*Σήμερα. Φθινόπωρο και μοναξιά στην Αγία Τριάδα, εκκλησιά του
1749, και το χοροστάσι της, του
γενέθλιου τόπου, όπως φαίνεται από τον πάνω αιωνόβιο πλάτανο.
Γράφει ο Νίκος Δ. Παπαδιονυσίου
Η «Ανασυγκρότηση»: Με χρήματα από το Σχέδιο Μάρσαλ, απ΄ όσα δεν
φαγώθηκαν από τους πάντοτε παρόντες επιτήδειους και μάλιστα σε δύσκολα χρόνια
με ανύπαρκτο έλεγχο, άρχισε η προσπάθεια να κρατηθούν οι πληθυσμοί στα χωριά με
βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης. Ο ανταγωνισμός με το «Σιδηρούν Παραπέτασμα»
ήταν άλλωστε παρών. Οι Αμερικανοί έχοντας μυαλό, είχαν την συγκράτηση των
πληθυσμών στα χωριά τους με καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στα πλάνα τους και
πολύ σωστά.
Για τον γενέθλιο τόπο η κατασκευή
συνδετήριου δρόμου με τη δημοσιά Λαμίας- Καρπενησίου κι’ οι ενισχύσεις για επισκευή των
σπιτιών ήσαν οι πρώτες υλοποιήσεις του σχεδίου. Ακολούθησε με τα χρόνια ο
ηλεκτροφωτισμός, το τηλέφωνο, η ύδρευση των σπιτιών. Αυτά θυμάται.
Ήταν όμως πλέον αργά!
Τα χωριά των γενέθλιων τόπων
ερήμωναν. Η λέξη αστυφιλία ακουγόταν και διαβαζόταν διαρκώς. Όσοι βρήκαν κάποια
δουλίτσα στις πόλεις με την αναγκαστική εγκατάστασή τους σ’ αυτές με τον
Εμφύλιο, την κράτησαν. Άλλοι έψαχναν. Ταυτόχρονα ο συγχωριανός υπουργός επί
Παπάγου Βαγγέλης Καλαντζής διόριζε χωροφύλακες, αστυφύλακες, πυροσβέστες,
υπαλλήλους. Τα δολάρια του Σχεδίου Μάρσαλ, τα απολάμβαναν λίγοι. Οι
χαρακτηρισμένοι πολίτες, δεν έβρισκαν δουλειά με τίποτε! Ο μόνος δρόμος που
απέμενε, ήταν ο δρόμος της ξενιτιάς που τον ακολούθησαν πολλοί. Μια Ελλάδα
σκορπίστηκε στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στην Αμερική και την Αυστραλία. Τάιζε με
εμβάσματα για πολλά χρόνια, όσους έμειναν.