ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΘΡΑΚΗ

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Έχουμε συνηθίσει σε αφηγήσεις για βίαιους εξισλαμισμούς γυναικών στην εποχή της Τουρκοκρατίας, ακόμα και στα μετά την Επανάσταση του 1821, χρόνια.

          Ωστόσο ένας εκούσιος εξισλαμισμός μια παντρεμένης γυναίκας για χάρη... ενός Αλβανού, ήταν για την εποχή εκείνη μέγα σκάνδαλο. Πόσο μοιάζουν καμιά φορά οι εποχές...

          Στα έγγραφα της Βιβλιοθήκης της Βουλής έχει περισωθεί μια σελίδα της εφημερίδας «Αυγή» της Κωνσταντινούπολης με ημερομηνία 9 Απριλίου 1884.

          Σύμφωνα με το δημοσίευμα αυτό, στο περιθώριο φυσικά της Ιστορίας, που δεν αναφέρει επώνυμα, αλλά μόνο μικρά ονόματα, στη Μπολούστρα της Ξάνθης , τα Άβδηρα, μια  γυναίκα ονόματι Ρωξάνη, σύζυγος Θεοδώρου, συνήψε ερωτικές σχέσεις με ένα  Αλβανό που ονομάζονταν Βελής «εκ Δεβρών της άνω Αλβανίας» και στις αρχές του Μαρτίου 1884 έφυγε κρυφά από την Ξάνθη και κατέφυγε στη Γκιουμουλτζίνα, όπου έμεινε στο σπίτι ενός φίλου του εραστή της.

*Ο αρχαιολογικός χώρος των Αβδήρων σήμερα

          Η Ρωξάνη μόλις πήγε στη Γκιουμουλτζίνα έβαλε οθωμανική φορεσιά «και εξωμόσασα δια της αποκοπής της κώμης της» ζήτησε να παντρευτεί τον Αλβανό.

          Ο ατυχής σύζυγος Θεόδωρος απελπισμένος, κατέφυγε στο Μητροπολίτη της Ξάνθης Φιλόθεο και του εξιστόρησε τα όσα είχαν συμβεί. Ο Φιλόθεος έστειλε αμέσως τηλεγράφημα στον Τούρκο διοικητή της Γκιουμουλτζίνας και στον Μητροπολίτη Μαρωνείας, με αποτέλεσμα αυτοί να ερευνήσουν και να ανακαλύψουν τη Ρωξάνη. Αμέσως με συνοδεία δύο χωροφυλάκων την έστειλαν στον Τούρκο διοικητή της Ξάνθης.

          Ο Δεσπότης ζήτησε να την μεταφέρουν στη Μητρόπολη, αλλά ο διοικητής απαντούσε αρνητικά. Απτόητος ο δεσπότης έστειλε αμέσως τηλεγράφημα στον Τούρκο υπουργό Εσωτερικών.

          Μετά από όλα αυτά ο διοικητής μη θέλοντας να την παραδώσει στο Δεσπότη, με συνοδεία μιας Οθωμανίδας, την εγκατέστησε στο σπίτι του ιμάμη.

          Πριν φύγει όμως από το διοικητήριο, πήγε εκεί η 15χρονη κόρη της και με κλάματα και θωπείες, την παρακαλούσε να γυρίσει στο χωριό.

          Άκαμπτη και ανάλγητη η Ρωξάνη της απάντησε στο τουρκικά: «Ποια είσαι δεν σε ξέρω».

          Εν τω μεταξύ ο Μητροπολίτης Φιλόθεος δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Όταν είδε ότι δεν του παραδίδεται η γυναίκα αυτή, ξεσήκωσε το προξενικό σώμα της Ξάνθης, ζητώντας την παράδοση  εντός τριημέρου. Ο Διοικητής εξακολουθούσε να αρνείται.

          Τι έγινε μετά, δεν ξέρουμε. Ήταν όμως ένα ασυνήθιστο περιστατικό, που «τάραξε τα νερά» της Ξάνθης. Οι εξισλαμισμοί αυτού του είδους δεν ήταν συνηθισμένα κοινωνικά γεγονότα.

*Η στρατιωτική σχολή της Αδριανούπολης

          Πολύ νωρίτερα όμως το 1854 σύμφωνα με τις προξενικές εκθέσεις μια άλλη περίεργη περίπτωση εξισλαμισμού με δημόσιο σκάνδαλο, είχε σημειωθεί στο χωριό Κλαβάνι της Αδριανούπολης.

Ο υποπρόξενος στην Αδριανούπολη Ιωσήφ Βαρότσης, με αναφορά του στις 2 Μαρτίου 1854, προς τον υπουργό Εξωτερικών Πάικο, κατήγγειλε τα ακόλουθα, ανομολόγητα:

          «Την 27 λήξαντος, Οθωμανός τις, εκ της κωμοπόλεως Κλαβάνι, του τμήματος Αδριανουπόλεως, απατήσας νέον Χριστιανόν δωδεκαετή, μετέφερε τούτον ενταύθα, απαιτών την εξωμοσίαν του παρά τω Μολλά. Οι γονείς του παιδός κατέφυγον εις την Γραικικήν Πολιτείαν επικαλούμενοι την σωτηρίαν του τέκνου των. Οι πρόκριτοι του Γένους και ο Άγιος Αδριανουπόλεως διεύθυνον τούτους προς εμέ. Χριστιανός, ηθέλησα και αύθις να δώσω νέον δείγμα λήθης των παρελθουσών θλίψεών μου. Έλλην, ενόμισα καθήκον μου να συνδράμω ομογενή μου. Έδραμον προς τον φίλον μου Πασάν, εξέθεσα το πράγμα, έπεισα τον νέον, μ’ όλην την ήδη δοθείσαν εξομολόγησίν του, Αλλάχ- ιλ αλλάχ, Μωχαμέτ ρεσούλ αλλάχ. Ο διαφθορεύς Οθωμανός εφυλακίσθη και ο νέος επέστρεψε εις Κλαβάνι, μετά των γονέων του, υπό της συνοδείας απεσταλμένου επίτηδες του Πασά, φέροντος αυστηράν διαταγήν προς τον Μουδίρην, ίνα εις το εξής επαγρυπνεί κατά τοιούτων σκανδάλων κλπ.».        

*Η Βάρνα

          Μια ανάλογη περίπτωση, η οποία προκάλεσε και επέμβαση των προξένων της Αγγλίας και της Γαλλίας και η οποία δείχνει, ότι ορισμένοι Οθωμανοί δεν είχαν ηθικούς φραγμούς, ανέφερε με ημερομηνία 9 Μαΐου 1856 στο υπουργείο Εξωτερικών ο Έλληνας υποπρόξενος στη Βάρνα Δ. Χαρίλαος[1].

          «Λαμβάνω την τιμήν να αναγγείλω προς την Υμ. Ε. ότι το εν Βαλτζηκίω συμβούλιον, παρέπεμψεν κατ’ αυτάς δεκατετραετούς ηλικίας Χριστιανόπαιδα Ζέλιον τ’ όνομα υιόν του εκ χωρίου Σοουτζούκι της αυτής επαρχίας Χριστιανού Αγγέλου καλουμένου συνοδευόμενον με μασπατάν του, προς την ενταύθα διοίκησιν δι’ ού επικαλείται αυτήν, του να διαταχθή η περιτομή αυτού, ως επιθυμούντος δήθεν να προσέλθει εις τον ισλαμισμόν.

          Ο Αρχιεπίσκοπος Βάρνης ειδοποιηθείς περί του πράγματος ητήσατο την εις αυτόν παράδοσιν του Χριστιανόπαιδος τούτου παραστήσας εις την διοίκησιν ότι ανηλίκου όντος, ούτε κρίσιν ούτε ιδίαν θέλησιν δύναται να έχη εις το να μεταβάλη θρήσκευμα. Αλλά μη εισακουσθείσης της αιτήσεώς του ηναγκάσθη να επικαλεσθεί την συνδρομήν των προξένων της Αγγλίας και της Γαλλίας, εξ ών ο τελευταίος αυθημερόν απήτησε παρά της διοικήσεως την απόλυσιν του και παραπομπήν του εν λόγω παιδός προς τον επίσκοπον των Ορθοδόξων με τας αυτάς εκείνου παρατηρήσεις. Το δε συμβούλιον όμως αποδοκιμάσαν και την αίτησιν του προξένου αντιπαρετήρησεν, ότι το θεωρεί ενήλικον καθ’ ό δυνάμενον να τεκνοποιήσει, διό και μέχρι τούδε μένει παρά τω διοικητή, μη περιτμηθέν, κατηχούμενον δε».

*Κρήνη στα Άβδηρα περί το 1900

          Στο ίδιο έγγραφο αναφέρεται επίσης η περίπτωση ενός παιδιού δεκατριών ετών. Ήταν γιος του Δημητρίου Νικολάου, ο οποίος εργαζόταν ως υπηρέτης στον χιλίαρχο της Βάρνας Ουσεϊν Αγά. Καταγόταν από τη Σόφια. Ο χιλίαρχος ήθελε να εξισλαμίσει το παιδί. Όταν έγιναν αντιληπτές οι προθέσεις του φυγάδευσαν το παιδί και το έκλεισαν στο σπίτι του Μητροπολίτη της Βάρνας. Ο χιλίαρχος άγνωστο πώς, πληροφορήθηκε το κρησφύγετο και κατόρθωσε να πάρει πίσω το παιδί ακριβώς κατά την διάρκεια του εορτασμού του Πάσχα «ώστε η εξόμωσίς του θεωρείται αναπόφευκτος» κλείνει την αναφορά του ο Χαρίλαος.

          Μια άλλη περίπτωση εξισλαμισμού ανηλίκου- και χωρίς να είναι οι μόνες αυτές- αναφέρεται σε έγγραφο του υποπρόξενου Πύργου Π. Βενιζέλου, ο οποίος στις 5 Μαρτίου 1865 κατήγγειλε ότι στο Στακτοχώριο, ένα ανήλικο και ορφανό παιδί 14 ετών, ελληνικής καταγωγής, έφυγε από τους συγγενείς του και προσέφυγε στις Οθωμανικές αρχές Πύργου «μετά τινος γέροντος Οθωμανού δια να ασπασθή την Μωαμεθανικήν θρησκείαν». Ο Βενιζέλος κινητοποίησε τον Ρώσο υποπρόξενο για να κάνουν κοινό διάβημα στο μουδίρη Χατζηχουσελίν Αγά. Εκείνος τους παρέπεμψε στον Καδή, τον οποίο όμως βρήκαν μεθυσμένο. Δεν γνωρίζουμε τη συνέχεια της υπόθεσης.

Οι εξισλαμισμοί όμως είχαν εξελιχθεί την εποχή εκείνη σε εθνικό σπορ των Τούρκων, με θύματα συνήθως ανήλικα παιδιά και γυναίκες.

*Αδριανούπολη. Η γέφυρα επί του ποταμού Τούντζα

          Εκτός από σκάνδαλα όμως, σημειώνονταν έστω και αραιά και ιδιαζόντως ειδεχθή εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου.

          Ένα τέτοιο έγκλημα που σημειώθηκε το 1857 ήταν ο πνιγμός του ιερωμένου Ιάκωβου, στον ποταμό Τούντζα, δέκα λεπτά έξω από την Αδριανούπολη.

          Το έγκλημα περιγράφει με αναφορά του[2] προς την Πρεσβεία της Κωνσταντινούπολης, στις 24 Μαίου 1857, ο Έλληνας υποπρόξενος της Αδριανούπολης Παναγιώτης Φοίβος.

          Συγκεκριμένα την προηγούμενη μέρα κατατάραξε την πόλη το άγγελμα του θανάτου από Τούρκους, του πρωτοσύγκελου της  Μονής της Υπεραγίας Θεοτόκου του Κύκκου της Κύπρου, Ιάκωβου «ιερέως πραοτάτου».

          Τον Ιάκωβο είχαν προσκαλέσει ορισμένοι νοικοκυραίοι στα χωράφια τους «κοινώς μπαχτσέδες» γράφει ο Φοίβος, που απείχαν δέκα λεπτά από την Αδριανούπολη, για να κάνει αγιασμό, ώστε να έχουν καλή παραγωγή κουκουλιών. Ο Ιάκωβος πήρε μαζί του κάποια άγια λείψανα, που είχε και ξεκίνησε για τα χωράφια. Στο δρόμο όμως τον συνέλαβαν ο δραγάτης της περιοχής ονόματι Τζιβελέκης, πρώην διαβόητος ληστής μαζί με ένα οπαδό του, και τον οδήγησαν στην όχθη του ποταμού Τούντζα. Εκεί τον βασάνισαν ανηλεώς και τελικά τον έπνιξαν στο ποτάμι. Στη συνέχεια αφαίρεσαν τα χρήματα, που όπως ελέγετο κουβαλούσε μαζί του και τα άγια λείψανα γιατί ήταν διακοσμημένα με πολύ χρυσάφι και ασήμι. Το πτώμα του το πέταξαν στο ποτάμι, απ’ όπου περισυνελέγη αργότερα. Η ιατρική αυτοψία από τους μώλωπες του πτώματος, επιβεβαίωσε τον άγριο βασανισμό του. Η πάνδημη κηδεία του έγινε την επομένη στο Μετόχι της Μονής.

*Η Φιλιππούπολη

          Ένα έγκλημα ερωτικού πάθους, που είχε και διπλωματικές προεκτάσεις, αναστάτωσε τη Φιλιππούπολη το 1864, σύμφωνα με αναφορά του υποπροξένου Γ.Δ. Κανακάρη[3], την 1^η Απριλίου, με αριθμ. πρωτ. 94.

          Ο Φορτουνάτος Πούππος, Ζακυνθινός στην καταγωγή, χοροδιδάσκαλος ετών 55, υπήκοος Ιονίων Νήσων, που ανήκαν ακόμα στην Αγγλία, και η Αγγελική Υακίνθου 26 ετών, από την Αθήνα, που είχε εγκατασταθεί στη Φιλιππούπολη ως δασκάλα, διατηρούσαν από το 1862 «σχέσεις αθεμίτους μεταξύ των». Στις αρχές του 1864 ο Φορτουνάτος Πούππος έστειλε την οικογένειά του στην Αδριανούπολη, προσέλαβε μια υπηρέτρια Οθωμανίδα 18-20 ετών με την οποία «επίσης διετήρει σχέσεις αθεμίτους, ως λέγουν». 

          Στα μέσα Μαρτίου είχε αρχίσει να διαδίδεται στην Φιλιππούπολη η φήμη ότι τρεις μήνες νωρίτερα, την υπηρέτριά του σκότωσε η Αγγελική Υακίνθου από ζηλοτυπία, εν γνώσει μάλιστα του Φορτουνάτου, ο οποίος όμως διέδιδε ότι είχε χάσει την υπηρέτριά του. Σε ορισμένους άλλους όμως ομολογούσε ότι την υπηρέτρια, την είχε σκοτώσει η Αγγελική. Ο ίδιος δεν πήγε στις Αρχές να καταγγείλει οτιδήποτε, εξακολουθώντας να έχει ερωτικές σχέσεις με τη δασκάλα.

          Στις 28 Μαρτίου 1864 παρουσιάσθηκε στο Διοικητή της πόλης η αδελφή της εξαφανισμένης υπηρέτριας, που είχε ακούσει τις κακές φήμες, οι οποίες κυκλοφορούσαν στην πόλη. Τα είπε όλα στο Διοικητή και ζήτησε να βρεθεί από τον Φορτουνάτο η αδελφή της.

          Η Οθωμανική διοίκηση πάραυτα ζήτησε επίσημα τη συνδρομή του Διερμηνέα που αντιπροσώπευε το αγγλικό υποπροξενείο της Αδριανούπολης, γιατί μέχρι τη στιγμή εκείνη δεν είχε αναγγελθεί η αναμενόμενη Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα για να συλλάβει τον Άγγλο υπήκοο Φορτουνάτο και τη συνδρομή του Κανακάρη για να συλλάβει την Αγγελική, που ήταν Ελληνίδα υπήκοος.

          Αυθημερόν άρχισε η ανάκριση ενώπιον του ίδιου του Διοικητή της πόλης Χασάν Πασά, παρουσία του Κανακάρη, του Διερμηνέα των Άγγλων και δύο μελών του Επαρχιακού Συμβουλίου.

          Οι δύο συλληφθέντες, αρνήθηκαν τα πάντα, για το έγκλημα.

          Την επομένη όμως προσήλθε αυθόρμητα στην ανάκριση μια φτωχή γυναίκα, η οποία κατέθεσε ότι το πτώμα της Οθωμανίδας υπηρέτριας ήταν θαμμένο στην οικία της πριν από ένα μήνα, όταν της εστάλη μέσα σε ένα κιβώτιο «δι’ άλλης γυναικός, παρά της εν λόγω Αγγελικής». Αμέσως έγινε επιτόπια έρευνα και αυτοψία από γιατρούς.

          Την άλλη μέρα δηλαδή 30 Μαρτίου, εμφανίσθηκαν στην ανάκριση θορυβωδώς με συνοδούς οι υποπρόξενοι της Αυστρίας, της Ρωσίας και της Γαλλίας, που απαιτούσαν να πάρουν ενεργό μέρος στην ανάκριση αν και κανένας κατηγορούμενος δεν ήταν υπήκοος των χωρών τους, άρα δεν ήταν προστατευόμενός τους. Απευθύνθηκαν μάλιστα με ιταμότητα προς τον ανακριτή λέγοντας ότι δεν τον αναγνωρίζουν, απαιτούσαν δημόσια ανάκριση και να αφεθεί ελεύθερος ο προφυλακισμένος Φορτουνάτος. Ο ανακριτής διέκοψε την ανάκριση και ενημέρωσε το Χασάν Πασά, ο οποίος επανήλθε στην αίθουσα και μίλησε έντονα στους υποπρόξενους. Ο ανακριτής προσβεβλημένος υπέβαλε την παραίτησή του και αποχώρησε.

          Το τέλος της υπόθεσης δεν το γνωρίζουμε, γιατί δεν διασώθηκαν τα έγγραφα που σχετίζονται με την εξέλιξή της.

          Από ένα άλλο έγγραφο όμως του Κανακάρη, σταλμένο στην Αθήνα λίγες μέρες αργότερα, γνωρίζουμε ότι οι τρεις υποπρόξενοι ήθελαν «όπως απαλλάξωσι της προφυλακίσεως τον κατηγορούμενον Φορτουνάτον Πούππον, Ιόνιον υπήκοον και ρίψωσιν άπασαν την κατηγορίαν εις την διδάκτριαν αυτήν και τούτο όπως λάβωσι νέα όπλα κατά του Ελληνισμού όν προτίθενται να παραστήσωσιν υπηρετούμενον υπό διδασκάλων και διδακτριών κακούργων».  

*Βάρνα. Πριγκιπικό παλάτι

          Άλλο ένα ειδεχθές έγκλημα, είχε καταταράξει την κοινωνία της Βάρνας το 1873. Ένας Βούλγαρος ονόματι Αποστόλ και ο συνεταίρος του ονόματι Δημήτριος που είχαν πανδοχείο, σκότωσαν ένα πελάτη τους για να του κλέψουν 35 ασημένια εικοσάρικα, που είχε μαζί του. Στη συνέχεια τεμάχισαν το πτώμα του και το πέταξαν σε ένα βόθρο.

          «΄Εστι δίκης οφθαλμός» όμως. Την σκηνή του φόνου είδε ο παραγιός του πανδοχείου που κοιμόταν στον επάνω όροφο. Μέσα στη νύχτα, άκουσε θόρυβο από την πάλη των ανδρών. Έσκυψε και από τις χαραμάδες του δαπέδου είδε το αποτρόπαιο έγκλημα. Σηκώθηκε και έφυγε αμέσως. Πήγε στο σπίτι του και ανέφερε κατατρομαγμένος στους δικούς του, τα όσα συνέβησαν.

          Η αστυνομία συνέλαβε τους δολοφόνους και μετά από ενάμιση χρόνο εκτελέσθηκε η ποινή που τους επέβαλε το δικαστήριο.

          Δημόσιος απαγχονισμός για τον Αποστόλ. Η αγχόνη στήθηκε τον Ιούνιο του 1874 ενώπιον μεγάλου πλήθους. Ο Δημήτριος δικάστηκε ισόβια. 

          Τον Απρίλιο του 1874 είχε προηγηθεί η άγρια δολοφονία από άγνωστους, του ηγούμενου του Μονυδρίου του Αγίου Τάφου στο Σκεπαστό της Αδριανούπολης (Μπουνάρ Χισάρ).

          Ένα άλλο μεγάλο έγκλημα σημειώθηκε  το 1875 στο Τοπράκ Μαχαλεσή του Μουσταφά Πασά. Ένας οικοδόμος σκότωσε τη μάνα του, τη γυναίκα του και το μόλις τριών μηνών παιδί του, έβαλε φωτιά στο σπίτι του και δραπέτευσε. Συνελήφθη μετά από δύο- τρεις μέρες και ομολόγησε τα εγκλήματά του. Όπως έγραψαν τότε οι εφημερίδες, είχε πάει στο σπίτι του και δεν βρήκε εκεί τη γυναίκα του. Τότε «συνέλαβε υπονοίας περί φαυλοβιότητος της συζύγου του» και έκανε όσα έκανε.

*Οθωμανόπαιδες στην στρατιωτική σχολή της Αδριανούπολης

          Τα σκάνδαλα όμως συνέβαιναν και μεταξύ των Τούρκων, στις τάξεις των οποίων η διαφθορά, ο ηδονισμός και η τρυφηλότητα του βίου είχαν πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Μόνο ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας και η ισλαμική μυστικοπάθεια, κατόρθωναν να συγκαλύπτουν πολλά από τα σκάνδαλα εκείνης της διεφθαρμένης εξουσίας, και της συγκεκριμένης κάστας που την εκπροσωπούσε.

          Ο υποπρόξενος Ιωσήφ Βαρότσης σε μια αναφορά του από την Αδριανούπολη με ημερομηνία 31 Δεκεμβρίου 1853[4] αποκαλύπτει με τα δικά του εύγλωττα αποσιωπητικά, πολύ περισσότερα, απ’ όσα με διπλωματική λιτότητα γράφει, για να ενημερώσει το υπουργείο των Εξωτερικών:

«Η Κεντρική Οθωμανική Σχολή Αδριανουπόλεως μετά την αποχώρησιν του εναρέτου Διευθυντού αυτής Σεΐτ Βέη, διαλύεται καθεκάστην. Η ασωτία εισήχθη εις τα δωμάτια της Σχολής…Αιδούμαι ν’ αναφέρω ότι Βέιδες και ανώτεροι υπάλληλοι διαφθείρουν τους μαθητάς της στρατιωτικής σχολής… Ο Μεχμέτ Πασσάς πληροφορηθείς έφερεν όλην την προσοχήν του εις την παύσιν του σκανδάλου και ει δυνατόν εις την αναμόρφωσιν της ηθικής του Σχολείου».

          Αυτή ήταν η ιθύνουσα τάξη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

          Και κοντά στη σοβαροφάνεια του καθεστώτος, αξίζει να προστεθεί και η γελοιότητα, αλλά και η δολιότητα αυτού ακριβώς του καθεστώτος, που το ενοχλούσε ακόμα και η… ανάγνωση του Καζαμία!

          Τον Απρίλιο του 1853[5] συνελήφθη στο Χάσκιοϊ και οδηγήθηκε στις φυλακές της Αδριανούπολης 18 ώρες δρόμος, ένας καλόγερος ονόματι Νεόφυτος, που κατηγορήθηκε «επί δημαγωγία». Τον κατηγορούσαν ότι διάβαζε τον Καζαμία σε ένα βουλγάρικο σπίτι!

          Ο υποπρόξενος Ιωσήφ Βαρότσης επισκέφθηκε αμέσως τον Πασά και απέσπασε την υπόσχεσή του για απελευθέρωση του καλόγερου, γιατί όντως αποδείχθηκε ότι δεν είχε διαπράξει κανένα φοβερό αδίκημα.

          Στις 18 Ιουνίου όμως με άλλη αναφορά του ο Βαρότσης εξέφραζε την απογοήτευσή του γιατί ο Πασάς του είπε ψέματα. Ο Νεόφυτος εκρατείτο ακόμα στη φυλακή και επιπλέον μια μέρα νωρίτερα είχε μαστιγωθεί για να ομολογήσει ανύπαρκτο αδίκημα!
   

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

---

[1] ΙΑΥΕ 1856 φάκ. 76, 1

[2] ΙΑΥΕ 1857 φάκ. 37,13

[3] ΙΑΥΕ 1864 φάκ. 37,13

[4] ΙΑΥΕ 1853 φάκ. 37,13

[5] ΙΑΥΕ 1853 φάκ. 37,13