*Το Διδυμότειχο περί το 1925
*Αναδρομή νοσταλγική
λίγο πριν από τη
δικτατορία
του Θεόδωρου Πάγκαλου
Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Η νοσταλγία για τα περασμένα, είναι ένα
βαθύ ανθρώπινο συναίσθημα. Σε όλους αρέσει να αναμοχλεύουν το παρελθόν και να
φέρνουν στην επιφάνεια ξεχασμένα γεγονότα, οικογενειακές ιστορίες, προσωπικά περιστατικά
και να θυμούνται προγόνους, συγγενείς, φίλους και γνωστούς.
Μια
τέτοια περίπτωση είναι και το σημερινό άρθρο, που αφορά περίπου το πρώτο
εξάμηνο του 1925 στη γενέθλια πόλη μου το
Διδυμότειχο, που έμπαινε πλέον στην πρώτη πενταετία του ελεύθερου βίου του,
μετά από σκλαβιά στους Τούρκους σχεδόν 600 χρόνια, ενώ περιστασιακά γνώρισε
βουλγαρική και γερμανική κατοχή.
Το
1925, η Ελλάδα προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί ύστερα από τη Μικρασιατική
Καταστροφή και το κλίμα διωγμού του Ελληνισμού από πανάρχαιες κοιτίδες.
Η χώρα μας, είχε από τις 7
Οκτωβρίου 1924 έως τις 26 Ιουνίου 1925, κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ανδρέα
Μιχαλακόπουλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 25 Μαρτίου 1924 είχε καταργηθεί
η βασιλεία από την κυβέρνηση Παπαναστασίου και είχε ανακηρυχθεί η Δημοκρατία.
Το
Διδυμότειχο, είχε δεχθεί πολλούς πρόσφυγες κυρίως από την Ανατολική Θράκη λόγω
γειτνίασης, και όχι μόνο, οι οποίοι προσπαθούσαν να στεγασθούν στα καινούργια
σπίτια, που επιχειρούσε να χτίσει το ελληνικό κράτος, να ενσωματωθούν κοινωνικά
στα δεδομένα της νέας πατρίδας τους, να προκόψουν επαγγελματικά και να στείλουν
τα παιδιά τους στα σχολεία.
Η
βυζαντινή καστροπολιτεία, είχε πάντα μια πολυπολιτισμική παράδοση, καθώς για
εκατοντάδες χρόνια στην πόλη, συνυπήρχαν το Ελληνικό, το Τουρκικό, το Εβραϊκό
και το Αρμενικό στοιχείο, που διατηρούσαν σχολεία και ευκτήριους οίκους.