

*Κρατώντας πλακάτ του ΕΑΜ Βύρωνα πολίτες πανηγυρίζουν την απελευθέρωση 
από τη γερμανική κατοχή

                 

*Η πολιτική ηγεμονία, οι συγκρούσεις,

τα πρόσωπα, οι σκοτεινές πλευρές,

μέσα από αρχεία και 

ανέκδοτες προσωπικές μαρτυρίες

Γράφει ο Λάμπρος Σταυρόπουλος

Παρά τη χρονική απόσταση που μας χωρίζει από την ταραχώδη δεκαετία του '40, οκτώ δεκαετίες μετά η αριστερή ιστοριογραφία εμπλουτίζεται διαρκώς, ενώ το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού για τα θέματα αυτά παραμένει αξιοσημείωτο.

Η κρίση, η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, η «πρώτη φορά Αριστερά» στη διακυβέρνηση του τόπου, τα διχαστικά διλήμματα της εποχής και τα ιστορικά «απωθημένα» που ήρθαν στην επιφάνεια διαμορφώνουν το πλαίσιο-έναυσμα επαναπροσέγγισης των τραυματικών περιόδων εκείνης της δεκαετίας, αλλά και προηγούμενων με έμφαση στον Μεσοπόλεμο. Είναι ενδεικτικό ότι μεταξύ των ευπώλητων βιβλίων- σε ορισμένες περιπτώσεις περισσότερο και από λογοτεχνικά best seller της εποχής- βρίσκονται βιβλία για τον Εθνικό Διχασμό, ενώ υπάρχει ένα ευρύτερο αναγνωστικό ενδιαφέρον για τα εμφύλια πάθη και τα συγκρουσιακά θέματα που δεν απασχολούν μόνο τους ιστορικούς, αλλά και ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο προσπαθεί μηχανιστικά να βρει συμπτώσεις και να κάνει παραλληλισμούς επιχειρώντας να δώσει απαντήσεις στο σήμερα, αντλώντας διδάγματα και εμπειρίες από το παρελθόν. Σε κάθε περίπτωση, η τάση που υπάρχει ευνοεί τον εμπλουτισμό της ιστορικής έρευνας, την αποσαφήνιση «γκρίζων ζωνών» της ιστορίας, την επανατοποθέτηση των ιστορικών επί ζητημάτων που δεν έχουν εξαντληθεί, κυρίως όμως την περαιτέρω διεύρυνση του πεδίου μελέτης των ζητημάτων που καθόρισαν την πορεία της σύγχρονης Ελλάδας.

Η Μικρασιατική Καταστροφή και ο νέος διχασμός

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/955493/opinion/epikairothta/politikh/h-mikrasiatikh-katastrofh-kai-o-neos-dixasmos

*Η επιστροφή του Κωνσταντίνου

Του κ. Ιάκωβου Μιχαηλίδη

Ήταν βράδυ της 7ης Δεκεμβρίου του 1920. Στο κέντρο της Αθήνας πλήθος κόσμου έψαλλε το Χριστός Ανέστη μπροστά από τα Ανάκτορα.

Σύμφωνα με την αφήγηση της Πηνελόπης Δέλτα, «στρατιώτες χόρευαν σε κύκλο, γυναίκες ξεσκούφωτες έπιαναν το χορό, τραγουδούσαν όλοι, σφύριζαν, φώναζαν, ζητωκραύγαζαν σα μεθυσμένοι, και σαν τρελοί. Μια γυναίκα όρθια τραγουδούσε το “Γιο του Αετού”. Αλλη στο αυτοκίνητο πεσμένη στην αγκαλιά του αυτοκινητά έλεγε μισολιγωμένη: “Ετσι θέλαμε. Ετσι θέλαμε” (...) Δέκα, δώδεκα κορίτσια πήγαιναν τραγουδώντας με ξεφωνητά και ξετσίπωτα γέλια και λυγίσματα. “Το Βενιζέλο στείλαμε στο διάβολο πεσκέσι”. Και όλοι μαζί φώναζαν, ο δρόμος ολόκληρος σφύριζε, ζητωκραύγαζε, ξελαρυγγίζουνταν, τ’ αυτοκίνητα τρομπετάριζαν, τα τραμ κουδούνιζαν με ρυθμό. “Ετσι θέλαμε, τον εφέραμε”». Μόλις είχε επιστρέψει θριαμβευτικά στην Αθήνα, ύστερα από περίπου τριάμισι χρόνια, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, μετά τη διενέργεια σχετικού δημοψηφίσματος.

Ήταν πικρή εκείνη η χρονιά του 1920. Και ας είχε συνδεθεί με τον θρίαμβο στις Σέβρες, όπου η υπογραφή της ομώνυμης συνθήκης ήρθε να επικυρώσει το όνειρο της Μεγάλης Ελλάδας των «δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Οι ψύχραιμοι παρατηρητές γνώριζαν ότι πίσω από τη λαμπερή βιτρίνα, τις σάρκες του έθνους κατέτρωγε το σαράκι του Εθνικού Διχασμού, που ήδη από το 1915 είχε μολύνει το σώμα αλλά κυρίως το πνεύμα και την ψυχή του έθνους. Τα Νοεμβριανά του 1916, η βενιζελική τρομοκρατία της περιόδου 1917-1920, η απόπειρα εναντίον του Ελευθέριου Βενιζέλου στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών στο Παρίσι, η δολοφονία του  Ίωνα Δραγούμη λίγες ημέρες αργότερα υπήρξαν ενέργειες που διέρρηξαν ανεπανόρθωτα την εθνική ομοψυχία, το κλίμα ευφορίας και εθνικής ανάτασης των Βαλκανικών Πολέμων.

Οδός Ζυμπρακάκη… Οδός δόξας! Στην Κομοτηνή…

*Ο Παμίκος Ζυμπρακάκης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Στην Κομοτηνή προς την ανατολική έξοδό της υπάρχει η οδός Ζυμβρακάκη, αφιερωμένη στον απελευθερωτή της πόλης το 1920, Παμίκο ή Επαμεινώνδα Ζυμπρακάκη. Η οικογένεια έγραφε το επώνυμό της  Ζυμπρακάκης. Οι λόγιοι το εξελλήνισαν σε Ζυμβρακάκης.

                Οι Ζυμπρακάκηδες ήταν μεγάλη και ιστορική οικογένεια της Κρήτης. Τα μέλη της οποίας πρόσφεραν σημαντικές υπηρεσίες τόσο στην Ελληνική επανάσταση του 1821 όσο και στις Κρητικές Επαναστάσεις, αλλά και στους αγώνες μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας.

        Ο Παμίκος Ζυμπρακάκης, που συνέδεσε το όνομά του με την Κομοτηνή, γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1863.  Ήταν γιος του στρατιωτικού και πολιτικού Χαράλαμπου Ζυμπρακάκη.

                Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του, κατετάγη ως εθελοντής στο στράτευμα το 1882 και μετέβη εν συνεχεία στο Βέλγιο, όπου άρχισε να σπουδάζει. Όμως ένα ακατανόητο γεγονός, δεν του επέτρεψε να συνεχίσει τις στρατιωτικές σπουδές του. Ο Ζυμπρακάκης έμπλεξε σε μονομαχία με ένα Βέλγο, γιο του άλλοτε προξένου του Βελγίου στην Ελλάδα. Έτσι αναγκάσθηκε να φύγει από τη σχολή και να επιστρέψει στην Ελλάδα, όπου φοίτησε στη σχολή υπαξιωματικών και εξήλθε με βαθμό του ανθυπίλαρχου. 

        Εκρηκτικός και παρορμητικός χαρακτήρας του άρεσε να αναμιγνύεται σε προσωπικές υποθέσεις και να αναλαμβάνει μάρτυρας στις διάφορες μονομαχίες, που τότε ακόμη επιτρέπονταν.

Οι τελευταίες ώρες της ελληνικής Αδριανούπολης

*Η Αδριανούπολη σε γκραβούρα του 1829

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Οι τελευταίες ώρες που έζησε ο Ελληνισμός της Αδριανούπολης το 1922, ήταν άκρως δραματικές. Η πόλη στην οποία ο Ελληνισμός άνθισε για χιλιάδες χρόνια, η πόλη με τα περίφημα ελληνικά εκπαιδευτήρια, η πόλη με τους μεγάλους εμπόρους, παραδόθηκε στους Τούρκους, που την πήραν χωρίς να πολεμήσουν καθόλου στην Ανατολική Θράκη.

                Η απόφαση για την εκκένωση της Θράκης πάρθηκε από τους Συμμάχους στις 9 Σεπτεμβρίου 1922 μετά από θυελλώδεις συσκέψεις τριών ημερών στο Παρίσι, μεταξύ του Γάλλου πρωθυπουργού και υπουργού Εξωτερικών Πουανκαρέ  του Άγγλου υπουργού εξωτερικών Λόρδου Κώρζον και του Ιταλού υπουργού Εξωτερικών κόμη Κάρλο Σφόρτσα. Τις μέρες εκείνες δεν υπήρχε κυβέρνηση στην Αθήνα ικανή να αντιδράσει, ενώ στο στράτευμα επωάζονταν η επανάσταση των Γονατά- Πλαστήρα. Η Μικρά Ασία, είχε αρχίζει να ζει το δικό της δράμα. Η διάσκεψη των υπουργών Εξωτερικών των τριών συμμάχων κρατών με το ανακοινωθέν της έβαζε προκαταβολικά την ταφόπλακα στην υπόθεση της Ανατολικής Θράκης, με την ελεεινή μεταξύ άλλων διατύπωση:

                «Αι τρεις Σύμμαχοι Κυβερνήσεις δράττονται της παρούσης ευκαιρίας όπως δηλώσουν, ότι λαμβάνουν υπό ευμενή άποψιν ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΝΑ ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΗΝ ΘΡΑΚΗΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ, συμπεριλαμβανομένης της Αδριανουπόλεως».

Ήταν ο Καζαντζάκης κομμουνιστής;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/953927/article/politismos/vivlio/htan-o-kazantzakhs-kommoynisths

*Εκθέματα στο μουσείο «Νίκος Καζαντζάκης» στο χωριό Μυρτιά στο Ηράκλειο. Ο συγγραφέας είχε ταξιδέψει στα πέρατα της γης, συναντώντας τους πιο διάσημους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής του.

Της κ. ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΟΜΑΗ*

Στο διήμερο συμπόσιο που διοργάνωσε πρόσφατα η Διεθνής Εταιρεία Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, το ερώτημα του τίτλου απασχόλησε με κάθε αφορμή- είτε αυτό αφορούσε το λογοτεχνικό του έργο είτε τη σχέση του συγγραφέα με τις δημόσιες αρχές της χώρας- το σύνολο σχεδόν των εισηγητών.

Αναμφίβολα, ο Νίκος Καζαντζάκης υπήρξε μέγας. Μια προσωπικότητα παγκόσμιας ακτινοβολίας, πολύγλωσσος, με ασυνήθιστη για την εποχή του παιδεία και πολυταξιδεμένος, πράγμα δύσκολο με τα μέσα της εποχής, αν σκεφθεί κανείς ότι έφτασε μέχρι την Κίνα και την Ιαπωνία. Στα ταξίδια του εκείνα συνάντησε τους πιο διάσημους πνευματικούς ανθρώπους που ήσαν ήδη γνωστοί, όπως κι ο ίδιος άλλωστε: τον Μαγιακόφκι, τον Καμύ, τον Μπρετόν, τον Ελιάρ αλλά και ζωγράφους, όπως τον Ματίς, τον Σαγκάλ, τον Ντε Κίρικο. Με τους περισσότερους, μάλιστα διατήρησε στενή φιλία ως το τέλος της ζωής του.

Ο άδοξος θάνατος του Ανδρέα Καρκαβίτσα

*Πορτρέτο του Ανδρέα Καρκαβίτσα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Ο θάνατος πάντα είναι ένα τραγικό γεγονός, που προκαλεί θλίψη, ακόμα και αν είναι ένδοξος θάνατος. Όταν όμως ο θάνατος είναι φυσικός, αλλά σε συνθήκες που δεν άρμοζαν στον θανόντα, τότε η θλίψη είναι πολλαπλή, η λύπη ανείπωτη και το δάκρυ ασταμάτητο. Τέτοιος υπήρξε ο θάνατος ενός μεγάλου συγγραφέα που εν ζωή δοξάστηκε για το έργο του, θαυμάσθηκε για τον πατριωτισμό του, αγαπήθηκε για την κοινωνική του προσφορά ως γιατρός και η κριτική τον τοποθέτησε ανάμεσα στην τριάδα των μεγάλων συγγραφέων της ηθογραφίας, μαζί με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον Γεώργιο Βιζυηνό.

Πρόκειται για τον Ανδρέα Καρκαβίτσα, που γεννήθηκε στα Λεχαινά, στις 12 Μαρτίου 1865 και πέθανε στο Μαρούσι στις 24 Οκτωβρίου 1922.

Ο Καρκαβίτσας που είχε σπουδάσει την ιατρική, ασχολήθηκε με επιτυχία με όλα τα είδη του γραπτού λόγου εκτός από θεατρικά έργα. Τα πιο γνωστά έργα του είναι το μυθιστόρημα «Ο ζητιάνος», και η συλλογή διηγημάτων «Λόγια της πλώρης». Αυτά τα δυο έργα έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει σε πολλές χώρες του εξωτερικού.

Εκκλησία, νέος Καταστατικός Χάρτης και χούντα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/953123/article/epikairothta/ellada/ekklhsia-neos-katastatikos-xarths

*Οι δικτάτορες προσπάθησαν να ασκήσουν έλεγχο στο εκκλησιαστικό πλήρωμα μέσα από τον έλεγχο της Εκκλησίας, αλλά τελικά απέτυχαν να χειραγωγήσουν τη διοίκησή της.

*Η χούντα επιχειρεί ανεπιτυχώς

ν χειραγωγήσει τη διοίκηση 

του συνόλου της Ιεραρχίας, 

αλλά και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου

Του κ. ΑΝΔΡΕΑ ΝΑΝΑΚΗ*

Οι Καταστατικοί Χάρτες  (Κ.Χ.) ιδιαίτερα ο Σ΄ και ΣΑ΄ του 1852, αλλά και οι έτεροι του 20ού αιώνα, περισσότερο βέβαια με τις τροποποιήσεις που επέβαλαν καθεστωτικές κυβερνήσεις (Παγκάλου, Μεταξά, Παπαδόπουλου), εκφράζουν τη βούληση του κράτους για ασφυκτικό έλεγχο της Εκκλησίας, σε εποχές που το κράτος λειτουργεί με συγκεντρωτικές ή αυταρχικές δομές διοίκησης. Η παρουσία εκπροσώπου της εκάστοτε κυβέρνησης στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο (ΔΙΣ), η οποία έπαυσε με τον Κ.Χ. του 1977, καθιστούσε απόλυτη την επί της Εκκλησίας πολιτειοκρατία. Ο εκδημοκρατισμός της Πολιτείας απελευθερώνει και την Εκκλησία από τα κρατικά δεσμά.

Η Πολιτεία επιβάλλει με τον Κ.Χ. την κηδεμονία της στην Εκκλησία στο πλαίσιο της κρατικιστικής αντίληψης για μια χειραγωγημένη Εκκλησία, η οποία θα υπηρετεί τους κρατικούς σκοπούς και στόχους, με πρώτο και κυρίαρχο τη διαμόρφωση και διασφάλιση της εθνικής συνείδησης, εθνικής ενότητας και ταυτότητας. Στο ελληνικό και στα υπόλοιπα βαλκανικά κράτη, οι άνθρωποι ήταν αφοσιωμένοι και αυτοπροσδιορίζονταν από τη θρησκευτική τους συνείδηση. Γι’ αυτό και τα πρώτα ελληνικά Συντάγματα της Επανάστασης του 1821 όριζαν ότι «Έλληνες εισί οι εις Χριστόν πιστεύοντες». Συνεπώς, μέσα από τη χειραγώγηση των εκκλησιαστικών δομών διοικήσεως, πρωτίστως του συνόλου της Ιεραρχίας, αλλά και της ΔΙΣ, θα ασκείτο ο έλεγχος και στο εκκλησιαστικό πλήρωμα. Ο Κ.Χ. του 1969 αποτελεί καθ’ ολοκληρίαν έκφραση αυτών των στόχων και επιλογών.