Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ ΤΟΥ 192Ο-21 ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΛΟΧΙΑ


*Ο Σταύρος Περογιάννης ή Περογιαννάκης


          Ο Σταύρος Περογιάννης ή Περογιαννάκης, υπήρξε ένας απλός άνθρωπος, από τη μεγάλη εκείνη γενιά των Ελλήνων, που πήραν μέρος στις πολεμικές εξορμήσεις της πατρίδας, άλλοτε νικηφόρες και άλλοτε όχι. Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Ανατολικής Κρήτης τους Παπαγιαννάδες και η μοίρα τον έφερε στη Θράκη, ακριβώς τότε που έγινε η απελευθέρωσή της μετά από δουλεία 600 ετών. Επέστρεψε στην Κρήτη και δεν έζησε από κοντά την δραματική κατάρρευση, όταν η απελευθερωμένη Ανατολική Θράκη, όπου οι Τούρκοι δεν πολέμησαν για να την κρατήσουν, παραδόθηκε κατά τα συμφέροντα των Αγγλογάλλων στην Τουρκία και έμεινε ως σύνορο ο ποταμός Έβρος. 
          Άνθρωπος επιμελής, νοικοκύρης, κατέγραψε τις αναμνήσεις του, οι οποίες διασώθηκαν και σήμερα έχω την χαρά και την τιμή να τις αναρτώ στο ιστολόγιό μου. Είναι ανέκδοτες και αξίζει να διαβαστούν κυρίως από τους συμπατριώτες μου τους Θρακιώτες, γιατί δίνουν μια καλή εικόνα για την περιοχή μας και την καλοσύνη των Θρακιωτών. Κράτησα επακριβώς τη σύνταξη και την ορθογραφία των χειρογράφων του καλού αφηγητή Σταύρου Περογιάννη ή Περογιαννάκη. Σε μερικά τοπωνύμια, κυρίως τουρκικά, υπάρχουν ορισμένα λάθη, που προκύπτουν από το γεγονός ότι δεν γνώριζε καλά την περιοχή.
          Ας είναι ελαφρύ το χώμα, που τον σκεπάζει!
Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Σταύρος Περογιάννης (Έφεδρος Λοχίας Πεζικού)
-----------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------

Περιγραφή εν περιλήψει της Στρατιωτικής μου ζωής και της προελάσεως του 14ου πεζικού Συντάγματος της Μεραρχίας Ξάνθης (ΧΙΙ) εις την Δυτικήν  και Ανατολικήν Θράκην
--------------------------------------------------------------
Η παρούσα ελήφθη εκ διαφόρων σημειώσεων άς εκράτουν κατά τον χρόνον της εν τω στρατώ υπηρεσίας μου. Τούτην δε έγραψα ίνα χρησιμεύση ως ενθύμιον
---------------------------------------------------------------
Παπαγιαννάδοι 10 Ιουλίου 1921


*Έτσι αρχίζει την καταγραφή των αναμνήσεών του ο Σταύρος Περογιάννης ή Περογιαννάκης


Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Ο δεύτερος «θάνατος» των ηρώων της Αλβανίας

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_1_11/11/2013_527308
*Το ελληνικό στρατιωτικό νεκροταφείο στους Βουλιαράτες

*Γιατί καθυστερούν οι έρευνες 

για εντοπισμό χιλιάδων 
Ελλήνων στρατιωτών

θαμμένων εκεί

Του δημοσιογράφου Σταύρου Τζίμα


Κατά την επιμνημόσυνη δέηση που ετελέσθη φέτος, ανήμερα την 28η Οκτωβρίου, στο νεκροταφείο των Ελλήνων στρατιωτών του ελληνοϊταλικού πολέμου στην Κλεισούρα της Αλβανίας, πλησίασε τον ακόλουθο Άμυνας της πρεσβείας μας στα Τίρανα, Σπύρο Ρώσση, ένας άγνωστός του ηλικιωμένος.
Παρουσία και άλλων μελών της διπλωματικής αποστολής, δήλωσε ότι ονομάζεται Απόστολος Αναστασόπουλος, κατάγεται από την Κοζάνη, και έδειξε με δάκρυα στα μάτια μια φωτογραφία του πατέρα του με στρατιωτική στολή, λέγοντας πως ψάχνει επί δεκαετίες να εντοπίσει τα οστά του. Ο σεβάσμιος άνδρας προσφέρθηκε μάλιστα να υποβληθεί σε έλεγχο DNA, εφόσον προχωρήσει μια τέτοια διαδικασία για την αναγνώριση και ταυτοποίηση και άλλων πεσόντων, ενώ παρέδωσε και έγγραφα με τα στοιχεία του πατέρα του, τα οποία και παρέλαβε ο κ. Ρώσσης.
Εβδομήντα τρία χρόνια μετά το έπος του ’40, χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες που έπεσαν στα βουνά της Αλβανίας καταδιώκοντας τους Ιταλούς, «προσμένουν» τη «δεύτερη ταφή» τους. Οι έρευνες για τον εντοπισμό των πρόχειρων «κοιμητηρίων» τους, η εκταφή των οστών και ο ενταφιασμός τους σε δύο μεγάλα νεκροταφεία, που έχουν δημιουργηθεί στην Κλεισούρα και τους Βουλιαράτες, κατόπιν συμφωνίας των δύο χωρών, κωλυσιεργούν. Η αλβανική πλευρά, μολονότι έχουν ρυθμισθεί οι λεπτομέρειες για την όλη διαδικασία, εμποδίζει με διάφορες προφάσεις τη σύγκληση της μεικτής επιτροπής.

Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1940: Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΕΙ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

*Ο Ιωάννης Μεταξάς. Στο τέλος αποκήρυξε τον φασισμό.


Γράφει ο δημοσιογράφος Ανδρέας Μακρίδης

                H 22α Νοεμβρίου του 1940, υπήρξε μια πολύ σημαντική ημέρα για τον Ελληνισμό, που δυστυχώς επισκιάζεται από τη δόξα του Οκτωβρίου. Την μέρα εκείνη, ο ελληνικός στρατός εισβάλλει στην Κορυτσά κατατροπώνοντας τα στρατεύματα του Μουσσολίνι και προκαλώντας απερίγραπτο ενθουσιασμό σε ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
                Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ αποστέλλει το περίφημο τηλεγράφημά του προς τον Ιωάννη Μεταξά, στο οποίο παραλληλίζει το κατόρθωμα αυτό με τα "ελληνικά τρόπαια της κλασσικής εποχής" και καταλήγει με τη φράση "Ζήτω η Ελλάς" γραμμένη στα ελληνικά. Και ο βρετανός πρέσβυς στην Αθήνα, ο Σερ Μάικλ Πάλαιρετ, σε επιστολή του θα αναφέρει πολύ ορθά, πως "η Κορυτσά είναι η πρώτη πόλις που, από την αρχή του πολέμου, απεσπάσθη από τον εχθρόν".

                Σε ένα τέτοιο κλίμα, μια τέτοια μέρα, έλαχε στον Ιωάννη Μεταξά να αποκηρύξει δημόσια την ιδεολογία του Φασισμού, για την οποία δεν έκρυβε τον θαυμασμό του μέχρι τότε.

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Αναστ. Δόσκος: Ένας αφανής αλλά ικανός διπλωμάτης

*Η Αδριανούπολη, σημαντικό κέντρο του Θρακικού Ελληνισμού. Πίνακας του Jose Maria Jovani περί το1800.



*Σημαντική η παρουσία του

στη Θράκη του ΙΘ΄ αιώνα





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ένας από τους αφανείς στυλοβάτες του Ελληνισμού της Θράκης, στο δεύτερο μισό του ΙΘ΄ αιώνα, ήταν ο διπλωμάτης Αναστάσιος Δόσκος, ο οποίος υπηρέτησε δύο φορές ως πρόξενος της Ελλάδας στην Αδριανούπολη. Υπηρέτησε και σε άλλες θέσεις κυρίως στις περιοχές του υπόδουλου Ελληνισμού και τελικά πέθανε στην Αθήνα, τιμημένος με πολλά παράσημα ελληνικά και ξένα, αλλά σε μεγάλη φτώχια, δείγμα της εντιμότητάς του.
          Ο Αναστάσιος Δόσκος γεννήθηκε στη Μακεδονία (δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς) και πέθανε από καρδιακή προσβολή στη Αθήνα στις 9 Ιανουαρίου 1888.  Ήταν τότε 70 ετών. Υπήρξε ένα από τους πλέον διακεκριμένους διπλωματικούς υπαλλήλους στο δεύτερο μισό του ΙΘ’ αιώνα.

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ ΤΟΥ 1821

*Νεκρολογία για την Ελένη Βάσσου στο περιοδικό "Ποικίλη Στοά"

*Γυναίκα με κάλλος και προσωπικότητα
*Στήριξε τον Βάσσο Μαυροβουνιώτη


Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Στην Επανάσταση του 1821, υπήρξαν σημαντικές γυναίκες σύζυγοι, μάνες ή ερωμένες, που στήριζαν με τον τρόπο τους, ποικιλότροπα τους αγωνιστές. Συνηθίζουμε να λέμε, πως πίσω από κάθε σπουδαίο άνδρα, κρύβεται μια εξίσου σπουδαία γυναίκα. Και αυτό επαληθεύθηκε, κατά τη διάρκεια της Εθνεγερσίας.
          Μια τέτοια γυναίκα, ήταν και η Ελένη Βάσσου, σύζυγος του Μαυροβούνιου στρατηγού Βάσσου, ο οποίος καθιερώθηκε στην Ελλάδα, με το επίθετο Μαυροβουνιώτης.
          Ολόκληρη η ζωή της Ελένης Βάσσου ήταν μυθιστορηματική, ενδιαφέρουσα και περιπετειώδης.
          Διακρίθηκε από την εφηβική ηλικία της για την ομορφιά, αλλά και για την εξυπνάδα της, προσόντα που είχαν καταστήσει χαρακτηριστικά ζηλότυπο τον δεύτερο σύζυγό της Βάσσο Μαυροβουνιώτη, ο οποίος την είχε ερωτευθεί παράφορα, από το 1826.

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Η σχέση του Τσώρτσιλ με την Ελλάδα

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_10/11/2013_539461
*Ο Τσώρτσιλ με τον αντιβασιλέα Δαμασκηνό στην Αθήνα, τα Χριστούγεννα του 1944

*Οι πολεμικοί στόχοι 

και οι μεταπολεμικές επιδιώξεις

του Βρετανού πρωθυπουργού


Του Σωτήρη Ριζά*

          Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ διασταυρώθηκε με την Ελλάδα επανειλημμένα κατά τη διάρκεια της μακράς πολιτικής του σταδιοδρομίας σε ένα διάστημα τουλάχιστον τεσσάρων δεκαετιών, από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έως την ανακίνηση του Κυπριακού στη δεκαετία του 1950. Η πιο σημαντική όμως εμπλοκή του στις ελληνικές υποθέσεις ήταν αυτή που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και συνέπεσε με την πρωθυπουργία του (1940-1945).
          Το πρώτο θέμα που τέθηκε στον Τσώρτσιλ τον Οκτώβριο του 1940, όταν η Ελλάδα εκδήλωσε έμπρακτα την απόφασή της να αντισταθεί στην ιταλική επιθετικότητα, ήταν η παροχή βοήθειας, υλικής και στρατιωτικής, εκ μέρους της Βρετανίας. Η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα της ηπειρωτικής Ευρώπης που αντιστεκόταν στον Άξονα και κατά συνέπεια η πολιτική της αυτή αποκτούσε ανυπολόγιστη ηθική και ψυχολογική αξία. Ο Τσώρτσιλ κατανοούσε ότι η Βρετανία δεν διέθετε πλεόνασμα μέσων ή δυνάμεων, ιδίως τη στιγμή κατά την οποία η σύγκρουση στη Βόρεια Αφρική παρέμενε αμφίρροπη. Θα επέμενε όμως, εκτός από τη ρητορική που χρησιμοποίησε για το γενναίο φρόνημα των Ελλήνων, στην ανάγκη αποστολής υλικής βοήθειας. Η βοήθεια ήταν τελικά ελάχιστη, καθώς η παροχή της προσέκρουσε στις επιφυλάξεις του βρετανικού Γενικού Επιτελείου, ενώ στάθηκε αδύνατη και η παρενόχληση της ιταλικής πολεμικής προσπάθειας με προσβολή στόχων στην ίδια την Ιταλία.

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Η ΘΡΑΚΗ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΟΥ

*Χάρτης της Θράκης του 1878, που απεικονίζει τις ορθόδοξες μητροπόλεις (Μουσείο Μπενάκη).








*Μια διαφορετική θεώρηση
για τους Θράκες του ΙΘ΄ αιώνα




 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Η Θράκη είναι η περιοχή εκείνη της Ελλάδας, που άνθισε ο Ελληνισμός, ενώ παράλληλα επιβίωναν και άλλες εθνότητες και διαφορετικοί πολιτισμοί, για περισσότερα από 1.700 χρόνια, λογαριάζοντας τα περίπου 1100 χρόνια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και τα 600 χρόνια της Τουρκοκρατίας. Υπήρξε με άλλα λόγια χωνευτήρι πολιτισμών, όχι όμως και λαών, αφού οι λαοί που έζησαν εκεί, δεν συμπιέσθηκαν, δεν εξοντώθηκαν, δεν εξαφανίσθηκαν.
Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένιοι, Εβραίοι, Σλάβοι αλλά και άλλοι λαοί έζησαν στα εδάφη της, λατρεύοντας τις θρησκείες τους και προάγοντας τον πολιτισμό τους, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους έκαστος.  
          Ταυτόχρονα η Θράκη, υπήρξε χώρος, που δοκίμασε πολέμους, σφαγές, εθνοκαθάρσεις και γενοκτονία.
          Σ’ αυτό το ιστορικό πλαίσιο, δηλαδή ανάμεσα στις Συμπληγάδες του Οθωμανικού δεσποτισμού και του βουλγαρικού επεκτατισμού, επιβίωνε ο υπόδουλος Ελληνισμός της Θράκης.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΙΕΡΩΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ

*Η είδηση της δολοφονίας του Τιμόθεου και του διακόνου του, στην "Παλιγγενεσία"






*Κατά τα έτη 1850-1880, 

στόχος ήταν οι ιερωμένοι





          Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



          Η ιστορία του υπόδουλου Ελληνισμού κατά τον περασμένο αιώνα, έχει πολλές σκοτεινές σελίδες, που δεν έχουν διερευνηθεί επαρκώς από τους ειδικούς, είτε γιατί δεν υπάρχουν προσβάσιμες πηγές είτε γιατί απλά δεν υπήρξε το εξειδικευμένο εκείνο ενδιαφέρον, που θα οδηγούσε τους ιστορικούς, να φωτίσουν τις σκοτεινές αυτές σελίδες.
          Μια από τις πιο σκοτεινές και αδιερεύνητες ιστορικές πτυχές του ΙΘ' αιώνα, είναι οι θυσίες των κληρικών στη Θράκη, την ενιαία Θράκη, δηλαδή, που ήταν υποδουλωμένη στους Οθωμανούς.
          Ειδικότερα κατά τα χρόνια 1850-1880, όταν μια σειρά μεταρρυθμίσεων που είχαν επιβληθεί από τις Μεγάλες Δυτικές Δυνάμεις στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, τα λεγόμενα Τανζιμάτ, είχαν δημιουργήσει κάποιες ελπίδες για τις πολλές εθνότητες, που συγκροτούσαν το τμήμα της αχανούς Αυτοκρατορίας των Οσμανλήδων στα Βαλκάνια. Βέβαια αυτές οι μεταρρυθμίσεις γρήγορα αποδείχθηκαν φενάκη και ουσιαστικά τίποτα δεν άλλαξε στην σκληρή καθημερινότητα, που βίωναν οι υπόδουλοι λαοί.
          Βαρύ φόρο αίματος πάντως πλήρωσαν στα χρόνια που προαναφέραμε οι ιερωμένοι, όπως άλλωστε συνέβη και σε παλαιότερες εποχές, αλλά και σε μεταγενέστερες, ακόμη και του 20ου αιώνα.

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Κάποτε υπήρχαν ήρωες και πατριώτες…

*Ο Γεώργιος Καπιτσίνης. Από την εφημερίδα "Χρόνος" της 18ης Νοεμβρίου 1912

*Η περίπτωση του βουλευτή και στρατιωτικού

Γεωργ. Καπιτσίνη, που επέστρεψε από τις ΗΠΑ

και έπεσε μαχόμενος στη Σιάτιστα το 1912

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης 
               
                Η εποχή μας και η κοινωνία μας έχουν ανάγκη από φωτεινά παραδείγματα φιλοπατρίας. Η καλώς εννοούμενη φιλοπατρία έχει υποστεί σαν έννοια διαστρεβλώσεις τόσο από αριστερά όσο και από δεξιά. Η Άκρα Αριστερά, διέβαλε την φιλοπατρία ως ροπή προς τον εθνικισμό. Η  Άκρα Δεξιά είδε την φιλοπατρία ως κριτήριο διαχωρισμού των πολιτών σε καλούς κακούς. Μύλος, δηλαδή…
                Οι Βαλκανικοί πόλεμοι ωστόσο, υπήρξαν η καλύτερη συγκυρία στην νεώτερη ιστορία για να εκδηλωθούν ανεπανάληπτα παραδείγματα ανιδιοτελούς φιλοπατρίας, χρήσιμα να προβάλλονται ακόμα και στην εποχή μας. Ειδικά στην εποχή μας, που έχουν απαξιωθεί πολλοί θεσμοί και πρόσωπα, με πρώτους τους πολιτικούς, είναι χρήσιμο να ανακαλούμε στη μνήμη μας, ακόμα και να προβάλλουμε τέτοια παραδείγματα.
                Για το λόγο αυτό, σήμερα θα μιλήσουμε για την περίπτωση του Γεωργίου Καπιτσίνη, που ήταν στρατιωτικός, διετέλεσε βουλευτής, μετανάστευσε στην Αμερική και επέστρεψε για να πάρει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμου του 1912-13, όταν έπεσε ηρωικά μαχόμενος.

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Ο Πόλεμος του 1940 στα μετόπισθεν

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ      http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_26/10/2013_538046
*Οι γυναίκες της Πίνδου μεταφέρουν εφόδια στους μαχόμενους. Προσφορά πολύτιμη






*Η καθολική συμμετοχή του

άμαχου πληθυσμού στον αγώνα

συνέβαλε καθοριστικά

στην εποποιία του Μετώπου





Της Μαρίνας Πετράκη*




                Όταν οι σειρήνες του πολέμου ξυπνούσαν τον κόσμο, το αξέχαστο εκείνο πρωινό της 28ης Οκτωβρίου, ένας άνεμος καινούργιος άρχισε να φυσάει πάνω από την ελληνική επικράτεια. Ένας άνεμος που φούσκωνε και γέμιζε τις αγουροξυπνημένες καρδιές των Ελλήνων με ενθουσιασμό, περηφάνια και λεβεντιά. Γινόταν θύελλα αγανάκτησης και αποφασιστικότητας, βουερή φωνή περιφρόνησης που μετατρεπόταν σε ένα κέφι αλλιώτικο, αλλόκοτο, γιατί οι ξέφρενες εκδηλώσεις και πανηγυρισμοί δεν αφορούσαν ένα χαρμόσυνο γεγονός αλλά την κήρυξη του πολέμου.
                Ένα ολόκληρο έθνος, σαν μια γροθιά, γιόρταζε και χαιρετούσε τα στρατευμένα παιδιά ωσάν να πήγαιναν σε πανηγύρι και όχι στο μέτωπο. Πού βρέθηκε στα αλήθεια όλη αυτή η λεβεντιά; Ξεχάστηκαν διά μαγείας οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι ταξικές διαφορές, τα πολιτικά πάθη και οι αντιπαραθέσεις, οι πικρίες κατά του καθεστώτος, οι εξορίες, οι διώξεις, έμεινε μόνο το προσκλητήριο «νυν υπέρ πάντων αγών».

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Ο Εδμόνδος Αμπού και η Οθωνική Ελλάδα

*Ο Εδμόνδος Αμπού στο περιοδικό "Αττικόν Μουσείον" το 1884




*Ο συγγραφέας

του «Βασιλέα των Ορέων»

και της «Σύγχρονης Ελλάδας.

Τον χαρακτήρισαν μισέλληνα,

αλλά δεν ήταν.




Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


                Η φράση «Βασιλεύς των Ορέων» που ήταν και τίτλος μυθιστορήματος του Γάλλου συγγραφέα Εδμόνδου Αμπού, έγραψε τη δική της ιστορία στον ελληνικό χώρο, αφού εκτός από αυτό που σήμαινε αρχικά, πήρε σημειολογικά και ποικίλες άλλες έννοιες, αφού συνδέθηκε εννοιολογικά, με την κλεψιά και την ασυδοσία. Μοιραία στην εποχή του ο Αμπού συνδέθηκε με την Ελλάδα.
                Ο συγγραφέας του έργου αυτού Εδμόνδος Αμπού, που γεννήθηκε το 1828 και πέθανε το 1884 ( σε ηλικία 57 ετών)  υπήρξε σπουδαίος Γάλλος μυθιστοριογράφος και δημοσιογράφος. Το πλήρες όνομά του ήταν Εντμόντ Φρανσουά Βαλεντίν Αμπού (Edmond Francois Valentin About).  Σπούδασε στην École Normale και εργάστηκε για περίπου δύο χρόνια στην Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών. Επέστρεψε στο Παρίσι το 1853 και επιδόθηκε στην συγγραφή και στην δημοσιογραφία. 

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Τα ρουσφέτια εκθέτουν και εκτίθενται εις κοινήν θέαν!!!

*Επιστολή απελπισμένου πατέρα προς τον βασιλιά

*Μια ενδιαφέρουσα έκθεση
για τις λεγόμενες πελατειακές σχέσεις

Γράφει ο δημοσιογράφος Ανδρέας Μακρίδης

                "Μεγαλιώτατε, λαβένω το θάρως να σας να σας γράψω, λαβάνω το θάρως για να σας γράψω διότι είμαι Βασιλώφρων από πάπου πρως πάπου, αλλά είμαι φτωχώς και εργάτης τίμιος πρως την Πατρίδα μου".
                Η ανορθόγραφη επιστολή του άγνωστου σε μας αποστολέα, γραμμένη σε σχολικό τετράδιο, έχει σταλεί στα Ανάκτορα στις 6 Φεβρουαρίου του 1966 για να αρχειοθετηθεί εννέα μέρες μετά. Το περιεχόμενό της, αποκαλύπτει ένα ανθρώπινο δράμα, αλλά ταυτόχρονα και το δράμα ενός ολόκληρου λαού, υποχρεωμένου να απευθύνεται με μια βαθειά, μυστικιστική προσδοκία, σε κάποιο υπέρτατο πρόσωπο, ικανό να τον λυτρώσει- αν όχι από τη μοίρα του, τουλάχιστον από τα δεινά του.

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Η διεθνοποίηση του Κυπριακού

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ  
 *Μακάριος και Παπάγος


*Με πρωτοβουλία Παπάγου
και παρά τις αντιδράσεις της Βρετανίας 
το θέμα συζητήθηκε για πρώτη φορά
το 1954 στα Ηνωμένα Έθνη
59 χρόνια πριν

Του Νίκου Χριστοδουλίδη*

          Το 1954 αποτελεί σημείο καμπής στην πορεία του κυπριακού ζητήματος. Η απόφαση της κυβέρνησης του Αλέξανδρου Παπάγου να προχωρήσει στη διεθνοποίηση του αιτήματος των Κυπρίων για αυτοδιάθεση μέσω της προσφυγής στα Ηνωμένα Έθνη, σηματοδότησε την υιοθέτηση μιας πιο δυναμικής πολιτικής εκ μέρους των Αθηνών με σκοπό την ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα.
          Η ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, έξι χρόνια αργότερα, δίχως να συνιστά πλήρη δικαίωση των αρχικών προσδοκιών, παρείχε στον κυπριακό ελληνισμό, για πρώτη φορά έπειτα από αιώνες, το δικαίωμα να καταστεί ο ίδιος διαμορφωτής της μελλοντικής του πορείας.

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Στοκχόλμη, Διδυμότειχο, Παρίσι, Αγία Πετρούπολη... Ένα κουβάρι της Ιστορίας!!!



 *Οι δύο πίνακες του Γκέτερστρομ. Αριστερά, έργο του 1878. Δεξιά έργο του 1884






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Είναι μια περίεργη σειρά γεγονότων της Ιστορίας, που δημιούργησαν ένα κουβάρι, το οποίο αρχίζει από τη Στοκχόλμη, περνάει από το Διδυμότειχο το 1713, από το Παρίσι το 1878, την Αγία Πετρούπολη το ίδιο έτος, αγγίζει την ελληνική βασιλική οικογένεια του Γεωργίου Α΄ και καταλήγει πάλι στη Σουηδία, μετά την επανάσταση των μπολσεβίκων.
                Η ιστορία που θα αφηγηθούμε σήμερα αφορά τον βασιλιά της Σουηδίας, Κάρολο τον ΧΙΙ, που η σκληρή μοίρα του στέρησε τη ζωή στα 36 του χρόνια. Είναι ο βασιλιάς, που από τις κρύες και χιονισμένες πεδιάδες της Σκανδιναβίας, και τις μεγάλες κατακτήσεις στην Ευρώπη, βρέθηκε να είναι περιορισμένος από τους Οθωμανούς στο Διδυμότειχο, επί 11 μήνες. Ο περιπετειώδης βίος του περιγράφεται στο παρόν ιστολόγιο και στη θέση http://sitalkisking.blogspot.gr/2009/11/blog-post_23.html
                Όμως η ιστορία μας σήμερα, αρχίζει από τον θάνατο του Καρόλου το 1718 στα νορβηγικά βουνά.

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Η τραγική υπόθεση Πλουμπίδη

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 


 *Ο συλληφθείς το 1952 Νικόλαος Πλουμπίδης ή Μπάρμπας


*Η εξοντωτική κατηγορία του ΚΚΕ

εναντίον του είχε αίτια πολιτικά,

καθώς στο παρελθόν είχε διαφωνήσει

με τις επιλογές Ζαχαριάδη


Της Κατερίνας Τσέκου*

«Ο Πλουμπίδης είναι κορυφαία περίπτωση,
όχι απλώς κομμουνιστή,
αλλά ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του,
την αξιοπρέπειά του ως το τέλος.
Μας τίμησε όλους» (Πέτρος Ανταίος).

          Η ηγεσία του ΚΚΕ, έχοντας χάσει τη μάχη για την εξουσία, βρέθηκε εξόριστη το 1949, με τη λήξη των εχθροπραξιών του εμφυλίου πολέμου. Παρά ταύτα, στην αρχή, προσέβλεπε σε ανασύνταξη των δυνάμεών της για έναν «τρίτο γύρο» διεκδίκησης της εξουσίας.
          Γι’ αυτό και, υπό το σύνθημα «με τα όπλα παρά πόδα», προσπάθησε να οργανώσει στρατόπεδα εκπαίδευσης κομμουνιστών Ελλήνων φυγάδων στις Λαϊκές Δημοκρατίες, να διατηρήσει ομάδες ανταρτών στο βουνό και να συγκροτήσει παράνομες (αφού το ΚΚΕ ήταν εκτός νόμου) οργανώσεις στις μεγάλες ελληνικές πόλεις. Με δίκτυα ασυρμάτων «κρατούσε επαφή», ώστε όσοι αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων έμειναν στην Ελλάδα να παίρνουν τις κομματικές οδηγίες και παράλληλα να μεταδίδουν στο εξωτερικό χρήσιμες για το κόμμα πληροφορίες.
          Τον συντονισμό και τη σύνδεση της εξόριστης ηγεσίας με τις παράνομες οργανώσεις στην Ελλάδα αναλάμβαναν, σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες, στελέχη του κόμματος, ειδικά εκπαιδευμένοι απεσταλμένοι του («πράκτορες»), οι οποίοι εισέρχονταν παράνομα στη χώρα. Κάποιοι κατάφερναν μετά το πέρας της αποστολής τους να διαφύγουν, όμως οι περισσότεροι συλλαμβάνονταν από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (τη συσταθείσα από τους Αμερικανούς ΚΥΠ).

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2013

Ένα ντοκιμαντέρ για τους Βαλκανικούς Πολέμους



Η ΒΟΥΛΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ απέκτησε κανάλι στο youtube!
    Μεταξύ άλλων, μπορείτε να δείτε και το ντοκιμαντέρ που έγραψε ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης και το σκηνοθέτησε η Τάινα Γρηγοριάδου,  για να τιμηθεί η επέτειος των 100 ετών από τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους. Η διάρκειά του είναι 40 λεπτά.    


Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

Η μάχη της Ελασσόνας το 1912

*Η Ελασσόνα από το Ημερολόγιο του Κ.Σκόκου





*Η πρώτη απελευθερωμένη πόλη

κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους




Γράφει ο Παντελής Στέφ. Αθανασιάδης


          Οι Βαλκανικοί πόλεμοι 1912-13, είναι οι ενδοξότεροι πόλεμοι της Ελλάδας μετά την εξέγερση του 1821 και την εγκαθίδρυση ελεύθερου ελληνικού κράτους. Η κήρυξη του πολέμου εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από την πλευρά της Ελλάδας, έγινε στις 5 Οκτωβρίου 1912.
          Η πρώτη νικηφόρα μάχη, που κατέληξε σύντομα στην απελευθέρωση της πρώτης πόλης, είναι η μάχη της Ελασσόνας. 
          Η πόλη αυτή αναπτύχθηκε στα ερείπια της αρχαίας Ολοσσόνος και την θεωρούσαν πάντα σπουδαίο στρατηγικό σημείο. Από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, ο Οθωμανός Πασάς Σεϊφουλάχ, είχε κατασκευάσει οχυρωματικά έργα και διεύρυνε το συγκοινωνιακό δίκτυο της περιοχής.
          Ο ελληνικός στρατός άρχισε την προέλασή του στις 5 Οκτωβρίου 1912 στη Θεσσαλία. Το προηγούμενο βράδυ ο αρχηγός Στρατού Διάδοχος Κωνσταντίνος, εξέδωσε διαταγή επιχειρήσεων, η οποία καθόριζε ότι η προέλαση του Στρατού της Θεσσαλίας θα άρχιζε το πρωί της επομένης.

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

«Μνημονιακός» ο Λόρδος Βύρων;

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

*Ο λόρδος Βύρων στο πορτρέτο του Tomas Philips

*Η νέα μελέτη του καθηγητή 
Ρόντερικ Μπίτον ενώνει 
την Ελλάδα της Επανάστασης 
με εκείνη της κρίσης


Συνέντευξη στον Ηλία Μαγκλίνη

          Με τον Βρετανό καθηγητή Ρόντερικ Μπίτον είχαμε συναντηθεί τελευταία φορά τον Δεκέμβριο του 2010. Ο κάτοχος της έδρας Κοραή στο King’s College του Λονδίνου έγραφε τότε μια μελέτη για τη σχέση του Λόρδου Βύρωνα με την Ελλάδα της Επανάστασης.
          Τρία χρόνια αργότερα, το βιβλίο είναι γεγονός. Τίτλος του: Byron’s War: Romantic Rebellion, Greek Revolution (Oxford University Press, σελ. 338)- «Ο πόλεμος του Βύρωνα: Ρομαντική εξέγερση, Ελληνική Επανάσταση» (θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Πατάκη).  
           Ξανασυναντήσαμε τον καθηγητή Μπίτον στην Αθήνα, όταν επισκέφθηκε τη χώρα μας με αφορμή εκδήλωση στην πρεσβεία της Μεγάλης Βρετανίας για την επιστροφή του περίφημου πορτρέτου του Βύρωνα, που είχε φιλοτεχνήσει ο Τόμας Φίλιπς.

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Οι Βορειοθράκες εθελοντές, στον πόλεμο του 1897

*Σκίτσο από την "Ακρόπολη" για την έλευση των Βορειοθρακών εθελοντών στην Αθήνα






*Μια άγνωστη πτυχή

της γενναίας προσφοράς 

της Ανατολικής Ρωμυλίας

προς την μητέρα πατρίδα.





Γράφει ο Παντελής Στεφ Αθανασιάδης




                Οι Βόρειοι Θράκες γνωστοί και ως Ανατολικορωμυλιώτες, σε κάθε περίσταση έδειξαν την ανιδιοτελή φιλοπατρία τους. Και στις καλές στιγμές αλλά προπαντός και στις δύσκολες περιστάσεις της Ελλάδας. Αυτό το απέδειξαν και στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897.
                Ο πόλεμος αυτός, παρά την γενικά καλή παρουσία του ελληνικού στρατεύματος, που είχε καταγάγει σημαντικές νίκες, είχε για τη χώρα μας ατυχή έκβαση. Πρόκειται για τον πόλεμο που κήρυξε η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά της Ελλάδας το έτος 1897, αρνούμενη να επιτρέψει τη διενέργεια δημοψηφίσματος στην Κρήτη, προκειμένου ο ίδιος ο κρητικός λαός να αποφασίσει για την τύχη του.
                Η ελληνοτουρκική μεθόριος άρχιζε από τη γραμμή της Άρτας και έφτανε έως τις νοτιοανατολικές υπώρειες του Ολύμπου. Οι Οθωμανοί συγκέντρωσαν στρατιωτική δύναμη, 121.500 ανδρών και 1.300 ιππέων, με αρχηγό τον Ετέμ Πασά και γερμανούς συμβούλους. Οι ελληνικές δυνάμεις παρέταξαν 54.000 άνδρες και 500 ιππείς, με επικεφαλής τον διάδοχο Κωνσταντίνο.

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Λ. Μαβίλης και Cl. Harris, δυο ευγενικές μορφές, το 1897

*Ο Λορέντζος Μαβίλης σε ηλικία 30 ετών στη Γερμανία

*Πώς γλύτωσε ο Μαβίλης την αυτοκτονία.
*Ο θάνατος του Άγγλου φιλέλληνα Cl. Harris


Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Ο Λορέντζος Μαβίλης, είναι μια από τις ευγενέστερες και ηρωικότερες μορφές της νεώτερης Ελλάδας. Ποιητής, πολιτικός, αλλά και εθελοντής στις δύσκολες στιγμές του Έθνους καθαγιάστηκε στην εθνική συνείδηση με τον ένδοξο θάνατό του στη μάχη του Δρίσκου του 1912.
          Πολέμησε στην επανάσταση της Κρήτης το 1896. Πήρε μέρος στον πόλεμο του 1897 ως εθελοντής. Εξελέγη βουλευτής στην Α΄ Αναθεωρητική Βουλή του 1910. Πολέμησε εθελοντικά με τους Γαριβαλδινούς στους βαλκανικούς πολέμους, αν και ήταν πρώην βουλευτής και ηλικίας 52 ετών. Με άλλα λόγια υπήρξε ένα φωτεινό παράδειγμα φιλοπατρίας και εθελοντισμού. Ένα παράδειγμα, από αυτά που λείπουν στις μέρες μας.
          Σήμερα, θα γνωρίσουμε μια σχετικά άγνωστη σελίδα από τη ζωή του Μαβίλη, όταν ήταν έτοιμος να τινάξει στα μυαλά του στον αέρα, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων το 1897, στη μάχη των Πέντε Πηγαδιών. Στην ίδια μάχη έχασε τη ζωή του και ένας φίλος του Άγγλος φιλέλληνας.

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Σοβιετικοί αντάρτες στις δυνάμεις του ΕΛΑΣ

*Αντάρτες της Εθνικής Αντίστασης εν δράσει, κατά την Κατοχή



           Σήμερα 7/4/2014 βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να εμπλουτίσω το θέμα αυτό που μπορείτε να διαβάσετε στην συνέχεια, με νεώτερα στοιχεία. Πρόκειται για κατάλογο Σοβιετικών στρατιωτών και αξιωματικών που πολέμησαν 
στις γραμμές του ΕΛΑΣ και έπεσαν πολεμώντας στην Ελλάδα εναντίον των κατακτητών, κατά την κατοχή 1941-1944. Ο πίνακας αυτός έχει συνταχθεί από τον μόνιμο ιστοριογράφο της ΔΙΣ/ΓΕΣ, κ. Νικόλαο Σολ. Δεπάστα.

1)    Τσερκάσοφ Γκεόργκυ, έπεσε στη Στυλίδα στις 6-11-1942
2)    Γκόλικοφ Νικολάϊ, έπεσε στα Κρούσια
3)    Σοκόλοφ Μιχαήλ, από το Λένινγκραντ
4)    Σαουζντάλτσεφ Ανατόλι, από το Χήμκι
5)    Πολίμπιν Ολέγκ , από την Ουκρανία
6)    Μαρτίνοφ Ολέγκ, από το Λένινγκραντ
7)    Αμπράμοφ Αλεξάντερ, από το Λένινγκραντ
8)    Καζακόφ Πιότρ, Διοικητής του ρωσικού λόχου του 30ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ
9)    Παραμόνοφ Ιβάν, από το Σμολένσκ
10)                       Κριβένκο Ιβάν, από το Κίεβο
11)                       Ναζαρένκο Γιούρι Ντμιτρίεβιτς, από την Πολτάβα
12)                       Νοβιζίλοφ Πάβελ, από το Ιζέβσκ
13)                       Γκάνιν Αλεξέι, από τη Μόσχα
14)                       Γιούντιν Νικολάι, από την Καρέλια
15)                       Μπελαβνίτσεφ Ιάκοβ, από την Τούλα
16)                       Λιβάτοφ Βασίλη, από το Μαρλαμπτήλ- Ρωσία
17)                       Αμπάτοδ Αλεξέι, από το Ροστόβ
18)                       Μιχαΐλοβιτς Ιβάν, έπεσε στην Αγία Τριάδα Καλοσκοπής
19)                       Ζιμαγκόρεφ Αλεξέι,  έπεσε στην Αγία Τριάδα Καλοσκοπής
20)                       Νικολάι, άλλο στοιχείο δεν υπάρχει, παρά μόνο ότι έπεσε στην Άνω Υδρούσα
21)                       Νικίτιν, έπεσε στην μάχη της Φλώρινας
22)                       Άγνωστος. Αναγράφεται η θυσία του στο μνημείο της Στυμφαλίας σαν Σοβιετικός Κομσομόλ
23)                       Σέβελ Νικολάι, είναι θαμμένος στο βρετανικό νεκροταφείο του
24)                       Σοροκόφ Πιότρ, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης
25)                       Πανόφ Ιβάν, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης
26)                       Πατόκα Πάβελ, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης
27)                       Ποπόφ Πάβελ, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης
28)                       Στουκατσεόφ Ντμίτρι, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης
29)                       Αρχίποφ Πιότρ,  είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης
30)                       Εφρέμοφ Κούζμου, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης
31)                       Πανίτκιν Σεγκέι, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης
32)                       Τσερβερκόφ Ιβάν,  είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης
33)                       Ρατούσνι Βασίλη- Ρομάνοβιτς, είναι θαμμένος στο σερβικό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης
34)                       Ορλαμένκο Αλεξέι
35)                       Μπαρσούκοφ Ιβάν
36)                       Γκολένκοφ Νικολάι, πέθανε από τραύματα στο χωριό Αξιούπολη.  


*Λόχοι Ρώσων αυτομόλων
σε Πελοπόννησο και Μακεδονία

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

         Η εθνική μας Αντίσταση, είναι εν πολλοίς χαρτογραφημένη και καταγεγραμμένη. Ορισμένες πτυχές της ωστόσο, μένουν ακόμα άγνωστες στο ευρύ κοινό, είτε διότι οι αναμνήσεις των πρωταγωνιστών της δεν εστιάστηκαν επάνω τους, είτε διότι το κλίμα της εποχής, δεν ευνοούσε την ανάδειξή τους. Μια τέτοια πτυχή, είναι και η συμμετοχή Ρώσων στρατιωτών στον ΕΛΑΣ.


          Από τις ελληνικές αντιστασιακές ομάδες, δεν έλειψε η επαφή με το εξωτερικό. Από την αρχή της γερμανοχιτλερικής Κατοχής, ο ελληνικός λαός έκρυψε, φιλοξένησε και φυγάδευσε Άγγλους στρατιώτες, που είχαν βρεθεί αγωνιζόμενοι στο ελληνικό έδαφος. Δίκτυα αποστολής εθελοντών στη Μέση Ανατολή χρησιμοποιήθηκαν και γι' αυτόν το σκοπό, ενώ παρόντες υπήρξαν αργότερα, Άγγλοι και Αμερικανοί στρατιωτικοί που συμβούλευαν, καθοδηγούσαν ή και υποδείκνυαν στόχους στις ελληνικές οργανώσεις Αντίστασης. 
             Πλέον γνωστές είναι οι περιπτώσεις του Κρις Γουντχάους και του Έντυ Μάγιερς στην Κεντρική Ελλάδα, του Πάτρικ Λη Φέρμορ στην Κρήτη, του ταγματάρχη Μίλερ (Guy Micklethwait) στην Ανατολική Μακεδονία, του αντισυνταγματάρχη Χιλς (Leslie Frederic Sheppard) στη Θεσσαλία, του Ελληνοαμερικανού Τζιμ Κέλλυς στον νομό Έβρου κ.ά. αλλά και του Ρώσου συνταγματάρχη Ποπώφ, επικεφαλής σοβιετικής αποστολής, χωρίς όμως ουσιώδη δράση. Σαμποτέρ διεκπεραίωσαν κρίσιμες ανατινάξεις γεφυρών και σιδηροδρομικών γραμμών, με την στήριξη των Ελλήνων ανταρτών.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...