*Ο καπετάν Γιώργος Γιαννούλης
Γράφει ο
Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Ο Γιώργος Γιαννούλης, καπετάνιος των
ανταρτών στο Γράμμο, είναι μια χαρακτηριστική τραγική μορφή, των μαύρων εκείνων
ημερών. Δοξάστηκε από τους ομοϊδεάτες του που τον θαύμαζαν για τις πολεμικές
του αρετές, αλλά εκτελέσθηκε στον τόπο των μαχών, με εντολή του Νίκου
Ζαχαριάδη, γενικού γραμματέα του ΚΚΕ. Και στην υπόθεση αυτή φαίνεται να
εμπλέκεται και ο Νίκος Μπελογιάννης, που η άκριτη εκτέλεσή του μετά από απόφαση
στρατοδικείου, έδωσε αφορμή στην Αριστερά να τον «καθαγιάσει» αν και δεν είναι
λίγες οι φωνές που ισχυρίσθηκαν ότι η ανακάλυψή του από την Αστυνομία οφειλόταν
σε «καρφί» της ζαχαριαδικής ομάδας.
Ας
πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή.
Ο
Γιαννούλης γεννήθηκε το 1915 στο Επταχώρι του Γράμμου. Το βουνό που τον
γέννησε, τον άνδρωσε και τον δέχτηκε εκτελεσμένο στο χώμα του. Ο παππούς του από
την πλευράς της μητέρας του ήταν Μακεδονομάχος. Για το λόγο αυτό η οικογένεια
Γιαννούλη είχε στενό σύνδεσμο με την οικογένεια των Δραγούμηδων. Σπούδασε
Νομικά στην Αθήνα και κατά τη διάρκεια των σπουδών του δούλευε στο γραφείο του πολιτευτή
Φίλιππου Δραγούμη. Όταν στρατεύθηκε επελέγη ως υποψήφιος έφεδρος αξιωματικός
στη σχολή της Σύρου, όπου παρέμεινε μετά την αποφοίτησή του ως εκπαιδευτής των
νέων εφέδρων αξιωματικών.
*Το Επταχώρι του Γράμμου, όπου γεννήθηκε ο Γιώργος Γιαννούλης
Όταν
κηρύχθηκε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, έφυγε για το μέτωπο . Πήρε μέρος σε μάχες επί
ένα εξάμηνο και λίγο πριν από την κατάρρευση του μετώπου, τραυματίσθηκε στο
χέρι. Επιστρέφοντας από το μέτωπο, τοποθετήθηκε στο Νεστόριο στις υπηρεσίες
επισιτισμού. Δεν έμεινε πολύ. Βγήκε γρήγορα στην Αντίσταση με εντολή του
κόμματος του και αναδείχθηκε σε καπετάνιο του ΕΛΑΣ, έχοντας πάντα αντίθεση προς
την γραμμή του ΚΚΕ, που ήθελε τότε αυτονόμηση της Μακεδονίας.
Παρά
την έντονη συμμετοχή του σε μάχες εναντίον των κατακτητών κινδύνευσε να εκτελεσθεί
από το ίδιο το κόμμα του, το οποίο επιχειρούσε εκκαθαρίσεις στους κόλπους του,
όσων διαφωνούσαν με την γραμμή της αυτονόμησης της Μακεδονίας. Έγιναν μάλιστα
και δύο δίκες τότε, στελεχών στη Βουχωρίνα και το Μελάνθιο και ακολούθησαν
εκτελέσεις (Μαντόπουλος, Ζήσης κ.ά.)…
*Ο Γιαννούλης το Μάρτιο του 1947, όπως τον φωτογράφησε ο δημοσιογράφος Βάσος Τσιμπιδάρος, όταν τον συνάντησε στο Γράμμο με τα μέλη της Βαλκανικής Επιτροπής Ερεύνης του ΟΗΕ (Εφημερίδα Εμπρός).
Όταν
ησύχασαν τα πράγματα, ο Γιαννούλης επέστρεψε στον Γράμμο και ανέλαβε την
διοίκηση τάγματος του ΕΛΑΣ. Μετά τα Δεκεμβριανά και την Συμφωνία της Βάρκιζας,
πήγε με εντολή του ΚΚΕ στο Μπούλκες στην Γιουγκοσλαβία, όπου συνέχισε την εκπαίδευσή
του. Όταν άρχισε ο εμφύλιος την άνοιξη του 1946 επανήλθε κρυφά στην Ελλάδα και άρχισε
την ανταρτική του δράση στο Γράμμο. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες ανταρτών
εναντίον του ελληνικού στρατού, καθιστώντας το όνομά του θρύλο μεταξύ των
συντρόφων του (π.χ. επίθεση στην Αετομηλίτσα, κατάληψη της Δεσκάτης, κ.ά). Ουσιαστικά
αυτός μέχρι την εκτέλεσή του κράτησε το Γράμμο, ως ανταρτοκρατούμενη περιοχή. Το
1948 διοικούσε μια ταξιαρχία ανταρτών στον Γράμμο. Γνώριζε το βουνό, στους
πρόποδες του οποίου είχε γεννηθεί και μεγαλώσει, σαν το σπίτι του. Και ασκούσε
σημαντική επιρροή στην περιοχή, οι κάτοικοι της οποίας δεν αμφισβητούσαν τα
πατριωτικά του αισθήματα. Μέσα στο κόμμα ήταν σεβαστό στέλεχος λόγω της μόρφωσής του και της σύνεσής του και
λόγω της στρατιωτικής κατάρτισής του αλλά και της γενναιότητας που επέδειξε στα
πεδία των μαχών.
*Ο στρατός παρακολουθούσε τις δραστηριότητες του Γιαννούλη.
Απόσπασμα από το Ημερολόγιο του 503 Τάγματος Πεζικού (Αρχεία ΔΙΣ/ΓΕΣ)
Έτσι
φτάνουμε στο μοιραίο καλοκαίρι του 1948, όταν μαίνονταν οι μάχες στο Γράμμο,
Ιούλιο και Αύγουστο.
Τελικά
στις 2 Αυγούστου, ο ελληνικός στρατός με αιφνιδιασμό, κατέλαβε το βραχώδες φυσικό
οχυρό Κάμενικ με σκληρή μάχη 7,5 ωρών και στη συνέχεια στις 5 Αυγούστου, και
πάλι αιφνιδιαστικά κατέλαβε την άλλη παρακείμενη οχυρή τοποθεσία το Γκόλιο, διαλύοντας τα περισσότερα τμήματα της 102 ανταρτικής
ταξιαρχίας και συλλαμβάνοντας αιχμαλώτους. Οι αντάρτες στριμώχτηκαν βορειότερα
προς Μπάτρα και Παλαιομοναστήρι Λιόκου με αναδιάταξη των δυνάμεών τους…
Ο
Γούσιας (Γιώργος Βοντίτσιος) δεξί χέρι του Ζαχαριάδη τηλεγραφεί στο Γενικό Αρχηγείο των αναρτών
και προτείνει να συγχωνευθεί η 102 ταξιαρχία στην 103 ταξιαρχία με διοικητή τον
Υψηλάντη. Το τάγμα του Παλαιολόγου να αναπτυχθεί στη Μπάτρα και επικεφαλής του
τομέα να αναλάβει ο Υψηλάντης (Αλέξανδρος Ρόσιος), με επίβλεψη του επιτελάρχη υποστράτηγου
Ν. Σκοτίδα. Πρότεινε επίσης, ο καπετάνιος της διαλυμένης 102 ταξιαρχίας
Γιαννούλης, να τεθεί στη διάθεση του Γενικού Αρχηγείου.
Τα
μεσάνυχτα προς 15 Αυγούστου 1948, ο στρατός από τη χαράδρα μεταξύ Κούστας και
Μπάτρας, αιφνιδίασε όλη τη διάταξη των ανταρτών. Ένα μέρος τους κατευθύνθηκε προς
Αλβανία και άλλο προς Πικάτη. Ο Γιαννούλης συμμετέχει και πολεμά και στον
αιφνιδιασμό της 15ης Αυγούστου. Σημειώνονται πολλές λιποταξίες ανταρτών. Ακόμα
και η γυναίκα του Βασιλική φεύγει εγκαταλείποντας το Γράμμο. Ο Γιαννούλης
γράφει εκθέσεις για την κατάσταση στο μέτωπο στις 18 και 19 Αυγούστου, αλλά πλέον
δεν εισακούεται από την ηγεσία του ΚΚΕ.
*Χάρτης της περιοχής των επιχειρήσεων. Διακρίνεται το Επταχώρι, γενέτειρα του Γιαννούλη
Η τύχη
του Γιώργου Γιαννούλη είχε πλέον οριστικοποιηθεί.
Ο
Γούσιας έχει γράψει σε βιβλίο του πως ο πολιτικός επίτροπός του Λάμπρος (Νίκος
Κανακαρίδης) του ανέφερε ότι πήρε διαταγή να «ανακρίνει» τον Γιαννούλη, δηλαδή προφανώς
να τον εκτέλεση, και δήλωσε: «Εγώ αυτή
την δουλειά δεν μπορώ να την κάνω». Ο Γούσιας είχε στείλε τον Νίκο
Κανακαρίδη (Λάμπρο) με την ομάδα ασφαλείας της 670 μονάδας. Αυτός τον
συλλαμβάνει και τον οδηγεί στην έδρα της 670, όπου «ανακρίνεται» από τον δικαστή Γκαστή και τον
ίδιο.
Τον
Γιαννούλη είχε αρνηθεί να συλλάβει και ο Αλέξανδρος Ρόσιος (Υψηλάντης).
Σύμφωνα
με όσα γράφει ο Ευάγγελος Αβέρωφ στο βιβλίο του «Φωτιά και Τσεκούρι», «ο Ζαχαριάδης απηυθύνετο, με χειρόγραφη
επιστολή του σε έναν από τους πιο πιστούς του, τον Μπελογιάννη, πολιτικό
κομισσάριο τότε της ταξιαρχίας, του καπετάν Γιαννούλη, εκείνης της ταξιαρχίας
που έκαμνε στην Ήπειρο καταπληκτικές επιδρομές και ανεκούφιζε το Καταφύγιο του
Γράμμου, όταν ο Εθνικός Στρατός επετίθετο εναντίον του από όλες τις πλευρές. Ο
Αρχηγός, λοιπόν, έγραφε εν εξάψει προς τον Μπελογιάννη ότι «έπρεπε να
αποναρκώσει τους κομμουνιστές της ταξιαρχίας και κυρίως τους πολιτικούς
επιτρόπους, κομισσάριους, και να απαλλάξη τη μονάδα από τα δειλά και σπασμένα
στοιχεία».
Ο
Ζαχαριάδης έλεγε ότι τα έγραφε αυτά, γιατί
είχε πληροφορηθεί από τους Πορφυρογένη και Ρούσο για την απελπιστική κατάσταση
της μονάδος αυτής. Στην ίδια επιστολή του επετίθετο ακόμη κατά των μαχητών του
Δ.Σ.Ε. που είχαν το θάρρος να διατυπώσουν γνώμη, και έγραφε ότι ένας μαχητής
είχε πει «θα “πρεπε ο Ζαχαριάδης να “βρη
τρόπο να κάνη ένα συμβιβασμό, να μη σκοτωνόμαστε άδικα», ότι άλλος είχε πει
«αν μπορούσαν, ας μας δίνανε 300 δράμια
ψωμί». Τέτοιοι μαχητές, συνέχιζε ο Ζαχαριάδης στην επιστολή του, «δείχνουν ότι σπάσανε, βοηθάνε το
μοναρχοφασισμό, είναι προδότες του αγώνα του λαού, άχρηστοι και επικίνδυνοι.
Διάλεξε τους πιο καλούς και χτύπα τη σαπίλα κατακέφαλα, να ξεριζώσεις τους
τραμπουκισμούς και τις αυθαιρεσίες, να πάψουν οι λιποταξίες, και όποιος κάνει
την προδοσία αυτή να πιάνεται και να καταδικάζεται δια βοής και να εκτελείται
μπροστά στο λόχο…».
*Η πτώση του Κάμενικ πανηγυρίσθηκε από τον Τύπο της Αθήνας
Και ενώ
ο Μπελογιάννης είχε φτάσει στο χώρο της ταξιαρχίας Γιαννούλη, στο Γενικό
Αρχηγείο ο Βασίλης Μπαρτζιώτας απευθύνθηκε στο Βαγγέλη Κασάπη (Κρίτωνα) και του
είπε όπως γράφει ο ίδιος στο βιβλίο του «Ο Εμφύλιος στον Έβρο»:
-Με οδηγό που θα σου δώσουμε θα ξεκινήσεις
να πας στο Κάμενικ, στη διάταξη του ταξίαρχου Γιαννούλη. Εκεί σε συνεργασία με
τον Μπελογιάννη θα προσπαθήσετε να εξακριβώσετε
το ύποπτο που κρύβεται στην ταξιαρχία Γιαννούλη. Για το σκοπό αυτό από
μέρες βρίσκεται ο Μπελογιάννης εκεί και με βάση τις οδηγίες που του έχουμε
δώσει έχει συγκεντρώσει αρκετά
διαφωτιστικά στοιχεία.
Ο
Κασάπης έφτασε στην ταξιαρχία Γιαννούλη
και είχε συνεργασίες με τον Μπελογιάννη, τον μόνιμο αξιωματικό της Αεροπορίας
Λεωνίδα Ντρενά επιτελάρχη της ταξιαρχίας και άλλους αξιωματικούς των ανταρτών.
Εκεί
διάβασε και το γράμμα του Ζαχαριάδη για το οποίο παρατηρεί: «Ούτε λίγο ούτε πολύ, ξεκάθαρα και δίχως
περιστροφές εντόπιζε τον εχθρό και παράλληλα προσανατόλιζε τον ερευνητικό μας
φακό προς το στόχο Γιαννούλη, δίχως όμως να παρουσιάζει κανένα συγκεκριμένο και
πειστικό στοιχείο εις βάρος του Γιαννούλη».
Κατά
την μαρτυρία του Κασάπη ο Μπελογιάννης του ανέφερε:
-Απ’ ότι εξακρίβωσα μέχρι τώρα, όλα
οφείλονται στην έλλειψη εφεδρειών, στην μη αντικατάσταση των τμημάτων και στην
αφάνταστη και πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντοχής κούραση των μαχητών, τα
πολλά και συνεχή εχθρικά πυρά και στις πάντα φρέσκες έμψυχες δυνάμεις που
συνεχώς ο εχθρός ρίχνει στις γραμμές μας».
Τα δύο
κομματικά στελέχη συνέχισαν την έρευνά τους ανάμεσα στους αντάρτες και τελικά
συνέταξαν έκθεση προς το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ, στην οποία μεταξύ άλλων
τόνιζαν:
«Με βάση τις προαναφερόμενες και για μας
αναμφισβήτητες διαπιστώσεις μας όχι μόνο κατηγορηματικά αποκλείουμε την ύπαρξη
εχθρικού δάκτυλου στην ταξιαρχία Γιαννούλη, αλλά και αταλάντευτα υποστηρίζουμε,
πως η διάσπαση της διάταξης της προαναφερόμενης ταξιαρχίας οφείλεται στις
αιτίες που αναφέρουμε και διόλου στη διοικητική ανεπάρκεια της διοίκησης της
ταξιαρχίας». Υπογραφές Ν. Μπελογιάννης, Β. Κασάπης- Κρίτων.
*Ο Νίκος Μπελογιάννης στη γνωστή δίκη του
Ο
Μπελογιάννης έμεινε στην περιοχή ως πολιτικός επίτροπος της ταξιαρχίας και ο
Κασάπης πήγε στο Γενικό Αρχηγείο και παρέδωσε την έκθεση ιδιοχείρως στον
Μπαρτζιώτα, περιμένοντας, μήπως του ζητηθούν διευκρινίσεις.
Την
δεύτερη μέρα όμως του διαβιβάστηκε εντολή ότι φεύγει… για το Μπούλκες για
θεραπεία των πονοκεφάλων του!!! Ο Κασάπης εκφράζει ξεκάθαρα την άποψη ότι η
διαταγή να φύγει στο Μπούλκες δόθηκε γιατί η έκθεση για την υπόθεση Γιαννούλη
δεν συμφωνούσε με το γράμμα του Ζαχαριάδη.
Σε ό,τι
αφορά τον Μπελογιάννη ο Κασάπης τονίζει απροκάλυπτα: «Κυκλοφορεί η φήμη ανάμεσα στους συντρόφους ότι ο Μπελογιάννης παρά την
αρχικά σθεναρή του μαζί μου στάση, έκανε νερά έπειτα, στην υπόθεση Γιαννούλη».
Και
διερωτάται: Γιατί ο Μπελογιάννης δεν απομακρύνθηκε όπως ο ίδιος και να σταλεί
σε διαθεσιμότητα στη Ρουμανία, όπως ο υποστράτηγος Υψηλάντης, που αρνήθηκε να
συλλάβει το Γιαννούλη; Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο Μπελογιάννης προωθήθηκε
ψηλότερα και παρέμεινε το αγαπημένο παιδί των Ζαχαριάδη- Μπαρτζιώτα; Και
συμπεραίνει:
«Επαναλαμβάνω, από τότε δεν έπαυσε να
στροβιλίζεται στο μυαλό μου, ότι ο Μπελογιάννης έκανε νερά. Όλα τα παραπάνω
ενισχύονται και από μια άλλη υπόνοιά μου, ότι ο Μπελογιάννης από τον Ζαχαριάδη
στάλθηκε σκόπιμα στην παρανομία για να πιαστεί και να εξοντωθεί κι έτσι να
λείψει ένας σιωπηλός κατήγορος, ένας επικίνδυνος μάρτυρας. Σε περίπτωση που ζούσε ο Μπελογιάννης, ποιος ξέρει, αν
μετά την 6η Ολομέλεια του 1956 δεν μεταβαλλόταν σε κατήγορο του
Ζαχαριάδη».
*Ο Βαγγέλης Κασάπης (Κρίτων)
Τελικά
ο καπετάν Γιαννούλης στις 18 Αυγούστου
1948 συνελήφθη από συντρόφους του, πέρασε από έκτακτο ανταρτοδικείο (αν και αυτό ακόμα αμφισβητείται…) και
εκτελείται δια τουφεκισμού στην περιοχή Κρυσταλλοπηγής της Καστοριάς περί τις 20
Αυγούστου 1948, λίγες μέρες μετά την
αναχώρηση (εκδίωξη στην πραγματικότητα) του Μάρκου Βαφειάδη πρωθυπουργού της
κυβέρνησης του βουνού και στρατιωτικού αρχηγού των ανταρτών, από το Γενικό Αρχηγείο
του Γράμμου και μέσω Αλβανίας για την Ρωσία.
*Μετά την επικράτηση του στρατού, οι εφοδιοπομπές για τα μαχόμενα τμήματα,
περνάνε από το Επταχώρι.
Ο επίλογο
της δραματικής αυτής ιστορίας γράφηκε στις 20 Αυγούστου 1948. Σύμφωνα με
αφήγηση αυτόπτη μάρτυρα, του αξιωματικού πληροφοριών της 670 μονάδας, Γιώργου
Φουρκιώτη σε μια μετακίνηση του επιτελείου της 670 Μ, όταν έγινε κάποια στάση, σε
μια τοποθεσία, ο αντάρτης Τάκης Σαρής ή
Θησέας (πολλοί ισχυρίζονται με εντολή του Γούσια) του έριξε μια πιστολιά από
πίσω και ο Γιαννούλης έπεσε αιμόφυρτος… Ο Φουρκιώτης είπε στον Κανακαρίδη: «Τι
είναι αυτά , Λάμπρο, που γίνονται;». Και αυτός όπως αφηγήθηκε ο Φουρκιώτης του
απάντησε: «Πάψε, χαζέ, θα φας και συ το
κεφάλι σου…».
Ο
Αλέξανδρος Ρόσιος (Υψηλάντης) στο βιβλίο του «Στα φτερά του οράματος» Θεσσαλονίκη
2001, έγραψε ότι για τον Γιαννούλη η προανακριτική διαδικασία και μόνο υπήρξε το
στρατοδικείο. Πρώτα σκότωσαν τον Γιαννούλη και μετά τον δίκασαν. Το κατεπείγον
της εκδίκασης αυτής της υπόθεσης «οφείλεται» στον επικείμενο ελιγμό των
τμημάτων του Γράμμου κάτω από την πίεση του εθνικού στρατού. Το πόρισμα για τον
Γιαννούλη, μαζί με τα άλλα πορίσματα, δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα!!!
*Ο Νίκος Κανακαρίδης (Λάμπρος) με στρατιωτική στολή μετά την ήττα, στο Βερολίνο.
Δίπλα του ο γιατρός Πέτρος Κόκκαλης
Για την
εκτέλεση του Γιαννούλη και τα βαθύτερα αίτιά της έχουν διατυπωθεί πολλές
εικασίες πλην εκείνων του Ζαχαριάδη, για πρακτορική στάση του καπετάνιου του ή των
εικασιών του Βαγγέλη Κασάπη.
Ο
Ευάγγελος Αβέρωφ στο προαναφερθέν βιβλίο του διατυπώνει την ακόλουθη ερμηνεία: «Ο Γιαννούλης κατήγετο από τον Γράμμο, από
το Επταχώρι, και υπήρξε ένας από τους πρώτους οργανωτάς του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ της
περιοχής. Δεν είναι γνωστός ο λόγος, αλλά ο Ζαχαριάδης τον αντιπαθούσε πολύ.
Αυτό κατ’ ουσίαν τον οδήγησε στο εκτελεστικό απόσπασμα. Η επίσημη αιτιολογία
δεν είναι βέβαιη. Κατά τον Eude, στις 20 Αυγούστου 1948 θυμήθηκαν ότι το 1942
είχε λάβει μέρος σε μια εθνικιστική κίνηση, και κατεδικάσθη το 1948 με αυτό το
αιτιολογικό. Κατ’ άλλους, δεν του εσυγχώρησαν τον τρόπο με τον οποίο απήντησε
σε ερώτηση του Βάσου Βασιλείου- ενός των γνωστότερων σήμερα δημοσιογράφων των
Αθηνών- σχετικά με την αυτονόμηση της Μακεδονίας: είχε απαντήσει κατηγορηματικά
ότι το Κ.Κ.Ε. υπερημύνετο της εδαφικής ακεραιότητος της Ελλάδος. Και η δεύτερη
όμως ερμηνεία δεν φαίνεται πιθανή. Η συνομιλία με τον Βασιλείου είχε γίνει την
άνοιξη του 1947, όταν ομάς Ελλήνων δημοσιογράφων περιεπλανάτο στα βουνά μαζί με
τους εκπροσώπους της Βαλκανικής επί τροπής, οι οποίοι επεδίωκαν να συναντήσουν
τον Μάρκο. Οι Έλληνες δημοσιογράφοι συνηντήθησαν τότε με τον καπετάν Γιαννούλη.
Καταδίκη λοιπόν και εκτέλεση, μετά από δέκα επτά μήνες εξαιρέτου πολεμικής του
δράσεως;».
Ο Νίκος
Μέρτζος στο δικό του βιβλίο «Σβαρνούτ, το προδομένο αντάρτικο» αναφέρεται στην
εκτός γραμμής του ΚΚΕ αντίδραση του Γιαννούλη στην αυτονόμηση της Μακεδονίας,
γράφοντας: «Πολλοί άλλοι καπετάνιοι
σκοτώθηκαν από τους συντρόφους τους με τον τρόπο αυτό. Ο Γιαννούλης όμως ήταν
εξ αρχής «γραμμένος στο άλλο τετράδιο». Το Κ.Κ.Ε. δεν λησμόνησε ότι είχε
κινηθεί με άλλους πατριώτες του ΕΛΑΣ να ανακόψουν τον εκσλαβισμό της Μακεδονίας
το 1943. Τότε εξετέλεσε όλους εκείνους τους Μακεδόνες ΕΛΑΣίτες στην Βουχωρίνα
και στο Μελάνθιο».
Η
ιστορία του Γιαννούλη βάρυνε την όλη πολιτεία της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ
εκείνης της τραγικής εποχής και σκίασε επιπλέον την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα
του Ζαχαριάδη.
Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Manuela Mathioudaki
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα ήταν πιθανά με δαύτους....
Dimitris E. Evangelidis
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντελή εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο. Είχα ασχοληθεί παλιότερα με την υπόθεση Γιαννούλη με αφορμή κάποιες συζητήσεις με φίλο γιατρό που έκανε το αγροτικό του στο Επταχώρι. Πολύ σκοτεινή ιστορία με πολλά κενά. Φαίνεται ότι ο Γιαννούλης είχε αντιληφθεί τις προθέσεις του Τίτο για την Μακεδονία και τελικά "φαγώθηκε" διότι διαφωνούσε με την δουλικότητα του ΚΚΕ.
Βασικά αυτή ήταν και η αιτία της αντιπάθειας προς το πρόσωπό του, από τον Ζαχαριάδη... Και εκεί είναι η βαθύτερη αιτία... Η διάσπαση της ταξιαρχίας του στο Γράμμο, ήταν η αφορμή να κινηθούν οι "δαίμονες".
ΑπάντησηΔιαγραφήElen Chion
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυσερμήνευτα γεγονότα,με βαθύτερα αίτια.....
Emmanouil Simos
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΕΝΑΣ ΥΠΟΣΚΑΠΤΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΝΩ ΧΕΡΙ.
Τίμιος, καλλιεργημένος, ανιδιοτελής, φλογερός πατριώτης, υπέροχος αγωνιστής, σπάνιας στρατιωτικής αντίληψης ηγέτης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ,τι ήταν ο Άρης στο Νότο, ήταν συμμετρικά, ο "Αητός του Γράμμου" στο Βορρά.
Η κομματική ηγεσία που, πρώτα τον εκτέλεσε εν ψυχρώ και μετά τον "δίκασε", τον αποκήρυξε ως προδότη. Και η μητριά πατρίδα, του αφαίρεσε την ελληνική ιθαγένεια μετά θάνατον!
Από παντού απόκληρος...
Το ΚΚΕ στις αρχές του ΄60 στα "ψιλά", σε κάποιο τεύχος της Κομμουνιστικής Επιθεώρησης, έκανε μια "λειψή" αποκατάσταση μαζί με τους θρύλους Α. Βελουχιώτη, Ν. Πλουμπίδη, Γ. Γεωργιάδη, Κ. Καραγιώργη μεταξύ άλλων. Και το 1997 περίπου-γιατί έχασα το αρχείο μου δυστυχώς-το Ελληνικό κράτος, επί υπουργίας Αλέκου Παπαδόπουλου στο Εσωτερικών, απέδωσε στην κόρη του Γεωργίτσα Γιαννούλη που γεννήθηκε στην Τσεχοσλοβακία, την ιθαγένεια του τραγικού καπετάνιου.
Σεμνύνομαι να πω, ότι μεσολάβησα γι΄ αυτό... Το έκανα και στη μνήμη ενός συγγενούς μου,του Κοσμά Σπανού (καπετάν- Αμύντας) που υπήρξε φίλος του, μέλος αυτής της ξεχωριστής ομάδας των λαϊκών αγωνιστών, όπως οι: Γ. Γεωργιάδης, Ηλ. Παπαδημητρίου (Λιάκος)Β. Γκανάτσιος (Χείμαρρος)και Α. Υψηλάντης (Ρόσιος).
Οι συναγωνιστές του υποστηρίζουν οτι εκείνος συνέλαβε το επιτελικό σχέδιο του στρατηγικού ελιγμού από τον Γράμμο στο Βίτσι, ο οποίος, διδάσκεται όπως γράφει και ο αείμνηστος Τ. Βουρνάς, ως υπόδειγμα παρτιζάνικης τακτικής,ακόμα και στην στρατιωτική Ακαδημία των ΗΠΑ...
Καλέ φίλε Παντελή το θέμα πράγματι, δεν έχει διερευνηθεί όσο πρέπει. Έκανες όμως, μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Να είσαι καλά!
Γιώργος Χατζηδημητρίου
Andreas Makrides
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπελπισμένες κινήσεις απελπισμένων ηγετών, σε ένα πλαίσιο γενικής απελπισίας. Μια τραγωδία.
Γιώργος Νύκτας
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΤΑΝ ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΗ ΜΕΤΑ ΤΟ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΠΟΥΛΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥΣ, ΕΜΕΙ ΤΙΣ ΞΥΝΑΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ- ΦΙΛΩΝ- ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΤΩΣΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ!!!!!
Λίνα Βεντουργέρη
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΝΤΕΛΗ ! ΘΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΩ .....''ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ! ΠΡΟΔΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΦΙΛΟΥΣ ,ΕΧΘΡΟΥΣ ΚΑΙ ΗΓΕΣΙΕΣ "..........
Giannis Atha
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο διαφορετικό θα ήταν το Ελληνικό αντάρτικο αν όντως η ηγεσία του ΚΚΕ-ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έθετε σαν προτεραιότητα την αντίσταση κατά των Γερμανών. Δυστυχώς οι πατριώτες μέσα στον ΕΛΑΣ δεν υπερίσχυσαν ποτέ. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Γιαννούλη. Όμως τίθεται και ένα ερώτημα εδώ, γιατί αυτοί οι πατριώτες ακολούθησαν τον ΔΣΕ ενώ γνώριζαν την πολιτική του ΚΚΕ και του διεθνούς Κομουνισμού για το Μακεδονικό;
Ηλίας Κοτρίδης
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ίδια, περίπου, έγιναν και με τον Σερραίο Ραφτούδη. Έφεδρος αξκός στο Αλβανικό έπος , έφθασε συνταγματάρχης των ανταρτών. Όσο τους έκανε την "δουλειά" ήταν μιά χαρά. Όταν έχασε μία μάχη ,ε τον Εθνικό στρατό στο δρόμο Σερρών -Βροντούς, θεωρήθηκε προδότης, πέρασε από έκτακτο ανταρτοδικείο μέσα στη Βουλγαρία και εκτελέστηκε.
Anthi Pieridis
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό όσα έχω διαβάσει κι εγώ συμφωνώ και δυστυχώς και για Μπελογιάννη...
ΑΙ ΓΑΜΗΘΗΤΕ ΡΕ ΤΑΓΜΑΤΑΣΦΑΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήTheo Angel
ΑπάντησηΔιαγραφή*εχω ενστασεις κ για τον τιτλο κ για το μεσα..
Isidora Pasalidou
ΑπάντησηΔιαγραφή....αν έχεις ενστάσεις διάβασε λογοτεχνία ,διάβασε το "Κιβώτιο¨του Άρη Αλεξανδρου .....
Φίλε Γιώργο Χατζηδημητρίου, ευχαριστώ για τις συμπληρώσεις. Το θέμα όντως θέλει πολλές συμπληρώσεις ακόμα...
ΑπάντησηΔιαγραφή14 Σεπτεμβρίου 2014 ώρα 19.00
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Ο Γεώργιος Γιαννούλης διακρινόταν για τα αγνά αισθήματα του και διαπνεόταν από πατριωτικές θέσεις για την πατρίδα του,την Μακεδονία. Αντιδρούσε στα σχέδια του ΚΚΕ για τη δημιουργία Ενιαίας και Ανεξάρτητης Μακεδονίας.Αυτό τον έφερε σε σύγκρουση με το ΚΚΕ και τον ΝΟΦ και είχε τεθεί υπό συνεχή παρακολούθηση.
2. Κατά τα έτη 1947 και 1948 διαμορφώθηκαν εντός του ΚΚΕ δύο τάσεις:
α.Η μία υπό τον Γεωρ.Γιαννούλη και άλλους,η οποία απέβλεπε στην συγκρότηση μιας δικαιότερης κοινωνίας και σοσιαλιστικής Ελλάδας,με περισσότερο ανθρώπινο πρόσωπο,και μη διαμελισμό εδαφών.
β.Η άλλη του Νικ. Ζαχαριάδη και των πολιτικών συνεργατών του,η οποία απέβλεπε στην δημιουργία Ελλάδας κομμουνιστικής, σταλινικού τύπου,με πνεύμα διεθνιστικό,που θα οδηγούσε σε εδαφικό διαμελισμό.
3.Κατηγορήθηκε ως ύποπτος,γιατί υπήρξε συνεργάτης του Φιλίππου Δραγούμη,από τον οποίο δέχθηκε τον Ιανουάριο του 1947,όταν ήταν Υπουργός Στρατιωτικών,επιστολή,με την οποία του συνιστόυσε να παραδοθεί και να τύχει αμνηστείας,καθώς και για εθνικιστικές τάσεις.
4.Στο περιοδικό <> του μηνός Φεβρουαρίου 1948 εγένετο κριτική για τις επιχειρήσεις των τμημάτων των ανταρτών προς κατάληψη των Γρεβενών,την24ην προς 25ην Ιουλίου 1947,τις οποίες διηύθυνε ο Γεωρ. Γιαννουλης.Εγράφετο ότι,ενώ η όλη επιχείρηση σχεδιάσθηκε με κάθε λεπτομέρεια,απέτυχε λόγω κακής διευθυνσης.
5.Μετά την ήττα και συντριβή της 102 Ταξιαρχίας στο όρος Γράμμος,για την οποία αποκλειστικά υπεύθυνος κρίθηκε ο Διοικητής της, ο Γ Γιαννούλης,σε συνδυασμό και με τα αναφερόμενα παραπάνω, η θανατική του εκτέλεση ήταν θέμα ολίγων ημερών, χωρίς δίκαιη δίκη,στερούμενος του δικαιώματος της απολογίας του.
6.Στο εκδοθέν βιβλίο << Ένας δάσκαλος θυμάται>> ο Βασίλειος Γκανάτσιος γράφει ότι κατά τον Δημήτριο Μπαλάσκα,διευθυντή του Δικαστικού Τμήματος του Γενικού Αρχηγείου, δεν συγκροτήθηκε κανένα Στρατοδικείο,για να δικάσει τον Γ. Γιαννούλη.
7.Ο Αλέξης Ρόσιος-Υψηλάντης στο βιβλίο του <> γράφει,ότι σε μια στάση,κατά την μετακίνηση του Επιτελείου της 670 Μονάδας, επάνω στο όρος Γράμμος,ο Θησέας Σαρής έριξε με το πιστόλι του από πίσω κατά του Γ. Γιαννούλη και τον εφόνευσε.
8.Για την οποιαδήποτε συμμετοχή του Μπελογιάννη στην εκτέλεση του Γ. Γιαννούλη υπάρχουν πολλές πληροφορίες, οι οποίες χρειάζονται ανάλυσης και αξιολόγησης, προκειμένου να εξαχθούν ακριβή συμπεράσματα.
Κωνστ. Πατιαλιάκας
΄
Με δυσφορία διαπιστώνω, ότι ο φίλος και συνάδελφος Παντελής, υιοθετεί άκριτα στο αφιέρωμά του, τον ισχυρισμό του εθνικιστή δημοσιογράφου, Ν. Μέρτζου, ότι "γραμμή" του ΚΚΕ την εποχή της Κατοχής, ήταν η αυτονόμηση της Μακεδονίας”, εισάγοντας και το ενδεχόμενο να εκτελέστηκε ο Γιαννούλης για την “πατριωτική” του στάση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ θεωρία αυτή, παρακάμπτει το γεγονός ότι το ΚΚΕ είχε εγκαταλείψει τη θέση περί του “δικαιώματος αυτοδιάθεσης των Μακεδόνων” από το 6ο Συνέδριό του το 1935. Χαρακτηριστικά, στις θέσεις του Συνεδρίου αναφέρεται πως, πως “μετά το κίνημα του Μάρτη (σ.σ. το Κίνημα του Πλαστήρα), το Κόμμα μας στη θέση του συνθήματος “ένιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη” έβαλε το σύνθημα “πλέρια ισοτιμία στις μειονότητες” (…) Την αντικατάσταση του παλιού συνθήματος “ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη” επιβάλλει η ίδια η αλλαγή της εθνολογικής σύνθεσης στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας σε στενή σύνδεση με την αλλαγή των συνθηκών (…) με βασικό καθήκον την αντιφασιστική και αντιπολεμική πάλη (…) Ο πληθυσμός στο ελληνικό κομμάτι της Μακεδονίας είναι σήμερα στην πλειοψηφία του ελληνικός”.
Με τη θέση αυτή ξεκίνησε το ΕΑΜ τον αγώνα του κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Η εκ των πραγμάτων προβληματική διαχείριση του ζητήματος των Σλαβομακεδόνων, καταγράφεται ανάγλυφα στην Έκθεση της Επιτροπής Περιοχής Μακεδνίας του ΕΑΜ για τα τρίχρονα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, (10/8/1944):
“Στην περιφέρεια Φλωρίνης, το 75% σχεδόν του πληθυσμού είναι σλαυομακεδόνες, το υπόλοιπο στοιχείο αποτελείται από πρόσφυγες και αλλους. Το ΕΑΜ κατόρθωσε να επηρεάσει και οργανώνει τους πρόσφυγες, δεν κατόρθωσε όμως να οργανώσει σε μια ενιαία εαμική οργάνωση και το σλαυομακεδονικό στοιχείο, πράγμα που οδήγησε την επιτροπή του ΕΑΜ Δυτικής Μακεδονίας να οργανώσει σε ξεχωριστό ΕΑΜ τους σλαυομακεδόνες, με τη σλαυόφωη ονομασία ΣΝΟΦ και με καλά αποτελέσματα, με την προϋπόθεση πάντοτε να υπάρχει ενιαία (sic) Πολιτική Επιτροπή. Παρά την έντονη προσπάθεια της κομιτατζίδικης προπαγάνδας να εξοπλίσει τους σλαυομακεδόνες, δεν το κατόρθωσε, εκτός ελαχίστων κομιτατζίδων”.
Σημειωτέον πως τη δράση του ΣΝΟΦ παρακολούθησε φιλοξενούμενος από τους Σλαβομακεδόνες στο Βίτσι, και ο άγγλος πράκτορας του SOE, λοχαγός P.H. Evans.
Όταν κατά το τέλος της Κατοχής, τα δύο τάγματα του ΣΝΟΦ έθεσαν αυτονομιστικούς στόχους, διαλύθηκαν από τον ΕΛΑΣ και οι άνδρες τους εκδιώχθηκαν στη Γιουγκοσλαβία. Σύμφωνα μάλιστα με τηλεγράφημα του Λεωνίδα Στρίγκου προς την ηγεσία του ΚΚΕ (22/11/1944), σε προσπάθεια των ταγμάτων του ΣΝΟΦ να εισέλθουν εκ νέου στην Ελλάδα, ο ΕΛΑΣ στις σχετικές συγκρούσεις έχασε και έναν ανθυπολοχαγό του.
Ο ισχυρισμός πως το ΚΚΕ το 1943 εκκαθάριζε τους “πατριώτες του ΕΛΑΣ που αντιτίθονταν στον εκσλαβισμό της Μακεδονίας”, πέραν του ότι είναι προσβλητικός για όσους αντάρτες και αξιωματικούς του ΕΛΑΣ δεν λιποτάκτησαν (μικρό το κακό...), διαψεύδεται και από άλλα γεγονότα: Ο συνιδρυτής του ΕΑΜ, Αλέξανδρος Σβώλος διετέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής Μακεδόνων και Θρακών – ενός μάλλον συντηρητικού σώματος, που σκοπό είχε την αποτροπή του εκβουλγαρισμού της Μακεδονίας. Το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ, αρνήθηκαν επίσης να υπαχθούν στο Κοινό Βαλκανικό Στρατηγείο Ανταρτών, όπως τους είχε προτείνει ο Τίτο μέσω του απεσταλμένου του Σβετοτζάρ Βουκμάνοβιτς (Τέμπο) – προκαλώντας μάλιστα και την οργή του τελευταίου, ο οποίος απειλούσε το ΚΚΕ πως “θα βρεθεί αντιμέτωπο με τη Νέα Γιουγκοσλαβία και τη Σοβιετική Ένωση”.
Νίκος Παπαδιονυσίου
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο διάβασα Παντελή. Καλημέρα. Πολύ κατατοπιστικό.Απορώ γιατί δεν εμπεριέχεται η ιστορία με τον Κουμανάκο που τον συνέλαβε και τον ελευθέρωσε με την πρόταση για διακοπή εχθροπραξιών που θεωρήθηκε ότι είχε υποβληθεί από τους Αμερικανούς!..
Τα παραπάνω σύμφωνα με μαρτυρίες της Όλγας Νικολάι Ζαχαριάδη και Ροβήρου Μανθούλη...
Αυτό που λες δεν το γνώριζα και δεν το βρήκα πουθενά.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνδρέα, λυπάμαι που σου προκάλεσα δυσφορία, αλλά να μην ξεχνάς πώς και άλλοι καπεταναίοι των ανταρτών έχασαν μάχες, αλλά με την πρώτη αφορμή δεν εκτελέσθηκαν, πριν δικασθούν. Του Γιαννούλη του την είχαν φυλαγμένη, γιατί σε μια περίπτωση τουλάχιστον μετέφερε και προτάσεις να σταματήσει η αιματοχυσία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντελή, διαφώνησα μονάχα σε ό,τι αφορά τη στάση του ΚΚΕ για το Μακεδονικό κατά τη διάρκεια της Κατοχής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τα υπόλοιπα, τα γεγονότα προφανώς μιλούν από μόνα τους...
Giannis Voulkakis
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα οι διοικούντες .... καθαρίζουν τους ανώτερους απ' αυτούς!
Υπήρξε και μια εκδοχή "γυναικοδουλειάς" που αφορούσε την γυναίκα του Γιαννούλη ως αιτία της δολοφονίας του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύρος 23 Οκτωβρίου 2014.Ώρα 09.30
ΑπάντησηΔιαγραφήΚύριε Μακρίδη.
Δεν πιστεύω οι γνώσεις σας για το Σλαβομακεδονικό,ιδιαίτερα στο Νομό Φλωρίνης,να σταματάνε στην Κατοχή,το 1944.Αφού λοιπόν δεν αναφέρεσθε και για την στάση του ΚΚΕ στο θέμα αυτό,κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου,για την ιστορία,αλλά και για την τεκμηρίωση της άποψης ότι ο Γεώργιος Γιαννούλης εκτελέσθηκε για την πατριωτική του στάση,υποχρεούμαι να παραθέσω τα ακόλουθα από το συγγραφικο έργο του δημοσιογράφου Σόλωνος-Ζεφύρου Γρηγοριάδη του Νεοκόσμου,Διοικητού Μοίρας στο αντάρτικο Ναυτικό,στο ΕΛΑΝ.[ Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974].
Το τέλος του 1948 του Εμφυλίου Πολέμου η πληγή του ανταρτικού αγώνα,η τραγική έλλειψη εφεδρειών,παρά τις βίαιες στρατολογήσεις,ανδρών και γυναικών,ακόμα και ηλικίας 15 έως 18 ετών,συνεχιζόταν.Ο Ν. Ζαχαριάδης για να εξασφαλίσει την κατάταξη στον Δημοκρατικό Στρατό των Σλαβομακεδόνων της περιοχής Βιτσίου και για να εξάψει το πολεμικό των μένος,προσέφερε ένα ισχυρό δέλεαρ προς την μερίδα των Σλαβομακεδόνων,που αναζητούσε εξωελληνικές διεξόδους, τους έδινε υπόσχεση,σε περίπτωση νίκης,να τους εξασφαλίσει κράτος δικό τους.Μία από τις αποφάσεις της 5ης Ολομέλειας προέβλεπε μεταξύ των άλλων:Ο Μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάσταση του,έτσι όπως τη θέλει ο ίδιος,προσφέροντας σήμερα το αίμα του για να την αποχτήσει...
Η απόφαση αποτέλεσε κολοσσιαίο και ολέθριο πολιτικό σφάλμα του ΚΚΕ,με αποτέλεσμα να τεθεί στην απομόνωση από την Ελληνική κοινή γνώμη,γιατί είχε διασπαστικές επιδιώξεις και με κατηγορία προδοσίας.
Το ολέθριο σφάλμα προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά και τον Οκτώβριο του 1949,όταν συνήλθε η 6η Ολομέλεια ο Ζαχαριάδης διέγραψε εκείνη τη θέση της 5ης Ολομέλειας και αρκέσθηκε να υποσχεθεί στους Σλαβόφωνους ισοτιμία στα πλαίσια του Ελληνικού κράτους.
Υ.Γ. Περιμένω απάντησή σας,γιατί σε ερωτήματά μου,σε άλλα άθρα-κείμενα του παρόντος ιστολογίου,μέχρι σήμερα,δεν έχετε απαντήσει,χωρίς να γνωρίζω τους λόγους.
Κωνστ. Πατιαλιάκας
Αντιστράτηγος ε.α
Κε Πατιαλιάκα
ΑπάντησηΔιαγραφήΟποτεδήποτε υπέπεσε στην αντίληψή μου πως κάποιος αναγνώστης μου απευθύνθηκε προσωπικά, απάντησα όποτε έκρινα πως υπήρχε λόγος απάντησης. Σε ό,τι σας αφορά, για τη μία και μόνη φορά που ενημερώθηκα πως μου έχετε απευθύνει το λόγο, σας έχω ήδη απαντήσει μακροσκελώς.
Σε ό,τι αφορά τον Γιαννούλη, σας προτείνω να δούμε λίγο τα γεγονότα στις χρονολογίες τους:
* Ο Γιαννούλης εκτελείται (δολοφονείται) στις 20 Αυγούστου του 1948.
* Τον Οκτώβριο του 1948, ο τότε “αντισυνταγματάρχης” του ΔΣΕ, Παντελής Βαϊνάς, δημοσιεύει στο περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός”, ένα άρθρο με τίτλο “Ο Δημοκρατικός Στρατός και οι Σλαβομακεδόνες”, όπου αναφέρει πως "μέσα στην καινούρια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα (...) ο σλαβομακεδονικός λαός θα βρει την ισοτιμία, ισονομία, ισοπολιτεία και θα βρει τον καιρό ν' αναπτύξει τον καινούριο εθνικό του πολιτισμό". Βλέπουμε δηλαδή, τις θέσεις που είχε υιοθετήσει το ΚΚΕ το 1935 και διατήρησε και το ΕΑΜ επί Κατοχής.
* Τον Δεκέμβριο του 1948, ο Ζαχαριάδης απαντά στον Βαϊνά με επιστολή του στο ίδιο περιοδικό, αλλάζοντας αυτοβούλως τη γραμμή του ΚΚΕ: “Ο μακεδονικός λαός θα αποκτήσει μια ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία (sic) και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια, στην οικογένεια αυτή, όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη Λαϊκή Δημοκρατία”. Πρόκειται κατά τη γνώμη μου, για την πλέον ακραία και σαφή διατύπωση που έχει κάνει ο Ζαχαριάδης την περίοδο του Εμφυλίου, υπέρ της δημιουργίας ανεξάρτητου μακεδονικού κράτους (προφανώς καταλαμβάνοντας και τμήμα της ελληνικής επικράτειας).
* Στις 30 Ιανουαρίου του 1949, ο Ζαχαριάδης συγκαλεί την 5η Ολομέλεια, της οποίας η ανακοίνωση είναι πιο ασαφής σε σχέση με την επιστολή του: “Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει” αναφέρεται στην ανακοίνωση. Τόσο η αντίπαλη παράταξη, όσο και το ίδιο το ΚΚΕ σήμερα, παραδέχεται πως το κείμενο της 5ης Ολομέλειας συνιστά αναφορά σε “απόσχιση”. Ωστόσο, η λέξη “απόσχιση” ή “αυτοδιάθεση”, απουσιάζει από το κείμενο, το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελεί αναφορά σε ένα ομοσπονδιακό ή συνομοσπονδιακό κρατικό σχήμα, σαν αυτό που συγκροτήθηκε στην Γιουγκοσλαβία.
* Τον Μάρτιο του 1949, απαντώντας σε άρθρο γιουγκοσλαβικής εφημερίδας, η Κ.Ε. του ΚΚΕ, αποκηρύσσει τη θέση της ανεξάρτητης Μακεδονίας: “Τις τελευταίες μέρες από διάφορες πλευρές, μα κυρίως από τη μοναρχοφασιστική Αθήνα και απ' το Λονδίνο, επαναλαμβάνεται σε διάφορους τόνους και με ποικιλόμορφους τρόπους η ίδια ψεύτικη και συκοφαντική είδηση ότι το ΚΚΕ έκλεισε διάφορες συμφωνίες κλπ., για τη δημιουργία Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας και Μακεδονικού κράτους που θα συνένωνε όλα τα κομμάτια της Μακεδονίας κάτω απ' τη γιουγκοσλαβική ή βουλγαρική ή την ελληνική κυριαρχία. Οι πληροφορίες αυτές είναι όλες ψεύτικες και συκοφαντικές” αναφέρεται στην ανακοίνωση.
Για την 5η Ολομέλεια κε Πατιαλιάκα, θα μπορούσαμε να γράψουμε πολύ περισσότερα, όπως και για την τυχοδιωκτική πολιτική Ζαχαριάδη σε σχέση με τους Σλαβομακεδόνες. Από τα παραπάνω ωστόσο, γίνεται φανερό πως ο Γιαννούλης εξέφραζε τις πάγιες θέσεις του ΕΑΜ και του ΔΣΕ, και εκτελέστηκε πριν εκδηλωθεί η σύντομη αλλά καταστροφική, παρένθεση της 5ης Ολομέλειας.
Πολλοί βεβαίως, (ανάμεσά τους ενδεχομένως και ο φίλος μας ο Σιτάλκης), εκλαμβάνουν την 5η Ολομέλεια ως ένδειξη πως η γραμμή του ΚΚΕ δεν άλλαξε το 1935, και πως οι θέσεις της περιόδου 1935-1948 για απλή ισοτομία των Σλαβομακεδόνων, αποτελούσαν απλώς “στάχτη στα μάτια” του κόσμου. Προσωπικά θεωρώ πως η θέση αυτή έχει έντονο το στοιχείο του ιστορικού εκλεκτικισμού και πως τελικά, υπάγεται στην κατηγορία των “δικών προθέσεων”. Και ναι μεν ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να κάνει δίκες προθέσεων, αλλά θα πρέπει και να παραδεχθούμε, πως οι τελευταίες είναι οι πλέον δύσκολες να καταλήξουν σε ιστορικά τεκμηριωμένες αποφάσεις.
Σούδα 28 Δεκεμβρίου 2014.Ώρα 13.00
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Μαργαρίτα Λαζαρίδου,πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Α Π Θεσσαλονίκης,που είχε οργανωθεί το 1943 από φοιτήτρια στο ΕΑΜ Θεσσαλονίκης,είχε διαμείνει στο Μπούλκες Γιουγκοσλαβίας από το 1945 μέχρι τέλους του 1947 και είχε συμμετάσχει στον Εμφύλιο Πόλεμο 1948-1949 ως υπεύθυνη Δικαστικού στην 670 Μονάδα και αργότερα σε άλλους τομείς,στο βιβλίο της Πόλεμος και Αίμα για την εκτέλεση του Γ.Γιαννούλη γράφει:
<>
Αυτον τον αγνό πατριώτη,τον Μακεδόνα ιδεολόγο,τον γενναίο στρατιώτη,η ηγεσία του ΚΚΕ μέσω ενός ψευτοστρατοδικείου,του οποίου Πρόεδρος ήταν ο Δημ.Γκαστής,που είχε αντικαταστήσει στην 670 Μονάδα την Μαργαρίτα Λαζαρίδου,γιατί δεν καταδίκασε σε θάνατο 15χρονα αγόρια,κατεδίκασε σε θάνατο και εκτέλεσε τον Γ.Γιαννούλη για την απώλεια των υψωμάτων Γκόλιο-Κάμενικ,Μπάτρα,χωρίς καμιά δυνατότητα να υπερασπίσει τον εαυτόν του.Ήταν ουσιαστικά δολοφονία εν ψυχρώ,στη ζούλα,την στιγμή που δεν είχε ευθύνη και η σύζυγός του Βασιλική περίμενε στα βουνά να φέρει στον κόσμο το πρώτο τους παιδί.
Μήπως αργότερα την ίδια τύχη δεν είχε και ο Αντισυνταγματάρχης Γεωργ.Γεωργιάδης,Διοικητής της 14ης Ταξιαρχίας,κατά την επίθεση εναντίον της Έδεσσας,για την οποία θεωρήθηκε υπεύθυνος;
Κωνστ.Πατιαλιάκας
Αντιστράτηγος ε.α
Σύρος 23 Ιανουαρίου 2015.Ώρα 11.00
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο υπ αριθμ.18 σχόλιο του,με ημερομηνία 24 Σεπτεμβρίου 2014,του παρόντος κειμένου ο κ. Ανδρέας Μακρίδης καταφέρεται κατά του δημοσιογράφου Ν. Μέρτζου,γιατί ισχυρίζεται ότι γραμμή του ΚΚΕ κατά την κατοχή ήταν η αυτονόμηση της Μακεδονίας,και στη συνέχεια προσπαθεί να στοιχειοθετήσει την απαράδεκτη και ατεκμηρίωτη κατά την γνώμη του άποψη του Ν. Μέρτζου.
Στις σελίδες 166 και 167 του 5ου Τόμου των Αρχείων Εθνικής Αντίστασης[1941-1944] της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού[Έκδοση 1998] διαβάζουμε:
Βαλκανική Ένωσις Σοβιετ.Δημοκρατιών
ΣΥΜΦΩΝΗΤΙΚΟΝ
Το Κομμουνιστικόν Κόμμα Ελλάδας και το Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας ύστερα από την διάλυση της Κομ.Διεθν. έχοντας υπ όψη την ως τώρα πολιτικήν γραμμήν της Κομ.Διεθν.και τις τελευταίες οδηγίες της και με την επιθυμίαν να εργασθούν από κοινού για την ταχύτερη και αποτελεσματικώτερη δράση της με τελικό σκοπό την εγκαθίδρυση στην Βαλκανικήν,Ένωσης Σοβιετικής Δημοκρατίας και να λύσουν μία για πάντα τις διαφορές ανάμεσα στους λαούς της Βαλκανικής,αποφασίζουν με τους αντιπροσώπους των που υπογράφουν το σύμφωνο αυτό:
1ον} Του συντρόφου Γιάννη Ιωαννίδη εκ μέρους του ΚΚΕ και
2ον} Του συντρόφου Δουσάν Δασκάλωφ εκ μέρους του ΚΚΒ τα εξής:
1} Τελικός σκοπός και των δύο κομμάτων καθορίζεται η εγκαθίδρυση στη Βαλκανική Ένωσης Σοβιετικών Δημοκρατιών,που θα περιλαμβάνει την Ελλάδα,την Μακεδονία και την Σερβία.
2} Το ΚΚ Ελλάδας και Βουλγαρίας είναι ελεύθερα να κανονίσουν την τακτική της δράσης τους για να φθάσουν στον τελικό σκοπό,όπως αυτά νομίζουν καλλίτερα.
3}Για την ασφάλεια των συνόρων από Β. και τα δύο κόμματα θα εργασθούν ώστε τα σύνορα της Βουλγαρίας και της Σερβίας να πιάνουν από το Δούναβη με τέλος Β. του Φιούμε στην Αδριατική.
4} Στη Βουλγαρία θα δοθεί διέξοδος εδαφική στο Αιγαίο.
5} Η Ισταμούλ και τα στενά των Δαρδανελλίων να αποτελέσουν ανεξάρτητη και αυτόνομη Δημοκρατία υπό τον έλεγχο της Ε.Σ.Σ.Δ Ρωσσίας.
6} Η Μακεδονία,η Ελληνική,Βουλγαρική και Σερβική,δηλαδή η χώρα που συμπεριλαμβάνεται μέσα στο ποταμό Νέστο και το όρος Ροδόπη,τα όρη Ρίλα,Οσνικώφ Σαρ[Σκάρδος] από Β.τις Αλβανικές Άλπεις και την Πίνδο από Δυσμάς,το όρος Όλυμπος και το Αιγαίο από Νότον με την νήσο Θάσον θα αποτελέσουν ανεξάρτητη αυτόνομη Σοβ.Δημοκρατία μέσα στην Ένωση Σ.Σ.Δ της Βαλκανικής.
Επίσημη γλώσα θα είναι η Ελληνική και Βουλγαρική.
Το σύμφωνο αυτό διατυπώθηκε ελληνικά και βουλγαρικά.
Πετρίτσι 12 Ιούλη 1943
Για το ΚΚΕ Για το ΚΚΒ
[υπ]Γιαν.Ιωαννίδης Δουσ.Δασκάλωφ
Ακριβές αντίγραφον εκ του ευρεθέντος εις το χωρίον Μπούλα Κομμουνιστικού Αρχείου.
Παρακαλείται ο διαχειριστής του ιστολογίου να ενημερώσει τον κ. Ανδρ. Μακρίδη,προκειμένου να σχολιάσει το παραπάνω σύμφωνο.
Κωνατ. Πατιαλιάκας
Το ψευδοσύμφωνο “Δασκάλωφ-Ιωαννίδη”, αποτελεί προϊόν της διεύθυνσης αντικατασκοπείας της ημι-δοσιλογικής Πανελλήνιας Απελευθερωτικής Οργάνωσης (ΥΒΕ-ΠΑΟ), που έδρασε επί Κατοχής στη Μακεδονία εναντίον των βουλγαροφρόνων και του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Υπεύθυνος της Διεύθυνσης, υπήρξε ο Αθανάσιος Φροντιστής, στενός συνεργάτης του κατοχικού υπερνομάρχη Μακεδονίας, Αθανασίου Χρυσοχόου, και μετέπειτα πρωτεργάτης του ΙΔΕΑ και εμπνευστής του σχεδίου “Περικλής” για τη βία και τη νοθεία στις εκλογές του 1961.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύμφωνα με τον Αθ. Χρυσοχόου (ο οποίος εν πολλοίς έδρασε και ως πάτρων της Οργάνωσης) το “Σύμφωνο” αποκαλύφθηκε από την Π.Α.Ο.. Ας δούμε λοιπόν τα δεδομένα που τκμηριώνουν την πλαστότητά του:
1) Στην ηγεσία του Κ.Κ. Βουλγαρίας δεν υπήρξε ποτέ κανένα πρόσωπο ονόματι “Δουσάν Δασκάλωφ”, ούτε καν αναφέρεται πουθενά ως απλό στέλεχος. Πρόκειται για ένα ιστορικά ανύπαρκτο πρόσωπο.
2) Ο Γιάννης Ιωαννίδης, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ήταν κατά γενική ομολογία ασθενής και παρέμενε στην Αθήνα. Ακόμα και αν δεχθούμε ότι υπό τις συνθήκες εκείνης της εποχής, μπορεί και να ταξίδεψε μέχρι το Πετρίτσι και να επέστρεψε, το κείμενο αυτό ουδέποτε εκτέθηκε δημόσια, έστω και σε φωτοτυπία, για να δούμε τις υπογραφές και τις σφραγίδες που υποτίθεται πως φέρει.
3) Το ψευδοσύμφωνο του Πετριτσίου, δεν απαντάται μονάχα σε μία εκδοχή αλλά σε δύο, (η δεύτερη είναι εκείνη του Φροντιστή) με ελάσσονες αλλά υπαρκτές διαφορές. Το λιγότερο που θα έπρεπε να υποψιάσει τον καχύποπτο αναγνώστη, είναι ότι από την βαλκανική ΕΣΣΔ απουσιάζει η Αλβανία και δεν γίνεται καμία αναφορά στους Σλαβομακεδόνες. Εντύπωση θα έπρεπε να προκαλεί και το γεγονός, ότι οι Έλληνες και οι Βούλγαροι εμφανίζονται να αποφασίζουν για τη Σερβία ερήμην των ίδιων των Σέρβων, των οποίων η γλώσσα δεν περιλαμβάνεται στις επίσημες γλώσσες της “ανεξάρτητης Μακεδονίας”.
4) Εάν τα παραπάνω δεν είναι αρκετά, ας αναφερθούμε λίγο στις συνθήκες της δήθεν ανεύρεσης του εγγράφου αυτού. Σχετική αναφορά μας δίνει ο Απόστολος Ζαπρούδης (Παπούλιας) οπλαρχηγός των ταγμάτων που δρούσαν υπό τη σημαία της Π.Α.Ο. στη Νιγρίτα, υπό την γενική επίβλεψη του ταγματάρχη Σπύρου Σπυρίδη, που αποτάχθηκε από τον ελληνικό στρατό για την προδοτική του δράση. Στα Απομνημονεύματα που εξέδωσε ο Παπούλιας, αναφέρεται σε μια επέλασή του εναντίον των ανδρών του ΕΛΑΣ, την 29η Νοεμβρίου του 1943. Σύμφωνα με τον Παπούλια, στη μάχη αυτή ο ΕΛΑΣ έχασε 21 άνδρες – και στην τσέπη ενός από τους νεκρούς, βρέθηκε το περίφημο “Σύμφωνο”.
Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει πως ντοκουμέντα τέτοια εμβέλειας και σοβαρότητας, θα παραδίδονταν σε έναν ή περισσότερους αντάρτες του ΕΛΑΣ, για να τα κουβαλάνε επάνω τους από την 12η Ιουλίου του '43 (ημερομηνία της φερόμενης υπογραφής) μέχρι την 29η Νοεμβρίου, με κίνδυνο να πέσουν στα χέρια του εχθρού τους. Κι όμως: Στις τεταμένες συνθήκες της Κατοχής, βρέθηκαν αρκετοί έτοιμοι να το πιστέψουν: Το “Σύμφωνο” πρωτοδημοσιεύθηκε στις αρχές του '44 στον Τύπο του ΕΔΕΣ (και δεν ήταν το μόνο πλαστό κείμενο δυστυχώς), για να ξεσηκωθεί εκ μέρους των αστικών οργανώσεων αντίστασης, και βεβαίως των ίδιων των δωσιλόγων, μια οχλοβοή εναντίον του ΕΑΜ που “πουλάει τη Μακεδονία μας στους Βουλγάρους”. Έκτοτε, δεν υπήρξε σχεδόν βιβλίο εθνικιστή συγγραφέα που να αναφέρεται στο ΕΑΜ και στην Κατοχή, και να μην έχει αναφορές στο ανύπαρκτο Σύμφωνο.
Υ.Γ.: Αν αξίζει μιας παράκλησης ο κύριος Αθανασιάδης προκειμένου να μου μεταφέρει το αίτημά σας, κε Πατιαλιάκα, πολύ περισσότερο την δικαιούται ο τελικός αποδέκτης του αιτήματός σας.
Στο παρακάτω link, μπορείτε να διαβάσετε άλλα δύο "Σύμφωνα" αντιστοίχου εμπνεύσεως, που εναλλάσσονταν στις διάφορες εκδόσεις της εμφυλιακής και μετεμφυλιακής περιόδου. Το ένα μάλιστα, "υπογράφεται" από τον διαβόητο βουλγαροκομιτατζή Άντον Κάλτσεφ, τον οποίον παρέδωσε ο ίδιος ο ΕΛΑΣ στους Βρετανούς προκειμένου να δικαστεί και να καταδικαστεί εις θάνατον.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/idou-h-ethnikh-antistash-twn-eamoboulgarwn
Giorgos Koufakis
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκλονιστικό Παντελή!
Ένα ακόμα παράδειγμα πόσο αυτοκαστροφικός ήταν ο δημοκρατικός στρατός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι ο Γιαννούλης σκοτώθηκε χωρίς να προηγηθεί δίκη. Ήταν εξιλαστήριο θύμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ από την πλευρά μου θέλω να διευκρινήσω πως ο λόγος της εκτέλεσης του Γιαννούλη δεν νομίζω πως συνδέεται με την Εθνική του Ελληνική συνείδηση καθως ήταν αρκετοί οι ανώτεροι στρατιωτικοί διοικητές του ΔΣΕ που διακατέχωνταν από ισχυρά πατριωτικά αισθήματα ανάμεσά τους και ο Βαϊνάς που δεν τον κυνήγισαν. Ή ένταξη του Βαϊνά στο ΚΚΕ παρότι ο πατέρας του ήταν παρασημοφορημένος οπλαρχηγός μακεδονομάχος με αναγνώριση ηθική κσι υλική από την πολιτεία, η οποία επίσης παρείχε και στον ίδιο σε οικοτροφεία της Σιάτιστας και Τσοτυλίου δωρεάν στέγαση και σίτιση προκειμένου να φοιτήση στο εξατάξιο γυμνάσιο, ωφείλετε περισότερο στα αισθήματα αδικίας που έβλεπαν γύρο τους και στο επαναστατικό τους πνεύμα που το ΚΚΕ της εποχής το καπηλεύτηκε και τους μετέτρεψε σε πειθαρχημένους στρατιώτες του. Όπως αντιλαμβάνομαι τα προβλήματα γενικά με τους εν δυνάμη ηγέτες με καλή μόρφωση που είχαν την ίδια τύχη, ήταν κυρίος η ανέλιξη στην ιεραρχία του ΚΚΕ και ενδεχομένος στο πρόσωπο του Γιαννούλη όπως και του Γεωργιάδη αλλά και άλλων ηγετών λόγο των προσόντων, της μόρφωσής αλλά κυρίως του αντιδραστικού τους χαρακτήρα να τους ανησηχούσε, όπως και η δυναμική της ανόδου στην ηγεσία του ΚΚΕ. Μην ξεχνάτε πως οι πλειοψηφία των ηγετών του ήταν απολύτος αγράμματοι και με αντίληψη περισότερο κομματική, διεθνιστική και ιδιοτελής, απ' ότι Εθνική Ελληνική και γενικά επιζητούσαν την εξουσία στην διακυβέρνηση αυταρχικά και ενεξέλεγκτα. Το θέμα της Μακεδονίας δε, το χειρίζονταν καθαρά πολιτικάντικα προκειμένου να διατηρούνται στην εξουσία αφού ούτος ή άλλως δεν είχαν Εθνική συνείδηση την εποχή εκείνη και έλπιζαν στην βοήθεια των Γιουγκοσλάβων οι οποίοι με την σειρά τους προσδοκούσαν στην κατάληψη της της Μακεδονίας. Ευτυχώς ηττηθήκατε σύντροφοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Γ.ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ ΑΠΟ ΚΚΕ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμιλία της Κ.Ε του ΚΚΕ στην εκδήλωση τιμής και δόξας (αποκατάστασης) του Γιώργου Γιαννούλη στο Επταχώρι Καστοριάς 28-08-2016.
Όλη η ομιλία εδώ: http://www.902.gr/eidisi/politiki/106587/timisan-gio-toy-grammoy-eptahoriti-giorgo-giannoyli-foto
Το ΚΚΕ μιλάει με στοιχεία που έχει στο αρχείο του. Διαβάστε την παραπάνω ομιλία, από το δεύτερο μισό του κειμένου και έπειτα μπαίνει στην ουσία και δίνει πολλά στοιχεία, αν και η όλη ομιλία δείχνει τις συνθήκες της εποχής.
Ευχαριστώ για τη συμπλήρωση
ΑπάντησηΔιαγραφήκ. Αθανασιάδη μπορείτε να μου πείτε από ποιό βιβλίο προέρχονται οι κιτρινόμαυρες φωτογραφίες του Επτάχωρίου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φωτογραφίες που με ρωτάτε, προέρχονται από την εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ. Είναι εύκολο να μου πείτε ημερομηνία φύλλου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνώνυμε φίλε, η φωτογραφία με τη γέφυρα του Επταχωρίου δημοσιεύθηκε στο ΕΜΠΡΟΣ στις 4/8/1948 και ο χάρτης στην ίδια εφημερίδα στις 3/8/1948. Για τις άλλες φωτογραφίες δεν έχω κρατήσει στοιχεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ θερμά. Καλή συνέχεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήGemini Eros
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην ιστορια αυτη μου την εχει πει ο πατερας μου που πολεμησε κατα του Γιαννουλη το 46-49 που τοτε ηταν χωροφυλακας στο Νεστοριο και επιχειρουσαν στο Επταχωρι και σε ολη την γυρω περιοχη και (πιαστηκαν) και με τον ιδιο.
Θα ήθελα να βρεθεί ο μεγάλος ποιητής και ο μεγάλος μουσουργός για να συνυθέσουν το Ρέκβιεμ του Γιώργου Γιαννούλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννης Μότσιος
Όπως έχει πει ο στρατηγός Κουμανάκος στον Ροβήρο Μανθούλη, (Ελευθεροτυπία 9/8/2014), ο Γιαννούλης πιάστηκε αιχμάλωτος σε μία μάχη και αντί να κρατηθεί και να δικαστεί από στρατοδικείο του δόθηκε γράμμα να το μεταφέρει στον Ζαχαριάδη με προτάσεις για ειρήνευση. Όπως έδειξαν τα γεγονότα λίγες μέρες μετά ο Μάρκος καθαιρείται και ο Γιαννούλης δολοφονείται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο κείμενο δεν αναφέρεται ότι ο Γιαννούλης ήταν ο πρωτεργάτης της ένοπλης αντιπαράθεσης στην περιοχή του Γράμμου αφού είναι αυτός που το βράδυ των εκλογών του 1946 συνέλαβε τους χωροφύλακες που φύλαγαν το εκλογικό κέντρο στην Παλιά Κοτύλη του Γράμμου. Τους μετέφερε στα Λιβάδια του Γράμμου. Εκεί άφησε ελεύθερους τους στρατιώτες αλλά εκτέλεσε τους χωροφύλακες. Ο τάφος τους υπάρχει ακόμη και σήμερα πολύ κοντά στο κέντρο Εθνικής συμφιλίωσης στο Γράμμο. Αυτή ήταν η πρώτη πολεμική επιχείρηση του ΔΣΕ στο Γράμμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τη συμπλήρωση
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς που ηττήθηκαν οι συμμορίτες ευτυχώς
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=30/6/2018&id=17232&pageNo=17
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΧΆΣΑΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
ΑπάντησηΔιαγραφή