Τα κατοχικά υπομνήματα για την Βουλγαροκρατία

*Ομάδα Σερραίων ομήρων των Βουλγάρων

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος επισώρευσε τεράστια δεινά στη Ελλάδα και είναι γνωστοί οι θάνατοι από την πείνα του χειμώνα του 1941, αλλά και οι καταστροφές και εκτελέσεις από τους Ναζί κατακτητές.

          Μια ιδιάζουσα πτυχή του ελληνικού δράματος ήταν το «δώρο» του Χίτλερ, ο οποίος χάρισε την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη (πλην του νομού Έβρου, από τον οποίο μια μικρή εδάφη περιοχή στο Τρίγωνο εξαιρέθηκε) στους συμμάχους του Βουλγάρους, έστω και με τον τυπικό χαρακτηρισμό ότι επρόκειτο για «προσωρινή» παραχώρηση, αφού η οριστική τύχη αυτών των περιοχών παραπέμπονταν στο τέλος του Πολέμου και τις αποφάσεις που θα ελαμβάνοντο μελλοντικά.

          Από τα τέλη του 1942 οι Βούλγαροι είχαν προτείνει στους Γερμανούς να αναλάβει ο βουλγαρικός στρατός στην γερμανοκρατούμενη Μακεδονία την τήρηση της τάξης ώστε να απελευθερωθούν γερμανικά στρατεύματα και να διατεθούν σε άλλες επιχειρήσεις. Οι Γερμανοί απέρριψαν την πρόταση. Αργότερα όμως λόγω των αυξανόμενων απαιτήσεων της διεξαγωγής του πολέμου, αναγκάστηκαν να επανεξετάσουν την βουλγαρική πρόταση.

          Στο τέλος Ιουνίου 1943, αποφασίστηκε να γίνει δεκτή η βουλγαρική ιδέα. Ο γνωστός δρ Μέρτεν που ήταν τοποθετημένος ως πολιτικός και οικονομικός σύμβουλος του στρατιωτικού διοικητή Θεσσαλονίκης- Αιγαίου, μετέβη στη Σόφια με βούλγαρο ταγματάρχη και συζήτησε τις λεπτομέρειες της βουλγαρικής πρωτοβουλίας.

*Ο Μάξ Μέρτεν

          Η Σόφια προέβαλλε αυξημένες αξιώσεις. Ζητούσε την πλήρη κατάργηση των ελληνικών κρατικών αρχών και την αντικατάστασή τους από βουλγαρικές. Ήταν ξεκάθαρο ότι επεδίωκαν μια απροκάλυπτη προσάρτηση όπως ήδη είχαν κάνει και με την κατεχόμενη Ανατολική Μακεδονία και Δυτική Θράκη. Οι Γερμανοί αρνήθηκαν να ικανοποιήσουν τις βουλγαρικές αξιώσεις  και έτσι αυτοί αρκέστηκαν να διαθέσουν μια μεραρχία.

          Ο Μέρτεν γύρισε στην Θεσσαλονίκη στις 4 Ιουλίου 1943και ανακοίνωσε ότι η γερμανοκρατούμενη Μακεδονία μαζί με τα γερμανοκρατούμενα νησιά του Βορείου Αιγαίου και τον νομό  Έβρου τίθενται υπό γερμανική  πολιτική διοίκηση, με διοικητή τον Μέρτεν.  Οι αρμοδιότητες της κυβέρνησης των Αθηνών δεν θα ισχύουν για αυτές τις περιοχές. Οι υπάλληλοι όμως θα παρέμεναν στις θέσεις τους εκτελώντας μόνον τις εντολές της γερμανικής διοίκησης. Στην περιοχή μεταξύ Στρυμόνα και Αξιού θα εγκαθίστατο βουλγαρικός στρατός, πλην της Θεσσαλονίκης και των τριών χερσονήσων της Χαλκιδικής.  Η ελληνική χωροφυλακή θα αποσυρόταν από τις περιοχές αυτές και τα καθήκοντά της θα εκτελούσαν οι Γερμανοί. Οι ωμότητες των Βουλγάρων συνεχίσθηκαν αμείωτες. 

          Έτσι ο μεν Χίτλερ, εμφανίζονταν στους συμμάχους του μεγαλόψυχος, οι δε Βούλγαροι ικανοποιούσαν την πάγια πολιτική τους για έξοδο στο Αιγαίο. Πάντως Ελλάδα και Βουλγαρία δεν βρίσκονταν μεταξύ τους σε εμπόλεμη κατάσταση, όταν έγινε η επίθεση των Γερμανών στην Ελλάδα. Όταν όμως η Βουλγαρία άρχισε να καταλαμβάνει τα ελληνικά εδάφη, η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου αναγκάσθηκε να διακόψεις τις διπλωματικές σχέσεις με τη Βουλγαρία στις 23 Απριλίου 1941 και στις 11 Ιουνίου 1941 να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της γειτονικής χώρας.

          Η Γερμανία προχώρησε αργότερα και σε άλλη ατιμία εναντίον της Ελλάδας. Μέσα στο καλοκαίρι του 1943 πλέον, επέτρεψε στη Βουλγαρία να επεκτείνει τη ζώνη κατοχής της και δυτικότερα, από τον Στρυμόνα μέχρι τον Αξιό παίρνοντας πλέον και τη Χαλκιδική, πλην της Θεσσαλονίκης.

          Οι Βούλγαροι από την πρώτη μέρα της εγκατάστασής του το 1941 έδειξαν πως πρόθεσή τους ήταν να αλλοιώσουν το δημογραφικό χαρακτήρα των περιοχών, ώστε να μπορούν να προσαρτηθούν στο δικό τους κράτος, όταν μελλοντικά γίνει ο τελικός διακανονισμός με προσδοκώμενη φυσικά την τελική νίκη των δυνάμεων του άξονα. 

*Δύο "Ντουρντουβάκια".  Αριστερά, ο Χρήστος Μαλλές και δίπλα του ο Ζαφειριάδης Γιάννης από τις Σάππες Ροδόπης. 
Ο Βουλγαρικός κατοχικός στρατός ήρθε στην Ελλάδα το 1941 και την ίδια χρονιά τους έπιασαν και τους έστειλαν στη Βουλγαρία, όπου και κρατήθηκαν 

για δύο χρόνια.   Ξυπόλυτοι, γυμνοί και μαυρισμένοι από τον ήλιο φωτογραφίζονται προφανώς από κάποιον Βούλγαρο φωτογράφο.  Θα παρατηρήσετε πόσο σκελετωμένα είναι τα κορμιά τους. 

Από το αρχείο του κ. Γιώργου Κεραμυδά.  

          Χαρακτηριστικά το 1942, ο αμερικανός πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη Σ. Χόνεκερ έγραψε για την πρακτική της Βουλγαρίας στις ελληνικές περιοχές: «Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε μέχρι σήμερα για να επιτύχει το στόχο της είναι πασίγνωστες: Σφαγές, αναγκαστικοί μαζικοί εκτοπισμοί, κτηνώδη αντίποινα».   

          Οι ωμότητες των Βουλγάρων προς τον ελληνικό πληθυσμό υπήρξαν πρωτοφανείς και έχουν περιγραφεί από πολλούς ιστορικούς. Χαρακτηριστικά μάλιστα, όταν οι Έλληνες αναγκάζονταν να φύγουν από την βουλγαροκρατούμενη ζώνη και να καταφύγουν στην γερμανοκρατούμενη ζώνη δυτικά του Στρυμόνα, έλεγαν εν είδει πικρού αστεϊσμού: «Πηγαίνουμε στην ελεύθερη Ελλάδα»!!!

          Στην Αθήνα, ο πολιτικός κόσμος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων αντέδρασε χωρίς δυναμισμό στις κατοχικές αρχές, αφήνοντας το έδαφος της Αντίστασης ελεύθερο, σε δυνάμεις πέραν των κομμάτων, που εκπροσωπούσαν οι παραμείναντες στην πρωτεύουσα πολιτικοί αρχηγοί.

          Ωστόσο, στην περίπτωση κατάληψης ελληνικών εδαφών από τους Βουλγάρους υπήρξαν αντιδράσεις, που αξίζει να γνωρίζουμε.

*Ο Θεμιστοκλής Σοφούλης

Πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί

          Αρχικά υπήρξε η επιστολή πρώην πρωθυπουργών και υπουργών προς τους πληρεξούσιους του Γερμανικού Ράιχ και του Ιταλικού Βασιλείου, για την κατάληψη της Ανατολικής Μακεδονίας και Δυτικής Θράκης, από τη Βουλγαρία, το 1942, ενάμιση χρόνο μετά την εγκατάσταση των Βουλγάρων, διάστημα στο οποίοι έγιναν γνωστές φοβερές σφαγές και προσπάθεια βίαιου εκβουλγαρισμού.

          Οι πολιτικοί, υπενθυμίζουν, ότι οι «από έτους και πλέον» καταληφθείσες από τους Βουλγάρους ελληνικότατες περιοχές ζουν κάτω από φρικαλέες συνθήκες «συνεπεία των πάσης φύσεως πιεστικών μέτρων και βιαιοπραγιών, διαπραττομένων υπό των Βουλγάρων εις βάρος του παραμείναντος εκεί ατυχώς, πληθυσμού».

               Και παρουσιάζοντας τη  στάση τους ως μη έχουσα σχέση με την Ελληνική κυβέρνηση (Σ.Σ. τότε είχαμε στην Αθήνα την κυβέρνηση  των γερμανόφιλων και στο Κάιρο την φιλοσυμμαχική κυβέρνηση) εκφράζουν την άποψη ότι θα έχουν ενημερωθεί Γερμανοί και Ιταλοί από την Ελληνική κυβέρνηση «επί των διενεργηθεισών και διενεργουμένων βιαιοπραγιών» στη Βόρεια Ελλάδα.

          «Ετρέφομεν όθεν την ελπίδα μέχρι τούδε ότι, χάρις εις τας συστάσεις των δυνάμεων του Άξονος, θα επήρχετο ποια τις βελτίωσις της καταστάσεως και θα έπαυον αι απάνθρωποι διώξεις κατά του Ελληνικωτάτου πληθυσμού των ρηθεισών επαρχιών».

*Ο Στυλιανός Γονατάς

          Δυστυχώς όμως- συνέχιζαν- από τις πληροφορίες που καταφθάνουν στην Αθήνα, διαπιστώνεται ότι ο διωγμός των Βουλγάρων μέρα με τη μέρα, αντί να μειωθεί, εντείνεται και αποβαίνει συστηματικότερος και πλέον απηνής εις βάρος των Ελλήνων. Γεγονός που υπαγορεύει σε όσους είχαν επωμισθεί κατά το παρελθόν τα βάρη της διακυβέρνησης της χώρας με την ιδιότητα του πρωθυπουργού ή του υπουργού, το καθήκον αφ’ ενός να λύσουν τη σιωπή τους και να εκφράσουν τη δίκαιη  αγανάκτησή τους και διαμαρτυρία, για να επισημάνουν τις υπερβάσεις των Βουλγάρων, που συμπεριφέρονται αντιανθρωπιστικά και αφ΄ ετέρου «και κυρίως να επικαλεσθώμεν τα υψηλά ιδεώδη του ανθρωπισμού και της δικαιοσύνης , δια να εισηγηθήτε όπου δει  τον τερματισμόν του αδίκου και αδικαιολογήτου διωγμού  φιλησύχων ελληνικών πληθυσμών». Προσπαθούσαν δυστυχώς να εντοπίσουν ιδεώδη ανθρωπισμού στους ναζιστές!!!

          Οι πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί υπογράμμιζαν ότι δεν είναι κατανοητή η μεταβίβαση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων της κατοχής και μάλιστα σε χώρα που δεν πήρε μέρος στον πόλεμο και εξηγούσαν ότι η στάση της Βουλγαρίας ήταν παρερμηνεία της εντολής που δόθηκε από τις δυνάμεις του Άξονα και έτσι είχαμε από προσωρινή στρατιωτική εντολή κατοχής, καθαρή προσάρτηση.

*Βούλγαροι στρατιωτικοί στη Δράμα το 1941, με κομμένα κεφάλια Ελλήνων

          Η αυθαιρεσία αυτή, είχε ως μοιραία συνέπεια τα τραγικά γεγονότα του τελευταίου έτους στην Ανατολική Μακεδονία και Δυτική Θράκη (Σ.Σ. εννοούν μαζικές σφαγές όπως στο Δοξάτο, τη Δράμα,τη Χωριστή, τα Κύργια, την Πρωσοτσάνη κ.λπ.) «όπου βοά το αίμα των ποικιλοτρόπως σφαγιασθέντων και σφαγιαζομένων ομοεθνών μας». Και συνέχιζαν με την ακόλουθη απαρίθμηση των βιαιοτήτων και ωμοτήτων των Βουλγάρων:

1)    Η εκδίωξη των ελληνικών αρχών.

2)    Το κλείσιμο των ελληνικών εκκλησιών και σχολείων.

3)    Ο διωγμός και η απέλαση των επιστημόνων και προκρίτων.

4)    Η συστηματική τρομοκράτηση του πληθυσμού για να τον αναγκάσουν να φύγει πέραν του Στρυμόνος και της Δοϊράνης, περιοχές στις οποίες ήδη είχαν συγκεντρωθεί άνω των 150.000 ατόμων.

5)    Οι σφαγές που έγιναν το Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 1941 βάσει προδιαγεγραμμένου σχεδίου των Βουλγάρων «και με την χονδροειδή πρόφασιν κομμουνιστικού κινήματος, υποκινηθέντος δήθεν υπό Ελλήνων, απέδωσαν τον πένθιμον πίνακα άνω των 25.000 σφαγιασθένων ανδρών και γυναικοπαίδων».

6)    Η λευκή σφαγή, στην οποίαν καταδίκασαν οι Βούλγαροι  όλο τον υπόλοιπο πληθυσμό με τις «σατανικής επινοήσεως μεθόδους».

     α) του υποσιτισμού, αφού στους Έλληνες κατοίκους χορηγείται ημερησίως μόνο λίγο και κάκιστης ποιότητας ψωμί από καλαμπόκι, εκτός αν αυτοί κάνουν δήλωση, επιλογής της βουλγαρικής ιθαγένειας.

     β) της ανεργίας, διότι όλες οι εργασίες στις πόλεις περιήλθαν στα χέρια των Βουλγάρων «και οι Έλληνες μόνον ως υποτελείς των δύνανται να εργάζωνται και διότι και διότι η τεραστία μείωσις της καπνοκαλλιέργειας εστέρησε εργασίας τον πολυπληθή καπνεργατικόν κόσμον».

     γ) της φορολογίας, δεδομένοι ότι όχι μόνο νέοι βαρύτατοι φόροι επιβάλλονται, αλλά επιδιώκεται η είσπραξη παλαιών χρεών, κρατικών, τραπεζικών ακόμα και ιδιωτικών. Όσοι αδυνατούσαν να πληρώσουν φυλακίζονταν με τίμημα ελευθερίας την εκχώρηση της ακίνητης περιουσίας τους στο βουλγαρικό δημόσιο.

     δ) της υποτίμησης της γεωργικής παραγωγής, η οποία ουσιαστικά αρπάζεται από τους μόνους αγοραστές της τους Βουλγάρους παρέχοντας μικρό εισόδημα στους αγρότες αφοί οι τιμές αγοράς είναι εξευτελιστικές και χωρίς να μπορούν οι αγρότες να εφοδιάζονται με τα απαιτούμενα είδη  για συνέχιση των καλλιεργειών τους.

*Έλληνες στα τάγματα εργασίας των Βουλγάρων, τα γνωστά "Ντουρντουβάκια"

     ε) της απαγωγής σε καταναγκαστικά έργα έξω της Μακεδονίας, προς το Τσάρεβο Σέλο της Σερβίας των κληρωτών και προς την Βουλγαρία, του άρρενος πληθυσμού από 23-45 ετών με άγνωστο αν ποτέ θα επιστρέψουν πίσω.

     στ) του οικονομικού πολέμου εν γένει, ο οποίος συστηματικά διεξάγεται σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, ακόμα και τα μικρότερα «και απομυζά τεχνηέντως κάθε ικμάδα οικονομικής αντοχής, δια να οδηγήση εις την γενίκευσιν της πείνης».

7)    Η απαγόρευση της χρήσης της μητρικής ελληνικής γλώσσας.

8)    Η υποχρεωτική αλλαγή της ελληνικής ιθαγένειας με την βουλγαρική, σύμφωνα με νέο νόμο της Βουλγαρίας. Με τον νόμο αυτό, καλούνταν οι κάτοικοι της Ανατολικής Μακεδονίας και της Δυτικής Θράκης να καταθέσουν έως την 1^η Μαρτίου 1943 δήλωση επιλογής ιθαγένειας, με την προειδοποίηση ότι όσοι δεν δηλώσουν την βουλγαρική ιθαγένεια υποχρεώνονταν να εγκαταλείψουν το έδαφος και προφανώς έχαναν τις περιουσίες τους.

     «Περιοριζόμεθα- τόνιζαν- εις την σύντομον αυτήν απαρίθμησιν και περίληψιν των τραγικών τούτων γεγονότων» και συνέχιζαν: «Αλλά και μόνη η απαρίθμησις των βιαιοπραγιών τούτων συνθέτει αυτομάτως ένα ζοφερόν πίνακα με το αίμα αθώων ελληνικών πληθυσμών και αναγκάζει κάθε πολιτισμένον άνθρωπον να διερωτάται και να ερωτά: Πώς γινεται ανεκτόν να υποβάλλεται εις απροκάλυπτον ή συγκεκαλυμένον εξοντωτικόν διωγμόν ένας αθώος πληθυσμός, τμήμα αναπόσπαστον μικράς μεν αλλά γενναίας χώρας, κοιτίδος του κλασσικού πολιτισμού, όταν μάλιστα η χώρα αυτή δεν ευρέθη εις ουδεμίαν πολεμικήν εμπλοκήν κατά τον παρόντα πόλεμον με την χώραν των διωκτών του πληθυσμού τούτου; Πώς ακόμη επιτρέπεται να παραμένουν εις τα εδάφη ταύτα Αρχαί, αίτινες μοναδικήν των αποστολήν θεωρούν την βιαίαν και βάρβαρον εξόντωσιν ανθούντων ελληνικών πληθυσμών και την μεταφοράν τοιούτων προς βίαιον εκβουλγαρισμόν των εν λόγω Επαρχιών, αίτινες και κατά την γνώμην των φανατικωτέρων φίλων της Βουλγαρίας, έχουν παμψηφίαν ελληνικήν;

Εξοχώτατε,

η Βουλγαρία παρεχάραξε την παρά την θέλησιν της Ελλάδος δοθείσαν εκ μέρους των υμετέρων Κρατών εντολήν της στρατιωτικής κατοχής».

     Καταλήγοντας, οι πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί πρότειναν να ανακαταλάβει η Γερμανία τις περιοχές που είχε παραχωρήσει στους Βουλγάρους και αν αυτό δεν ήταν δυνατόν να συμβεί, ζητούσαν από τον Άξονα να λάβει επειγόντως όλα τα προσήκοντα μέτρα για την κατάπαυση των διωγμών «και την δημιουργίαν επισιτιστικών όρων ανεκτής συντηρήσεως των πεινώντων εκεί πληθυσμών».

     Το υπόμνημα αυτό υπέγραφαν οι πρώην πρωθυπουργοί Θεμιστοκλής Σοφούλης, Γεώργιος Καφαντάρης, Θεόδ. Πάγκαλος, Στυλ Γονατάς και οι πρώην υπουργοί Πέτρος Ράλλης, Αλέξ. Μυλωνάς, Γεώργ. Παπανδρέου και Γεώργ. Χλωρός.

*Ο Χίτλερ με το βασιλιά της Βουλγαρίας Μπόρις

Η ανάλυση του ΓΕΣ

     Την ίδια περίπου εποχή, το ΙΙ Γραφείο του ΓΕΣ, του υπουργείου Εθνικής Άμυνας της κυβέρνησης Τσολάκογλου, σε έκθεσή του, με ημερομηνία 14 Ιουλίου 1942, υπογράμμιζε ότι η Βουλγαρία θεωρούσε τη Δυτική Θράκη βουλγαρική επαρχία, που αποσπάσθηκε από αυτήν το 1919 και ότι τώρα με την παραχώρηση των Γερμανών ενσωματώνεται σ’ αυτήν οριστικά. Στόχος της Βουλγαρίας ήταν, στο μελλοντικό συνέδριο της Ειρήνης να διεκδικήσει την Ανατολική Μακεδονία, γι’ αυτό από τότε (Σ.Σ. το 1942) είχε αρχίσει το έργο της προπαρασκευής των αποδείξεων επί των οποίων θα βάσιζε τις διεκδικήσεις της. Υπολόγιζε μάλιστα η Βουλγαρία, κατά την άποψη του ελληνικού ΓΕΣ, ότι ο μακρός χρόνος που θα έχει τη στρατιωτική κατοχή της περιοχής θα της επέτρεπε να ολοκληρώσει αυτή την προσπάθειά της. Δηλαδή να είναι εμφανές σε κάθε παρατηρητή ή διεθνή επιτροπή, ότι η Ανατολική Μακεδονία δεν διαφέρει από άλλες περιοχές της Βουλγαρίας. Αν πάλι δεν επιτύχει την παραχώρηση της περιοχής, η Βουλγαρία ήθελε να επιτύχει τη δημιουργία  βουλγαρικής μειονότητας, αφού η πλειοψηφία των Ελλήνων θα είχε εκδιωχθεί. Προχώρησε μάλιστα στην αλλαγή των επωνύμων των κατοίκων, ακόμα και στις επιγραφές!!!

     Κατά την ελληνική κυβερνητική έκθεση, η Βουλγαρία εκμεταλλευόμενη την γερμανική εχθρότητα προς τον κομμουνισμό, συνέλαβε την εγκληματική ιδέα να χρίσει τις τρομοκρατικές σφαγές της κατά των Ελλήνων της Ανατολικής Μακεδονίας ως μέτρο κατάπνιξης κομμουνιστικής επανάστασης, ώστε αυτό το γεγονός να προσφερθεί ως σοβαρή υπηρεσία προς την Γερμανία, που μάχονταν ήδη εναντίον της Ρωσίας.

     «Σύλληψις σατανική, ανταξία των Βουλγάρων, ικανοποιούσα αμέσως και εμμέσως τα Βουλγαρικά σχέδια» τονίζονταν στην έκθεση του ΓΕΣ.

*Ο Αλέξανδρος Σβώλος

Προκήρυξη προσωπικοτήτων της Βορείου Ελλάδος

     Αργότερα, όταν οι Γερμανοί επέτρεψαν την επέκταση της βουλγαρικής κατοχής δυτικά του Στρυμόνα, προσωπικότητες της Μακεδονίας και της Θράκης (Σβώλος, Κεραμόπουλος, Καραμανλής, Μανουηλίδης κ.λπ.) με προκήρυξή τους προς τον λαό της Βορείου Ελλάδος, προσπάθησαν να τονώσουν το φρόνημα των κατοίκων, ζητώντας να μην διαλυθεί ο διοικητικός ιστός ώστε να συμπαρασταθεί στον διωκόμενο ελληνικό πληθυσμό.

     Η πρωτοβουλία αυτή έγινε υπό την αιγίδα της Επιτροπής Μακεδόνων και Θρακών. Η επιτροπή αυτή δημιουργήθηκε από Βορειοελλαδίτες εγκατεστημένους στην Αθήνα, μαζί με αντιπροσώπους των προσφύγων, που κατέφθαναν διωγμένοι από τις βουλγαροκρατούμενες περιοχές, για να ασχοληθεί τόσο με την εθνική όσο και με την προσφυγική πλευρά του ζητήματος, που δημιουργούσε η βουλγαρική εισβολή κι οι δραματικές συνέπειές της. Την ιδέα για τη δημιουργία αυτής της Επιτροπής, που ανέπτυξε σημαντικές πρωτοβουλίες ισορροπώντας μεταξύ των κατοχικών κυβερνήσεων και του λαού που υπέφερε τα πάνδεινα, είχαν οι  Αντ. Κεραμόπουλος (ακαδημαϊκός),  Γ. Μόδης (πολιτικός και μακεδονομάχος) , Δ. Ανδρεάδης (πολιτικός),  Χ. Λιώτης (πολιτικός) και Αλεξ. Σβώλος (συνταγματολόγος).

     Το κείμενο της προκήρυξης αυτής είναι το ακόλουθο:

     «Μετά βαθυτάτης συγκινήσεως οι εν Αθήναις Μακεδόνες και Θράκες πάσης κοινωνικής Τάξεως επληροφορήθησαν την νέαν δοκιμασίαν εις ήν πρόκειται να υποβληθή ο λαός της Βορείου Ελλάδος συνεπεία τη αποφασισθείσης υπό των αρχών Κατοχής εισόδου του Βουλγαρικού Στρατού εις το μεταξύ Αξιού και Στρυμόνος τμήμα. Επαρχίαι ποτισθείσαι με το χυθέν άφθονον αίμα των τέκνων της Ελλάδος θα κατακτηθούν και πάλιν, έστω και προσωρινώς υπό του Βουλγάρου επιδρομέως και η μετά τόσων θυσιών κτηθείσα ελευθερία του Ελληνικού λαού και των Επαρχιών τούτων εκτίθεται ανυπεράσπιστος εις την επιβουλήν του τοσάκις επιβουλευθέντος την Ελληνικότητα αυτών εχθρού» τόνιζαν και συνέχιζαν:

*Ξανθιώτες όμηροι στη Σόφια. 

Αριστερά όρθιος ο πατέρας του φίλου Γιώργου Βασιλειάδη.

     «Προβάλλει απαίσιον το φάσμα του κινδύνου επεκτάσεως των τραγικών πιέσεων της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και εις τας ανωτέρω Επαρχίας και ρίγη φρίκης και αγανακτήσεως καταλαμβάνουν την Ελληνικήν καρδίαν.

     Αλλ’ είναι βέβαιον ότι η δια μέσου σκληροτέρων δοκιμασιών σφυρηλατηθείσα  Εθνική ψυχή του Ελληνικού λαού της Βορείου Ελλάδος ου μόνον δεν θέλει καμφθεί προ οιασδήποτε πιέσεως, αλλ΄ αντιθέτως θα ανδρωθεί προς διάσωσιν της Εθνικής Ανεξαρτησίας και ακεραιότητος της χώρας. Απτόητος ο πληθυσμός της Βορείου Ελλάδος οφείλει να παραμείνη ακλόνητος εις τας θέσεις του αμυνόμενος των βωμών και Εστιών αυτού και αγωνιζόμενος τον σιωπηρόν αγώνα της αλωβήτου διατηρήσεως των Εθνικών ιδεωδών και παραδόσεων, έχων εδραίαν την πεποίθησιν, ότι εν καιρώ θέλει αποδοθή αυτώ η υπεσχημένη Δικαοσύνη.

'Ελληνες όμηροι σε καταναγκαστικά έργα των Βουλγάρων στο Τσάρεβο Σέλο

     Εν μέσω της τραγικής ταύτης περιπετείας εις την οποίαν ρίπτονται οι της Βορείου Ελλάδος δεν πρέπει να λησμονηθή, ότι κατά την ανακοινωθείσαν απόφασιν του Γερμανικού Στρατηγείου η μεν είσοδος του Γερμανικού Στρατού δεν πρόκειται  ποσώς να λάβη μορφήν στρατιωτικής κατοχής των ανωτέρω Επαρχιών, παραμενούσης ταύτης αποκλειστικώς εις τας Γερμανικάς Αρχάς, ότι δε παρά την μεταβολήν θα της μορφής της Γενικής Διοικήσεως Μακεδονίας- Θράκης θα παραμείνουν  και εις τας καταληφθησομένας υπό του Βουλγαρικού Επαρχίας εν πλήρει λειτουργία η Ελληνική Διοικητική μηχανή και οι Ελληνικοί Νόμοι και ότι η Πολιτική Διοίκησις και Δικαιοσύνη εν αυταίς θα διεξάγωνται υπό την Ανωτάτην Εποπτείαν του Γενικού Διοικητού δια των Ελλήνων Υπαλλήλων και των Ελλήνων Δικαστών, οι οποίοι διετάχθησαν να παραμείνουν εις τα θέσεις των, ασκούντες ως άχρι τούδε τα καθήκοντα αυτών. Εκ τούτου προκύπτει ότι απομένει ελπίς εις τον δοκιμαζόμενον Ελληνικόν πληθυσμόν, ότι δύναται να ευρίσκη παρήγορον τινά προστασίαν των τυχόν καταπατουμένων δικαίων του εν τη προσφυγή προς τας Διοικητικάς ταύτας Αρχάς.

*Η Ξάνθη σε βουλγαρική καρτ ποστάλ

     Καθήκον συνεπώς στοιχειωδώς επιβεβλημένον εις πάντας τους Δικαστικούς και Διοικητικούς Υπαλλήλους της Περιφερείας Γενικής Διοικήσεως Μακεδονίας, από του υπουργού Γενικού Διοικητού κ. Σιμωνίδου*- και υφ’ οιανδήποτε τυχόν ιδιότητα και μειωμένη τυχόν αρμοδιότητα ήθελον επιβάλει αυτώ αι περιστάσεις μέχρι του κατωτάτου εν τη Διοικητική Ιεραρχία υπαλλήλου, ως και εις όλους τους εν τη ανωτέρω περιφερεία Δημοτικούς και Κοινοτικούς Άρχοντας και υπαλλήλους και λοιπούς παράγοντας πάσης κοινωνικής λειτουργίας είναι να παραμείνουν ακλόνητοι και απτόητοι εις τας τεταγμένας θέσεις των ασκούντες ανελλιπώς και προθύμως τα καθήνοντα αυτών και παρέχοντες πάσαν δυνατήν προστασίαν και εξυπηρέτησιν εις τον δοκιμαζόμενον πληθυσμόν, καταγγέλλοντες δεν τυχόν υπερβασίας των Βουλγάρων εις τας  Γερμανικάς Αρχάς κατοχής.

     Ιδιαιτέρως δ’ εν τούτω οφείλουν να έχουν υπ’ όψιν, ότι η είσοδος του Βουλγαρικού Στρατού εις τας διαληφθείσας Επαρχίας ούτε στρατιωτικήν κατοχήν των Επαρχιών τούτων αποτελεί, ούτε δικαίωσιν αναμείξεως εις την λειτουργίαν της Διοικήσεως παρέχει εις τον στρατόν τούτον.

     Οι υπογεγραμμένοι εκπρόσωποι του Λαού της Βορείου Ελλάδος  έχοντες την σύμφωνον γνώμην και απόφασιν ολοκλήρου του συντεταγμένου πολιτικού κόσμου κατόπιν ρητής σχετικής ανακοινώσεως προς ημάς των πολιτικών κομμάτων της χώρας, ποιούμεθα θερμοτάτην έκκλησιν  εις τα πατριωτικά αισθήματα όλων των ανωτέρω Δημοσίων Λειτουργών και αιρετών ή διορισμένων αρχόντων και υπαλλήλων της Βορείου Ελλάδος όπως παραμείνουν άπαντες ακλόνητοι εις τα θέσεις των από τας τεταγμένας Επάλξεις του Εθνικού Προμαχώνος της Βορείου Ελλάδος, έχοντες υπ’ όψιν, ότι πάσα τυχόν λιποψυχία ή εγκατάλειψις της τεταγμένης Υπηρεσίας θέλει καταδικασθή υπό του Πολιτικού κόσμου της χώρας και υφ’ ολοκλήρου της Ελληνικής κοινωνίας ως λιποταξία εκ του πεδίου του Ελληνικού Αγώνος, ενώ αντιθέτως αποτελεί υπαλληλικήν  υπηρεσίαν Μετώπου η συνέχισις της Υπηρεσίας αυτών.

Εν Αθήναις τη 7η Ιουλίου 1943

Αντ. Κεραμόπουλος                             Χρ. Λιώτης

Αλ. Σβώλος                                          Ιωάν. Λιούμπας

Δημ. Γ. Λίγκας                                     Κίμων Κοντοδίνας

Π. Λεβαντής                                         Γ. Βαρβούτης

Μιχ. Κύρκος                                        Αυγ. Θεολογίτης

Α. Πάζης                                              Κων. Καραμανλής

Α. Μπακάλμπασης                              Γρηγ. Γαληνίδης

Γ. Εξηντάρης                                       Γρηγ. Χρυσοστόμου

Π. Τζερμιάς                                          Δημ. Ανδρεάδης

Φ. Μανουηλίδης                                  Γεώρ. Παπαθανασίου

Ιωάν. Μιχαήλ                                       Γ. Μανασής

Μ. Μαυρογορδάτος                             Αστ. Χατζηδίνας

Γ. Χωναίος                                           Ν. Τερμεντζής

Κ. Γιαβάσογλου,                                  Στ. Νικολαΐδης

Α. Ραλλίδης                                          Χρ. Ευελπίδης

Β. Βασιλικός                                         Π. Κύρτσης

Α. Λαδάς.                                              Φ. Θεοδωρίδης

     Η Βουλγαροκρατία κατά το διάστημα 191-44, υπήρξε πολύ σκληρή για τη Μακεδονία και τη Θράκη, γιατί οι Βούλγαροι συμπεριφέρθηκαν ρεβανσιστικά, με άκρατο εθνικισμό και αβυσσαλέο μίσος. Αλλά έπαιξαν και έχασαν. Και το 1878 κατά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο και κατά το διάστημα 1913-19, που ενώ τους δόθηκε η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη με την συνθήκη του Βουκουρεστίου  (1913) αυτοί συντάχθηκαν με τους Γερμανούς στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως έκαναν και στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν συμμάχησαν με τον Χίτλερ.

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

*Σιμωνίδης Βασίλειος (1899-1960). Γεννήθηκε στις Σέρρες και πέθανε στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (διδάκτορας) και μετεκπαιδεύθηκε στο Παρίσι. Υπηρέτησε ως τμηματάρχης του υπουργείου Γεωργίας και διευθυντής του Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού. Μέλος του Ανωτάτου Οικονομικού Συμβουλίου, το 1941 (μετά την είσοδο των Γερμανών) ανέλαβε ως οικονομικός σύμβουλος της Γ.Δ. Μακεδονίας και τον Δεκ. 1941, μετά την παραίτηση του Ν. Ραγκαβή- Ρίζου ανέλαβε υπουργός Γ.Δ. Μακεδονίας μέχρι το τέλος της Κατοχής. Διετέλεσε από το 1953 πρώτος πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας Σερρών-Μελενίκου.

Πηγή για τον Σιμωνίδη:  http://aera2012.blogspot.gr/

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ

-«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», Εκδοτική  Αθηνών

-Αρχεία ΔΙΣ/ΓΕΣ

*Οι υπογράφοντες από την οργάνωση Μακεδόνων και Θρακών

*Απόσπασμα από την ανάλυση του ΓΕΣ

*Συνθήματα γραμμένα σε δρόμο της Αθήνας από την νεολαία του ΕΑΜ, την ΕΠΟΝ