Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2019

Ο Λεόν Τρότσκι καταγγέλλει Βουλγαρικές θηριωδίες εναντίον Τούρκων αιχμαλώτων στο Διδυμότειχο, το 1912

*Ο Τρότσκι ως δημοσιογράφος


Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης       


                Είναι άγνωστο, αλλά ο Λεόν Τρότσκι ο περίφημος δημιουργός του Κόκκινου Στρατού της ΕΣΣΔ, κατήγγειλε το 1912, ως δημοσιογράφος, απίστευτες Βουλγαρικές θηριωδίες εναντίον Τούρκων αιχμαλώτων, στο Διδυμότειχο!!!
                O Λεφ Νταβίντοβιτς Μπρονστέιν όπως ήταν το πραγματικό και πλήρες όνομά του, υπήρξε δυναμικός Μπολσεβίκος επαναστάτης εβραϊκής καταγωγής, αλλά και πολυγραφότατος θεωρητικός του Μαρξισμού. Διετέλεσε Κομισσάριος (υπουργός) Εξωτερικών αμέσως μετά την κομμουνιστική επανάσταση το 1917 και στη συνέχεια, στα χρόνια της Αντεπανάστασης, ίδρυσε τον Κόκκινο Στρατό και διετέλεσε Κομισσάριος Πολέμου. Υπήρξε ο θεωρητικός εμπνευστής της ιδέας της διεθνούς εργατικής αλληλεγγύης και της διαρκούς επανάστασης.  Μετά το θάνατο του Βλαντίμιρ Λένιν τον διέγραψαν από το Κομμουνιστικό Κόμμα, λόγω της αγεφύρωτης  διαφωνίας του στην πολιτική που άρχισε να εφαρμόζει ο Ιωσήφ Στάλιν. Εξορίστηκε το 1928 από την Σοβιετική Ένωση και κατέφυγε στο Μεξικό, όπου δολοφονήθηκε το 1940, από τον Ισπανό πράκτορα των Σοβιετικών, Ραμόν Μερκαντέρ.
                Ο Τρότσκι είχε έντονη επαναστατική δραστηριότητα πολλά χρόνια πριν την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917. Το 1907 εξορίστηκε και με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Βιέννη ως το 1914, όπου εργάσθηκε ως δημοσιογράφος.

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2019

Ιστορικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής- Χρειάστηκαν 86 χρόνια για να φθάσει στο «Δ»

*Το Αρχείο του Ιστορικού Λεξικού είναι εκτάσεως περίπου 4 εκατομμυρίων χάρτινων δελτίων, που αποτελεί και το μεγαλύτερο και παλαιότερο λεξικογραφικό και διαλεκτολογικό αρχείο στην Ελλάδα.





Γράφει ο κ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΚΑΣΑΣ



Με έναν νέο, τον έβδομο, τόμο απαντούν εμμέσως πλην σαφώς τα στελέχη της Ακαδημίας Αθηνών σε όσους αντιμετωπίζουν με πολιτική απάθεια το τιτάνιο έργο της έκδοσης του Ιστορικού Λεξικού της Νέας Ελληνικής (ΙΛΝΕ). Σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», ο έβδομος τόμος του Λεξικού έχει ολοκληρωθεί και, μετά τα διαδικαστικά, εκτιμάται ότι θα εκδοθεί από το Εθνικό Τυπογραφείο στις αρχές του 2020.
Ο νέος τόμος παίρνει το νήμα από τη λέξη «διάλεκτος» με την οποία κλείνει ο έκτος τόμος και, ξεκινώντας τη λέξη «διάλεξη» θα περιλαμβάνει όλες τις λέξεις του «δ» που ακολουθούν. «Η έκδοση του ΙΛΝΕ είναι θέμα μείζονος εθνικής σημασίας. Το “άρθρο πρώτον” του κανονισμού της Ακαδημίας ορίζει πως “είναι εθνική ανάγκη όπως η Ακαδημία μελετά και κανονίζει τα της εθνικής ημών γλώσσης”» ανέφερε στην «Κ» ο τέως πρόεδρος της Ακαδημίας κ. Αντώνης Κουνάδης, στον οποίο άλλωστε οφείλεται η αναζωογόνηση των ρυθμών για την έκδοση του Λεξικού.

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019

Ο ρόλος των ΗΠΑ στην Ελληνική Επανάσταση


*Ζωγράφος John Trumbull, 1819. Η κατάθεση στο Κογκρέσο της Αμερικανικής Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας από την πενταμελή επιτροπή που τη συνέγραψε. Πρώτος από αριστερά ο Άνταμς, τέταρτος ο Τζέφερσον και πέμπτος ο Φραγκλίνος.





Του κ. ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΧΑΤΖΗ*



Όταν τα νέα για την Ελληνική Επανάσταση έφτασαν στις ΗΠΑ, ο ενθουσιασμός πολλών απλών πολιτών αλλά και πολιτειακών παραγόντων ήταν μεγάλος. Σχηματίστηκαν φιλελληνικές επιτροπές, γράφτηκαν ένθερμα κείμενα, κατατέθηκαν ακόμα και προτάσεις για δυναμική στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο με σκοπό την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών αλλά και τη βοήθεια προς στους Έλληνες.
Η στρατιωτική επέμβαση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αλλά αν κρίνουμε από την εσωτερική αλληλογραφία του Ελληνικού Βουλευτικού με το Εκτελεστικό Σώμα, τον Μάρτιο του 1824, συζητήθηκε σοβαρά. Άλλωστε, ο αμερικανικός στόλος στη Μεσόγειο επισκέφθηκε την απελευθερωμένη Πελοπόννησο στις αρχές του καλοκαιριού του 1821, διερευνητικά μεν, αλλά με φιλική διάθεση και αναγνωρίζοντας εμμέσως τους Έλληνες ως εμπόλεμους.
Παρά τις αρχικές ενθουσιώδεις προθέσεις, η αμερικανική κυβέρνηση δεν επενέβη δυναμικά ούτε στο διπλωματικό πεδίο. Οι Αμερικανοί είχαν ήδη έρθει ανεπίσημα σε διακανονισμό με τους Βρετανούς και το δόγμα Μονρόε ήταν υπό διαμόρφωση. Για να αποφύγουν τις επεμβάσεις των Ευρωπαίων στην αμερικανική ήπειρο θα απέφευγαν με τη σειρά τους την εμπλοκή στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Έτσι, παρά την επιμονή και τον ενθουσιασμό φιλελλήνων βουλευτών, όπως ο Ντάνιελ Γουέμπστερ και ο Σαμ Χιούστον αλλά και πολλών ισχυρών προσωπικοτήτων της Βοστώνης, της Νέας Υόρκης και της Ουάσιγκτον (πολιτικών, διανοούμενων, επιχειρηματιών), η αμερικανική κυβέρνηση και το Κογκρέσο εξέφραζαν απλώς τα φιλικά αισθήματά τους για τον αγώνα των Ελλήνων. Η πολιτεία της Νότιας Καρολίνας, μάλιστα, ζήτησε ρητά με μνημειώδη απόφαση του τοπικού Κοινοβουλίου την αναγνώριση της Ελλάδας. Η σημαντικότερη επιτυχία των φιλελλήνων ήταν η ξεκάθαρα φιλελληνική θέση του προέδρου Μονρόε στις ετήσιες ενημερώσεις του προς το Κογκρέσο, από το 1822 έως και το 1824. Η αναγνώριση του Αγώνα των Ελλήνων δεν ήταν μόνο έμμεση αλλά άμεση και απερίφραστη. Μπορεί να μην είχε τυπική ισχύ, είχε όμως μεγάλο διπλωματικό βάρος, καθώς οι ΗΠΑ ήταν η πρώτη ισχυρή χώρα που το έκανε.

Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2019

Χίοι αιχμάλωτοι στην Αδριανούπολη, το 1829

*Ο διάσημος πίνακας του Γάλλου ζωγράφου Ευγένιου Ντελακρουά, για τη σφαγή της Χίου







*Απελευθερώθηκαν μέσω της Αίνου
*Αδημοσίευτα στοιχεία
*Αλληλογραφία του Καποδίστρια





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


                Στην Αδριανούπολη, είχαν πωληθεί ως σκλάβοι πολυάριθμοι Χιώτες και Χιώτισσες, μετά την δραματική καταστροφή του νησιού τους, το 1822, από τον Τούρκο ναύαρχο Καρά Αλή και τη σφαγή πολλών χιλιάδων κατοίκων του. Ένα χρόνο νωρίτερα, ο ίδιος ναύαρχος είχε μακελέψει και τη Σαμοθράκη, σφάζοντας 700 και πλέον κατοίκους της.
                Για την απελευθέρωση των σκλάβων της Χίου που βρίσκονταν στην Αδριανούπολη, εκδήλωσε ενδιαφέρον το 1829 ο Τσάρος της Ρωσίας και ο ναύαρχος Χέυδεν, που  δέχθηκαν να πληρώσουν και λύτρα. Ζήτησαν μάλιστα τη βοήθεια του Ιωάννη Καποδίστρια, ζητώντας να διαθέσει ελληνικά πλοία, για να παραληφθούν οι αιχμάλωτοι από το λιμάνι της Αίνου  και να μεταφερθούν σε ελληνικά παράλια.
                Η σχετική αλληλογραφία, είναι άγνωστη και περιλαμβάνεται στα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, τα οποία φυλάσσονται στη Βιβλιοθήκη της Βουλής.
                Ας δούμε όμως τα γεγονότα από την αρχή:

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2019

Η χούντα του Ιωαννίδη και η Τουρκία


*Η απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο το 1967 επιδείνωσε τη στρατιωτική, και κατ’ επέκταση διαπραγματευτική, θέση της Ελλάδας.




Γράφει ο κ. ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΛΑΨΗΣ*



Ο τελευταίος δικτάτορας, ο διοικητής της ΕΣΑ, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, δεν ανέλαβε κάποιο πολιτικό αξίωμα. Προτίμησε να κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο, επιλογή που του χάρισε το προσωνύμιο του «αόρατου δικτάτορα». Σχηματίστηκε κυβέρνηση ανδρεικέλων, με πρωθυπουργό τον Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο.
Εκτεταμένες αλλαγές επήλθαν και στην ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων. Η μετάλλαξη του χουντικού καθεστώτος συνδυάστηκε με την ενίσχυση των καταπιεστικών μέτρων στο εσωτερικό.
Στο διεθνές πεδίο, σηματοδότησε την επιδείνωση της διπλωματικής απομόνωσης της Ελλάδας, η οποία είχε δρομολογηθεί ήδη από την επαύριον του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967. Η παράμετρος αυτή ήταν ιδιαίτερα κρίσιμη, διότι η εγκαθίδρυση της νέας μορφής της δικτατορίας έγινε σε μια περίοδο μεγάλης διεθνούς ρευστότητας, που επηρέαζε άμεσα τον ευρύτερο ελληνικό περίγυρο: είχε προηγηθεί τον Οκτώβριο του 1973 ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος, ενώ ταυτόχρονα εκδηλώθηκε η πετρελαϊκή κρίση, η οποία έπληξε σημαντικά την παγκόσμια οικονομία.
Σε αυτό το περιβάλλον, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έμελλε να επιδεινωθούν άμεσα και ραγδαία. Το χρονίζον πρόβλημα, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, ήταν το Κυπριακό. Στη συγκυρία του 1973, προοπτική συνεννόησης ανάμεσα στην Αθήνα και στην Άγκυρα για τη συνολική διευθέτηση του ζητήματος δεν υπήρχε. Η ελληνική στρατιωτική, και κατ’ επέκταση διαπραγματευτική, θέση είχε επιδεινωθεί από το φθινόπωρο του 1967, όταν η χούντα είχε εξαναγκαστεί, υποχωρώντας άτακτα υπό το βάρος της τουρκικής απειλής πολέμου, να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία δεν φαινόταν πια διατεθειμένη να αποδεχθεί οποιαδήποτε λύση δεν θα άφηνε ανοιχτή, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, την πιθανότητα διχοτόμησης του νησιού. Η διεθνής ανυποληψία της Ελλάδας διευκόλυνε τα τουρκικά σχέδια.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2019

Αναγγέλοντας, πώς πυρπολήθηκε το τουρκικό δελίνι, έξω από τη Χίο το 1822

*Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας. Πίνακας του Ιβάν Αϊβαζόφσκι.





*Το τόλμημα του Κων. Κανάρη,
από τα Αρχεία της Παλιγγενεσίας.
*Άγνωστα ιστορικά έγγραφα.




Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας στη Χίο, τη νύχτα της 6ης προς 7η Ιουνίου 1822, υπήρξε μέγιστης σημασίας πολεμικό γεγονός για την εξέλιξη της Ελληνικής Επανάστασης. Εδραίωσε την πεποίθηση των αγωνιζομένων για την τελική νίκη, ικανοποίησε το αίσθημα της εκδίκησης κατά του Τούρκου ναυάρχου Καρά Αλή, ο οποίος προηγουμένως είχε καταστρέψει ολοσχερώς τη Χίο και είχε κατασφάξει χιλιάδες γυναικόπαιδων και εδραίωσε την κλονιζόμενη πειθαρχία των πληρωμάτων των πλοίων εξαιτίας της καθυστέρησης καταβολής των μισθών τους, αλλά και λόγω διαφωνιών μεταξύ των Υδραίων και των Σπετσιωτών ναυάρχων.
Το τόλμημα του Κωνσταντίνου Κανάρη και των άλλων πυρπολητών, είχε σαν σημαντικό αποτέλεσμα τον θάνατο του ναυάρχου Καρά Αλή. Το γεγονός αυτό, προκάλεσε τους πανηγυρισμούς ολόκληρου του Ελληνισμού αλλά και πανευρωπαϊκό θαυμασμό. Όπως έχει γράψει ο  Άγγλος ιστορικός Τόμας Γκόρντον, η πυρπόληση της ναυαρχίδας «ήταν ένα από τα πιο καταπληκτικά κατορθώματα που αναφέρει η ιστορία» και ο Κανάρης «ο πιο έξοχος εκπρόσωπος του ηρωϊσμού, που η Ελλάδα όλων των εποχών μπορεί να υπερηφανεύεται».
Το κατόρθωμα αυτό διαλάλησαν και οι επικεφαλής του ελληνικού στόλου, στέλνοντας τότε πολλές επιστολές προς διάφορες κατευθύνσεις. Πολλές από τις επιστολές αυτές έχουν διασωθεί και υπάρχουν στο Αρχείο της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, που υπάρχει στη Βιβλιοθήκη της Βουλής. Αξίζει να δούμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις ιστορικές αυτές επιστολές, για να ζήσουμε και εμείς την ατμόσφαιρα ηρωισμού εκείνης της εποχής, που οδήγησε στην ελευθερία της Ελλάδας.

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2019

Οι ιδρυτές της νεότερης Ελλάδας

 *Η πολιορκία της Ακρόπολης. Έργο Παναγιώτη Ζωγράφου σε ιδέα Γιάννη Μακρυγιάννη






Γράφει ο κ. ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΧΑΤΖΗΣ*




          «Εις τον καιρό μου, το εμπόριο ήτον πολλά μικρό, τα χρήματα ήταν σπάνια. […] Η κοινωνία των ανθρώπων ήτον μικρή, δεν είναι παρά η επανάστασίς μας οπού εσχέτισε όλους τους Έλληνας. Ευρίσκοντο άνθρωποι οπού δεν εγνώριζαν άλλο χωριό μακρυά μίαν ώρα από το εδικό τους. Την Ζάκυνθο την ενόμιζαν ως νομίζομεν τώρα το μακρύτερο μέρος του Κόσμου. Η Αμερική μας φαίνεται ως πως τους εφαίνετο αυτών η Ζάκυνθος· έλεγαν εις την Φραγκιά».

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2019

Η αυτονομία της Δυτικής Θράκης

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ https://www.kathimerini.gr/1047913/gallery/epikairothta/ellada/h-aytonomia-ths-dytikhs-8rakhs 
*Μαθητές περιμένουν παρατεταγμένοι την έναρξη της δοξολογίας για την απελευθέρωση της Ξάνθης στη μητρόπολη της πόλης.





Γράφει ο κ. ΑΛΕΞΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗΣ*



Μήλον της έριδος μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας η Δυτική Θράκη απασχόλησε τη Διάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι, που ακολούθησε τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στο Παρίσι, ο πρωθυπουργός και αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας Ελευθέριος Βενιζέλος υπέβαλε υπόμνημα στις 30 Δεκεμβρίου 1918 με το σύνολο των εδαφικών διεκδικήσεων της Ελλάδος, περιλαμβανομένης της Δυτικής Θράκης.
Η Ελλάδα συγκαταλεγόταν μεταξύ των νικηφόρων συμμαχικών δυνάμεων, ενώ η Βουλγαρία ανήκε στο στρατόπεδο των ηττημένων του πολέμου. Προσέτι, η Βουλγαρία βρισκόταν σε μειονεκτική θέση στο θρακικό ζήτημα επειδή κατηγορείτο για εφαρμογή στυγνής πολιτικής εθνικής κάθαρσης εις βάρος του ελληνορθόδοξου και μουσουλμανικού στοιχείου κατά την πενταετή βουλγαρική κατοχή της Δυτικής Θράκης (1913-1918). Στις 17 Σεπτεμβρίου 1919, το Ανώτατο Συμβούλιο των Συμμάχων στο Παρίσι επέβαλε την εκκένωση της Δυτικής Θράκης από τους Βούλγαρους, απόφαση που επικυρώθηκε με την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϊγύ (27.11.1919), σύμφωνα με την οποία η Βουλγαρία παραιτείτο από όλες τις βλέψεις της στην περιοχή. Εν αναμονή της τελικής επίλυσης του δυτικοθρακιωτικού ζητήματος, η Αντάντ εγκαθίδρυσε, με απόφαση του Ανώτατου Συμβουλίου των Συμμάχων, προσωρινή Διασυμμαχική Διοίκηση στις 20 Οκτωβρίου 1919.

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019

Η κινητοποίηση των Ελλήνων φοιτητών του Λονδίνου, το 1940-41

*28 Οκτωβρίου 1942. Μέλη του ΔΣ της Εθνικής Ένωσης των Ελλήνων της Βρετανίας καταθέτουν στεφάνι στο άγαλμα του Λόρδου Βύρωνα στο Hyde Park, στη μνήμη των πεσόντων Ελλήνων κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η φωτογραφία αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ελλάς» που έβγαινε στο Λονδίνο με έξοδα κυρίως του Αλέξανδρου Μητσοτάκη και του Άγγελου Λούζη. Ο Μητσοτάκης εμπορεύονταν κρασιά. Ο Λούζης ήταν εφοπλιστής. Από αριστερά Αλέξανδρος Μητσοτάκης, Παναγιώτης Ι. Λεκατσάς (σημειώνεται με κόκκινο βέλος) Ηλίας Χατζηλίας, Γιώργος Εμπειρίκος, Άγγελος Λούζης και ο διπλωμάτης Δημήτριος Κακλαμάνος, 
που καταθέτει στεφάνι.   






*Αδημοσίευτα στοιχεία

από το αρχείο Π. Ι. Λεκατσά






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος των Ιταλών φασιστών εναντίον της Ελλάδας στις 28 Οκτωβρίου 1940, η κινητοποίηση των Ελλήνων φοιτητών του Λονδίνου υπήρξε άμεση. Η δράση τους παρέμεινε στο περιθώριο της ιστορίας, γιατί και οι ίδιοι δεν επεδίωξαν να προβληθούν μετά τον πόλεμο. Αρκετοί μάλιστα κατατάχθηκαν εθελοντικά και με κάθε τρόπο βοήθησαν την πατρίδα τους και στρατιωτικά.
                Ένας από τους φοιτητές της εποχής εκείνης, που δεν ζει πλέον, ήταν ο Παναγιώτης Ι. Λεκατσάς (γεννημένος στην Αυστραλία, αλλά με καταγωγή από την Ιθάκη, συγγενής του εθνολόγου Παναγή Λεκατσά) που φοιτούσε στο London School of Economics. Χάρη στην προσωπική του επιμέλεια, διασώθηκαν άγνωστα περιστατικά και αδημοσίευτα έγγραφα από την άμεση κινητοποίηση των Ελλήνων φοιτητών, για να σταλεί επισιτιστική βοήθεια και φάρμακα στην κατεχόμενη Ελλάδα.
Ο ίδιος, νυμφεύθηκε με Ελληνίδα του Λονδίνου, την Αγνή- Αγγέλα το γένος Παπάζογλου, κατατάχθηκε εθελοντικά στο Ελληνικό Ναυτικό ως έφεδρος αξιωματικός οικονομικός, εκπαιδεύτηκε στο ναύσταθμο του Chatham και υπηρέτησε στο ελληνικό αντιτορπιλικό «Ναυαρίνο» το οποίο πήρε μέρος σε επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Το πολεμικό αυτό σκάφος, άρχισε να ναυπηγείται στην Αγγλία το 1933 και καθελκύσθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 1934. Παραχωρήθηκε με δανεισμό από το Αγγλικό Ναυτικό στο Ελληνικό Ναυτικό, το 1944. Συμμετείχε σε συνοδείες νηοπομπών. Το 1956 επεστράφη στην Αγγλία.

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019

Βιλαέτια, σαντζάκια και καζάδες… Τι σημαίνουν αυτοί οι όροι;

*1856. Ο σουλτάνος Αβδούλ Μετζήτ







Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




                Όσοι μελετούν την Ιστορία και κυρίως την Ιστορία της Μικράς Ασίας, του Πόντου της Θράκης και γενικότερα των λεγόμενων Νέων Χωρών, συχνά συναντούν στις πηγές αμετάφραστους όρους της Οθωμανικής διοίκησης (πλην στρατεύματος) που για τους νεώτερους είναι άγνωστοι και τους αναγκάζουν να προστρέχουν σε λεξικά.
Οι Τούρκοι μετά την εξάπλωσή τους στη Μικρά Ασία και στην Ευρώπη και την επικράτησή τους, δημιούργησαν την Οθωμανική αυτοκρατορία, η οποία αν και αρχικά κραταιή και πανίσχυρη, άρχισε από τα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, να υφίσταται σοβαρές στρατιωτικές ήττες, γεγονός που τους οδήγησε και υπό την πίεση των Μεγάλων Δυτικών Δυνάμεων, να ξεκινήσουν μια ολοκληρωμένη διαδικασία μεταρρύθμισης και εκσυγχρονισμού. Έτσι, κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, το οθωμανικό κράτος έγινε πολύ πιο ισχυρό και οργανωμένο, παρά τις περαιτέρω εδαφικές απώλειες που υπέστη και την συρρίκνωση ειδικά στη Χερσόνησο του Αίμου.
Στην Τουρκία του 19ου αιώνα, μια λέξη συνδέθηκε στενά με τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού της χώρας. Είναι η λέξη Τανζιμάτ και αναφέρεται σε μια σειρά από μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονιστικές απόπειρες, με στόχο την αναδιοργάνωσή της σε επίπεδο διοίκησης, οικονομίας και σχέσεών της με τους υπηκόους της.

Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019

Ας «ζήσουμε» στο Διδυμότειχο, του 1925…

*Το Διδυμότειχο περί το 1925





*Αναδρομή νοσταλγική


λίγο πριν από τη δικτατορία


του Θεόδωρου Πάγκαλου






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Η νοσταλγία για τα περασμένα, είναι ένα βαθύ ανθρώπινο συναίσθημα. Σε όλους αρέσει να αναμοχλεύουν το παρελθόν και να φέρνουν στην επιφάνεια ξεχασμένα γεγονότα, οικογενειακές ιστορίες, προσωπικά περιστατικά και να θυμούνται προγόνους, συγγενείς, φίλους και γνωστούς.
        Μια τέτοια περίπτωση είναι και το σημερινό άρθρο, που αφορά περίπου το πρώτο εξάμηνο του 1925 στη γενέθλια πόλη μου το  Διδυμότειχο, που έμπαινε πλέον στην πρώτη πενταετία του ελεύθερου βίου του, μετά από σκλαβιά στους Τούρκους σχεδόν 600 χρόνια, ενώ περιστασιακά γνώρισε βουλγαρική και γερμανική κατοχή.
        Το 1925, η Ελλάδα προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί ύστερα από τη Μικρασιατική Καταστροφή και το κλίμα διωγμού του Ελληνισμού από πανάρχαιες κοιτίδες.
Η χώρα μας, είχε από τις 7 Οκτωβρίου 1924 έως τις 26 Ιουνίου 1925, κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Μιχαλακόπουλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 25 Μαρτίου 1924 είχε καταργηθεί η βασιλεία από την κυβέρνηση Παπαναστασίου και είχε ανακηρυχθεί η Δημοκρατία.
        Το Διδυμότειχο, είχε δεχθεί πολλούς πρόσφυγες κυρίως από την Ανατολική Θράκη λόγω γειτνίασης, και όχι μόνο, οι οποίοι προσπαθούσαν να στεγασθούν στα καινούργια σπίτια, που επιχειρούσε να χτίσει το ελληνικό κράτος, να ενσωματωθούν κοινωνικά στα δεδομένα της νέας πατρίδας τους, να προκόψουν επαγγελματικά και να στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία.
        Η βυζαντινή καστροπολιτεία, είχε πάντα μια πολυπολιτισμική παράδοση, καθώς για εκατοντάδες χρόνια στην πόλη, συνυπήρχαν το Ελληνικό, το Τουρκικό, το Εβραϊκό και το Αρμενικό στοιχείο, που διατηρούσαν σχολεία και ευκτήριους οίκους.

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 2019

Η Ανατολική Γερμανία και η χούντα

*Ο Έριχ Χόνεκερ στην ανατολικογερμανική Βουλή στις 24 Ιουνίου 1971, μετά την ανάρρησή του στο αξίωμα του πρώτου γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής. ASSOCIATED PRESS





Του κ. ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΕΡΓΙΟΥ*



Οι σχέσεις μεταξύ του ανατολικογερμανικού κράτους και των δυτικών καπιταλιστικών χωρών συνιστούν ένα μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία της διπλωματίας. Το κράτος αυτό, του οποίου η σύσταση και εξέλιξη έγινε συνώνυμο του Ψυχρού Πολέμου, βρέθηκε από νωρίς στο επίκεντρο των διεθνών διεργασιών, καθώς αποτέλεσε πεδίο αντιπαράθεσης των δύο υπερδυνάμεων και των δορυφόρων τους από την πρώτη στιγμή της διαίρεσης της Ευρώπης.
Πουθενά δεν εκφράστηκε εναργέστερα η αντιπαράθεση αυτή, απ’ όσο στις προσπάθειες του κράτους αυτού να αποκτήσει διεθνή αναγνώριση και κύρος στην παγκόσμια κοινότητα, ανάλογη με αυτή που απολάμβαναν τα άλλα κράτη του σοβιετικού συνασπισμού. Η προσπάθεια αυτή συναντούσε, ωστόσο, συγκεκριμένα εμπόδια, όπως την πολιτική απομόνωσης που επιβλήθηκε στο κομμουνιστικό καθεστώς του Ανατολικού Βερολίνου από την Ομοσπονδιακή Γερμανία και το ΝΑΤΟ.
Ο έκδηλα αντικομμουνιστικός χαρακτήρας του στρατιωτικού καθεστώτος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 επέφερε αρχικά έντονη ψύχρανση των σχέσεων της Αθήνας με όλα τα κομμουνιστικά κράτη. Καθώς, όμως, το καθεστώς της 21ης Απριλίου άρχιζε να αντιμετωπίζει ολοένα και περισσότερες επικρίσεις από τη Δυτική Ευρώπη και να περιέρχεται σταδιακά σε απομόνωση, οι συνταγματάρχες προέβησαν σε κινήσεις «καλής θέλησης» προς το ανατολικό μπλοκ, οι οποίες βρήκαν ανταπόκριση. Οι Ανατολικοί, που αρχικά είχαν εκτιμήσει το πραξικόπημα ως θνησιγενές, δεν φάνηκαν διόλου απρόθυμοι να ξεπεράσουν τις ιδεολογικές αναστολές τους και να ανταποκριθούν στο άνοιγμα του αντιδραστικού καθεστώτος, που από τη μία στιγμή στην άλλη άρχισε να ερμηνεύεται ως «νασερικού τύπου» μόρφωμα με τάσεις αποστασιοποίησης από την καπιταλιστική Δύση.

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019

Μάχη με κομιτατζήδες έξω από την Αλεξανδρούπολη, το 1907

*Εικόνα μιας από τις πολλές βουλγαρικές συμμορίες κομιτατζήδων







Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



            Η Θράκη υπέστη πολλά κατά τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, από τη  δράση βουλγαρικών συμμοριών. Τα μέλη τους με τη γνωστότερη ονομασία κομιτατζήδες, ήταν στην ουσία παρακρατικοί, μέλη ακραίων κομιτάτων, που με το πρόσχημα πατριωτικής δράσης, σκότωσαν, λήστευαν και τρομοκρατούσαν του ελληνικού πληθυσμούς αποσκοπώντας να τους αποσπάσουν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να τους εντάξουν, στην σχισματική βουλγαρική εκκλησία.
            Η μεγάλη έξαρση της δράσης των κομιτατζήδων σημειώθηκε κυρίως στη Μακεδονία, αλλά δεν έμεινε στο απυρόβλητο και η Θράκη στο σύνολό της. Στο πλαίσιο αυτού του εθνικού ανταγωνισμού μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων σημειώθηκαν πολλές μάχες τόσο μεταξύ ανταρτικών ομάδων των Ελλήνων και των Βουλγάρων, όσο και του Οθωμανικού στρατού.
            Μια τέτοια μάχη, ξεχασμένη σήμερα, έγινε στα πρόθυρα της Αλεξανδρούπολης στο χωριό Λουτρός, το 1907.

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2019

Ρίμινι: το ξεχασμένο έπος στην Ιταλία


*Σεπτέμβριος 1944. Άνδρες της ΙΙΙ Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας μάχονται στους δρόμους του κατεστραμμένου Ρίμινι. Η πόλη παραδόθηκε άνευ όρων στις 21 του μηνός στο ΙΙ Τάγμα Πεζικού. Οι συνολικές απώλειες για τις ελληνικές δυνάμεις ανήλθαν σε 116 νεκρούς και 316 τραυματίες.






Γράφει η κ. ΜΑΡΙΝΑ ΠΕΤΡΑΚΗ*



Έχουν περάσει εβδομήντα πέντε χρόνια από τότε που ένα μικρό ελληνικό εκστρατευτικό σώμα η ΙΙΙ Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία (ΕΟΤ) είχε καθοριστική συμβολή στην προσπάθεια των συμμάχων στην απώθηση των Γερμανών από την ιταλική χερσόνησο κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ιταλική πόλη του Ρίμινι κατελήφθη από τους Ελληνες μαχητές έπειτα από σκληρές μάχες με τις δυνάμεις του Άξονα και η ελληνική σημαία κυμάτισε στο δημαρχείο της πόλης. Η κατάληψη του Ρίμινι δεν απετέλεσε μόνο το έπαθλο του δεκαπενθήμερου σκληρού και αιματηρού αγώνα της Ταξιαρχίας, αλλά επανέφερε την Ελλάδα, δύο χρόνια μετά τη μάχη του (Ελ) Αλαμέιν, στο συμμαχικό στρατόπεδο εξασφαλίζοντάς της το αναγκαίο περιθώριο για την προβολή των θέσεών της και τη διεκδίκηση απαράγραπτων εδαφικών απαιτήσεων στο συνέδριο της ειρήνης που θα ακολουθούσε.

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2019

Το πραξικόπημα του ταξιάρχου Δ. Ιωαννίδη


*Γ. Παπαδόπουλος και Δ. Ιωαννίδης σε ανέφελες μέρες. Η ανάληψη της εξουσίας από τον δεύτερο οδήγησε στη σκλήρυνση του καθεστώτος. Φωτό ΑΦΟΙ ΦΛΩΡΟΥ






Του κ. ΣΩΤΗΡΗ ΡΙΖΑ*



Όπως συμβαίνει συχνά σε περιπτώσεις πολιτικών ανοιγμάτων εκ μέρους αυταρχικών καθεστώτων, το εγχείρημα του Γεωργίου Παπαδόπουλου το 1973 προκάλεσε αμφίπλευρες πιέσεις τόσο από αυτούς που το θεωρούσαν ανεπαρκές όσο και από αυτούς που το θεωρούσαν ανεπιθύμητο και επικίνδυνο.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκε η μεγαλύτερη μερίδα του πολιτικού κόσμου και οι φοιτητές που θα καταλάμβαναν το Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του 1973. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκε μεγάλη μερίδα του στρατού, η οποία και θα προχωρούσε στο πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο και την κυβέρνηση Μαρκεζίνη τον Νοέμβριο του 1973.
Κύριος εκφραστής της δυσαρέσκειας του στρατού ήταν ο ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης. Ανήκε στον στενό κύκλο των πρωταιτίων του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 και ήταν ο μόνος από την ηγετική ομάδα που δεν ανέλαβε οποιοδήποτε κυβερνητικό αξίωμα. Σταδιακά, θα εξελισσόταν επίσης στον μόνο από την ηγετική ομάδα που ήταν σε θέση να βρίσκεται σε καθημερινή επαφή με τους αξιωματικούς και να αντιλαμβάνεται τις ροπές και τη δυσαρέσκεια που αναπτυσσόταν εντός του σώματος των αξιωματικών.

Μανώλης Φατσέας, ο ιστορικός φωτογράφος των Κυθήρων

*Το σημαντικό λεύκωμα






*Μια έκδοση, που αξίζει

να βρει μιμητές σε όλη της Ελλάδα





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Οι άσημοι και ταπεινοί φωτογράφοι, που τα παλαιότερα χρόνια έτρεχαν από γειτονιά σε γειτονιά στις μεγάλες πόλεις και από χωριό σε χωριό στις επαρχίες της Ελλάδας, φωτογραφίζοντας πρόσωπα, τοπία, γεγονότα και καθημερινότητα, υπήρξαν οι καλύτεροι συνεργάτες της Ιστορίας, ίσως χωρίς να το συνειδητοποιούν οι ίδιοι.
                Υπήρξαν βέβαια και φωτογράφοι, που έζησαν και φωτογράφισαν σημαντικά ιστορικά γεγονότα, ως μέρος της εξελισσόμενης ιστορίας και αυτοί, όπως για παράδειγμα ο Σπ. Μελετζής ή ο Πέτρος Πουλίδης ή ο Κώστας Μπαλάφας και ορισμένοι άλλοι.
                Ωστόσο η παρακαταθήκη στην ιστορία των ταπεινών και άσημων φωτογράφων υπήρξε ανεκτίμητη, γιατί αυτοί με το φακό τους άφησαν κληρονομιά στην ανθρωπότητα τη δυνατότητα να μπορεί να βλέπει στις πρωτότυπες μορφές τους πρόσωπα και καταστάσεις, τα οποία αιχμαλώτιζαν με ένα κλικ της μηχανής τους.
                Μια τέτοια περίπτωση, είναι ο φωτογράφος των Κυθήρων Μανώλης Φατσέας, γνωστός και με το παρατσούκλι Φουριάρης, που άφησε μεγάλη συλλογή φωτογραφιών, οι οποίες αφηγούνται σε άσπρο και μαύρο χρώμα τη ζωή στα Κύθηρα και στα Αντικύθηρα, στις δεκαετίες 1940, 1950, 1960.

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2019

Ο Θραξ Άγιος Δήμος από την Μακρά Γέφυρα







*Ένα νέο αξιοπρόσεκτο πόνημα
του αρχιμ. Ναυκράτιου Τσουλκανάκη 






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


                Οι «Άγιοι της Θράκης» είναι ένα σημαντικό εκδοτικό τόλμημα του δραστήριου και πολυγραφότατου αρχιμανδρίτη Ναυκράτιου Τσουλκανάκη, με καταγωγή από το Διδυμότειχο.
                Σκοπός της πρωτοβουλίας αυτής, είναι να παρουσιάσει τις πνευματικές και εκκλησιαστικές γενικά προσωπικότητες της Θράκης, που με τη ζωή τους, τη διδαχή τους, το μαρτύριό τους και τα θαύματά τους, στήριξαν το Θρακικό λαό στην ελληνορθόδοξη πίστη του ανά τους αιώνες και ιδιαίτερα στα δύσκολα χρόνια της δουλείας.
                Ήδη έχει κυκλοφορήσει το πρώτο βιβλίο με τίτλο «Ο ιερομάρτυς Κύριλλος ο ΣΤ’, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως» Θεσσαλονίκη 2018 (Βλέπετε στο https://sitalkisking.blogspot.com/2019/04/blog-post_29.html)
                Το νέο βιβλίο της σειράς αυτής είναι: «Δήμος Ρουμελιώτης- Ο νεομάρτυς αλιεύς από τη Μακρά Γέφυρα της Ανατολικής Θράκης» σελίδες 129.
                Ο Άγιος Δήμος, ονομάζονταν Δημήτριος και τον προσφωνούσαν Δήμο στην πατρίδα του την Μακρά Γέφυρα, όπου γεννήθηκε το 1738. Το επώνυμό του ήταν Ρουμελιώτης. Το επάγγελμά του ήταν ψαράς. Το σπίτι της γέννησής του υπήρχε ακόμα και το 1915, διατηρημένο από τους συγγενείς του.
                Ο νεαρός ψαράς σε κάποια φάση της ζωής του βρέθηκε να εργάζεται σε ένα ιχθυοτροφείο (διβάρι) της Σμύρνης, στην τοποθεσία Τσιακάλ Μπουρνού. Εργάζονταν, αλλά οι Τούρκοι εργοδότες συνήθιζαν να μην πληρώνουν τους εργάτες τους ή να τους δίνουν ελάχιστα χρήματα, όπως έκανε και ο ιδιοκτήτης του ιχθυοτροφείου ο αποκαλούμενος «μπαλικμπασής» στο οποίο εργάζονταν ο Δήμος. Αυτός λοιπόν ο «μπαλικμπασής» ενέπλεξε το Δήμο σε μια απίστευτη ιστορία κατασυκοφάντησής του με μόνη διέξοδο να προσχωρήσει στο Ισλάμ. Ο Δήμος όμως παρέμεινε ακλόνητος στην χριστιανική του πίστη, γεγονός που οδήγησε τους Τούρκους να αρχίσουν τα φοβερά βασανιστήρια, τα οποία κράτησαν αρκετές μέρες και περιγράφονται από εκκλησιαστικούς πατέρες. Τελικά ο Δήμος καρατομήθηκε στις 10 Απριλίου 1763, στο Ισάρ Τζαμί, κοντά στην Αγία Φωτεινή. Ήταν μόνο 25 ετών…

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019

Η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο

*Τανκ μπροστά στο Πολυτεχνείο. Με την αιματηρή κατάληξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων έληξε και ο «εκδημοκρατισμός» του καθεστώτος.






Γράφει ο κ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ*



Το 1973 αποτελεί χρονιά κομβικής σημασίας για την εξέλιξη του δικτατορικού καθεστώτος που είχε επιβληθεί στη χώρα. Κομβικής, τόσο για τις εσωτερικές αντιφάσεις του όσο και για τους εξωτερικούς παράγοντες της αμφισβήτησής του που είχαν αρχίσει εφεξής να ξεπροβάλλουν πιο ευδιάκριτοι.
 Ήδη αρκετά νωρίτερα, η συλλογική καθοδήγηση της «επανάστασης» από τους απριλιανούς χουντικούς είχε υποχωρήσει έναντι της αρχής του ενός, που ήταν εκείνη του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Φωνές ενδοκαθεστωτικής αμφισβήτησης από τους σκληροπυρηνικούς είχαν περιθωριοποιηθεί προσώρας, ενώ ο ισχυρός διοικητής της ΕΣΑ, Δ. Ιωαννίδης είχε επιλέξει να παράσχει τη στήριξή του στον επικεφαλής των πρωταιτίων, διατηρώντας πάντως αυτονομία στις κινήσεις του, χάρη στον έλεγχο ενός κρίσιμου εργαλείου καταστολής όπως η Στρατιωτική Αστυνομία. Οι ιέρακες όμως του στρατοκρατικού καθεστώτος κρατούσαν στάση αναμονής, γι’ αυτό και η περαιτέρω εδραίωση της προσωποπαγούς εξουσίας του Παπαδόπουλου, περνούσε αναγκαστικά μέσα από τη σταδιακή πολιτικοποίηση- «φιλελευθεροποίηση» του καθεστώτος. Το καθεστώς δεν μπορούσε μεν να παραμένει στρατοκρατικό στο διηνεκές αλλά από την άλλη τα όποια ανοίγματα θα ενίσχυαν τις φωνές της αμφισβήτησης, τόσο εκείνων των καθεστωτικών που θεωρούσαν ότι έτσι νοθευόταν η καθαρότητα της «επανάστασης» όσο κι εκείνων στην κοινωνία και στο παλαιό πολιτικό σύστημα που είχαν περάσει από την ανοχή και την παθητική αναμονή, στην όλο και μεγαλύτερη δημόσια κριτική στη χούντα.

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2019

Το αποτυχόν «πείραμα Μαρκεζίνη»

 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

*8.10.1973. Η κυβέρνηση Μαρκεζίνη. Οι περισσότεροι πολιτικοί δεν συνέπραξαν στην επιχείρηση «φιλελευθεροποίησης» του δικτατορικού καθεστώτος. ΜΙΧΑΛΗΣ Γ. ΚΑΤΣΙΓΕΡΑΣ «ΕΛΛΑΔΑ 20ός ΑΙ., ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ»





Γράφει ο κ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΖΩΡΤΖΗΣ*



Στόχος του Παπαδόπουλου κατά την έναρξη της «πολιτικοποίησης» της «επαναστάσεως» ήταν η πραγματοποίηση του σχεδίου του για μετατροπή της Ελλάδας σε μια «τουρκικού τύπου δημοκρατία»: η δημιουργία μιας αδύναμης και ηγεμονευόμενης από τον ίδιο, πολιτειακής μορφής, που προσομοιάζει με την προβληματική και ελεγχόμενη τουρκική δημοκρατία, όπως αναδείχθηκε από τη μετάβαση του 1983.
Ωστόσο η 21η Απριλίου δεν ήταν μια δικτατορία που επιβλήθηκε από τη θεσμική στρατιωτική ιεραρχία, όπως η τουρκική, αλλά το δημιούργημα της ευκαιριακής συμμαχίας διαφόρων ετερόκλητων φραξιών του στρατού, αυτονομημένων από τον ιεραρχικό έλεγχο της ηγεσίας του, που επιθυμούσαν την ανάληψη της εξουσίας για την ικανοποίηση τόσο συντεχνιακών (διαιώνιση του ηγεμονικού ρόλου του στρατού επί της κοινωνίας), όσο και προσωπικών φιλοδοξιών τους (κατ’ εξαίρεσιν προαγωγές, ιεραρχική άνοδος, άλωση θέσεων στον κρατικό μηχανισμό κ.λπ.).
Παρότι η εσωτερική ηγεμονία του Παπαδόπουλου επί των λοιπών φραξιών φαινόταν να έχει σε σημαντικό βαθμό πραγματωθεί το καλοκαίρι του 1973, δύο παράγοντες εμπόδιζαν τον αυτο-μετασχηματισμό της 21ης Απριλίου στην επιθυμητή από εκείνον «δημοκρατία»: η πλήρης έλλειψη πολιτικών συμμαχιών με διακριτό στίγμα και βαρύνουσα επίδραση στην κοινωνία, καθώς και η απώλεια του ελέγχου του στρατού προς όφελος του διοικητή της ΕΣΑ ταξίαρχου Ιωαννίδη, του μόνου πραξικοπηματία που ποτέ δεν έβγαλε τη στολή. Για τον πρώτο παράγοντα ο Παπαδόπουλος στράφηκε στον Μαρκεζίνη, μοναδικό πολιτικό που αποδέχθηκε να παράσχει νομιμοποίηση στην προσπάθειά του – όχι χωρίς όρους και κάποιες ενστάσεις. Για τον δεύτερο παράγοντα, προτίμησε να αποφύγει την κατά μέτωπο αντιπαράθεση, με μοιραίες για τον ίδιο συνέπειες.

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2019

Πραγματεία του λιανικού εμπορίου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  https://www.kathimerini.gr/1040623/gallery/politismos/vivlio/pragmateia-toy-lianikoy-emporioy 
*Στο άρθρο του με τίτλο «Ψώνια» («Καθημερινή» 4/8/1944) ο Σπύρος Μελάς περιγράφει με τον πιο ειρωνικό τρόπο τις επιπτώσεις της Κατοχής στα παραδοσιακά μικροαστικά επαγγέλματα της Αθήνας, όπως αυτά των αρτοποιών, των μπακάληδων ή των μανάβηδων, καθώς ορισμένοι από αυτούς μετατράπηκαν σε αληθινούς «κροίσους της εποχής».





Της κ. ΡΕΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ*


«Η μύτη του εμπόρου ψήλωσε. Δεν κυττάζει, ούτε προσκαλεί κανέναν. Μετράει μονάχα τις στίβες των εκατομμύριων. Αν θέλεις ψώνισε, κι αν δε θέλεις στρίψε. Ποιος σκοτίζεται;». Το καυστικό σχόλιο του Σπ. Μελά στο άρθρο του με τίτλο «Ψώνια» («Καθημερινή» 4/8/1944) περιγράφει με τον πιο ειρωνικό τρόπο τις επιπτώσεις της Κατοχής στα παραδοσιακά μικροαστικά επαγγέλματα της Αθήνας, όπως των μπακάληδων ή των μανάβηδων, καθώς ορισμένοι μετατράπηκαν σε αληθινούς «κροίσους της εποχής».
Οι «Ιστορίες Λιανικού Εμπορίου» είναι μια μελέτη πλούσια σε υλικό, πρωτότυπη και εντυπωσιακή ως πανόραμα της εξέλιξης της επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τομέα του λιανικού εμπορίου στην Ελλάδα από τις αρχές του 19ου αιώνα έως και την πρώτη δεκαετία του 21ου.
Το υλικό της συνδέεται άμεσα και δημιουργικά με την καθημερινότητά μας και τις θέσεις που διαμορφώνουμε σήμερα, σκεπτόμενοι τις δυναμικές μεταβολές στον ιστορικό χάρτη του λιανικού εμπορίου όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Προκαλεί τη δημιουργική ανάγκη αναζήτησης απαντήσεων σε ερωτήματα που ήδη έχουν διατυπωθεί άτυπα πολλές φορές στο μυαλό ενός μέσου καταναλωτή. Έτσι μέσα από τη γοητεία της ιστορικής τεκμηρίωσης, εμβάθυνσης και συνδυαστικής ανάλυσης, αλλά και την ευαισθησία με την οποία ενδύουν οι μελετητές την επιστημονική τους σκέψη, τίθεται σε νέα βάση η έρευνα της ιστορίας της εγχώριας κατανάλωσης.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...