ΔΣΕ: Μια κριτική επισκόπηση της συγκρότησής του.

 

 *Άνδρες του ΔΣΕ στο Γράμμο

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας, Αντιστράτηγος ε.α.

          Ο Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949, ο τρίτος γύρος του ΚΚΕ, για την κατάληψη της εξουσίας με ένοπλο αγώνα, θεωρείται ότι άρχισε την νύκτα της 30ης Μαρτίου 1946,την παραμονή των βουλευτικών εκλογών, με την επίθεση των ανταρτών στον Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου. Βασικοί αντίπαλοι το Κομουνιστικό Κόμμα από την μία και το αντικομουνιστικό στρατόπεδο από την άλλη ,έστω διαιρεμένο και διχασμένο.

          Από τον Οκτώβριο του 1946 η ηγεσία του ΚΚΕ εισήλθε σε νέα φάση ένοπλης δράσης, μετά τις ληφθείσες αποφάσεις στις συσκέψεις της Ζιάκας και της Ανθρακιάς, χωριών της  περιοχής των Χασίων. Έτσι  την 28η  Οκτωβρίου 1946 εξαγγέλθηκε  επίσημα η ίδρυση του Γενικού Αρχηγείου των Ανταρτικών Δυνάμεων και ακολούθως την 27η Δεκεμβρίου 1946 η μετονομασία των Ανταρτικών Δυνάμεων σε Δημοκρατικό  Στρατό  Ελλάδας (ΔΣΕ), υπό τις διαταγές του Μάρκου Βαφειάδη.

           Η  συγκρότηση του  ΔΣΕ δεν αποτέλεσε μία ενστικτώδη αντίδραση στη λευκή τρομοκρατία ή μία πράξη που επιδίωκε  έναν πολιτικό  συμβιβασμό. Απεναντίας  υπήρξε ενσυνείδητη  πολιτική επιλογή της ηγεσίας του ΚΚΕ για την κλιμάκωση του ένοπλου αγώνα της, με στόχο την κατάληψη της εξουσίας με έναν  συνδυασμό ενόπλων και πολιτικών μέσων.

Το ενδεχόμενο εξόδου από το ΝΑΤΟ, το 1958

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/801868/article/epikairothta/ellada/to-endexomeno-e3odoy-apo-to-nato

*Palais de Chaillot, η έδρα του ΝΑΤΟ στο Παρίσι. «Η ελληνική Κυβέρνησις θεωρεί χρέος της όπως διά της παρούσης διακοινώσεως επιστήση την προσοχήν των μελών της Ατλαντικής Συμμαχίας επί των κινδύνων, τους οποίους δημιουργεί η εφαρμογή του ειρημένου σχεδίου [του σχεδίου Μακμίλαν] τόσον διά την συνοχήν της Συμμαχίας, όσον και διά την ειρήνην της Ανατολικής Μεσογείου» γράφει στην επιστολή του ο Κων. Καραμανλής.

Γράφει ο κ. Ευάνθης Χατζηβασιλείου

          Το 1958 υπήρξε μια καθοριστική εποχή για την ελληνική πολιτική. Λόγω εξελίξεων στο Κυπριακό, η Ελλάδα αντιμετώπισε σοβαρότατη απομόνωση στους κόλπους της Δύσης, ενώ ανέκυψε και κίνδυνος διολίσθησής της εκτός του ΝΑΤΟ.

          Η άνοδος της ουδετεροφιλίας και του αντιδυτικού πνεύματος είχε σημειωθεί στη χώρα από το 1955. Την άνοιξη του 1956, στις μεγάλες διαδηλώσεις για την εκτόπιση του Μακαρίου και τις πρώτες εκτελέσεις αγωνιστών της ΕΟΚΑ, είχαν εμφανιστεί συνθήματα υπέρ της αποχώρησης από το ΝΑΤΟ και της ένταξης της Ελλάδας σε έναν «άξονα Αθηνών- Βελιγραδίου- Καΐρου». Το καλοκαίρι του 1956, αμερικανική δημοσκόπηση έδειχνε ότι το 74% (!) των Αθηναίων ευνοούσε την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ εάν οι Δυτικοί εξακολουθούσαν την ίδια πολιτική στο Κυπριακό. Στα τέλη του Αυγούστου 1956, ο υπουργός Εξωτερικών, Ευάγγελος Αβέρωφ, προειδοποίησε τους Αμερικανούς ότι, λόγω της πολιτικής της Δύσης στο Κυπριακό, όλος ο ελληνικός λαός, «εκτός 2.000 Αθηναίων», θα επιδοκίμαζε μία απόφαση για έξοδο από το ΝΑΤΟ.

          Το φθινόπωρο του 1956, ο Γεώργιος Γρίβας, αρχηγός της ΕΟΚΑ, και η εφημερίδα «Εστία» τάχθηκαν υπέρ της αποχώρησης από το ΝΑΤΟ· οι εκκλήσεις τους υποστηρίχθηκαν και από την ΕΔΑ, αλλά απορρίφθηκαν απερίφραστα από την κυβέρνηση, η οποία τόνισε ότι ήταν η μόνη αρμόδια να χαράσσει την εξωτερική πολιτική. Το επόμενο έτος, και παρά την απελευθέρωση του Μακαρίου με αμερικανική μεσολάβηση, νέες δημοσκοπήσεις έδειχναν μια πλειοψηφία υπέρ μιας ουδετερόφιλης πολιτικής. Με άλλα λόγια, τα χρόνια αυτά η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή προσπαθούσε να διασώσει τον φιλοδυτικό προσανατολισμό της χώρας, γνωρίζοντας ότι ακολουθούσε μία αντιδημοφιλή πολιτική.

Ο θάνατος του Γεωργ. Σκίπη, αδελφού του ποιητή, το 1912 στις μάχες της Μανωλιάσας

*Ο υπολοχαγός Γεώργιος Σκίπης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Στη μάχη της Μανωλιάσας το 1912, ο ποιητής Σωτήριος Σκίπης, ο οποίος έγινε έγινε στα κατοπινά χρόνια και ακαδημαϊκός, έχασε τον αδερφό του, που πολεμούσε ως λοχαγός διοικητής λόχου πεζικού. Είναι μια από τις τραγωδίες του πολέμου, που συνήθως περνάνε απαρατήρητες από τις επίσημες Ιστορίες…

          Στο ύψωμα της Μανωλιάσας δόθηκαν σκληρές και κρίσιμες μάχες. Το ύψωμα αυτό βρίσκεται κοντά στα Ιωάννινα και σε απόσταση απ' αυτά λίγων ωρών. Είναι αμυντική τοποθεσία για την πόλη των Ιωαννίνων από ΝΔ μπροστά απ' το Μπιζάνι. Σ’ αυτό το ύψωμα κατά τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, έγιναν φοβερές και πολυαίμακτες μάχες ανάμεσα στον ελληνικό στρατό και τους Τούρκους που κατείχαν την περιοχή. Διάρκεσαν απ' τον Νοέμβρη του 1912 μέχρι τον Ιανουάριο του 1913, οπότε οι Έλληνες κατέλαβαν όλα τα υψώματα της περιοχής και άνοιξε έτσι ο δρόμος για την κατάληψη της πόλης των Ιωαννίνων.

Κέντρο, από τη διάσπαση στην ενοποίηση

*Η πρώτη Διοικούσα Επιτροπή της Ενώσεως Κέντρου. Από αριστερά καθήμενοι οι Παυσανίας Κατσώτας, Γεώργιος Παπανδρέου, Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας. Ορθιοι οι Ηλίας Τσιριμώκος, Στέφανος Στεφανόπουλος, Σάββας Παπαπολίτης, Σταύρος Κωστόπουλος (ο οποίος εκπροσωπεί τον αρχηγό των Φιλελευθέρων Σοφοκλή Βενιζέλο) και Αλέξανδρος Μπαλτατζής.

Γράφει ο κ. ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΡΗΣΤΙΔΗΣ*

          Όταν στα τέλη Σεπτεμβρίου του 1961 οι εφημερίδες ανακοίνωναν τη συγκρότηση της Ένωσης Κέντρου, ένας πολυετής κύκλος αντιπαραθέσεων ανάμεσα στα στελέχη του Κέντρου έδειχνε να κλείνει.

         Την ίδια στιγμή- για πρώτη φορά στη μεταπολεμική περίοδο- έμπαιναν οι βάσεις για τη συγκρότηση ενός συστήματος τριών παρατάξεων, εντός του οποίου ο νέος κομματικός σχηματισμός διεκδικούσε διττό ρόλο, ως εναλλακτική κυβερνητική λύση στον αστικό/φιλοδυτικό χώρο και ως κυρίαρχη δύναμη του «αντιδεξιού πόλου». Η ταυτόχρονη αυτή αντίθεση έναντι της Δεξιάς και της Αριστεράς συνέβαλε τα μέγιστα στην προσπάθεια συγκρότησης της νέας αυτής πολιτικής οντότητας μετά από μία διαπάλη πολλών ετών για τη διαμόρφωση μιας ενιαίας ταυτότητας του κατακερματισμένου κεντρώου χώρου.

Το «Νοσοκομείο του ΔΣΕ» στην Πρέσπα. Ένα Μνημείο της ‘‘αντάρτικης’’ αρχιτεκτονικής

*ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ- ΣΠΗΛΙΑ

Του κ. Γιώργη Κολιόπουλου* 

          Το 2002, η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας προκήρυξε και ανέθεσε σε ομάδα μελετητών, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, την Διαγνωστική μελέτη για την ανάδειξη και αξιοποίηση των φυσικών πόρων και της πολιτιστικής κληρονομιάς στην περιοχής των Πρεσπών. Η έρευνα έγινε σε όλη την περιβάλλουσα τις λίμνες μικρή και μεγάλη Πρέσπα περιοχή και περιελάμβανε παραλίμνια τμήματα  της FYROM και της Αλβανίας. Η μελέτη ολοκληρώθηκε και παραδόθηκε  το 2004.

          Στα πλαίσια αυτής της μελέτης για την αποτύπωση του πολιτιστικού αποθέματος, έγινε και  η πρώτη καταγραφή  και  ιστορική έρευνα   σε δύο χώρους που προέκυψαν κατά  τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.  Οι χώροι αυτοί, το σπήλαιο του νοσοκομείου (ή Σπηλιά του Κόκκαλη…) και η σπηλιά του Ζαχαριάδη, ήταν ελάχιστα γνωστοί και μόνον στους κατοίκους της περιοχής ή σε ελάχιστους φιλέρευνους ιστοριοδίφες και φυσιολάτρες. Ωστόσο, τα ιδιαίτερα ιστορικά χαρακτηριστικά της ‘’σπηλιάς του νοσοκομείου’’ και η γοητεία του ίδιου του χώρου και της εξέλιξής του, μας οδήγησαν στην πληρέστερη έρευνα και την ακριβέστερη ιστορική αποτύπωση της κατασκευής και λειτουργίας του από την άνοιξη έως το τέλος του εμφυλίου πολέμου, τον Αύγουστο του 1949.

          Το 2007 ο Δήμος Πρεσπών, στα πλαίσια του προγράμματος Interreg της Περιφέρειας Δ. Μακεδονίας, προχώρησε στην εκπόνηση της μελέτης με τίτλο: «Δημιουργία πολιτιστικής διαδρομής και ανάδειξης των μνημείων του Δ. Πρεσπών» που μεταξύ άλλων, προέβλεπε την οργάνωση του εσωτερικού  του σπηλαίου σε επισκέψιμο, εύκολα προσβάσιμο και αντιληπτό χώρο, σε σχέση με την ιστορική σημασία του.

Οι εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936

*Η "Ακρόπολις" αναγγέλλει τα αποτελέσματα, την επομένη των εκλογών

Γράφει ο κ. Απόστολος Τσομπάνης-Νότιος*

          Τελευταία φορά που διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα μήνα Ιανουάριο ήταν το 1936, δύο μήνες μετά την παλινόρθωση της Μοναρχίας και έξι μήνες πριν την επιβολή του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου από τον Ιωάννη Μεταξά.
          Οι βουλευτικές εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936 ήταν οι δεύτερες βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Ελλάδα μέσα σε διάστημα οκτώ μηνών. Είχαν προηγηθεί οι βουλευτικές εκλογές της 9ης Ιουνίου 1935 στις οποίες νίκησε ο κυβερνητικός συνασπισμός Τσαλδάρη – Κονδύλη[1]. Ας δούμε, όμως, τα γεγονότα με χρονολογική σειρά.
          Την 1η Μαρτίου 1935 εκδηλώθηκε κίνημα στο Στρατό με επικεφαλής αξιωματικούς που ήταν προσκείμενοι στον Ελευθέριο Βενιζέλο[2]. Μετά από λίγες ημέρες το κίνημα κατεστάλη[3] και οι επικεφαλής αξιωματικοί συνελήφθησαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν από έκτακτο στρατοδικείο[4].

ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΙΚΩΝ – ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ

*Η αφισέτα  της επιστημονικής ημερίδας

*ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΓΙΑ ΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

Γράφει ο Ανδρέας Μακρίδης 

          Οδησσός, Πέστη, Βιέννη, Λειψία, Παρίσι, Βενετία, Πίζα, Λιβόρνο, Ιάσιο, Βουκουρέστι, Τεργέστη. Πόλεις όπου στα τέλη του 18ου αιώνα χτυπούσε η καρδιά του νεοελληνικού Διαφωτισμού, όταν ακόμα η Ρωμιοσύνη αναζητούσε το δικό της πεπρωμένο έπειτα από 400 χρόνων οθωμανική κυριαρχία. Ελληνικές κοινότητες με δικούς τους εμπορικούς οίκους, τράπεζες, τυπογραφεία και εφημερίδες, θέατρο, πνευματική ζωή.

          Όχι τυχαία, σε κάποιες απ' αυτές τις πόλεις θα ανθίσει η Εταιρεία της Ελλάδας και της Επανάστασης, η μυστική Εταιρεία των Φιλικών, τα 200 χρόνια από την ίδρυση της οποίας γιορτάζαμε μέχρι πριν λίγες μέρες.

          Εν μέσω μιας κρίσιμης εκλογικής αναμέτρησης, το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, σε συνεργασία με το τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, και υλοποιώντας πρόταση του Συνδέσμου “Μπάιρον” για τον Φιλελληνισμό και τον Πολιτισμό, επεχείρησε σε μια Ημερίδα του, να φωτίσει τις αστικές διαδρομές του επαναστατικού αυτού φαινομένου, που γεννήθηκε στα ελληνικά εμπορικά καταστήματα της Οδησσού, για να φωτίσει μέσα σε επτά χρόνια ολόκληρη την Ευρώπη, σημαίνοντας το τέλος της “Εποχής της Απελπισίας” και της ανίερης Συμμαχίας του Μέτερνιχ και του Κάσελρη.

Το σπάνιο παράδειγμα του υποστράτηγου Καλλάρη!!!

*Έφιππος ο στρατηγός Καλλάρης στη Θεσσαλονίκη

*Πώς αντιμετώπισε 

το θάνατο του γιου του 

στις μάχες της Μανωλιάσας

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Καθημερινά είμαστε μάρτυρες του συνωστισμού ατόμων στα τηλεοπτικά παράθυρα, όπου τιποτολογούντες θορυβωδώς, γεμίζουν δωρεάν τα προγράμματα των καναλιών, προκειμένου να κερδίσουν λεπτά ή και δευτερόλεπτα ακόμα, προσωπικής διαφήμισης. Ανούσιοι καυγάδες, προκλητικό και άθλιο κουτσομπολιό και πάσης φύσεως ασημαντότητες…

          Γενικά ζούμε σε μια καθημερινή αθλιότητα επιπλεόντων φελλών, που θέλουν με κάθε τρόπο να κάνουν γνωστή την συνήθως άχρηστη παρουσία τους στη ζωή μας. Όμως αυτή η κοινωνία, δεν ήταν έτσι. Είχε αρχές, αξίες και μέτρο. Οι άνθρωποι δεν πρόβαλαν τον εαυτό τους ακόμα και όταν είχαν να επιδείξουν πράξεις μεγάλες και σπουδαίες. Αγώνες πραγματικούς και ηρωικά επιτεύγματα. Η σεμνότητα και η αίσθηση του μέτρου, επέβαλαν συμπεριφορές διαφορετικές από τις σημερινές.

          Τα λέμε όλα αυτά σήμερα, για να αφηγηθούμε τον ηρωικό θάνατο του ανθυπολοχαγού Σπύρου Καλλάρη το 1912 στη μάχη της Μανωλιάσας και τη μοναδική στάση του πατέρα του, υποστράτηγου Κωνσταντίνου Καλλάρη, διοικητή της ΙΙ Μεραρχίας.

Οι πόλεις των Φιλικών

*Η σφραγίδα της Φιλικής Εταιρείας

Επιστημονική συνάντηση 

«Οι πόλεις των Φιλικών: οι αστικές διαδρομές

ενός επαναστατικού φαινομένου»

στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Βουλής των Ελλήνων 

(Αμαλίας 22-24)

         Tο Ίδρυμα της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία και το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με αφορμή τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας, διοργανώνουν επιστημονική συνάντηση με θέμα «Οι πόλεις των Φιλικών: οι αστικές διαδρομές ενός επαναστατικού φαινομένου», η οποία θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015 και ώρα 15.00, στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Βουλής των Ελλήνων, Αμαλίας 22-24 (είσοδος από Σουρή).

Στόχος της εκδήλωσης είναι η αναπροσέγγιση της ιστορίας των κοινωνικών ομάδων που στήριξαν– εντός και εκτός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας– το οικοδόμημα της Φιλικής Εταιρείας, με ιδιαίτερη έμφαση στα αστικά περιβάλλοντα που φιλοξένησαν τη δράση της, τα οποία ήταν και περισσότερο ευαίσθητα απέναντι στις γενικότερες ευρωπαϊκές ανακατατάξεις και τις αναζητήσεις της εποχής.

Διακεκριμένοι ομιλητές και κυρίως πανεπιστημιακοί θα αναδείξουν την ιδιαιτερότητα και τη σημασία του κινήματος της Φιλικής Εταιρείας ως προάγγελου της Επανάστασης και θα αναπτύξουν προβληματισμούς, θα εκφράσουν διαπιστώσεις και συμπεράσματα.

Η μάχη του Δρίσκου το 1912- Φωτεινό παράδειγμα αυτοθυσίας

*Χάρτης της Google Map. Δεξιά σημειώνεται η περιοχή του Δρίσκου, με την κόκκινη καρφίδα.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Ο Δρίσκος είναι μια δοξασμένη τοποθεσία στην περιοχή Ιωαννίνων, καθαγιασμένη με το αίμα εκλεκτών Ελλήνων, που θυσιάστηκαν για να απελευθερώσουν εδάφη ελληνικά από την Τουρκική κυριαρχία, κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου.

            Λορέντζος Μαβίλης, Κωνσταντίνος Γερακάρης, Αριστοτέλης Τοπάλης, Βραχνός, Χαϊδεμενάκης, Μακρής και τόσοι άλλοι, ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ (και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) έδωσαν τη ζωή τους στη μάχη του Δρίσκου, η οποία αν και αρχικά ήταν νικηφόρα, τελικά χάθηκε για τους Έλληνες.

            Ωστόσο, άφησε βαθύ σημάδι στην ιστορία εξαιτίας του ηρωισμού που επέδειξαν, αυτοί που είχαν την τιμή να πάρουν μέρος, με ανιδιοτέλεια και πίστη στο όραμά τους να απελευθερώσουν τα σκλαβωμένα αδέρφια τους.  Το παράδειγμα των μαχητών του Δρίσκου, παράδειγμα ειλικρινούς φιλοπατρίας και μοναδικής αυτοθυσίας, πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα Ελληνόπουλα!!!

            Βρισκόμαστε στο Νοέμβριο του 1912, όταν εξελίσσονταν ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος. Οι ελληνικές δυνάμεις προήλαυναν σαρωτικά στα μέτωπα της Μακεδονίας και της Ηπείρου. Ήδη είχα απελευθερωθεί η Θεσσαλονίκη και πολλές άλλες πόλεις και χωριά της Μακεδονίας. Στην Ήπειρο ο στρατός μας συναντούσε ισχυρά εμπόδια κυρίως στα Ιωάννινα, που τα προστάτευε η οχυρωμένη περιοχή του Μπιζανίου και σε άλλα σημεία, με δύσβατα δρομολόγια και σκληρές καιρικές συνθήκες.

            Στον πόλεμο εκείνο πήραν μέρος Έλληνες και ξένοι εθελοντές Γαριβαλδινοί. Έτσι ονομάζονταν πολεμιστές που συγκρότησαν εθελοντικό στρατιωτικό σώμα λεγόμενο και Φάλαγγα Γαριβαλδινών ή Σώμα Γαριβαλδινών. Λέγονταν επίσης και Ερυθροχίτωνες από το χρώμα του ερυθρού χιτωνίου που φορούσαν. Το όνομά τους προέρχεται από τον ιδρυτή του εθελοντικού αυτού σώματος τον Ιταλό πατριώτη Τζιουζέπε Γκαριμπάλντι που το συγκρότησε το 1862 κατά την εκστρατεία κατά του Παπικού κράτους. Καταστατική αρχή του εθελοντικού αυτού σώματος ήταν να σπεύδουν και να μάχονται στο πλευρό όσων μάχονταν υπέρ της ελευθερίας των λαών.

Μια άλλου... τύπου ιστορία της Ελλάδος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.kathimerini.gr/797212/article/politismos/vivlio/mia-alloy-typoy-istoria-ths-ellados

*Ασκήσεις της ΙΙΙ Ορεινής Ταξιαρχίας στη Βόρεια Αφρική, την περίοδο 1941-1944. Γενικά Αρχεία του Κράτους.

ΙΩΑΝΝΗΣ Σ. ΠΑΠΑΦΛΩΡΑΤΟΣ
Η ιστορία του Ελληνικού Στρατού,
1833-1949,
Δύο τόμοι, σελ. 870 και σελ. 817
εκδ. Σάκκουλα

Γράφει ο κ. ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ

          Το εμβληματικό έτος 1949, ολοκληρώνεται αυτή η μνημειώδης ιστορία του Ελληνικού Στρατού (Ε.Σ.) από τον καθηγητή και συγγραφέα Ιωάννη Σ. Παπαφλωράτο.

          Ουσιαστικά, με το δίτομο αυτό πόνημά του, ο κ. Παπαφλωράτος εξιστορεί με μια εντυπωσιακή σχολαστικότητα και λεπτομέρειες που ξαφνιάζουν, τη γένεση και την εξέλιξη του Ε.Σ., κυρίως όμως την εμπόλεμη περίοδό του, η οποία καλύπτει ολόκληρο το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα, εκκινώντας από το «άτυχο» 1897 και καταλήγοντας στο Βίτσι και τον Γράμμο το 1949. Ως γνωστόν, με εξαίρεση τις πολεμικές επιχειρήσεις του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος στην Κορέα (1950-1953) και τις μάχες που δόθηκαν στην Κύπρο αργότερα, κατά το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα, ευτυχώς, ο Ε.Σ. δεν χρειάστηκε να αναμειχθεί σε εκστρατείες και άλλες επιχειρήσεις.
          Επί των ανά χείρας τόμων τώρα, μπορεί να σφάλλω αλλά έχω την αίσθηση πως αυτή είναι η πρώτη φορά που μας παραδίδεται μια όσο το δυνατόν πιο πλήρης και, πάνω απ’ όλα, τεκμηριωμένη, νηφάλια ιστορική αφήγηση της πορείας και των περιπετειών του Ε.Σ., η οποία συμπίπτει, και διαπλέκεται συνεχώς, με τη γένεση και εξέλιξη, τις περιπέτειες που έζησε το νεώτερο ελληνικό κράτος, όπως αυτό προέκυψε μετά τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας κατά τη δεκαετία του 1820.

Κυπριακό 1957: Το Σχέδιο Μακμίλαν

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ    http://www.kathimerini.gr/797416/article/epikairothta/ellada/to-sxedio-makmilan

*7 Αυγούστου 1958. Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής υποδέχεται στο αεροδρόμιο τον Βρετανό ομόλογό του Χάρολντ Μακμίλαν. Το βρετανικό σχέδιο απορρίφθηκε από την ελληνική κυβέρνηση και τους Ελληνοκυπρίους.

Γράφει ο κ. ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΥΟΣ*

            Το 1957 η Βρετανία έλαβε σημαντικές αποφάσεις για το κυπριακό ζήτημα: η κυβέρνηση του κόμματος των Συντηρητικών υπό την ηγεσία του Χάρολντ Μακμίλαν απομακρύνθηκε από το δόγμα της άμεσης κυριαρχίας επί ολόκληρης της Κύπρου. Αντίθετα, υιοθέτησε την άποψη ότι τα στρατηγικά συμφέροντα του Λονδίνου στην Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο θα μπορούσαν πλέον να διασφαλιστούν με τη διατήρηση κυρίαρχων (sovereign) βρετανικών βάσεων στο νησί.

            Επιδόθηκε λοιπόν στην αναζήτηση μιας λύσης η οποία θα εξυπηρετούσε τις αξιώσεις τόσο της Τουρκίας (εκ των ρυθμιστών των εξελίξεων μετά την Τριμερή Διάσκεψη του Λονδίνου το 1955) όσο και των Τουρκοκυπρίων (σημαντικός αριθμός των οποίων στελέχωνε τις τάξεις της αστυνομικής δύναμης του βρετανικού αποικιακού καθεστώτος) για διχοτόμηση της νήσου. Ο εν λόγω προσανατολισμός της βρετανικής διπλωματίας ενίσχυσε δραματικά την εξάρτηση του Λονδίνου από την τουρκική κυβέρνηση και την τουρκική μειονότητα της αποικίας. Το γεγονός αυτό ερχόταν σε έντονη σύγκρουση με την επιθυμία της ελληνικής κοινότητας της Κύπρου (80% του συνολικού πληθυσμού), η οποία ήταν ταυτόσημη με αυτή του ένοπλου κινήματος της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Πρωτοχρονιά στα μέτωπα του Α' Βαλκανικού Πολέμου

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!

*Μπιζάνι: Αφόρητο κρύο. Έλληνες στρατιώτες ανάβουν φωτιές για να ζεσταθούν.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Η Πρωτοχρονιά του 1913 στα μέτωπα του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, είχε όλα τα στοιχεία εκείνα, που καθιστούν κάθε πόλεμο μισητό. Ωστόσο εκείνη η Πρωτοχρονιά, είχε μέσα της την ελπίδα για τα φανταράκια που πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή, ότι η νίκη έρχεται με βήμα γοργό. Οι Βαλκάνιοι σύμμαχοι, κατατρόπωναν τους Τούρκους σε όλα τα μέτωπα της Μακεδονίας και της Ανατολικής Θράκης.

          Πάντως, ο αγαπημένος άγιος όλων των παιδιών ο Αη Βασίλης, έδειχνε πως θα φέρει δώρα κάποια δώρα στο Στρατό.

          Στις εφημερίδες της εποχής δημοσιεύθηκε η είδηση, ότι οι Έλληνες ζαχαροπλάστες της Αμερικής αποφάσισαν να στείλουν στο Στρατό μας, σοκολάτες!!! Βέβαια δεν ξέρουμε πόσες σοκολάτες έστειλαν και πόσες έφτασαν στους μαχόμενους στρατιώτες… Σημασία έχει η χειρονομία!

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ

*Συλληφθέντες αντάρτες από αυτούς που κανονιοβόλησαν τη Θεσσαλονίκη 

τα Χριστούγεννα του 1948

*Χριστούγεννα με επιθέσεις ανταρτών

*Η πολιορκία της Κόνιτσας

*Ο Κανονιοβολισμός της Θεσσαλονίκης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

            Χριστούγεννα σήμερα και οι Έλληνες παρά την οικονομική δυσπραγία των περισσοτέρων, συγκεντρώνονται με τις οικογένειες ή τους φίλους τους και γιορτάζουν τη μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης.  Η οικονομική δυσχέρεια είναι δεδομένη για το πλείστον του πληθυσμού. Η αγάπη όμως για τους δικούς τους και τους φίλους τους είναι απεριόριστη. Και το κυριότερο, είναι ότι γιορτάζουμε εν ειρήνη!!!

            Γιατί στη νεώτερη ιστορία μας, υπήρξαν και Χριστούγεννα, που οι Έλληνες τα γιόρτασαν σκοτώνοντας άλλους Έλληνες!!!

            Είναι τα δραματικά χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Τα χρόνια που ακολούθησαν τα μαύρα χρόνια της ναζιστικής Κατοχής. Στα χρόνια του εμφυλίου 1946-1949 υπήρξαν περιοχές που τα Χριστούγεννα δοκίμαζαν μια πρόσκαιρη ηρεμία, οφειλόμενη είτε στο Στρατό είτε στους αντάρτες, αλλά αυτό δεν αλλάζει την δραματικότητα εκείνης της περιόδου. Είναι οι χρονιές με τα μαύρα Χριστούγεννα.

            Εικόνα- κατ’ ανάγκην όχι πλήρη- των Χριστουγέννων του εμφυλίου, επιχειρούμε να δώσουμε σήμερα, με βάση τα στρατιωτικά αρχεία- όσα διασώθηκαν-  και τον Τύπο της εποχής.

Φιλάρετος Βαφείδης, ο σοφός ιεράρχης

*Το βιβλίο του δρ. Σάββα Σαββίδη

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          «Τύχη αγαθή» υπήρξε για το Διδυμότειχο, η απόφαση του εκπαιδευτικού Σάββα Σαββίδη (έλκει την καταγωγή του από τις Σαράντα Εκκλησιές της Ανατολικής Θράκης) να αφιερώσει μια σημαντική μονογραφία, που βασίσθηκε στη διδακτορική διατριβή του, σε μια προσωπικότητα, η οποία συνδέθηκε με την πόλη αυτή σε καιρούς χαλεπούς.

          Πρόκειται για το Μητροπολίτη Φιλάρετο Βαφείδη, ο οποίος ποίμανε την περιοχή από 1899 έως το 1928.

          Ο Φιλάρετος υπήρξε σημαντική εκκλησιαστική προσωπικότητα με μεγάλο θεολογικό έργο, αλλά και έντονη παρουσία, όταν η περιοχή του κινδύνευσε από Τούρκους και Βουλγάρους, ποικιλοτρόπως.

Διαφωτισμός και Φιλική Εταιρεία

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=657159

*Διονύσιος Τσόκος, «Ο όρκος των Φιλικών»(1849).

*Τα 200 χρόνια από την ίδρυση 
της μυστικής οργάνωσης

και ο τρόπος της λειτουργίας των ιδεών

στη διαμόρφωση της πολιτικής πράξης

Του κ. Πασχάλη Μ. Κιτρομηλίδη*

          Το 2014 υπήρξε έτος που σημαδεύτηκε από συρροή ιστορικών επετείων. Μερικές από αυτές, όπως η συμπλήρωση ενός αιώνα από την έκρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, προκάλεσαν πλείστες εκδηλώσεις σε διεθνή κλίμακα. Άλλες πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες.

          Πριν κλείσει ο χρόνος θα άξιζε να κάνουμε μερικές σκέψεις για την επέτειο μιας πρωτοβουλίας κρίσιμης για την καλλιέργεια του πνεύματος της ελευθερίας στην ελληνική κοινωνία. Πρόκειται για τα διακόσια χρόνια από την ίδρυση το 1814 της Φιλικής Εταιρείας. Για να γίνει κατανοητός ο τρόπος με τον οποίο η Φιλική Εταιρεία συνέβαλε στην καλλιέργεια του πνεύματος της ελευθερίας θα πρέπει να εξεταστεί η σχέση της με το φαινόμενο του Διαφωτισμού ως ρεύματος ιδεών μάλλον παρά ως κινήματος προσώπων. Η απάντηση δεν είναι ούτε προφανής ούτε εύκολη, ακριβώς γιατί η Φιλική Εταιρεία, ως συνωμοτική οργάνωση, έκανε καλά τη δουλειά της: προφύλαξε τη μυστικότητά της με ζήλο, καταστρέφοντας όσο μπορούσε τα τεκμήρια. Λιγοστές είναι επίσης οι μαρτυρίες των πρωταγωνιστών. Από τους ιδρυτές και στυλοβάτες της μόνο ο Εμμανουήλ Ξάνθος μάς άφησε τη μαρτυρία του, ενώ η ευγενέστερη μορφή, ο ανιδιοτελής οραματιστής Νικόλαος Σκουφάς, δεν άφησε καμιά μαρτυρία. Από τους άλλους, όσοι έγραψαν, το έπραξαν ως μέρος της προσωπικής απολογίας του βίου τους, πράγμα που δεν βοηθά πάντα το έργο της αναζήτησης της αλήθειας.

Από τη Μέση Ανατολή σε Ρίμινι και Αθήνα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  

 http://www.kathimerini.gr/795483/gallery/epikairothta/ellada/apo-th-mesh-anatolh-se-rimini-kai-a8hna

*Άνδρες της III Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας στη Βόρειο Αφρική, την περίοδο 1941-1944. Εκπαιδεύθηκαν σε συνθήκες μεγάλης απαιτητικότητας και πολέμησαν σε σκληρά μέτωπα (φωτ.: ΓΑΚ - Γενική Γραμματεία Τύπου & Πληροφοριών).

Γράφει ο κ. ΤΑΣΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ*

          Η Ταξιαρχία συγκροτήθηκε το καλοκαίρι του 1944 μετά τα κινήματα που πραγματοποιήθηκαν στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις της Μέσης Ανατολής και μετά το Συνέδριο του Λιβάνου που ακολούθησε. Ήταν μια «ασφαλής» πολιτικά μονάδα, στήριγμα για την εξόριστη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας κατά την επιστροφή της στην Ελλάδα.

          Η δημιουργία της άρχισε τον Ιούνιο έξω από τη Βηρυτό υπό την εποπτεία της ΙΧ Βρετανικής Στρατιάς και επικεφαλής τέθηκε ο συνταγματάρχης Πεζικού Θρασύβουλος Τσακαλώτος (1897-1989). Τελικός στόχος ήταν η αποστολή της μονάδας στο μέτωπο της Ιταλίας στο πλευρό των άλλων συμμαχικών δυνάμεων έτσι ώστε να λάβουν μέρος και ελληνικές δυνάμεις στην τελική προσπάθεια των συμμάχων, στοιχείο καθοριστικό για τη μεταπολεμική θέση της χώρας στο στρατόπεδο των νικητών. Επρόκειτο επί της ουσίας για ένα μικρό ελληνικό εκστρατευτικό σώμα ειδικής σύνθεσης όπου έφτασε να αποτελείται από 3.500 αξιωματικούς και οπλίτες και «προικίστηκε» με σύγχρονα μέσα πολέμου για την εποχή εκείνη.

           Η εκπαίδευση της μονάδας έγινε σε πραγματικά ορεινές σκληρές συνθήκες σε περιοχή του Λιβάνου, προκειμένου να αντιμετωπιστούν άγνωστες έως τότε συνθήκες για τους Ελληνες αξιωματικούς, όπως αυτές των γερμανικών αμυντικών γραμμών και των θωρακισμένων οχυρώσεων στο μέτωπο της Ιταλίας.

Πώς δεν ανατινάχθηκε η Βουλή το 1863!!!

*Απόσπασμα από το Επίσημα Πρακτικά της Β΄ Εθνικής Συνέλευσης. 

Ο Ζυμβρακάκης ανακοινώνει τις πληροφορίες του για σχέδιο υπονόμευσης της Συνέλευσης

*Και όμως εκκενώθηκε βίαια,

όταν ακούσθηκε ένας… θόρυβος!!!

*Τραυματίσθηκε ο Τρικούπης…

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ήταν 10 Μαΐου του 1863, όταν η Βουλή, η Β΄ Εθνική Συνέλευση όπως ονομάζονταν, έζησε στιγμές, που έμειναν στην ιστορία, διανθισμένες με γέλια και ειρωνείες, όταν κάποιες συνωμοσιολογικές πληροφορίες περί ανατινάξεως της Εθνοσυνέλευσης μέσω ενός υπονόμου, συνδυάσθηκαν με έναν άσχετο  θόρυβο, προκαλώντας πανικό και ποδοπατήματα των πληρεξουσίων όπως αποκαλούσαν τότε τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του Έθνους.

          Η Β΄ Εθνοσυνέλευση, συνεδρίαζε σε μια «σανιδόπηκτον» παράγκα που είχε ανεγερθεί δίπλα στο χώρο της σημερινής Παλαιάς Βουλής, το Μέγαρο της οποίας τότε, ανεγείρονταν ακόμα.

          Ας δούμε όμως τα κωμικοτραγικά γεγονότα από την αρχή:

          Η ανακοίνωση που έκανε από του βήματος, σύμφωνα και με τα Επίσημα Πρακτικά της Εθνικής Συνέλευσης ο πληρεξούσιος και φρούραρχος Χρήστος Ζυμβρακάκης, πληρεξούσιος Μινώας (συνοικισμού Κρητών) πάγωσε το χαμόγελο των αντιπροσώπων του  Έθνους.

          -Και πριν ή εκλεχθώ φρούραρχος της Συνέλευσης είχον μάθει τι διενεργούμενον κατ’ αυτής, όπερ έσπευσα να κοινοποιήσω εις τον τότε Πρόεδρον της Κυβερνήσεως. Δυστυχώς αι απαίσιαι αυταί φήμαι εξακολουθούσι. Ταύτην  την στιγμήν έμαθον παρά του διευθυντού της Διοικητικής Αστυνομίας ότι η Συνέλευσης διατρέχει έσχατον κίνδυνον. Προτείνω να προσληφθώσιν αυτήν την στιγμήν οι αναγκαίοι μηχανικοί και να γίνη αυστηρά και επιστημονική εξέτασις των πέριξ οικιών και ιδίως μιας εξ αυτών, εις ην υποτίθεται  ή φημίζεται ότι προπαρασκευάζεται υπόνομος σκοπόν έχουσα την ανατροπήν της Συνελεύσεως.

          Οι πληρεξούσιοι που τα άκουσαν καταθορυβήθηκαν. Μερικοί μάλιστα έσπευσαν να βγουν έξω… Πάντως η συνεδρίαση συνεχίσθηκε με θέμα την πρόταση του πληρεξούσιου Φθιώτιδας Τιμολέοντος Βάσσου να εξορισθούν από την Ελλάδα όσοι είχαν υπηρετήσει τον Όθωνα. Έγινε μάλιστα και ψηφοφορία και η πρόταση απορρίφθηκε. Αντίθετα είχε γίνει δεκτή η πρόταση του πληρεξουσίου Ερμιονίδας Γεωργίου Μίληση, πως όποιος συλληφθεί να δρα υπέρ του Όθωνος να συλλαμβάνεται και να τιμωρείται κατά τους ισχύοντες νόμους.

Tα «Δεκεμβριανά» του 1944. Μια νέα έκδοση

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=657083

*Ο συγγραφέας Μενέλαος Χαραλαμπίδης

Γράφει ο Γρηγόρης Μπέκος

          Είναι τραγικό, αλλά η πραγματική εικόνα της απελευθερωμένης Ελλάδας ήταν η εξής: «Στις 18 Οκτωβρίου 1944 η άφιξη της ελληνικής κυβέρνησης και των βρετανικών δυνάμεων μπορεί να πραγματοποιήθηκε σε κλίμα μαζικών πανηγυρισμών και εθνικής ανάτασης, όμως οι ένοπλες δυνάμεις και των δύο πλευρών βρίσκονταν με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Ο Εθνικός Στρατός Αθηνών σε ξενοδοχεία και άλλα κτίρια του κέντρου της πρωτεύουσας, και ο ΕΛΑΣ στις συνοικίες που το κύκλωναν», όπως γράφει χαρακτηριστικά ο 44χρονος Μενέλαος Χαραλαμπίδης.

          Στο βιβλίο του «Δεκεμβριανά 1944 - Η μάχη της Αθήνας» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» με αφορμή την εβδομηκοστή επέτειο των γεγονότων που οδήγησαν στο ξέσπασμα του Εμφυλίου Πολέμου, ο ίδιος χαρτογραφεί για πρώτη φορά λεπτομερώς τα πεδία αυτής της ένοπλης σύγκρουσης και διερευνά με τη σειρά του τις πολιτικές ευθύνες των πλευρών που ενεπλάκησαν σε αυτήν. «Το Βήμα της Κυριακής» τον συνάντησε κοντά στην πλατεία Ηρώων, στου Ψυρρή.

Οι εκλογές του 1958

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ    

http://www.kathimerini.gr/794942/article/epikairothta/ellada/oi-ekloges-toy-1958 

*Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής εκφωνεί λόγο σε προεκλογική συγκέντρωση του 1958. Στην πολιτική κρίση, η οποία φαίνεται πως είχε μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές της εσωκομματικής αμφισβήτησης και των διαφωνιών για τον εκλογικό νόμο, ο Καραμανλής αιφνιδίασε το πολιτικό σύστημα: ζήτησε τη διάλυση της Βουλής και προκήρυξε εκλογές.

Γράφει ο κ. ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΦΙΛΑΝΔΡΟΣ*

          Η ιδιαιτερότητα των εκλογών της 11ης Μαΐου 1958 είναι πως το αποτέλεσμα της κάλπης διέρρηξε την κανονικότητα του μεταπολεμικού θεσμικού πλαισίου: η ΕΔΑ αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση. Το φάντασμα της Αριστεράς θα πλανιόταν πλέον ξανά στον αέρα εννέα μόλις χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου, δίνοντας κατ’ αρχάς αυτοπεποίθηση στην ίδια την Αριστερά και εξάπτοντας τη φαντασία των εθνικοφρόνως σκεπτομένων για επαπειλούμενη κόκκινη κατάληψη της εξουσίας.

          Περνώντας από το πεδίο των φαντασιώσεων σε αυτό της πραγματικότητας της χρονικής στιγμής, ο μεγάλος νικητής των εκλογών ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος εμπέδωσε την πολιτική σταθερότητα και σταθεροποίησε τη δική του θέση στην παράταξή του, ύστερα από την εκ των έσω αμφισβήτηση και ανατροπή του. Η τρίτη παράμετρος, που πρέπει να σχολιαστεί, ήταν ο μεγάλος χαμένος: η συντριβή του Κόμματος Φιλελευθέρων.

Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων από τους Ναζί

*Ο τόπος του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος  Πατιαλιάκας

Αντιστράτηγος  ε.α

  

          Στις 13 Δεκεμβρίου του 1943, ημέρα Δευτέρα, συντελέστηκε, από στρατιωτικούς της 117 Μεραρχίας  Κυνηγών του Γερμανικού Στρατού, μία από τις μεγαλύτερες θηριωδίες στον ελληνικό  χώρο, στο πλαίσιο της Επιχείρησης «Καλάβρυτα» .

          Η σφαγή των Καλαβρύτων είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση πολεμικού εγκλήματος στην Ελλάδα και αποτελεί  το  επιστέγασμα της θηριωδίας  των στρατευμάτων κατοχής κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Υπήρξε από τις πιο σκληρές επιχειρήσεις της Βέρμαχτ και κατά πολλούς ιστορικούς, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα.

          Η εκκαθαριστική αυτή επιχείρηση αποφασίστηκε, σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από το προσωπικό του τακτικού Γερμανικού Στρατού. Αποτέλεσε τυπική Γερμανική επιχείρηση αντιποίνων, σε περιοχή όπου είχε προηγηθεί έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα ένοπλων ανταρτικών τμημάτων, η οποία δυστυχώς στράφηκε και κατά του άμαχου πληθυσμού. Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων γράφτηκε τελικά με αίμα αθώων στο βιβλίο της Ιστορίας. Η θυσία τους συγκίνησε και συνένωσε τους Έλληνες, ενώ ταυτόχρονα δυνάμωσε ακόμα περισσότερο τον αγώνα κατά του κατακτητή και δίκαια αναδείχθηκε σε παγκόσμιο σύμβολο ελευθερίας. Αποτελεί, δε, ορόσημο για ολόκληρη την αντιστασιακή Ευρώπη. Αλλά ας αφήσουμε το νήμα της ιστορικής αλήθειας  να ξετυλίξει τα γεγονότα των Καλαβρύτων, που συνέβησαν πριν από 71 χρόνια.

Χριστόφ. Περραιβός: Αγωνίσθηκε για την πατρίδα, πέθανε πενόμενος

*Ο Χριστόφορος Περραιβός. Προσωπογραφία από το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Χριστόφορος Περραιβός, υπήρξε ο μακροβιότερος από τους συντρόφους και συνεργάτες του Ρήγα Φερραίου, αλλά είχε ατυχία να πεθάνει στην ελεύθερη πατρίδα το 1893 πάμπτωχος και σχεδόν λησμονημένος, να εκλιπαρεί βοήθεια αν και… στρατηγός!!!

                Γεννήθηκε το 1773 στους Παλαιούς Πόρους (παλ. Πούρλες) της Πιερίας. Το πραγματικό επίθετο της οικογενείας του ήταν Χατζηβασίλης που το μετέτρεψε σε Περραιβός, από την αρχαία ονομασία της περιφέρειας καταγωγής του. Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία ενενήντα ετών στις 4 Μαΐου 1863.

Αυτοβιογραφία μιας γενιάς

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

http://www.kathimerini.gr/792766/article/politismos/vivlio/aytoviografia-mias-genias

*Ο πρώτος συνοικισμός στην Καλαμαριά. Η φωτογραφία ανήκει στο αρχείο 

του Μουσείου Φωτογραφίας «Χρήστος Καλεμκερής» του Δήμου Καλαμαριάς.

Γράφει ο κ. ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

            Ένας ποταμός ελληνικής ιστορίας, μία διαδρομή που κυκλώνει και πυκνώνει μία πορεία ευημερίας, εξόδου, μετεγκατάστασης, ταπείνωσης, ανόρθωσης και ζύμωσης, είναι «Η αυτοβιογραφία του πατέρα μου» της Ουρανίας Λαμψίδου, που θα κυκλοφορήσει στις αρχές Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.

            Ένα κείμενο σε ένα συρτάρι, ανάμεσα στα πολλά χαρτιά, υποθήκες ζωής, χρόνου και μνήμης, ήταν η αφορμή για την Ουρανία Λαμψίδου να καταδυθεί όχι μόνο στον αυτοβιογραφικό ιστό του πατέρα της Γιώργου Λαμψίδη, δημοσιογράφου, που πέθανε το 2007 στα 95 του χρόνια, αλλά να ξαναστήσει ένα κορμό διαλόγου ανάμεσα στην ανιούσα και την κατιούσα γενεά μέσα από τις λυτρωτικές φυγές της γραφής. Ήταν ένα πέρασμα.

            Ο πατέρας είναι η επιτομή μιας «ξεχασμένης» γενιάς. Πόντιος από την πόλη Ερζινγκιάν (την αρχαία Αρσίγκη), μεγαλωμένος σε ένα κουκούλι ευημερίας, που διαρρηγνύεται βίαια σε πολύ νεαρή ηλικία, όταν γίνεται πρόσφυγας στη Μακεδονία. Η πορεία αυτού του ηρωικού ανθρώπου, που έζησε στοχαζόμενος και τελείωσε τον βίο του με μία σκληρή, σοφή και γαλήνια αποτίμηση κύκλων ζωής, αποκτά ανάστημα όχι μόνο γιατί εκπροσωπεί τον Πόντιο Έλληνα αλλά γιατί φέρει τον σπόρο ενός «τρόπου», ενός ηθικού κώδικα, μέσα από τα αιμοφόρα αγγεία της ελληνικής Πολιτείας και τη διαφυγή στον κόσμο των ιδανικών.