Παρασκευή 30 Ιουλίου 2021

Οι πολεμικοί ανταποκριτές των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913

*Σκηνή από τους Βαλκανικούς Πολέμους. Προετοιμασία του γεύματος 




 

*Ένα εκπληκτικό αρχείο

στο Υπουργείο Εξωτερικών

 

 


Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Οι Βαλκανικοί πόλεμοι 1912-13, ήταν οι ενδοξότεροι πόλεμοι μετά την Επανάσταση του 1821, γιατί ήταν νικηφόροι και εξασφάλισαν στην Ελλάδα διπλασιασμό των εδαφών της και σχεδόν διπλασιασμό του πληθυσμού της. Και το σημαντικότερο ήταν ότι τα εδάφη αυτά ιστορικά ήταν ελληνικά και οι πληθυσμοί που απελευθερώθηκαν ήταν αλύτρωτοι Έλληνες.     

Στους πολέμους αυτούς εκτός από την ηγεσία του τόπου έδωσε την ικμάδα του ο ελληνικός λαός, δείχνοντας ύψιστα δείγματα πατριωτισμού.

Στους πολέμους αυτούς, που αφορούσαν πέντε κράτη της Βαλκανικής (Ελλάς, Τουρκία, Βουλγαρία, Σερβία, Μαυροβούνιο) έδωσαν το παρόν τους και οι Έλληνες δημοσιογράφοι είτε ως στρατευμένοι Έλληνες από την πρώτη γραμμή του πυρός, είτε ως πολεμικοί ανταποκριτές. Ως πολεμιστές πρώτης γραμμής αναφέρονται ενδεικτικά μεταξύ άλλων οι Πέτρος Καλαμίδας, που έχασε τη ζωή του, ο Σταμάτης Σταματίου γνωστός ως Σταμ. Σταμ. που έφερε ως λάφυρο μια βουλγαρική σημαία, ο δημοσιογράφος και ποιητής Ρώμος Φιλλύρας, ο Δ. Γ. Χατζηγιαννάκογλους, ο Ανδρέας Τσαμόπουλος, ο Κώστας Μιχαλόπουλος, ο Βασίλεος Κατωπόδης, ο Διονύσιος Κόκκινος, ο Γεώργιος Κιτσόπουλος κ.ά. (Λεπτομέρειες βλέπετε στο  https://sitalkisking.blogspot.com/2017/07/blog-post_23.html#more).

Σήμερα θα δούμε και τους πολεμικούς ανταποκριτές, οι οποίοι με τις περιγραφές τους διέσωσαν μια μεγάλη πλευρά της ιστορίας των Βαλκανικών Πολέμων, ίσως την πιο ανθρώπινη και την πιο ηρωική. Το άρθρο αυτό γράφεται  με αφορμή την ανακάλυψη στο Ιστορικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών των αιτήσεων διαπίστευσης που υπέβαλαν τότε πολλοί δημοσιογράφοι αλλά και διευθυντές των εφημερίδων τους, που στήριζαν τους συντάκτες τους. Μεγάλα ονόματα της ελληνικής δημοσιογραφίας.

Κυριακή 25 Ιουλίου 2021

Άγνωστες εκκλήσεις Ανατολικοθρακιωτών προς τον Γεώργιο Βιζυηνό για καλά σχολεία, από το κληροδότημα Ξενοκράτη

*Ο Γεώργιος Βιζυηνός


 



 

*Ο Χαρίλαος Τρικούπης έχτισε

περίλαμπρο σχολείο στο Μεσολόγγι.

*Σαμμάκοβο, Βιζύη, Μήδεια,  

περίμεναν βοήθεια για σχολεία



 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

Ο πόθος των αλύτρωτων Ελλήνων κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα για ποιοτική Παιδεία των παιδιών τους ήταν διαρκής και άσβεστος, αλλά χαρακτηριστική ήταν και η προθυμία των φιλογενών Ελλήνων να συνδράμουν ώστε να υπάρξουν καλά σχολεία  και άξιοι δάσκαλοι σε όλα τα μικρά χωριά της Θράκης, της Μακεδονίας και της Ηπείρου κυρίως.

Ένα τέτοιο  χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι αδελφοί Ξενοκράτες από το Σαμμάκοβο της Ανατολικής Θράκης. Αλλά και η επίκληση των κατοίκων της επαρχίας της Βιζύης προς τον Γεώργιο Βιζυηνό, να τους βοηθήσει εξασφαλίζοντας χρήματα από το κληροδότημα των αδελφών Ξενοκράτη, από το οποίο φαίνεται ότι εξυπηρετήθηκε ο Χαρίλαος Τρικούπης, που εξασφάλισε για την εκλογική του περιφέρεια το Μεσολόγγι, ενός περικαλλούς εκπαιδευτηρίου, που σώζεται ως σήμερα.

Ο Κωνσταντίνος Ξενοκράτης και οι αδελφοί του Αθανάσιος και Θεόδωρος, που κληροδότησαν την περιουσία τους, είναι σπάνιες ευγενείς μορφές της Θράκης, που διακρίθηκαν για το απέραντο φιλανθρωπικό έργο τους και τον παραδειγματικό πατριωτισμό τους.

Γεννήθηκαν στο Σαμμάκοβο της περιφέρειας των Σαράντα Εκκλησιών της Ανατολικής Θράκης. Ο Κωνσταντίνος ειδικά γεννήθηκε το 1803. Από την παιδική τους ηλικία εγκαταστάθηκαν τα αδέλφια Πασχάλης, Θεόδωρος, Κωνσταντίνος και Αθανάσιος στο Βουκουρέστι. Εκεί στα κατοπινά χρόνια ασχολήθηκαν με τις επιχειρήσεις, το εμπόριο και τη γεωργία και απέκτησαν μεγάλη περιουσία.

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2021

Η κρίση του «Χόρα» στο Αιγαίο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ    https://www.kathimerini.gr/politics/561437338/i-krisi-toy-chora-sto-aigaio-k/

*Το τουρκικό ερευνητικό σκάφος «Sismik 1», πρώην «Χόρα» πλέει στο βορειοανατολικό Αιγαίο. Το 1976 εκτυλίχθηκε η πρώτη από τις τρεις μεγάλες ελληνοτουρκικές κρίσεις, που αφορούσαν διαφορετικές όψεις του διεθνούς καθεστώτος του Αιγαίου.

 

 

*Η έξοδος του τουρκικού σκάφους


για έρευνες στην υφαλοκρηπίδα


φέρνει στα πρόθυρα σύγκρουσης 


τα δύο κράτη

 

 

 

 

Γράφει ο κ. ΣΩΤΗΡΗΣ ΡΙΖΑΣ*

 

Η κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις τον Αύγουστο του 1976 αποτέλεσε την πρώτη μιας σειράς ανάλογων κρίσεων. Ακολούθησαν αυτές του Μαρτίου του 1987, του Ιανουαρίου του 1996 και του θέρους του 2020 που αφορούσαν διάφορες όψεις του διεθνούς καθεστώτος του Αιγαίου.

Το 1976, όπως και το 1987 και το 2020, επίδικο αντικείμενο ήταν η ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα, στην τελευταία και η αποκλειστική οικονομική ζώνη. Οι θέσεις των δύο χωρών είχαν ήδη παγιωθεί τόσο ως προς την ουσία όσο και ως προς τη διαδικασία πιθανής επίλυσης. Η ελληνική πλευρά υποστήριζε ότι, σύμφωνα με το εξελισσόμενο Δίκαιο της Θάλασσας, τα νησιά δικαιούνταν ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας όπως ακριβώς και τα ηπειρωτικά εδάφη.  Η Τουρκία από την πλευρά της ισχυριζόταν ότι το Αιγαίο ήταν μια θάλασσα «ειδικών περιστάσεων», ότι ήταν αδύνατο να αναγνωριστούν δικαιώματα ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας σε χιλιάδες διάσπαρτα νησιά και νησίδες, καθώς έτσι θα αποκλειόταν στην ουσία από την εκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου η Τουρκία, μια παράκτια αλλά κατεξοχήν ηπειρωτική χώρα. Η Άγκυρα ζητούσε στο πλαίσιο αυτό τη διανομή του Αιγαίου στη βάση μιας μέσης γραμμής, από βορρά προς νότο, η οποία θα αγνοούσε πλήρως τα νησιά και τα δικαιώματά τους στις θαλάσσιες ζώνες. Οι διαφωνίες επεκτείνονταν και στη διαδικασία επίλυσης. Η Αθήνα, βέβαιη για την υπεροχή της στο πλαίσιο του Δικαίου της Θάλασσας, προέκρινε την από κοινού προσφυγή των δύο χωρών, μόνος αποδεκτός τρόπος από το καταστατικό του Δικαστηρίου προκειμένου να εκδικαστεί η διαφορά, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ενώ, αντίθετα, η Τουρκία ζητούσε διμερείς διαπραγματεύσεις πολιτικής φύσης. 

Τρίτη 20 Ιουλίου 2021

Όταν ο τέως βασιλιάς συνωμοτούσε για την «εξουδετέρωση του Καραμανλή»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/politics/561437569/otan-o-teos-vasilias-synomotoyse-gia-tin-exoydeterosi-toy-karamanli/

 *O Κωνσταντίνος Καραμανλής συνομιλεί με τον βασιλιά Παύλο υπό το βλέμμα του νεαρού Κωνσταντίνου. «Από σεβασμό προς τη μνήμη του πατρός του», ο Καραμανλής δεν δημοσιοποίησε τη συνωμοτική δραστηριότητα του τέως βασιλιά.

 



*Έγγραφα από το Αρχείο

Κωνσταντίνου Καραμανλή

ρίχνουν φως στις ζυμώσεις

της περιόδου 1975-1978

για την ανατροπή

του τότε πρωθυπουργού,

σχέδιο που προέβλεπε

ακόμη και τη δολοφονία του

 


 

Γράφει ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ

 


Μία εκπληκτική ιστορία με πρωταγωνιστές τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο, τον πιστό του υπασπιστή συνταγματάρχη Μιχαήλ Αρναούτη και τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες βρίσκεται στα αρχεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Πρόκειται για σχέδιο δολοφονίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή και ανατροπής του δημοκρατικού πολιτεύματος μέσα από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα.

Όταν εκδόθηκαν τα 12τομα «Αρχεία Καραμανλή» το 1997 συμπεριελήφθη η πληροφορία, ότι ο Καραμανλής ενημερώθηκε το 1975 για σχεδιαζόμενο βασιλικό πραξικόπημα εναντίον του από τον διοικητή του στόλου αντιναύαρχο Σπύρο Κονοφάο. Δύο χρόνια αργότερα, το 1999, εκδόθηκε το βιβλίο του Λεωνίδα Παπάγου «Σημειώσεις 1967-1977». Ο πρέσβης και υιός του Αλέξανδρου Παπάγου, ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον βασιλιά Κωνσταντίνο, σημείωνε ότι ο Αρναούτης σχεδίαζε πραξικόπημα κατά του Καραμανλή το 1975 και στη συνωμοσία αυτή είχε επιχειρήσει ανεπιτυχώς να μυήσει τον ναύαρχο Ι. Βασιλειάδη. Ο Βασιλειάδης, που δεν βρίσκεται πλέον εν ζωή, όπως άλλωστε και ο Παπάγος, είχε επιβεβαιώσει αυτή την πληροφορία το 1999, αμέσως μετά την έκδοση του βιβλίου του Παπάγου.

Κυριακή 18 Ιουλίου 2021

Κριτική της δράσης του Τούρκου Ολυμπιονίκη, που έδρασε ως κομιτατζής στη Θράκη

 
*Ο Φουάτ Μπαλκάν, με τους συνεργάτες του Ραΐκ Εφέντη από τη Δράμα 
και Χασάν Εφέντη από την Ξάνθη


 


 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 


               Η δράση του Τούρκου Ολυμπιονίκη της ξιφασκίας, Φουάτ Μπέη, που έδρασε ως κομιτατζής στη Θράκη, συνεργαζόμενος με τους Βουλγάρους , εναντίον των Ελλήνων, απασχόλησε αυτήν εδώ την ιστοσελίδα, σε δύο προηγούμενα άρθρα.

               Στην Τουρκία όπου η δράση του υπήρξε πολυποίκιλη, ο Φουάτ Μπέης, που έλαβε λόγω της δράσης του το όνομα Φουάτ Μπαλκάν, θεωρείται ήρωας. Επιπλέον θαυμάζεται γιατί υπήρξε ιδρυτής της γνωστής αθλητικής ομάδας Μπεσίκτας και πολιτικός. Ο Φουάτ Μπαλκάν λειτούργησε ως κατάσκοπος της μυστικής οργάνωσης των Νεότουρκων Teşkîlât-ı Mahsûsa. Η μυστική αυτή παρακρατική οργάνωση ιδρύθηκε από τον Εμβέρ Πασά στο πλαίσιο της Επιτροπής Ένωσης και Προόδου των Νεοτούρκων. Στόχος της ήταν να πραγματοποιεί, αναταραχές, προπαγάνδα και δολοφονίες στην Τουρκία και στο εξωτερικό. Δραστηριοποιήθηκε από το 1911.

               Ωστόσο η υπονομευτική αποστολή του στη Θράκη, δεν θεωρείται ότι πέτυχε γενικά. Όπως έχει εξηγηθεί και στα προηγούμενα άρθρα  ο Φουάτ Μπέης στο τελευταίο στάδιο της δράσης του ήρθε στη Θράκη για να οργανώσει μορφή αντίστασης, ώστε να απασχολούνται στρατιωτικές δυνάμεις εκεί και να μην αποστέλλονται στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Ο στόχος αυτός δεν επιτεύχθηκε και η ελληνική ήττα του 1922, οφείλεται σε εντελώς διαφορετικούς παράγοντες.

               Μια άλλη αποτυχία των στόχων του Φουάτ Μπέη ήταν η αδυναμία συνένωσης των Μουσουλμάνων της Θράκης, οι οποίοι διασπάστηκαν, όπως έδειξε η εκλογή του Εμμανουήλ Δουλά ως προέδρου του Πολιτικού Συμβουλίου της Διασυμμαχικής Θράκης το 1919, με υποστήριξη Μουσουλμάνων, που δεν πειθάρχησαν στα κελεύσματα του Φουάτ και των άλλων. Η διάσπαση φάνηκε και λίγο  αργότερα, ότι άρχισε η προέλαση του ελληνικού στρατού που απελευθέρωσε τη Δυτική Θράκη το Μάιο και την Ανατολική Θράκη τον Ιούλιο του 1920. Με άλλα λόγια φάνηκε η αδυναμία του Φουάτ Μπέη στη Δυτική Θράκη όπως και του Τζαφέρ Ταγιάρ στην Ανατολική Θράκη να οργανώσουν έστω και μια ελάχιστη αντίσταση στον ελληνικό στρατό, που ολοκλήρωσε την απελευθερωτική αποστολή του χωρίς σοβαρή μάχη. Ο Ταγιάρ μάλιστα, όπως είναι γνωστό συνελήφθη αιχμάλωτος από ένα τσομπανόπουλο! (βλέπε σχετικά στο https://sitalkisking.blogspot.com/2016/05/1920.html

               Μερική αποτυχία είχε και στην παρασκηνιακή προσπάθειά του να αντιδράσουν οι Μουσουλμάνοι στην εγκατάσταση προσφύγων στα χωριά τους. 

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2021

Μια παραγνωρισμένη ηρωίδα του 1821

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  https://www.kathimerini.gr/culture/561429043/mia-paragnorismeni-iroida-toy-1821/

*Το «Τραγούδι της κυρα-Δομνίτσας» παρουσιάζεται από τις 16 Ιουλίου στην πλατφόρμα nationalopera.gr/GNOTV. Το κείμενο υπέγραψε η δημοσιογράφος και συγγραφέας Μάρω Βασιλειάδου, η σκηνοθεσία είναι της Μαρίας Μαγκανάρη, η μουσική της Μάρθας Μαυροειδή, τους μονολόγους αποδίδει η Σύρμω Κεκέ και τα χορικά στάσιμα το γυναικείο φωνητικό σύνολο cho΄rεs. (Φωτ. ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ)

 

 

 

*Το «Τραγούδι


της κυρα-Δομνίτσας»


από τη Λυρική Σκηνή

 

 

 

Γράφει ο κ. Νικόλας Ζώης

 

 

Στην επιβλητική πινακοθήκη του 1821 βρίσκονται και ορισμένες μορφές που δεν ανήκουν στο «ισχυρό φύλο», θεωρούνται όμως άξιες μνημόνευσης για –τι άλλο– τα κατορθώματά τους στη μάχη ή τον δυναμισμό τους: η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους είναι ίσως οι χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις γυναικών που κέρδισαν μια εξέχουσα θέση στην ιστορία του αγώνα «των Ελλήνων» για την ανεξαρτησία.

Τι γίνεται όμως με τις γυναίκες που, ενώ συνέβαλαν στην Ελληνική Επανάσταση με όπλα, χρήμα και αίμα, τιμήθηκαν στην καλύτερη περίπτωση με μια-δυο ξεχασμένες προτομές και μερικές δυσεύρετες βιβλιογραφικές αναφορές;

Η Θρακιώτισσα Δόμνα Βισβίζη είναι μια τέτοια περίπτωση. Με τον σύζυγό της, τον καπετάνιο Χατζή-Αντώνη Βισβίζη, και το «μπρίκι» τους, την «Καλομοίρα», υποστήριξαν πολλαπλώς την Επανάσταση, μέχρι που ο Βισβίζης ξεψύχησε και η Δόμνα ανέλαβε τη διοίκηση του καραβιού. Γέννησε τα παιδιά της στο κατάστρωμα, συνέχισε να συμβάλλει στις στρατιωτικές επιχειρήσεις των Ελλήνων– ο Δημήτριος Υψηλάντης τη χαρακτήριζε «ευγενεστάτη και γενναιοτάτη»–, ώσπου ξόδεψε την περιουσία για τις ανάγκες της Επανάστασης, χωρίς να λάβει τα υπεσχημένα από το ελληνικό κράτος. Πέθανε μόνη, σε μεγάλη ένδεια, αφού στο μεταξύ είχε απευθυνθεί με πλήθος επιστολών στη νέα ελληνική διοίκηση, χωρίς αποτέλεσμα.

Τρίτη 13 Ιουλίου 2021

Αναβίωση του ολυμπιακού ιδεώδους

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/athletics/561428938/anaviosi-toy-olympiakoy-ideodoys/

*Αριστερά: 27.4.1980. Ο Κων. Καραμανλής με τον εκπρόσωπο της ΔΟΕ, Λουί Γκιραντού, στην Ολυμπία. (Φωτ. ΙΔΡΥΜΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ) Δεξιά: 6.7.1981. Ομιλία του προέδρου της ΔΟΕ, Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, στην Πνύκα για τα 20 χρόνια της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας. (Φωτ. ΙΔΡΥΜΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ)

 




Γράφει η κ. ΓΙΑΝΝΑ ΠΑΝΟΥΣΑΚΗ*

 

 

Σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής του διαδρομής, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέδειξε ζωηρό ενδιαφέρον για την προστασία της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε μέσα από θεσμικά μέτρα και έργα υποδομής. Συνέδεσε επίσης την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά με τις διεθνείς ανάγκες στα πεδία του αθλητισμού και του πολιτισμού. Η προστασία και η αναβίωση του ολυμπιακού ιδεώδους αποτέλεσαν βασική επιδίωξή του.

Στο πνεύμα αυτό, το 1976, διατύπωσε για πρώτη φορά την πρότασή του για μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στον χώρο της αρχαίας Ολυμπίας, τόπο γένεσης και φιλοξενίας των Αγώνων στην αρχαιότητα.

Η πρόταση Καραμανλή απαντούσε στα μεγάλα και συνεχή πλήγματα που δεχόταν η ολυμπιακή ιδέα λόγω της επενέργειας πολιτικών σκοπιμοτήτων. Το 1976, το φαινόμενο τούτο εμφανιζόταν να έχει αποκτήσει μονιμότητα. Οι Αγώνες του 1972 στο Μόναχο είχαν αμαυρωθεί από τη σφαγή των Ισραηλινών αθλητών από Παλαιστίνιους τρομοκράτες. Ηδη και οι Αγώνες του 1976 στο Μόντρεαλ αντιμετώπιζαν την παρείσφρηση της πολιτικής: είκοσι εννέα χώρες, κυρίως της Αφρικής, αρνήθηκαν να μετάσχουν διαμαρτυρόμενες για το ρατσιστικό καθεστώς της Νοτίου Αφρικής. Αλλά αποχή από τους Αγώνες θα σημειωνόταν και το 1980 στη Μόσχα (από τις δυτικές χώρες, πλην της Ελλάδας) και το 1984 στο Λος Άντζελες από τις κομμουνιστικές χώρες (πλην της Ρουμανίας), το Ιράν και τη Λιβύη.

Σάββατο 10 Ιουλίου 2021

Οι πρώτοι δημόσιοι υπάλληλοι στο Διδυμότειχο της απελευθέρωσης του 1920

*Το επιτελείο διοίκησης του Χαρίσιου Βαμβακά στη Διασυμμαχική Θράκη


 


 

*Ονόματα των πρώτων στελεχών

της δημόσιας Διοίκησης

 

 


Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 


Η απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης το Μάιο του 1920, δεν υπήρξε αποτέλεσμα μιας αυτόματης μεταβίβασης εξουσίας από ένα κυρίαρχο σε άλλον. Ούτε αποτέλεσμα σκληρών μαχών, γιατί η Βουλγαρία που την κατείχε με την άδικη  συνθήκη του Βουκουρεστίου από το 1913 ήταν πλέον η ηττημένη όχι μόνο των Βαλκανικών Πολέμων, αλλά και του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τη Δυτική Θράκη όμως διεκδικούσε με όλες τις δυνάμεις της κατά τη διάρκεια των εργασιών της Συνδιάσκεψης Ειρήνης στο Παρίσι η Βουλγαρία και χρειάσθηκαν πολλές προσπάθειες και ποικίλοι  διπλωματικοί ελιγμοί για να εκδιωχθεί από εκείνα τα εδάφη η Βουλγαρία, η οποία κατηγορήθηκε σφοδρά για εφαρμογή στυγνής πολιτικής εθνοκαθάρσεων εις βάρος του ελληνορθόδοξου και μουσουλμανικού στοιχείου κατά την πενταετία 1913-1918. Τελικά στις 17 Σεπτεμβρίου 1919, το Ανώτατο Συμβούλιο των Συμμάχων στο Παρίσι αποφάσισε την εκκένωση της Δυτικής Θράκης από τους Βούλγαρους. Η ιστορική αυτή απόφαση, επικυρώθηκε στο προάστιο Νεϊγύ των Παρισίων στις 27 Νοεμβρίου 1919. Σύμφωνα με την απόφαση αυτή η Βουλγαρία παραιτείτο από όλες τις βλέψεις της στην περιοχή.

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2021

Η συζήτηση περί «σοσιαλμανίας»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

https://www.kathimerini.gr/politics/561420826/i-syzitisi-peri-sosialmanias/

*9 Μαρτίου 1977. Σύσκεψη οικονομικών παραγόντων στο υπουργείο Συντονισμού υπό τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή, με αντικείμενο τις βιομηχανικές επενδύσεις. Αριστερά, ο υπουργός Συντονισμού Παναγής Παπαληγούρας, δεξιά, ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Μπούτος. (Φωτ. ΙΔΡΥΜΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Γ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ)

 

 

 

*Τα όρια της πολιτικής,

οι απαιτήσεις της οικονομίας

και η αντιπαράθεση

βιομηχάνων– κυβέρνησης

 

 


Γράφει ο κ. ΜΙΧΑΛΗΣ ΨΑΛΙΔΟΠΟΥΛΟΣ*

 

 

Οι προκλήσεις για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή μετά τον Νοέμβριο του 1974 ήταν απαιτητικές, το ίδιο και τα διλήμματα που είχε να επιλύσει.

Η Ελλάδα είχε παραδοσιακά έλλειμμα στο εμπορικό της ισοζύγιο, που καλυπτόταν εν μέρει από άδηλους πόρους ή εισαγωγές κεφαλαίων, που στην πορεία του χρόνου απέκτησαν ένα μονιμότερο χαρακτήρα, χωρίς να διευρύνουν θεαματικά το παραγωγικό δυναμικό της χώρας. Η μετανάστευση της δεκαετίας του 1960 είχε οδηγήσει σε πλήρη απασχόληση και ελλείψεις εργατικού δυναμικού, ειδικά στον αγροτικό τομέα. Η ύφεση του 1973 λόγω πετρελαϊκής κρίσης στην Ευρώπη σήμαινε πάγωμα ή και μείωση των εμβασμάτων των μεταναστών. Η διεύρυνση του ελλείμματος του ισοζυγίου πληρωμών με τις ανοδικές τιμές του πετρελαίου ήταν μια νέα πραγματικότητα. Η αντιφατική πολιτική της δικτατορίας μετά την κατάρρευση του συστήματος του Μπρέτον Γουντς, είχε συσσωρεύσει σοβαρές ανισορροπίες.

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2021

Η επίσκεψη Πλαστήρα στο Διδυμότειχο το 1923 και ο πόλεμος προς την Τουρκία, που δεν έγινε τότε

*Έφιπποι οι τρεις αρχηγοί επιθεωρούν στο στράτευμα κάπου στον Έβρο.  
Από δεξιά Πλαστήρας, Πάγκαλος, Χατζηκυριάκος. 


 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

               Η επίσκεψη του Νικόλαου Πλαστήρα, τον Απρίλιο του 1923 στο Διδυμότειχο, υπήρξε σημαντικό γεγονός για την πόλη, αλλά και για την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων στη Λωζάννη για την υπογραφή της γνωστής συνθήκης ειρήνης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, γιατί συνδέθηκε με μεγάλες επιθεωρήσεις των ελληνικών στρατευμάτων που επιχειρούσαν την αναδιοργάνωσή τους στον Έβρο μετά την δραματική Μικρασιατική Καταστροφή. Και δημιούργησε κλίμα πιθανής νέας ένοπλης αντιπαράθεσης με την Τουρκία, όπως φάνηκε λίγο αργότερα.

               Ο Πλαστήρας ως αρχηγός της Επανάστασης του 1922 συνοδευόμενος από τον αρχιστράτηγο Θεόδωρο Πάγκαλο και τον στόλαρχο Αλέξανδρο Χατζηκυριάκο, περιόδευσαν στην Βόρεια Ελλάδα  με στόχο να καταστεί γνωστό στο εξωτερικό ότι η Ελλάδα καθίσταται ξανά ισχυρή και επιχειρεί να διεκδικήσει τα εθνικά δίκαιά της. Άσχετα βέβαια αν εκτός από την Ανατολική Θράκη τον Οκτώβριο του 1922 χάσαμε εντελώς άδικα την Ανατολική Θράκη και το 1923 την περιοχή του Καραγάτς, για να μην πληρώσουμε πολεμικές επανορθώσεις στην Τουρκία.

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2021

Ο «μικρός πόλεμος» του Λάσεν

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
https://www.kathimerini.gr/culture/561412012/o-mikros-polemos-toy-lasen/

*Ο Αντερς Λάσεν (αριστερά) και ο Κένεθ Λάμονμπι κατά τη διάρκεια ανορθόδοξων στρατιωτικών επιχειρήσεων στην κατοχική Ελλάδα.

 

 


*Η δράση του 20χρονου Δανού


στην Αφρική, στη Μάγχη, στη Γαλλία,


στην Ιταλία και στο Αιγαίο


κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου

 

 

Γράφει ο κ. Tάσος Τέλλογλου

 

 

H Δανία είναι μια μικρή χώρα που καταλήφθηκε από την πολεμική μηχανή του Χίτλερ χωρίς να πέσει μία τουφεκιά. Σε πάρα πολλούς Δανούς δεν άρεσε αυτό. Ο 20χρονος Αντι Λάσεν ήταν ένας από αυτούς. Ο Λάσεν ήταν ναύτης σε ένα δανέζικο εμπορικό πλοίο όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν τη χώρα του. Αποβιβάστηκε στην Αγγλία και εκπαιδεύτηκε στα σκωτσέζικα Highlands για να συμμετάσχει στις βρετανικές ειδικές δυνάμεις.

H πρώτη επιχείρηση στην οποία πήρε μέρος ο Λάσεν ήταν στη δυτική Αφρική εναντίον εμπορικών πλοίων του Άξονα. Αργότερα, αυτό το θέατρο του «Κομάντο 62» των ειδικών επιχειρήσεων, μεταφέρθηκε στα νησιά της Μάγχης και στη βόρεια ακτή της Γαλλίας. Οι κομάντος αποβιβάζονταν, σκότωναν τις γερμανικές φρουρές, τοποθετούσαν εκρηκτικά και αποχωρούσαν, όχι πάντοτε χωρίς απώλειες.

Το «Κομάντο 62» διαλύθηκε μετά την έναρξη των επιχειρήσεων στη βόρεια Αφρική και ο Λάσεν έγινε μέλος του Special Boat Service (SBS). Ο βιογράφος του Λάσεν, Τόμας Χάρντερ, με τον οποίο η «Κ» μίλησε τηλεφωνικά, μας είπε ότι απώτερος σκοπός του ήταν να «παρουσιάσει τον άνθρωπο Λάσεν πίσω από τον μύθο». Ο Λάσεν, που έχασε τη ζωή του στη διάρκεια μιας επιχείρησης στο Κομάκιο της βόρειας Ιταλίας στο τέλος του πολέμου σε ηλικία 24 ετών, είναι «ταυτισμένος με τη γέννηση των ειδικών δυνάμεων» λέει ο Χάρντερ. «Ο πόλεμός του, αν τον συγκρίνουμε με το Στάλινγκραντ και τη Νορμανδία, ήταν ένας μικρός πόλεμος, στον οποίο δεν έπαιρναν μέρος πάνω από 200 άτομα».

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2021

Ο Αθλητικός θρίαμβος της Θεσσαλονίκης, το 1976

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
https://www.kathimerini.gr/society/561413221/athlitikos-thriamvos-tis-thessalonikis/

*Γήπεδο Καραϊσκάκη, 23.5.1976. Η εξαιρετική ομάδα του ΠΑΟΚ της χρυσής εποχής χαιρετά τους φιλάθλους μετά τη νίκη της επί του Εθνικού με 0-4. Διακρίνονται οι Αναστασιάδης, Τερζανίδης, Γούναρης, Αποστολίδης, Ιωσηφίδης και Πέλλιος. Φωτ. ΙΝΤΙΜΕ ΝΕWS

 

 

*Η κατάκτηση του πρωταθλήματος

από τον ΠΑΟΚ

και του Κυπέλλου από τον Ηρακλή

φέρνει την πόλη 

στην ποδοσφαιρική κορυφή.

 

 

Γράφει ο κ. ΙΑΚΩΒΟΣ Δ. ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ

 

 

Στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, που κυκλοφόρησαν την Κυριακή 2 Μαΐου του 1976, κυριαρχούσε η είδηση του τραγικού θανάτου του Αλέξανδρου Παναγούλη. Ο ανεξάρτητος βουλευτής, γνωστός για την αντιδικτατορική του δράση, έχασε τη ζωή του υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες σε τροχαίο δυστύχημα, σε ηλικία μόλις 36 ετών. Ο θάνατός του συγκλόνισε την Ελλάδα, σκορπώντας θλίψη και γεννώντας πλήθος από ερωτήματα.

Πιθανότατα, υπό φυσιολογικές συνθήκες, το ενδιαφέρον των εφημερίδων, της Θεσσαλονίκης τουλάχιστον, θα είχε επικεντρωθεί στο κυριακάτικο ματς του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ, το οποίο θα έκρινε και τον πρωταθλητή Ελλάδας. Κάτι τέτοιο θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο. Για πρώτη φορά από την ίδρυσή του, το 1926, το ιστορικό προσφυγικό σωματείο της μακεδονικής πρωτεύουσας, η αρμάδα του αδικοχαμένου Ούγγρου προπονητή Γκιούλα Λόραντ, με αρχηγό τον «Μεγαλέξανδρο» του ελληνικού ποδοσφαίρου Γιώργο Κούδα και με μια πλειάδα σπουδαίων ποδοσφαιριστών στις τάξεις της, όπως ο Σταύρος Σαράφης, ο Χρήστος Τερζανίδης, ο Κούλης Αποστολίδης, ο Παναγιώτης Κερμανίδης και ο Νέτο Γκουερίνο, έδειχνε αποφασισμένη και πιο ώριμη από ποτέ να σπάσει το παραδοσιακό ποδοσφαιρικό κατεστημένο των ομάδων της Αθήνας, ανεβαίνοντας στον Όλυμπο της ποδοσφαιρικής επιτυχίας.

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2021

Η εκκένωση της Μακράς Γέφυρας το 1922. Μια ανέκδοτη έκθεση- ντοκουμέντο

*Ελληνικά στρατεύματα κατά την εκκένωση της Μακράς Γέφυρας το 1922


 



 

*Η μαρτυρία του Υποδιοικητή


Δημήτριου Αποστολίδη

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Η άδικη εκκένωση της Ανατολικής Θράκης το 1922 από τους Έλληνες κατοίκους της, που ήταν ριζωμένοι εκεί από τα πανάρχαια χρόνια, αποτελεί μια ντροπή για την πολιτισμένη Ευρώπη, που δεν θα ξεπλυθεί ποτέ!!!

        Η απόφαση που έλαβαν στα Μουδανιά στις 18 Σεπτεμβρίου 1922 οι στρατηγοί, δηλαδή τα  εκτελεστικά όργανα των κυβερνήσεων της Αντάντ, για εκείνη τη βίαιη εθνοκάθαρση, παραμένει αιώνιο στίγμα ανεξίτηλο για κυβερνήσεις κατά παράδοση φιλικές προς την Ελλάδα.

        Για την εκκένωση της Ανατολικής Θράκης, που διατάχθηκε και έγινε σε σύντομο χρονικό διάστημα, υπό φοβερές καιρικές συνθήκες βροχής και χαλαζιού, έχουν γράψει διάφοροι συγγραφείς με πρώτον τον Αμερικανό Έρνεστ Χεμινγουέι.

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2021

Η Δυτική Θράκη ζούσε με το φόβο του κομιτατζή…

*Ο Τύπος για τη δολοφονία του ταγματάρχη Πιερουτσάκου (ορθά γραμμένο) κοντά στο Εχίνο. 


 

 

 

*Ξεχασμένα περιστατικά,

ένοπλης βουλγαρικής βίας το 1923

 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

Το 1923 ήταν ένα κρίσιμο μεταβατικό έτος καθώς η Ελλάδα, προσπαθούσε να ορθοποδήσει από τη Μικρασιατική Καταστροφή και την απώλεια της Ανατολικής Θράκης. Το πολιτικό κλίμα ήταν τεταμένο και αβέβαιο. Στη Λωζάννη συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις για την επίτευξη της γνωστής συνθήκης, με την Τουρκία να απαιτεί συνεχώς από την κατεστραμμένη Ελλάδα, πότε εδάφη και πότε πολεμικές αποζημιώσεις. Τη Βουλγαρία να απαιτεί για διέξοδο στο Αιγαίο και πολλούς ξένους να βυσσοδομούν.

Στην Αθήνα έφταναν πληροφορίες από πολλές πηγές για τους κινδύνους που προέρχονταν από τη Βουλγαρία, η οποία αν και ηττημένη των Βαλκανικών Πολέμων και του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να εκφράζεται εκδικητικά. Στη Βόρεια Ελλάδα, δεν σταμάτησε να στέλνει στίφη κομιτατζήδων, οι οποίοι έσφαζαν, έκαιγαν και λήστευαν.

Πολυμελείς συμμορίες  καλά εξοπλισμένες εισχωρούσαν στο ελληνικό έδαφος και εγκληματούσαν. Η κυβέρνηση της Σόφιας υπέθαλπε όλη αυτή την παρακρατική κίνηση ανεχόμενη την έκνομη δραστηριότητα των κομιτάτων.

Η Ελληνική κυβέρνηση αναγκάσθηκε μερικές φορές να διατάξει απελάσεις Βουλγάρων. Στις 4 Απριλίου ο Βούλγαρος επιτετραμμένος πήγε στο υπουργείο Εξωτερικών και διαμαρτυρήθηκε ζητώντας να επιστρέψουν στις εστίες τους οι εκτοπισμένοι.

Ο πρωθυπουργός Στυλιανός Γονατάς μιλώντας στους δημοσιογράφους επιβεβαίωσες τη Βουλγαρική διαμαρτυρία και πρόσθεσε ότι οι ελληνικές στρατιωτικές αρχές βρέθηκαν ενώπιον απτών αποδείξεων ότι στα χωριά της ελληνοβουλγαρικής μεθορίου, βουλγαρόφωνοι πληθυσμοί υπέθαλπαν τη συμμοριακή κίνηση και τη δράση ατόμων που απέβλεπαν σε ανατινάξεις σιδηροδρομικών γραμμών. Για το λόγο αυτό προέβησαν σε εκτοπισμούς σε Κρήτη και Θεσσαλία.

Κυριακή 20 Ιουνίου 2021

Οκτώβριος 1922: Όταν η Αλεξανδρούπολη "βούλιαξε" από πρόσφυγες. Η άγνωστη έκθεση του νομάρχη Σ. Γρηγορίου

*Η πορεία της οδύνης με τα βοϊδάμαξα






 *Αδημοσίευτο ντοκουμέντο

με φοβερές λεπτομέρειες

 



Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Ο Οκτώβριος του 1922 ήταν ίσως ο δραματικότερος μήνας, που έζησε η Αλεξανδρούπολη, όταν η πόλη «βούλιαξε» κυριολεκτικά από τα κύματα προσφύγων που διώχθηκαν κακήν κακώς από την Ανατολική Θράκη με απαίτηση του Μουσταφά Κεμάλ και συναίνεση δικών μας «φιλικών» κρατών, που ως μεγάλες Δυνάμεις τότε όριζαν τις τύχες του κόσμου.

        Η Ελλάδα ηττημένη στη Μικρά Ασία μάζευε τα κουρέλια της. Διωγμένοι οι Έλληνες από εκεί, διωγμένοι και από τον Πόντο. Πρόσφυγες από παντού…

        Η κυβέρνηση ανύπαρκτη, έπεφτε κάτω από το κύμα της λαϊκής αγανάκτησης, που έφερνε στην εξουσία το στρατό με επικεφαλής τους Γονατά και Πλαστήρα.

        Το μεγάλο δράμα παίζονταν με άξονα τον ποταμό Έβρο, καθώς όσοι Έλληνες ζούσαν πέραν από την Ανατολική του όχθη, προσπαθούσαν να περάσουν στη Δυτική όχθη όπως- όπως, για να γλιτώσουν τις σφαγές. Η Αθήνα ζούσε σε καθεστώς αλλοφροσύνης.  Η χώρα πλημμύρισε από τους πρόσφυγες της Ανατολίας.  Οι επαναστάτες ετοιμάζονταν να δικάσουν τους υπαίτιους της τρομερής ήττας.

Ήδη όλοι γνώριζαν για την πυρκαγιά της Σμύρνης, τον  απαγχονισμό του Μητροπολίτη Χρυσόστομου, τα εγκλήματα του Τοπάλ Οσμάν στον Πόντο. Δράματα χωρίς τελειωμό…  

        Το μεγάλο κακό άρχισε από τα Μουδανιά με διάσκεψη των στρατηγών των Μεγάλων Δυνάμεων. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1922, με την Ελλάδα απούσα, είχε προδιαγραφεί η τύχη της Ανατολικής Θράκης. Παραχώρηση στους Τούρκους, που δεν πολέμησαν καθόλου, όταν την απελευθέρωσαν οι Έλληνες τον Ιούλιο του 1920. Ούτε πολέμησαν για να την ανακαταλάβουν. Και άμεση εκκένωση από τον ελληνικό στρατό και τον ελληνικό πληθυσμό.

Σάββατο 19 Ιουνίου 2021

Ποια Ελλάδα ήθελαν τα πρώτα κόμματα;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/opinion/561397288/poia-ellada-ithelan-ta-prota-kommata/

*Αριστερά ο Ιωάννης Κωλέττης, δεξιά ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.

 

 



Γράφει ο κ. ΓΙΩΡΓΟΣ Θ. ΜΑΥΡΟΓΟΡΔΑΤΟΣ*

 

 

Αν ξεπεράσουμε κάποτε τους υπερφίαλους πανηγυρισμούς, αν πάψουμε να συγχαίρουμε τους εαυτούς μας για τα κατορθώματα άλλων, που ήσαν πολύ διαφορετικοί από εμάς, μία πιο διαφωτιστική προσέγγιση θα ήταν να εξετάσουμε τα αποτελέσματα της Επανάστασης του 1821 από τη σκοπιά των τριών κομμάτων που γεννήθηκαν στη διάρκειά της και κυριάρχησαν για περίπου τρεις δεκαετίες.

Πρόκειται για τα λεγόμενα «ξενικά» κόμματα. Κατά χρονολογική σειρά εμφάνισης, αλλά και κατά τάξη μεγέθους, ήσαν το «ρωσικό», το «γαλλικό» και το «αγγλικό». Για να αποφευχθούν τα μόνιμα εισαγωγικά, είναι προτιμότεροι τρεις δόκιμοι και απόλυτα ακριβείς όροι: ρωσόφιλο, γαλλόφιλο, αγγλόφιλο.

Ήσαν τάχα τα τρία κόμματα τεχνητά δημιουργήματα των ξένων, όπως νομίζεται; Η γένεσή τους, όμως, πήγασε φυσιολογικά από το ζήτημα της εθνικής ολοκλήρωσης. Το καθένα ταυτιζόταν με εκείνη την Προστάτιδα Δύναμη που θεωρούσε πιο κατάλληλη να προωθήσει την εθνική ολοκλήρωση των Ελλήνων με την εξωτερική της πολιτική. Ταυτόχρονα, αυτή η Προστάτιδα Δύναμη θα επηρέαζε καθοριστικά την εσωτερική πολιτική και κοινωνική διαμόρφωση του νέου κράτους, σύμφωνα με τα δικά της πρότυπα, που προσέλκυαν και συνέφεραν ειδικά τους οπαδούς της στην Ελλάδα.

Αν δούμε ποια Ελλάδα δημιούργησε η Επανάσταση μέσα από το πρίσμα των τριών «ξενικών» κομμάτων, φαίνεται πιο καθαρά ότι αυτά δεν ήσαν απλώς «πρακτορεία» των ξένων, αλλά εκφραστές ελληνικών συμφερόντων. Αυτό γίνεται αμέσως ολοφάνερο στην περίπτωση του ρωσόφιλου κόμματος, στο οποίο ανήκε η συντριπτική πλειονότητα των κληρικών και ιδίως των μοναχών, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του απλού αγράμματου λαού, που αυτοί κυρίως επηρέαζαν. Η Ελλάδα που οραματίζονταν ήταν εκείνη που περισσότερο ταίριαζε και συνέφερε στους ίδιους. Δεν θα είχε μόνο Ορθόδοξο ηγεμόνα. Θα είχε επίσης μία Εκκλησία παντοδύναμη, πάμπλουτη και κυρίαρχη στην κοινωνική ζωή, τόσο πνευματικά όσο και οικονομικά, αφού θα παρέμενε στο διηνεκές ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας και επιχειρηματίας (όπως λ.χ. σήμερα στην Κύπρο). Για το ρωσόφιλο κόμμα, πρωταρχικό ζητούμενο ήταν η διαφύλαξη της Ορθοδοξίας στην Ελλάδα από κάθε λογής απειλές δυτικής προέλευσης.

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2021

Ενθάδε κείται ο γιος του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Μια άγνωστη πτυχή του ’21 στη... Βαυαρία

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/society/561397777/enthade-keitai-o-gios-toy-odyssea-androytsoy/

*Επιμνημόσυνη δέηση στα Προπύλαια του Μονάχου, τα οποία είναι αφιερωμένα στην Ελληνική Επανάσταση και φέρουν στα ελληνικά τα ονόματα μεγάλων μορφών του Αγώνα, όπως και ανάγλυφες παραστάσεις από πολεμικές σκηνές στην αρχαία Ελλάδα.

 



Γράφει ο Σταύρος Τζίμας

 


Στο κέντρο του Μονάχου, μια γοτθικού ρυθμού εκκλησία θυμίζει σήμερα, διακόσια χρόνια μετά, μια σχετικά άγνωστη πτυχή της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ηταν ο τόπος άσκησης των λατρευτικών καθηκόντων παιδιών των αγωνιστών του ’21 που ο φιλέλληνας βασιλιάς Λουδοβίκος Α΄, πατέρας του Οθωνα, έφερε στη Βαυαρία για να σπουδάσουν, ώστε επιστρέφοντας να στελεχώσουν το εν τη γενέσει νεόκοπο ελληνικό κράτος, και τους χάρισε και δικό τους ναό για να εκκλησιάζονται. Ακόμα και σήμερα σε αυτόν τον ιερό ναό του Σωτήρος (Σαλβατόρ Κίρχε) οι χιλιάδες Έλληνες του Μονάχου συνεχίζουν να τελούν τις θρησκευτικές τελετές τους.

Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, στο παλιό νεκροταφείο Alter Suedlicher Friedfof της πόλης, η επιγραφή σ’ έναν από τους διαβρωμένους από τον χρόνο μαρμάρινους τάφους πληροφορεί στην ελληνική γλώσσα ότι «ενθάδε κείται Λεωνίδας έκτονος Ανδρούτσου υιός Οδυσσέως, προ ήβης αποθανών εν Μονάχω…» Είναι το άλλο σημείο αναφοράς, σήμερα, στα βλαστάρια επαναστατών του ’21 που φοίτησαν με βασιλικές υποτροφίες στη φιλόξενη Βαυαρία, για να συνεχίσουν πίσω στην πατρίδα το έργο των πατεράδων τους, στην ειρηνική οικοδόμηση της ελεύθερης Ελλάδας. Επέστρεψαν όλα, γύρω στα πενήντα, ως νομικοί, στρατιωτικοί, γεωπόνοι, άλλοι με σπουδές στη φιλοσοφία, πλην ενός, του γιου του Οδυσσέα Ανδρούτσου, που δεν πρόλαβε καν να μορφωθεί, καθώς έπεσε θύμα της πανδημίας της χολέρας. Αναπαύεται έκτοτε και επί δύο αιώνες στο Μόναχο, έχοντας «γείτονα» ένα άλλο βαρύ όνομα της Επανάστασης, τον Ηλία Κατσάκο Μαυρομιχάλη, υπασπιστή του Όθωνα, που πέθανε και αυτός από χολέρα, και κάπου έξω από το Μόναχο (άγνωστο σε ποιο σημείο, μιας και έχει καταστραφεί) τον αντισυνταγματάρχη Αντώνη Μιαούλη, δευτερότοκο γιο του Ανδρέα Μιαούλη, επίσης υπασπιστή του Όθωνα, που και αυτός «πήγε» από χολέρα. Όπως σημειώνεται στην ταφόπετρα, ο Λεωνίδας Ανδρούτσος «πέθανε προ της ήβης (σ.σ. εφηβείας), σε ηλικία δώδεκα χρονών, στις 5 Δεκεμβρίου του 1836, από χολέρα» και ο βασιλιάς Λουδοβίκος, που φέρεται να εκτιμούσε ιδιαίτερα τον πάτερα του, του έφτιαξε έναν από τους καλύτερους τάφους της εποχής.

Τρίτη 15 Ιουνίου 2021

Τα άγνωστα μαρτύρια των Πομάκων από τους Βουλγάρους και τα υπομνήματά τους στην Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων το 1919

*Μέρος του υπομνήματος με τις υπογραφές 


 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Οι  Πομάκοι, είναι ένας βασανισμένος γηγενής Θρακικός πληθυσμός, κυρίως στην οροσειρά της Ροδόπης, βίαια εξισλαμισμένος κάποτε, με δική του γλώσσα, ήθη και έθιμα, εργατικός, δεμένος με τη γη του. Υπέφεραν τα πάνδεινα από όλους τους κατακτητές, που πάτησαν το πόδι τους στη Θράκη.

        Η συμπεριφορά όμως των Βουλγάρων στις αρχές του 20ου αιώνα, υπήρξε μοναδικά βάρβαρη. Ειδικά μετά τη λήξη των Βαλκανικών Πολέμων και του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που η Βουλγαρία βρέθηκε στο πλευρό των ηττημένων, χωρίς να υποστεί τις πρέπουσες κυρώσεις.

        Το 1919, υπήρξε κρίσιμο έτος για την  Ευρώπη και για τα Βαλκάνια, γιατί κρίθηκε το μέλλον χωρών και λαών, με την Συνδιάσκεψη Ειρήνης.

Η Συνδιάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων του 1919 ήταν μια πολυεθνική σύνοδος με συμμετοχή 32 αντιπροσώπων διαφόρων κρατών, η οποία οργανώθηκε από τις νικήτριες συμμαχικές δυνάμεις της Αντάντ και των ΗΠΑ στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με στόχο να συσταθεί ένας παγκόσμιος σύνδεσμος των εθνών, που θα λάβει την επίσημη ονομασία Κοινωνία των Εθνών και να τεθούν υπό διαπραγμάτευση οι συνθήκες ειρήνης μεταξύ αυτών και των ηττημένων Κεντρικών δυνάμεων.

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2021

Η άγρια λεηλασία της Βιζύης από συμμορίες Κιρκασίων ληστών (Ιανουάριος 1878)


*Κιρκάσιοι. Πίνακας του Πολωνού ζωγράφου Alfred Von Wierusz Kowalski

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

                Οι Κιρκάσιοι, γνωστοί και ως Τσερκέζοι,  υπήρξαν μια από τη μεγαλύτερες πληγές της  Θράκης διαχρονικά. Και άλλοτε σε αυτό το ιστολόγιο  αναφερθήκαμε στην κακοποιό δράση τους ειδικότερα κατά τον 19ο αιώνα. Ως φυλή, ήταν αυτόχθονες στην ανατολική παρευξείνια περιοχή από τις νότιες ακτές της Αζοφικής έως την πεδιάδα του Κουμπάν στο ΒΔ Καύκασο. Είχαν ασπασθεί τον Μωαμεθανισμό.

Οι σχέσεις τους με τους Ρώσους ήταν πάντα προβληματικές και το γεγονός αυτό οδήγησε σε μεγάλες μετοικεσίες Τσερκέζων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ιδίως κατά τον 19ο αιώνα.          

Η παρουσία τους στα Βαλκάνια και την Τουρκία, υπήρξε παράγοντας αστάθειας. 

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2021

Οι κλεμμένοι θησαυροί της Μονής Εικοσιφοίνισσας και τα οστά του Τσάρου Σαμουήλ. Μια ιστορία κλοπής πολιτιστικών αγαθών


*Παλαιά καρτ ποστάλ με τη Μονή Εικοσιφοίνισσας σε ιστορικές στιγμές


 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Η γειτονική Βουλγαρία, με την οποία διατηρούμε καλές σχέσεις τα τελευταία χρόνια, έχει μια ιστορική οφειλή προς την Ελλάδα, την οποία δεν τακτοποίησε ποτέ, παρά το γεγονός ότι είναι εκτεθειμένη διεθνώς.

        Πρόκειται για την αρπαγή των λεγόμενων θησαυρών της Μονής Εικοσιφοινίσης και άλλων γειτονικών μοναστηριών κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, από αξιωματικούς και στρατιώτες του τακτικού στρατού της Βουλγαρίας αλλά και από παρακρατικούς κομιτατζήδες.

    Τότε κατέστρεψαν την Μονή και λεηλάτησαν τη βιβλιοθήκη, συμπεριλαμβανομένων και 430 πολύτιμων χειρογράφων σε περγαμηνές και παπύρους ηλικίας αιώνων και αποχώρησαν αφού προηγουμένως βασάνισαν και κακοποίησαν τους μοναχούς. Τα κλεμμένα πολιτιστικά αγαθά, ήταν διάφορα βιβλία,  σιγίλια, χρυσόβουλλα, οθωμανικά φιρμάνια, όλα τα ιερά σκεύη του καθολικού, οι ασημένιες επενδύσεις των εικόνων και των ευαγγελίων, σμαλτωμένα εξαπτέρυγα, πολυέλαιοι, ακόμα και ο ξυλόγλυπτος αρχιερατικός θρόνος. Τα κλεμμένα βρίσκονται σήμερα στο Κέντρο Σλαβοβυζαντινών Σπουδών Ivan Dujev και στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Βουλγαρίας. Θρυλείται ότι  η επιχείρηση της κλοπής σχεδιάστηκε, οργανώθηκε και εκτελέστηκε με τις οδηγίες ενός Βούλγαρου Τσεχικής καταγωγής, τον καθηγητή Vladimir Sis του Πανεπιστημίου της Σόφιας, που ήταν καλός γνώστης της ελληνικής και της λατινικής γλώσσας και γνώριζε άριστα την ανυπολόγιστη αξία των χειρογράφων.

    Τι έγινε εκείνη την καταραμένη μέρα, το περιέγραψε λιτά σε έκθεσή του ο ηγούμενος της Μονής Εικοσιφοίνισσας Νεόφυτος προς το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας στις 28 Οκτωβρίου 1918:

Σάββατο 5 Ιουνίου 2021

Συμπληρωματική εξιστόρηση της δράσης του Τούρκου Ολυμπιονίκη- κομιτατζή στη Θράκη

*Αριστερά ο Άγκο Ποπώφ. Στη μέση ο Φουάτ Μπαλκάν, κάπου στη Βουλγαρία


 

 

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

        Επανέρχομαι στην αφήγηση της κομιτατζίδικης δράσης του Τούρκου ταγματάρχη Φουάτ Μπαλκάν στη Θράκη σε συνεργασία με τους Βούλγαρους κομιτατζήδες. Η δράση του Φουάτ Μπέη όπως τον αποκαλούσαν στη Θράκη άρχισε πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Συνεχίστηκε εναντίον των Σέρβων στην ευρύτερη περιοχή των Σκοπίων και των Ελλήνων στη Δυτική Θράκη και Ανατολική Μακεδονία.

Στην Τουρκία ο Φουάτ Μπαλκάν θεωρείται ήρωας, αλλά στη Θράκη δεν φαίνεται να είχε επιτυχίες, παρά τη συνεργασία του με τους Βουλγάρους, Η δραστηριότητά  του με μία εξαίρεση αντιβουλγαρική το 1913, κυμάνθηκε στα πλαίσια της δράσης άτακτων ληστανταρτών και κομιτατζήδων, που σκόρπισαν αίμα και πόνο, αλλά δεν κατόρθωσαν να αποσπάσουν τη Θράκη από την Ελλάδα. Ο Φουάτ Μπαλκάν έδρασε κυρίως ως πράκτορας της Teşkîlât-ı Mahsûsa. Η μυστική αυτή παρακρατική οργάνωση ιδρύθηκε από τον Εμβέρ Πασά στο πλαίσιο της Επιτροπής Ένωσης και Προόδου των Νεοτούρκων. Στόχος της ήταν να πραγματοποιεί, αναταραχές, προπαγάνδα και δολοφονίες στην Τουρκία και στο εξωτερικό. Δραστηριοποιήθηκε από το 1911.

Από το 1915, ο Φουάτ Μπέης συνέχισε να δρα στην Ανατολική Μακεδονία, δηλαδή στις περιοχές της Καβάλας, της Δράμας και των Σερρών. Όταν τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ο Μπαλκάν επέστρεψε στην πατρίδα του το Καραμουρσέλ. Αλλά δεν έμεινε για πολύ.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...