Ένας Θρακιώτης πολεμά στο Ρούπελ το 1941

*Ο Θεόδωρος Γιαννακίδης σε βαθύ γήρας, παρίσταται στον εορτασμό της Μάχης του Ρούπελ

*Μια αυθεντική αφήγηση 

για τις πικρές μέρες του Απρίλη 1941.

*Από το Ρούπελ στην Ορεστιάδα.

                Αυτές οι μέρες του Απρίλη, μας γυρίζουν πάντα, κάθε χρόνο, στις μέρες του σκληρού Απρίλη, του 1941, όταν η Ελλάδα, πολεμώντας με δύο αυτοκρατορίες, αναγκάσθηκε να υποκύψει στη σκληρή μοίρα της και να καταληφθεί από τρία κράτη.

                Ένα κράτος που το διοικούσε ένας υπερφίαλος ηγέτης ο Μουσολίνι, το οποίο νικήθηκε κατά κράτος στα Ηπειρωτικά βουνά. Ένα κράτος που το καθοδηγούσε ένας καιροσκόπος βασιλιάς, ο Μπόρις, ο οποίος δεν κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ελλάδος , αλλά κατέλαβε εδάφη της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, κινούμενος πίσω από τους γερμανούς συμμάχους του. Και ένα κράτος, που με ηγέτη τον Αδόλφο Χίτλερ, ναι μεν μπόρεσε να λυγίσει την αντίσταση της Ελλάδας, αλλά την καθυστέρησή του εδώ, την πλήρωσε αργότερα στο ρωσικό μέτωπο, όταν μοιραία τους βρήκε ο «στρατηγός χειμώνας» της στέπας.

                Στον ελλαδικό χώρο, δόθηκαν πολλές μάχες με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς (οι Βούλγαροι δεν πολέμησαν) που επιβεβαίωσαν τον πατριωτισμό και το υπέροχο φρόνημα των Ελλήνων. Κάθε στρατευμένος  της εποχής εκείνης, είχε να αφηγηθεί μια πράξη ηρωισμού και αυτοθυσίας. Τιμή και δόξα σε όσους πολέμησαν το 1940-41.

                Μια τέτοια περίπτωση, ενός ταπεινού πολεμιστή, Θρακιώτη πρόσφυγα, θα παρουσιάσουμε σήμερα εδώ για τιμήσουμε όσους πήραν μέρος σε εκείνο τον πόλεμο. Είναι η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο του αείμνηστου Θεόδωρου Γιαννακίδη από την Ορεστιάδα.  Περιέχεται στο εσχάτως εκδοθέν βιβλίο του κ. Ηλία Κοτρίδη με τίτλο "ΡΟΥΠΕΛ, Αναμνήσεις των πρωταγωνιστών" (σελίδες 325-332).

*'Εκανε το σταυρό του πριν καταθέσει στεφάνι στο μνημείο των Οχυρών

                Ο Θεόδωρος Γιαννακίδης, γεννήθηκε το 1919 στο Μέγα Ζαλούφι, στην Ανατολική Θράκη και έζησε στην Ορεστιάδα. Εργάσθηκε στον ΟΣΕ και απέκτησε τρία παιδιά. Απεβίωσε την 11 Μαρτίου 2011 (ημέρα της γιορτής του). Είχε την τιμή να πολεμήσει στα δοξασμένα οχυρά του Ρούπελ, με το βαθμό του λοχία. Ιδού η συγκλονιστική αφήγησή του:

                 «Ήμουνα στρατιώτης κληρωτός, 1940 Κλάσεως. Στο βαθμό Λοχίας. Ντύθηκα στις 1-3-1940 και απολύθηκα σαν αιχμάλωτος των Γερμανών. Αλλά πριν αιχμαλωτιστώ, τους πολέμησα στην τοποθεσία «Ύψωμα Καπίνα» δίπλα στο οχυρό Ρούπελ.

                Η μονάδα μου μεταφέρθηκε από τον Έβρο, στο χωριό Βαμβακόφυτο Σιδηροκάστρου και από εκεί προωθηθήκαμε στο Καρατάς και κατεβήκαμε στην Καπίνα, όπου και αρχίσαμε τις εργασίες για κατασκευή πολυβολείων και ορυγμάτων. Μιλάμε βέβαια για πρόχειρα πολυβολεία, καθώς χρόνος για κανονικά δεν υπήρχε και έτσι μετά το σκάψιμο βάζαμε από πάνω ξύλα, χώμα και ξανά τα ίδια, τέσσερις – πέντε φορές. Κτίρια για να μείνουμε δεν υπήρχαν και έτσι όσοι φτιάξαμε καλύβες μέναμε εκεί μέσα, ενώ οι υπόλοιποι στα χαρακώματα. Αφού οι στολές μας είχαν γίνει καφέ από το χώμα. Σκεφτείτε ότι διοικητήριο μας ήταν ένα πολυβολείο. Ο διοικητής μας, Ταγματάρχης Καλλιγέρης, ήταν πολύ αυστηρός. Δεν μπορούσες να του μιλήσεις. Ακόμα και στους αξιωματικούς πολλές φορές μιλούσε απότομα. Δεν χρειαζόταν τόση αυστηρότητα. Ο Έλληνας θέλει λίγη καλοσύνη και του παίρνεις την ψυχή. Γυρνούσε όλη την τοποθεσία μας καβάλα στο άλογό του. Το καθημερινό μας πρόγραμμα προέβλεπε την κατασκευή νέων θέσεων μάχης και την βελτίωση όσων ήδη είχαμε φτιάξει. Δουλειά λοιπόν και εκπαίδευση, μέχρι την ώρα που οι Γερμανοί μας χτύπησαν.

                Εκτεθειμένοι στα αεροπλάνα Stukas και το βαρύ πυροβολικό των Γερμανών ήμασταν στα χαρακώματα. Εκτεθειμένοι διότι η οβίδα που έπεφτε δίπλα στο χαράκωμα 1-2 μέτρα, τους σκότωνε όλους. Και αυτό το λέγω, γιατί το είδα με τα μάτια μου και το έζησα. Ήτανε πόλεμος. Αστραπές, φωνές, τσιριές από τραυματίες. Σκοτωμοί αρκετοί, τραυματίες πολλοί. Αυτούς που μπορούσαμε να επιδέσουμε, τους επιδέναμε. Αλλά το φρικτό ήτανε, να φωνάζουνε οι βαριά τραυματίες και να μην μπορείς να τους σώσεις. Τέσσερις ημέρες βομβαρδισμό, ποιος είδε το χάρο και δεν τον φοβήθηκε. Σε ένα πολυβολείο πάνω έπεσε μια οβίδα και τους έκανε, όσοι πολεμιστές ήταν μέσα, κομμάτια.

*Λοχίας Γιαννακίδης Θεόδωρος (αριστερά) και Λοχίας Γαλάνης Γρηγόριος, σε ένα από τα τελευταία προσκυνήματά τους στη δεκαετία του '90, στα χώματα που δόξασαν και δοξάστηκαν. 

Ο ανθυπολοχαγός Αντ. Σερέτης από το Διδυμότειχο

                Την ώρα της μάχης, γύρω στις 10, την πρώτη μέρα, χρειάστηκε βοήθεια ο 5ος λόχος. Εγώ ήμουνα στον 7ο στην Καπίνα, ενώ ο 6ος ήταν πίσω σε ένα πλάτωμα όπου έπεσαν Γερμανοί αλεξιπτωτιστές και σκοτώθηκαν κάμποσοι και από τις δυο μεριές. Ο διοικητής, λοιπόν, είχε υπασπιστή έναν νεαρό ανθυπολοχαγό, γιό στρατηγού– δεν θυμάμαι το όνομα του- του έδωσε καμιά τριανταριά στρατιώτες και τον έστειλε να βοηθήσει τον 5ο λόχο. Ένας ανθυπολοχαγός Σερέτης Αντώνιος, 38 κλάση, από το Διδυμότειχο – δυο χρόνια πιο μεγάλος από μένα- όταν έμαθε ότι ο διοικητής έστελνε τον ανθυπολοχαγό για βοήθεια αρπάχτηκε μαζί του . «Νεαρό παιδί είναι. Τώρα βγήκε από τη σχολή. Τι ξέρει από πόλεμο ; Θα σκοτωθεί» του είπε έντονα. Αλλά δεν τον άκουσε ο διοικητής. Ήταν και οι δυο νευρικοί. Λίγο έλειψε να τραβήξουν πιστόλια. Το περιστατικό αυτό μου το είπανε συνάδελφοι που ήταν μπροστά. Αλήθεια μου είπανε; Ψέματα; Δεν ξέρω. Λίγο νωρίτερα μου δίνει ο Λοχαγός μου έναν φάκελο με έγγραφο, να το πάω στο διοικητή. Το Τάγμα ήτανε περίπου 1000 μέτρα πιο πίσω, αλλά τα πυρά ήταν συνεχόμενα. Δεν μπορούσες να κουνηθείς. Μου δίνει και δύο φαντάρους ούτως ώστε αν σκοτωθεί ο ένας, να πάρει ο άλλος το φάκελο. Δεν μπορούσαμε να μην πάμε, τις συνέπειες τις ξέραμε. Και έτσι κάναμε τον σταυρό μας και ξεκινήσαμε μέσα στα πυρά. Με αυτά που εκπαιδευτήκαμε σαν κληρωτοί, με τα άλματα εφόδου, μόλις ακούγαμε τον κρότο από τη Βουλγαρία πέφταμε μπρούμυτα, περάσαμε το γυμνό μέρος που είχε μήκος περίπου 250¬-300 μέτρα, και μετά αρχινούσε η τοποθεσία Χαράδρα και πήγαινε στα Γιατίρια. Η χαράδρα είχε μονοπάτι που πήγαινε μέσα από το δάσος και μετά έφτανε στο Τάγμα.

 *Στο μέσον ό αείμνηστος Γιαννακίδης Θεόδωρος. Δίπλα του με τα γυαλιά ο αείμνηστος Καραβασίλης Σεραφείμ, ενώ στο άλλο άκρο ο τότε υπολοχαγός Ζαχαριάδης Φώτιος,

 διοικητής του Γ΄ Λόχου (Μολών Λαβέ). 

Δεν εγκαταλείπω κανέναν

                Μέσα στη χαράδρα, όπως προχωρούσαμε, βλέπω σ΄ ένα μέρος 5-6 στρατιώτες από τα νησιά……. και ……. 

                «Που πας Θόδωρε»; με ρώτησαν. Τους είπα για την αποστολή μου. 

                «Παράτα τα και φεύγα, θα σκοτωθείς», μου λένε. 

                «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν εγκαταλείπω κανέναν», τους είπα και συνέχισα με τον έναν στρατιώτη. 

                Ο άλλος είχε ενωθεί μαζί τους και χάθηκαν μέσα στους θάμνους. Την κοπάνησαν. Φθάσαμε στο διοικητή και του έδωσα το φάκελο. Ο διοικητής μου έδωσε και αυτός ένα φάκελο να τον πάω πίσω στον Λοχαγό.

                Ηλιοβασίλεμα ξεκινήσαμε πάλι με τον άλλο φαντάρο και μόλις τα πυρά αραίωσαν μας είπε ο διοικητής «Ξεκινάτε τώρα». Και κάνω το σταυρό μου και ξεκινάμε. Τα πυρά, το Πυροβολικό ρίχνει συνέχεια. Μόλις φτάσαμε στο γυμνό, το ξέφωτο μέρος, βρήκα τη διμοιρία που έστειλε ο διοικητής για ενίσχυση, για τον 5ο Λόχο. Εκεί ήταν η διμοιρία πολλές ώρες. Είχε μπει ανάμεσα σε κάτι χαμόκλαδα που ήτανε εκεί, γιατί πιο πέρα ήτανε το έδαφος κουρεμένο, κομμένα τα ξύλα του δάσους, όλη η τοποθεσία, για να φαίνεται ο εχθρός. Τους πήρε πρέφα, τους είδε το ραντάρ των Γερμανών (σ.σ. εννοεί το αερόστατο που είχαν υψώσει οι Γερμανοί) το οποίο το βλέπαμε εμείς από εκεί που ήμασταν, λοξά επάνω στον ουρανό, σαν σχήμα σταυρού, αλλά ο σταυρός είχε καλυφθεί με ομίχλη. Είδα τον Ανθυπολοχαγό και μου είπε:

               «Φύγε Θόδωρε, μην κάθεσαι κοντά μας γιατί μας πήρανε χαμπάρι» και μόλις τέλειωσε η κουβέντα του ήρθε κι έπεσε η πρώτη οβίδα κάπου στα 50-70 μέτρα και αμέσως αρχίσαμε να τρέχουμε προς την χαράδρα. Ο ίδιος έμεινε εκεί με τη διμοιρία του. Απομακρυνθήκαμε αρκετά, 300-400 μέτρα, βρήκαμε έναν γκρεμό και κουρνιάσαμε εκεί 20-25 λεπτά της ώρας. Σταμάτησε ο βομβαρδισμός, ακούμε άγριες φωνές, πηγαίνουμε εκεί και αρχίζουμε να κουβαλάμε τους τραυματίες. Στη Χαράδρα ήτανε τα Ιατρεία. Εκεί είδα τραυματία τον Τεκελή Δημήτριο ο οποίος ήτανε και γνωστός μου, αλλά μετά έμαθα από τον τραυματιοφορέα ότι πέθανε από αιμορραγία, καθώς το πόδι του είχε διαλυθεί. Στον ίδιο λόχο με μένα ήταν και ο πατριώτης μου ο Τόφας.  Ήταν στον οπτικό τηλέγραφο με άλλους τρεις.

*Τάφοι Γερμανών εισβολέων στην περιοχή των Οχυρών Ρούπελ

Νεκροί τρεις Ορεστιαδίτες

                Την ώρα της μάχης ήταν μπροστά μας ένα υψωματάκι . Εκεί τους βρήκε ένα βλήμα. Αεροπλάνου ή Πυροβολικού; Δεν ξέρω. Έμειναν στον τόπο τρεις πατριώτες. Τόφας Βασίλειος , Γιατανάς Ιωάννης και Πετρίδης Διαμαντής. Όλοι από την Ορεστιάδα. Γλύτωσε μόνο ο Μαλούσης Βασίλειος από τη Νέα Βύσσα. Κατά την διάρκεια των μαχών μας παραδόθηκε ένας στρατιώτης Γερμανός τραυματίας, τον επιδέσαμε, τον σώσαμε και τον κουβαλήσαμε με το φορείο μια μέρα ολόκληρη στο Σιδηρόκαστρο.

                Κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, είναι ότι όταν έπεσαν Γερμανοί αλεξιπτωτιστές, ο 6ος λόχος τους περικύκλωσε και ορισμένους τους έπιασε αιχμαλώτους. Αυτοί δεν είχαν τίποτε άλλο εκτός από τα όπλα τους. Για τροφή και νερό είχαν κάτι σαν σοκολατάκια. Με αυτά, τα αναπλήρωναν όλα. Από τους σκοτωμένους γνωρίζω ορισμένους. Τους άλλους που δεν γνωρίζω τα ονόματά τους ήταν πάνω από 30-35. Την Πέμπτη στις 10 Απριλίου το πρωί, όλη η δύναμη του Λόχου και υπερασπιστές του υψώματος Καπίνα, αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς το ύψωμα που λέγεται Καρατάς. Εκεί συγκεντρώθηκαν όλες οι δυνάμεις των γύρω υψωμάτων και οι υπερασπιστές του Ρούπελ. Κάναμε πυραμίδες τα όπλα μας και τα ελαφρά πυροβόλα τα αραδιάσαμε. Από το Ύψωμα Καρατάς όλα τα στρατεύματα που είχανε συγκεντρωθεί, είχανε κόψει και ένα κοντάρι και δέσανε ένα άσπρο πανί , ξεκίνησαν σε φάλαγγα για το Σιδηρόκαστρο.

                Αλλά τα Stukas στο κεφάλι μας, μας παρακολουθούσανε. Όταν φτάσαμε στο Σιδηρόκαστρο είχε γεμίσει από Γερμανούς, διότι αυτοί κατεβήκανε από το δρόμο της Κούλας. Εκεί έμαθα για έναν λοχία σειρά μου ότι σκοτώθηκε. Ήταν ο Στάγκος. Είναι το όνομά του γραμμένο στο Ρούπελ. Από εκεί ξεκινήσαμε ο καθένας με τους γνωστούς του προς τις Σέρρες. Σούρουπο φτάσαμε στα προάστια των Σερρών, στο 19° Σύνταγμα. Μας πιάσανε οι Γερμανοί και μας κλείσανε μέσα στο στρατόπεδο. Το πρωί πήρανε τους μισούς φαντάρους, διότι δεν χωρούσαμε. Με πήρε και μένα η μοίρα να είμαι από αυτούς και ξεκινάμε για την πόλη μέσα.

*Η αιματοβαμμένη σημαία του Ρούπελ. Για τη  δραματική ιστορία της διαβάστε στη θέση  http://sitalkisking.blogspot.gr/2013/05/blog-post.html

Έλα φαντάρε να γλυτώσεις…

                Μας πηγαίνανε από κάποια συνοικία της πόλεως και οι πόρτες των σπιτιών ήτανε ανοιχτές και μας λέγανε οι γυναίκες:

                «Έλα φαντάρε μέσα, ευκαιρία να γλυτώσεις»! 

                Μερικοί από τη φάλαγγα φύγανε στα σπίτια και μετά φτάσαμε στην άλλη άκρη της πόλης. Εκεί ήταν άλλο στρατόπεδο και μας κλείσανε μέσα. Την ίδια μέρα κατά τις 10 -11 η ώρα, εβγήκα έξω στο προαύλιο. Εκεί ρίχνανε οι Γερμανοί γαλέτες, κομμάτια και πλακώνονταν οι φαντάροι οι αιχμάλωτοι, όποιος προλάβει να πάρει κανά κομμάτι για να φάει. Επήρα κι εγώ γαλέτα. Από εκεί βρέθηκα προς την πύλη του στρατοπέδου, όπου είδαν τα μάτια μου κόσμο πολύ απ' έξω και να ρωτάνε ο καθένας το όνομα του δικού τους. Είδα μέσα στην πύλη τέσσερις σκοπούς Γερμανούς. Δύο ακίνητοι και δύο κινητοί. Και εκεί μέσα στον κόσμο αυτό βρεθήκανε και τρεις με μαύρα παλτά και μαύρες τραγιάσκες ( καπέλα) να ρωτάνε:

                 «Κανένας από την Ορεστιάδα ρεεε!!!...» Φωνάξανε 2-3 φορές. Τους ψυχολόγησα ότι ήτανε Αρβανίτες, δίπλα από το Νιοχώρι Σερρών, τους απάντησα αρβανίτικα:

                 «Εγώ είμαι».

                «Ποιανού είσαι;»

                «Του τάδε» .

                «Γιατί κάθεσαι και δεν φεύγεις»; Αυτά όλα τα λέγαμε αρβανίτικα.

                «Από την Ανατολική Θράκη είμαστε, από ένα χωριό.. .».

                Τους ρώτησα αν κάποιος τους έκανε στρατιώτης στο στρατόπεδο αυτό και μου είπε ο ένας «εγώ έκανα». Τον ρώτησα αν τον καμπινέ τον γνωρίζει, μου είπε «τον γνωρίζω». Ήτανε ακριβώς στη γωνία του στρατοπέδου, αλλά είχε δύο μέτρα ύψος τοίχους γύρω-γύρω. Είχα πάει προς νερού μου και κατέστρωσα το σχέδιο. Είδα πιο μπροστά τους σκοπούς Γερμανούς να κινούνται, υπολόγισα ότι εγώ μπορώ να πηδήξω τον τοίχο. Και έτσι, τους είπα πάλι αρβανίτικα «εγώ θα πάω στον καμπινέ, εσείς θα είστε απ' έξω, ο ένας από σας θα έχει βγαλμένο το παλτό, το μαύρο...» και μόλις ριχτώ και βρεθώ κοντά τους να μου το φορέσουνε και την τραγιάσκα και έτσι έγινε. Επήγα δήθεν για να ουρήσω και βλέποντας τον Γερμανό σκοπό να κάνει μεταβολή -  γιατί δεν σας είπα ότι στον καμπινέ πηγαινοέρχονταν αιχμάλωτοι φαντάροι πάρα πολλοί-  και έτσι επήγα κι εγώ- ρίχτηκα αμέσως, μου φορέσανε το παλτό και την τραγιάσκα και λοξά - λοξά βγήκα στο Νεοχώρι όπου με κράτησε ο ένας στο σπίτι του καμιά εβδομάδα και μετά ζήτησα να πάω σε άλλο χωριό, στο οποίο είχα πρώτη ξαδέλφη. Οι πατέρες μας ήτανε αδέρφια. Καθίσαμε εκεί, κάναμε Πάσχα και όταν άρχισαν να καταφθάνουνε και άλλοι πατριώτες από τον Έβρο, ξεκινήσαμε.

Η πεζοπορία προς τον νομό Έβρου

                Βραδιαστήκαμε και είπαμε στο πρώτο χωριό που θα βρούμε να μείνουμε να περάσουμε την νύχτα. Σε λίγη ώρα βρέθηκε ένα χωριό στους πρόποδες του Παγγαίου, δεν θυμάμαι το όνομά του. Μόλις κατεβήκαμε να μπούμε στο χωριό, βρέθηκε ένας γέρος, τότε θα 'τανε γύρω στα 65 χρονών, τον ρωτήσαμε πού είναι το σχολείο να μείνουμε ένα βράδυ. Μας παρακάλεσε, και μας είπε «Μην πάτε στο σχολείο να μείνετε το βράδυ, διότι προχθές ήτανε τρεις φαντάροι με τα όπλα τους, τους πήρανε τα όπλα και τους σκότωσαν και τους τρεις». Ευχαριστήσαμε το γέρο για την καλοσύνη που μας έκανε και συνεχίσαμε το δρόμο μας και περάσαμε τη νύχτα κρυμμένοι δίπλα στο δρόμο στο δάσος. Και μόλις ξημέρωσε, ξεκινήσαμε για την Ελευθερούπολη. Την παρακάμψαμε και κάπου στη διασταύρωση Δράμας- Ελευθερούπολης- Καβάλας, εκεί ήτανε κρυμμένη μια περίπολος Γερμανική. Μας πιάσανε και μας πήγανε πίσω στο στρατόπεδο. Εκεί περάσαμε τη νύχτα, το πρωί μας δώσανε από ένα μουλάρι και με συνοδεία τα πήγαμε στην Καβάλα. Περνώντας από τα σπίτια στις συνοικίες Καβάλας και εδώ οι πόρτες των σπιτιών ήτανε ανοιχτές και φωνάζανε οι γυναίκες «Έλα φαντάρε, φύγε» και ο ένας έδινε στον άλλον το σχοινί του ζώου να το κρατήσει και οι μισοί από μας φύγανε. Εγώ, επειδή έφυγα μια φορά από το στρατόπεδο Σερρών, δεν έφυγα στα σπίτια και ακολούθησα μαζί με τα ζώα στο στρατόπεδο Καβάλας. Εκεί μείναμε μέσα, μας έφαγε η ψείρα, μέχρι 15-20 ημέρες, ώσπου έπεσε η Κρήτη.

*Το βιβλίο του κ. Ηλία Κοτρίδη

Οι Γερμανοί με ποδήλατα, οι αιχμάλωτοι με τα πόδια…

                 Ένα πρωί φώναζε το μεγάφωνο του στρατοπέδου όσοι θέλουνε να πάνε προς Αλεξανδρούπολη να βγούνε αριστερά της πύλης, και όσοι προς Θεσσαλονίκη να βγούνε προς την Καβάλα. Αφού βγήκαμε καμιά 200 αιχμάλωτοι, μας περικύκλωσαν Γερμανοί με τα ποδήλατα και τα αυτόματα όπλα και ξεκινήσαμε όλη η φάλαγγα με τους Γερμανούς προς την Ξάνθη. Στο δρόμο, αφού πήγαμε 10-15 χιλιόμετρα, αρχίσαμε να συναντούμε βουλγάρικα στρατεύματα, εμείς δεξιά αυτοί αριστερά και στο δρόμο μας κάνανε χειρονομίες οι Βούλγαροι. Αυτά τα βλέπανε οι συνοδοί Γερμανοί και δεν μιλούσανε. Και βρισιές, διότι τη βρισιά την καταλάβαινα. Στο δρόμο πού πηγαίναμε κάπου- κάπου κανένας φαντάρος, αιχμάλωτος, δικός μας τον χτυπούσε το παπούτσι και γίνονταν πληγές στο πόδι. Αφού δεν μπορούσε να βαδίσει έβγαινε δεξιά του δρόμου και πήγαινε και τον έβλεπε ο Γερμανός, αν πράγματι έχει πληγή στο πόδι του. Αφού διαπίστωνε ότι πράγματι είναι πληγωμένος, στο δρόμο που ερχόντουσαν βουλγάρικα αυτοκίνητα τα σταματούσε, τούς έλεγε με νόημα «Μεταβολή» και δύο Γερμανοί τον έπιαναν και τον ρίχνανε επάνω στο αυτοκίνητο. Τέτοιους τραυματίες βρήκαμε στο στρατόπεδο Ξάνθης 7 με 8 . Προτού πάμε στην Ξάνθη, μείναμε ένα βράδυ πιο μπροστά σε ένα χωριό και το δεύτερο βράδυ φτάσαμε . Την τρίτη ημέρα ξεκινήσαμε για την Κομοτηνή. Στο δρόμο συνέχεια συναντούσαμε βουλγαρικά στρατεύματα. Και την ίδια ημέρα κοντά στην Κομοτηνή, σε έναν ίσιο δρόμο, μας σταμάτησαν και το μεγάφωνο άρχισε να μας λέει:

                «Ξέρετε γιατί σας φέραμε μέχρι εδώ.. .».

                Δεν ξέραμε βέβαια και φωνάζαμε «Όχι...» και πάλι μας ρωτούσε, πάλι «Όχι...» φωνάζαμε, μας λέει λοιπόν ο διερμηνέας που ήξερε τα Γερμανικά, βέβαια ο Γερμανός Αξιωματικός του τα έλεγε,

                «Στο δρόμο που αντικρίζαμε βουλγαρικά στρατεύματα τι σας λέγανε; τι χειρονομίες σας κάνανε;...».

                Και εμείς τότε καταλάβαμε ότι οι Γερμανοί μας συνόδευαν για ασφάλεια, να μην μας κάνουνε τίποτα οι Βούλγαροι. Μας κάνανε και χειρονομίες, μας δείχνανε με το χέρι ότι «Θα σε σφάξω », μας δείχνανε και τα όργανά τους, μας βρίζανε τη μάνα και άλλα.

                Και μας είπανε οι Γερμανοί «Έχουμε διαταγή μέχρι εδώ να σας φέρουμε. Όπως σας φέραμε συγκεντρωμένους, έτσι να πάτε στην Κομοτηνή». Και μας χαιρέτησαν δια στόματος «Langsam , Langsam». Στο δρόμο μείναμε 20-30 άτομα, άλλοι πήρανε τα βουνά και άλλοι τον κάμπο. 

*Αντιαρματικά κωλύματα στην περιοχή των οχυρών

Οι Βούλγαροι στρατιώτες, 

τους... έκλεβαν τα ρούχα και τα άρβυλα!!! 

                   Εμείς συνεχίσαμε για Κομοτηνή και εκεί, μόλις στα πρώτα σπίτια, να περίπολος βουλγαρική. Μας πήρανε, μας κλείσανε σ' ένα οίκημα και το πρωί μας πέρασαν από μια στρούγκα και έναν– έναν μας ξεγύμνωσαν, μας πήραν τα χακί, ό,τι είχαμε και καλά άρβυλα να μην είχες τα παίρνανε κι αυτά και μετά γυμνοί, με το σωβρακάκι και φανελίτσα, τρέχαμε στα σπίτια, ζητούσαμε ρούχα και παπούτσια, αλλά ήμασταν μέσα στην Ελλάδα. Ο κόσμος έδινε το παν, ό,τι ανάγκες είχαμε. Και μετά πήραμε αυτοί, οι λίγοι γνωστοί που ήμασταν, τα βουνά και σε δύο ημέρες με τα πόδια βγήκαμε στο Σουφλί και ημέρα Τρίτη έφτασα στην πατρίδα μου, τη Νέα Ορεστιάδα. Παρέλειψα πολλά, λόγω ηλικίας, αλλά νομίζω ότι έστω και μετά από τόσα χρόνια νόημα βγαίνει και θα έχει ο κόσμος μια εικόνα για το τι έγινε εκεί πάνω. Εκεί που κάθε χρόνο πηγαίνω για προσκύνημα και το μόνο που μπορώ και αφήνω για τα παλικάρια που θυσιάστηκαν είναι ένα δάκρυ και ένα ευχαριστώ. Ας είναι ελαφρύ το άγιο χώμα του Ρούπελ που τους σκεπάζει, σε άγνωστους τάφους και η μνήμη τους αιώνια». 

    Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον μαχητή Θεόδωρο Γιαννακίδη, έχει παρουσιάσει στη Δημοτική Τηλεόραση Ορεστιάδας η Βικτωρία Τσονίδου. Μπορείτε να τη δείτε στο You Tube στη θέση https://youtube.com/watch?v=nP17DNMkFGU&feature=share

           -Η ΕΤ3 επίσης διέσωσε βίντεο από τελετή 

στα οχυρά Ρούπελ, κατά τη διάρκεια της οποίας τιμήθηκε σε βαθύ γήρας, 

ο λοχίας Θεόδωρος Γιαννακίδης 

από την Νέα Ορεστιάδα. Το βίντεο αυτό ανάρτησε στο You Tube ο γυιος του τιμηθέντος 
κ. Χαράλαμπος Γιαννακίδης