Η ΛΗΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ- ΑΡΘΡΟ 3ο

 *Το Λουλέ Μπουργκάς σήμερα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Σε δύο προηγούμενα εκτεταμένα άρθρα αναφερθήκαμε στη μεγάλη μάστιγα, την ληστεία, που καταδυνάστευσε τον πληθυσμό της Θράκης, κατά τη διάρκεια του ΙΘ΄ αιώνα. Σήμερα ολοκληρώνουμε το θέμα της ληστείας, η οποία σαν κοινωνικό φαινόμενο αποτυπώθηκε σε πολλά διπλωματικά έγγραφα αλλά και στον Τύπο της Κωνσταντινούπολης, την εποχή εκείνη.      

               Μάστιγα δεν ήταν μόνο οι ληστές, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις και οι εκπρόσωποι του νόμου, οι ζαπτιέδες.

          Τον Απρίλιο του 1871 για παράδειγμα ορισμένοι ζαπτιέδες του Κιορ Σερδάρη από την Αδριανούπολη, που συνόδευαν τις άμαξες του ταχυδρομείου, διερχόμενοι από τα χωριά του καζά Λουλέ Μπουργκάζ, έτρωγαν και έπιναν δωρεάν εις βάρος των φτωχών κατοίκων, οι οποίοι αναγκάσθηκαν να κάνουν όπως γράφει ο «Νεολόγος» αναφορά στον καϊμακάμη. Εκείνος, δεν έδωσε καμιά σημασία. Έτσι οι κάτοικοι προσέφυγαν στον μουτασερίφη της Ραιδεστού, ο οποίος ζήτησε εξηγήσεις. Ο καϊμακάμης αντί να λάβει μέτρα άρχισε να καταδιώκει όσους παραπονέθηκαν και να τους φυλακίζει χωρίς λόγο. Εκείνοι απευθύνθηκαν ξανά στο μουτασερίφη, ο οποίος διέταξε την αποφυλάκισή τους.

*Κιρκάσιος

          Το Σεπτέμβριο του 1871 με οδηγό πάντα τον «Νεολόγο» της Κωνσταντινούπολης, πληροφορούμαστε ότι στην περιοχή της Ραιδεστού οι ζωοκλοπές εξακολουθούσαν «διαπραττόμεναι εν σταθερά μεσημβρία». Πολλοί άνθρωποι που πήγαιναν στις δουλειές τους από ένα χωριό στο άλλο συλλαμβάνονταν από τους ανεξέλεγκτους Κιρκάσιους και ληστεύονταν. Όταν μάλιστα αρκετοί κάτοικοι- και αυτό έχει σημασία- αγανάκτησαν και κατέφυγαν με μηνύσεις τους στη διοίκηση, συνελήφθησαν κάποιοι Κιρκάσιοι οι οποίοι «επειδή ως λέγεται δεν εγένοντο δεκτοί χριστιανοί μάρτυρες, απελύθησαν μετ’ ολίγας ημέρας». Το οθωμανικό κράτος είναι φανερό, πως υπέθαλπε τους Κιρκάσιους, που τρομοκρατούσαν τους Χριστιανικούς πληθυσμούς.

*Επικεφαλίδα εγγράφου του Ελληνικού Προξενείου της Αδριανούπολης

          Τα χρόνια περνούσαν αλλά η μάστιγα της ληστείας, δεν έλεγε να περισταλεί.

          Ομάδες ληστών ακόμα και το 1890 δρούσαν ανενόχλητες. Στις 5 Ιουλίου ο πρόξενος στο Δεδέαγατς Ν. Νικολάου[1] ανέφερε, ότι ληστρική ομάδα 18 ατόμων, που είχε συγκροτηθεί στην περιοχή Σουφλίου, από Οθωμανούς πρόσφυγες προερχόμενους από τη Βουλγαρία, περίπου 10 μέρες νωρίτερα κατέλαβε το δρόμο μεταξύ Σουφλίου και Διδυμοτείχου  «εν ημέρα πανηγύρεως»  συνελάμβανε και λήστευε όλους τους διερχόμενους Χριστιανούς. Οι αρχές διέταξαν να βγουν τα αποσπάσματα για την καταδίωξη των ληστών, ισχυρίζονταν όμως ότι οι ληστές δεν πρέπει να είναι Οθωμανοί αλλά ξένοι.

          Και προσέθετε ο Νικολάου:

          «Εν τοις χωρίοις ουδείς των προκρίτων αποφασίζει να εξέλθει διότι φοβείται αν μεν συλληφθή υπό συμμορίας να φονευθή, παρά του πρώτου παρατυχόντος πρόσφυγος Οθωμανού, αρκούν μόνο να λάβη ό,τι εύρει εις την τζέπην. Τοιαύτη εστίν η δημοσία ασφάλεια εν τη περιφερεία μου».

          Οι περιγραφές αυτές, δείχνουν ποια ατμόσφαιρα επικρατούσε εις βάρος των Ελλήνων, που πολλές φορές εκτός από τους ληστές, είχαν να αντιμετωπίσουν και την άδικη συμπεριφορά των οργάνων του νόμου.

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

[1] ΙΑΥΕ 1890 φάκ. Κ