Ένα εκατομμύριο επισκέπτες και συνεχίζουμε...

*Η εφαρμογή της καταμέτρησης επισκεπτών

                Σήμερα είναι ημέρα χαράς. Συμπληρώθηκαν πλέον του 1 εκατομμυρίου επισκέψεις σ’ αυτήν την ιστοσελίδα, που γεννήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2009.

                Θέλω με την ευκαιρία αυτή να ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου, όλους του επισκέπτες της σελίδας, που με την παρουσία τους εδώ, μου έδωσαν τη δύναμη να συνεχίσω μέχρι σήμερα, αλλά και να μην σταματήσω να αναρτώ θέματα νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τους φίλους που συνέβαλαν ο καθένας με τον τρόπο του και με ενθάρρυναν σ' αυτή την προσπάθεια και όσους προσέφεραν απλόχερα τη γνώση τους.

Ήδη υπάρχουν για ανάγνωση από τους φίλους/ες 1239 αναρτήσεις, στις οποίες έγιναν 7.962 σχόλια από τους επισκέπτες.

*Για να αξιοποιήσετε τη μηχανή αναζήτησης της ιστοσελίδας αυτής

Μια ελάχιστη υπόδειξη στους φίλους που θέλουν να διαβάσουν παλαιότερα θέματα και δεν τα βρίσκουν: Επάνω αριστερά στην εικόνα της σελίδας υπάρχει ένα μικρό λευκό οβάλ κενό με ένα μεγεθυντικό φακό. Εκεί αν γράψετε μια λέξη, όπως π.χ. Θράκη, Έβρος, Διδυμότειχο, Βενιζέλος, κατοχή, Θεσσαλονίκη, Ναζί, ή μια χρονολογία όπως 1821, 1940, 1878, 1920, 1912 κ.λπ. βρίσκετε διάφορα αντίστοιχα θέματα.

Σας ευχαριστώ και πάλι!

Καλή ανάγνωση!

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Όταν ο Γεώργιος Αβέρωφ απεποιήθη το παράσημο του Σωτήρος

*Ο Γεώργιος Αβέρωφ

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Γεώργιος Αβέρωφ, δεν υπήρξε απλά ένας μεγάλος εθνικός ευεργέτης, αλλά και ένας σεμνός πατριώτης, που δεν πρόσφερε τεράστια ποσά στην πατρίδα για λόγους υστεροφημίας, αλλά γιατί ήταν συνειδητοποιημένος πολίτης προσανατολισμένος σταθερά στην έννοια της πατριωτικής προσφοράς, χωρίς αντιπαροχές.  Και τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι με επιστολή του (πολιτικής σημασίας) προς το Βασιλέα Γεώργιο αρνήθηκε να παραλάβει το παράσημο του Σωτήρος!

                Η ιστορική επιστολή αποποίησης του αργυρού παρασήμου του Τάγματος του Σωτήρος, είναι η ακόλουθη, όπως δημοσιεύθηκε στον «Αιώνα» του Τιμολέοντα Φιλήμονα, στις 8 Αυγούστου 1874, με δηκτικά σχόλια:

ΔΕΗ, η πορεία την περίοδο 1975 – 2000- Άρθρο 2ο

ΑΠΟ ΤΗΝ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/960351/article/epikairothta/ellada/deh-h-poreia-thn-periodo-1975---2000

 *Οι λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ

Γράφει ο κ. ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ*

Η πρώτη 25ετία της ΔΕΗ (1950-1974) χαρακτηρίζεται από την ταχεία ανάπτυξή της: εντός 15 μόλις ετών επιτεύχθηκε ο πλήρης εξηλεκτρισμός της χώρας, με τη δημιουργία ενός νέου σύγχρονου ηλεκτρικού συστήματος και την αξιοποίηση εγχώριων ενεργειακών πόρων.

Κατά την επόμενη περίοδο, έως το 2000, κυριαρχεί η προσπάθεια κάλυψης της συνεχώς αυξανόμενης ζήτησης και η βέλτιστη διαχείριση του συστήματος. Ομως και μετά την αποκατάσταση των δημοκρατικών θεσμών, το 1974, δεν αποκαθίσταται η προβλεπόμενη στον ιδρυτικό νόμο της ΔΕΗ διοικητική και οικονομική αυτοτέλειά της.

Η ίδρυση και ανάπτυξη της ΔΕΗ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://www.kathimerini.gr/959053/gallery/epikairothta/ellada/h-idrysh-kai-anapty3h-ths-deh

*Ο ΑΗΣ Πτολεμαΐδας (φωτ. του 1960) εντάχθηκε στο Β΄ Δεκαετές Πρόγραμμα Ανάπτυξης 1956-66, αξιοποιώντας τα λιγνιτικά αποθέματα της περιοχής.

Γράφει ο κ. ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ*

          Με το παρόν άρθρο, όπως και το επόμενο που θα επακολουθήσει την προσεχή Κυριακή, επιχειρείται μια συνοπτική αναφορά στην πορεία και στη γενικότερη προσφορά της ΔΕΗ στη χώρα μας, από της ιδρύσεώς της το 1950, ως κρατικό μονοπώλιο, μέχρι τη μετατροπή της σε ανώνυμη εταιρεία το 1999. 
          Η πρώτη ηλεκτρική εγκατάσταση στην Ελλάδα τέθηκε σε λειτουργία το 1889. Αφορούσε τον ηλεκτροφωτισμό του κέντρου των Αθηνών και των Ανακτόρων. Εάν ληφθεί υπόψη ότι μόλις το 1882 πραγματοποιήθηκε η πρώτη διεθνώς δημόσια ηλεκτρική εγκατάσταση (ηλεκτροφωτισμός της Pearl Street, Ν. Υόρκη) και μετά 2-3 χρόνια ανάλογες εγκαταστάσεις σε ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις (Βερολίνο, Λονδίνο κ.α.), μπορεί να θεωρηθεί ότι η χώρα πρωτοπόρησε στον τομέα αυτό, κάτι που σχετίζεται με το εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα του Χαρ. Τρικούπη.

Ιωάννης Φιλήμων, ο κατάσκοπος στην πολιορκία της Τρίπολης

*Ο Ιωάννης Φιλήμων

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Ιωάννης Φιλήμων, υπήρξε μια πολυδιάστατη αγωνιστική προσωπικότητα, που πρωταγωνίστησε στην Επανάσταση του 1821 και αργότερα ανέπτυξε ιδιαιτέρως σημαντική δράση ως πολιτικός, δημοσιογράφος και ιστορικός. Γνωρίζουμε πολλά για τις πτυχές του βίου. Εκείνο όμως που είναι σχετικά άγνωστο, είναι το γεγονός, ότι εθελοντικά μπήκε στην Τρίπολη όταν άρχισε την πολιορκία της ο Κολοκοτρώνης και πραγματοποίησε κατασκοπευτική αποστολή.   

                Για την σημαντική του αυτή αποστολή ο ίδιος δεν μιλούσε και δεν έγραψε. Οι κατοπινοί βιογράφοι του για να αναφερθούν σ’ αυτό το γεγονός του βίου του, καταφεύγουν συνήθως στους επικήδειους που εκφώνησαν όταν πέθανε το 1874, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και ο Αθανάσιος Πετμεζάς.

                Ο Ιωάννης Φιλήμων γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1798 ή 1799 στη συνοικία της Ξηροκρήνης (Κουρουτσεσμέ). Ο πατέρας του καταγόταν από την Θράκη και το επάγγελμα του ήταν ζωγράφος (κατά τον Πρωτοψάλτη Εμμ.). Άλλος βιογράφος του κάνει λόγο και για κυπριακή καταγωγή (κατά τον Δημ. Καμπούρογλου). Φοίτησε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και απέκτησε πολλή καλή μόρφωση.

Το «αηδόνι» με το πρόωρο και βίαιο τέλος

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/958847/article/politismos/vivlio/to-ahdoni-me-to-prowro-kai-viaio-telos

*Αθήνα, Οκτώβριος 1922: Στιγμιότυπο από τη «Δίκη των Εξ» – όπως έμεινε στην Ιστορία από τον αριθμό των εκτελεσθέντων, αν και οι κατηγορούμενοι ήταν οκτώ. Στην πρώτη σειρά, τέταρτος από αριστερά ο Δημήτριος Γούναρης (φωτ. Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο).

Γράφει ο κ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΑΣ Γ. ΠΛΟΥΜΙΔΗΣ*

Κυκλοφόρησε προσφάτως από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία η πολιτική βιογραφία του Δημητρίου Γούναρη (1867-1922). Συγγραφέας είναι η Μαριάννα Χριστοπούλου, διδάκτωρ Ιστορίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Την επιστημονική επιμέλεια πραγματοποίησε ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου, και η επιμέλεια της έκδοσης και των κειμένων ανήκει στην Άννα Καραπάνου.

Η Μαριάννα Χριστοπούλου έρχεται να εμπλουτίσει τις γνώσεις μας για μια πολιτική προσωπικότητα non grata, που φέρει το στίγμα της Μικρασιατικής ήττας και Καταστροφής. Το έργο καλύπτει ιδιαιτέρως ένα μεγάλο κενό, που αφορά κυρίως στην πρώτη περίοδο της πολιτικής σταδιοδρομίας του Δ. Γούναρη, από την πρώτη εκλογή του στο Κοινοβούλιο το 1902 έως την «εκτόξευσή» του στην πρωθυπουργία το 1915.

«Η ιστορία της CIA» και το... φιάσκο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/958828/article/politismos/vivlio/h-istoria-ths-cia-kai-to-fiasko

*Μάρτιος, 2006. Ο πρόεδρος Μπους στο αρχηγείο της CIA με τον διοικητή της Πόρτερ Γκος πίσω του, ο οποίος διαδέχθηκε τον αμφιλεγόμενο Τζορτζ Τένετ. Φωτογραφία από το βιβλίο.

*Η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» προδημοσιεύει

αποκλειστικά αποσπάσματα ενός κεφαλαίου

που ενδιαφέρει τους Έλληνες αναγνώστες

Γράφει ο κ. ΗΛΙΑΣ ΜΑΓΚΛΙΝΗΣ

Όσοι δεν είναι ευάλωτοι στις θεωρίες συνωμοσίας (και έχουν διαβάσει ένα δυο σοβαρά βιβλία), έχουν αυτή την αίσθηση: ότι η περίφημη (ή διαβόητη) CIA δεν είναι ακριβώς ό,τι πιο επιτυχημένο υπάρχει σε κρατική μυστική υπηρεσία.

Το ογκώδες βιβλίο του Τιμ Γουάινερ «Η ιστορία της CIA», που θα κυκλοφορήσει στις 23 Απριλίου από τις εκδόσεις Γκοβόστη, έχει πολλά τέτοια παραδείγματα που μια στημένη δουλειά κατέληξε σε φιάσκο.

Όπως γράφει στον πρόλογο ο συγγραφέας, το βιβλίο «περιγράφει πώς η ισχυρότερη χώρα του δυτικού κόσμου δεν κατάφερε τελικά να δημιουργήσει μια αξιόλογη κατασκοπευτική υπηρεσία – μια αποτυχία που υπονομεύει ακόμη και σήμερα την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών».

Το βιβλίο βασίζεται στην ανάγνωση πάνω από πενήντα χιλιάδων εγγράφων, κυρίως από τα αρχεία της CIA, του Λευκού Οίκου και του State Department· σε περισσότερες από δύο χιλιάδες προφορικές μαρτυρίες Αμερικανών πρακτόρων, στρατιωτών και διπλωματών και σε περισσότερες από τριακόσιες συνεντεύξεις από το 1987 αξιωματικών και βετεράνων της CIA,

Η σημασία των αρχείων στην Ιστορία

ΑΠΟ ΤΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 
http://www.kathimerini.gr/958981/article/epikairothta/politikh/ar8ro-k-shmith-sthn-k-politiko-arxeio---ysterofhmia-h-deontologia

*Το Κτίριο των Γενικών Αρχείων του Κράτους

*Άρθρο του κ. Κωνσταντίνου Σημίτη στην «Κ»

Η κατανόηση των ιστορικών και πολιτικών εξελίξεων απαιτεί πληροφόρηση. Πληροφόρηση πληρέστερη από εκείνη που καταγράφεται στον Τύπο, στον δημόσιο λόγο, στις εύκολα προσιτές στον ερευνητή πηγές που είναι κοινό κτήμα. Ένα αρχείο μπορεί να διατηρήσει και να κάνει προσβάσιμα στοιχεία, τα όποια συμπληρώνουν την εικόνα του παρελθόντος, παρέχουν δυνατότητες καλύτερης κατανόησης και ερμηνείας. Βοηθά έτσι την κοινωνία να έχει πληρέστερη εικόνα των στοιχείων που καθόρισαν και καθορίζουν την εξέλιξή της.

Σημαντική συνεισφορά επ’ αυτού έχουν τα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Όπως συμβαίνει πολλές φορές στην Ελλάδα, ένας απαραίτητος θεσμός συναντά δυσκολίες στη λειτουργία του. Το απαραίτητο κτίριο με τις ειδικές προδιαγραφές που απαιτούνται για να εγκατασταθούν τα αρχεία, ολοκληρώθηκε μόλις το 2003 – έπειτα από εργασίες περίπου τριών ετών, που ξεκίνησαν με εντολή της κυβέρνησής μου. Το σχετικό ακίνητο είχε παραχωρηθεί, όμως, από το 1972 στο Δημόσιο και έμενε ανεκμετάλλευτο. Γι’ αυτό και τα Γενικά Αρχεία δεν ανταποκρίνονταν για πολλά χρόνια στα πρότυπα των αρχείων άλλων κρατών. Η μόνιμη πρακτική ήταν να αρνούνται την πρόσβαση στα αρχεία με τη δικαιολογία ότι ο νόμος δεν το επιτρέπει.

Μια πρόβλεψη του Γεωργίου Α΄ για τη νύφη του Σοφία

*Η Βασίλισσα Σοφία της Ελλάδος

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η βασίλισσα Σοφία της Ελλάδος, υπήρξε πρόσωπο ιστορικά αμφιλεγόμενο και παρά το εκτεταμένο φιλανθρωπικό της έργο, η ιστορία της επισκιάστηκε από την ανάμιξη της σε καίρια γεγονότα του Εθνικού Διχασμού.

Η Σοφία, ήταν η σύζυγος του βασιλέως  Κωνσταντίνου Α΄ της Ελλάδας. Γεννήθηκε το 1870 ως πριγκίπισσα του Οίκου Χοεντζόλερν στο Πότσδαμ της Πρωσίας. Στις 27 Οκτωβρίου με το νέο ημερολόγιο, του 1889, παντρεύτηκε τον τότε Πρίγκιπα Διάδοχο της Ελλάδας Κωνσταντίνο και απέκτησαν έξι παιδιά. To 1891 ασπάσθηκε την Ορθοδοξία.

Η βασίλισσα Σοφία ήταν αδελφή του Γερμανού αυτοκράτορα Γουλιέλμου Β΄ γεγονός που την κατέστησε εύκολο πολιτικό στόχο, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και του ελληνικού Εθνικού Διχασμού. Μοιραία, ακολούθησε τον σύζυγό της στην εξορία από το 1917 έως 1920 στην Ελβετία και μετά τη δεύτερη εκθρόνισή του, το 1922, στο Παλέρμο της Ιταλίας. Πέθανε από καρκίνο στη Φραγκφούρτη, στις 13 Ιανουαρίου 1932. Ετάφη στην Ιταλία και στις 17 Νοεμβρίου 1936 τα οστά της μεταφέρθηκαν και ενταφιάστηκαν στο βασιλικό κοιμητήριο στο Τατόι.

Ως προσωπικότητα με θεσμικό ρόλο, συγκέντρωσε τα πυρά, τόσο του ίδιου του Ελευθέριου Βενιζέλου, όσο και των παραγόντων του κόμματος των Φιλελευθέρων. Πυρά που κορυφώθηκαν κυρίως το 1917, όταν η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ήταν άκρως τεταμένη, ενώ ακολούθησε η εκθρόνιση του Κωνσταντίνου.

Δραπετεύοντας από τους Τούρκους το 1912

*Ο λοχίας Ιωάννης Κατσαμπής

*Η δραπέτευση του λοχία

Ιωάννη Κατσαμπή

από το Μοναστήριο

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Μια δραπέτευση ενός τραυματισμένου λοχία, κατά την διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, ήταν μια ηρωική πράξη, αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι ο συγκεκριμένος είχε τραυματισθεί σοβαρά στην κνήμη και χρειάστηκε ως δραπέτης να ταξιδέψει από το Μοναστήριο στη Θεσσαλονίκη, μέσα στον παγωμένο Δεκέμβριο, διασχίζοντας και εχθρικές περιοχές.

Πρόκειται  για τον Ιωάννη Κατσαμπή, λοχία του Ιππικού.

        Υπηρετούσε στην Ανεξάρτητη Μεραρχία Ιππικού. Πήρε διαταγή να μεταβιβάσει στον αρχηγό της V Μεραρχίας υπηρεσιακό σημείωμα.

Κοντά στη Μπάνιτσα της Φλώρινας βρέθηκε αντιμέτωπος με τουρκική φάλαγγα και πυροβολήθηκε ανεπιτυχώς. Όταν τελικά μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας αποφασίσθηκε ο Ελληνικός Στρατός να στραφεί προς τη Θεσσαλονίκη για να προλάβει τους Βουλγάρους, η V Μεραρχία είχε οριστεί ως αριστερή πλαγιοφυλακή της ελληνικής στρατιάς. Έτσι διέβη στις 12 Οκτωβρίου 1912 τον Αλιάκμονα, από το πέρασμα της Ζάμπουρδας και προχώρησε μέχρι την Αιανή, προωθούμενη στην Κοζάνη. Η ταξιαρχία Ιππικού έκανε συνεχείς αναγνωρίσεις προς την Άρνισα και το Αμύνταιο, μέχρι την κοιλάδα της Φλώρινας. Η V Μεραρχία συνέχισε να προελαύνει μέσω του χωριού Κοίλα προς την Πτολεμαΐδα.

Ο Κατσαμπής γλίτωσε από τους Τούρκους, αλλά σκοτώθηκε το άλογό του. Αναγκάσθηκε μάλιστα να προσποιηθεί το νεκρό για να μην το αντιληφθούν οι Τούρκοι.

Ευρωπαϊκό ράπισμα στη χούντα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/956869/gallery/epikairothta/ellada/eyrwpaiko-rapisma-sth-xoynta

*30 Ιανουαρίου 1969. Η Συμβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης με ψήφους 92 έναντι 11 και 20 αποχές καταδικάζει τη χούντα και εισηγείται στην Επιτροπή των υπουργών 

την εκδίωξη της Ελλάδας από το Συμβούλιο.

Της κ. ΕΦΗΣ ΠΕΝΤΑΛΙΟΥ*

Το Συμβούλιο της Ευρώπης ιδρύθηκε στις 5 Μαΐου 1949, με στόχο να προωθήσει την ευρωπαϊκή ενότητα και να ενισχύσει τη φιλελεύθερη δημοκρατική τάξη στη Δυτική Ευρώπη. Στα όργανά του περιλαμβάνονταν η Επιτροπή Υπουργών (αποτελούμενη από τους υπουργούς Εξωτερικών των κρατών-μελών) και η συμβουλευτική Κοινοβουλευτική Συνέλευση.

Στις 4 Νοεμβρίου 1950, τα μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης υιοθέτησαν την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), που τέθηκε σε ισχύ στις 3 Σεπτεμβρίου 1953. Ο στόχος της ήταν διττός: να διασφαλίσει ότι τα ναζιστικά εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας δεν θα επαναλαμβάνονταν και να κατοχυρώσει τη δυτική ιδέα της προστασίας των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στην πράξη, οι Δυτικοευρωπαίοι ηγέτες βρήκαν στις σοβιετικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων την ευκαιρία να τονίσουν ότι αυτά ήταν έννοιες συνδεδεμένες με τη Δύση.

Αντίθετα με την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, από τον ΟΗΕ (1948), η ΕΣΔΑ ήταν μια δεσμευτική διεθνής συνθήκη που συνοδευόταν από έναν μηχανισμό εφαρμογής. Το 1954 συγκροτήθηκε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και το 1959 δημιουργήθηκε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, επιφορτισμένο με την αποστολή να διασφαλίσει την τήρηση των υποχρεώσεων που είχαν αναλάβει τα κράτη-μέλη μέσω της ΕΣΔΑ.

Πώς το ΚΚΕ έγινε κόμμα εξουσίας...

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=945488

*Κρατώντας πλακάτ του ΕΑΜ Βύρωνα πολίτες πανηγυρίζουν την απελευθέρωση 
από τη γερμανική κατοχή

                 

*Η πολιτική ηγεμονία, οι συγκρούσεις,

τα πρόσωπα, οι σκοτεινές πλευρές,

μέσα από αρχεία και 

ανέκδοτες προσωπικές μαρτυρίες

Γράφει ο Λάμπρος Σταυρόπουλος

Παρά τη χρονική απόσταση που μας χωρίζει από την ταραχώδη δεκαετία του '40, οκτώ δεκαετίες μετά η αριστερή ιστοριογραφία εμπλουτίζεται διαρκώς, ενώ το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού για τα θέματα αυτά παραμένει αξιοσημείωτο.

Η κρίση, η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, η «πρώτη φορά Αριστερά» στη διακυβέρνηση του τόπου, τα διχαστικά διλήμματα της εποχής και τα ιστορικά «απωθημένα» που ήρθαν στην επιφάνεια διαμορφώνουν το πλαίσιο-έναυσμα επαναπροσέγγισης των τραυματικών περιόδων εκείνης της δεκαετίας, αλλά και προηγούμενων με έμφαση στον Μεσοπόλεμο. Είναι ενδεικτικό ότι μεταξύ των ευπώλητων βιβλίων- σε ορισμένες περιπτώσεις περισσότερο και από λογοτεχνικά best seller της εποχής- βρίσκονται βιβλία για τον Εθνικό Διχασμό, ενώ υπάρχει ένα ευρύτερο αναγνωστικό ενδιαφέρον για τα εμφύλια πάθη και τα συγκρουσιακά θέματα που δεν απασχολούν μόνο τους ιστορικούς, αλλά και ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο προσπαθεί μηχανιστικά να βρει συμπτώσεις και να κάνει παραλληλισμούς επιχειρώντας να δώσει απαντήσεις στο σήμερα, αντλώντας διδάγματα και εμπειρίες από το παρελθόν. Σε κάθε περίπτωση, η τάση που υπάρχει ευνοεί τον εμπλουτισμό της ιστορικής έρευνας, την αποσαφήνιση «γκρίζων ζωνών» της ιστορίας, την επανατοποθέτηση των ιστορικών επί ζητημάτων που δεν έχουν εξαντληθεί, κυρίως όμως την περαιτέρω διεύρυνση του πεδίου μελέτης των ζητημάτων που καθόρισαν την πορεία της σύγχρονης Ελλάδας.