Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ



          Με μεγάλη χαρά φιλοξενώ τις απόψεις του φίλου και αναγνώστη του ιστολογίου με το ψευδώνυμο Frater, σχετικά με το κείμενο για τη δράση του Βοεβόδα Πέτκο στη Θράκη κατά τον ΙΘ΄ αιώνα. Με ευρεία οπτική, ο φίλος διεισδύει στο θέμα και διατυπώνει σειρά γόνιμων σκέψεων. Άλλωστε πάγια αρχή μας είναι η φιλοξενία όλων των απόψεων, ώστε να θέματα που αναρτώνται εδώ να φωτίζονται πολύπλευρα και να οξύνουν την κριτική σκέψη των αναγνωστών. Θα θυμίσω μόνο στο φίλο Frater, ότι εξ όσων γνωρίζω, φωτογραφίες του Πέτκο υπάρχουν και ελάχιστες δημοσιεύω εδώ. Από βιβλία γνωρίζω επίσης ότι έχει εκδοθεί μια μυθιστορηματική βιογραφία του Πέτκο από τον Νικολάι Χαΐτώφ. Σ' αυτήν βασίσθηκε και ένα σίριαλ στη βουλγαρική τηλεόραση. Πάντως γίνονται δεκτές όλες οι απόψεις των αναγνωστών.
Ευχαριστώ
Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης 




Φίλε Παντελή

Το κείμενό σου για τον Πέτκο Βοϊβόντα είναι εξαιρετικό ως εισαγωγικό κείμενο, αν και αμήχανο όσον αφορά ορισμένα από τα συμπεράσματά σου. Το ομολογείς άλλωστε κι εσύ ο ίδιος από την αρχή της μονογραφίας σου, όταν λες πως η περίπτωση του Πέτκο "αποτελεί ιστορικό αίνιγμα", καθώς, άλλοι τον βλέπουν ως λήσταρχο, άλλοι ως επαναστάτη. Ας πούμε λοιπόν πως διαφωνώ με τον αρχικό χαρακτηρισμό του "βούλγαρου εθνικιστή", όχι γιατί είναι εξ ορισμού κακό να είναι κανείς "βούλγαρος εθνικιστής", αλλά διότι το πνεύμα της δράσης του δεν συνάγεται με βεβαιότητα από τις πηγές που παρουσιάζονται. 

Το ότι ο Πέτκο θα χαρακτηριζόταν "ληστής" από τους φιλήσυχους πολίτες δεν μας εκπλήσσει βεβαίως. Ίσως οι άνθρωποι αυτοί να ήταν και δικαιολογημένοι, (τουλάχιστον οι Έλληνες εξ αυτών), στο να αντιτάσσονται σε οιαδήποτε ανταρσία δεν υποκινείτο από το επίσημο ελληνικό κράτος, ή δεν στηριζόταν έστω, σε κάποια κοινοτική δομή. Γιατί αυτό που διαφοροποιεί τον ληστή από τον αντάρτη και φυσικά, τον επαναστάτη, είναι ο βαθμός κοινωνικής αποδοχής και συνέργειας στη δράση του. Οι πηγές που διαθέτουμε στην μονογραφία αυτή, δεν είναι λοιπόν αρκετές για να εξάγουμε συμπεράσματα ως προς το τελευταίο, όπως επίσης δεν μπορούμε να διαπιστώσουμε, αν οι τότε επικριτές του, ήταν υποψιασμένοι έλληνες εθνικιστές, φιλήσυχοι πολίτες, ή απλώς "προσκυνημένοι".

Αλλά και το ίδιο το κήρυγμα απουσιάζει. Τι κήρυττε ο Πέτκο; Ήταν ένας απλός λήσταρχος με ορισμένες δανεικές κοινωνικές ιδέες; Αν συνέβαινε αυτό, τότε η αποστολή του στην Κρήτη εκπλήσσει. Ήταν ένας αντικαθεστωτικός ριζοσπάστης με πατριωτικά χαρακτηριστικά; Δεν κατηγορήθηκε γι' αυτό. Ήτανε πανσλαβιστής, πράκτορας των Ρώσων, πρώιμος βούλγαρος εθνικιστής; Για να το διαπιστώσουμε αυτό, θα πρέπει να διαβάσουμε μία του προκήρυξη, ή να δούμε την εθνική διαστρωμάτωση της ομάδας των ανταρτών του. Γιατί, αν στην ομάδα του Πέτκο μετείχαν κι Έλληνες και αν ο Πέτκο αντιμαχόταν την οθωμανική εξουσία από ριζοσπαστικές κοινωνικές θέσεις, (έστω και για τα μέτρα της εποχής και του τόπου...), τότε θα μπορούσε να απευθύνεται σε ένα ελληνικό χωριό στα ελληνικά, κρατώντας μιαν ελληνική σημαία, με την ίδια ευκολία που θα απευθυνόταν σε ένα βουλγαρικό χωριό απευθυνόμενος στους χωρικούς στην μητρική τους γλώσσα. Εξάλλου, στους τέσσερις νεκρούς του που αναφέρονται σε μια του επιδρομή, οι δυό τους είναι Έλληνες.

Το ελληνικό λάβαρο, μπορεί να όζει προβοκάτσια, αλλά μπορεί να αποτελεί και δόλωμα, ότι πίσω απ' αυτό κρύβεται "μία μεγάλη Δύναμις"...

Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να συνάξει κανείς πληροφορίες για τον Πέτκο Βοϊβόντα σήμερα - και ως εκ τούτου, η μονογραφία σου είναι πολύτιμη. Στη Βουλγαρία, δεν βρίσκεις ούτε ένα βιβλίο γι' αυτόν, ούτε καν μία του φωτογραφία. Δύο τινά λοιπόν συμβαίνουν: Ή το βουλγαρικό κράτος γνωρίζει για τον ύπουλο ρόλο του Βοϊβόντα αλλ' ακόμα δεν μιλά, ή είναι και το ίδιο εξίσου μπερδεμένο και κοιτά απλώς να αποκομίσει το ελάχιστο ποσοστό δημοσιότητας που του αναλογεί, στήνοντας έναν αδριάντα του με κρατικά χρήματα, στο πάρκο των γαριβαλδινών ηρώων στην Ιταλία. 











Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΒΟΕΒΟΔΑ ΠΕΤΚΟ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ


*Η προσπάθεια του Πανσλαβισμού
για έξοδο στο Αιγαίο.
*Αιματηρές ληστείες στη Θράκη.
*Το ολοκαύτωμα της Μαρώνειας.
*Η κάθοδος των Ρώσων το 1878.
*Ο Πέτκο στην Κρήτη.




Γράφει  ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



O Βοϊβόδα Πέτκο, ήταν Βούλγαρος εθνικιστής, που έδρασε στη Θράκη τον ΙΘ΄ αιώνα, με στόχο να κατοχυρώσει τις βλέψεις της πατρίδας του στα εδάφη της Θράκης, ώστε να αποκτηθεί η πολυπόθητη έξοδος στο Αιγαίο. 
         Η περίπτωση του Πέτκο, αποτελεί σήμερα ένα ιστορικό αίνιγμα, καθώς από μια πλευρά ιστοριογράφων, παρουσιάζεται ως επαναστάτης, ακόμα και ελευθερωτής, ενώ από τις προξενικές αναφορές της εποχής και από τα δημοσιεύματα του Τύπου , σκιαγραφείται και ως φοβερός λήσταρχος. Είναι γεγονός, ότι ο Πέτκο έκανε επιθέσεις εναντίον των Οθωμανών, αλλά από τη μελέτη διαφόρων στοιχείων προκύπτει, ότι δεν παρέλειπε να εξοντώνει και ελληνικά χωριά και μάλιστα σε περιοχές, στις οποίες απέβλεπε να κυριαρχήσει ο βουλγαρικός εθνικισμός, αλλοιώνοντας τη σύνθεση του πληθυσμού. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, είναι τα όσα υπέστησαν η Μαρώνεια και τα χωριά πέριξ της Αλεξανδρούπολης (τότε Δεδέαγατς).
Ίσως την εγκυρότερη απάντηση για τους σκοπούς και επιδιώξεις του Πέτκο, δίνει ο εκπαιδευτικός Ν. Γ. Χατζόπουλος, λίγα χρόνια μετά την έξαρση της δράσης του Βούλγαρου ληστή, αν δεχθούμε ότι ο Πέτκο είχε μόνο επαναστατικές ιδέες. Οι στόχοι του, ήταν ουσιαστικά, η ανατροπή του πληθυσμιακού καθεστώτος της περιοχής και η δημιουργία συμπαγών βουλγαρικών θυλάκων, έως τη θάλασσα του Θρακικού Πελάγους. Άλλωστε τα μέλη της οικογένειας των Καλογιάννωφ ή Καλογιάννογλου είχαν διακριθεί στο Δουάν Ασάρ (στη σημερινή δηλαδή Αισύμη του Έβρου) «επί βουλγαρισμώ» όπως επεσήμαινε ο Χατζόπουλος. Ο Πέτκο είχε γεννηθεί στο Δουάν Ασάρ και η πανίσχυρη οικογένειά του διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο στις τοπικές υποθέσεις.

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Θράκη του ΙΘ΄ αιώνα:Η ΕΠΟΠΟΙΪΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΠΑΡΑ ΤΑ ΕΓΓΕΝΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ




*Η φιλεκπαιδευτική δράση των Θρακικών συλλόγων
*Η προσφορά των φιλογενών Ελλήνων
*Προβλήματα διχόνοιας και παραγοντισμού
*Η στάση του Οθωμανικού κράτους




Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




Το δεύτερο μισό του ΙΘ΄ αιώνα και τα χρόνια που ακολούθησαν έως το 1920, χαρακτηρίζονται από πολλούς μελετητές και δικαίως, ως εποχή πολιτιστικής και εκπαιδευτικής άνθισης στη Θράκη. Πρόκειται για μια πραγματική εθνική εποποιία. Είναι η εποχή, που άρχισαν να δραστηριοποιούνται διάφοροι φιλεκπαιδευτικοί σύλλογοι, οι οποίοι ωθούσαν τον υπόδουλο Ελληνισμό να στραφεί προς την Παιδεία.
Οι κινήσεις τους έμπρακτες, σχεδόν πάντα περιλάμβαναν ίδρυση σχολείων, αποστολή δασκάλων, βιβλίων και εποπτικών οργάνων και οικονομική ενίσχυση. Ουσιαστικά οι σύλλογοι αυτοί, υποκαθιστούσαν το ελληνικό κράτος στις υπόδουλες περιοχές. Και φυσικά μεγαλούργησαν, παρά τα ποικίλα προβλήματα που αντιμετώπιζαν καθημερινά, είτε από την αδιαφορία των κατοίκων είτε από τις τοπικές παραταξιακές έριδες.
Κατά τα έτη 1871-75, ιδρύθηκαν οι περισσότεροι και σημαντικότεροι σύλλογοι στις ελληνικές πόλεις της Θράκης.
Η Εκπαιδευτική και Φιλανθρωπική Αδελφότητα της Κωνσταντινούπολης, ένας από τους πλέον διακεκριμένους συλλόγους, την ίδια περίπου εποχή, είχε αναλάβει σε συνεργασία με την Πατριαρχική Εκπαιδευτική Επιτροπή την οικονομική ενίσχυση των σχολείων, με έσοδα που είχε από τις συνεισφορές πλουσίων ομογενών, τις επιχορηγήσεις που έρχονταν από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και κυρίως με την έμπρακτη συμμετοχή των κατοίκων της Θράκης και των τοπικών εκκλησιών.

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

1941 Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_11/07/2010_407397

Xάρτης της Κρήτης με τα σχεδιάγραμματα της αεροπορικής επίθεσης των Γερμανών



 *Η μεγαλύτερη απόβαση 
από αέρος στην Ιστορία 
απεδείχθη «πύρρειος νίκη» 
για τους Γερμανούς


Επιμέλεια: Στέφανος Xελιδόνης


Στις 31 Οκτωβρίου 1940 αποβιβάστηκαν στην Κρήτη τα πρώτα βρετανικά στρατεύματα με αποστολή την προστασία της ναυτικής βάσης στη Σούδα και την άμυνα του νησιού. Με τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, 57.000 στρατιώτες των Συμμάχων έφυγαν από την ηπειρωτική χώρα, πολλούς από τους οποίους το βρετανικό ναυτικό μετέφερε στην Κρήτη, όπου ενίσχυσαν την υπάρχουσα δύναμη. Με το νησί σε συμμαχικά χέρια, η νοτιοανατολική θέση των δυνάμεων του Αξονα δεν θα ήταν ποτέ ασφαλής. Εντούτοις η Wehrmacht είχε τους ενδοιασμούς της για εμπλοκή στην Κρήτη. Ηταν η Luftwaffe που πίεζε για απόβαση από αέρος στο νησί. Ο Χίτλερ επείσθη και στις 24 Απριλίου 1941 διέταξε την εισβολή στην Κρήτη, περιμένοντας ότι θα ολοκληρωνόταν πριν από την έναρξη της «Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα» κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Στις 20 Μαΐου άρχισε η «Επιχείρηση Ερμής», η πρώτη σημαντική απόβαση από αέρος στην Ιστορία και η μεγαλύτερη που επιχειρήθηκε ποτέ. Η γερμανική κατασκοπεία είχε δώσει πληροφορίες για ανεπαρκή κάλυψη του νησιού από στρατιώτες της Κοινοπολιτείας. 

Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ


*Δημοσίευμα εποχής

  1. *Ο εκλογικός εκσυγχρονισμός της χώρας

  2. *Το σύστημα της εκλογής με σφαιρίδια

*Η παρέμβαση του Βενιζέλου στη Βουλή





Γράφει o Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



          Η Θράκη πρωτοπόρησε ανέλπιστα, στον εκλογικό εκσυγχρονισμό της χώρας, με την απελευθέρωση και ενσωμάτωσή της στον ελληνικό κορμό το καλοκαίρι του 1920.
          Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:
          Πριν λίγα χρόνια, μια κάλπη, στην οποία έριχναν μέσα αντί για ψηφοδέλτια, μεταλλικά σφαιρίδια, κατά τη διάρκεια των εκλογών, συγκέντρωνε την προσοχή των επισκεπτών της Έκθεσης της Βουλής, στην αίθουσα Ελευθερίου Βενιζέλου, για τα 30 χρόνια από το Σύνταγμα του 1975.

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

Γιατί έκλεισαν το στόμα του Ζαχαριάδη


Από το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 4 Ιουλίου 2010
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=341332&dt=04/07/2010

*Ο Νίκος Ζαχαριάδης σε ρωσική καρτ ποστάλ της εποχής του εμφυλίου πολέμου



*Τον Μάρτιο του 1962 ο εξόριστος 

καθαιρεθείς ΓΓ του ΚΚΕ 

πήγε στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα

 ζητώντας να επιστρέψει και να μιλήσει


Της κ. ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΟΜΑΗ*
Με αφορμή πρόσφατη έκδοση για τον Δημοκρατικό Στρατό, ξεκίνησε ξανά ο δημόσιος διάλογος για τον ελληνικό Εμφύλιο. Θέμα ταμπού στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, ο Εμφύλιος εξακολουθεί να επικαθορίζει, παρά τις θετικές συνέπειες της εθνικής συμφιλίωσης εξήντα χρόνια μετά, την ελληνική κοινωνία. Κορυφαία μορφή που δέσποσε στα γεγονότα της απόμακρης για την εποχή μας περιόδου και που συζητήθηκε αλλά και αμφισβητήθηκε όσο ουδείς, ακόμη και μετά τον υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες θάνατό του, ο τότε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. 
«Oμως... έσεται ήμαρ» έγραφε από το Σουργκούτ, τόπο εξορίας του στη Σιβηρία, στις 11 Μαΐου 1967, σε μία από τις επιστολές του ο Νίκος Ζαχαριάδης. Απομονωμένος από τους συντρόφους του στο κόμμα αλλά και ταπεινωμένος από την ΚGΒ ως το τέλος της ζωής του, όταν βρέθηκε νεκρός με μια θηλιά στον λαιμό την 1η Αυγούστου 1973, ο Ζαχαριάδης έκανε την ύστατη προσπάθεια με μια επιστολή του προς την ελληνική πρεσβεία Μόσχας, τον Μάρτιο του 1962, να επιστρέψει στην Ελλάδα, «το νόστιμον ήμαρ», όπως έχει καταγραφεί στην ομηρική γραμματεία.
Η απόφασή του εκείνη όμως έμελλε να σηκώσει θύελλα στην Ελλάδα, αναταραχή στις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες και, βεβαίως, πανικό στα στελέχη του ΚΚΕ που τον προτιμούσαν νεκρό παρά να λογοδοτεί, όπως επιθυμούσε, ενώπιον της ελληνικής Δικαιοσύνης.
Προϊστάμενος επί σειρά ετών της Υπηρεσίας Δασών σε ένα μικρό χωριό έξω από το Σβερντλόφσκ στα Ουράλια, ο Ζαχαριάδης δεν υποψιαζόταν πως, επισκεπτόμενος στις 10 Μαρτίου 1962 την ελληνική πρεσβεία Μόσχας, όπου είχε δίωρη συνομιλία με τον διαπιστευμένο στη Μόσχα έλληνα πρεσβευτή Γ. Χριστόπουλο,προδιέγραφε το τέλος του ξεκινώντας ο ίδιος τη θύελλα που θα ακολουθούσε με τίμημα τη ζωή του. «Απρόοπτη» χαρακτήριζε εκείνη την επίσκεψη ο Χριστόπουλος και αναφέρθηκε με τρισέλιδο κρυπτογραφικό τηλεγράφημά του προς το ΥΠΕΞ.

*Περίοδος εμφυλίου. Αντάρτες και αντάρτισες στο βουνό, σέρνουν το χορό

Χαρακτηρισμοί, ωστόσο, όπως «αμετανόητος κομμουνιστής», «πανούργος», «φανατικός» κτλ. που ο έλληνας πρεσβευτής χρησιμοποιεί στο κρυπτοτηλεγράφημά του προς την Αθήνα δεν τον εμπόδισαν να εκφράσει, περαίνων το κείμενο του απόρρητου ενημερωτικού του σημειώματος, την άποψη ότι «θα έπρεπε όμως να εξετασθή και η άποψις μήπως προκύψει τελικώς ωφέλεια δι΄ ημάς, δεδομένου ότι κατά διεξαγωγήν δίκης θα τονισθούν και πάλιν εγκλήματα συμμοριτών και θα παρασχεθή εκ νέου ευκαιρία εις λαόν αναλογισθή κινδύνους εκ κομμουνιστικής επαναστατικής δράσεως» (ΑΠ 384).
Η αντίδραση ωστόσο της Αθήνας θα είναι καταιγιστική. Τόσο ο τότε ΥΠΕΞ Αβέρωφ-Τοσίτσας, ευρισκόμενος στο Παρίσι, όσο και ο υπουργός Δικαιοσύνης Παπακωνσταντίνου, προς τον οποίο διεβιβάσθη το πρωτότυπο της επιστολής Ζαχαριάδη, θα ζητήσουν από τον έλληνα πρεσβευτή στη Μόσχα να επιστρέψει την επιστολή στον αποστολέα της «ως απαράδεκτον, αποφεύγοντες οιανδήποτε μετ΄ αυτού προσωπικήν επικοινωνίαν» (ΑΠ Α134-11, Αβέρωφ, 16 Απριλίου 1962).
Με ημερομηνία 3 Ιουλίου 1962, αντί τηλεγραφήματος με την ένδειξιν «Διά κ. Υπουργόν», ο Χριστόπουλος από Μόσχα ενημέρωνε: «Καίτοι παρήλθε μακρόν χρονικόν διάστημα Ζαχαριάδης δεν ενεφανίσθη διά να παραλάβη κριθείσαν ως απαράδεκτον επιστολήν τουούτε εζήτησεν επικοινωνήση εκ νέου μετά Β.Πρεσβείας» (ΑΠ 991), ενώ με απόρρητο έγγραφό του μία εβδομάδα αργότερα συμπλήρωνε ως εξής: «Σημειωτέον ότι ο ειρημένος (ενν. τον Ζαχαριάδη), ούτινος η διεύθυνσις,ο αριθμός και ο τόπος διαμονής τυγχάνουν άγνωστα στη Β. Πρεσβεία,είχε λάβει γνώσιν εκ τηλεφωνικής μετ΄ αυτής επικοινωνίας κατά τας αρχάς Απριλίου περί του απαραδέκτου και επιστρεπτέου της επιστολής του, ην και θα ήρχετο, καθ΄ α είχε δηλώσει, να παραλάβη εκ της Πρεσβείας»ΤΟ ΚΡΥΠΤΟΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗ«Ο Ζαχαριάδης θα προέβαινε σε αποκαλύψεις μόνο κατά τη δίκη»

Η ιδιόχειρη επιστολή του Νίκου Ζαχαριάδη (αριστερά) επάνω σε χαρτί με προμετωπίδα την Ακρόπολη των Αθηνών. «...Είμαι έτοιμος και πάλι μπροστά στην καραμανλική δικαιοσύνη να κάνω το καθήκον μου απέναντι στον λαό που με γέννησε και με δέχτηκε στις γραμμές του σαν αγωνιστή του» έγραφε μεταξύ άλλων από τη Μόσχα την 1η Φεβρουαρίου 1962 απευθυνόμενος προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών. Στο υστερόγραφο συμπλήρωνε: «Μετά έναν μήνα θα αποτανθώ στην ελληνική πρεσβεία Μόσχας για να γνωρίσω την απάντησή σας». Δεν πήγε όμως ποτέ ξανά...
«...Ετόνισεν ότι απόφασίς του υπαγορεύεται από δύο λόγους,πρώτον να διέλθη υπόλοιπα έτη ζωής του εις Ελλάδα και,δεύτερον,λογοδοτήση ενώπιον Δικαιοσύνης πατρίδος του διά να αποκαταστήση ιστορικώς αγώνα του και ιδίως ανταρσίαν 1947. Απέφυγε διευκρινίση σημείον τούτο,περιορισθείς είπη ότι θα προβή αποκαλύψεις μόνον κατά δίκην.Ανέφερεν ότι αναλαμβάνει όλην ευθύνην διά διεξαγωγήν και τερματισμόν συμμοριτικού αγώνος.Επέμεινεν ότι ουδέποτε αποκηρύξη αρχάς του ούτε ποτέ προβή εις δήλωσιν μετανοίας.Ετόνισεν ότι δεν πρόκειται πλέον αναμιχθή πολιτικήν δράσιν,εξηγήσας ότι σταδιοδρομία του έληξεν κατόπιν αποκηρύξεώς του από συμμορίτας εξωτερικού και από κομμουνιστάς Ελλάδος.Απέφυγεν είπη ποία θα είναι αντίδρασις παλαιών οπαδών του Ελλάδος εις περίπτωσιν επιστροφής του.Παρά προσπαθείας μου,ηρνήθη επιμόνως αναφέρη τι περί δράσεως συμμοριτών χωρών παραπετάσματος και εμπροφασίσθη ότι ουδεμίαν απολύτως έχει επαφήν μετ΄ αυτών. Κατά συζήτησιν περί πολιτικής καταστάσεως προέβη σαφή υπαινιγμόν ότι μόνον δημιουργία λαϊκού μετώπου εντός Ελλάδος δύναται ανατρέψη κυβέρνησιν Καραμανλή.Κατηγόρησεν κκ.Παπανδρέου και Βενιζέλον ότι είναι τελείως ακατάλληλοι διά τοιαύτην προσπάθειαν.Εις Σοβιετικάς Αρχάς ανεκοίνωσεν δι΄ επιστολής πρόθεσιν επιστρέψη εις Ελλάδα,αλλά ουδεμίαν έλαβεν απάντησιν.Και επιστολή του προς την Πρεσβείαν σταλείσα ταχυδρομικώς προ μηνός δεν περιήλθεν ημίν,προφανώς κρατηθείσα από αστυνομίας.Κατά στιγμήν αναχωρήσεώς του μοί παρέδωκεν επιστολήν προς τον Εισαγγελέα Πλημμελειοδικείου Αθηνών διά της οποίας ως μοί είπεν (ζητεί να μάθει) αν και ποίαι κατηγορίαι εκκρεμούν εναντίον του. Μοί προσέθηκεν ότι είναι έτοιμος αντιμετωπίση Δικαιοσύνην και να υποστή όλας τας συνεπείας» (ΑΠ 384). 

Αναψε φωτιές

(ΑΠ Α134-16, 10 Ιουλίου 1962). Ως «απαράδεκτη» επέστρεψε την επιστολή Ζαχαριάδη ο τότε υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας
Οσοβιετικός Τύπος τηρούσε κυριολεκτικά σιγήν ιχθύος για την επιστολή Ζαχαριάδη, όμως η εφημερίδα «Νόβα Μακεντόνια» των Σκοπίων στο φύλλο της 16ης Σεπτεμβρίου 1962 θα κατηγορήσει τον Ζαχαριάδη ανοιχτά για την απόφασή του να θελήσει να επιστρέψει στην Ελλάδα γράφοντας ότι «η προοπτική του ήτο να οργανώση νέας προκλήσεις(προβοκάτσιες), ακόμη πιο σοβαρούς,εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος και των αδελφών κομμουνιστών και εργαζομένων κομμάτων» (ΑΠ 1029/1, γενικός πρόξενος Β. Ελευθεριάδης από Σκόπια).

Αντίθετα, η θύελλα που ξέσπασε στον ελληνικό Τύπο υπήρξε μνημειώδης, με την «Αυγή» να κατηγορεί «Το Βήμα» και το συγκρότημα Λαμπράκη ότι παίζουν το παιχνίδι της ΚΥΠ, την «Απογευματινή» να αναφέρεται σε «Αθλιότητες», το ΚΚΕ να καταγγέλλει τους ΖαχαριάδηΒαφειάδη ως συνεργούς της κυβέρνησης, τον Παπανδρέου να καταγγέλλει την ΚΥΠ ως υπερκυβέρνηση του τόπου κτλ. Με το θέμα όμως του Τύπου θα ασχοληθεί το επόμενο άρθρο.

Οπως φαίνεται από τον δημόσιο διάλογο που ξεκίνησε με αφορμή το νέο βιβλίο του πολιτικού επιστήμονα Νίκου Μαραντζίδη, ο Εμφύλιος θα εξακολουθεί να μας απασχολεί για αρκετά, ίσως πολλά ακόμη χρόνια.

*Η κυρία Φωτεινή Τομαή είναι ιστορικός, πρεσβευτής σύμβουλος Α΄ στο υπουργείο Εξωτερικών. 











Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΜΕΤΑΞΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

*Η ορκωμοσία της πρώτης μετακατοχικής Βουλής



Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

          Δέκα και πλέον χρόνια, εξαιτίας της δικτατορίας του Μεταξά και της Κατοχής, η χώρα δεν είχε Βουλή. Η πρώτη Βουλή, σχηματίσθηκε μετά τις εκλογές του 1946. Στην ατμόσφαιρα της πρώτης συνεδρίασης εκείνης της Βουλής, θα μεαφερθούμε σήμερα.
           Χωρίς Βουλή, από το 1936, όταν διαλύθηκε με την επιβολή της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, και στα κατοπινά στα δραματικά χρόνια της Κατοχής και τελικά έως το 1946, είχε μείνει η χώρα μας. Η τελευταία συνεδρίαση της Βουλής είχε γίνει στις 30 Απριλίου του 1936 όταν ο Μεταξάς έλαβε πεντάμηνη νομοθετική εξουσιοδότηση και κατά πλειοψηφία έγκριση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής του. Τον καταψήφισαν ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς και οι κομμουνιστές βουλευτές. Και εκείνος στις 4 Αυγούστου 1936, κήρυξε δικτατορία, διαλύοντας το Κοινοβούλιο. Ακολούθησε ο Πόλεμος και η Κατοχή με την Αντίσταση.

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Η ΤΡΙΠΛΗ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_04/07/2010_406646


Τεράστιες ανθρώπινες και υλικές απώλειες 
από Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους


Επιμέλεια: Στέφανος Xελιδόνης




Στις 8.25 το πρωί της 27ης Απριλίου 1941, η Βέρμαχτ εισήλθε στην Αθήνα. Το Επος του '40 είχε ακολουθήσει η γερμανική εισβολή. Μετά και τη Μάχη της Κρήτης, ολόκληρη η Ελλάδα θα τελούσε υπό την τριπλή κατοχή Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων, γνωρίζοντας μια τεράστιας κλίμακας καταστροφή. 
Δεκάδες χιλιάδες εκτελέστηκαν. Εκατοντάδες χιλιάδες πέθαναν από την πείνα, καθώς οι κατακτητές διέλυσαν την οικονομία και τις υποδομές. Οι εβραϊκές κοινότητες εξαλείφθηκαν. Στο μακάβριο έργο τους, οι κατοχικές δυνάμεις βρήκαν συνεργάτες μεταξύ των Ελλήνων - πληροφοριοδότες, χαφιέδες, τα Τάγματα Ασφαλείας. Ασυγκρίτως περισσότεροι, όμως, ήταν οι Ελληνες εκείνοι που αντιστάθηκαν. Μάλιστα, το ελληνικό αντιστασιακό κίνημα ήταν από τα πιο αποτελεσματικά στην Ευρώπη. Και γεννήθηκε από το κενό εξουσίας που δημιούργησε η Κατοχή. Το Βερολίνο και η Ρώμη προσπάθησαν να κυβερνήσουν τη χώρα μέσα από τον υπαρκτό διοικητικό της μηχανισμό, επικεφαλής του οποίου τοποθέτησαν μία αδύναμη πολιτική ηγεσία. Η ελληνική κρατική γραφειοκρατία έπαθε εμπλοκή μπροστά στις εξωφρενικές απαιτήσεις του Αξονα. Οταν το επίσημο κράτος έχασε το κύρος του, ανεφάνησαν εναλλακτικές κοινωνικές ομαδώσεις. Η πιο μαζική ήταν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, που, αποφασισμένο να μονοπωλήσει την Αντίσταση, τρομοκρατούσε τους αντιπάλους του. Τον τελευταίο χρόνο πριν από την Απελευθέρωση, εθνικιστές ποικίλων προελεύσεων ενώθηκαν υπό την αιγίδα των Γερμανών, συχνά δε με τη σιωπηρή έγκριση των Βρετανών, και ετοιμάζονταν να τα βάλουν με την Αριστερά. Η Κατοχή δεν είχε ακόμη τελειώσει όταν άρχιζε ο Εμφύλιος Πόλεμος.

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΧΩΡΙΩΝ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ, ΤΟΝ 19ο ΑΙΩΝΑ


*Χάρτης της Αρχαίας Θράκης








Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης





Ας επιχειρήσουμε σήμερα, ένα μακρύ νοερό ταξίδι στο βάθος του χρόνου της ιστορίας, με την παρουσίαση ορισμένων ιστορικών Θρακικών πόλεων και σημαντικών χωριών, όπου άνθισε ο Ελληνισμός, κατά τον 19ο αιώνα, παρά τις ιδιαίτερα δυσχερείς και αντίξοες συνθήκες, όπως περιγράφονται στον αρχειακό φάκελο της Βιβλιοθήκης της Βουλής για τη Θράκη και σε άλλες πηγές, που χρησιμοποιήθηκαν στην παρούσα εργασία.
Τα στοιχεία  που παρατίθενται αποσπασματικά, αποτελούν θα μπορούσε να πει κανείς ένα Πανόραμα των Θρακικών Πόλεων, έστω και με την μερική χρησιμοποίησή τους εδώ. Γιατί πράγματι, δεν αφορούν όλες τις πόλεις της ενιαίας Θράκης. Η έλλειψη αναφοράς σε ορισμένες πόλεις σημαίνει απλά, ότι δεν βρήκα στην έρευνά μου σχετικές αναφορές γι’ αυτές. Αυτό δεν μειώνει καθόλου την ιστορική παρουσία τους και το σημαντικό ρόλο που έπαιξαν.
Κατ’ αρχήν, σ’ αυτό το φανταστικό ταξίδι στη Θράκη του περασμένου αιώνα, από μια «Στατιστική Κατάσταση της Ραιδεστού και των Πέριξ»[1] που συνέταξε στις 25 Σεπτεμβρίου 1881, ο Θρακικός Φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος Ραιδεστού, αντλούμε στοιχεία, για την πρώτη ομάδα πόλεων και χωριών. Το ιστορικό κείμενο υπογράφουν ο Πρόεδρος Γρ. Λαζίδης και ο Γεν. Γραμματέας  Παπαδόπουλος Δ.

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941: Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_27/06/2010_405905

*Η σημαία των οχυρών Ρούπελ μετά τις μάχες με τους Ναζί 



 *Παρά την ήττα, η χώρα μας έγινε σύμβολο
 της αποφασιστικότητας της ανθρωπότητας
να αντιπαρατεθεί στον ναζισμό 69 χρόνια πριν

Επιμέλεια: Νίκος Χρυσολωράς



Τον χειμώνα του 1940 και ενώ σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη έχει υποταχθεί στις δυνάμεις του ναζισμού, η Ελλάδα καταφέρνει να αποκρούσει με επιτυχία την εισβολή της Ιταλίας στην επικράτειά της, αναπτερώνοντας το ηθικό όσων κρατών απέμεναν ακόμη να αντιστέκονται. 
Θορυβημένος από την ήττα του Μουσολίνι στην Ήπειρο, ο Χίτλερ αποφασίζει να παρέμβει. Ο ήδη εξαντλημένος από τις πολύμηνες μάχες στην Πίνδο ελληνικός στρατός δεν ήταν σε θέση να αντιπαρατεθεί με τις αριθμητικά πολλαπλάσιες δυνάμεις της Ιταλίας, της Γερμανίας και της Βουλγαρίας, μολονότι 60.000 Βρετανοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, Κύπριοι και Παλαιστίνιοι στρατιώτες προσέφεραν πολύτιμη βοήθεια. Πάντως, ο απελπισμένος αγώνας που δόθηκε μέχρι να σβήσει και η τελευταία εστία αντίστασης, στην Κρήτη, αποτέλεσε μία από τις συγκλονιστικότερες στιγμές του 20ού αιώνα. Από τους Ελληνες υπερασπιστές των οχυρών της γραμμής Μεταξά, που συνέχισαν να πολεμούν ακόμη και όταν όλα είχαν τελειώσει, μέχρι τους απαράμιλλης ανδρείας Νεοζηλανδούς, από τους οποίους ζητήθηκε να δώσουν και την τελευταία ρανίδα του αίματός τους, στον Πλαταμώνα, η μάχη της Ελλάδας ανέδειξε τα όρια του ανθρώπινου θάρρους. Παρά τα λάθη των Συμμάχων, η Γερμανία χρειάστηκε περισσότερες ημέρες για να θέσει υπό τον έλεγχό της ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, απ' ό,τι χρειάστηκε για να καταλάβει τη Γαλλία. Εντούτοις, απέδειξε -σε όσους ακόμη αμφέβαλλαν- ότι διαθέτει την αρτιότερη πολεμική μηχανή που είχε εμφανιστεί έως τότε στην ιστορία και θα χρειαζόταν χρόνια για να νικηθεί.

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΕΝΟΣ ΘΡΑΚΙΩΤΗ (ΑΙΝΙΤΗ) ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΟΥ 1821



*Το κάστρο της Αίνου, σήμερα

*Μαργαρίτης Κούταβος, ναυμάχος του 1821.
*Η Αίνος με 300 καράβια, στην Επανάσταση.
*Με το πλοίο «Ποσειδών» στον Αγώνα.
*Έσωσε Χιώτες από τη σφαγή.
*Φροντιστής του στρατοπέδου της Αθήνας.
*«Αν ήμην Πελοποννήσιος ή Στερεοελλαδίτης…»


Γράφει ο Παντελής Αθανασιάδης 


          Η Αίνος, μια σημαντική ελληνική πόλη στα παράλια του Θρακικού Πελάγους, έδωσε πολλούς αγωνιστές, στην Επανάσταση του 1821. Ναυτικοί οι περισσότεροι, επάνδρωσαν τα πλοία του Αγώνα και έδωσαν το αίμα τους και το βιος τους για να ελευθερωθεί η πατρίδα. Αλλά πριν φύγουν για το μεγάλο Αγώνα, στα τέλη Απριλίου- αρχές Μαΐου 1821 κατάφεραν να καταλάβουν το κάστρο της πόλης τους και να κάνουν αισθητή την αντίθεσή τους στη Σουλτανική σκλαβιά. Μετά την ανακατάληψή του όμως από τους Τούρκους δεν είχαν πολλά περιθώρια να μείνουν εκεί. Έτσι μπήκαν στα καράβια τους και τράβηξαν για το Νοτιά, εκεί που τους καλούσε η φωνή του καθήκοντος.
Το 1821, όταν ξέσπασε η Επανάσταση εναντίον της Οθωμανικής κυριαρχίας η Αίνος, αριθμούσε 300 πλοία περίπου, τα οποία όργωναν τη Μεσόγειο, κουβαλώντας όλα τα αγαθά. Ο Γάλλος πρόξενος στην Πάτρα και ιστορικός της εποχής του, έχει γράψει ότι νωρίτερα, το 1813, η Αίνος είχε μόνο τέσσερα μεγάλα καράβια και 60 σακολέβες.
Την ναυτοσύνη της Αίνου, δηλαδή τους φημισμένους εφοπλιστές της, τους ηρωικούς ναύτες, τους δεξιοτέχνες ναυπηγούς, αλλά και τις υπομονετικές Αινίτισες, ύμνησε η δημοτική μούσα: 

«...Έχει η Αίνος ξακουστές
πλεούμενες φεργάδες,
έχει καραβοκύρηδες
και καραβοκυράδες,
έχει καραβομαραγκούς
καράβια π’ αρματώνουν,
που φεύγουν στην Ανατολή
και πάνε και στη Δύση,
φέρνουν χρυσό κι ασημικό
και κεντητά μαντήλια,
τα βάζουν οι νοικοκυρές
και παν στην εκκλησία…».

          Ορισμένοι μάλιστα διακεκριμένοι καραβοκύρηδες, πρόσφεραν τα πλοία τους και τις  τεράστιες περιουσίες τους, με πρωτοφανή ανιδιοτέλεια και όταν η Πατρίδα ελευθερώθηκε, η αμοιβή τους ήταν η περιφρόνηση, ο κατατρεγμός και η φτώχεια.

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

ΙΘ΄ ΑΙΩΝΑΣ: Η ΑΓΡΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ Η ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ

*Τούρκοι στρατιωτικοί, εκπαιδεύονται στην Αδριανούπολη. 
Υπήρξαν φόβος και τρόμος για τους υπόδουλους Έλληνες





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης     




          Η ιστορία της Θράκης κατά το ΙΘ΄ αιώνα, ιστορία που μπορεί να τεκμηριωθεί με έγγραφα, είναι η ιστορία της σκληρής και άγριας καθημερινότητας των υπόδουλων Θρακών. 
          Είναι θα μπορούσα να πω, η μικροϊστορία, η οποία εμπλουτίζει την μεγάλη Ιστορία με λεπτομέρειες και περιστατικά, χωρίς να αμβλύνει τις διαπιστώσεις της, να διαστρεβλώνει τα συμπεράσματά της, να «σουλουπώνει» τις ετυμηγορίες της και να στηρίζει την εθνική μνήμη, του κόσμου αλλά και τους μικρόκοσμού της, που ζει στο πετσί του κάθε άγρια καθημερινότητα, όταν η Ιστορία γεννοβολάει εξελίξεις.
          Ποια ήταν αυτή η άγρια καθημερινότητα; Την περιγράφει λιτά και άκρως παραστατικά, ένα γράμμα των Ελλήνων κατοίκων της Αίνου προς τον υπουργό Εξωτερικών Πέτρο Δεληγιάννη, με ημερομηνία 14 Απριλίου 1868[1].

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ....

        

          Με μεγάλη χαρά σας αναγγέλω, ότι συμπληρώθηκαν 20.000 επισκέψεις στο ιστολόγιο αυτό, με αναγνώστες προερχόμενους από 80 διαφορετικές χώρες.
          Ευχαριστώ όλους τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες, που με τις επισκέψεις και τα σχόλιά τους στήριξαν την προσπάθεια αυτή.
          Με τις ευχές σας και την αγάπη σας,  συνεχίζω την προσπάθεια!




Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

ΒΟΥΛΗ: Εγκαίνια της έκθεσης για τα 2.500 χρόνια από τη Μάχη του Μαραθώνα



Ο Πρόεδρος της Βουλής Φ. Πετσάλνικος στα εγκαίνια της έκθεσης. 
Δεξιά ο δήμαρχος Μαραθώνα κ. Σπ. Ζαγάρης. 


          Ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Φίλιππος Πετσάλνικος εγκαινίασε την έκθεση που διοργανώνει το Ίδρυμα της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, με τίτλο «Η Μάχη του Μαραθώνα: Ιστορία και Θρύλος», στο νέο εκθεσιακό χώρο του Ιδρύματος που βρίσκεται στη Λεωφόρο Αμαλίας 14.
          Η έκθεση διοργανώνεται με αφορμή τη συμπλήρωση (τον Σεπτέμβριο του 2010) 2.500 χρόνων από τη Μάχη του Μαραθώνα.
Στα εγκαίνια παρέστησαν ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής κ. Δημήτρης Σιούφας, ο Γενικός Γραμματέας της Βουλής κ. Θάνος Παπαϊωάννου, ο Γενικός Γραμματέας του Ιδρύματος της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, καθηγητής Ευάγγελος Χρυσός και ο Δήμαρχος Μαραθώνα κ. Σπύρος Ζαγάρης.
          Ο Πρόεδρος της Βουλής στο χαιρετισμό του αναφέρθηκε στη σημασία της Mάχης του Μαραθώνα, το αποτέλεσμα της οποίας «αποτέλεσε σημείο αναφοράς κατά την αρχαιότητα και προσδιόρισε σε μεγάλο βαθμό την ιστορία της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης».
          Ο κ. Πετσάλνικος υπογράμμισε πως «η ιστορική αυτή αναμέτρηση έμεινε στην ιστορία διότι σηματοδότησε τη σύγκρουση δύο τελείως διαφορετικών πολιτισμών και κόσμων.
Από τη μία πλευρά, υπήρχε η επεκτατική δύναμη που στην προσπάθειά της να εξαπλώσει την παγκόσμια κυριαρχία της, επεδίωκε να εξασφαλίσει ένα σημαντικό προγεφύρωμα προς δυσμάς. Κάτω από τη δύναμη και την απολυταρχική εξουσία του «Μεγάλου Βασιλέα» συγκεντρώνονταν φυλές της Ανατολής που είχαν υποταχθεί στην παντοδυναμία του.
Από την άλλη πλευρά, παρά τη διαφορετικότητα στις αντιλήψεις και στις απόψεις των στρατηγών, παρά τις διαφορές στα άτομα που συγκροτούσαν το στρατό, υπερίσχυε η θέληση του συνόλου να αποκρούσει την εισβολή μίας τυραννικής δύναμης που ήθελε να επιβάλλει δια της βίας την εξουσία της πάνω σε ελεύθερους πολίτες».
«Θα ήταν διαφορετικό το μέλλον του δυτικού κόσμου» 
Ο Πρόεδρος της Βουλής έκανε ιδιαίτερη αναφορά στη χρονική συγκυρία της Μάχης του Μαραθώνα τονίζοντας πως «πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν διαχρονικά ότι εάν σε εκείνη τη μάχη του Μαραθώνα είχαν επικρατήσει οι στρατιές του Πέρση μονάρχη το μέλλον του σημερινού δυτικού κόσμου θα ήταν διαφορετικό. Η ήττα των Ελλήνων θα σηματοδοτούσε την οπισθοδρόμηση, η δημοκρατία δεν θα καλλιεργούσε τις αξίες της, η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και η επιστήμη θα εμποδίζονταν να αναπτυχθούν τα πολιτιστικά μνημεία του χρυσού αιώνα του Περικλή δεν θα πραγματοποιούνταν ποτέ. Ο σημερινός πολιτισμένος κόσμος αναγνωρίζει ότι μόνο μέσα από τη δημοκρατία που γεννήθηκε στην Ελλάδα, μόνο μέσα από τους θεσμούς της, κατοχυρώνονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και σφυρηλατούνται η δικαιοσύνη και ο σεβασμός της αξίας του ανθρώπου».
Η έκθεση του Ιδρύματος της Βουλής που θα διαρκέσει μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου παρουσιάζει μέσα από ψηφιακές αναπαραγωγές, αντίγραφα αρχαίων αντικειμένων, οπτικοακουστικό υλικό και διαδραστικές εφαρμογές, τους δύο αντίπαλους κόσμους – τον κόσμο των ελληνικών πόλεων και της περσικής αυτοκρατορίας- τόσο στις παραμονές της Mάχης του Μαραθώνα όσο και στην ίδια τη Μάχη.

Ξενάγηση στην έκθεση




Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ






*Η αίθουσα Ελευθερίου Βενιζέλου, πρώην αίθουσα Τροπαίων





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



           Η Βουλή, με την φημισμένη Βιβλιοθήκη της αλλά και το Ίδρυμα για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, είναι μια πνευματική κυψέλη, καθώς με τις κατά καιρούς μνημειώδεις και άλλες εκδόσεις τους υπηρετούν τις επιστήμες, την ιστορία αλλά και την τέχνη. 
          Αυτές τις εκδόσεις, που έχουν γράψει ήδη τη δική τους ιστορία, θα θυμηθούμε σήμερα.
           Μια από τις τελευταίες μνημειώδεις εκδόσεις είναι η "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ" του Τζωρτζ Φίνλευ. Το έργο εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1861 και έκτοτε υπέστη πολλές αναθεωρήσεις. 

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...