Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Αναστ. Δόσκος: Ένας αφανής αλλά ικανός διπλωμάτης

*Η Αδριανούπολη, σημαντικό κέντρο του Θρακικού Ελληνισμού. Πίνακας του Jose Maria Jovani περί το1800.



*Σημαντική η παρουσία του

στη Θράκη του ΙΘ΄ αιώνα





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ένας από τους αφανείς στυλοβάτες του Ελληνισμού της Θράκης, στο δεύτερο μισό του ΙΘ΄ αιώνα, ήταν ο διπλωμάτης Αναστάσιος Δόσκος, ο οποίος υπηρέτησε δύο φορές ως πρόξενος της Ελλάδας στην Αδριανούπολη. Υπηρέτησε και σε άλλες θέσεις κυρίως στις περιοχές του υπόδουλου Ελληνισμού και τελικά πέθανε στην Αθήνα, τιμημένος με πολλά παράσημα ελληνικά και ξένα, αλλά σε μεγάλη φτώχια, δείγμα της εντιμότητάς του.
          Ο Αναστάσιος Δόσκος γεννήθηκε στη Μακεδονία (δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς) και πέθανε από καρδιακή προσβολή στη Αθήνα στις 9 Ιανουαρίου 1888.  Ήταν τότε 70 ετών. Υπήρξε ένα από τους πλέον διακεκριμένους διπλωματικούς υπαλλήλους στο δεύτερο μισό του ΙΘ’ αιώνα.


          Όπως είχε γράψει χαρακτηριστικά η εφημερίδα «Αιών» ο Αναστάσιος Δόσκος «δεν υπήρξε επιδρομεύς εις τον κλάδον εν ώ διεκρίθη…» αλλά από κάθε θέση στην οποία υπηρέτησε έδωσε δείγματα των ικανοτήτων του.
          Διορίσθηκε αρχικά τον Φεβρουάριο του 1834 ως υπογραμματέας του ελληνικού προξενείου της Θεσσαλονίκης. Προήχθη σε γραμματέα του ίδιου προξενείου το 1849 και τον Νοέμβριου του 1850 έγινε προσωρινός υποπρόξενος και το 1855 έγινε οριστικά  υποπρόξενος.
          Την  επόμενη χρονιά μετατέθηκε ως υποπρόξενος στο Βόλο. Ήταν αυτός πρώτος που ύψωσε την ελληνική σημαία, όταν λειτούργησε εκεί το προξενείο της χώρας μας. Υπηρέτησε κατόπιν στη Λάρισα.
*Η Αδριανούπολη σε γκραβούρα, σχεδιασμένη εκ του φυσικού από τον F. Herve to 1840


Η παρουσία του στην Αδριανούπολη

          Το 1857 έγινε πρόξενος και μετατέθηκε στην Αδριανούπολη, όπου έμεινε προστατεύοντας τα ελληνικά συμφέροντα έως το 1864, οπότε και απολύθηκε!  Αξίζει να δούμε κάποια υπηρεσιακά κείμενά του από εκεί .
          Ειδικά στο υπόμνημά του με τίτλο «Τα των Γραικοβουλγάρων κατά την Θράκην» με ημερομηνία 27 Ιανουαρίου 1859, επισημαίνει την ομαλή συμβίωση που είχαν Έλληνες και Βούλγαροι, κάνοντας ακόμα και μικτούς γάμους και προσδιορίζει ότι 13 χρόνια πριν, άρχισαν οι προστριβές των δύο εθνοτήτων. Στην Αδριανούπολη 10 χρόνια νωρίτερα, γράφει «αφανής τις και κακόβουλος χειρ ήρξατο να διαταράττει επιτηδείως και κατά σμικρόν το ομόθυμον και ομόφρον πνεύμα των Βουλγάρων μετά των αδελφών αυτών (Ελλήνων) ενσπείρουσα τοις πρώτοις πνεύμα πολιτικής διαιρέσεως όπερ κατήντησεν επ’ εσχάτων, δι’ ατρύτων προσπαθειών και εις μίσος, κινδυνεύον να καταστεί αδιάλλακτον, αν δεν ήθελεν ληφθεί η δέουσα περί τούτου πρόνοια».
          Ειδικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα προαναφερθέντα έγγραφα του Α. Δόσκου. Στο υπόμνημά του περί των Γραικοβουλγάρων αναφέρει επίσης δίνοντας την ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης για τη Φιλιππούπολη, ότι: «Ήδη δε το κάλυμμα διερρήχθη και αναφανδόν ενεργεί ο της Ρωσίας υποπρόξενος εις το να αποχωρίσει τους Βουλγάρους από των Γραικών και μετά του συνεργού αυτού υποπροξένου της Γαλλίας καταγίνεται εις το να πολλαπλασιάση τα βουλγαρικά σχολεία».
          Σε άλλο σημείο αναφέρονταν στη συγκεκαλυμμένη δράση Ρώσων πρακτόρων στη Θράκη: «… εις μεν τα χωρία της Θράκης παρατηρώνται ενίοτε όργανα της Ρωσίας μεταμφιεσμένα με το προσωπείον των αρχαιολόγων κατηχούντα όμως την πολιτικήν διαίρεσιν των Βουλγάρων από των Γραικών».
          Με μεταγενέστερη έκθεσή του προς το υπουργείο των Εξωτερικών ο Δόσκος αποκαλύπτει, πως ο Αδριανουπολίτης προύχοντας Εμμανουήλ Αλτιναλμάζης «ο πλουσιώτερος και χαίρων την μεγαλειτέραν επιρροήν εις την πόλιν μεταξύ των ομογενών» του έδωσε πολλές πληροφορίες για τους Βουλγάρους και τις κινήσεις τους.
Στις αναφορές του Δόσκου, επισημαίνεται η παρουσία στην Αδριανούπολη, του γάλλου πρόξενου Champoiseau. Ειδικότερα,  αναφέρεται στο έγγραφο του Δόσκου υπ’ αριθμ. 133 με ημερομηνία 22 Μαΐου 1863, η αλλαγή προξένου της Γαλλίας στην Αδριανούπολη, ο οποίος μετά από οχτώ μέρες θα έφευγε για το Παρίσι, όπου θα έμενε τρεις μήνες για υπηρεσιακούς λόγους. Στο διάστημα αυτό θα εξακολουθούσε να διευθύνει το γαλλικό προξενείο Αδριανούπολης, ο μέχρι τότε υποπρόξενος Champoiseau.
Ο Champoiseau, ήταν αυτός που άρπαξε το  1863 από τη Σαμοθράκη, το αριστούργημα που έκρυβε η θρακική γη επί αιώνες, το άγαλμα της Νίκης και το μετέφερε στη Γαλλία, όπου κοσμεί μέχρι σήμερα, τις αίθουσες του Μουσείου του Λούβρου. 

Αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας

          Ο Δόσκος αντιμετώπιζε και σοβαρά προβλήματα υγείας.
          Το 1860, ζήτησε από τον προϊσταμένη αρχή του, δίμηνη άδεια απουσίας για λόγους υγείας. Δεν την ενέκριναν και έτσι στις 21 Ιουλίου επανήλθε με νέα αίτησή του διεκτραγωδώντας την κατάστασή του.
          «Επειδή όμως η πάσχουσα υγεία μου προβαίνει επί τα χείρω οσημέραι και άρχισαν ήδη ενταύθα επικρατούντες τυφοειδείς πυρετοί, παρακαλώ το Σεβαστόν Υπουργείον να ευαρεστηθή να μοι χορηγήση 20 τουλάχιστον ημερών άδειαν με την εξακολούθησιν ολοκλήρου της μισθοδοσίας μου ίνα απομακρυνθώ εντεύθεν κατά την νοσηράν ταύτην εποχήν και μεταβώ εις Αθήνας όπως συμβουλευθώ τους αυτόθι ιατρούς και αποφύγω ούτω το εις Ιταλίαν πολυδάπανον ταξείδιον, το οποίο με συμβουλεύουσιν να κάνω οι επισημότεροι ιατροί της Αδ/πόλεως».
*Το Διδυμότειχο σε γκραβούρα των Sayger και Desarnod, 1829, 
όταν το είχαν καταλάβει οι Ρώσοι 

          Πολύ σημαντικές πληροφορίες για την περιοχή του Διδυμοτείχου υπάρχουν σε έγγραφο του πρόξενου της Αδριανούπολης Αναστάσιου Δόσκου προς την πρεσβευτή της Ελλάδας στην Κωνσταντινούπολη με ημερομηνία 7 Δεκεμβρίου 1861. Τότε είχε επισημανθεί μεγάλη δραστηριότητα ορισμένων Βουλγάρων, να προσηλυτίσουν κόσμο στην Ουνία.
          Εκείνο τον καιρό, έδρασε στη Θράκη κάποιος Βούλγαρος Τσακώφ, πρώην εκδότης βουλγαρικής εφημερίδας στην Κωνσταντινούπολη και κάποιος παπάς ονόματι Θεόδωρος. Όταν αυτοί απέτυχαν (ο παπά- Θεόδωρος μάλιστα επανήλθε τελικά στην Ορθοδοξία) έκανε την εμφάνισή του ένας άλλος Βούλγαρος ονόματι Κωνσταντίνος Κουρουκαφάσης, που με απατηλές υποσχέσεις κατόρθωσε να ξεγελάσει και να αποσπάσει στον Ουνιτισμό δέκα χωριά της επαρχίας Διδυμοτείχου, μη κατονομαζόμενα στο έγγραφο.
          Μόλις το πληροφορήθηκε ο Δόσκος κινητοποιήθηκε και κατόρθωσε να επαναφέρει στην Ορθοδοξία τα 7 από τα αποσκιρτήσαντα χωριά. Παρέμειναν μόνο τα χωριά Μπάσκλησε, (σήμερα Πρωτοκκλήσι), Κάγιατζικ (σήμερα Κυριακή) και Γενήκιοϊ (;) που κατοικούνταν από 250 οικογένειες. Για τους κατοίκους αυτών των χωριών έκανε συνεννοήσεις με το Μητροπολίτη Διδυμοτείχου ώστε να επανέλθουν και αυτοί στην Ορθοδοξία.
          Ο Κουρουκαφάσης είχε πείσει τότε και δυο χωριά της επαρχίας Λιτίτζης να προσέλθουν στον Ουνιτισμό, εγκαθιστώντας μάλιστα και Ουνίτη ιερέα. 
          Ο Δόσκος υποψιάζονταν ότι πίσω από τις δραστηριότητες αυτές, κρύβονταν το γαλλικό προξενείο της Αδριανούπολης.
 *Η Αδριανούπολη

Η ανάκλησή του στην υπηρεσία

          Η απόλυση του  Αναστάσιου Δόσκου προκάλεσε δυσαναπλήρωτο κενό στη Θράκη.
          Το υπουργείο Εξωτερικών αντελήφθη τελικά τι ζημιά προκαλούσε η απομάκρυνσή του από την υπηρεσία και το 1865 ανακάλεσε την απόλυσή του και τον τοποθέτησε ξανά  πρόξενο στην Αδριανούπολη.
          Το 1868 μετατέθηκε στη Σμύρνη ως πρόξενος. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε ως γενικός πρόξενος στο Βουκουρέστι, από όπου μετατέθηκε με τον ίδιο βαθμό στο Βελιγράδι.
          Το 1881 τον βρήκε με τον τίτλο του Πολιτικού Πράκτορος στη Σόφια. Αποχώρησε από την διπλωματική υπηρεσία το 1882 φέροντας τον τίτλο του Γενικού Προξένου της Βέρνης. Κατά την εφημερίδα «Αιών» υπήρξε θύμα του κομματισμού.
          Ο Αναστάσιος Δόσκος σε όλες τις θέσεις στις οποίες υπηρέτησε έδειξε σπάνιες ικανότητες. Οι πολυσέλιδες εκθέσεις τις οποίες τακτικά έστελνε στο υπουργείο Εξωτερικών, είναι γεμάτες με πληροφορίες για τη ζωή του υπόδουλου Ελληνισμού και κρίσεις για τις τοπικές εξελίξεις, που μαρτυρούν διορατικότητα.
          Οι διάφορες κυβερνήσεις τον είχαν τιμήσει με παράσημα. Μεταξύ άλλων είχε τιμηθεί με το παράσημο των Ανωτέρων Ταξιαρχών, της Αυστρίας και της Βουλγαρίας, το Οσμανιέ τετάρτης τάξεως της Τουρκίας κ.λπ. Η Ελληνική κυβέρνηση τον είχε τιμήσει με το Χρυσό Σταυρό.
*Η είδηση του θανάτου του Δόσκου, στην εφημερίδα "Αιών".

          «Ο μακαρίτης διεκρίνετο επί αβρότητι τρόπων, επί φιλοπατρία, επί φιλοπονία και άκρα φιλοπατρία, πανταχού δεν όπου ήτο διωρισμένος προσεπάθησε να αντιπροσωπεύση την Κυβέρνησίν του μετά πολλής φιλοτιμίας» έγραψε η «Ακρόπολις» όταν αναγγέλθηκε ο θάνατός του.
          Τα τελευταία χρόνια ζούσε σε μεγάλη φτώχεια, συντηρούμενος μόνο από την γλίσχρα σύνταξή του, μετά από υπηρεσία σχεδόν μισού αιώνα, τεκμήριο αλάθητο «της τιμιότητας και της αφιλοκερδείας του» όπως έγραψε ο «Αιών», όταν πέθανε.
          Η κηδεία του έγινε από τον ιερό ναό του Αγίου Κωνσταντίνου. Παρέστησαν μεταξύ άλλων ο δήμαρχος Αθηναίων Τιμολέων Φιλήμων, διπλωμάτες και δικαστικοί, Μακεδόνες σπουδαστές και πολλοί άλλοι. Ο Αναστάσιος Δόσκος, ετάφη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Μια διμοιρία στρατού απέδωσε τις κεκανονισμένες τιμές, γιατί ο μεταστάς είχε τιμηθεί με παράσημα διαφόρων κρατών. 

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



ΠΗΓΕΣ

-Ιστορικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών
-Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων
-Τύπος εποχής

28 σχόλια:

  1. όπως πάντα ένα ενδιαφέρον άρθρο από τον ΦΙΛΟ Παντελή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ενδιαφέρον πολυ το άρθρο Pant, δεν κατάλαβα γιατί οι οι Ελληνικές αρχές κάλεσαν πιςω τον Δοσκο, στο 1861.... Εφόσον αυτός επέτυχε να επαναφέρει πίσω στην Ορθοδοξία ορισμένες κοινότητες; Επι αιώνες το Ελληνικό έδαφος καλλιεργεί προδότες και εχθρούς, τους δε ήρωας τους καταστρέφει.

    Romies Politises

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπήρχαν πάντα κομματικοί λόγοι, δυστυχώς. Το αναφέρω ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κυριε Αθανασιαδη σαs ευχαριστω πολυ για το τοσο συγκινητικο αρθρο που μου στειλατε,και τιμα καποιουs Eλληνεs Διπλωματεs!!!Δια τον συγκεκριμενο, τον τιμα ιδιαιτερα,που διακρινετοεπι αβροτητι τροπων επι φιλοπατρια επι φιλοπονια,καιπανταχου οπου ηταν διορισμενοs αντιπροσωπευσε την Κυβερνηση του, μετα πολληs φιλοτιμιαs!!!Μαs τιμα!!!!!!

    Soula Koromilas Koutinas

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Endiaferon arthro.

    Terry Lefteris Samoglou

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ευχαριστώ και συγχαρητήρια για το ενδιαφέρον άρθρο σας,.... η Ελλάδα μερικές φορές είναι Άπονη με τους... Ήρωές της !!!!!!!!!!!

    Pinelopi Gkouma

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σας ευχαριστούμε για τα καταπληκτικά ιστορικά άρθρα που μας δίνετε...ας ελπίσουμε ότι υπάρχουν και τώρα τέτοιοι άξιοι άνθρωποι μεταξύ μας για να μας εμπνεύσουν εμπιστοσύνη !!!!!!

    Γαβρίλος Γωγώ Μιχάλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μπαγάσα Παντελή, κάθε φορά που καταπιάνομαι να διαβάσω, μία ακόμη αναφορά σου σε κάποιο προξενικό και μη υπάλληλο, που δεν τον θυμούνται ούτε τα οστεοφυλάκια, είμαι βέβαιος πως θα παρατήσω το κείμενο στην τρίτη παράγραφο - και καταλήγω να το τελειώσω...

    Andreas Makrides

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πάντως η εκδοχή του "ρωσικού δακτύλου", είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Μιλάμε για την εποχή που ο Όθωνας δεν είχε ακόμη εκθρονιστεί, και η Ελλάδα ήταν ακόμη μακριά από το να αποκτήσει τη Μακεδονία και τη Θράκη. Η Ρωσία ήταν λογικό να πριμοδοτεί τους Βουλγάρους που ήταν πολύ εγγύτερα της Ελλάδας στην περιοχή. Το ερώτημα είναι, για ποιον λόγο να το κάνει αυτό σε βάρος των Ελλήνων.

    Αν ισχύει η εκδοχή που αναφέρεις, πιστεύω πως μπορούμε να βρούμε δύο βασικές ερμηνείες: Είτε οι πράκτορες της Ρωσίας προωθούσαν την ατζέντα του Πανσλαυισμού σε προσωπικό επίπεδο (χωρίς δηλαδή ρητές εντολές του τσαρικού υπουργείου Εξωτερικών), είτε επιχειρούσαν να αφυπνίσουν τον βουλγαρικό εθνισμό, προκειμένου να προκαλέσουν στη συνέχεια ένα εκκλησιαστικό σχίσμα (σαν αυτό που υπήρξε), δια του οποίου να ασκήσουν πίεση στο κραταιό (ακόμη) Πατριαρχείο.

    Δυστυχώς η αποκρυπτογράφηση όλων αυτών των γεγονότων, απαιτεί γερές προσβάσεις σε αρχεία διαφόρων υπουργείων Εξωτερικών και συγκριτική μελέτη τους- κάτι που δεν θα ήταν αρεστό στις κατά τόπους κυβερνήσεις, ακόμα και σήμερα...

    Andreas Makrides

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πιστεύω πως η πλέον ορθή προσέγγιση στο θέμα αυτό, αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και τις ενέργειες του Ιγνάτιεφ, είναι η δεύτερη παράγραφος του σχολίου σου... Όσο για τα αρχεία, πάντα θα υπάρχουν παντού σφραγισμένοι φάκελοι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σ' ευχαριστώ Παντελή, το διάβασα, ενδιαφέρον άρθρο. Όπως ,προκύπτει δε, η εντιμότης δεν ήταν πάντοτε μια αρετή ,που έχαιρε ανάλογης εκτίμησης στην ελληνική πραγματικότητα, σ' όλες σχεδόν τις ιστορικές περιόδους.

    Litsa Gouni-Das

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αφανής αλλά πραγματικός πατριδολάτρης. Αιωνία του η μνήμη. Ευχαριστώ καί σένα αγαπητέ κ. Αθανασιάδη που μέ κατέστησες κοινωνό των γνώσεών σου.

    Πετρος Γεωργαντζης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Απελύθη, απελύθη, απελύθη.... κατασπαράσσει τα ικανά κι άδολα παιδιά της αυτή η Πατρίδα..... «Ο μακαρίτης διεκρίνετο επί αβρότητι τρόπων, επί φιλοπατρία, επί φιλοπονία και άκρα φιλοπατρία, πανταχού δεν όπου ήτο διωρισμένος προσεπάθησε να αντιπροσωπεύση την Κυβέρνησίν του μετά πολλής φιλοτιμίας» έγραψε η «Ακρόπολις» όταν αναγγέλθηκε ο θάνατός του.
    Τα τελευταία χρόνια ζούσε σε μεγάλη φτώχεια, συντηρούμενος μόνο από την γλίσχρα σύνταξή του, μετά από υπηρεσία σχεδόν μισού αιώνα, τεκμήριο αλάθητο «της τιμιότητας και της αφιλοκερδείας του» όπως έγραψε ο «Αιών», όταν πέθανε. .....

    Νικολέττα Χατζηανδρεου

    ΑπάντησηΔιαγραφή


  15. Pant Ath Είμαι βέβαιος κ. Γεωργαντζή, πως στο βιβλίο σας για τα Προξενεία της Θράκης, θα έχετε περιλάβει αρκετά σημαντικά έγγραφα του Δόσκου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  16. Δυστυχως δεν εχω έγγραφα του Δόσκου γιατί στα προξ. Αρχεία του προξενείου Αδριανουπόλεως συμπεριλανβάνονται 'εγγραφα από τό 1870-71 μέχρι τό 1904.( καί άλλα νεώτερα).

    Πετρος Γεωργαντζης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Υπάρχουν και παλαιότερα, όπως αυτά που αναφέρω στο κείμενο, τα οποία έχω αντιγράψει, το 2000.


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αναντίλεκτα. Ηδη είχα επισημάνει προξενικά έγγραφα του ελληνικού προξενείου Αδριανουπόλεως από τό 1835 αλλά δυστυχώς δεν μου επετράπη η πρόσβαση και μάλιστα η φωτοτύπηση αυτών με την πρόφαση ότι θα. μηχανογραφηθουν. Ετσι δέν μπόρεσα να τα φωτοτυπήσω και δυστυχώς να τα δημοσιεύσω. Για όλα αυτά και πολλά άλλα κάνω λόγο στον πρόλογο του Α΄τόμου των προξ. Αρχείων αλλά κανενός το αυτί δέν ίδρωσε και ούτε ένας δεν με πήρε τηλ. για να ζητήσει περισσότερες πληροφορίες και να συνεχίσω την προσπάθεια εκείνη, πού εγώ ξέρω τι τραβούσα!. Ούτε για να ελέγξουν αυτούς που μου απαγόρευσαν αλλ΄ούτε να με βοηθήσουν να συνεχίσω. Ούτε από τήν Αθήνα αλλ΄ούτε από εδώ από τη Θράκη. Σαν να επεδίωκα προσωπικό κέρδος και τιμές ή δόξες. Δεν μπορώβ να πω περισσότερα γιατι συγχίζομαι. Τα έχω γράψει όμως, επαναλαμβάνω στον Α΄τόμο, έτσι για την ιστορία του πράγματος.!

    Πετρος Γεωργαντζης


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Έχετε δίκιο... Για τις φωτοτυπίες ισχύει αυτή η απαγόρευση για όλα τα χειρόγραφα. Και επιτρέπεται για όσα είναι προσβάσιμα βέβαια, στα δακτυλογραφημένα. Η πραγματικότητα είναι ότι ο φωτισμός των φωτοτυπικών καταστρέφει τα χειρόγραφα. Ειδικά αν η μελάνη είναι αχνή... Μηχανογράφηση δεν είδαμε ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πολύ ενδιαφέρον άρθρο. Αναβιώνει και μας ενημερώνει για μια εποχή που, μολονότι δεν είναι μακρινή, παραμένει άγνωστη και εμείς, ανυποψίαστοι, την προσπερνάμε. Όμως όλες οι εποχές είναι σημαντικές και αλληλοδιάδοχες. Τα (φαινομενικά) ιστορικά άλματα απαιτούν επιστημονική προσέγγιση και ο ιστορικός Παντελής Αθανασιάδης προσφέρει σημαντικό έργο.

    Evangelos Mavroudis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. O Αναστάσιος Δόσκος γεννήθηκε στην Μακεδονία και διετέλεσε, δύο φορές πρόξενος της Ελλάδας, στην Αδριανούπολη. Διακεκριμένος διπλωματικός υπάλληλος, περνώντας τις βαθμίδες του σώματος, έγινε οριστικά, υποπρόξενος το 1855. Το 1857, έγινε πρόξενος και μετατέθηκε στην Αδριανούπολη, ως το 1864 υπερασπιζόμενος ελληνικά συμφέροντα! Σε έγγραφά του, φαίνονται οι ομαλές σχέσεις Ελλήνων και Βουλγάρων, καθώς και σε κάποια σημεία, αναφέρεται στην συγκαλυμένη δράση Ρώσων πρακτόρων στην Θράκη!! Επίσης, κάνει λόγο, για τον γάλλο πρόξενο Champoiseau, ο οποίος αρπαξε το 1863, από την Σαμοθράκη το άγαλμα της Νίκης!!!Στην περιοχή Διδυμοτείχου, απέτρεψε, δραστηριότητα, ορισμένων βουλγάρων, να προσηλυτίσουν κόσμο στην Ουνία... Το 1868, έγινε πρόξενος της Ελλάδας στην Σμύρνη και το 1882, απεχώρησε, οριστικά , από το διπλωματκό σώμα, φέροντας τον τίτλο του Γενικού Προξένου της Βέρνης! Ανθρωπος, με ιδιαίτερα χαρίσματα και διορατικότητα, επέδειξε σπάνιες ικανότητες, στις θέσεις, όπου υπηρέτησε, γι' αυτό και παρασημοφορήθηκε, με το παράσημο των Ανώτερων Ταξιαρχών της Αυστρίας, Βουλγαρίας, το Οσμανιέ της Τουρκίας, το Χρυσό Σταυρό από την ελληνική κυβέρνηση... Δύσκολα τα τελευταία χρόνια της ζωής του, βρισκόμενος σε μεγάλη φτώχια, συντηρούμενος, από μιά μικρή σύνταξη απόδειξη περίτρανη της τιμιότητας και ακεραιότητας του. Απεβίωσε το Γενάρη του 1888... Αξίζει να τον τιμούμε και να τον θυμόμαστε για την μεγάλη και σε Ηθος, πράγμα που σπανίζει στις μέρες μας, προσφορά του....

    Φανη Πιατα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Το ταξιδι στην ιστορια εξαιρετικο δυστυχως ομως οπως και τοσοι αλλοι αν και προσεφερε πολλα ξεχαστηκε.

    Μαρία Μιχαηλίδου-Τζιρίτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αδριανούπολις ο Ήλιος και η καρδιά της Θράκης !! Οι Αδριανουπολίτες ήταν αστοί ... !!! Φαίνονται και οι απογονοί τους !!! Κι από τον καρπό καταλαίνεις το δένδρο !!!!! Διδυμότειχο νταν νταν νταν ΝΤΟΥΝ !!! Οι καμπάνες χτυπάν ανάσταση !!!

    Μιχαήλ Πολυζωίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Maria Tsakiri
    Έ αφού στην απώτερη και νεώτερη Ιστορίας μας ΕΙΧΑΜΕ διπλωμάτες, και μάλιστα ικανούς, τί τους θέλουμε τώρα που πιάσαμε πάτο βαρελιού, και χρειαζόμαστε ικανούς και δυναμικούς διπλωμάτες???Ξεπουλήθηκαν όλα σ'αυτή τη μάνα γή που αγωνίζεται αιώνες τώρα να γίνει ΚΡΑΤΟΣ ??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Aydemir Yıldırım
    BRAVOOO...PANTELİS..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Artemis Pol
    Πολύ καλή και όπως πάντα πολύ ενημερωτική δουλειά ευχαριστώ πολύ πολύ!! Και για άλλη μια φορά βλέπω ότι η Ελλάδα δηλ οι κυβερνήσεις της είναι ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του!!! Φυσικά λειτουργεί μόνο κομματικά έλεος!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Μενέλαος Μανιάκας
    Οι Γάλοι διαχρονικά μας έκαψαν,πρόστυχος ο ρόλος τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή