Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Μέρες κατοχής: Αθήνα- Ορεστιάδα- Κάιρο. Ιστορίες διαφυγής

*Ο Χαράλαμπος Περογιαννάκης σε σκηνή στην έρημο. Πίσω από τη φωτογραφία του είχε γράψει ο ίδιος: Αεροδρόμιο Καμπούτ, παρά το Τομπρούκ 1943, 13 HELLENIC SQUADRON






*Αφήγηση της διαφυγής στη Μ. Ανατολή 
του αεροπόρου Χαράλαμπου Περογιαννάκη




Η διαφυγή Ελλήνων κατά την Κατοχή προς τη Μέση Ανατολή για να συμμετάσχουν στον αγώνα κατά του φασισμού και του ναζισμού, είναι μία από τις πολλές πτυχές της εποποιίας της Εθνικής Αντίστασης από ποικίλα μετερίζια. Κάθε διαφυγή και μια προσωπική ιστορία. Κάθε ιστορία και μια αγωνία. Οι κίνδυνοι δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν.
Μια τέτοια αφήγηση κατοχικής διαφυγής έκανε το 2003, όταν πλέον είχε φτάσει σε ηλικία 88 ετών, ο ανώτατος αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας Χαράλαμπος Περογιαννάκης, στον επί θυγατρί γαμπρό του ιατρό Ιωάννη Παν. Λεκατσά.  
                Ο Χαράλαμπος Περογιαννάκης, με καταγωγή από τους Παπαγιαννάδες Σητείας, υπήρξε ιπτάμενος της Πολεμικής Αεροπορίας της τάξης του 1939, της Σχολής Ικάρων.
                Το μέτωπο στην κυρίως Ελλάδα είχε καταρρεύσει όπως είναι γνωστό τον Απρίλιο του 1941. Όσοι επέζησαν από τη λαίλαπα των γερμανικών και των ιταλικών επιθέσεων, επέστρεψαν όπως- όπως στα σπίτια τους.
                Η μακριά νύχτα της Κατοχής είχε αρχίσει...

Οι "δημοδιδάσκαλοι"...

                Ένα πρωί- κατά την αφήγηση του Χαράλαμπου Περογιαννάκη- ανηφορίζοντας την οδό Σταδίου συναντήθηκε με συναδέλφους του αξιωματικούς. Τον Παπαντωνίου της Πολεμικής Αεροπορίας, τον Σπυρομήλιο επίσης της Πολεμικής Αεροπορίας (υπήρχε Σπυρομήλιος και στο Ναυτικό) και τον Θεοχαρόπουλο του Ναυτικού. Οι τρεις του εκμυστηρεύτηκαν ότι ήταν έτοιμοι να διαφύγουν στη Μέση Ανατολή, κάνοντας χρήση ενός προγράμματος διορισμού δημοδιδασκάλων στη Θράκη. Στο πρόγραμμα αυτό, που προΐστατο ο αντιστράτηγος Γεώργιος Μπάκος, κατοπινός υπουργός Στρατιωτικών της κυβέρνησης Τσολάκογλου, είχε εκπονηθεί από το υπουργείο Παιδείας, με διττό σκοπό. Πρώτον, να ενισχύσει τα σχολεία της βουλγαροκρατούμενης Θράκης από τις προσπάθειες εκβουλγαρισμού, που ανέπτυσσαν οι Βούλγαροι και δεύτερον, να διευκολύνει την μυστική διαφυγή αξιωματικών και πολιτών στη Μέση Ανατολή μέσω Τουρκίας. Φυσικά υπήρχε μυστικότητα, μεταξύ όσων ήθελαν να διαφύγουν, εκτός κατεχόμενης Ελλάδας.
                Ο Χαράλαμπος Περογιαννάκης συμφώνησε αμέσως να συμμετάσχει και αυτός στη διαφυγή. Οι τρεις μάλιστα, που γνώριζαν κάποια ιδιαιτέρα στο υπουργείο Παιδείας εύκολα μπόρεσαν να περιλάβουν και το τέταρτο όνομα στη διαταγή τοποθέτησης των… δήθεν δασκάλων στη Θράκη.
*Το έγγραφο διορισμού του Περογιαννάκη ως δημοδιδασκάλου...

Θεσσαλονίκη- Αλεξανδρούπολη, με πλοίο

                Έτσι οι αξιωματικοί εφοδιασμένοι με τις αποφάσεις των διορισμών τους και με  ανάλογη πολιτική αστυνομική ταυτότητα (η οποία δυστυχώς δεν διασώθηκε) έφτασαν σιδηροδρομικώς στη Θεσσαλονίκη, όπου στις 23 Σεπτεμβρίου 1941 εξασφάλισαν από το Γερμανικό Φρουραρχείο πιστοποιητικό διελεύσεως με προορισμό την Αλεξανδρούπολη, με πλοίο «κινούμενο με μηχανή» γιατί κατά την αφήγηση του Περογιαννάκη το πλοίο ήταν μικρό, αλλά είχε την δυνατότητα να πλέει και με πανιά, πράγμα συνηθισμένο εκείνη την εποχή λόγω έλλειψης καυσίμων. Η επιβίβασή τους έγινε κάπου στη Χαλκιδική.
                Όταν το πλοίο πέρασε από την Καβάλα, η οποία τελούσε υπό βουλγαρική κατοχή, όφειλε να υψώσει και την βουλγαρική σημαία. Ο Περογιαννάκης θυμόταν ότι ο Έλληνας καπετάνιος, όταν ξεδίπλωσε τη βουλγαρική σημαία για να την υψώσει, πρώτα την… έφτυσε αηδιασμένος!
                Στο πλοίο υπήρχαν και 2-3 Γερμανοί στρατιώτες που πήγαιναν στο νομό Έβρου για να αγοράσουν όσπρια  και βοοειδή για τις ανάγκες διατροφής των γερμανικών δυνάμεων της Θεσσαλονίκης.
*Η άδεια διέλευσης από Θεσσαλονίκη προς Αλεξανδρούπολη γραμμένη στα γερμανικά, 
τα ελληνικά και τα βουλγαρικά

                Συνεχίζοντας την αφήγηση του ο Περογιαννάκης ανέφερε, πως όταν έφτασαν στην Αλεξανδρούπολη, στους μεν Έλληνες στρατιώτες που επέστρεφαν από τα μέτωπα στους τόπους καταγωγής τους και οι οποίοι ήταν εφοδιασμένοι με κόκκινου χρώματος βίζες, οι Βούλγαροι επέτρεπαν την αποβίβαση. Στους άλλους που είχαν «άσπρες» βίζες μεταξύ των οποίων και οι τέσσερις «δημοδιδάσκαλοι» δεν επέτρεπαν την αποβίβαση. Πάντως αυτοί κατάφεραν να ειδοποιήσουν Γερμανό στρατιώτη, ο οποίος επενέβη, απομάκρυνε τους Βούλγαρους και οδήγησε τους τέσσερις στο Γερμανικό Φρουραρχείο και εκεί με ημερομηνία 2 Οκτωβρίου 1941 τους δόθηκε θεώρηση μετάβασης στην Ορεστιάδα και με αυτοκίνητο τους συνόδευσαν ένα χιλιόμετρο έξω από την Αλεξανδρούπολη, εκτός δηλαδή της βουλγαρικής ζώνης κατοχής, στη γερμανική ζώνη του νομού Έβρου που τότε αποκαλούνταν «ουδέτερη ζώνη».
                Ο νομός Έβρου σε αντίθεση με τους άλλος νομούς της Θράκης, που είχαν παραδοθεί από τους Ναζί στους συμμάχους τους Βούλγαρους, είχε μια σχετική επάρκεια των προϊόντων που παράγονταν επιτοπίως, όπως τυριά, όσπρια, κρέατα, σιτηρά κ.λπ.
                Από τα σύνορα της βουλγαροκρατούμενης περιοχής, με άμαξες που είχαν τουρκόφωνους αμαξηλάτες, οι τέσσερις «δημοδιδάσκαλοι» πέρασαν διαδοχικά από τις Φέρες, το Σουφλί και το Διδυμότειχο.
*Η προτομή του δολοφονηθέντος από Έλληνες νομάρχη Ιωάννη Φραγκούλη στο Διδυμότειχο

Παρουσίαση στο νομάρχη στο Διδυμότειχο

                Στο Διδυμότειχο ο Περογιαννάκης όφειλε να παρουσιασθεί ενώπιον του «Επάρχου Θράκης και Γενικού Επιθεωρητού των σχολείων της στοιχειώδους εκπαιδεύσεως Θράκης». Στην πραγματικότητα μάλλον η διαταγή του υπουργείου Παιδείας εννοούσε τον διορισμένο από το Ελληνικό κράτος νομάρχη Έβρου Ιωάννη Φραγκούλη, που από τον Ιούλιο του 1941, είχε έδρα το Διδυμότειχο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Φραγκούλης με καταγωγή από την Εγκλουβή Λευκάδας, δολοφονήθηκε τον Απρίλιο του 1942, επιστρέφοντας στην κατοικία του από την εκκλησία, βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης.
                Φθάνοντας στο Διδυμότειχο, ο Περογιαννάκης θυμόταν ότι θέλησαν να καταλύσουν κάπου. Οι κάτοικοι όμως παρ’ όλο που «αναγνώριζαν» ποιοι ήταν αυτοί οι ξένοι, τους φέρονταν φιλικά και δεν τους κατέδιδαν στις γερμανικές αρχές. Φοβόντουσαν όμως να τους φιλοξενήσουν στα σπίτια τους. Έτσι κατέλυσαν τελικά σε κάποιο ξενοδοχείο. Το ξενοδοχείο αυτό γειτόνευε με κάποια γερμανική μονάδα. Έτσι οι τέσσερις φίλοι μπορούσαν να παρακολουθούν την πρωινή γυμναστική των Γερμανών στρατιωτών.
*Η Αδριανούπολη της εποχής εκείνης

Ορεστιάδα- Αχυροχώρι- Αδριανούπολη

                Στη συνέχεια πήγαν στην Ορεστιάδα και κατόπιν στη Αχυροχώρι δίπλα στον ποταμό Έβρο. Αχυροχώρι (τουρκικά Αχύρκιοϊ) λεγόταν ένα παλαιό τούρκικο χωριό, στο οποίο εγκαταστάθηκαν το 1922 οι πρόσφυγες από το Μποσνάκιοϊ της Ανατολικής Θράκης και σήμερα ονομάζεται Νέα Βύσσα. Το χωριό αυτό είχε μεγάλη παραγωγή καλαμποκιών και σαρωθρόχορτου, από το οποίο κατασκευάζονταν οι σκούπες. Εκεί αμήχανοι, μη ξέροντας τι να κάνουν, στέκονταν στην πλατεία. Τους είδε ο τοπικός διοικητής της Χωροφυλακής, ο οποίος κατάλαβε ποιοι ήταν αυτοί οι ξένοι (ήταν άλλωστε ενήμερος για τη διαφυγή πολλών) και έστειλε ένα χωροφύλακα να τους οδηγήσει στο γραφείο του. Τους σύστησε μάλιστα να βρουν κάποιον ονόματι Γκαρίπ απροσδιόριστης εθνικότητας (για να μπορεί να παριστάνει άλλοτε τον Τούρκο και άλλοτε τον Έλληνα) για να τους περάσει στην απέναντι τουρκική όχθη του ποταμού Έβρου. Τελικά το βράδυ εκείνης της μέρας βρήκαν ένα νεαρό, τον πλήρωσαν και αυτός με πολύ φόβο τους οδήγησε στο Γκαρίπ. Και εκείνος αφού πληρώθηκε τους πέρασε με βάρκα τη νύχτα στο τουρκικό έδαφος.
                Από μακριά έβλεπαν την Αδριανούπολη με τους μιναρέδες των φημισμένων τζαμιών της φωτισμένους, λόγω και του Ραμαζανιού εκείνες τις μέρες. Με οδηγό τα φώτα, κατόρθωσαν να φτάσουν απαρατήρητοι έως το νεκροταφείο κατά τη 1 το πρωί. Διανυκτέρευσαν εκεί και με το πρώτο φως της μέρας, μέσα από διάφορα στενά ξεκίνησαν να μεταβούν στο Ελληνικό Προξενείο. Ψάχνοντας προσεκτικά, έπεσαν για καλή τους τύχη επάνω σε ένα Έλληνα ναυτικό, που τους καθοδήγησε σωστά και έφτασαν στο Προξενείο. 
                Έτσι νωρίς- νωρίς το πρωί, χτυπούσαν την πόρτα. Πρόξενος τότε ήταν ο Καμπαλούρης, ο οποίος μόλις είδε τη Σπυρομήλιο που τον γνώριζε αναφώνησε περιχαρής:
                -Κλέαρχε!!!
                Ήταν παλαιοί συμμαθητές. Τους πήρε αμέσως υπό την προστασία του. Είχε μάλιστα προσωπική φιλία με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Σουκρού Σαράτσογλου, οποίος προ του 1922 είχε διατελέσει μαθητής σχολείου στη Τζιά.
                Βασιζόμενοι σε αυτή την προσωπική φιλία- και όχι σε διπλωματική βάση- οι τέσσερις «δημοδιδάσκαλοι» έμειναν στην Αδριανούπολη σχεδόν δύο μήνες φιλοξενούμενοι του Τουρκικού Συντάγματος, που έδρευε εκεί. 
                Μετά τη συμπλήρωση των δύο μηνών οι τέσσερις αξιωματικοί έφυγαν από την Αδριανούπολη και πήγαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου κατέλυσαν για λίγες μέρες στο ιστορικό ξενοδοχείο «Πέρα Παλλάς» ιδιοκτησίας κάποτε του Μποδοσάκη.
*Ο Χαράλαμπος Περογιαννάκης, το 1943 στη Μέση Ανατολή, 
στο πιλοτήριο αεροπλάνου τύπου Baltimore 

Με το τρένο προς Κάιρο

                Από εκεί κινήθηκαν σιδηροδρομικώς πλέον προς τα νότια της Τουρκίας. Στην Κιουτάχεια που αποτελούσε σιδηροδρομική διακλάδωση, ο Περογιαννάκης θυμόταν ότι διασταυρώθηκαν με άλλα τρένα τα οποία πήγαιναν από τη Σμύρνη στη Νίγδη, στο στρατόπεδο της οποίας υπήρχαν πολλοί Έλληνες. Αυτό το στρατόπεδο το ήλεγχαν οι Άγγλοι. Εκεί με δικά τους κριτήρια ξεχώριζαν τους Έλληνες και άλλους τους έστελναν πίσω στην Ελλάδα για να ενταχθούν στην Αντίσταση και άλλους τους προωθούσαν στη Μέση Ανατολή για να ενταχθούν στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
                Από την Κιουτάχεια οι τέσσερις αξιωματικοί συνέχισαν προς το Ικόνιο, το Χαλέπι της Συρίας, τη Γιάφα της Παλαιστίνης και τη Γάζα όπου ο Περογιαννάκης και οι άλλοι δύο αεροπόροι, στις 12 Δεκεμβρίου 1941 ενεγράφησαν στη δύναμη της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Στο Κάιρο έφτασαν στο τέλος Δεκεμβρίου. Πρωτοχρονιά του 1942 γιόρτασαν στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα.  
                Αργότερα, μέσα στο 1942 πάντα, ο αεροπόρος Περογιαννάκης εστάλη για μετεκπαίδευση στη Ροδεσία και το κατοπινό διάστημα έως το 1945, το πέρασε στην Αίγυπτο ως πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας.

Και διευθυντής της Ε.Μ.Υ.

                Μετά τον πόλεμο ασχολήθηκε με την Μετεωρολογία και έγινε διευθυντής της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας . Αποστρατεύθηκε λίγες μέρες μετά την επιβολή του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 με το βαθμό του ταξίαρχου «ως μη συνεργαζόμενος». Μέχρι τη μεταπολίτευση του 1974 δίδαξε Μετεωρολογία σε σχολές του Εμπορικού Ναυτικού. Μετά την μεταπολίτευση του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποπτεράρχου ε.α.  
*Το δίπλωμα απονομής του Σταυρού του Ιπταμένου στον Χαράλαμπο Περογιαννάκη

                Η πολιτεία τον τίμησε για την πολεμική δράση του μεταξύ άλλων και με τον Σταυρό του Ιπταμένου διότι «ως ιπτάμενος Πολεμικής Μοίρας κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου 1940-41 εξετέλεσεν επιτυχώς πλείστας αποστολάς αναγνωρίσεως και βομβαρδισμού εχθρικών τμημάτων παρά την παντελή έλλειψιν προστασίας, από ημετέρας Αεροπορίας Διώξεως, εκτιθέμενος συνεχώς εις σοβαρωτάτους κινδύνους, επιδειξάμενος υπέροχον πνεύμα αυτοθυσίας επί του πεδίου της μάχης».
                Ο αείμνηστος Περογιαννάκης απεβίωσε το 2013 σε ηλικία 98 ετών.    

24 σχόλια:

  1. Stamatis Georgoulis
    Παντελή για μια ακόμη φορά μας εκπλήσεις ευχάριστα. Συγχαρητήρια για τη συνεισφορά σου στη λάμψη και διατήρηση της ιστορικής αλήθειας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι Σάπες Κεραμυδάς Γιώργος
    Μια ανάλογη ιστορία περιγράφει και ο Γιώργος Λιπορδέζης. Από τη σελίδα 28 του βιβλίου που έγραψε αυτός ο απλός και αγράμματος άνθρωπος. Τις περιπέτειες που πέρασε στο τουρκικό έδαφος, καθώς ολόκληρη η μονάδα του που αντιτάχθηκαν τους Γερμανούς στο οχυρό της Νυμφαίας, επεδίωκε να περάσει στη Μέση Ανατολή. Διαβάστε εδώ: http://oisapes.mysch.gr/files/lipordezis/index.html (σελίδα 28)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανθούλα Δαστερίδου
    Εξαιρετικό Παντελή!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τιμη και δοξα στους Ηρωες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Emmanouil Simos
    Η ΑΝΤΑΡΤΙΣΣΑ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΣΤΗ ΣΑΜΟ ΕΠΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ. ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ Ο ΜΑΛΑΓΑΡΗΣ ΕΓΙΝΕ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΣΑΜΙΩΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΕΛ ΑΛΑΜΕΊΝ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΩΝ ΕΓΙΝΕ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ ΣΑΜΟΥ ΦΟΝΕΥΘΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΡΚΗ. ΥΠΗΡΞΕ ΑΠΟΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Anastasia Zafiriadou
    Poli wow den xero pos na ekfrasto pantos efharisto !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ελένη Χατζηγεωργίου
    Άξιον τέκνο της πατρίδας! Μια καταγραφή με μια άγνωστη πτυχή της ιστορίας του 1940. Ομολογώ ότι δεν γνώριζα ότι ορίζοντουσαν δάσκαλοι από την Ελλάδα στην Βουλγαροκρατούμενη και Γερμανοκρατούμενη Θράκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ελένη Χατζηγεωργίου
    Άξιον τέκνο της πατρίδας! Μια καταγραφή με μια άγνωστη πτυχή της ιστορίας του 1940. Ομολογώ ότι δεν γνώριζα ότι ορίζοντουσαν δάσκαλοι από την Ελλάδα στην Βουλγαροκρατούμενη και Γερμανοκρατούμενη Θράκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεώργιος Νεστωράκης
    Τέτοιες αυθεντικές πατριωτικές ιστορίες,πρέπει να διακινούνται στο διαδίκτυο για να θυμούνται οι παλιοί,αλλά,και κυρίως,να μαθαίνουν οι νέοι!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Elpida Varipati
    Ένας ιστορικός Γολγοθάς. Μπράβο στην μνήμη του (88 χρονών ) Κ στα ντοκουμέντα που φυλαχθηκαν τόσα χρόνια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Andreas Makrides
    Μία λεπτομέρεια της αφήγησης νομίζω πως χρήζει περαιτέρω διευκρινίσεων: Αναφέρεται η εκπόνηση ενός προγράμματος από τον στρατηγό Γεώργιο Μπάκο, "κατοπινό (sic) υπουργό στρατιωτικών στην κυβέρνηση Τσολάκογλου", το οποίο υποτίθεται πως είχε δύο στόχους: Την τοποθέτηση δημοδιδασκάλων στην βουλγαροκρατούμενη Θράκη και τη διευκόλυνση διαφυγής αξιωματικών στη Μέση Ανατολή.

    Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι ο Μπάκος υπήρξε υπουργός του Τσολάκογλου από την πρώτη μέρα του διορισμού της "κυβέρνησης" αυτής, δύο ημέρες μετά την συνθηκολόγηση - και ότι υπήρξε γνωστός γερμανόφιλος, εμπνευστής της ιδέας της "κυανόλευκης μεραρχίας" που θα πολεμούσε στο πλευρό των χιτλερικών στο ανατολικό μέτωπο.

    Και για την μεν προσπάθεια αντιμετώπισης του εκβουλγαρισμού της βόρειας Ελλάδας από την κυβέρνηση Τσολάκογλου δεν χωρά αμφιβολία. Για το χρόνο της συνάντησης ωστόσο και για τις προθέσεις του Μπάκου "να διευκολύνει τη διαφυγή πολιτών και αξιωματικών στη Μέση Ανατολή", μάλλον χρειάζονται περισσότερα στοιχεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανδρέα, δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε τέτοια στοιχεία. Πιθανόν το πρόγραμμα αυτό να διευκόλυνε τη διαφυγή εκείνων των αξιωματικών, που δεν τους ήθελε η κατοχική κυβέρνηση στα πόδια της να οργανώνουν ομάδες αντίστασης. Όσο για τους δασκάλους, το πρόγραμμα υπήρξε. Και βάσει αυτού τοποθετήθηκε νομάρχης Έβρου στο Διδυμότειχο ο εκπαιδευτικός Ιωάννης Φραγκούλης, για να ενισχύσει την παιδεία και στους γειτονικούς βουλγαροκρατούμενους νομούς.Ατυχώς τον εκτέλεσε ο ΕΛΑΣ, τον Απρίλιο του 1942.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Θεόφιλος Ήμαρτον Γουδουσάκης
    Να αφήσουμε τις γκρίνιες και να τιμήσουμε τους ήρωες προγόνους μας .......Τα ονόματα των Βρυσικιωτών στρατιωτών που κατετάγησαν στον Ελληνικά στρατό που συγκροτήθηκε στις 15 Ιουλίου του 1941, πήγαν στη Μέση Ανατολή και πολέμησαν γενναία,(σαν Έλληνες που ήταν) στο πλευρό των Συμμάχων
    1. Σωτήρης (Γκαγκατσίδης;)
    2. Δημήτρης Μπιμπούδης
    3. Πασχάλης Τσολακίδης (Αιτός)
    4. Γεώργιος Παλατσίδης (Γκουγκουτούδης)
    5. Ευάγγελος Πεχλιβανίδης (Καπιτάν Βαγγέλς)
    6. Απόστολος Τσιαρδικούδης (Πουστουλάκς του Τσιαρδικούδη)
    Αν θυμάμαι καλά από τις διηγήσεις των συγχωριανών μου, δύο δεν επέστρεψαν στα Βρυσικά.
    Μας χρωστάει και τις ζωές αυτών των Ηρώων η Ευρώπη μαζί και τα ανδραγαθήματα όλων . Στη φωτό ο συγχωριανός μου Παλατσίδης Γεώργιος, έφυγε δεκανέας και επέστρεψε λοχίας με μισό κιλό χαλκό σχηματοποιημένο σε παράσημα.
    Φωτογραφία του Θεόφιλος Ήμαρτον Γουδουσάκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Δημήτριος Χατζηπουλίδης
    Μπράβο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δημήτριος Χατζηπουλίδης
    Μερικοί έμειναν στον τόπο τους και προσέφεραν με πολύ κίνδυνο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μπράβο Παντελή...Ιστορία που εγώ που έχω παππού και φέρω το όνομά του Μαλαμίδης Θωμάς του Κωσταντίνου, γεννημένος στο Μ. Ζαλούφι και μετά πήγαν στο Θούριο..ήταν εκεί απο Τρίπολη (Λίβανος), Ελ Αλαμέιν και Ρίμινι...δυστυχώς δεν τα μάθαμε όλα.(την ιστορία..ιστορικό του) συγχαρητήρια και πάλι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Marinos Vavaitis
    Αυτό το δρομολόγιο ακολούθησε κατά πάσα πιθανότητα ο αδερφός του Παππού μου, Κυριάκος Καρανίκας, ο οποίος έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις της Βορείου Αφρικής κατά των δυνάμεων του Άξονα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αλεξάνδρα Σπυροπούλου
    Ήρωες οι αξιωματικοί! Πόσοι μήνες πέρασαν για να φθάσουν στον προορισμό τους. Συγκινήθηκα που στην αφήγηση του, ο αεροπόρος Χαράλαμπος Περογιαννάκης αναφέρει ότι πέρασαν από το χωριό μου τη Ν. Βύσσα για να πάνε Αδριανούπολη. Σας ευχαριστούμε και πάλι κ. Αθανασιάδη που προβάλλεται άγνωστες πτυχές της ιστορίας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αλεξάνδρα Σπυροπούλου
    Απ' ότι έμαθα ο Γκαριπ, ο οποίος τους πέρασε με τη βάρκα του από το ποτάμι, ήταν ψαράς κι έμεινε σε μια καλύβα δίπλα στον Έβρο ποταμό και τη μέρα και τη νύχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Δημήτριος Χατζηπουλίδης
    Από τους δρόμους αυτούς έφυγε για το Κάιρο και ο θείος μου ο Γρηγόρης Γρηγορίου (αδερφός της μητέρας μου) που υπηρέτησε μετά στην αεροπορία και καταρρίφθηκε αργότερα σε κάποια αποστολή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Georgios Bartzoudis
    Εξαιρετικό. Αλλά: Αυτος ο σχολιαστής Andreas Makridis, που "δεν έχει καμιά αμφιβολία" ότι ο Μπάκος επιδίωκε τον εκβουλγαρισμό της Θράκης, καλό θα ήταν (αν βλέπει και τώρα) να μας πει πού στηρίζει αυτή την αντίληψή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Andreas Makridis

    Λάθος διαβάσατε το σχόλιό μου κε Μπαρτζούδη.
    Το ακριβώς αντίθετο υποστηρίζω. Πως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση Τσολάκογλου επεδίωκε όντως να αντιμετωπίσει τον εκβουλγαρισμό της Β. Ελλάδας, στέλνοντας για παράδειγμα Έλληνες δημοδιδασκάλους στην βουλγαροκρατούμενη Θράκη. Δυστυχώς οι - πατριωτικοί κατ' αρχήν - σχεδιασμοί αυτοί, περνούσαν στην πράξη μέσα απ' την συνεργασία με τις γερμανικές Αρχές, υπό το σκεπτικό πως αν δεν συνεργαζόμασταν με τους Γερμανούς, εκείνοι θα παρέδιδαν την Β. Ελλάδα στους Βουλγάρους. Αυτό ήταν ένα από τα κορυφαία διλήμματα της κατοχικής περιόδου, για όλους.

    Ειδικά ωστόσο για τον στρατηγό Μπάκο, μαρτυρείται πως είχε επιδιώξει και τη συγκρότηση Κυανόλευκης Μεραρχίας προκειμένου να πολεμήσει στο πλευρό των Γερμανών στο Ανατολικό Μέτωπο. Ως εκ τούτου, διατηρώ αμφιβολίες για το κατά πόσον η υποβοήθηση της διαφυγής αξιωματικών προς τη Μέση Ανατολή ήταν όντως στους σχεδιασμούς του στρατηγού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Δημήτρης Αλβανός
    Όταν τα ιστορικά γεγονότα "ακουμπάνε" την περιοχή μας, το ενδιαφέρον για μάθηση γίνεται όλο και ποιο έντονο! Παντελή σε ευχαριστούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή