Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Ένας ιστορικός γρίφος που περιμένει λύση


ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 http://www.kathimerini.gr/757264/opinion/epikairothta/politikh/enas-istorikos-grifos-poy-perimenei-lysh
*Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και Γεώργιος Παπανδρέου


*Ένα χαρακτηριστικό της ιστορικής έρευνας
που την καθιστά εξαιρετικά ελκυστική
είναι η ομοιότητά της με τη διαδικασία επίλυσης τα
των αστυνομικών γρίφων.


Του κ. ΘΑΝΟΥ ΒΕΡΕΜΗ*

            Διάβασα πριν από αρκετά χρόνια το απομνημονευματικό έργο του Πέτρου Ε. Γαρουφαλιά, «Ελλάς και Κύπρος. Τραγικά σφάλματα, ευκαιρίες που χάθηκαν, 19 Φεβρουαρίου 1964 - 15 Ιουλίου 1965» (εκδόσεις Μπεργάδη, 1982). Δεν απέδωσα τότε ιδιαίτερη προσοχή στον ισχυρισμό του συγγραφέα ότι το καλοκαίρι του 1964 η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου αποφάσισε, μετά τις δύο προτάσεις  Άτσεσον για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, να επιχειρήσει -κατά τον Γαρουφαλιά- μονομερώς την ένωση χωρίς ανταλλάγματα.
            Την απόφαση έλαβε ο πρωθυπουργός συνεπικουρούμενος από τους δύο υπουργούς του, Κωστόπουλο (Εξωτερικών) και Γαρουφαλιά (Εθνικής Αμύνης), τον βασιλιά Κωνσταντίνο και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Π. Κανελλόπουλο. Έτσι, χωρίς περισσότερη συζήτηση ο Γαρουφαλιάς ανέλαβε να μεταφέρει στον πρόεδρο της Κύπρου, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, την απόφαση και να τον βολιδοσκοπήσει για το ποια θα ήταν η στάση του έναντι της ομόφωνης ελλαδικής απόφασης. Η αρχική απάντηση του Μακαρίου ήταν καταφατική με όρο την απόσυρση των βρετανικών βάσεων. Όταν ο Γαρουφαλιάς υπέδειξε στον συνομιλητή του τους κινδύνους μιας βρετανικής αντίδρασης στο τετελεσμένο αυτό, ο Μακάριος συμφώνησε, και έτσι χαρμόσυνα για την ενότητα όλων των Ελλήνων έληξε η πρώτη ημέρα της βολιδοσκόπησης.



*Ο Πέτρος Γαρουφαλιάς

            Κατά τον Γαρουφαλιά πάντα, ο Γεώργιος Παπανδρέου τον ειδοποίησε τότε ότι το αρχικό σχέδιο είχε εγκαταλειφθεί στο μεταξύ και επρόκειτο να επιχειρηθεί η επιστροφή στο σχέδιο Άτσεσον 2, το οποίο πρόβλεπε παραχώρηση στους Τούρκους στρατιωτικών βάσεων στην Καρπασία για σημαντικό αριθμό ετών, όχι όμως για πάντα. Τι έκανε άραγε τον Γ. Παπανδρέου να εγκαταλείψει τη μονομερή ένωση και να ξαναγυρίσει στο σχέδιο το οποίο είχαν όλες οι πλευρές απορρίψει όταν τέθηκε από τους Αμερικανούς στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Η αναξιοπιστία του Γαρουφαλιά ως αντικειμενικού μάρτυρα μετά το καλοκαίρι του 1965 και η μεταπολιτευτική του δράση ως αρχηγού αντιπολιτευτικού ακραίου κόμματος καθιστούσαν και το βιβλίο του προβληματικό σε εγκυρότητα. Από τις περιγραφές του, ο Γεώργιος Παπανδρέου εμφανιζόταν σαν επιπόλαιος γέρος και ο Ανδρέας σαν δολοπλόκος γιος πίσω από την πλάτη του πατέρα του, αφού- κατά τον Γαρουφαλιά- είχε προειδοποιήσει τον Μακάριο για τα σχέδια της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Μακάριος προφανώς άλλαξε στο μεταξύ γνώμη και εμφανίστηκε τη δεύτερη ημέρα των συνομιλιών τους αντίθετος προς το εγχείρημα της Ελλάδας, γιατί δεν ήταν διατεθειμένος ως ιεράρχης να «χύσει αίμα». Ανακουφισμένος μάλλον από την άρνηση του Μακαρίου, αφού ο Γ. Παπανδρέου είχε εγκαταλείψει τη μονομερή ένωση, ο Γαρουφαλιάς προσπάθησε να εξιχνιάσει τους λόγους της αιφνιδιαστικής αλλαγής του πρωθυπουργού του.
*Ο Ντην Άτσεσον

            Τριάντα ένα χρόνια αργότερα, ένας αντιμακαριακός Κύπριος λογοτέχνης, ο Άντης Ροδίτης («Κουράγιο Πηνελόπη», εκδόσεις Αρμός, Αθήνα, 2013), επιχειρεί με έρευνα στο αρχείο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να ανακαλύψει την ενδεχόμενη απάντηση των ΗΠΑ στην ελληνική πρωτοβουλία της μονομερούς ένωσης με εγγυήσεις μόνο για την ασφάλεια της τουρκοκυπριακής μειονότητας. Τα έγγραφα τα οποία δημοσιεύει στο τέλος του τόμου περιλαμβάνουν δύο ενδιαφέρουσες μαρτυρίες. Είναι φανερό ότι την εποχή εκείνη οι Αμερικανοί έβλεπαν με ευνοϊκό μάτι την ένωση διότι έτσι θα γλίτωναν από τον «Κάστρο της Μεσογείου», τον Μακάριο, και τις επικίνδυνες, κατά την αντίληψή τους, σχέσεις του με τους Σοβιετικούς. Η ένωση της νήσου με τη «μητέρα Ελλάδα» θα έφερνε την Κύπρο στον οργανισμό του ΝΑΤΟ και θα επανέφερε τον Μακάριο στα εκκλησιαστικά του καθήκοντα.
*Το επίμαχο βιβλίο

            Τα δύο επίμαχα έγγραφα δίνουν στον αναγνώστη την εντύπωση ότι τόσο ο Άτσεσον (17 Αυγούστου 1964) που γράφει στον υφυπουργό Μπολ όσο και ο Αμερικανός πρέσβης στη Λευκωσία, Μπέλτσερ (19 Αυγούστου 1964), συζητούν σοβαρά το ελληνικό σχέδιο μονομερούς ένωσης. Βέβαια απουσιάζει η οριστική απόφαση από τον υπουργό Εξωτερικών, Ντιν Ρασκ, αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνει το έργο ενός νέου ιστορικού που θα ενδιαφερθεί να εξιχνιάσει το αίνιγμα. Γιατί ο Γεώργιος Παπανδρέου υποχώρησε στη μέση της προσπάθειας; Γιατί δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ συμβούλιο του Στέμματος; Είναι πιθανόν ο Άτσεσον να ξεπεράστηκε από άρνηση του Ρασκ; Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν για τον ιστορικό που θα βγάλει άκρη, πενήντα χρόνια μετά το γεγονός.

* Ο κ. Θάνος Βερέμης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

16 σχόλια:

  1. ΜΕΓΑΛΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΕΠΕΝΕΒΗΣΑΝ ΚΑΙ ΓΕΟΠΟΛΙΤΙΚΑ ΒΕΒΑΙΑ.

    Emmanouil Simos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πράγματι σημαντικό το ερώτημα Παντελή. Πολλοί κάνουν λόγο για μέγα λάθος του "Γέρου"

    Φώτης Καλλιαγκόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ίσως ήταν τότε η μοναδική και τελευταία ευκαιρία/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα μαθουμε το τι εγινε στο παρασκήνιο ?

    Ηλιας Σωτηροπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΜΑΛΛΟΝ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΑΝΤΕΛΗ!

    Γιώργος Νύκτας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ο φόβος πάντα ονομαζόταν Τουρκία και εισβολή. Οι 200 χιλιάδες τουρκοκύπριοι του νησιού από το 1957 είχαν οργανωθεί και εξοπλιστεί από την Τουρκία με κύρια αιχμή του δόρατος τους την ΤΜΤ. Ήταν μια πολύ υπολογίσιμη δύναμη εντός των τειχών. Επίσης η μικρή απόσταση της Τουρκίας από την Κύπρο καθώς και η βέβαια στάση των αγγλοαμερικανών για διχοτόμηση της Κύπρου περιέπλεκε ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Η γνώμη μου μια που έζησα αρκετά γεγονότα στην Κύπρο από την πρώτη γραμμή ήταν η αποφασιστική στάση που έδειξε η Τουρκία για τα συμφέροντα της και η διστακτικότητα της ελληνικής και κυπριακής ηγεσίας. Το 1974 χάθηκε μια ιδανική ευκαιρία για ξεκαθάρισμα της κατάστασης. Από τις 20 Ιουλίου μέχρι και την πρώτη Αυγούστου μπορούσαν να γίνουν πολλά που δεν έγιναν. Οι τούρκοι κατείχαν μόνο το 5% της Κύπρου .

    ΝΙΚΟΣ ΘΩΜΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έχω αμφιβολίες ότι το 1974 θα πετυχαίναμε κάτι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΧΜ ΧΜ ΧΜ ΧΜ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ..
    ΤΟ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΤΣΕΣΟΝ (ΠΟΥ ΒΕΛΤΙΩΘΗΚΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ )
    ΚΟΣΤΙΣΕ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΑ
    ΤΟ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ,,
    ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΟΤΙ Ο ΑΡΧΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΝΑ ΠΑΡΕΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΟ
    ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ ΚΑΤΗΡΓΗΘΗ)

    ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΑΛΤΣΙΔΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν ειναι δική μου δημοσίευση ...και δεν εμπιστευομαι το σόι παπανδρεου και παπατζήδων ουτε καραμανληδων ...όλοι αυτοι μας έφεραν σε αυτην την κατάσταση...
    ούτε μητσοτάκηδες και μπακογιαναίους. τους ταίζουμε τόσα χρόνια και τώρα ταίζουμε και τα παιδιά της μητσοτάκη μπακογιάννη ... ουστ πια

    ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΣΠΑΝΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΣΕΓΓΟΝΑ ΤΟΥΣ ΟΛΟΙ.

    Spiros Sarigiannidis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ΠΑΝΤΕΛΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ! ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΝΩΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ...

    Δήμητρα Φώτου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αρχικά ήθελε, στην πορεία του άλλαξαν τη γνώμη...Ακόμα και ο Μακάριος είχε κάνει όρκο στη Μονή Φανερωμένης για Ένωση με την Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  13. Sterni mou gnosi na se eixa prota…

    Demetrios OldAthenian

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Έστειλα το πιο κάτω κείμενο στην "Κ", ως απάντηση στον κ. Βερέμη, αλλά δεν την είδα να δημοσιεύεται:

    Η «αντιμακαριακή» λογοτεχνία της Κύπρου

    Καταλαβαίνω τους δισταγμούς του κ. Θάνου Βερέμη (άρθρο «Ένας ιστορικός γρίφος που περιμένει λύση» στην «Κ» της 9ης Μαρτίου 2014), όπως και πολλών άλλων Ελλήνων, να αποδώσουν εγκυρότητα στα γραφόμενα του Υπουργού Άμυνας της Ελλάδος το 1964, Πέτρου Γαρουφαλιά («Ελλάς και Κύπρος», Μπεργάδης, 1982). Τέτοιες αμφιβολίες είχα κι εγώ όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο του. Απέφυγα, μάλιστα, όταν έγραφα το βιβλίο μου «Δέκα χιλιάδες μέλισσες», Αρμός 2010, να αναφερθώ στην πολύ ελκυστική (για έναν «αντιμακαριακό») μαρτυρία του ότι ο Μακάριος για να δεχτεί την Ένωση ήθελε ως αντάλλαγμα να γίνει… αντιβασιλεύς της Ελλάδος! Φαντασθείτε, όμως, την έκπληξή μου όταν άκουσα από τον Λουκή Καρανίκκη, τον άνθρωπο στον οποίο ανέθεσε ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης να παρακολουθεί και να ηχογραφεί τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις εξωτερικού το 1964, να λέει (χωρίς να τον ερωτήσω επ’ αυτού) ότι άκουσε με τα αφτιά του τον Γαρουφαλιά να αναφέρει, τον Αύγουστο του 1964, στον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου ότι ο Μακάριος ζήτησε την αντιβασιλεία, προκειμένου να αποδεχτεί την Ένωση! Βλέπετε, μέσα στα «θύματα» της παρακολούθησης τότε ήταν και η Ελληνική Πρεσβεία στη Λευκωσία, ως να ήταν πρεσβεία εχθρικού κράτους!

    Περαιτέρω, θα ήθελα να σημειώσω ότι τα γεγονότα που αφορούν στην πιθανότητα πραγματοποίησης της Ενώσεως Κύπρου-Ελλάδος, άνευ παραχωρήσεων στην Τουρκία, το 1964, δεν αποτελούν κανένα «γρίφο» για όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται να τα γνωρίσει.

    Υπάρχουν περισσότερα από δύο έγγραφα (στα οποία αναφέρεται και ο κ. Βερέμης, τα οποία δημοσιεύονται στο βιβλίο «Κουράγιο Πηνελόπη», Αρμός 2013), που επιβεβαιώνουν την απόφαση των Αμερικανών να διευκολύνουν την εφαρμογή τής άνευ όρων Ενώσεως, τον Αύγουστο 1964. Την δε αμερικανική απόφαση επιβεβαιώνει κι ένα βρετανικό έγγραφο (επίσης δημοσιευμένο στην αρχική του μορφή και μεταφρασμένο στα ελληνικά), ημερομηνίας 25 Αυγούστου 1964, το DEFE 11/456, FO 10368, το οποίο εκφράζει τη βεβαιότητα ότι με τέτοιες αποφάσεις η Τουρκία στο τέλος δεν θα πάρει τίποτε!

    Το βασικό ερώτημα που θέτει ο κ. Βερέμης («γιατί υποχώρησε στη μέση της προσπάθειας ο Γεώργιος Παπανδρέου»), και στοιχειοθετεί τον υποτιθέμενο «γρίφο», απαντάται πολύ εύκολα: Ο Παπανδρέου μόνο με «πραξικοπηματική» ανατροπή του Προέδρου Μακαρίου μπορούσε να κηρύξει την Ένωση, επειδή ελέγχοντας όλα τα ΜΜΕ της εποχής ο Μακάριος είχε πείσει τον κυπριακό λαό να εχθρεύεται τη Μεραρχία, την Ελλάδα και την Ένωση ως προκάλυμμα διχοτόμησης. Αλλά ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν ήταν ούτε «πραξικοπηματίας» ούτε πραξικοπηματίας. Αν μπορούσε να είχε κάνει τέτοια κίνηση τότε, πολύ πιθανόν να έσωζε και την Ελλάδα από την 21η Απριλίου 1967 και την Κύπρο από το πραξικόπημα του 1974 και την τουρκική εισβολή που ακολούθησε. Κι ίσως σήμερα για όλους μας να ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα με την ελληνική ΑΟΖ να είναι η μεγαλύτερη της Μεσογείου και την Τουρκία σε καμμία θέση να απειλεί τους πάντες και τα πάντα.

    Όσον αφορά την αναφορά τού κ. Βερέμη σε μένα με τον χαρακτηρισμό «αντιμακαριακός Κύπριος λογοτέχνης», θα ήταν χρήσιμο, πιστεύω, να πληροφορηθούν όσοι από τους αναγνώστες σας δεν το ξέρουν ότι ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει η ελληνική λογοτεχνία της Κύπρου (Κώστας Μόντης, Παντελής Μηχανικός κ.α.) είναι ελληνοκεντρικό και αναπόφευκτα «αντιμακαριακό».

    Άντης Ροδίτης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σύρος 30 Οκτωβρίου 2014.Ώρα 18.00
    Για το παρόν κείμενο και τα εν συνεχεία σχόλια των επισκεπτών αυτού του ιστολογίου έχω να προσθέσω:
    1. Γνωστή η τακτική του Μακαρίου στην συνεργασία του με τις εκάστοτε Κυβερνήσεις της Ελλάδας.Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο Κ.Καραμανλής στην συνεργασία του με τον Μακάριο,τα ίδια ακριβώς αντιμετώπιζε αργότερα και ο Γ.Παπανδρέου το 1964 για την επίλυση του Κυπριακού.Συμφωνίες,ομοφωνίες,υποχωρήσεις και διαφωνίες συχνό φαινόμενο στη συνεργασία των.Οι υπέρμετρες φιλοδοξίες και το πάθος της εξουσίας του Μακαρίου εμπόδιο,εκτός των άλλων,στον αγώνα του Ελληνισμού για την ένωση της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα.Τα λόγια του προς τον Καραμανλή,αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας του Λονδίνου,ότι ο Λαός της Κύπρου θα τον ευγνωμονεί για όσα έπραξε για την ανεξαρτησία του,χωρίς καμιά αναφορά για ένωση στο μέλλον.Και διερωτάται εύλογα κανείς στα λόγια αυτά δεν υποκρύπτεται η ενδόμυχη αποστροφή του για την ένωση;
    2.Το Σύνταγμα του 1952 της Ελλάδας δεν προέβλεπε τον θεσμό του Αντιβασιλέως,σε μόνιμη βάση.Άλλο η αναπλήρωση για διαφόρους λόγους του Βασιλέως απο το καθορισμένο πρόσωπο ή άλλο πρόσωπο ,όπως έγινε το 1944 με τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό,αλλά αυτό για πειορισμένο χρόνο.
    3.Εδέχοντο όμως οι Τούρκοι το 1964 τα προτεινόμενα από τους Αμερικανούς σχέδια επίλυσης του Κυπριακού;Γιατί πάντοτε και ιδιαίτερα από το 1954 ετάχθησαν κατά της ένωσης.Η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα αποτελούσε γαι την Άγκυρα μια διαρκή απειλή στο υπογάστριό της,πέραν της στρατηγικής θέσης της,ως ένα σταθερό αεροπλανοφόρο,στην ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.Οποιοσδήποτε σήμερα αντιλαμβάνεται την γεωπολιτική σημασία της Κύπρου με την αναγνωρισμένη από το Διεθνές Δίκαιο Θαλάσσης Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη.
    $.Δυστυχώς τη νύκτα της 20ης προς 21η Ιουλίου 1974,στο Πέντε Μίλι,Δυτικά της Κηρύνειας,δόθηκε η ευκαιρία μιας συντριπτικής ήττας των αποβατικών τουρκικών στρατευμάτων,που ήταν ανίσχυρα,απροσανατόλιστα και χωρίς επαρκή υποστήριξη σε ένα άγνωστο πεδίο επιχειρήσεων,από τις Μονάδες της Εθνικής Φρουράς,παρά τα προβλήματά τους.Εσφαλμένες εκτιμήσεις,ολέθρια λάθη και ολιγωρίες στέρησαν μια νίκη,γιατί υπήρχαν οι δυνατότητες για την καταστροφή της αποβατικής δύναμης.Πολλά τα οφέλη μιας νίκης στα επόμενα χρόνια.Όπως γράφει ο Τούρκος δημοσιογράφος Αλή Μπιράντ εκείνη τη νύκτα στο Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας επικρατούσε μεγάλη αγωνία και ανησυχία για την αναμενόμενη αντεπίθεση στον χώρο απόβασης.
    5.Η ΑΟΖ της νήσου του Καστελόριζου επιτρέπει τη συνένωση της Ελλήνικής ΑΟΖ με εκείνη της Κύπρου,αποκλείοντας την προς Νότο επέκταση της Τουρκικής ΑΟΖ.Γιαυτό η Τουρκία τελευταία αμφισβητεί ότι το Καστελόριζο έχει ΑΟΖ.Περισσότερα σε μελλοντικό σχόλιο.
    Κωνστ. Πατιαλιάκας
    Αντιστράτηγος ε.α

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Οταν ενας πανεπιστημιακος καθηγητης ιστοριας οπως ο κυριος Βερεμης αντιμετωπιζει την αναζητηση της ιστορικης αληθειας με νοοτροπια τυπου "Η αναξιοπιστία του Γαρουφαλιά ως αντικειμενικού μάρτυρα μετά το καλοκαίρι του 1965 και η μεταπολιτευτική του δράση ως αρχηγού αντιπολιτευτικού ακραίου κόμματος καθιστούσαν και το βιβλίο του προβληματικό σε εγκυρότητα", τοτε ας μην περιμενουμε πολλα απο τον μεσο πολιτη και μαλλον κακως εκνευριζομαι οταν προσπαθω να εξηγησω σε διαφορους οτι πρεπει να μελετουμε ολες τις πλευρες ωστε να κρινουμε καποιο ιστορικο γεγονος, η προσωπο κλπ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή