Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Η λήξη του ελληνικού Εμφυλίου, το 1949

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_08/07/2012_488352
*Σκηνές από τις μάχες που έδινε ο εθνικός στρατός


*Στις 28 Αυγούστου 1949 ο Ζαχαριάδης
έδωσε τη διαταγή
για γενική υποχώρηση του ΔΣΕ
στην Αλβανία 63 χρόνια πριν

Του Βασιλείου Kόντη*

          Τον χειμώνα του 1948 στην ελληνική κυβέρνηση επικρατούσε μεγάλη απογοήτευση, ιδιαίτερα μετά τις επιτυχίες που είχε ο Δημοκρατικός Στρατός την περίοδο αυτή. Μάλιστα ο βασιλιάς Παύλος επιθυμούσε μια κυβέρνηση, της οποίας θα ηγείτο ο Αλέξανδρος Παπάγος και θα περιλάμβανε τον Σπύρο Μαρκεζίνη, που θα κυβερνούσε εξ ονόματός του, χωρίς αναγκαστικά να έχει τη συγκατάθεση ή την υποστήριξη της Βουλής και πίστευε ότι η αμερικανική κυβέρνηση ήταν σύμφωνη.
          Οι πρεσβευτές όμως των ΗΠΑ και Βρετανίας αντιτάχθηκαν στην ιδέα μιας κυβέρνησης Παπάγου- Μαρκεζίνη και ο βασιλιάς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχέδιό του. Βέβαια ο φόβος μιας δικτατορίας ανάγκασε τους πολιτικούς αρχηγούς να ξεπεράσουν τα κομματικά και προσωπικά συμφέροντα και, στις 20 Ιανουαρίου 1949, σχημάτισαν κυβέρνηση ευρύτατης συνεργασίας υπό τον Σοφούλη με τη συμμετοχή όλων των μη αριστερών κομμάτων. Την ίδια στιγμή ο Παπάγος οριζόταν αρχιστράτηγος του Εθνικού Στρατού.


*Τίτο, Στάλιν και Μολότωφ

          Στο μεταξύ από την πλευρά του ΚΚΕ διαφαίνονταν κάποιες ενδείξεις για αλλαγή πολιτικής, ιδιαίτερα μετά τη ρήξη Στάλιν- Τίτο και την απόφαση της 4ης Ολομέλειας στις 28 Ιουνίου 1948 να συνταχθεί με την Κομινφόρμ ενάντια στον Τίτο, η οποία όμως δεν δημοσιοποιήθηκε, επειδή υπήρχε ο κίνδυνος να διακόψει η Γιουγκοσλαβία τη βοήθειά της προς τον Δημοκρατικό Στρατό. Αλλά και από πολιτική άποψη οι δυνάμεις των ανταρτών είχαν δεχθεί ένα καίριο πλήγμα, εξαιτίας της υποστήριξης του ΚΚΕ στον ΝΟΦ (Narodno Osloboditelen Front - Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο), όταν στην 5η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ τον Φεβρουάριο του 1949 ανακοινώθηκε ο στόχος για τη δημιουργία «ανεξάρτητης Μακεδονίας».

Καθοριστικές εξελίξεις στο διεθνές περιβάλλον

          Στις αρχές του 1949, η ελληνική κυβέρνηση ξεκινώντας από την υπόθεση ότι η Κομινφόρμ θα ανακήρυσσε στο άμεσο μέλλον ένα «Μακεδονικό Κράτος» ως μέσο πίεσης στον Τίτο, πρότεινε στο Λονδίνο και την Ουάσιγκτον να καταλάβει ο ελληνικός στρατός την Αλβανία. Η ελληνική πρόταση είχε διπλό στόχο: να προλάβει τον κίνδυνο χρησιμοποίησης της χώρας ως βάσης επιχειρήσεων κατά του Τίτο και να την αποκόψει από τον Δημοκρατικό Στρατό, κάνοντας έτσι ευκολότερη την ήττα του. Στο σημείο αυτό η ελληνική πρόταση ήταν εξαιρετικής σημασίας εφόσον την 1η Απριλίου είχε ξεκινήσει μια μεγάλη επίθεση για την κατάληψη του Γράμμου από μια δύναμη ανταρτών που ερχόταν κατευθείαν από την Αλβανία. Για τους Βρετανούς η πιθανότητα δράσης κατά της Αλβανίας ήταν μια δελεαστική υπόθεση, αλλά θα τους έφερνε σε άμεση σύγκρουση με τους Σοβιετικούς, καθώς μια αρκετά σημαντική σοβιετική στρατιωτική αποστολή βρισκόταν στη χώρα και σοβιετικά εμπορικά πλοία εφοδίαζαν τους Αλβανούς από το Δυρράχιο. Το Λονδίνο πίστευε ότι η πιο συμφέρουσα γραμμή δράσης κατά της Αλβανίας ήταν η ενθάρρυνση ανατρεπτικών ενεργειών στο εσωτερικό της χώρας.
*Στάλιν, Μολότωφ (με τα πολιτικά) και δεξιά ο Εμβέρ Χότζα

          Οι Αμερικανοί από την πλευρά τους δεν μπορούσαν να δεχθούν μια κατάληψη της Αλβανίας. Το ενδιαφέρον τους στρεφόταν στην ανάπτυξη μιας προσπάθειας προσέγγισης, η οποία θα υποχρέωνε την Αλβανία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία να δώσουν στην Ελλάδα, αλλά και μεταξύ τους, εγγυήσεις των συνόρων. Γι’ αυτό η Ουάσιγκτον υποστήριξε τις προσπάθειες του Herbert Evatt, του Αυστραλού προέδρου της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, για την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με τους βόρειους γείτονες της Ελλάδας και τη σύσταση μεικτών επιτροπών για την αποτροπή συνοριακών επεισοδίων. Αυτές οι συζητήσεις είχαν ήδη αρχίσει τον Νοέμβριο του 1948, αλλά δεν είχε γίνει καμία πρόοδος εξαιτίας της αλβανικής επιμονής να παραιτηθεί η Ελλάδα από τις διεκδικήσεις της στη Βόρεια Ήπειρο και της γιουγκοσλαβικής απροθυμίας να υπογράψει μια διμερή συμφωνία, εκτός αν υπογράφονταν ταυτόχρονα συμφωνίες με την Αλβανία και τη Βουλγαρία.
          Καθώς οι συζητήσεις της Επιτροπής Συμβιβασμού συνεχίζονταν, τα γεγονότα έξω από την Ελλάδα υπήρξαν καθοριστικά για τη μοίρα του Δημοκρατικού Στρατού. Η Σοβιετική Ένωση, πιθανώς μέσω των κατασκόπων της στο βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, πληροφορήθηκε το περιεχόμενο του ελληνικού μνημονίου και φοβούμενη μια κατάληψη της Αλβανίας από τις δυτικές δυνάμεις, αν ο εμφύλιος πόλεμος συνεχιζόταν, ζήτησε από τον Ζαχαριάδη στα μέσα Απριλίου να σταματήσει τον ένοπλο αγώνα ώς το τέλος Μαΐου 1949. Μια άμεση κατάληξη των σοβιετικών στόχων ήταν η πρόταση του Αντρέι Γκρομίκο προς την αμερικανική κυβέρνηση στις 26 Απριλίου να αναλάβει απευθείας διαπραγματεύσεις προς τους Βρετανούς και τους Αμερικανούς.
          Κατά τη διάρκεια των συνομιλιών ο Στάλιν πληροφόρησε τον Ζαχαριάδη ότι είχε κάνει συγκεκριμένες προτάσεις στους Αμερικανούς και τους Βρετανούς για μια ειρηνική λύση του ελληνικού προβλήματος. Ωστόσο, ο Δημοκρατικός Στρατός έπρεπε να αναστείλει προσωρινά τα σχέδια για υποχώρηση και να εντατικοποιήσει τις επιθετικές του προσπάθειες, προκειμένου να δώσει την εντύπωση ότι οι σοβιετικές προτάσεις δεν είχαν γίνει για λόγους αδυναμίας. Φαίνεται πως οι προτάσεις Γκρομίκο είχαν στόχο να περισωθεί ό,τι ήταν δυνατόν από το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα, καθώς είχε ήδη αποφασιστεί η εγκατάλειψη του αγώνα.
 *Αντάρτες σε μάχες στο Γράμμο

Η τελική επιχείρηση σε Γράμμο - Βίτσι
         
          Στο μεταξύ ο Εθνικός Στρατός είχε επιτύχει την εκκαθάριση της Ρούμελης, της Θεσσαλίας και της Κεντρικής Μακεδονίας από τις δυνάμεις του ΔΣΕ, που η κύρια δύναμή του είχε συγκεντρωθεί στον ορεινό όγκο του Γράμμου και του Βίτσι. Στο σημείο αυτό η ελληνική κυβέρνηση ενισχύθηκε σημαντικά με το κλείσιμο των ελληνογιουγκοσλαβικών συνόρων από τον Τίτο στις 10 Ιουλίου 1949. Ο Δημοκρατικός Στρατός θα έδινε την τελευταία του μάχη απομονωμένος έχοντας μόνο τη βοήθεια της Αλβανίας. Η ευνοϊκή αυτή εξέλιξη έκανε τους Αμερικανούς στρατιωτικούς στην Ελλάδα να πιστεύουν ότι αν ο Εθνικός Στρατός πραγματοποιούσε μια θυελλώδη επίθεση στο Βίτσι και πετύχαινε μια εντυπωσιακή νίκη εκεί, θα ήταν εύκολο έπειτα να κλείσει τα αλβανικά σύνορα.
          Την ίδια αυτή περίοδο την Αθήνα απασχολούσε η βοήθεια που παρείχε η Αλβανία στον ΔΣΕ και σχεδίαζε μια εισβολή στη χώρα, σε συνδυασμό με τις επιχειρήσεις στο Βίτσι και τον Γράμμο που επρόκειτο να ξεκινήσουν περίπου στα μέσα Αυγούστου. Αν ο Εθνικός Στρατός έπρεπε να σταματήσει στα σύνορα, θα προέκυπταν σοβαρές εσωτερικές δυσκολίες στην Ελλάδα, εφόσον οι Ελληνες δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν, γιατί ο στρατός δεν καταδίωκε τους αντάρτες στην Αλβανία. Το 1948 ο ελληνικός στρατός είχε χάσει μια μεγάλη ευκαιρία να περικυκλώσει και να εξολοθρεύσει μεγάλες ανταρτικές δυνάμεις στον Γράμμο εξαιτίας της διαφυγής τους πέρα από τα αλβανικά σύνορα. Τον Αύγουστο του 1948 οι αντάρτες είχαν αναδιοργανωθεί στην Αλβανία και ξαναπέρασαν στην Ελλάδα για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Η Αθήνα ωστόσο είχε ειδοποιηθεί από την Ουάσιγκτον ότι θα ήταν απερισκεψία να επιτρέψει την είσοδο του ελληνικού στρατού στην Αλβανία. Οι Αμερικανοί, παρ’ όλο που δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένοι με την κατάσταση στην Αλβανία, ανησυχούσαν για τις πιθανές σοβιετικές αντιδράσεις και ιδιαίτερα για μια πιθανή γιουγκοσλαβική εισβολή στη βόρεια Αλβανία. Μια άμεση ελληνική ή γιουγκοσλαβική ανάμειξη στη χώρα θα έθετε σε κίνδυνο τη δυνατότητα κατάληψης της εξουσίας εκεί μέσω μιας επανάστασης των αντικομμουνιστικών αλβανικών στοιχείων.
          Το καλοκαίρι του 1949 η αμερικανική κυβέρνηση, ενώ απέρριπτε την ελληνική πρόταση για κατάληψη της Αλβανίας και δήλωνε ότι το θέμα θα λυνόταν στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών από την άλλη μεριά μυστικά επεξεργαζόταν σχέδιο ανατροπής του Χότζα με εισβολή Αλβανών φυγάδων που θα προκαλούσαν μια γενικότερη εξέγερση στη χώρα. Παρά την αμερικανική προειδοποίηση, η ελληνική κυβέρνηση πίστευε ότι μπορεί να αναγκαζόταν να εισέλθει στην Αλβανία για καθαρά στρατιωτικούς λόγους. Πράγματι στις τελικές επιχειρήσεις εναντίον του Γράμμου-Βίτσι τον Αύγουστο του 1949 μονάδες του Εθνικού Στρατού εισήλθαν στην Αλβανία για να αποκόψουν τους δρόμους διαφυγής των ανταρτών, ιδιαίτερα η 9η μεραρχία προελαύνοντας στα νώτα των θέσεων του ΔΣΕ απέκοψε τη διάβαση του Πόρτα Οσμάν, που ήταν η κύρια πύλη επικοινωνίας του Γράμμου με την Αλβανία. Μπροστά στον κίνδυνο του εγκλωβισμού και της πλήρους εξόντωσης των ανταρτών ο Ζαχαριάδης έδωσε στις 28 Αυγούστου τη διαταγή για γενική υποχώρηση στην Αλβανία από μια δευτερεύουσα διάβαση που δεν είχε ακόμη αποκοπεί.
 *Πορεία ανταρτών από το Γράμμο στο Βίτσι το 1948

Αφοπλισμός των ανταρτών στην Αλβανία

          Παρά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και την υποχώρησή του στην Αλβανία, η Αθήνα φοβόταν ότι οι αντάρτες θα έμπαιναν και πάλι στην Ελλάδα και θα ξανάρχιζαν τον αγώνα. Γι’ αυτό, στις 11 Σεπτεμβρίου του 1949 ο υπουργός Πολέμου Παναγιώτης Κανελλόπουλος προειδοποίησε τα Τίρανα ότι η επανάληψη παροχής βοήθειας προς τον Δημοκρατικό Στρατό θα προκαλούσε την ελληνική στρατιωτική επέμβαση, προκειμένου να καταστραφούν οι ανταρτικές βάσεις. Ήταν γενική η πεποίθηση ότι οι Ελληνες δεν έπρεπε να μείνουν άπρακτοι τη στιγμή που οι προετοιμασίες συνεχίζονταν στην Αλβανία.
          Οι Αλβανοί από την πλευρά τους, φοβούμενοι μια επίθεση του ελληνικού στρατού αφόπλιζαν τους αντάρτες που εισέρχονταν στο έδαφός τους και επέμεναν ότι οι άντρες του ΔΣΕ έπρεπε να εγκαταλείψουν την Αλβανία. Ενδεικτικό του σοβιετικού ενδιαφέροντος για την Αλβανία ήταν το γεγονός ότι ο Στάλιν συμφώνησε με τα αλβανικά μέτρα εναντίον όσων είχαν απομείνει από τον Δημοκρατικό Στρατό, πιστεύοντας ότι ήταν απαραίτητα, εφόσον οι συνθήκες ήταν τέτοιες που έθεταν σε κίνδυνο την ανεξαρτησία της Αλβανίας. Για τον Στάλιν το ελληνικό κίνημα μπορούσε να αναλωθεί, αφού είχε ήδη παραχωρήσει την Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1944 στη δυτική σφαίρα επιρροής.

* Ο κ. Βασίλειος Κόντης είναι ομότιμος καθηγητής Νεότερης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

8 σχόλια:

  1. Τελειωτικο χτυπημα για το ΚΚΕ: Η Σοβιετικη Ενωση σταματησε καθε επαφη με τον Τιτο που ηταν και ο ισχυροτερος υποστηρικτης του ΚΚΕ και κοντινός γειτονας. Ετσι το ΚΚΕ επελεξε τον Σταλιν, που απ οτι φαινεται δεν ηθελε, η δεν τον ενοιαζε! Το χτυπημα ηταν πολιτικο και οχι στρατιωτικο.

    Anuschka Bord

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το κείμενο του Βασίλη Κόντη με απογοητεύει στην αναφορά του στο Μακεδονικό και την 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ, σε βαθμό που να αναρωτιέμαι πόσο έγκυρη υπήρξε η μέχρι τώρα εργασία του στο πλαίσιο του Ιδρύματος Χερσονήσου του Αίμου, του οποίου τυγχάνει συνεργάτης.

    Ο κος Κόντης αναφέρει πως η 5η Ολομέλεια του ΚΚΕ έθεσε ως στόχο την «ανεξάρτητη Μακεδονία» - επί λέξει, και μάλιστα εντός εισαγωγικών. Στην πραγματικότητα, στην 5η Ολομέλεια του ’49, τέτοια θέση δεν υφίσταται. Η σχετική – όντως επίμαχη – αναφορά, έχει ως εξής:

    «Στη Βόρεια Ελλάδα ο μακεδονικός (σλαβομακεδονικός) λαός τα 'δωσε όλα για τον αγώνα και πολεμά με μια ολοκλήρωση ηρωισμού και αυτοθυσίας που προκαλούν το θαυμασμό. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει».

    Η έννοια της «πλήρους εθνικής αποκατάστασης», είναι μια θολή έννοια. Μπορεί να σημαίνει ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία, που στην πράξη ισοδυναμεί με αφαίρεση ελληνικού εθνικού εδάφους – δηλαδή καθαρή προδοσία. Μπορεί να σημαίνει ανεξάρτητη Μακεδονία στο πλαίσιο μιας Βαλκανικής Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας ή Συνομοσπονδίας (η προπολεμική θέση της Γ’ Διεθνούς), κάτι που ως υπόδειγμα ανιχνεύεται στον τρόπο με τον οποίον συγκροτήθηκε η Γιουγκοσλαβία του Τίτο. Μπορεί τέλος να σημαίνει, μια νέα συγκρότηση του ελληνικού κράτους σε ομοσπονδιακή βάση, με τις σλαβομακεδονικές περιοχές της Βορειοδυτικής Μακεδονίας να αποτελούν ένα ανεξάρτητο κρατίδιο ή καντόνι.

    Η πλέον ρητή δέσμευση από πλευράς ΚΚΕ για «ανεξάρτητη Μακεδονία», δεν υπάρχει στην 5η Ολομέλεια, αλλά σε άρθρο του Ζαχαριάδη του ΄48, στο οποίο ο γ.γ. του ΚΚΕ, υπόσχεται στους Σλαβομακεδόνες, «ανεξάρτητη, κρατικά ενιαία και ισότιμη θέση στην οικογένεια των λεύτερων λαϊκοδημοκρατικών λαών στα Βαλκάνια, στην οικογένεια αυτή, όπου αύριο θα ανήκει και ο ελληνικός λαός με τη Λαϊκή Δημοκρατία». Το άρθρο αυτό, είχε προφανώς ως στόχευση την αναζωπύρωση των αποσχιστικών αισθημάτων των Σλαβομακεδόνων που αγωνίζονταν στις τάξεις του «Δημοκρατικού Στρατού», δεν αποτελούσε ωστόσο επίσημη θέση ή απόφαση του ΚΚΕ.

    Ανδρέας Μακρίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Από την άλλη, παράλληλα με την 5η Ολομέλεια, διεξάγεται και το δεύτερο συνέδριο του ΝΟΦ, στις εισηγήσεις του οποίου συναντούμε μία άλλη αναφορά, για την οποία θα προσδοκούσαμε από επιστήμονες σαν τον Βασίλη Κόντη μια περαιτέρω έρευνα, που απουσιάζει από το άρθρο του. Ας δούμε την σχετική περικοπή:

    «Ταιριάζει να πούμε κάτι για τη βαρχοβίστικη συμμορία της ΒΜΡΟ του Βάνστε Μιχαϊλοφ. Η συμμοριακή αυτή προδοτική οργάνωση διατηρήθηκε και διατηρείται με έξοδα των εχθρών του μακεδονικού λαού, αλλά και όλων των άλλων λαών της Βαλκανικής και των λαών του κόσμου όλου ακόμα. Αφού πρόσφερε τις υπηρεσίες της στην πλουτοκρατική κλίκα που καταπίεζε το βουλγάρικο λαό, πέρασε ύστερα στην υπηρεσία των Χίτλερ - Μουσολίνι και τώρα βρίσκεται στην υπηρεσία του αμερικανοαγγλικού ιμπεριαλισμού. Φωνάζουν λοιπόν οι άθλιοι αυτοί με τη «Φωνή της Αμερικής» τούτη τη φορά πως: Ο μακεδονικός λαός δεν μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερος παρά μόνο σε μια «αυτόνομη ή ανεξάρτητη ενωμένη Μακεδονία υπό την προστασία των Αμερικανών ή των Άγγλων» ("Ιδεολογικές βάσεις του ΝΟΦ", εισήγηση στο 2ο Συνέδριο του ΝΟΦ, σελ. 33-34).

    Η ηγεσία των Σλαβομακεδόνων του ΔΣΕ, καταγγέλλει λοιπόν τη «Φωνή της Αμερικής», για εκπομπές της στις οποίες γίνεται προπαγάνδα υπέρ μιας ανεξάρτητης Μακεδονίας υπό την προστασία της Δύσης. Το ΝΟΦ μάλιστα, φτάνει μέχρι του σημείου να θεωρεί πως οι Αγγλοαμερικάνοι συνεργάζονται με τους κομιτατζήδες του ΒΜΡΟ στις εκπομπές τους.

    Δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: Ή το ΝΟΦ ψεύδεται με κίνδυνο να απαξιωθεί από τα ίδια του τα μέλη, ή τέτοιες εκπομπές όντως υπήρξαν, στο πλαίσιο της ενίσχυσης του Τίτο από τους Δυτικούς ενάντια στον Στάλιν. Ενώ όμως οι έλληνες ιστορικοί ή προπαγανδιστές έχουν υπεραναλύσει την 5η Ολομέλεια, (οι αποφάσεις της οποίας κράτησαν για λίγους μήνες και μετά αναιρέθηκαν), κανείς δεν έστερξε να ρίξει λίγο φως στην στάση της «Φωνής της Αμερικής». Τυχαίο; Ίσως και όχι.

    Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε να πούμε πως με τους άνευ αρχών ελιγμούς του ο Ζαχαριάδης, πήρε στο λαιμό του τα ανύποπτα μέλη του ΚΚΕ στην Ελλάδα, (πολλά από τα οποία καταδικάζονταν σε θάνατο αρνούμενα «να αποκηρύξουν την 5η Ολομέλεια», θεωρώντας το κείμενό της προβοκάτσια των στρατοδικείων) και ακόμα περισσότερο, τους ίδιους τους Σλαβομακεδόνες, οι οποίοι, χρησιμοποιήθηκαν όσο ήσαν απαραίτητοι για τους αυτοσχεδιασμούς του γ.γ. ΚΚΕ και στη συνέχεια καταδικάστηκαν.

    Ενώ όμως το εμπόλεμο ελληνικό κράτος το ’49, είχε κάθε δικαίωμα να ερμηνεύει το κείμενο της 5ης Ολομέλειας και να παραπέμπει τους κομμουνιστές με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, δεν ισχύει το ίδιο και για σημερινούς ιστορικούς σαν τον Β. Κόντη και για εφημερίδες σαν την «Καθημερινή». Η ανακριβής μεταφορά του κειμένου της 5ης Ολομέλειας, η αποσιώπηση της κατοπινής αποκήρυξής της, καθώς και η ανύπαρκτη έρευνα σε σχέση με την στάση των δυτικών συμμάχων απέναντι στον Τίτο και τους Σλαβομακεδόνες, μονάχα νέα προβλήματα εγκυμονεί για την ιστορική εκπαίδευση των νέων ελλήνων…

    Ανδρέας Μακρίδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο για το τέλος του εμφυλίου. Από τα σχόλια προκύπτει ότι αφενός δεν έχουν ερευνηθεί ακόμη οι διεθνείες παράμετροι σε λεπτομέρειες. Άραγε έχει κανένας ιστορικός μας πρόσβαση στα σοβιετικά αρχεία; Μη ξεχνάμε ότι για τον Κιμ Ιλ Σουνγκ, ο Στάλιν έλεγε "Οι Κορεάτες θυσιάζουν μόνο τους στρατιώτες τους". άρα μπορούν να πολεμούν επαόριστο, αλλά πολύ βοήθεια δεν τους έδωσε, αλλά έβαλε του Κινέζους να ταλαιπορούνται.
    Και δεύτερον, υπάρχουν αρχεία του ΔΣΕ που να έχουν διασωθεί;
    Αλλά και αν υπάρχουν επιτρέπουν οι σύντροφοι του ΚΚΕ την πρόσβαση σε μη κομματικούς ιστορικούς;
    (Ρητορικό ερώτημα)
    Πάντως το συνεχές ενδιαφέρον για την περίοδο αυτή είναι επιδοκιμαστέο!!!

    Κρίτων Κοκκινάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ola kala ayta poy lete kai grafete akoysate arage kamia fora kanena epizwnta toy gramoy kanena epizwnta antarth twn ekatharistikwn epixeirisewn na sas leei poia htan h aitia poy (xathike ) aytos o agwnas?htan mono h anikanothta toy zaxariadh poy peire tosa ellhnopoyla sto lemo toy?htan h stash toy tito? toy 'M E G A L O Y' stalin? toy xasaph pollwn anthrwpwn?htan oti oi egglezoi den mporoysan allo kai dwsan thn skytalh stoys filoys mas toys amerikanoys?aytoi poy zhsan ekei san ta agrimia panw sta boyna pistepsteme alla tha sas poyn........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Emmanouil Simos
    ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ..... Η ΟΛΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΣΣΔ ΗΤΑΝ ΣΥΜΦΩΝΗΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΤΙΚΟΥΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Pinelopi Gkouma
    Ενδιαφέρον !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σύρος 15 Νοεμβρίου 2014.Ώρα 21.00
    Αρχομένου του έτους 1949 ο αδίστακτος Ν.Ζχαριάδης δεν έλαβε υπόψη του την επικρατούσα τακτική στρατιωτική κατάσταση στην Ελλάδα,η οποία με μαθηματική ακρίβεια έβαινε σε ήττα του ένοπλου αγώνα του ΚΚΕ.Συγκεκριμένα υπήρχαν σοβαρές ενδείξεις για την βέβαιη ήττα του,οι οποίες θα επηρέαζαν οποιονδήποτε ηγέτη να διακόψει τον αγώνα και να διαπραγματευθεί την ειρήνη.Αυτές δε ήταν:
    1.Η ρήξη του Στάλιν με τον Τίτο και η καταδίκη του τελευταίου σήμανε την εγκατάλειψη των ανταρτών και την άρνηση της διατήρησης ενός χρόνιου μετώπου στα Βαλκάνια,που χάρη στην ισχύ της Αμερικής θα μπορούσε να αποδειχθεί δαπανηρό για τα στρατηγικά συμφέροντα της Σοβιετικής Ένωσης στη περιοχή.Το ΚΚΕ συντάχθηκε στην καταδίκη με απόφαση της 4ης Ολομέλειας στις 28 Ιουνίου 1948,η οποία όμως δε δημοσιοποιήθηκε,γιατί υπήρχε ο κίνδυνος η Γιουγκοσλαβία να προβεί σε διακοπή της πολυεπίπεδης βοήθειας στους αντάρτες,που ήταν αναμενόμενη και τελικά πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1949.
    2.Η στρατιωτική βοήθεια απο τις ΗΠΑ προς την Ελλάδα γινόταν με την πάροδο του χρόνου ουσιαστικότερη και αποτελεσματικότερη σε είδη σύγχρονου φορητού οπλισμού,πυροβόλων,αρμάτων,πυρομαχικών και ιδαίτερα σε μαχητικά αεροσκάφη.
    3.Η ανάληψη της Αρχιστρατηγίας των Ενόπλων Δυνάμεων από τον Αλέξανδρο Παπάγο με αυξημένες εξουσίες και αρμοδιότητες σε επιχειρησιακά,διοικητικά και όχι μόνο θέματα.Επιθετικό πνεύμα,πρωτοβουλία,διαρκής κίνηση όλο το 24ωρο με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες,υψηλό ηθικό και πίστη στη τελική νίκη επικρατούν πλέον από τον τελευταίο στρατιώτη μέχρι τον Αρχιστράτηγο στις Ένοπλες Δυνάμει
    4.Οι επιχειρήσεις κατά τους μήνες Δεκέμβριο 1948 και Ιανουάριο 1949 για την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από τα ανταρτικά αποσπάσματα και η συντριβή της ΙΙΙης Μεραρχίας καθώς και η παταγώδης αποτυχία της επίθεσης στις 12 Φεβρουαρίου 1949 για κατάληψη της Φλώρινας έδιναν τα πρώτα μηνύματα της επερχόμενης νίκης του Ελληνικού Στρατού.
    Κωνστ. Πατιαλιάκας
    Αντιστράτηγος ε.α

    ΑπάντησηΔιαγραφή