Ο Βενιζέλος το 1912, δεν ήθελε τη Θράκη!!!

*Απόσπασμα από τα Επίσημα Πρακτικά της Βουλής με τον Βενιζέλο να δηλώνει: "Ποιούμαι την θυσίαν ταύτην των πληθυσμών της Θράκης ζητών αλλαχού κατά το δυνατόν ανταλλάγματα"

*Θυσίασαν τη Θράκη το 1912-13

για να επιτύχουν ανταλλάγματα αλλού.

*Ο Βενιζέλος συνιστούσε 

να μην ξεσηκωθούν οι Θράκες 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Όταν ξέσπασε ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος και φάνηκε γρήγορα, πως οι δυνάμεις των συμμαχικών κρατών (Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο) προχωρούσαν νικώντας, αναθάρρησαν οι υπόδουλοι στους Οθωμανούς λαοί των Βαλκανίων, ότι έφτασε και γι’ αυτούς η ώρα της ελευθερίας.

                Η ελπίδα αυτή φούντωσε στη Θράκη, όπου διαβιούσαν αμιγείς ελληνικοί πληθυσμοί, αλλά φευ, γρήγορα αποδείχθηκε ότι η τύχη της Θράκης είχε προδιαγραφεί από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία δέχονταν να την θυσιάσει προκειμένου να πάρει ανταλλάγματα αλλού!!!

                Στις 2 Μαρτίου 1913 διεξήχθη στη Βουλή μια συζήτηση, που εξόργισε τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος ξεκαθάρισε πως δεν θέλει την Θράκη και ότι ενημέρωσε για τις προθέσεις του τα συμμαχικά κράτη.

*Η Βουλή του 1913

                Να θυμίσουμε ότι ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμος άρχισε στις 5 Οκτωβρίου, και γρήγορα φάνηκε η αδυναμία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να συγκρατήσει την ορμή των συμμαχικών στρατευμάτων. Οι νίκες των συμμάχων άρχισαν να προκαλούν συζητήσεις μεταξύ Ελλάδας, Σερβίας, Βουλγαρίας και Μαυροβουνίου για την μελλοντική διανομή των εδαφών, που καταλάμβαναν τα στρατεύματα. Από τη συζήτηση στη Βουλή που αναφέραμε, αποκαλύφθηκε ότι ο Βενιζέλος 3 ή 4 εβδομάδες μετά την έναρξη του πολέμου γνωστοποίησε στους συμμάχους ότι η Ελλάδα δεν θα διεκδικήσει τη Θράκη, ακόμα και αν της την προσφέρουν!!!

                Με αυτή την πολιτική, όταν ξέσπασε ο Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος και ο ελληνικός στρατός κατενίκησε την πρώην σύμμαχο Βουλγαρία, πήγε η Ελλάδα το καλοκαίρι του 1913 στο Βουκουρέστι, όπου πλέον οι Μεγάλες Δυνάμεις προωθώντας τα δικά τους γεωστρατηγικά συμφέροντα, επέβαλαν την εκεχειρία, διέσωσαν την ηττημένη Βουλγαρία και της πρόσφεραν την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη!!!

*Ακάθεκτες προήλαυναν οι ελληνικές δυνάμεις 

απελευθερώνοντας Ανατολική Μακεδονία και Θράκη

 

                Ας επανέλθουμε όμως στο Μάρτιο του 1913. Τότε οι αντιπρόσωποι των κατοίκων της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης βλέποντας πως από τη συμμαχική διανομή των εδαφών δεν θα έβλεπαν οι περιοχές τους ελευθερία, αλλά θα διαδέχονταν τους Οθωμανούς οι Βούλγαροι, κινήθηκαν δραστήρια και έδωσαν στο πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, τη Βουλή και τα κόμματα, σχετικό προειδοποιητικό υπόμνημα.

*Το υπόμνημα Ανατολικομακεδόνων και Θρακών στην εφημερίδα "Πατρίς"

                Την επομένη, το υπόμνημα αυτό, υποστήριξε αιφνιδιαστικά στη Βουλή, ο βουλευτής Αχαΐας Α. Ρούφος- Κανακάρης υπογραμμίζοντας ότι η περίπτωση αυτή, δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.

                Α. ΡΟΥΦΟΣ- ΚΑΝΑΚΑΡΗΣ: Εάν ανεγιγνώσκετο εις την αίθουσαν η αναφορά αύτη, βεβαίως η Βουλή θα παρηκολούθει ασκεπής την ανάγνωσιν του περιεχομένου.

                Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΑΚΗΣ: Δεν επιθυμώ όπως εις την Βουλγαρικήν ιστορίαν αναγραφή ότι πληθυσμοί ελληνικοί απεδέχθησαν εκόντες την Βουλγαρικήν κυριαρχίαν και ότι δεν υπήρξε Βουλή ελληνική ήτις να μην διεμαρτυρήθη δια το αδίκημα τούτο.

*Ο Βενιζέλος αγορεύει στην Βουλή

                Ενοχλημένος από την κριτική ο Ελευθέριος Βενιζέλος πήρε το λόγο υπογραμμίζοντας ότι δεν μπορεί να αφήσει αναπάντητες τις φράσεις που ακούστηκαν και εξήγησε ότι πριν από λίγες μέρες  τον επισκέφθηκε επιτροπή αντιπροσώπων Μακεδονίας και Θράκης μεταξύ των οποίων και ένας, που κατοικούσε στην Αθήνα.

                ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Ο άνθρωπος εκείνος μοι εδήλωσεν ότι, εάν Έλληνες εκ των υποδούλων περιέλθωσιν υπό την κυριαρχίαν τινός εκ των συμμάχων κρατών- όπως κατ’ ανάγκην θα περιέλθωσι και η Κυβέρνησις πρέπει να είσθε βέβαιοι ότι θα πράξη πάν ό,τι είνε δυνατόν να γίνη, όπως περιέλθωσιν ολιγώτεροι- μοι εδήλωσε, λέγω, ότι θα πράξη παν ό,τι δύναται ίνα αντισταθή κατά της παραχωρήσεως, ήτις πρόκειται να γείνη δια της συμβάσεως μεταξύ συμμάχων. Κατά της δηλώσεως ταύτης, της οποίας απήχησιν τινά, βλέπω εις την γλώσσαν του κ. συναδέλφου, διεμαρτυρήθην εντόνως και είπον προς τον κύριον εκείνον, ο οποίος ζων εν Αθήναις απολαμβάνει των αγαθών της ελευθερίας και της ειρήνης, ότι αν ήθελε φθάσει μέχρι τοιούτου σημείου απονοίας, ώστε να συστήση αντίστασιν εις τους πληθυσμούς εκείνους, θα είχε καθήκον να μεταβή και ο ίδιος εκεί δια να μετάσχη των καταστροφών, τας οποίας προεκάλει  δια της πολιτείας του. Δια τούτο ενόμισα αναγκαίον να διαμαρτυρηθώ κατά του υπαινιγμού, τον οποίον προ μικρού ο κ. βουλευτής εξέφερεν ενώπιον της Βουλής. Εξ ανάγκης θα περιέλθωσιν υπό την κυριαρχίαν τινός εκ των συμμάχων πληθυσμοί Ελληνικοί και μάλιστα πυκνοί.

*Το επίμαχο υπόμνημα στην εφημερίδα ¨Καιροί"

                Ο Βενιζέλος συνέχισε λέγοντας οι πληθυσμοί αυτοί θα περιέλθουν υπό ξένη κυριαρχία, όχι γιατί κατελήφθησαν από συμμαχικό κράτος ή γιατί το ζήτησαν οι ίδιοι, αλλά γιατί γεωγραφικοί λόγοι φέρνουν την Ελλάδα σε τέτοια θέση ώστε «και εάν μας έλεγον οι σύμμαχοι ότι είναι διατεθειμένοι να μας αφήσωσιν να επεκτείνωμεν  τα όριά μας  προς τα εκεί δια να περιλάβωμεν και τους  Έλληνικούς εκείνους πληθυσμούς, εγώ τουλάχιστον ως υπεύθυνος Κυβέρνησις δεν θα εδεχόμην τοιαύτην χάραξιν ορίων, ως λίαν επικίνδυνον, διότι θα ανεγνώριζον ότι εάν επρόκειτο να εκτεθώμεν εν συνεχεία παρά την θάλασσαν δια να φθάσωμεν να περιλάβωμεν τους Ελληνικούς πληθυσμούς της Θράκης θα ανεγνώριζον λέγω, ότι η Ελλάς θα ήτο ασθενεστέρα κατά τοιούτον τρόπον εκτεινομένη παρά την θάλασσαν άνευ σπονδυλικής στήλης, παρ’ όσον θα ήτο εάν τα όρια αυτής εστρογγυλούντο κατ’ άλλην διεύθυνσιν». Και συνέχισε:

*Η εφημερίδα "Καιροί" για την θυσία της Θράκης

                ΕΛ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Υπάρχουσιν ανάγκαι τας οποίας ουδείς δύναται να παραγνωρίση και ελπίζω ότι από του βήματος τούτου δεν θα ενθαρρυνθούν εις αντίστασιν πληθυσμοί, οι οποίοι είνε φυσικόν να αδημονούν και πονούν επί τη αμφιβολία μήπως δεν περιληφθούν εντός των ορίων της μείζονος Νέας Ελλάδος. Εάν υπάρχουν τέτοιοι τοιούτοι πληθυσμοί των οποίων πονεί η καρδία, ουδείς υπεύθυνος θα ευρεθεί ενταύθα  ίνα ωθήση αυτούς όπως μη προσαρμοσθώσι προς τα επιταγάς, αι οποίαι θα προέλθωσιν από τας συνθήκας της ειρήνης και της διανομής, η οποία θα υπογραφή μεταξύ των συμμάχων και θα υποβληθή ακολούθως εις την κρίσιν της Βουλής.

                Ο βουλευτής Λακωνίας Π. Πετροπουλάκης εξέφρασε τη λύπη του γιατί παρερμηνεύθηκαν όπως είπε οι λόγοι του και γιατί έγινε αφορμή, ο πρωθυπουργός να προβεί σε δηλώσεις «αίτινες από τούδε εμβάλλουσιν εις οδύνην» και βεβαίωσε ότι δεν είχε συναντήσει κανέναν από τους αντιπροσώπους της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης.

*Ο Δημήτριος Γούναρης

                Ο Δημήτριος Γούναρης εξέφρασε την έκπληξή του για τα λεχθέντα από τον Βενιζέλο «όστις ενώ επί τόσον χρόνον εις ουδεμίαν προέβη ανακοίνωσιν, ήδη παρασυρθείς ανακοίνωσε πράγματα καταπληκτικά, λόγω των περιστάσεων, καθ άς ταύτα ανεκοινώθησαν».

                Ο Βενιζέλος ανταπάντησε εξηγώντας ότι «αφ’ ης πάσα ιδέα μεταρρυθμίσεων εγκατελείφθη, μετά την ολοσχερή κατάπτωσιν της Τουρκικής δυνάμεως εν Ευρώπη, κατά τας διαπραγματεύσεις μεταξύ της Κυβερνήσεως και των συμμάχων εδήλωσa ότι δεν έχομεν την αξίωσιν να εκταθώσι τα όρια της Ελλάδος εν Θράκη, ζητήσας αλλαχού ανταλλάγματα».

                Δ. ΓΟΥΝΑΡΗΣ: Και αυτός ο κ. Πρωθυπουργός δεν θα μείνη ευχαριστημένος όταν επέλθη η ψυχραιμία, δι’ όσα ανεκοίνωσε και δεν θα επιμείνει φρονών ότι η προσάρτησις των Ελληνικοτάτων χωρών θα παραβλάψη την Ελλάδα.    

                Ν. ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Ήθελον μεγαλυτέραν εκ μέρους του Πρωθυπουργού ψυχραιμίαν δια να είνε συμφωνοτέρα προς την σημασίαν του ζητήματος. Η τοσαύτη οργή η επιδειχθείσα υπό του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως ανταποκρίνεται όχι πλέον προς μόνην την αγόρευσιν του κ. εκ Λακωνίας συναδέλφου, αλλά προς αυτό το υπόμνημα. Και προξενεί ούτως οδυνηράν εντύπωσιν δια τας τύχας των εθνικών συμφερόντων.   

*Ο Γεώργιος Θεοτόκης

         

                Γ. ΘΕΟΤΟΚΗΣ: Ομολογώ κύριοι, ότι όχι μόνον μετ’ εκπλήξεως, αλλά μετά λύπης μεγάλης ήκουσα των δηλώσεων του αξιοτίμου κ. Πρωθυπουργού, είμαι δε πεπεισμένος ότι παρερχομένης της οργής, η οποία παρεκίνησεν αυτόν ίσως, ίνα τας δηλώσεις ταύτας ποιήσηται εις την Βουλήν ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός θα μεταμεληθεί μεγάλως δια τας δηλώσεις αυτάς. Και λέγω ότι θα μεταμεληθή διότι αι δηλώσεις αύται όχι μόνον απελπίζουσιν και την ελευθέραν και την δούλην Ελλάδα περί των αποτελεσμάτων του πολέμου, αλλά θέτουσιν την Κυβέρνησιν εν αδυναμία διαπραγματεύσεων (……..). Και ερωτώ υμάς κ. Πρωθυπουργέ, όταν θα συζητήσητε περί των ανταλλαγμάτων τα οποία θα λάβητε δια την θυσίαν της Θράκης δεν φοβείσθε ότι θα σας είπωσι, δεν δύνασθε να ζητήσητε ανταλλάγματα δια την Θράκην διότι η Θράκη κατά τας επισήμους υμών δηλώσεις δι’ υμάς είναι βάρος, τι θα είπητε; Ιδού τα αποτελέσματα των δηλώσεων, εις άς ο κ. Πρωθυπουργός προέβη εν καταστάσει οργής ενώπιον της Βουλής. 

*Ο Δημήτριος Ράλλης

                Δ. ΡΑΛΛΗΣ: Κατεπλάγην κύριοι, εκ των δηλώσεων του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως και κατεπλάγην διότι εφρόνουν ότι η Κυβέρνησις είχε σταθμίσει προ της επαναλήψεως των εργασιών της Βουλής, είχε σταθμίσει τους κινδύνους οι οποίοι ηδύναντο  να απειλήσουν και το έργον αυτής και  ολόκληρον τον Ελληνισμόν εκ συζητήσεων, αι οποίαι ήθελον προέλθη εκ τυχαίου γεγονότος οίον εκείνο όπερ έδωκεν αφορμήν εις την προκειμένην συζήτησιν. Κατεπλάγην δε κατά τοσούτο μάλλον, καθόσον έσχον την τιμήν να πληροφορηθώ παρ’ αξιοτίμου μέλους του Υπουργικού Συμβουλίου, προ της ενάρξεως των εργασιών της Βουλής, ότι η Κυβέρνησις απέκρουεν οιανδήποτε συζήτησιν η οποία ηδύνατο να δημιουργήσει τοιούτον κίνδυνον.

                Ο Δημήτριος Ράλλης κατέληξε τονίζοντας: «Θαυμάζω δε ότι ο κ. Πρόεδρος της Κυβερνήσεως δια λόγου τόσον ανηλεούς προς τον παλλόμενον Ελληνισμόν, προς τον αιμάσσοντα Ελληνισμόν της Θράκης προέβη εις δηλώσεις, δι’ ών ορθώς είπε προ ολίγου ο αξιότιμος βουλευτής Κερκύρας, ου μόνον απεμπολεί  τα δικαιώματα τα αναμφισβήτητα του μεγάλου εκείνου τμήματος του Ελληνισμού, του αγωνιζομένου επί πέντε αιώνας κατ’ επαχθούς δουλείας, αλλά δεσμεύει και τας χείρας αυτής της Κυβερνήσεως απέναντι του φυλετικού ημών εχθρού». (Χειροκροτήματα).

Η θυσία της Θράκης...

                Δευτερολογώντας ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αρνήθηκε ότι τα όσα είπε, τα είπε εν οργή και αποκάλυψε ότι όλα αυτά, τα γνώριζαν οι σύμμαχοι σχεδόν από την αρχή του πολέμου!

                ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Εδήλωσα ρητώς ότι ποιούμαι την θυσίαν τη Θράκης, ζητών αλλαχού ανταλλάγματα. Η δήλωσις δε αύτη εγένετο από πολλού χρόνου, εγένετο εβδομάδας τινάς, 3 ή 4 μετά την έναρξιν του απελευθερωτικού αγώνος, όταν ο θρίαμβος των συμμαχικών όπλων και η τόσον απότομος και ανέλπιστος κατάπτωσις της στρατιωτικής δυνάμεως της Τουρκίας κατέστησαν εμφανές ότι δεν ηδύνατο πλέον σοβαρώς να γείνη λόγος περί μεταρρυθμίσεων εν Μακεδονία, Ηπείρω και Θράκη (………). Από της στιγμής δεν εκείνης έκαμα την δήλωσιν αποβλέπων εις αυτά τα πράγματα, ότε και πάλιν είδον διαφαινομένην απειλήν τινά, την δήλωσιν ταύτην την οποίαν γνωρίζουν οι σύμμαχοι από καιρού και να την καταστήσω γνωστήν και προς την Βουλήν και προς τον ελλην. λαόν τον ελεύθερον, αλλά και προς τους πληθυσμούς εκείνους διότι δεν ήθελον να αφήσω αυτούς εκθέτους, κινδυνεύοντας να γίνωσιν όργανα ενεργειών ανθρώπων, οι οποίοι δύνανται μεν να άγωνται από πατριωτικάς διαθέσεις, αλλ’ οι οποίοι είναι μάλλον επικίνδυνοι άνθρωποι δια τα εθνικά συμφέροντα, διότι αφίνουν να οδηγώνται εν τη διαχειρίσει αυτών αποκλειστικώς από την καρδίαν και θέτουν εν δευτέρα μοίρα τον νουν. Εγνώριζον λοιπόν και γνωρίζω ότι γίνονται ενέργειαι  όπως γεννηθώσιν  αντιδράσεις εκ μέρους εκείνων των ελληνικών πληθυσμών, οι οποίοι αναμφισβητήτως πρόκειται να μείνουν έξω των ορίων  της μεγαλυνομένης Ελλάδος και ήταν καθήκον υπέρτατον δι’ εμέ να επωφεληθώ της πρώτης ευκαιρίας, η οποία θα μοι εδίδετο, δια να διακηρύξω τούτο, δια να γνωρίζουν οι πληθυσμοί εκείνοι από υπευθύνου στόματος του κυβερνήτου της Ελλάδος, ότι εκείνοι οι οποίοι συνιστούν εις αυτούς τα τοιαύτα πράγματα είναι αληθείς εχθροί της πατρίδος, αληθείς εχθροί του Ελληνισμού, διότι είναι αδύνατον κύριοι, τοιαύτη πολιτεία να μην έχη τας δεινοτάτας των συνεπειών.

                Αυτά όπως είπαμε συνέβησαν στη Βουλή των Ελλήνων στις 2 Μαρτίου 1913 και ενώ ο ελληνικός και ο σερβικός στρατός συνέχιζαν την επίθεση εναντίον των Βουλγάρων. Ταυτόχρονα, αντεπίθεση επιχειρούσαν και οι Τούρκοι στις πεδιάδες της Ανατολικής Θράκης για να εκδιώξουν τους Βουλγάρους.

*Οι συζητήσεις στο Βουκουρέστι

Η τραγωδία της συνθήκης του Βουκουρεστίου

                Η συνθήκη του Βουκουρεστίου το καλοκαίρι του 1913, υπήρξε απολύτως άδικη για την σημερινή Δυτική Θράκη, αφού αυτή, αν και απελευθερωμένη από τον Ελληνικό στρατό, παραδόθηκε στους ηττημένους του δεύτερου Βαλκανικού Πολέμου, τους Βουλγάρους.

                Η ορμητική προέλαση του Ελληνικού στρατού, όταν προκλήθηκε από τον Βουλγαρικό στρατό, υπήρξε επική. Αν αφήνονταν οι Έλληνες στρατιώτες, θα είχαν καταλάβει και την Σόφια. Ήδη όμως είχαν κατορθώσει να ελευθερώσουν την Ανατολική Μακεδονία και τη Δυτική Θράκη.  Όμως κάποιοι δεν ήθελαν την ολοκληρωτική ήττα της Βουλγαρίας.

                Αρχικά υπήρξε ρωσική παρέμβαση για τον τερματισμό των εχθροπραξιών και την διάσωση της Βουλγαρίας. Η ρωσική παρέμβαση σημειώθηκε στις 27 Ιουνίου 1913, με το παλαιό ημερολόγιο, την ίδια μέρα, που στον πόλεμο εισήρχετο εντελώς καιροσκοπικά και η Ρουμανία, η οποία έως τότε απέφευγε να εκτεθεί περιμένοντας να δει προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα.

                Τελικά μετά από σειρά διεθνών πιέσεων η Ελλάδα αναγκάσθηκε να πάρει μέρος στη συνδιάσκεψη του Βουκουρεστίου, οι εργασίες της οποίας άρχισαν  στις 17 Ιουλίου, πάντα με το παλαιό ημερολόγιο. Τα κύρια θέματά της ήταν η επίτευξη ανακωχής και ο καθορισμός των νέων συνόρων στη Βαλκανική. Στη συνδιάσκεψη αυτή οι Βούλγαροι πρότειναν τα σύνορα της Ελλάδας να αρχίζουν από τον κόλπο του Ορφανού και να εκτείνονται κάθετα έως το σημείο που θα συναντούσαν τα σερβοβουλγαρικά σύνορα.  Αντίθετα η ελληνική εισήγηση ήταν η γραμμή των συνόρων να αρχίζει από την Μάκρη, λίγο δυτικότερα από το Δεδέαγατς (μετέπειτα Αλεξανδρούπολη) και να φτάνουν βορειότερα έως το Πέρελικ.  Άλλωστε και η εθνολογική σύνθεση συνηγορούσε υπέρ των ελληνικών απόψεων αφού οι περιοχές αυτές είχαν κυρίως ελληνικό πληθυσμό. Τα αντιτιθέμενα όμως συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, δεν άφηναν περιθώρια ελπίδας στην νικήτρια Ελλάδα. Όλοι προσπαθούσαν να πάρουν υπό τον έλεγχό τους την Καβάλα, το λιμάνι της και το χρυσοφόρο εμπόριο των καπνών, που χαρακτηρίζονταν τα καλύτερα του κόσμου.

*Ο Βενιζέλος στο Βουκουρέστι με τον Σέρβο ομόλογό του Πάσσιτς

                Η Ρωσία και η Αυστρία στήριζαν τις βουλγαρικές απόψεις. Ο Ρώσος υπουργός εξωτερικών Σέργιος Σαζόνωφ (κράτησε το υπουργείο Εξωτερικών της τσαρικής Ρωσίας από το 1910 έως το 1916) δήλωνε με αυθάδεια: «Η Ελλάδα διαθέτει τόσα λιμάνια, ώστε να μην γνωρίζει πώς θα τα χρησιμοποιήσει. Θα λάβει τη Θεσσαλονίκη. Ανατολικά της Θεσσαλονίκης μόνο η Καβάλα είναι δυνατόν να αποτελέσει αξιόλογο λιμάνι. Το Ντεντέ- Αγάτς, δεν αξίζει τίποτα». Και κατέληγε, πως είναι δίκαιο η Βουλγαρία να έχει ένα λιμάνι στη θάλασσα του Αιγαίου. Η Ιταλία και η Αγγλία εμφανίζονταν ουδέτερες, και μόνο η Γαλλία είχα ταχθεί υπέρ των ελληνικών θέσεων, όταν σημειώθηκε η παρέμβαση του Κάιζερ, που τρόμαξε τους Γάλλους.

                Στην πορεία των διαβουλεύσεων ακούσθηκε και μια ισχυρή φωνή υπέρ της Ελλάδας. Ήταν του Γερμανού Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄, αδελφού της βασίλισσας Σοφίας της Ελλάδος, η οποία του είχε κάνει και σχετική έκκληση. Η στάση του όμως αυτή δεν ήταν γνήσια φιλελληνική. Είχε και αυτός τα δικά του ελατήρια. Η Γερμανία από τότε, ακολουθούσε φιλοτουρκική πολιτική και με ψυχρή διπλωματική σκέψη, έβλεπε πως οι περιοχές αυτές της Βορείου Ελλάδος δεν επρόκειτο να επιστραφούν στην φίλη της Τουρκία. Η παραχώρησή τους θα γινόταν είτε στην Ελλάδα που ήταν νικήτρια, είτε στη Βουλγαρία όπως επεδίωκαν Ρώσοι και Αυστριακοί. Με την υποστήριξη των ελληνικών διεκδικήσεων ο Κάϊζερ θα αποκτούσε τη συμπάθεια του ελληνικού λαού, αλλά και την φήμη του προστάτη των λαών έναντι του σλαβικού κινδύνου. Η στάση της Γερμανίας έκανε εμφανέστερη τη γαλλική στήριξη προς την Ελλάδα γιατί η Γαλλία διέβλεπε πως θα κινδύνευαν τα συμφέροντά της στην Ελλάδα με μια πιθανή αύξηση της γερμανικής επιρροής.

*Η εφημερίδα "Νέα Ημέρα" για την κρίσιμη συζήτηση στη Βουλή

                Όλοι αγωνίζονταν για τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. Και ανάμεσά τους ο Βενιζέλος, αγωνίζονταν να διατηρήσει κάποια από τα κεκτημένα που κερδήθηκαν με αίμα.

                Η συνθήκη του Βουκουρεστίου υπογράφηκε στις 28 Ιουλίου 1913. Στη συνθήκη αυτή τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα καθορίσθηκαν από την κορυφή του όρους Μπέλες και τη γραμμή των εκβολών του ποταμού Νέστου.

                Χωρίς αιδώ, η απελευθερωθείσα  Θράκη παραδίδονταν στους ηττημένους Βουλγάρους, που αποκτούσαν έξοδο στο Αιγαίο, από το λιμάνι του Πόρτο Λάγους πλέον και του Δεδέαγατς.  Η συνθήκη του Βουκουρεστίου με την κατάληξη αυτή, δεν σήμαινε ολοκλήρωση των εθνικών πόθων αν και η παγίωση των συνόρων τότε και μετά τους νικηφόρους βαλκανικούς πολέμους διπλασίαζε την έκταση και τον πληθυσμό της χώρας μας.

                Μέσα όμως σ’ αυτό το απίθανο διπλωματικό παιχνίδι των συμφερόντων, χάθηκε για την Ελλάδα, η Θράκη γιατί και ο Βενιζέλος έδειξε από πολύ νωρίς υποχωρητικότητα στις πιέσεις των δυνάμεων. Και χρειάσθηκε να φτάσουμε στο 1920 για να απελευθερωθεί η Θράκη, την οποία αρχικά δεν ήθελε ο Βενιζέλος, αλλά πάλι με τον Βενιζέλο απελευθερωτή…

                 Οι Θράκες, πάντα μεγαλόψυχοι, δεν κράτησαν κακία στον Βενιζέλο για την σκληρή στάση του το 1912-13 και όταν πια ελευθερώθηκαν, ψήφιζαν με τεράστιες πλειοψηφίες το κόμμα των Φιλελευθέρων.

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

ΠΗΓΕΣ:

-Επίσημα Πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων

-Τύπος Εποχής

-Σπ. Μαρκεζίνη "Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος" Εκδόσεις Πάπυρος

-Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών

ΑΛΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

*Η εφημερίδα "Καιροί". Η Ελλάς παραιτήται της Θράκης...

*Απόσπασμα άρθρου από την εφημερίδα "Καιροί"

*Κατάληξη άρθρου του "Σκριπ" της 3ης Μαρτίου 1913

*Ο Βενιζέλος το 1913