Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019

Αντρέ Σενιέ: Ο Γάλλος ποιητής, που ένιωθε Θραξ!!!

*Ο ποιητής Αντρέ Σενιέ






*Τον καρατόμησε 

σε ηλικία 32 ετών

η Γαλλική Επανάσταση






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Ο Αντρέ Σενιέ, είναι ένας μεγάλος Γάλλος ποιητής, που τίμησε ποιητικά τη Θράκη, αλλά όπως συνήθως συμβαίνει, τον αγνοούμε. Το τέλος του ήταν τραγικό αφού καρατομήθηκε στην λαιμητόμο της Επανάστασης του 1789!
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στο Γαλατά, το 1762 από Γάλλο πατέρα και Ελληνίδα μητέρα την Ξανθή- Ελισάβετ και σπούδασε στη Γαλλία. Ο πατέρας του έμπορος υφασμάτων επί 20 χρόνια, ήταν ο Λουί Σενιέ, που είχε διορισθεί πρόξενος της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη. Όταν ο Αντρέ ήταν τριών ετών, ο πατέρας του επέστρεψε στη Γαλλία και από το 1768 έως το 1775 υπηρέτησε ως γενικός πρόξενος της Γαλλίας στο Μαρόκο.  Η Ελληνίδα μητέρα του είχε ρίζες κυπριακές, αλλά ζούσε στη Βασιλεύουσα. Απέκτησαν πέντε παιδιά. Στη Λευκωσία, κοντά στο γνωστό οδόφραγμα της Λήδρας υπάρχει ένα δρομάκι που τιμάται  στο όνομα της μητέρας του ποιητή, οδός  Ξανθής …Ξενιέρου, σε πλήρη εξελληνισμό του ονόματός της!!! .  Ένα βιβλίο της, που περιέχει επιστολές της μητέρας του Αντρέ Σενιέ, ελληνικού ενδιαφέροντος, κυκλοφόρησε αργότερα (Lettres Grecques de Μadame Chénier, précédées dune étude sur sa vie, par Robert de Bonnières. Paris, 1879).

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2019

Λήσταρχος Στάικοφ: Έδρασε στη Ροδόπη, θάφτηκε στο Διδυμότειχο, το 1927

*Τα πτώματα του Στάικοφ και του συντρόφου του και το καταδιωκτικό απόσπασμα 
(Αρχείο Μ. Μινόπουλου)








*Από πατέρα Βούλγαρο και μάνα Ελληνίδα

*Φόβος και τρόμος σε Βουλγαρία και Ελλάδα

*Επικηρύχθηκε από Βουλγαρία και Ελλάδα








Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




                Η Θράκη, και από τις δύο πλευρές των συνόρων προς τη Βουλγαρία, δοκιμάσθηκε σκληρά κατά τα πρώτα σαράντα χρόνια του 20ου αιώνα, από τη δραστηριότητα βουλγαρικών ληστρικών ομάδων, αφού μάλιστα είχαν λήξει οι πολεμικές συρράξεις στα Βαλκάνια και είχαν αραιώσει οι δράσεις των εθνικιστικών βουλγαρικών ομάδων, οι γνωστοί κομιτατζήδες, που είχαν στόχους διαφορετικούς, πέραν των εγκληματικών.
                Η λήξη των πολεμικών συρράξεων μεταξύ των βαλκανικών κρατών και η εξέλιξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν οδηγήσει σε παγίωση τουλάχιστον των εθνικών συνόρων.
Τα διάφορα κομιτάτα σε Βουλγαρία αλλά και Τουρκία, έδρασαν έως το 1932 και πλέον. Αλλά από το 1927 με τη Βουλγαρία και το 1932 με την Τουρκία οπότε άρχισαν οι διμερείς διαπραγματεύσεις, που κατέληξαν σε σημαντικές συμφωνίες, αντιμετωπίστηκε δραστικά το φαινόμενο αυτό, αφού μεταξύ των ετών 1928-1929 εκτελέσθηκαν τέσσερις Βούλγαροι αρχηγοί συμμοριών και διάφοροι άλλοι συνεργοί τους φυλακίσθηκαν.

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2019

Οι αθέατες όψεις του 1821

ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ https://www.tovima.gr/2018/08/31/books-ideas/oi-atheates-opseis-toy-1821/
*Εταιρεία Μελέτης νέου ελληνισμού– περιοδικό «Μνήμων»
"Όψεις της Επανάστασης του 1821"
Εκδόσεις «Μνήμων», 2018
σελ. 402, τιμή 19 ευρώ






Γράφει ο κ. Σωτηρόπουλος Α. Δημήτρης*




Kαθώς πλησιάζει η επέτειος των 200 χρόνων από την έναρξη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας (1821-2021), αναμένεται πληθώρα εκδόσεων για μια περίοδο που πολλοί θα νόμιζαν ότι έχει ερευνηθεί επαρκώς. Τι άλλο να γράψει κανείς πια για ένα ιστορικό γεγονός για το οποίο ξέρουμε τόσο πολλά;
Ο τόμος που επιμελήθηκαν οι ιστορικοί Δημήτρης Δημητρόπουλος, Χρήστος Λούκος και Παναγιώτης Μιχαηλάρης διαψεύδει αυτή την εντύπωση. Τα δεκαπέντε κεφάλαια του συλλογικού τόμου προέρχονται από ανακοινώσεις ομότιτλου συνεδρίου το οποίο έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 2015. Ωστόσο, δεν πρόκειται για συνηθισμένα «πρακτικά συνεδρίου». Ο Χρ. Λούκος, συγγραφέας του εισαγωγικού κεφαλαίου του τόμου, ενοποιεί την προβληματική των κεφαλαίων.

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019

Ο θάνατος του Γιώργου Σεφέρη

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/1008056/gallery/epikairothta/ellada/o-8anatos-toy-giwrgoy-seferh
*Η νεκρική πομπή στη λεωφόρο Αμαλίας προς το Α΄ Νεκροταφείο. Τον Γιώργο Σεφέρη συνοδεύουν άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης. Αριστερά: Αλέξ. Ξύδης, Δημ. Τσάτσος, Στρατής Τσίρκας, Αλέξ. Κοτζιάς. Δεξιά: Ιωάννης Πεσμαζόγλου, Αναστ. Πεπονής, Αλέξ. Αργυρίου. Ακολουθούν χιλιάδες λαού.







Γράφουν: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ ΓΑΡΑΝΤΟΥΔΗΣ* και ΜΑΡΙΑ ΡΩΤΑ**




Κοντεύει να συμπληρωθεί σχεδόν μισός αιώνας από τον Σεπτέμβριο του 1971 και τον θάνατο του Γιώργου Σεφέρη, από τότε που παρέμειναν τα κείμενά του για να «φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου» στη συλλογική μνήμη του πολιτισμού μας. Το έργο και η πνευματική φυσιογνωμία του έχουν τροφοδοτήσει πλήθος κριτικών και φιλολογικών μελετών που δημοσιεύθηκαν όλα αυτά τα χρόνια σωρεύοντας σε ράφια βιβλιοθηκών μη ποιητικά έργα του Σεφέρη και πλήθος βιβλία για τον Σεφέρη.
Ωστόσο, το ερώτημα «Τι είναι για σένα ο Γ. Σεφέρης;», διατυπωμένο από πολιτικούς κρατούμενους τον Σεπτέμβριο του 1972 στο χειρόγραφο παράνομο περιοδικό «Τετράδια», εξακολουθεί να παραμένει κρίσιμο: Τι σημαίνει για εμάς σήμερα ένας από τους πιο καταξιωμένους, και διεθνώς, Ελληνες ποιητές του 20ού αιώνα;
Ο Γιώργος Σεφέρης, ένας από τους πιο καταξιωμένους, και διεθνώς, Ελληνες ποιητές, πολεμήθηκε όσο λίγοι στο λογοτεχνικό πεδίο.

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2019

Η άγνωστη (υπαρκτή άραγε;) Θρακιώτισσα ηρωίδα Στυλιανή Ορταξίδου

*Η αναφορά στην Στυλιανή Ορταξίδου, 
στο βιβλίο του Ανδρέα Σκανδάμη "Ελληνίδες που πολέμησαν" 





*Υπερασπίστηκε την τιμή της
στην Καρυδιά Ροδόπης, το 1941
*Ερωτηματικά για την ύπαρξή της





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




                Στη Θράκη, υπήρξε μια ηρωίδα κατά τη διάρκεια της Βουλγαρικής Κατοχής 1941-44, την ύπαρξη της οποίας αγνοούμε, δυστυχώς, αλλά και αμφισβητούμε. Και όμως η ύπαρξή της μνημονεύεται σε βιβλίο που εκδόθηκε το 1945, την επομένη δηλαδή της Κατοχής, αλλά και σε έγγραφα του υπουργείου Εξωτερικών του 1946, όταν υπουργός και πρωθυπουργός  ήταν ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης. Τα έγγραφα που σχετίζονται με την υπόθεση αυτή, βρίσκονται στο αρχείο της οικογένειας Δραγούμη στη Γεννάδιο Βιβλιοθήκη.
                Μιλάμε για την Στυλιανή Ορταξίδου, κάτοικο Καρυδιάς Ροδόπης.
        Η Καρυδιά είναι ένα όμορφο χωριό σε απόσταση 6 χιλμ. από την Κομοτηνή, στα βορειοδυτικά της. Κατά την Τουρκοκρατία ήταν γνωστή ως Κουζλούκιοϊ. Μετά τις μετακινήσεις πληθυσμών που πραγματοποιήθηκαν κατά τις δεκαετίες του 1910 και του 1920, εγκαταστάθηκαν στον οικισμό αυτό πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη και τη Μικρά Ασία.
                Ας ξετυλίξουμε όμως το κουβάρι αυτής της συγκλονιστικής ιστορίας της Στυλιανής Ορταξίδου…

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2019

Η Θεσσαλονίκη «δώρο» των Ναζί στο Βελιγράδι

*Αποφράς ημέρα η 9η Απριλίου 1941, όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατακτούν την πόλη (φωτογραφία) βυθίζοντας και αυτήν σε πυκνό, βαθύχρονο σκότος.







Γράφει ο δημοσιογράφος ΜΙΧΑΕΛ ΜΑΡΤΕΝΣ*



Τον Ιούνιο του 1939, η εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία ζούσε μια λαμπρή επίσκεψη ξένου επισήμου: Ο πρίγκιπας Παύλος και η σύζυγός του, πριγκίπισσα Όλγα της Γιουγκοσλαβίας, επισκέπτονταν το Βερολίνο. Το γερμανικό ναζιστικό καθεστώς έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να εμφανιστεί ως άψογος οικοδεσπότης. Οι δρόμοι της γερμανικής πρωτεύουσας ήταν στολισμένες με γιουγκοσλαβικές σημαίες ενώ ο υπουργός Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς διέταξε το κλείσιμο όλων των καταστημάτων, των υπηρεσιών και των σχολείων για να συγκεντρωθούν πλήθη κόσμου στους δρόμους και να επευφημήσουν τους υψηλούς επισκέπτες. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονταν στο πόδι, με 30.000 άνδρες των SA να φροντίζουν για τη δημόσια τάξη.
Όλη αυτή η κινητοποίηση είχε ένα σκοπό: Ο Χίτλερ ήθελε να πείσει τον πρίγκιπα διάδοχο Παύλο να συνάψει μια στρατηγική συμμαχία με τη Γερμανία, αποβλέποντας να διασφαλίσει το νοτιοανατολικό άκρο της γερμανικής επέλασης πριν από τη μεγάλη επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Ο Χίτλερ ωστόσο απέτυχε στον σκοπό του. Ο αγγλόφιλος πρίγκιπας Παύλος καταφέρνει με μαεστρία να απαλλαγεί από τον εναγκαλισμό του δικτάτορα και παρά το γεγονός ότι ανταλλάσσονται πολλές φιλοφρονήσεις, οι συζητήσεις δεν καταλήγουν σε ουσιαστική συμφωνία. «Προς τα έξω» ο Χίτλερ τηρεί τα προσχήματα, αλλά σε στενό κύκλο αποκαλεί τον Παύλο μετά την αναχώρησή του έναν «πρώτης τάξεως δειλό», που θα ήταν πιο ενδεδειγμένος ως τμηματάρχης κάποιου μουσείου παρά ως επικεφαλής κράτους.

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2019

Το Τύχιο άντεξε στην επίθεση των ανταρτών το 1948

*Έτος 1948. Αξιωματικοί και οπλίτες την ώρα του συσσιτίου στο Τυχερό. 
Φωτογραφία από το blog "Μια φορά κι έναν καιρό στο Τυχερό Έβρου". 





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Το Τυχερό Έβρου είναι μια υπέροχη παραγωγική κωμόπολη, στο κέντρο ενός εύφορου κάμπου, δίπλα στον μεθοριακό ποταμό  Έβρο, η οποία δοκιμάσθηκε σκληρά κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου.
                Έχει πληθυσμό 2.311 κατοίκων σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Το 1987 είχε πραγματοποιηθεί εθελούσια συνένωση των κοινοτήτων Τυχερού και Φυλακτού και δημιουργήθηκε ο πρώην Δήμος Τυχερού, ο οποίος με τον τότε  δήμαρχό του Χρήστο Χατζόπουλο, διακρίθηκε για την αναπτυξιακή πολιτική, την ικανότητα απορρόφησης ευρωπαϊκών κονδυλίων και την προοδευτικότητά του και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών το 1995. Αργότερα με τον «Καλλικράτη» της τοπικής αυτοδιοίκησης το 2011 ο Δήμος Τυχερού καταργήθηκε και πλέον αποτελεί την Δημοτική Ενότητα Τυχερού του Δήμου Σουφλίου.
Ιστορικά, μετά την αναγκαστική εκκένωση της Ανατολικής Θράκης το 1922 ογδόντα τουλάχιστον οικογένειες από το Ιβρίκ Τεπέ, εγκαταστάθηκαν στο Τυχερό, το παλιό Μπίντικλι, στην δυτική όχθη του Έβρου προσμένοντας μια γρήγορη επιστροφή απέναντι στο χωριό τους. Μια επιστροφή που αλίμονο, δεν ήρθε ποτέ. Επίσης κατοίκησαν εκεί πρόσφυγες από το Σουλτάνκιοϊ για τους αρβανιτόφωνους Μπιθκούκι και στα ελληνικά Λείβηθρο και από το Ντουαντζί. Το 1924 το χωριό ανακηρύχθηκε σε κοινότητα με το όνομα Τύχιο. Το 1953 μετονομάσθηκε σε Τυχερό.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2019

Η επίσκεψη Άγκνιου στην Ελλάδα

*Ο Άγκνιου, βοηθούντος του Παπαδόπουλου, φυτεύει μία ελιά στoν τόπο καταγωγής του, τους Γαργαλιάνους. Λίγο καιρό μετά, το δέντρο έκοψαν άγνωστοι με πριόνι.





Του κ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ*



Τον Οκτώβριο του 1971 επισκέφθηκε την Ελλάδα ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Σπύρο Άγκνιου, ο οποίος ήταν ελληνικής καταγωγής από την πλευρά του πατέρα του. Η επίσκεψη ήταν σημαντική για τις εξωτερικές σχέσεις της απριλιανής στρατιωτικής δικτατορίας, καθώς με την εκδίωξη της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης το 1969, η χούντα είχε βρεθεί σχετικά απομονωμένη στο πλαίσιο της Δύσης.
Ως εκ τούτου, ο χουντικός πρωθυπουργός Γεώργιος Παπαδόπουλος υποδέχθηκε τον  Άγκνιου με θριαμβευτικές εορταστικές εκδηλώσεις. Αποκορύφωμα αποτέλεσε η επίσκεψη του Άγκνιου στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας, την ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα του.

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2019

Χρήστος Κιογλής: Φωτογράφιζε την Ιστορία, συμμετέχοντας σ’ αυτήν

*Το τέλος μιας πορείας αγώνων. Ο Χρήστος Κιογλής, ως εκπρόσωπος των αναπήρων πολέμου καταθέτει στεφάνι...





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


                Ο Χρήστος Κιογλής, υπήρξε ένας από τους ιστορικούς φωτογράφους του Διδυμοτείχου. Ευτύχησε να ζήσει όλα τα μεγάλα συμβάντα της εποχής του από το 1940 έως το 1957, που έφυγε από τη ζωή. Ατύχησε, γιατί απέκτησε μια μόνιμη αναπηρία από τις κακουχίες των πολέμων, που όμως δεν τον κατέβαλε.  Ήμουνα μικρό παιδί, που τον έβλεπα να φωτογραφίζει στην πόλη μας, σε καιρούς ειρήνης πλέον, αεικίνητος παρά την αναπηρία του, παρελάσεις, γιορτές, γάμους, βαπτίσεις, ποδοσφαιρικούς αγώνες κ.λπ. Αγαπητός και με ένα μόνιμο χαμόγελο.
                Γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1918 και όταν μεγάλωσε στράφηκε προς το επάγγελμα αρχικά του μηχανουργού. Τελείωσε μόνο το Δημοτικό  και κατατάχτηκε το 1939 στο στρατό για να υπηρετήσει τη θητεία του.  Έζησε την κατάρρευση του μετώπου το 1941 και επέστρεψε στο μέρος που γεννήθηκε. Και όπως τα έφερε η τύχη, τελικά απολύθηκε... το 1945!!!

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2019

Οι Θράκες προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ουίλσον, το 1919

*Μια αναμνηστική φωτογραφία από το συνέδριο στην Ουάσιγκτον, για την υποστήριξη των δικαίων της Ελλάδας σε Θράκη και Ήπειρο, από την εφημερίδα "Πατρίς". 






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Η λήξη του αιματηρού Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου βρήκε την Ελλάδα να αγωνίζεται να κατοχυρώσει τα εθνικά της δίκαια, κυρίως έναντι των Βουλγάρων και των Οθωμανών, που είχαν συνταχθεί με τις δυνάμεις των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, δηλαδή είχαν συμμαχήσει με τους ηττημένους τελικά Γερμανούς. Εκείνο το διάστημα, παίχτηκε και η τύχη της Θράκης, που η Διάσκεψη του Βουκουρεστίου το 1913 την παρέδωσε στην ηττημένη του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου Βουλγαρία, ενώ η Ελλάδα την είχε απελευθερώσει. Ταυτόχρονα η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν έπαυε να έχει βλέψεις.
                Το κλίμα αυτό την επομένη του μεγάλου πολέμου όπως ήταν επόμενο, είχε κινητοποιήσει τους Θράκες, που ζούσαν στην ελεύθερη Ελλάδα, οι οποίοι κινητοποιήθηκαν αμέσως με κορωνίδα το Πανθρακικό Συνέδριο του 1918 (βλέπετε σχετικά στη θέση   https://sitalkisking.blogspot.com/2018/10/1918.html#more) που είχε θέσει ως κορυφαίο το αίτημα της ένωσης της Θράκης με την Ελλάδα.
Οι εφημερίδες στις 22 Οκτωβρίου 1918 δημοσίευσαν τηλεγραφικές πληροφορίες από το Παρίσι, ότι ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος έθεσε στο Συμμαχικό Συμβούλιο των Βερσαλλιών το ζήτημα της τύχης της Θράκης. Αυτό φούντωσε τις ελπίδες των Θρακών, που είχαν συνωστισθεί στην ελεύθερη μητέρα πατρίδα, διωγμένοι από τις εστίες τους λόγω των νεοτουρκικών γενοκτονικών διωγμών. Χρειάστηκαν όμως μεγάλοι αγώνες διπλωματικοί και πολιτικοί για να κατακυρωθεί η Θράκη στην Ελλάδα. Κάτι που συνέβη οριστικά στις 14 Μαΐου 1920.

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2019

Η επίθεση των ανταρτών κατά της Μάκρης Αλεξανδρούπολης, το 1948

 
*Δημοσίευμα της εφημερίδας "Ελευθερία" (15/12/1948). Πρόκειται για ανακοινωθέν του υπουργείου Στρατιωτικών. Είναι εντελώς λιτό στη διατύπωση. Υπάρχει μια μικρή αναντιστοιχία ως προς τις απώλειες από την επίθεση κατά της Μάκρης, σε σχέση με την αναφορά των στρατιωτικών αρχών  Θράκης.






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Η Μάκρη είναι μια όμορφη παραλιακή κωμόπολη δυτικά της Αλεξανδρούπολης, σε απόσταση περίπου 12 χιλιομέτρων. Είναι γνωστή για λεγόμενο σπήλαιο του Κύκλωπα Πολύφημου και για τον λεγόμενο αρχαίο Ελαιώνα της. Οι αρχαιολογικές ανασκαφές, που έγιναν τα τελευταία χρόνια, έφεραν στο φως ένα νεολιθικό οικισμό περίπου του 3000 π.Χ.
Η ιστορική αυτή κωμόπολη, δοκιμάσθηκε, όπως πολλές πόλεις και χωριά σε όλη την Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (1946-49).
Ας δούμε όμως τα γεγονότα της επίθεσης των ανταρτών εναντίον της Μάκρης, το Δεκέμβριο του 1948.
                Ένας πράκτορας του στρατού μέσα στις ανταρτικές ομάδες, αλλά και ομολογίες συλληφθέντων ανταρτών στο Ασπρονέρι Διδυμοτείχου, από δυνάμεις της 27ης Ταξιαρχίας, οδήγησαν τους  επιτελείς της Διοίκησης της Εθνοφρουράς Θράκης να σκεφθούν πως τα γεγονότα αυτά οδηγούν, στην επίθεση που προετοίμαζαν οι αντάρτες κατά της σημαντικής κωμόπολης της Μάκρης στα παραθαλάσσια δυτικά της Αλεξανδρούπολης. Ήδη στην περιοχή είχαν σταλεί από το αρχηγείο των ανταρτών τρείς ελεύθεροι σκοπευτές για να συγκεντρώσουν πληροφορίες.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2019

Γρηγόριος Παππαδόπουλος: Ένας αφανής υποστηρικτής Μακεδονίας και Θράκης

*Ο Γρηγόριος Παππαδόπουλος




*Επιφανής λόγιος του 19ου αιώνα
*Βρήκε άδοξο θάνατο στις Σέρρες
*Παππαδόπουλος με δύο π-




Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Στη Θράκη αγνοούμε πολλές φορές πτυχές της ιστορίας μας και προσπερνάμε αδιάφορα τα πρόσωπα που μόχθησαν γι’ αυτήν με κάθε τρόπο και από κάθε μετερίζι. Αυτά δεν πρέπει να συνεχίζονται. Πρέπει να σκαλίζουμε πάντα τις στάχτες της ιστορίας για να ανακαλύπτουμε λαμπερά καρβουνάκια, που έχουν σκεπαστεί και μπορούν να ξαναπυρώσουν τις καρδιές μας, με ανανεωμένη αγάπη για την πατρίδα μας τη Θράκη.
                Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Γρηγόριος Παππαδόπουλος (με δύο π-  παρακαλώ!) που δεν ήταν Θραξ. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1819. Εργάσθηκε όμως από το 1866 για τη σύσταση συλλόγου, που θα είχε ως αποστολή τη διάδοση των ελληνικών γραμμάτων και την καλλιέργεια της εθνικής ιδέας, ιδίως στη Μακεδονία και τη Θράκη, γιατί έγκαιρα διέβλεπε τον κίνδυνο για τις περιοχές αυτές, λόγω της διασποράς βουλγαρόφωνων πληθυσμών και την υποδαύλιση του βουλγαρικού εθνικισμού από αυτούς που απεργάζονταν τα πανσλαβιστικά σχέδια. Το όραμά του αυτό ο Παππαδόπουλος, το υλοποίησε τελικά το 1869 με τη βοήθεια σημαντικών Ελλήνων, όπως ήταν ο Αλέξανδρος Σούτσος, ο Κωνσταντίνος Δόσιος, ο Μάρκος Ρενιέρης, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο Λέων Μελάς, ο Χαρίλαος Τρικούπης κ.ά. Τον Απρίλιο εκείνου του έτους ιδρύθηκε ο Σύλλογος προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων με πρώτο πρόεδρο τον Αλέξανδρο Σούτσο και γραμματέα τον Γρηγόριο Παππαδόπουλο, ο οποίος κράτησε το πόστο αυτό έως το 1873.

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2019

Ο μητροπολίτης Ιωακείμ από το Μοναστήρι και την Κερασούντα στο Διδυμότειχο

*Ο Ιωακείμ κατά κόσμον Σιγάλας






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
               


                Ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου Ιωακείμ κατά κόσμον Σιγάλας, που εποίμανε την περιοχή αυτή επί σχεδόν 30 χρόνια, υπήρξε μια σπάνια δυναμική και πατριωτική μορφή. Νέος ακόμα, έδρασε στην περιοχή του Μοναστηρίου και αναμίχθηκε ενεργά στο Μακεδονικό Αγώνα, έζησε το μαρτύριο των σφαγών της Γενοκτονίας του Πόντου, γλίτωσε από εκτέλεση που διέταξε ο σφαγέας του Πόντου Τοπάλ Οσμάν, οργάνωσε την περιοχή του Διδυμοτείχου αυτοδιορισθείς ανώτατη αρχή, όταν τα πάντα διαλύθηκαν ενώπιον των Γερμανών, που κατέλαβαν την Ελλάδα και πρωταγωνίστησε την ημέρα, που το Διδυμότειχο απελευθερώθηκε από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ στις 29 Αυγούστου 1944.     
                Ο Σιγάλας, γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1881, ως Γεώργιος, όπου έμαθε τα πρώτα γράμματα. Στη συνέχεια φοίτησε στο Γυμνάσιο των Κυδωνιών (Αϊβαλί). Αποφοίτησε το 1898. Επόμενο βήμα του ήταν να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη και να φοιτήσει στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Μετά την αποφοίτησή του αμέσως εστάλη το 1902 ως καθηγητής στο Μοναστήρι (τα βυζαντινά Βιτώλια, σήμερα Μπίτολα). Την εποχή εκείνη είχε αρχίσει να φουντώνει ο βουλγαρικός εθνικισμός, ειδικά με την επανάσταση των Βουλγάρων, γνωστή με την ονομασία του Ήλιντεν,  το 1903.
                Στο Μοναστήρι, κόχλαζε η βουλγαρική προπαγάνδα, αλλά και η φοβερή τρομοκρατία, που στόχευε να προσελκύσει χριστιανούς στη σχισματική Εξαρχία των Βουλγάρων. Αυτό οδήγησε τους Έλληνες να αντιστέκονται και να αμύνονται. Είναι η εποχή που έχει καταγραφεί στην Ιστορία ως Μακεδονικός Αγώνας και ο Σιγάλας καταγράφηκε στην Ιστορία ως Μακεδονομάχος.
                Τα Χριστούγεννα του 1903 χειροτονήθηκε διάκονος στον ιερό ναό Αγίου Δημητρίου στο Μοναστήρι, από τον μητροπολίτη Πελαγονίας Ιωακείμ Φορόπουλο.

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2019

Η πολύ σύνθετη... απλή αναλογική

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  http://www.kathimerini.gr/1002315/article/epikairothta/politikh/h-poly-syn8eth-aplh-analogikh 
*Η «οικουμενική» κυβέρνηση υπό τον Αλ. Ζαΐμη (σε κόκκινο κύκλο), που συγκροτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 1926. Είχαν προηγηθεί, στις 7 Νοεμβρίου, οι πρώτες εκλογές με σύστημα απλής αναλογικής στην Ελλάδα. Τα επόμενα δύο χρόνια, μέχρι ο Ελευθέριος Βενιζέλος να επιβάλει πλειοψηφικό, η κυβέρνηση άλλαζε κατά μέσον όρο κάθε πέντε μήνες. 
Αριστερά σε γαλάζιο κύκλο ο Ιωάννης Μεταξάς 





Του κ. ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ



Το απλό αναλογικό σύστημα με το οποίο θα γίνουν, εκτός απροόπτου, οι μεθεπόμενες εκλογές, είναι κάτι γνώριμο στην πολιτική ζωή του τόπου. Με διάφορες παραλλαγές έχει εφαρμοστεί ουκ ολίγες φορές, με πρώτη να καταγράφεται στην Ιστορία το 1926, όταν ο Γεώργιος Κονδύλης, ο πρώτος πρωθυπουργός που εισήγαγε την απλή αναλογική εν Ελλάδι, είχε δηλώσει πως έτσι «εξασφαλίζεται η πολιτική ομαλότης και η γνησία εκδήλωσις του λαϊκού φρονήματος».
Αυτό όμως ουδέποτε επιβεβαιώθηκε στην πράξη. Η απλή αναλογική, ή παραλλαγές της, όσες φορές εφαρμόσθηκε, παρά τις αγαθές σε πολλές περιπτώσεις προθέσεις εκείνων που την επικαλούνταν, είχε σχεδόν το ίδιο αποτέλεσμα: πολιτική αστάθεια, συνεχείς εκλογές, κοινοβουλευτική ανωμαλία, τάσεις ακυβερνησίας.

Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2019

Παρουσιάστηκε η έκδοση «Το Προεδρικό Μέγαρο» στο ιστορικό κτίριο της Ηρώδου Αττικού

 *Η έκδοση "Το Προεδρικό Μέγαρο"



Παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου και κορυφαίων εκπροσώπων των γραμμάτων και της διανόησης, παρουσιάστηκε η έκδοση «Το Προεδρικό Μέγαρο» στο ιστορικό κτίριο της Ηρώδου Αττικού.
Η φιλόδοξη αυτή προσπάθεια, η οποία εσωκλείει στις σελίδες της ολόκληρη τη νεότερη ιστορία της χώρας μας, στηρίχθηκε ως πρωτοβουλία από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο και αποτελεί αποτέλεσμα συνεργασίας διακεκριμένων επιστημόνων, της Προεδρίας της Δημοκρατίας, του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ιωάννη Σ. Λάτση και των εκδόσεων «Μέλισσα».

Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2019

1945: Τα πρώτα βήματα ανασυγκρότησης του κράτους στο μακρινό Διδυμότειχο

*Κατοχή στο Διδυμότειχο. Η κεντρική πλατεία με τη σβάστικα





*Το άγνωστο υπόμνημα
του Οικ. Εφόρου Διδυμοτείχου




Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Το Διδυμότειχο, ήταν η πρώτη πόλη που απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς πολύ νωρίς στις 29 Αυγούστου 1944, με μάχη που έδωσαν οι αντιστασιακές δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Διαδοχικά απελευθερώθηκαν οι υπόλοιπες πόλεις του νομού Έβρου, αλλά και των άλλων νομών της Θράκης (ειδικά της Ροδόπης και της Ξάνθης) που είχαν παραδοθεί τους Ναζί στους συμμάχους τους Βουλγάρους.
        Η Κατοχή υπήρξε φρικτή περίοδος και η απελευθέρωση που άρχισε με τα Δεκεμβριανά στην Αθήνα, άρχιζε με τους χειρότερους οιωνούς. Στο νομό Έβρου μετά την εκδίωξη των κατακτητών, εγκαταστάθηκε το καθεστώς της Αυτοδιοίκησης Έβρου ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, που ανέλαβε όλες τις εξουσίες. Όργανο της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης ήταν η Νομαρχιακή Επιτροπή με 15 μέλη, που έδρευε στην Αλεξανδρούπολη. Το ΚΚΕ καθοδηγούσαν ο Γιώργος Ερυθριάδης (Πετρής) μέλος του Γραφείου Περιοχής Ανατολικής Μακεδονίας- Θράκης και Νίκος Κανακαρίδης (Λάμπρος).
Η ανώμαλη κατάσταση που επικράτησε δεν επέτρεψε στην κεντρική κυβέρνηση να στείλει αμέσως στρατό και κρατικούς λειτουργούς στον πλέον απομακρυσμένο νομό. Το κράτος και ο στρατός μαζί με Άγγλους, έκαναν την εμφάνισή τους στο Διδυμότειχο, μετά τα μέσα Απριλίου του 1945. Η περιοχή έβγαινε από τη δοκιμασία της Κατοχής με συνθήκες δυσμενείς.

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

Μια νηφάλια ματιά στον ελληνικό εμφύλιο

*Έκρηξη βόμβας ναπάλμ στον Γράμμο τον Αύγουστο του 1949. Στρατιώτες του Εθνικού Στρατού έτοιμοι για το άλμα.








Του κ. ΒΑΣΙΛΗ ΝΕΔΟΥ



Η βιβλιογραφία του ελληνικού εμφυλίου πολέμου είναι πραγματικά αχανής, όπως και αν τη μετρήσει κάποιος. Είτε ζυγίζοντας τα έργα που κατατάσσονται στην οπτική γωνία των νικητών, ή σε εκείνα (πολύ περισσότερα) που εκπροσωπούν την άποψη των «ηττημένων». Είτε επικεντρώνοντας στην αμιγώς επιστημονική βιβλιογραφία, η οποία είναι πάντα πιο χρήσιμη για την εξαγωγή νηφάλιων συμπερασμάτων.
Το βιβλίο του Σπυρίδωνος Πλακούδα με τίτλο «Ο Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος (1946-1949), Πεδίο Μάχης του Ψυχρού Πολέμου» (εκδόσεις Επίκεντρο), εντάσσεται σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία έργων και αναγνωσμάτων. Παρά το γεγονός ότι είναι ένα βιβλίο το οποίο απευθύνεται στον ερευνητή της περιόδου, αποτελεί ταυτόχρονα ένα ευανάγνωστο έργο.
Ο Σπ. Πλακούδας περιλαμβάνει σε αυτό μια χρήσιμη αποτύπωση των κυρίαρχων επιστημονικών σχολών σκέψης όλων όσοι ασχολήθηκαν με τον εμφύλιο πόλεμο. Διακρίνει ανάμεσα σε «παραδοσιακούς», «αναθεωρητές» και «μετά-αναθεωρητές», ενώ δεν παραλείπει να κάνει και μια σύντομη αναφορά στη μη επιστημονική βιβλιογραφία, διαχωρίζοντας ανάμεσα σε δύο κοσμοαντιλήψεις, την «αριστερή» και τη «δεξιά». Παρά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη επιλογή του συγγραφέα δεν αποτελεί νεοτερισμό, είναι χρήσιμη, καθώς εισάγει τον αναγνώστη άμεσα σε ένα θέμα το οποίο έχει απασχολήσει δεκάδες Ελλήνων και ξένων ερευνητών και έχει διχάσει σε σημαντικό βαθμό την κοινή γνώμη σε διάφορες στιγμές της πρόσφατης ελληνικής Ιστορίας.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018



Εύχομαι σε όλους τους φίλους/ες, καλές γιορτές με υγεία, αγάπη και χαρές, ατομικά και οικογενειακά.
Το αστέρι της Βηθλεέμ, να φωτίζει τα βήματά σας και να σας οδηγεί στα ξέφωτα της ευτυχίας.
Η μεγάλη ευχή όμως  είναι να υπάρξει παγκόσμια ειρήνη, αλληλοκατανόηση και διάθεση για προκοπή και ευημερία όλων των λαών.  

🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2018

Οι σχέσεις Ελλάδας– Αλβανίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ http://www.kathimerini.gr/1000402/gallery/epikairothta/ellada/oi-sxeseis-elladas---alvanias 

*Τίρανα, 1959. Ο Σοβιετικός ηγέτης Νικίτα Χρουστσόφ ανάμεσα στον Αλβανό κομματικό ηγέτη Ενβέρ Χότζα (δεξιά) και τον πρωθυπουργό Μεχμέτ Σέχου. Λίγα χρόνια αργότερα, το δόγμα Μπρέζνιεφ για περιορισμένη κυριαρχία των σοσιαλιστικών χωρών είχε ως συνέπεια, μεταξύ άλλων, και την πρωτοβουλία προσέγγισης της Ελλάδας από την αλβανική ηγεσία.




Γράφει ο κ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΣΦΕΤΑΣ*


Η αποκατάσταση των ελληνοαλβανικών διπλωματικών σχέσεων το 1971 ήταν το αποτέλεσμα της επίδρασης μιας σειράς παραγόντων σε διεθνές επίπεδο, σε ευρύτερο διαβαλκανικό και σε διμερές ελληνοαλβανικό.
Σε διεθνές επίπεδο ιδιαίτερη σημασία είχε η δρομολόγηση της αμερικανοκινεζικής προσέγγισης το 1971 σε αντισοβιετική βάση, σε μια περίοδο που η σοβιετοκινεζική ρήξη ήταν στο αποκορύφωμά της. Ο κινεζικός παράγοντας εμπλεκόταν στα σχέδια των Αμερικανών για τον τερματισμό του πολέμου στο Βιετνάμ, την αποτροπή της ένωσης του Βορείου Βιετνάμ με το Νότιο Βιετνάμ και τη μετατροπή του τελευταίου σε διεθνές προτεκτοράτο. Η Κίνα όφειλε να εξισορροπήσει τη σοβιετική επιρροή στην Ινδοκίνα μετά την αποχώρηση των Αμερικανών. Ταυτόχρονα, κατά τις αμερικανικές εκτιμήσεις, η Κίνα έπρεπε να γίνει μέλος του ΟΗΕ και να τύχει διεθνούς υποστήριξης σε περίπτωση που η Σοβιετική Ένωση επιχειρούσε να καταστρέψει το πυρηνικό της πρόγραμμα.
Οι βάσεις της αμερικανοκινεζικής προσέγγισης, για την οποία εργάστηκε παρασκηνιακά η ρουμανική διπλωματία, τέθηκαν κατά την επίσκεψη του Κίσινγκερ (1971) και του Νίξον (1972) στην Κίνα. Η αμερικανοκινεζική προσέγγιση δημιούργησε ένα ευνοϊκό κλίμα και για την ελληνοαλβανική προσέγγιση, καθόσον η Αλβανία από το 1962 ήταν το προκεχωρημένο φυλάκιο της Κίνας στα Βαλκάνια.

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2018

Η μάχη του βοεβόδα Πέτκο με τους Πομάκους, το 1877 στην Πλαβού

*Η εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονος στο βάθος, με το πέτρινο περιτοίχισμά της. Οι Βούλγαροι έχουν ανεγείρει και τον ανδριάντα του βοεβόδα Πέτκο







Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Η Πλαβού, που σήμερα ανήκει στην Βουλγαρία, υπήρξε μια δυναμική κωμόπολη με ακμαίους  Έλληνες κατοίκους, οι οποίοι υπέστησαν τη μοίρα όλων των Ελλήνων και βρέθηκαν κατά διαστήματα πρόσφυγες, διασκορπισμένοι σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Το όνομά της λέγεται ότι το οφείλει στο γεγονός, ότι το μισό χωριό ήταν στο πλάι του βουνού. Σήμερα ονομάζεται Πελεβούν. Βρίσκεται στην περιφέρεια του Χασκόβου.
Ο βοεβόδας Πέτκο, υπήρξε Βούλγαρος εθνικιστής, επαναστάτης και λησταντάρτης, ο οποίος έδρασε στη Θράκη κυρίως μετά το 1861. Είχε γεννηθεί στο χωριό Ντογάν Χισάρ (σήμερα Αισύμη κοντά στην Αλεξανδρούπολη) και πέθανε το 1900 στη Βάρνα, καταδιωκόμενος ως ρωσόφιλος από την κυβέρνηση Σταμπούλωφ.
Η Πλαβού με πλούσια ιστορία, συνδέθηκε με τον βοεβόδα Πέτκο το 1878, όταν την περιοχή κατείχαν οι Ρώσοι, που νίκησαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την υποχρέωσαν να υπογράψει τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. 

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2018

Επέμβαση του στρατού στην Τουρκία, το 1971


*Απρίλιος 2012. Το πλακάτ με το πρόσωπο του Γκεζμίς (αριστερά) κρατούν σε μία ακόμη εκδήλωση διαμαρτυρίας οι συγγενείς των θυμάτων της χούντας που εγκαθίδρυσε ο Κενάν Εβρέν το 1980.




Του κ. MOGENS PELT*


Στις 12 Μαρτίου 1971, οι στρατιωτικοί στην Τουρκία ανέτρεψαν την εκλεγμένη κυβέρνηση. Αυτό συνέβαινε για δεύτερη φορά μέσα σε διάστημα λίγο μεγαλύτερο της δεκαετίας. Αντίθετα από το κλασικό στρατιωτικό κίνημα της 27ης Μαΐου 1960, η επέμβαση του στρατού τον Μάρτιο του 1971 υλοποιήθηκε μέσω ενός υπομνήματος, που ζητούσε την παραίτηση του πρωθυπουργού Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ και τον διορισμό μιας μη-πολιτικής κυβέρνησης. Η Βουλή θα εξακολουθούσε να λειτουργεί.
Το κίνημα του 1971 πραγματοποιήθηκε στο μέσον του τουρκικού «1968». Καταλήψεις πανεπιστημίων, συγκρούσεις μεταξύ των φοιτητών και της αστυνομίας αλλά και μεταξύ δεξιών και αριστερών ομάδων, καθώς και απεργίες βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη. Το ίδιο και ο αντιαμερικανισμός, οι ρίζες του οποίου βρίσκονταν στη δημοσίευση της περιβόητης επιστολής του προέδρου Λίντον Τζόνσον προς τον πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού, με την οποία οι Αμερικανοί είχαν προειδοποιήσει, το 1964, ότι αν η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, οι ΗΠΑ δεν θα εγγυόνταν πως το ΝΑΤΟ θα προστάτευε την Άγκυρα σε περίπτωση σοβιετικής αντίδρασης.

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2018

Ιωάννης Ρούκης, ο παράτολμος αγωνιστής του 1821

*Το καριοφίλι του Γιάννη Ρούκη, που πουλήθηκε σε δημοπρασία το 2016 αντί 53.100 ευρώ





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Ο Ιωάννης Ρούκης, υπήρξε ένας παράτολμος αγωνιστής της Επανάστασης του 1821, που ένα του τόλμημα υπήρξε αρκετό για να διασώσει τη μνήμη του ταπεινού αυτού πατριώτη και σημαντικού οπλαρχηγού της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδας.
                Ειδικότερα στην εκπόρθηση του φρουρίου της Λιβαδειάς όταν εξερράγη η Επανάσταση του 1821, διακρίθηκε ο Ιωάννης Ρούκης, ο οποίος ανέβηκε με θάρρος στα τείχη και μπήκε μέσα στο φρούριο μαχόμενος. Ο ίδιος μπόρεσε να ανεβεί ξανά στα τείχη και να βγει έξω σώος!!! Οι Οθωμανοί που έβλεπαν τέτοιες τολμηρές κινήσεις, αναγκάσθηκαν επειδή αντιμετώπιζαν και μεγάλη έλλειψη τροφών να παραδοθούν. Υπενθυμίζουμε ότι ο Αθανάσιος Διάκος, όταν του ανατέθηκε η αρχηγία των επαναστατών στην περιοχή του, παρέλαβε μαζί τους άλλους οπλαρχηγούς και πλήθος χωρικών, πήγε στη Λιβαδειά στις 29 προς 30 Μαρτίου 1821, την πολιόρκησε και την κατέλαβε. Οι Οθωμανοί κάτοικοι και οι 300 υπερασπιστές της μαζί με κάποιους Αλβανούς, αποσύρθηκαν. Το κατόρθωμα του Ρούκη, έμεινε στην ιστορία…
                Ο Ρούκης, διακρίθηκε λίγο αργότερα και στην πολιορκία του Πατρατζηκίου. Δηλαδή της Υπάτης, όπως ονομάζονταν τότε. Οι Τούρκοι όταν έμαθαν για το ξεσήκωμα των Ελλήνων συγκεντρώθηκαν 700 και πλέον στην Υπάτη, η οποία βρίσκονταν σε σημαντική οχυρή θέση. Οι Έλληνες την πολιόρκησαν στενά, αλλά δεν μπόρεσαν να την κυριεύσουνκε να νοσηλευθεί πολύ καιρό. Στην ανάρρωσή του συνέβαλε με επιμελείς περιποιήσεις του τραυματία, ο Οθωμανός χειρουργός Κουρτ Αλή, καταγόμενος από την Αταλάντη.

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2018

Ο Φιλικός Αθανάσιος Ζαρείφης, που τον κήδεψαν με ελεημοσύνη

*Από τα Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, έγγραφο για τον Αθανάσιο Ζαρείφη 
"δια τας μαρτυρημένας παρά πολλών προς την πατρίδα πιστάς εκδουλεύσεις".






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


                Στη χώρα μας, συχνά απαντάται το φαινόμενο, άνθρωποι που πρόσφεραν τα πάντα για την πατρίδα, περιουσία και σωματική ακεραιότητα, να πεθαίνουν στη  ψάθα πάμπτωχοι και αγνοημένοι, χωρίς καν η οικογένειά τους να έχει ακόμα και τα έξοδα κηδείας. Αυτό το φαινόμενο, ήταν έντονο μετά την Επανάσταση του 1821, όταν πολλοί αγωνιστές, κατέληξαν ανάπηροι και πένητες.
                Μια τέτοια περίπτωση, είναι ο Ηπειρωτικής καταγωγής Αθανάσιος Ζαρείφης (ή Ζαρίφης κατ’ άλλη γραφή του ονόματός του).
                Ο Ζαρείφης δούλεψε εντατικά για την Φιλική Εταιρεία και πήρε μέρος στην Επανάσταση, στη Βοιωτία και την Αττική. Θεωρείται μάλιστα, ότι ήταν αυτός, που κατήχησε και μύησε στη Φιλική Εταιρεία, τον Αθανάσιο Διάκο.
                Ελάχιστα στοιχεία γνωρίζουμε για τη ζωή του. Από ένα ειδησάριο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Άγγελος» στις 4 Αυγούστου 1843 (παλαιό ημερολόγιο), όταν πέθανε, πληροφορούμαστε ότι ήταν Ηπειρώτης και υπήρξε ο πρώτος απόστολος της Φιλικής Εταιρείας στην Αττική και στη Βοιωτία.  Όταν άρχισε η μεγάλη εθνική εξέγερση ο Ζαρείφης πήρε μέρος και αγωνίσθηκε έως το τέλος της, υπέστη πολλές ταλαιπωρίες, αλλά στο τέλος είδε την πατρίδα ελευθερωμένη. Ο ζήλος του για τον αγώνα, υπήρξε απαράμιλλος. Θυσίασε όλη την περιουσία του για την ανάσταση του Έθνους και τελικά πέθανε στις 31 Ιουλίου (παλαιό ημερολόγιο) 1843 στον Πειραιά σε ηλικία 70 ετών, «πένης πενήτων» κατά την εφημερίδα. Η δε κηδεία του «εγένετο δι’ ελέους» δηλαδή με ελεημοσύνες άλλων συνανθρώπων μαζεύτηκαν τα έξοδα για την ταφή του.

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2018

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ και η «γέφυρα»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
*Ο Ευάγγελος Αβέρωφ μετά την απονομή χάριτος το 1967. Κατά τη διάρκεια της επταετίας αναζητούσε αγωνιωδώς μια ρεαλιστική διέξοδο για την Ελλάδα. 
Αριστερά η ανταποκρίτρια του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων Σούζυ Λάππα και δεξιά ο ανταποκριτής του Πρακτορείου  United Press Τζων Ρήγος. 
Στο βάθος πίσω από την Σούζυ Λάππα, ο δημοσιογράφος Αριστείδης Μπουλούκος






Του κ. ΕΥΑΝΘΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ*



Ένθερμος υποστηρικτής του δυτικού προσανατολισμού της Ελλάδας και σκληρός αντίπαλος του ανατολικού συνασπισμού κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, o Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας, πρώην υπουργός των Εξωτερικών, είχε ήδη καθιερωθεί στο πολιτικό σκηνικό ως ένας από τους σημαντικότερους ηγέτες της Κεντροδεξιάς. Η αντιπαλότητα που μια τέτοια προσωπικότητα έδειξε απέναντι στη χούντα ενοχλούσε ιδιαίτερα το καθεστώς, καθώς του στερούσε αυτόματα τις προσβάσεις στην συντηρητική κοινή γνώμη.
Ο Αβέρωφ υπερασπίστηκε από την αρχή την τιμή του πολιτικού κόσμου απέναντι στις συκοφαντίες των δικτατόρων– και το ύφος του, όταν ήθελε, μπορούσε να γίνει πολύ επιθετικό. Τον Αύγουστο του 1967, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση για πραγματοποίηση συγκέντρωσης στο σπίτι του χωρίς άδεια. Ήτον, έτσι, αδρανοποιημένος την ώρα της διενέργειας του βασιλικού αντικινήματος τον Δεκέμβριο του 1967, κάτι που ο C.M. Woodhouse θεώρησε στοιχείο που συνέβαλε στην αποτυχία του εγχειρήματος. Η αγωνιώδης αναζήτηση για μια ρεαλιστική διέξοδο χαρακτήρισε τη στάση του Αβέρωφ στα επόμενα χρόνια.
Οι διαπιστώσεις του, όπως διαφαίνονται από τις επιστολές του αυτής της περιόδου, ιδίως προς τον Κων. Καραμανλή στο Παρίσι, ήταν εξαιρετικά απαισιόδοξες. Ο Αβέρωφ έδινε μεγάλη έμφαση στον αγώνα εξουσίας μεταξύ του Γ. Παπαδόπουλου και των περισσότερο ακραίων στοιχείων του καθεστώτος: υποψιαζόταν ότι ειδικά τα τελευταία, με τις τριτοκοσμικές τάσεις τους, δεν θα δίσταζαν να διακυβεύσουν τη θέση της Ελλάδας στον δυτικό κόσμο. Αγωνιούσε για τη συνεχιζόμενη αποκοπή της Ελλάδας από τον δυτικοευρωπαϊκό χώρο, και τον Φεβρουάριο του 1971 σημείωνε προς τον Καραμανλή: «Με την εξέλιξιν και των πραγμάτων μας εκτός της Κοινής Αγοράς δεν ξέρω πού θα βρεθούμε αν, όπως φαίνεται, τούτη η δουλειά διαρκέση. Κυριολεκτικά φοβούμαι». Ακόμη, ανησυχούσε ιδιαίτερα για την αδυναμία του καθεστώτος να αντιληφθεί τις διεθνείς σχέσεις, η οποία πάντως επέτρεπε στους χουντικούς, με έναν περίεργο τρόπο, να αγνοούν την πραγματικότητα: «Τον παχυδερμισμόν, στοιχείον απαίσιον διά το έθνος, θεωρώ μεγάλον στοιχείον δυνάμεως για την διάρκειάν τους».

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018

Ο εθνομάρτυς Αναστ. Χρυσάφης και η προφητική επιστολή του από τις Σέρρες

*Ο εθνομάρτυς Αναστάσιος Χρυσάφης




Γράφει ο Αθανασιάδης Στεφ. Παντελής


                Η πόλη των Σερρών είναι μια μαρτυρική πόλη με δεκάδες σφαγιασθέντες από τους Βουλγάρους κατοίκους, στην κυριολεξία εθνομάρτυρες. Η περιγραφή αυτή αφορά τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο, όταν η Ελλάδα, με ορμή άρχισε να εκδιώκει από τα εδάφη της Μακεδονίας τους χθεσινούς συμμάχους της, που τα είχαν καταλάβει από τους Οθωμανούς κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο.
                Ανάμεσα στους εθνομάρτυρες των Σερρών εξέχουσα θέση καταλαμβάνει ο ιατρός Αναστάσιος Χρυσάφης, θύμα των Βουλγάρων, που τα οστά του παραμένουν ακόμα στη σημερινή Βουλγαρία.
                Ο Αναστάσιος Χρυσάφης ήταν ένθερμος πατριώτης. Κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, 1904-1908, θυσίασε την προσωπική περιουσία του, ενισχύοντας  τους μακεδονομάχους. Ως ιατρός νοσήλευσε τραυματίες μακεδονομάχους. Επανειλημμένα διώχθηκε και φυλακίσθηκε και τελικά θυσίασε και τη ζωή του για την πατρίδα.
                Είχε γεννηθεί στις Σέρρες από φτωχούς γονείς. Το 1875 άρχισε να φοιτά στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Νυμφεύθηκε με την πλούσια Αθηναία Αθανασία Ηλιοπούλου. Με τη βοήθεια της οικογένειας της συζύγου του συνέχισε τις σπουδές του στη Βιέννη και έλαβε την ειδικότητα του χειρουργού- μαιευτήρα. Αργότερα επέστρεψε με τη σύζυγό του και τον νεογέννητο γιο του Κωνσταντίνο στις Σέρρες.

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2018

Η ανακαινισμένη Βιβλιοθήκη της ΕΣΗΕΑ

*Η ανακαινισμένη Βιβλιοθήκη με τα πορτρέτα των Ιάκωβου Μάλερ και Κωστή Παλαμά



Την Κυριακή, 2 Δεκεμβρίου 2018 στις 12 το μεσημέρι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος εγκαινίασε την πλήρως ανακαινισμένη Βιβλιοθήκη της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών, η οποία ανοίγει τις πύλες της στον δημοσιογράφο, τον ερευνητή αλλά και τον απλό αναγνώστη, μετά από δύο δεκαετίες που παρέμενε κλειστή.
 Η Βιβλιοθήκη ήταν οραματικό  έργο του διακεκριμένου δημοσιογράφου της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» Παναγιώτη Πατρίκιου, ο οποίος ξεκινώντας τη δεκαετία του ’60 έκανε ένα τιτάνιο αγώνα και συγκέντρωσε περίπου 60.000 τόμους, έγγραφα και σπάνια αρχεία, ενώ περιέσωσε έργα, που αποτελούσαν τον πνευματικό πλούτο της Ενώσεως. Στη Βιβλιοθήκη φυλάσσεται μεγάλο μέρος της ιστορίας του δημοσιογραφικού κλάδου, υλικό από την αρχαία ελληνική και βυζαντινή γραμματεία, σπάνιες εκδόσεις, αρχεία προσωπικά αλλά και λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, τίτλοι ιστορίας και λογοτεχνίας.

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018

«Άνοιγμα» της χούντας στην Αφρική

*Ο πρόεδρος της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, στρατηγός Ζαν Μπέντελ Μποκάσα (δεξιά), με τον αντιβασιλέα Γεώργιο Ζωιτάκη. Ο Μποκάσα πραγματοποίησε δύο επισκέψεις στην Αθήνα, τον Αύγουστο του 1970 και τον Απρίλιο του επόμενου έτους.
Του 



Του κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΠΑΝΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ*



 Όπως αναφέρει ο Θάνος Βερέμης, στις πνευματικές ρίζες των χουντικών, ειδικά στην ΕΕΝΑ (Εθνική Ένωσις Νέων Αξιωματικών), τη μυστική οργάνωση σχετικά χαμηλόβαθμων αξιωματικών που είχαν συγκροτήσει εντός του στρατεύματος πριν από το 1967, ενυπήρχε μία δυνητικά νασερική-τριτοκοσμική τάση. Και ο Αμερικανός διπλωμάτης Ρόμπερτ Κίλι αναφέρει στα απομνημονεύματά του ότι επί σειράν ετών το παρατσούκλι του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου ήταν «Νάσερ».
Ο «θεωρητικός» της χούντας Γεώργιος Γεωργαλάς, στο βιβλίο του «Η ιδεολογία της Επαναστάσεως» (1968) υποστήριζε ότι «το σύγχρονον Έθνος μας, καλείται και πάλι να αναλάβη εξέχοντα πολιτιστικό ρόλο μέσα στα πλαίσια του Ελληνικής Προελεύσεως ελευθέρου κόσμου [...]. Και ειδικώτερα, η Ελλάς έχει εξέχουσα πνευματικήν αποστολή στην περιοχή των Βαλκανίων, της Ανατολικής Μεσογείου και της Εγγύς Ανατολής», ενώ θεωρούσε ότι η Ελλάδα ήταν ο «Τέταρτος Κόσμος», ένα πεδίο δοκιμής, όπου θα αναπτυσσόταν ένας νέος τύπος «δημοκρατίας», τον οποίο οι άλλοι θα επιθυμούσαν να δανειστούν. Δεν ήταν όμως μόνον οι μεγαλοστομίες ή η ιδεολογική αντιπαλότητα προς τη φιλελεύθερη Δύση τα βασικά κίνητρα της χούντας στο «άνοιγμά» της στην Αφρική. Ένας πρόσθετος βασικός στόχος ήταν να εκμαιευθεί– επιτέλους– από κάποια μέλη της διεθνούς κοινότητας μια μορφή διεθνούς αναγνώρισης, την οποία η Δύση και ιδίως οι δυτικοί διεθνείς οργανισμοί, της αρνούνταν.

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2018

Η επίσκεψη Παττακού στην Αίγυπτο

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ   http://www.kathimerini.gr/995715/gallery/epikairothta/politikh/h-episkeyh-pattakoy-sthn-aigypto
*Το καθεστώς Παπαδόπουλου διατήρησε τη φιλοαραβική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ο αντιπρόεδρος Στ. Παττακός πραγματοποίησε επίσημες επισκέψεις στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στη Συρία και στον Λίβανο.





Του κ. ΜΑΝΟΛΗ ΚΟΥΜΑ*



47 χρόνια πριν. Τον Φεβρουάριο του 1971, ο αντιπρόεδρος της δικτατορικής κυβέρνησης υπό τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, Στυλιανός Παττακός, πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στο Κάιρο, όπου συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας, Ανουάρ Σαντάτ. Η επίσκεψη Παττακού στο ισχυρότερο αραβικό κράτος της εποχής, λίγους μήνες μετά την κρίση της Ιορδανίας και τον «Μαύρο Σεπτέμβρη», θα πρέπει να ενταχθεί στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πολιτικής του δικτατορικού καθεστώτος να ενισχύσει τους δεσμούς της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο.
Η επιλογή της σύσφιγξης των ελληνοαραβικών σχέσεων από το καθεστώς Παπαδόπουλου δεν ήταν ασύμβατη με τη μεσανατολική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων – κάθε άλλο. Πράγματι, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν ακολουθήσει φιλοαραβική πολιτική, ενώ οι σχέσεις των Αθηνών με το Τελ Αβίβ διέρχονταν περίοδο παρατεταμένης κρίσης. Οι παραδοσιακοί δεσμοί με τον αραβικό κόσμο, τα γενικότερα ελληνικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή και στα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων και Αντιοχείας, ο φόβος αντιποίνων εις βάρος του αιγυπτιώτη Ελληνισμού και η ανάγκη εξασφάλισης της υποστήριξης των αραβικών κρατών στα Ηνωμένα Έθνη για την προώθηση των ελληνικών θέσεων ήταν οι σημαντικότεροι παράγοντες που υπαγόρευαν διαχρονικά την υιοθέτηση φιλοαραβικής πολιτικής.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...