Κυριακή 9 Αυγούστου 2020

Πολεμώντας με τον άγριο καιρό στον Εμφύλιο




*Το παράδειγμα των στρατιωτών

του 521 Τάγματος Πεζικού

κατά τα έτη 1947-48




Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




          Ένας εμφύλιος πάντα είναι μια κατάρα για κάθε έθνος που τον αντιμετωπίζει. Κάθε εμφύλιος όμως για κάθε έναν που κρατάει όπλο και θέλει να σκοτώσει τον απέναντί του, που μπορεί να είναι ακόμα και αδελφός του, είναι μια σκληρή προσωπική δοκιμασία. Η δοκιμασία αυτή μεταβάλλεται σε κόλαση, όταν ο κάθε μαχόμενος έχει να αντιμετωπίσει πλείστες όσες δυσμενείς συνθήκες, πέραν του διαρκούς φόβου του θανάτου.

          Μια από τις χειρότερες δοκιμασίες στον ελληνικό εμφύλιο των ετών 1946- 1949 και για τις δύο πλευρές των αντιμαχομένων, ήταν οι χειμώνες πάνω στο βουνά, όπου οι καιρικές συνθήκες ήταν δολοφονικές, όσο και οι σφαίρες των αντιπάλων. Θα δούμε τι συνέβαινε το χειμώνα του 1947 στην ευρύτερη περιοχή της γνωστής διάβασης της Κατάρας, που ακόμα και στις μέρες το χειμώνα κλείνει συχνά από τα χιόνια.

          Το 521 Τάγμα Πεζικού προς τα τέλη του Οκτωβρίου 1947 πήρε εντολή να μεταβεί στο Μαλακάσι Τρικάλων, με στόχο να καταλάβει το ύψωμα της περιοχής Άσπρα Λιθάρια. Το Μαλακάσι είναι ορεινό χωριό στην ανατολική πλευρά της νότιας Πίνδου σε δασοσκεπή περιοχή με υψόμετρο 850 μ.

          Τις πρώτες μέρες ο καιρός ήταν ομιχλώδης, αλλά από τις 29 Οκτωβρίου άρχισε να βρέχει, με αποτέλεσμα το Τάγμα να παραμένει καθηλωμένο. Στις 4 Νοεμβρίου έγινε μια επιθετική προσπάθεια προς τα Άσπρα Λιθάρια, αλλά οι καιρικές συνθήκες ανάγκασαν να ανασταλεί κάθε ενέργεια, λόγω της κακοκαιρίας.