Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 2014

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ, 1955-1959


ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
http://www.kathimerini.gr/751757/article/epikairothta/kosmos/o-agwnas-ths-eoka-1955-1959
*Η έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ, με βόμβες εναντίον των Άγγλων


Του Ανδρέα Κάρυου*


            Το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σηματοδότησε την έναρξη πιέσεων σε περιοχές της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για τερματισμό της αποικιακής κυριαρχίας της. Ωστόσο, το Λονδίνο δεν ήταν πρόθυμο να συναινέσει σε οποιαδήποτε εξέλιξη θα επηρέαζε τα στρατηγικά και αμυντικά συμφέροντά του, ιδίως στη Μέση Ανατολή, μία κριτικής σημασίας περιοχή για τη διατήρηση της βρετανικής ισχύος.
            Κεντρικό σημείο στους βρετανικούς σχεδιασμούς αποτελούσε η Κύπρος ως στρατιωτικό στήριγμα για τη βρετανική αεροπορική παρουσία στην ευρύτερη περιοχή ή ως κατασκοπευτική βάση για την υποκλοπή πληροφοριών στο υπογάστριο του σοβιετικού μπλοκ. Η εν λόγω πολιτική ερχόταν σε αντίθεση με το μακροχρόνιο αίτημα που εξέφραζε η πλειοψηφία των Ελλήνων της Κύπρου ήδη από το 1878 για τερματισμό του αποικιακού καθεστώτος και ένωση του νησιού με την Ελλάδα (Ένωση).



            Η βρετανική άρνηση έγινε πρόδηλη κατά τη διάρκεια πολιτικών εξελίξεων στο εσωτερικό της Κύπρου για την προβολή του ενωτικού αιτήματος (Ενωτικό δημοψήφισμα το 1950), διπλωματικών ενεργειών για επίλυση του ζητήματος σε διμερές επίπεδο με την Ελλάδα (επεισόδιο Eden - Παπάγου το 1953), καθώς και συζητήσεων σε διεθνές επίπεδο στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) στο πλαίσιο της πολιτικής της διεθνοποίησης του Κυπριακού Ζητήματος το 1954. Συνεπακόλουθα, στους κόλπους της ελληνοκυπριακής πλευράς άρχισε να κερδίζει έδαφος η προσφυγή σε πιο δυναμικές επιλογές και ιδιαίτερα η ιδέα για τη διεξαγωγή ενόπλου αγώνα στην Κύπρο.
*Οι αντιδράσεις των Άγγλων ορισμένες φορές ήταν γελοίες...

            Η μετουσίωση της ιδέας για μία ένοπλη οργάνωση υπό τη μορφή της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) άρχισε να επιτελείται στη μεταπολεμική Αθήνα των αρχών της δεκαετίας του 1950. Κυρίαρχο ρόλο στις διεργασίες είχε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄, συντηρώντας τον μακραίωνο πρωταγωνιστικό ρόλο της Εκκλησίας της Κύπρου στα πολιτικά πράγματα του νησιού. Για την ηγεσία του ένοπλου κινήματος εξασφαλίστηκαν οι υπηρεσίες του αντισυνταγματάρχη Γεωργίου Γρίβα, ενός απόστρατου αξιωματικού του Ελληνικού Στρατού, κυπριακής καταγωγής με υψηλού επιπέδου θεωρητικές και πρακτικές ικανότητες στη διεξαγωγή ανορθόδοξου πολέμου. Ο Γρίβας μετέβη στην Κύπρο (Νοέμβριος 1954) για να επιβλέψει αυτοπροσώπως τις προετοιμασίες για τον ένοπλο αγώνα. Εκεί υιοθέτησε το πολεμικό ψευδώνυμο Διγενής.
*Γρίβας και Μακάριος με αγωνιστές της ΕΟΚΑ

Ένοπλες επιχειρήσεις και πολιτικοί ελιγμοί κατά των Βρετανών

             Το επιχειρησιακό πρόγραμμα της ΕΟΚΑ ήταν συνδυασμός ανορθόδοξου πολέμου (από δολιοφθορείς και αντάρτες) με πολιτικές κινητοποιήσεις, παθητική αντίσταση και εθελούσια μη συνεργασία των Ελληνοκυπρίων με το βρετανικό αποικιακό καθεστώς. Επίσης, η κήρυξη «εκεχειριών»- τόσο επίσημων όσο και ανεπίσημων- επέτρεπε την ανάπτυξη πολιτικών πρωτοβουλιών. Η συμπερίληψη τόσων διαφορετικών μεθόδων στις επιλογές της οργάνωσης γινόταν σταδιακά και σε συνάρτηση με τις διακυμάνσεις της πορείας των γεγονότων. Απώτερος στόχος της ΕΟΚΑ ήταν να δημιουργήσει τέτοιο πολιτικό κόστος στη βρετανική πλευρά ώστε να την εξαναγκάσει να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις. Με αυτόν τον τρόπο θα παρείχε στην ελληνική πλευρά την ευκαιρία για την προώθηση διπλωματικών ενεργειών για τελική διευθέτηση του Κυπριακού Ζητήματος.

            Οι ένοπλες επιχειρήσεις του ενωτικού κινήματος άρχισαν την 1η Απριλίου 1955. Σε αρχικό στάδιο κτυπήθηκαν μη επανδρωμένοι στόχοι, ενώ πιο σοβαρή εξέλιξη ήταν η προσπάθεια των μαχητών της ΕΟΚΑ να εξουδετερώσουν την Αστυνομία το καλοκαίρι του 1955. Η Βρετανία αντέδρασε δίνοντας προβάδισμα σε πολιτικούς χειρισμούς όπως η διοργάνωση τριμερούς διάσκεψης στο Λονδίνο μεταξύ της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Βρετανίας. Η εισαγωγή της Άγκυρας ως παράγοντα με άποψη για το συνταγματικό μέλλον της Κύπρου περιέπλεξε τα πράγματα: έφερε σε τροχιά σύγκρουσης την Ελλάδα με την Τουρκία, ενώ συνεισέφερε στην ενδυνάμωση της στάσης της τουρκοκυπριακής μειονότητας κατά της Ένωσης και υπέρ της διατήρησης της βρετανικής κυριαρχίας.
*Ο Γρίβας με τους αγωνιστές του κατά τη εποχή δράσης της ΕΟΚΑ

            Η συνέχιση των επιθέσεων εκ μέρους της ΕΟΚΑ οδήγησε στην εφαρμογή πολύ αυστηρότερων μέτρων εκ μέρους της Βρετανίας, ιδίως στο επίπεδο της αστυνόμευσης, με την υποστήριξη στρατιωτικών μονάδων. Επίσης, στον διορισμό ενός διακεκριμένου στρατιωτικού στη θέση του Βρετανού κυβερνήτη της Κύπρου, του Στρατάρχη Sir John Harding. Ταυτόχρονα, σήμανε την έναρξη μιας σειράς επτά συναντήσεων του νέου κυβερνήτη με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο για να συζητήσουν το μελλοντικό καθεστώς της αποικίας.

            Οι διαπραγματεύσεις Μακαρίου - Harding πραγματοποιήθηκαν κατά το διάστημα μεταξύ Οκτωβρίου 1955- Φεβρουαρίου 1956. Δεν επετεύχθη εντούτοις οποιαδήποτε συμφωνία. Οι Βρετανοί προχώρησαν στον εκτοπισμό του Μακαρίου από την Κύπρο τον Μάρτιο του 1956. Από αυτό το σημείο ξεκίνησε ένας αγώνας επικράτησης μεταξύ των αποικιακών δυνάμεων καταστολής και της ΕΟΚΑ. Η εφαρμογή της θανατικής ποινής (κατά την περίοδο μεταξύ 1956-1957 απαγχονίστηκαν εννέα μέλη της ΕΟΚΑ), καθώς και η εισαγωγή σκληρότερων αντεπαναστατικών μεθόδων αύξησε την απόσταση μεταξύ της αποικιακής διοίκησης και του ελληνοκυπριακού πληθυσμού.

            Η άνοδος του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην πρωθυπουργία της Ελλάδος και η ανάληψη του υπουργείου Εξωτερικών από τον Ευάγγελο Αβέρωφ- Τοσίτσα επέφερε πρωτοκαθεδρία στην Αθήνα σχετικά με τον χειρισμό του Κυπριακού εκ μέρους των Ελληνοκυπρίων. Ταυτόχρονα διασφάλισε τον εφοδιασμό της ΕΟΚΑ με στρατιωτικό υλικό ώστε να απομακρυνθεί το ενδεχόμενο ήττας. Τον Νοέμβριο του 1956 υποβλήθηκε από το Λονδίνο μία νέα συνταγματική φόρμουλα για επίλυση της αντιπαράθεσης, βασισμένη στις προτάσεις του διακεκριμένου συνταγματολόγου λόρδου Radcliffe. Αφορούσε την εφαρμογή περιορισμένης αυτοκυβέρνησης, ωστόσο δεν γινόταν αναφορά στην αρχή της αυτοδιάθεσης (εναλλακτική τακτική της Ελλάδας και των Ελληνοκυπρίων για επίτευξη της Ένωσης). Η αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας ως έρεισμα της Βρετανίας μετά την κρίση του Σουέζ οδήγησε στη δήλωση του Βρετανού υπουργού Αποικιών, Alan Lennox-Boyd, ένα μήνα αργότερα περί ξεχωριστού δικαιώματος των Τουρκοκυπρίων για αυτοδιάθεση και επέτρεψε στη μειονότητα (και την Άγκυρα) να προβάλλει πιο δυναμικά την επιθυμία για διχοτόμηση της Κύπρου.
*Η επικήρυξη του Γρίβα από τους Άγγλους

«Εκεχειρία»


            Η προσπάθεια της ΕΟΚΑ να υποσκάψει τα θεμέλια της βρετανικής κυριαρχίας στην Κύπρο δυσχεράνθηκε από τις απώλειές της στο στρατιωτικό πεδίο. Η οργάνωση υποχρεώθηκε στην κήρυξη προσωρινής αναστολής επιχειρήσεων για αναδιοργάνωση και ανάπτυξη πρωτοβουλιών σε διπλωματικό επίπεδο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το Λονδίνο να επιτρέψει την απελευθέρωση του Μακαρίου από την εξορία και τη μετάβασή του στην Αθήνα. Η «εκεχειρία» του 1957 διήρκεσε αρκετούς μήνες και ωφέλησε την ελληνική κυβέρνηση στη δημιουργία διεθνούς κλίματος κατά της επιλογής της διχοτόμησης. Στα τέλη του έτους, η Βρετανία αποφάσισε να αντικαταστήσει τον Sir John Harding με έναν διπλωμάτη καριέρας, τον Sir Hugh Foot.

Τερματισμός των συγκρούσεων και διπλωματική λύση

            Η ΕΟΚΑ συνέχισε την επαναστατική της δράση, ωστόσο το 1958 αποτέλεσε ένα επικίνδυνο στάδιο για την ύπαρξη του κινήματος. Η ΕΟΚΑ βρέθηκε κάτω από πολύ έντονη πίεση από διαφορετικούς αντιπάλους: τη Βρετανία, τους Τουρκοκύπριους και την ηγεσία της ελληνοκυπριακής αριστεράς (το κομμουνιστικό κόμμα της Κύπρου, το ΑΚΕΛ, είχε εκφράσει έντονη αντίθεση στις δραστηριότητες της ΕΟΚΑ ήδη από την έναρξη του Κυπριακού Αγώνα). Ιδίως το καλοκαίρι του 1958, μέλη της τουρκοκυπριακής κοινότητας προσπάθησαν μέσω βίαιων επιθέσεων εναντίον Ελληνοκυπρίων αμάχων και των περιουσιών τους να πετύχουν μία de facto διχοτόμηση (taxim offensive), χωρίς ωστόσο να είναι αποτελεσματικοί στον στόχο τους. Επιπρόσθετα, το ένοπλο ενωτικό κίνημα της Κύπρου βρέθηκε μπροστά στο φάσμα της διχοτόμησης του νησιού σε διοικητικό επίπεδο: τον Οκτώβριο του 1958 άρχισε να εφαρμόζεται το σχέδιο του πρωθυπουργού της Βρετανίας Harold Macmillan (Σχέδιο Macmillan). Η εν λόγω βρετανική προσφορά είχε πραγματοποιηθεί ώστε να υποχρεώσει την Ελλάδα και τους Ελληνοκυπρίους να επιλέξουν συνέχιση της βρετανικής κυριαρχίας ή διχοτόμηση έπειτα από επτά χρόνια (στο ίδιο το σχέδιο δεν χρησιμοποιήθηκε ο όρος διχοτόμηση, εντούτοις η ελληνική πλευρά εντόπισε μία διχοτομική δυναμική). Η Τουρκία αποδέχθηκε την πρόταση υποχρεώνοντας τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και την Αθήνα να στραφούν προς μία λύση ανεξαρτησίας.
*Οι Άγγλοι αντέδρασαν και με απαγχονισμούς

Ανεξάρτητο κράτος


            Το έντονο συγκρουσιακό περιβάλλον που υπήρχε στην Κύπρο κατά τους τελευταίους μήνες του 1958 μεταστράφηκε σε διεθνές επίπεδο με την προσέγγιση Ελλάδας- Τουρκίας στη Ζυρίχη (5-11 Φεβρουαρίου 1959) και τη συμφωνία μεταξύ τους σχετικά με το μέλλον του νησιού στη βάση μιας ανεξάρτητης Κύπρου. Η συγκεκριμένη εξέλιξη αποστέρησε από τη Βρετανία τον «διαιτητικό» ρόλο που της επέτρεπε να διατηρεί στην κατοχή της την αποικία λόγω των συνεχών αδιεξόδων που εμφανίζονταν τα προηγούμενα χρόνια. Συνεπακόλουθα, τα τρία συμβαλλόμενα μέρη, καθώς και οι δύο μεγαλύτερες εθνικές ομάδες του νησιού (Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι) κατέληξαν σε έναν συμβιβασμό, τη Συμφωνία του Λονδίνου (17-19 Φεβρουαρίου 1959), αποτέλεσμα του οποίου δεν ήταν η Ένωση ή η διχοτόμηση, αλλά η επίσημη ανακήρυξη τον Αύγουστο του 1960 ενός ανεξάρτητου κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας.

* Ο δρ Ανδρέας Κάρυος ανήκει στο Συνεργαζόμενο Εκπαιδευτικό Προσωπικό Ιστορίας, Προγράμματα «Σπουδές στον Ελληνικό Πολιτισμό» και «Αστυνομικές Σπουδές», στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου.

12 σχόλια:

  1. Πάντα εξαιρετικά τα άρθρα Παντελή! Εύγε!

    Kathy Papanicolaou

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  2. Αθάνατοι ΗΡΩΕΣ. Από τις τελευταίες εξελίξεις και την διαφαινόμενη λύση του Κυπριακού πολύ φοβάμαι ότι οι αγώνες και οι θυσίες σας πήγαν στράφι..... Δ υ σ τ υ χ ώ ς.......

    Giorgos Fotopoulos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ διαφωτιστικό με στοιχεία σχεδόν άγνωστα. Ευχαριστούμε όλοι οι Θρακιώτες για την εν λόγω ανάρτηση και όχι μόνον.

    Πέτρος Γεωργαντζής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΣΤΗΝ ΛΙΣΤΑ ΑΠΟ 2400 ΚΑΙ ΟΜΗΡΩΝ ΞΑΝΘΙΩΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΩΜΑ ΕΞΑΡΧΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΥ ΕΧΩ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ.

    Γιωργος Βασιλειαδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αν μπορούσαν να μιλήσουν τα θύματα θα τους χαρακτήριζαν: Οι μεγαλύτεροι αιμοσταγείς εγκληματίες, αιμοβόροι, αδίστακτοι, πείσμονες, καιροσκόποι, αχόρταγοι, αχάριστοι και γενοκτόνοι. Αυτούς τους χαμένους σε 2 Παγκόσμιους Πολέμους και 1 Βαλκανικό, τους καταπατητές της Θρακικής μας γής, τους ανεχθήκαμε, τους συγχωρήσαμε και επιτρέψαμε την είσοδο τους στην ΕΟΚ χωρίς να ζητήσουμε καμία αποζημίωση και να απαιτήσουμε την έκφραση συγνώμης για την κατ' επανάληψη Γενοκτονία εις βάρος του Θρακικού Ελληνισμού. Ας όψονται οι ηγέτες μας διαχρονικά. Εύγε και στο μεγαλόκαρδο Ελληνικό Λαό που πάσχει από απώλεια προσφάτου Μνήμης και ξαπόστειλε χιλιάδες επιχειρήσεις στη γείτονα ΦΙΛΗ για να μην έχουν δουλειά τα Ελληνόπουλα.

    Τάσος Τσερκέζης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Με τη σειρά μου θέλω και γω να σας ευχαριστήσω αυτο είναι ένα εξαιρετικό άρθρο.. Διαβάζοντάς το όμως μου δημιουργήθηκε μια απορία.. Πάντα ήξερα πως τα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος λατρεύανε τον Μακάριο και ό,τι είχε να κάνει μαζι του. Πώς δικαιολογείται λοιπόν η εναντίωσή τους στην ΕΟΚΑ; Θα εκτιμούσα πολύ την απάντησή σας και πάλι ευχαριστώ!

    Βίκυ Τυλληρίδου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κυρία Τυλληρίδου, σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Το ΑΚΕΛ ήταν πάντα αντίθετο σε ό,τι γεννιόταν από αλλού και όχι από τα σπλάχνα του. Το ίδιο ακριβώς έκανε και το ΚΚΕ στην Κατοχή όπου δεν άφηνε να ανθίσουν άλλες αντιστασιακές οργανώσεις πλην του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ. Όταν μάλιστα έμαθαν ότι επικεφαλής της ΕΟΚΑ ήταν ο Γρίβας, βγήκε ο Ζαχαριάδης από τον ελληνικό σταθμό της Μόσχας και αποκάλυψε πρώτος αυτός ποιος κρυβόταν κάτω από το ψευδώνυμο "Διγενής".
    Παντελής Αθανασιάδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητέ Παντελή, επέτρεψέ μου να διαφωνίσω εν μέρει στο παραπάνω σχόλιό σου.


    Το ΑΚΕΛ είχε κάθε λόγο να υποστηρίξει έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στην Κύπρο, δεδομένου ότι αυτός θα χτυπούσε την αγγλική αποικιοκρατία. Ακόμα και αν αντιμετωπίσουμε το ΑΚΕΛ με το στενότερο δυνατό πρίσμα (ως δηλαδή κόμμα υπάκουο στις ντιρεκτίβες της Μόσχας) ο αγώνας ενάντια στην αγγλική επικυριαρχία, μονάχα όφελος θα είχε και για το σοβιετικό στρατόπεδο στην Ανατολική Μεσόγειο.


    Το πρόβλημα για το ΑΚΕΛ κατά τη γνώμη μου, έγκειτο αλλού: Πρώτον στον στρατηγικό στόχο της Ένωσης με μιαν βασιλευόμενη Ελλάδα, πλήρως ενταγμένη στο ΝΑΤΟ και όπου η Αριστερά ήταν υπό διωγμόν. Δεύτερον στο πρόσωπο του ίδιου του στρατηγού Διγενή, ο οποίος επί Κατοχής εξοπλιζόταν από τους Γερμανούς προκειμένου να αντιμετωπίσει στρατιωτικά τον ΕΛΑΣ, για να προσφέρει στη συνέχεια τις υπηρεσίες του στους Βρετανούς, να σωθεί από αυτούς και να στραφεί αργότερα ενάντιά τους στην Κύπρο.


    Αν ο στόχος της Ένωσης με όρους 1950 ήταν εξ ορισμού δύσπεπτος για την κυπριακή Αριστερά, νομίζω πως το πρόσωπο του Διγενή ήταν ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο για την όποια συνεργασία μαζί του. Ο Διγενής δεν ήταν απλώς αντικομμουνιστής, αλλά και φανατικός κομμουνιστοφάγος. Αντιθέτως, ο Μακάριος υπήρξε ένας μετριοπαθής πολιτικός, με αποκλίσεις προς το αντιαποικιακό Κίνημα των Αδεσμεύτων και το ΑΚΕΛ δεν είχε κανένα πρόβλημα να αποτελέσει τον κύριο υποστηρικτή του στην Κύπρο.


    Η συνέχεια βεβαίως είναι γνωστή. Παρότι υπάρχουν ενδείξεις πως οι Άγγλοι γνώριζαν το πραγματικό πρόσωπο του Διγενή, η αποκάλυψη του ονόματος του Γρίβα από τη Μόσχα, προσέδωσε στο ΑΚΕΛ το στίγμα της προδοσίας, τουλάχιστον στα μάτια των εθνικιστών της ΕΟΚΑ, ενώ το ρήγμα βάθυνε ακόμα περισσότερο όταν η ΕΟΚΑ προέβη και σε δολοφονίες ΑΚΕΛιτών με την κατηγορία ότι υπήρξαν πράκτορες των Εγγλέζων. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, ότι και ο Μακάριος εξορίστηκε στις Σεϋχέλες, όταν κατά τη διάρκεια της τελικής φάσης των συνομιλιών με τους Βρετανούς, ο Γρίβας αποφάσισε να προβεί σε σειρά βομβιστικών επιθέσεων εναντίον τους.


    Σε κάθε περίπτωση, ο αγώνας της ΕΟΚΑ υπήρξε αγώνας Τιμής και οι όποιες κηλίδες του (μαζί με την παράλογη δράση του Γρίβα στη συνέχεια) δεν είναι δυνατόν να τον αμαυρώσουν. Το γεγονός ότι ακόμα και η ΕΔΑ τίμησε τον Γρίβα όταν επισκέφθηκε την ελληνική Βουλή, αποτελεί την αδιάψευστη απόδειξη πως η ΕΟΚΑ και οι ήρωές της, εξέφρασαν πλήρως τον "καημό της Ρωμιοσύνης", της οποίας υπήρξαν σπλάχνα εκ των σπλάχνων. Κι εκεί κατά τη γνώμη μου, μπαίνει και η πρώτη τελεία στην όποια συζήτηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανδρέα, όλα αυτά που λες ισχύουν αλλά παραβλέπεις, πως στα κομμουνιστικά κινήματα υπερίσχυε η φιλοσοφία ελέγχου των πάντων... Δεν θα συνέπλεαν με κανένα απελευθερωτικό κίνημα, που δεν το έλεγχαν από μέσα... Πολύ περισσότερο δεν θα συνέπλεαν με τον Γρίβα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Σύρος 27 Οκτωβρίου 2014.Ώρα 21.00
    Αγαπητέ Παντελή.
    Συμφωνώ απόλυτα για την απάντησή σου σχετικά με την εναντίωση του ΑΚΕΛ στον αγώνα της ΕΟΚΑ.Επειδή,πλην των αρκετών βιβλίων,που έχω διαβάσει και τα οποία αναφέρονται σε πολιτικοστρατιωτικά γεγονότα των τελευταίων 60 χρόνων,έχω υπηρετήσει σε νευραλγική θέση του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς της Κύπρου,ως Τμηματάρχης Πληροφοριών του 2ου Επιτελικού Γραφείου,από το 1986 μεχρι το 1988,ας μου επιτραπεί να απαντήσω σε σχόλια επισκεπτών του ιστολογίου σου:
    1.Το ΑΚΕΛ,παρά την επαναστατικότητά που διακρίνει ένα κομουνιστικό κόμμα,τη 2η Απριλίου 1955,την επομένη της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ,εξέδωσε προκήρυξη για λόγους αποφυγής αιματοχυσίας και αντιδράσεων της Βρετανίας,με την οποία καταδίκαζε απερίφραστα τον ένοπλο αγώνα της ΕΟΚΑ.
    2.Η ΕΟΚΑ είχε να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις ασφαλείας της Βρετανίας και τους Τουρκοκυπρίους,οι οποίοι συνεργάζονταν στενά μ αυτές.Επομένως η ΕΟΚΑ λογικό ήταν να επιθυμεί τη διατήρηση καλών σχέσεων με τους Ελληνοκυπρίους οπαδούς του ΑΚΕΛ,ανεξάρτητα της συμμετοχής των.Εάν σημειώθηκαν δολοφονίες οπαδών του ΑΚΕΛ,για τις οποίες δεν έχω υπόψη μου,αυτές θα οφείλονταν σε αντιπατριωτική και προδοτική στάση των.
    3.Ο Στρατηγός Γρίβας από της αναλήψεως της Αρχηγίας της ΕΟΚΑ έγινε αγαπητός και σεβαστός από τους Ελληνοκυπρίους,σχεδόν στο σύνολό τους.Ενδεχομένως το ΑΚΕΛ με βάση τη δράση του στα Δεκεμβριανά,που με την Ταξιαρχία του Ρίμινι και τα Βρετανικά στρατεύματα έσωσαν την Ελλάδα από τις σφαγές των κομουνιστών και τον σοσιαλιστικό παράδεισο,να τους επηρέασε κατά τον κ. Μακρίδη.Αν ήταν έτσι ολέθριο και αδικαιολόγητο το λάθος των.
    4.Οι Ελληνοκύπριοι οπαδοί του ΑΚΕΛ ήταν στη πλειοψηφία τους μακαριακοί,όπως το διαπίστωσα και προσωπικά.
    5.Οι φιλοδοξίες και το πάθος της εξουσίας του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου προκαλούσαν διαχρονικά τεράστια προβλήματα στο Εθνικό Κέντρο.Άλλα αποφασίζονταν στην Αθήνα και άλλα γίνονταν στη Κύπρο.Παράδειγμα η καταγγελία ορισμένων άρθρων του Κυπριακού Συντάγματος το 1963,που έφερε την αντιπαλότητα των δύο Κοινοτήτων και αιφνιδίασε την Ελληνική Κυβέρνηση.
    6.Ο Ελληνισμός πληρώνει σήμερα την άρνηση του Μακαρίου να εντάξει τη Κύπρο στο ΝΑΤΟ.Αντί της ένταξης προτίμησε το κίνημα των Αδεσμεύτων,κάτι ασφαλώς που εξυπηρετούσε τα σχέδια της Σοβιετικής Ένωσης.
    Ο ηρωϊκός αγώνας της ΕΟΚΑ απο την αυτοδιάθεση κατέληξε στην ανεξαρτησία και στη συνέχεια με το άφρον και εγκληματικό πραξικόπημα στη διχοτόμηση και κατοχή της Κύπρου.
    Κωνστ. Πατιαλιάκας
    Αντιστράτηγος ε.α

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δημήτριος Αναστασιάδης
    Αυτά, φίλε μου Παντελή, τα μοναδικά και ανυπέρβλητα- ο μόνος που μας τα θυμίζεις! - τα σκέπασε η λήθη! Τώρα, τώρα τι ...κάνουμε; Έμεινε ... καμιά ικμάδα από τον ... Λεωνίδα, το 21, ή το 40;;;Ο Θεός πάντα μαζί σου, φίλε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Νίνα Γκούδλη
    Μπράβο Παντελή για τα υπέροχα άρθρα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ανατριχίλα που ένοιωσα όταν βρέθηκα στα φυλακισμένα μνήματα. Η αγχόνη με την κουκούλα δίπλα, οι τάφοι των ηρώων με την φωτογραφία τους και το καντηλάκι, η στενή αυλίτσα που τους έχει αγκαλιά, η ομορφιά των νιάτων τους με συγκλονήσανε!!!.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή