Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΕΑ 1950- 1955

*Εικόνα από την τελετή αναχώρησης του Εκστρατευτικού Σώματος Ελλάδας στην Κορέα

Γράφει ο Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

Η αιφνιδιαστική εισβολή των Βορειοκορεατικών δυνάμεων στο έδαφος της Δημοκρατίας της Νότιας Κορέας στις 25 Ιουνίου 1950 προκάλεσε την επέμβαση των δυνάμεων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών(ΟΗΕ).  Η Ελλάδα, ως κράτος-μέλος του ΟΗΕ, ανταποκρινόμενη στην έκκληση του διεθνούς οργανισμού, συγκρότησε και απέστειλε στην Κορέα το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδας(ΕΚΣΕ), το Νοέμβριο του 1950. Το ΕΚΣΕ αποτέλεσε την πρώτη Ελληνική συμμαχική αποστολή στο πλαίσιο του ΟΗΕ και περιλάμβανε δυνάμεις του Στρατού Ξηράς και της Πολεμικής Αεροπορίας. Ειδικότερα ένα Τάγμα ειδικής σύνθεσης, δύναμης 1.000 ανδρών, και το 13ο Σμήνος, δύναμης 67 ανδρών και 7 μεταφορικών αεροσκαφών C-47 Dakota.

                Από το Δεκέμβριο του 1950 το Τάγμα ΕΚΣΕ, υπό τη διοίκηση του 7ου Συντάγματος Ιππικού της 1ης Αμερικανικής Μεραρχίας Ιππικού, διεξήγαγε σημαντικές αμυντικές και επιθετικές επιχειρήσεις στο πλαίσιο των ευρύτερων συμμαχικών σχεδίων.  Οι πολεμικές συγκρούσεις, στις οποίες συμμετείχε, υπήρξαν ιδιαίτερα σκληρές και αιματηρές, διεξήχθησαν κάτω από ιδιόμορφες εδαφικές και κλιματολογικές συνθήκες, και απέναντι σε πολυπληθέστερο εχθρό, με παροιμιώδη πειθαρχία και μαχητικότητα. Η εξαιρετική επιχειρησιακή ετοιμότητα των Ελληνικών δυνάμεων είχε ως αποτέλεσμα τις συνεχείς πολεμικές επιτυχίες, που προκάλεσαν το θαυμασμό των υπολοίπων συμμάχων.

*Ο πρωθυπουργός Σοφοκλής Βενιζέλος χαιρετά τον αρχηγό του ΕΚΣΕ 

συνταγματάρχη Δασκαλόπουλο, κατά την τελετή αναχώρησης για την Κορέα

         Μεταξύ των κυριότερων μαχών του Τάγματος ΕΚΣΕ ήταν η κατάληψη των Υψωμάτων:

         1. 406 και 381 τον Ιανουάριο του 1951, κοντά στην πόλη Ικτσόν.

         2. 321 και 325 το Μάρτιο του 1951, για τις οποίες απέσπασε τα εγκωμιαστικά σχόλια του διεθνούς τύπου.

         3. Σκοτς τον Οκτώβριο του 1951, που αποτέλεσε την πιο αιματηρή επιχείρηση του ΕΚΣΕ.

*'Ελληνες στο ύψωμα 167

         4. 167 και Μεγάλο Νόρυ τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1952 στην περιοχή του ποταμού Ιμτζίν.

         5. Χάρυ(440) τον Ιούνιο του 1953, που προκάλεσε την απονομή ευαρέσκειας του Προέδρου των ΗΠΑ Dwight Eisenhower.

 Εξίσου αποφασιστικής σημασίας ήταν η συμβολή του 13ου Σμήνους, το οποίο εκτέλεσε σημαντικό αριθμό ποικίλων αποστολών, όπως μεταφοράς προσωπικού, υλικού και εφοδίων σε προκεχωρημένα σημεία του μετώπου, ανεφοδιασμού συμμαχικών βάσεων κ.ά. και απέσπασε πλήθος ηθικών διακρίσεων. Παράλληλα το ΕΚΣΕ επέδειξε αξιόλογο φιλανθρωπικό και πολιτιστικό έργο στην Κορέα, που περιλάμβανε μεταξύ των άλλων την ανέγερση του ναού του Αγίου Νικολάου στο κέντρο της Σεούλ και την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε Κορεάτες, ενήλικες και μικρά παιδιά, θύματα των πολεμικών συγκρούσεων.

Από τον προσφάτως εκδοθέντα τόμο «Μνήμες Πολέμου 1897- 1974, οι αγώνες του Ελληνικού Έθνους μέσα από προσωπικές μαρτυρίες»  της Διεύθυνσης Ιστορίας του Γενικού Επιτελείου Στρατού για τον πόλεμο της Κορέας αντλούμε:

*Έλληνες θαμμένοι στο συμμαχικό νεκροταφείο της Πουσάν

         1.  Κορέα, 3 Δεκεμβρίου 1950.

          « Ήταν μεσημέρι της 3ης Δεκεμβρίου 1950, όταν τα πρώτα Ελληνικά φτερά προσγειώθηκαν στο έδαφος της Κορέας. Η σκέψις ότι είμαστε οι πρώτοι που φέραμε τα Ελληνικά χρώματα σ΄ αυτά τα μακρυνά μέρη και που πρώτοι πατούσαμε το πόδι μας στη χώρα αυτή, μας γέμιζαν υπερηφάνεια και συγκίνησι, και η συγκίνησίς μας έφθασε στο κατακόρυφο όταν στο βραδυνό briefing τα λόγια του Αξιωματικού Επιχειρήσεων μάς προσγείωσαν στην σκληρή πραγματικότητα. Μέσα σε μια σκοτεινή σκηνή και γύρω από μια λάμπα καταιγίδος, ενώ λίγα χιλιόμετρα βορειότερα η ανατριχιαστική υπόκρουσις των εκρήξεων του Πυροβολικού δονούσε την παγωμένη ατμόσφαιρα, το briefing για τις αποστολές της επομένης άρχισε..».

           «Κορέα:  Από την εποποιία του Σμήνους της ΕΒΑ στην Κορεατική εκστρατεία 1950- 1955» του τότε Ανθυποσμηναγού Ακριβού Τσολάκη.

            2. Ύψωμα 229, περιοχή της Σεβόν, Δεκέμβριος 1950.

            «Για μια στιγμή που τους καθηλώσαμε πετάχθηκε όρθιος ο Λοχίας Γκιόλιας Κωνσταντίνος από τα Τοπόλιανα Ευρυτανίας και με το τόμσον ανά χείρας φώναξε στην Ομάδα του: Απάνω τους παιδιά και τους φάγαμε! Τότε ένας Κινέζος τον γάζωσε με ένα ρώσικο αυτόματο και τον πέτυχε στο χέρι. Ο Γκιόλιας όμως εξακολουθούσε να πολεμάει με τόνα χέρι και να φωνάζη:

            -Μη δειλιάζετε παιδιά. Το Ελληνικό αίμα που χύνεται δω για την Ελευθερία του κόσμου θα νικήση!

            Όλοι τότε σαν μεθυσμένοι, χυμήξαμε απάνω τους και τους βγάλαμε με την ξιφολόγχη από τα χαρακώματα. Έτσι σε λίγο η Ελληνική σημαία κυμάτιζε στο ύψωμα 229, δείχνοντας τον ηρωϊσμό και το μεγαλείον του Ελληνικού Στρατού. Από τους εχθρούς σκοτώθηκαν πολλοί. Από μας μονάχα ο Λοχίας Γκιόλιας τραυματίσθηκε και μεταφέρθηκε για θεραπεία στην Ιαπωνία. Από την πρώτη μας αυτή μάχη δείξαμε σε όλους εκεί τι θα πη Έλληνας».

             «Τα ηρωϊκά κατορθώματα του Ελληνικού Στρατού στην Κορέα» του Χαράλαμπου Γκιόλια.

*Εικόνα από μάχες στην Κορέα

             3. Ύψωμα 381, 30 Ιανουαρίου 1951.

             «Αμέσως πέσαμε μέσα στα χαρακώματα και αρχίσαμε το ντουφεκίδι. Πολυβόλα δεν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε, γιατί ήμαστε πολύ κοντά. Παλεύαμε με τις χειροβομβίδες, τ΄ αυτόματα και τα πιστόλια. Ήρθαμε στα χέρια με τους Κινέζους, που ανέβαιναν μπουλούκια- μπουλούκια προς το ύψωμα. Κατά τις 5 η ώρα το πρωί ο Λοχαγός Παν. Μπίσιας τραυματισμένος μ΄ εφτά σοβαρά τραύματα κατώρθωσε να επικοινωνήση με τον ασύρματο με τους δικούς μας κι΄ έτσι άρχισαν να κάνουν φραγμό με το Πυροβολικό και να χτυπούν τα προκεχωρημένα τμήματα του εχθρού. Τότε οι Κινέζοι αναγκάσθηκαν να υποχωρήσουν με τρομακτικές απώλειες.

*Ο αρχηγός του ΕΚΣΕ συνταγματάρχης Δασκαλόπουλος

     Έπειτα από την οπισθοχώρηση των Κινέζων ανέβηκαν απάνω στο λόφο 381, που τόσο Ελληνικό αίμα τον πότισε, μαζί με άλλους Ανώτατους Αξιωματικούς, οι Στρατηγοί Μακ  Άρθρουρ, Ρίτζγουέι και Βαν Φλητ, μαζί με τους δικούς μας αρχηγούς, τον Συνταγματάρχη Ιωάννη Δασκαλόπουλο και Αντισυνταγματάρχη Διονύσιο Αρμπούζη. Ανέβηκαν για να θαυμάσουν το απαράμιλλο κατόρθωμα του τμήματός μας  να συντρίψη τόσο μεγάλη δύναμη εχθρού. Μας χαιρέτησαν όλους δια χειραψίας συγκινημένοι και κατενθουσιασμένοι από το ηρωϊκό κατόρθωμά μας. Αλλά η μάχη αυτή στοίχισε και σε μας αρκετά θύματα. Περίπου δέκα άτομα. Όσο για τους Κινέζους σκοτώθηκαν περισσότεροι από πεντακόσιοι...».

     «Τα ηρωϊκά κατορθώματα του Ελληνικού Στρατού στην Κορέα», του Χαράλαμπου Γκιόλια.

             4. Ύψωμα 417, άνοιξη 1951.

             «Πολύς αγώνας γίνονταν για το ύψωμα 417 και μ΄ όλο που 3.000 πυροβόλα το σφυροκοπούσαν και τα αεροπλάνα το χτυπούσαν συνέχεια, δεν μπορούσαν να το εκπορθήσουν. Τότε δόθηκε διαταγή να λάβη μέρος και να επιτεθή το Ελληνικό Τάγμα. Και πραγματικά έτσι έγινε. Έπειτα από συνεχείς κινήσεις και χρήση πυρών και με την ξιφολόγχη, ο 3ος Λόχος και μια Διμοιρία του 2ου κατόρθωσαν να καταλάβουν το ύψωμα 417, αυτό που τόσους αγώνες έκαναν οι άλλοι, χωρίς να μπορέσουν να το πάρουν. Οι Έλληνες το κατέλαβαν σε μια ώρα».

             «Τα ηρωϊκά κατορθώματα του Ελληνικού Στρατού στην Κορέα» του Χαράλαμπου Γκιόλια.

             5. Πειραιάς, 8 Ιουλίου 1951.

             «Στον Πειραιά φθάσαμε στις 7 Ιουλίου 1951 ώρα 08.00 το πρωί. Εδώ μας περίμεναν όλος ο λαός μ΄ επικεφαλής την στρατιωτική ηγεσία και εκπροσώπους της Κυβερνήσεως. Πολλοί άλλοι επίσημοι, καθώς και πλήθος κόσμου ήλθε να χειροκροτήση τους αθάνατους ήρωες της Κορέας. Όλοι μας είμαστε συγκινημένοι για την επιστροφή στην ωραία πατρίδα μας. Μας υποδέχθησαν όπως ξέρουν να υποδέχονται ήρωες με εμβατήρια, μουσικές και ζητωκραυγές, με αναπτερωμένο το φρόνημα και υπερηφάνεια. Μας χάρισαν δώρα, μας χαιρέτησαν, μας έδωσαν την ικανοποίηση της υψίστης τιμής. Και μεις είμαστε όλοι μας υπερήφανοι, γιατί δοξάσαμε το Ελληνικό όνομα στα πέρατα της οικουμένης και αποδείξαμε ότι είμαστε άξιοι συνεχισταί των ηρώων του 21. Την άλλη μέρα στον Άγνωστο Στρατιώτη, σε μια επίσημη τελετή, όπου παρελάσαμε, μας παρασημοφόρησαν με τα παράσημα που εδικαιούτο ο καθένας. Μας έδωσαν από 20 ημέρες άδεια και μας τοποθέτησαν στις μονάδες, που εμείς οι ίδιοι θέλαμε. Έτσι με τον τρόπο αυτό μας τιμούσε η Ηγεσία του στρατεύματος για τον ηρωϊσμό μας».

             «Τα ηρωϊκά κατορθώματα του Ελληνικού Στρατού στην Κορέα» του Χαράλαμπου Γκιόλια.

*Το ΕΚΣΕ στην περιοχή Κυάμ- Νι κατά την επιθεώρηση 

από τον διοικητή της Αμερικανικής Στρατιάς, στις 25 Μαρτίου 1951

             6. Σεούλ Ιούλιος 1951.

             «Τώρα είναι η στιγμή των νεκρών. Ψάλλεται η δέησις υπέρ των ψυχών εκείνων που φτερουγίζουν ανάμεσά μας, εδώ στη μοιραία Κορέα. Βουρκώνουν τα μάτια, οι χτύποι της καρδιάς σταματούν, ο λαιμός κομπιάζει.                                       

             -Αιωνία αυτών η μνήμη, ψάλλει συγκινημένος ο ιερεύς. Κι ένα βογγητό από χίλια ατρόμητα στήθη επαναλαμβάνει τα λόγια του. Δύο Αξιωματικοί παίρνουν θέσι δίπλα από τον γέροντα.              -Προσοχή! διατάσσει ο Διοικητής. Χίλια κορμιά τεντωμένα, χίλια όπλα προτείνονται, χίλια ζευγάρια μάτια σπιθοβολούν, κυττάζουν ατενώς το άπειρο. Ο ένας Αξιωματικός διαβάζει τον κατάλογο. Κι ο άλλος δίπλα του απαντά:                              

             -Απών! Έπεσεν υπέρ Πατρίδος. Η φωνή του όμως δεν ακούγεται, είναι πνιγμένη. Δεν μιλά. Τα χείλη του αρνούνται να υπακούσουν, να συμμορφωθούν με τον κανονισμό. Τα μάτια όλων στρέφονται περίεργα και τον ρωτούν με την άλαλη φωνή τους. Τότε, ενώ το σελάγισμα των οβίδων αυλακώνει τον ουρανό της Σεούλ, η φωνή του Αξιωματικού ακούγεται δυνατή, στεντόρεια, όμοια με παράγγελμα μάχης, με προσταγή επιθέσεως:                                                                                                         -Απών! Έπεσεν ηρωϊκώς μαχόμενος υπέρ Πατρίδος εις το ύψωμα της Ιζοντζού. Τα κανόνια εξακολουθούν να βάλλουν, η ανάγνωσις συνεχίζεται κ΄ η Εκκλησία μνημονεύει αργά, επίσημα τα ονόματα των παιδιών της Ελλάδος που έπεσαν για την ελευθερία του Κόσμου και που τώρα βρίσκονται κοντά στο Θεό».

             «Έλληνες στην Κορέα» του Γεωργίου Καράγιωργα, πολεμικού ανταποκριτού της εφημερίδας  Έθνος.

*Ο διοικητής της 1ης Αμερικανικής Μεραρχίας Ιππικού, 

παρασημοφορεί στην Κορέα Έλληνες μαχητές

             7. Χαγκαρού 1951.

             «Κ' ύστερα, μπαμ, κόλλησε κάτω, έμεινε ακίνητο, σα νάταν ελικόπτερο. Τρέξαμε όλοι στο Ντακότα. Οι αεροπόροι που βγήκαν φορούσαν περίεργες στολές.

      -Τι είναι; αναρωτιόμαστε... Δε φαίνονται ούτε Γάλλοι, ούτε Άγγλοι.

       -Έλληνες, μας απάντησαν ξερά. Φορτώστε γρήγορα τους τραυματίες, γιατί έχουμε να κάνουμε πολλά δρομολόγια.

       Γύρω στο σκάφος πέφταν όλμοι. Φορτώσαμε τους τραυματίες, είκοσι περισσότερους απ΄ ότι έπρεπε. Μερικοί πεζοναύτες δάκρυσαν. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Αυτοί, χωρίς να δείξουν συγκίνηση, έβαλαν μπρος και απογειώθηκαν ανάμεσα απ΄ τα βλήματα, πούσκαγαν στον καρρόδρομο, που τον μεταχειρίστηκαν γι΄αεροδρόμιο».

                «Οι Έλληνες στην Κορέα» του Γεωργίου Καράγιωργα.

                8. Ύψωμα 381, 1951.

        «Το ύψωμα 381 ήτο ζωτικής σημασίας θέσις δια την ασφάλειαν του Συντάγματος. Η κατάληψίς του από τους Κινέζους θα εστοίχιζε την αποκοπήν του πρώτου τάγματος. Μόλις 4 τετραγωνικαί υάρδες απετέλουν την έκτασιν του υψομέτρου 381. Η έκτασις αυτή εκαλύφθη από τα πτώματα 15 Κινέζων, οι οποίοι έφθασαν εις το σημείον αυτό μόνον για να πεθάνουν κάτω από τα πλήγματα της ξιφολόγχης και του υποκοπάνου του αφθάστου εις σθένος Έλληνος πολεμιστού. Αυτοί οι Έλληνες που τους εξαντλήθησαν τα πυρομαχικά, κατόρθωσαν με γυμνά χέρια να κρατήσουν το ύψωμα. Ο Αντισυνταγματάρχης Αρμπούζης υπελόγισε τους Κινέζους νεκρούς εις 800. Αίμα άφθονον εκάλυψε την βουνοπλαγιά, καθαρά ένδειξις της τεραστίας καταστροφής και των μεγάλων απωλειών του εχθρο.

                Από το πολεμικό ημερολόγιο του Συνταγματάρχη Νταν Γκίλμορ, υπό τον οποίο υπάγονταν το ΕΚΣΕ.

                9. Περιοχή της Ιντσόν, 1951.

                «Σ΄ ένα φτωχόσπιτο της Ιντσόν οι δικοί μας, όπως περνούσαν ακροβολισμένοι, άκουσαν σιγανό, μουρμουριστό κλάψιμο παιδιού. Στάθηκαν οι πολεμιστές μας κ΄ έστειλαν τον αρχινοσοκόμο να δη τι συμβαίνει. Κείνος τους φώναξε να μπουν να δουν το θέαμα που τούσφιξε την καρδιά. Στο ένα από τα δύο δωμάτια κρεμόταν ένας Κορεάτης. Επειδή το γκρεμισμένο ξυλόσπιτο ήταν χαμηλοτάβανο, ο Κορεάτης είχε κρεμαστή γονατιστός. Και στα πόδια του είχαν αρπαχτή δύο κοριτσάκια, το ένα πέντε και το άλλο τριών χρόνων κ΄έκλαιγαν. Τάχασαν οι στρατιώτες μας απ΄ το απίστευτο θέαμα. Προχώρησαν στο συνεχόμενο δωμάτιο. Μια νέα γυναίκα ήταν πεσμένη ανάσκελα, νεκρή, με γουρλωμένα μάτια. Κ΄ έξω στην αυλή, μια άλλη, μια γερόντισσα, είχε παραδώσει την ψυχή της στον Αιώνιο, μπρούμυτα με τα χέρια ανοιχτά, σε στάσιν ικεσίας. Ανατρίχιασαν οι στρατιώτες μας...Φαίνεται πως πρώτα πέθαναν οι γυναίκες. Κι΄ όταν ο δύσμοιρος πατέρας είδε κι΄απόειδε, στην απελπισιά του κρεμάστηκε. Και το συγκλονιστικό στοιχείο στην υπόθεση είνε ότι κρεμάστηκε γονατιστός. Συγκινημένοι οι ακροβολισταί, μοίρασαν στα παιδιά καραμέλλες. Το μεγαλύτερο πήρε το άλλο το μικρό από το χέρι.

               - Ιρί- ορά(έλα) τούπε.

               Σύρθηκαν ως έξω κι΄έβαλαν στο στόμα της νεκρής μάννας τους μια καραμέλλα.. Ύστερα στης γιαγιάς και τρίτη θέλησαν να δώσουν στον κρεμασμένο».

               « Οι Έλληνες στην Κορέα» του Γεωργίου Καράγιωργα.

*Η ελληνική σημαία, κυματίζει στην Κορέα το 1952, σε στρατιωτική τελετή

      10. Διαδρομή προς την Ταεζόν, Ιούλιος 1951.

       «Μπόρεσα να κάνω ένα μέρος της διαδρομής προς την Ταεζόν σε ένα νοσοκομειακό που μετέφερε τέσσερις τραυματίες. Ένας γιατρός, παιδί που ΄μοιαζε να ΄ταν μόλις δεκάξι χρονών, χλωμός και ταραγμένος, περιποιόταν τους αρρώστους. Οι δύο τραυματίες στα κάτω κρεβάτια ήταν πληγωμένοι στην κοιλιά κι είχαν το χρώμα της στάχτης, όπως όλοι όσοι έχουν εσωτερική αιμορραγία.

                -Νερό, νερό, νερό! ζητούσαν.

                Μα ποιος δίνει νερό σ΄ όποιον έχει τρυπημένα τα έντερα! Τα πόδια ενός στα επάνω κρεβάτια ήταν κομμένα από τα γόνατα, κι ο γιατρός πότε τα λύνει για να τρέξει λίγο αίμα και πότε ξανασφίγγει τους επιδέσμους. Ο άλλος τραυματίας έχει μια πελώρια τρύπα στο πλεμόνι από σράπνελ ή σφαίρα ντουμ-ντουμ....

                Έξω βρίσκω τον νεαρό γιατρό καθισμένον πλάϊ στον τοίχο με το πρόσωπο ανάμεσα στα χέρια. Χοντρά δάκρυα ξεπλένουν το πηγμένο αίμα πούχει κολλήσει στα δάχτυλά του.

                 -Άντε, σύντροφε, πιες λίγο.

 Παιδιάστικα γκρίζα μάτια, πλημμυρισμένα δάκρυα, υψώνονται προς το μέρος μου. Αναρουφά τη μύτη του και απλώνει το παγωμένο του χέρι για το παγούρι.

                 - Πιες κι άλλο. Θα το ξαναγεμίσω.

 Καθώς πίνει, ακούω την ιστορία του. Εκείνος κι οι τέσσερις τραυματίες ήταν μέλη ενός πρόχειρου χειρουργείου. Ο τραυματίας με την τρύπα στο πλεμόνι ήταν ο γιατρός. Ένα βλήμα είχε χτυπήσει το χωριατόσπιτο, που ήταν στεγασμένο το χειρουργείο. Μονάχα ο νεαρός με τα γκρίζα μάτια δεν είχε χτυπηθεί. Όλοι εκτός από εκείνον και τους τέσσερις πληγωμένους είχαν σκοτωθεί. Κι οι τέσσερις αυτοί πέθαιναν τώρα στο μεγάλο δημόσιο κτίριο, καθώς έσβηνε η μέρα και τελείωσαν το ταξίδι τους».

« Αιχμάλωτος στην Κορέα» του Γεράσιμου Τσιγάντε (Philip Deane πολεμικού ανταποκριτού της Οbserver ου Λονδίνου).

        11. Κοντά στο Γιογκντόγκ, 23 Ιουλίου 1951.

                Μας διέταξαν τους τρεις να βγούμε στο δρόμο κι εκεί μας πήραν πρώτα- πρώτα τα ρολόγια μας. Έπειτα τις κάλτσες και τα παπούτσια μας. Μας γύμνωσαν απ΄ τα εσώρουχά μας, φαίνεται πως τα πουκάμισά μας άρεσαν στους Κορεάτες. Κατόπιν μας πρόσταξαν να γονατίσωμε κι έδεσαν τα χέρια μας στη ράχη μας με τηλεφωνικό σύρμα. Πριν έξι μέρες, έπειτα από μια τοπική αντεπίθεσι μερικοί αμερικανοί φαντάροι γυμνωμένοι, όπως εμείς, με τα χέρια δεμένα πίσω με τηλεφωνικό σύρμα σαν τα δικά μας, βρέθηκαν με μια σφαίρα στον τράχηλο, κι αυτό το ξέραμε κι οι τρεις μας.

               -Είναι τρομερό να πεθαίνεις τόσο νέος, είπε ο ένας από τους δύο φαντάρους. Δεν είμαι ακόμα δεκαεννιά χρονών. Θα μπορούσα να κάνω τόσα πράγματα στο μέλλον κι άφησα τόσα να μου ξεφύγουν...Πόσους ανθρώπους πλήγωσα...ανθρώπους που αγαπώ και τώρα πια δεν μπορώ να τους γυρέψω συγγνώμη. Δεν μας εξετέλεσαν. Μας έδερναν, μας κλωτσοπάτησαν στο χώμα φωνάζοντάς μας λόγια-βρισιές, που δεν καταλάβαινα...»      .

      «Αιχμάλωτος στην Κορέα» του Γεράσιμου Τσιγάντε.

*Έλληνες αεροπόροι στον 38ο παράλληλο

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

                Με την υπογραφή ανακωχής στη Μουνσάν της Βόρειας Κορέας στις 27 Ιουλίου 1953 τερματίσθηκε ο πόλεμος της Κορέας. Από το φθινόπωρο του 1953 το ΕΚΣΕ, αφού ενισχύθηκε με δυνάμεις και αναδιοργανώθηκε σε Σύνταγμα, εντάχθηκε στην 3η Αμερικανική Μεραρχία και εγκαταστάθηκε στην αμυντική τοποθεσία Τσορβόν. Το Μάρτιο του 1955 περιορίσθηκε και πάλι σε Τάγμα και τον Ιούλιο του ιδίου έτους σε Λόχο. Στο μεταξύ είχε ξεκινήσει ο σταδιακός επαναπατρισμός του ΕΚΣΕ, που ολοκληρώθηκε το Δεκέμβριο του 1955.

                 Έτσι έληξε η από του έτους 1950 συμμετοχή της Ελλάδας με το ΕΚΣΕ στον πόλεμο της Κορέας, μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Κορέας. Σ΄ αυτόν ενεπλάκησαν από Βορρά η Κίνα με την υλική και ηθική συμπαράσταση της Σοβιετικής Ένωσης προς τη Βόρεια Κίνα και από Νότο οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής με τη συμμετοχή 15 άλλων κρατών από τα Ηνωμένα Έθνη.

Οι συνολικές απώλειες του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος, μάχης και μη μάχης, ανήλθαν σε 182 νεκρούς, 14 Αξιωματικοί και 168 Οπλίτες, και 610 τραυματίες, 33 Αξιωματικοί και 577 Οπλίτες. Με τις απονεμηθείσες διάφορες τιμητικές διακρίσεις αναγνωρίσθηκε πλέον και επίσημα η από το ΕΚΣΕ επάξια αντιπροσώπευση του Ελληνικού Στρατού και της Πολεμικής Αεροπορίας στο διεθνή στίβο του αγώνα για την ελευθερία, κατά τις επιχειρήσεις στην Κορέα.

     Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας

ΠΗΓΕΣ

 1. «Το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδας στην Κορέα» της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού.

 2. «Μνήμες πολέμου 1897-1974, οι αγώνες του Ελληνικού Έθνους» της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού.