Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΑΡΧΕΙΑ


          Η ύπαρξη λειτουργικών και αξιόπιστων Εθνικών Αρχείων είναι ένα πρόβλημα που απασχόλησε την επιστήμη της Ιστορίας και το ελληνικό κράτος από της συστάσεώς του.
          Ο πρώτος που έκανε προσπάθεια να οργανώσει Γενικά Αρχεία του Κράτους, ήταν ο Ι. Καποδίστριας. Η προσπάθειά του όμως δεν ευοδώθηκε.
          Ο πρώτος νόμος περί Αρχείων του Κράτους, ψηφίσθηκε από τη Βουλή, μόλις το 1914.
          Στη διαδρομή των ετών, πολλά σημαντικά ιστορικά αρχεία, πέρασαν «δια πυρός και σιδήρου» ακολουθώντας και αυτά τις περιπέτειες, που γνώρισε η χώρα μας.
Από τυχαία γεγονότα, διασώθηκαν πολύτιμα ιστορικά αρχεία όπως το Σαμιακό Αρχείο των ετών 1828-1830, που βρέθηκε σε μια μάντρα. Το αρχείο της Κρητικής Επανάστασης 1821-1832, που βρέθηκε σε ένα παντοπωλείο. Και τόσα άλλα…

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

31 Δεκεμβρίου 1969: ΤΑ ΑΝΤΙΧΟΥΝΤΙΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ







Από το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 10/1/2010


http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=308587&dt=10/01/2010


Μια ξεχασμένη «εορταστική» εκπομπή 

του Παύλου Μπακογιάννη 

στα μαύρα χρόνια 

της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας


*Ο Παύλος Μπακογιάννης



ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΟΜΑΗ | Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010
          Η ΝΕΟΤΕΡΗ γενιά τον αγνοεί, καθώς έφυγε νωρίς, πέφτοντας νεκρός από τις σφαίρες της «17 Νοέμβρη», στις 26 Σεπτεμβρίου του 1989. Προσηνής και ηπίων τόνων δημοσιογράφος και πολιτικός, ο Παύλος Μπακογιάννης, γιος ιερέα από την Ευρυτανία, βρέθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 στη Γερμανία, ολοκληρώνοντας τις μεταπτυχιακές του σπουδές στις Πολιτικές Επιστήμες. Αρχικά προσελήφθη στο ραδιόφωνο της «Ντόιτσε Βέλε» ως συντάκτης και εκφωνητής του ελληνικού προγράμματος της βαυαρικής ραδιοφωνίας. Την περίοδο της δικτατορίας (1967-1974), διευθυντής πλέον του ιδίου προγράμματος, ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση, εξαιτίας της οποίας του αφαιρέθηκε από το στρατιωτικό καθεστώς η ελληνική ιθαγένεια.            Σε αντίθεση με την ηπιότητα του χαρακτήρα του, ο λόγος του υπήρξε οξύς και καυστικός, διανθιζόμενος από ένα πηγαίο χιούμορ που έκανε τις εκπομπές του κάθε Σάββατο βράδυ αξέχαστες, αλλά και πολύτιμη πηγή ειδήσεων, ακόμα και για τους Έλληνες που ζούσαν μέσα στην ίδια τους τη χώρα και συντόνιζαν παράνομα τα ραδιόφωνά τους στη συχνότητα του βαυαρικού σταθμού. Από τις πιο επιτυχημένες του εκπομπές ήταν εκείνη της 31ης Δεκεμβρίου 1969, παραμονής Πρωτοχρονιάς.

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΚΑΝΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΙΑΟΥΛΗ


'Ενα ενδιαφέρον άρθρο από το ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ της 8ης Μαρτίου 2009, γραμμένο από την 
Φωτεινή Τομαή

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=258287&dt=08/03/2009








*Φωτογραφία από την εποχή του Μεσοπολέμου. Αξιωματικοί του Ναυτικού φωτογραφίζονται πέριξ του βάθρου όπου ήσαν τοποθετημένα τα ιστορικά κανόνια 
της ναυαρχίδας του Μιαούλη.





*Τα κατακράτησαν οι Ιταλοί.

*Επανειλημμένα ελληνικά αιτήματα.



Της κ. ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΤΟΜΑΗ | Κυριακή 8 Μαρτίου 2009
        ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ζήτημα που έμεινε ανοιχτό ως τις μέρες μας μετά τη λήξη του Β'  Παγκοσμίου Πολέμου είναι η απόδοση των πολιτιστικών αγαθών στις χώρες που λεηλατήθηκαν από τις δυνάμεις του Αξονα. Σε αυτά συγκαταλέγονται έργα τέχνης, αρχαιότητες, σπάνια βιβλία, λειτουργικά και λατρευτικά σκεύη, ακόμη και αρχεία. Πλην των τελευταίων που ανήκουν στις ισραηλιτικές κοινότητες της χώρας μας και μεταφέρθηκαν στη Μόσχα από ταρωσικά στρατεύματα όταν αυτά εισέβαλαν στο Βερολίνο, τον επαναπατρισμό των οποίων σταθερά διεκδικεί η Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια, κατεγράφησαν εκατοντάδες αρχαιότητες που αφαιρέθηκαν διά της βίας από τα ελληνικά μουσεία, ή υπήρξαν αποτέλεσμα παράνομων ανασκαφών των «αρχαιόφιλων» γερμανών αξιωματικών. Πολύ λίγες δυστυχώς επέστρεψαν στον τόπο μας. Ανάμεσα στα νεώτερα μνημεία που χάθηκαν για πάντα συγκαταλέγονται και τα ιστορικά κανόνια της ναυαρχίδας του Ανδρέα Μιαούλη που υψώνονταν περήφανα στο λιμάνι της Υδρας επί έναν αιώνα. 
          Πρώτη φορά μνεία του γεγονότος κλοπής «των ιστορικών κανονίων της ενδόξου Ναυαρχίδας του αειμνήστου Ναυάρχου Μιαούλη» γίνεται στις 5 Αυγούστου 1948. Ο τότε διευθυντής Οικονομικών Υποθέσεων ΥΠΕΞ, πρέσβης Αθ. Πολίτης, με έγγραφό του προς την πρεσβεία της Ρώμης διαβίβαζε το αίτημα της « εν Αθήναις Αδελφότητος των Υδραίων» σημειώνοντας: « Καίτοι το αίτημα τούτο υποβάλλεται μετά την πάροδον της υπό της Συνθήκης Ειρήνης μετά της Ιταλίας προβλεπομένης προθεσμίας, βασιζόμενοι εις την διά του υπ΄ αριθμόν 2886 από 6.5.1948 εγγράφου υμών αναφερομένην σχετικήν παρ΄ υμών επιφύλαξιν κατά την υποβολήν εις την Ιταλικήν Κυβέρνησιν του πίνακος αποδόσεων των εξ Ελλάδος αρχαιολογικών θησαυρών, περί ενδεχομένης περαιτέρω συμπληρώσεως τούτου, παρακαλούμεν υμάς όπως ευαρεστούμενοι συμπεριλάβητε εις τούτον και το ως άνω αίτημα, γνωρίζοντεςημάς σχετικώς» (ΑΠ 7515).

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

1935: ΕΝΟΠΛΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ



* O στρατηγός Παναγιωτάκος, τραυματίας


*Η περίοδος της δυσχερούς Δημοκρατίας
*Τραυματίες  ο στρατηγός Χ. Παναγιωτάκος 
και ο βουλευτής αδελφός του
*Με δυο πιστόλια και ο Κ. Δαβάκης
*Οι αρχηγοί των Επιτελείων καταργούν 
την κυβέρνηση Παν. Τσαλδάρη εν μέση οδώ
*Ο ρόλος του Γεώργιου Κονδύλη




*Το ένοπλο επεισόδιο και ο τραυματισμός του αντιστράτηγου Χ. Παναγιωτάκου


Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Το 1935, ήταν τραυματική χρονιά για τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας, καθώς ποικίλα γεγονότα, έθεσαν σε δοκιμασία τις ομαλές πολιτικές εξελίξεις. 
Ένα από τα άγνωστα, αλλά χαρακτηριστικά περιστατικά της πολυπραγμοσύνης των στρατιωτικών είναι και το ένοπλο επεισόδιο στον προθάλαμο του υπουργικού συμβουλίου μεταξύ ανώτατων αξιωματικών, που κατέληξε στον τραυματισμό ενός αντιστρατήγου και του αδελφού βουλευτή.
  Εκείνο το τραυματικό φθινόπωρο του 1935, η χώρα ζούσε μέσα σε ένταση, φήμες και απειλές. Φήμες για δήθεν αναβολή του Δημοψηφίσματος, που είχε ορισθεί από την κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη για τις 3 Νοεμβρίου 1935.

Διαβάστε στο blog Πύλη Ιάσωνος, μια ενδιαφέρουσα πτυχή για την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Ευχαριστώ το φίλο Μάκη, που μου το επισήμανε.

http://www.schizas.com/site3/el/elliniki-epanastasi-toy-1821.html

Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010


ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΟ 2010 
ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ, 
ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ, ΥΓΕΙΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΑΓΑΠΗ 
ΚΑΙ ΠΡΟΚΟΠΗ



Παντελής Αθανασιάδης






Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Θέλω να ευχαριστήσω το πρώτο σε επισκεψιμότητα blog στην Ελλάδα 
το http://troktiko.blogspot.com/ 
γιατί είχε την  
ευγενή καλοσύνη να αναγγείλει τη 
λειτουργία του δικού μου blog. 
Καλή Χρονιά σε όλους τους συντελεστές 
του ΤΡΩΚΤΙΚΟΥ!
Παντελής Αθανασιάδης

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

1912: Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΔΙΩΧΝΕΙ ΤΟΥΣ ΚΡΗΤΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ

*Ο Ελευθέριος Βενιζέλος

         Η δυναμική παρεμπόδιση των Κρητών βουλευτών το 1912, όταν η Κρήτη ήταν ακόμα Αυτόνομη Πολιτεία, να εισέλθουν στη Βουλή των Ελλήνων, υπήρξε μια από τις δραματικότερες στιγμές της Κοινοβουλευτικής Ιστορίας μας. Πρόκειται για απόλυτη σύγκρουση συναισθημάτων που αναγκαστικά καταπνίγονται και εθνικού συμφέροντος, το οποίο υπερισχύει.
  Οι εκλογές της 11ης Μαρτίου 1912 ανέδειξαν στην Ελλάδα, νικητή τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Η Εθνική Συνέλευση της Κρητικής Πολιτείας, ενθαρυμμένη από την παρουσία του Βενιζέλου στα πράγματα της Ελλάδας, αποφάσισε αγνοώντας τις διακοινώσεις των Προστάτιδων Δυνάμεων, να εκλέξει την ίδια μέρα 69 αντιπροσώπους, που θα έρχονταν στην Αθήνα, να ορκισθούν και να πάρουν μέρος στις εργασίες της Βουλής των Ελλήνων, ολοκληρώνοντας και τυπικά την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

«Εξαιρετικό τυρί σε σκυλίσιο τομάρι»


Από την Χριστουγεννιάτικη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
*Το ζεύγος Παγκάλου


 *Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, 
από δημοφιλής και ικανός στρατιωτικός μεταμορφώθηκε σε αυταρχικό δικτάτορα


Επιμέλεια: Στέφανος Xελιδόνης



Η πορεία του Θεόδωρου Δ. Πάγκαλου στη δημόσια ζωή της Ελλάδας κατά το πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα ήταν μακρά και ο ρόλος του καταλυτικός. Σε συνάντηση στο σπίτι του, το 1908, ιδρύθηκε ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος, ο οποίος απετέλεσε τη βάση του Κινήματος στο Γουδί, το 1909. Ο Πάγκαλος ήταν από τους πρώτους που υποστήριξαν τον ερχομό του Βενιζέλου. Συμμετείχε και στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους και το καλοκαίρι του 1916 προχώρησε στη σύσταση ομάδας αξιωματικών με σκοπό την είσοδο της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ, ενισχύοντας στη συνέχεια το Κίνημα της Θεσσαλονίκης.
Τον Μάιο του 1919, εγκαταστάθηκε στη Σμύρνη ως αρχηγός του επιτελείου. Με την άνοδο φιλοβασιλικής κυβέρνησης, αποστρατεύθηκε τον Νοέμβριο του επόμενου έτους. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή παρακολουθούσε τις εξελίξεις από την Ελευσίνα. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1922, σχημάτισε την επιτροπή Αθηνών η οποία προχώρησε σε συλλήψεις πολιτικών. Τα μέλη του έκτακτου στρατοδικείου για τη «Δίκη των Εξ», σε μεγάλο βαθμό, ορίστηκαν από τον Πάγκαλο. Στις 14 Νοεμβρίου διορίστηκε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Γονατά. Στις 12 Δεκεμβρίου παραιτήθηκε για να αναλάβει την αρχιστρατηγία και εγκαταστάθηκε στην Αλεξανδρούπολη. Σύντομα μετέτρεψε μια διασκορπισμένη μάζα στρατιωτών σε αξιόμαχο στρατό. Ο τουρκικός στρατός της Θράκης δεν ήταν ικανός σε σχέση με τη Στρατιά του Εβρου και ο Πάγκαλος πίστευε ότι μπορούσε να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη. Η ελληνική διπλωματία χρησιμοποίησε τη Στρατιά ως μοχλό πίεσης και στις 24 Ιουλίου 1923 υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάννης.
Υστερα από σύγκρουση με την επαναστατική κυβέρνηση, ο Πάγκαλος εξαναγκάστηκε σε παραίτηση και αναχώρησε για το εξωτερικό. Επέστρεψε για να συμμετάσχει στις εκλογές της 16ης Δεκεμβρίου 1923. Το κόμμα των Φιλελευθέρων κέρδισε, αλλά ακολούθησε πολιτική κρίση, η οποία συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του 1924. Οταν ο υπουργός Στρατιωτικών, Γόντικας, ρώτησε τον Πάγκαλο «αλήθεια Θόδωρε θα κάμης κίνημα;», εκείνος του απάντησε «και βέβαια θα κάμω κίνημα. Θα σας φοβηθώ;».
*Ο Θεόδωρος Πάγκαλος

Πραξικόπημα με την επίκληση 
ηθικών αρχών και αξιών


Του Ιάκωβου Δ. Μιχαηλίδη*



Τα χαράματα της 25ης Ιουνίου 1925, ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος ανέτρεψε πραξικοπηματικά την κυβέρνηση του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου και ανέλαβε την εξουσία. Η στρατιωτική εκτροπή, στην οποία προχώρησε ο Ελληνας στρατηγός, έθεσε τέλος στην ακυβερνησία που ταλάνισε την ελληνική πολιτική σκηνή την επαύριον της μικρασιατικής τραγωδίας με την εναλλαγή στην εξουσία ανεμικών και ανίσχυρων κομματικών σχηματισμών, προερχομένων κατά κανόνα από την παράταξη των Βενιζελικών. Ο ίδιος ο Πάγκαλος εξαργύρωνε έτσι την άριστη φήμη που είχε αποκτήσει ως αξιωματικός, ιδιαίτερα μάλιστα όταν δημιούργησε σε ελάχιστο χρόνο από τα λείψανα του ελληνικού στρατού την περίφημη Στρατιά του Έβρου, οπλίζοντας παράλληλα με πολύτιμα επιχειρήματα την ελληνική διαπραγματευτική αντιπροσωπεία που βρισκόταν στη Λωζάννη το 1923.

Με προκήρυξή του προς τον ελληνικό λαό την ίδια ημέρα, ο Πάγκαλος προσπάθησε να αιτιολογήσει την ενέργειά του. Αφού αποκάλεσε «αμαρτωλή» την κυβέρνηση Μιχαλακόπουλου, υποσχέθηκε «διοίκησιν χρηστήν, ισοπολιτείαν, ασφάλειαν και δικαιοσύνην» καθώς και πάταξη «άνευ οίκτου» των ποικιλώνυμων καταχραστών, «οι οποίοι κατακλέπτουσιν αναιδώς τον ιδρώτα του λαού».
*Ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, πρώτος από δεξιά


Φρούδες υποσχέσεις

Η επίκληση αμάχητων ηθικών κανόνων από τον δικτάτορα αποσκοπούσε στην εκτόνωση των αντιδράσεων των βενιζελογενών κομμάτων για την πρωτοβουλία του. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονταν άλλωστε και οι επαφές του με κορυφαίους παράγοντες του χώρου και ιδίως με τον ηγέτη της Δημοκρατικής Ενωσης, Αλέξανδρο Παπαναστασίου. Ο τελευταίος συμφώνησε να στηρίξει τον δικτάτορα, εξασφαλίζοντας ως αντάλλαγμα υποσχέσεις, φρούδες όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκαν, περί ψηφίσεως νέου Συντάγματος.
Μετά τις εξελίξεις αυτές, ο Θεόδωρος Πάγκαλος εμφανίστηκε στις 30 Ιουνίου 1925 ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης, προκειμένου να αναγνώσει τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβερνήσεώς του και να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης. Πράγματι, με ψήφους 185 επί συνόλου 208, η κυβέρνηση Πάγκαλου απέκτησε κοινοβουλευτική νομιμότητα. Ωστόσο οι δηλώσεις, στις οποίες προέβη αμέσως μετά τη συνεδρίαση της Βουλής, εμπεριείχαν μια οδυνηρή έκπληξη για τους υποστηρικτές του. «Είμεθα κατάστασις», είπε, «δι’ ημάς δεν υπάρχει βενιζελισμός και κωνσταντινισμός, διότι δεν υπάρχουν πλέον τα εκπροσωπούντα τα δύο τοιαύτα κόμματα πρόσωπα. Ο μεν Βενιζέλος απέθανε πολιτικώς, ο δε Κωνσταντίνος φυσιολογικώς».
Η απαγκίστρωση από το βενιζελικό στρατόπεδο υπήρξε η πρώτη συνειδητή επιλογή του δικτάτορα αμέσως μετά την εδραίωσή του στην εξουσία. Η παράλληλη προσέγγιση στελεχών των αντιβενιζελικών αποτέλεσε έτσι τη φυσιολογική κατάληξη μιας προσωπικής πορείας που απέβλεπε στην υπέρβαση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος και στην ουσιαστική επιβολή του ως δικτάτορα, κάτι που τυπικά είχε βαθμιαία συντελεστεί, αρχικά στις 29 Σεπτεμβρίου 1925, όταν με διάταγμα διαλύθηκε η Δ΄ Συντακτική Συνέλευση και ακολούθως στις 5 Ιανουαρίου του 1926. Λίγους μήνες αργότερα, στις 4 και 11 Απριλίου του 1926, ο Πάγκαλος εξελέγη από το λαό Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
* Ο Θεόδωρος Πάγκαλος με τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου


Διολίσθηση στον αυταρχισμό

Η σταδιακή διολίσθηση του καθεστώτος σε αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης αποτέλεσε φυσιολογικό επακόλουθο και επιβεβαιώθηκε τους επόμενους μήνες με μαζικές διώξεις και εκτοπισμούς πολιτικών αντιπάλων, κυρίως κομμουνιστών αλλά ακόμη και Βενιζελικών, όπως ο Νικόλαος Πλαστήρας, ο οποίος πήρε το δρόμο για την εξορία. Ανεστάλη επίσης η έκδοση ορισμένων εφημερίδων, ανάμεσά τους και της «Καθημερινής», στις 14 Οκτωβρίου 1925. Ο ίδιος ο Πάγκαλος δεν έκρυψε ποτέ τις προθέσεις του: «Επειδή βλέπω ότι είναι αδύνατον πλέον να εμπιστευώμεθα εις τον κοινοβουλευτισμόν, διά τούτο απεφάσισα ν’ αλλάξω την μέχρι τούδε πορείαν μου. Εις το εξής στηρίζομαι εις την εμπιστοσύνην του στρατού, όστις αποτελεί την νησίδα των εθνικών ελπίδων», δήλωνε με περισσή εμπιστοσύνη στους άνδρες της Ταξιαρχίας Δημοκρατικής Φρουράς, τους πραγματικούς στυλοβάτες της εξουσίας του.


Επικίνδυνες αντιφάσεις στην εξωτερική πολιτική

Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, η διακυβέρνηση Πάγκαλου σημαδεύτηκε από μια σειρά αντιφατικών ενεργειών. Απώτερος στόχος του πρέπει να ήταν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, η προετοιμασία της χώρας για επανάληψη των πολεμικών επιχειρήσεων με την Τουρκία και η ανατροπή της συνθήκης της Λωζάννης. «Ο Πάγκαλος είχε χωρίς αμφιβολία πολλά στρατηγικά προσόντα», κατέγραψε στις «Αναμνήσεις» του ο Γεώργιος Μόδης. «Είχε μόρφωσι, φαντασίαν, πυγμήν. Πολλοί τον θεωρούσαν τον καλλίτερο Στρατηγό μας… Ηταν όμως και “εξαιρετικό τυρί σε σκυλίσιο τομάρι”, όπως πολλοί έλεγαν».
*Ο Θ. Πάγκαλος κατά τη σύλληψή του ύστερα από το Κίνημα ανατροπής της δικτατορίας του. Από το Αρχείο Πέτρου Πουλίδη, που ανήκει στην ΕΡΤ. 


Εισβολή στη Βουλγαρία

Στο ζήτημα της Μακεδονίας, το ελληνοβουλγαρικό επεισόδιο στο Πετρίτσι και η διαταγή που ο Πάγκαλος έδωσε στο Γ΄ Σώμα Στρατού να εισβάλει, τον Οκτώβριο του 1925, σε βουλγαρικό έδαφος προκειμένου να τιμωρήσει τους κομιτατζήδες που αποδύονταν σε τρομοκρατικές επιδρομές στην ελληνική Μακεδονία, είχε ως αποτέλεσμα την καταδίκη της Ελλάδας από την Κοινωνία των Εθνών και την καταβολή υψηλής χρηματικής αποζημίωσης.
Στις 17 Αυγούστου 1926, η Ελλάδα και η Γιουγκοσλαβία υπέγραψαν μυστικές συμφωνίες, με τις οποίες οι Σέρβοι αποκτούσαν σημαντικά προνόμια στην ελληνική Μακεδονία. Πιο συγκεκριμένα, οι Γιουγκοσλάβοι ενίσχυαν τη θέση τους στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, ενώ η Ελλάδα αναγνώριζε την ύπαρξη σερβικής μειονότητας στο έδαφός της. Οι όροι αυτοί προκάλεσαν επικίνδυνους τριγμούς στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, επιτάχυναν δε τη διαδικασία ανατροπής του Πάγκαλου. Ο Γ. Κονδύλης και τα πάλαι ποτέ πιστά στον Πάγκαλο Δημοκρατικά Τάγματα ηγήθηκαν ενός νέου κινήματος, που -παρά τη σθεναρή αντίθεση του δικτάτορα- στάθηκε αδύνατο να αντιμετωπιστεί. Ο Πάγκαλος συνελήφθη και φυλακίστηκε έως τον Ιούνιο του 1928, όταν και αφέθηκε ελεύθερος με απόφαση της κυβέρνησης Βενιζέλου. Ο πολιτικός του χρόνος είχε λάβει τέλος.
Απολογούμενος ενώπιον της Ανακριτικής Επιτροπής της Βουλής, στη διάρκεια του 1928, ο Πάγκαλος εμφανίστηκε αμετακίνητος στις ιδέες του. «Εάν ηναγκάσθην να λάβω αυστηρά ενίοτε μέτρα», υποστήριξε, «έπραξα τούτο με μόνον σκοπόν να υπερασπίσω τα συμφέροντα του συνόλου και να θεραπεύσω την επικινδύνως εκτεινομένην γάγγραιναν, απειλούσαν αυτήν την υπόστασιν του Κράτους και της Κοινωνίας». Και γυρνώντας προς τους κατηγόρους του, συμπλήρωσε περιφρονητικά: «Απέφραξα τας Θερμοπύλας του Εβρου εις τον επηρμένον νικητήν της Μικράς Ασίας και έσωσα εκατοντάδας εκατομμυρίων του ελληνικού λαού. Επραξα το καθήκον μου έναντι του λαού και του έθνους. Αδιαφορώ διά πάσαν δίωξιν ή κατηγορίαν. Θεωρώ αρκούσαν ηθικήν αμοιβήν την γαλήνην της συνειδήσεως και την ετυμηγορίαν της Ιστορίας».
Η δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου εντάσσεται στην αλυσίδα των αλλεπάλληλων στρατιωτικών εκτροπών και επεμβάσεων στην πολιτική ζωή του τόπου, οι οποίες εγκαινιάστηκαν με το κίνημα της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, «νομιμοποιήθηκαν» με το κίνημα στο Γουδί τον Αύγουστο του 1909 και έλαβαν χαρακτήρα πλημμυρίδας στη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Παρά τις θετικές συνιστώσες αρκετών από τα κινήματα αυτά, δεν υπάρχει αμφιβολία πως συνιστούσαν παραβίαση του Συντάγματος, νοσηρό φαινόμενο μιας ασταθούς δημοκρατίας που χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τη Μεταπολίτευση του 1974 για να ενηλικιωθεί.


* Ο κ. Ιάκωβος Δ. Μιχαηλίδης είναι επίκουρος καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ.




ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, 
ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, 
ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΕΣ 
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ 
ΤΟΥ BLOG!!!


Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

Ο ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΡΑΚΩΝ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ[1]



*Σάτυρος και Μαινάδα σε ερωτική περίπτυξη. Θρακικό νόμισμα του 6ου π.Χ. αιώνα. Βρίσκεται σε Βουλγαρικό Μουσείο.



*Θεσμοθετημένη πολυγαμία.
*Οργιαστικές τελετές, που αφηγούνται οι αρχαίοι συγγραφείς.
*Διόνυσος, Βενδίς, Κοττυτώ και σύγχρονα καρναβάλια.
*Ο «παρεξηγημένος» Γιάννης Δήμαρχος, με τις πολλές γυναίκες.
*Τι μαρτυρούν τα δημοτικά τραγούδια.
*Ο ερωτισμός των Πομάκων.



Σελίδες από το βιβλίο 
του Παντελή Στεφ. Αθανασιάδη 
"Ψηφίδες από τη Θράκη του χτες".

          Ο ερωτισμός, ήταν στοιχείο συνοδευτικό της φήμης, της μυθολογίας και της ιστορίας των Θρακών και μάλιστα διαχρονικά. Στην εικόνα αυτή, συνέβαλε βασικά η πολυγαμία των αρχαίων Θρακών, αλλά και η διαδεδομένη λατρεία θεοτήτων, που σχετίζονταν με οργιαστικές τελετές και άλλα στοιχεία, στα οποία σήμερα δίδεται διάθεση ερωτική, αλλά και καθαρά σεξιστική.
          Άλλωστε , στις μέρες μας, ένα από τα χαριτολογήματα του ανδρικού πληθυσμού του νομού Έβρου, ήταν ότι «εμείς καταγόμαστε από τον μοναδικό αρσενικό νομό της Ελλάδας». Ένα χαριτολόγημα που αργότερα, το διεκδίκησε και ο έτερος ιστορικά νεόκοπος νομός, ο νομός του Πειραιά!!!
          Συνώνυμη του χαρακτηριστικού ερωτισμού των Θρακών, ήταν η λατρεία του Διονύσου. Πιθανολογείται, ότι από τους χρόνους των Πελασγών, λατρεύονταν στη Θράκη ο θεός του κρασιού και της γονιμότητας. Ο Διόνυσος, ο γιος της Σεμέλης, ανατράφηκε από νύμφες στα Θρακικά βουνά κατά την Ελληνική Μυθολογία. 


Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ


*Μεταγενέστερο σκίτσο στον Τουρκικό Τύπο, με το οποίο οι γείτοντες ειρωνεύονταν το άδοξο τέλος της Μεγάλης Ιδέας των Ελλήνων.




          Η Μεγάλη Ιδέα, υπήρξε για δεκαετίες βασική συνιστώσα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, όραμα του λαού και καθοδηγητική δύναμη της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής της χώρας.
          Γεννήθηκε μέσα στην Α΄ Εθνοσυνέλευση το 1844. και ζέστανε τις ψυχές των Πανελλήνων.
          Η έννοια της Μεγάλης Ιδέας, υπήρξε ίσως το ισχυρότερο ιδεολόγημα στην Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, που πυρπόλησε τις ψυχές και γιγάντωσε τα όνειρα των Ελλήνων.
          Η έννοια της Μεγάλης Ιδέας, είναι ουσιαστικά η επιδίωξη της εθνικής αποκατάστασης του υπόδουλου Ελληνισμού και η ανάκτηση των χαμένων εδαφών.
          Η ιδέα αυτή, γεννήθηκε από τον Ιωάννη Κωλέττη, το 1844 στις εργασίες της Α΄ Εθνοσυνέλευσης. Τότε, κατά τη συζήτηση του άρθρου 3 του Συντάγματος, που γέννησε η Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, αναλύθηκε το θέμα των αυτοχθόνων Ελλήνων και των ετεροχθόνων, που ζούσαν εκτός των συνόρων της μικρής Ελλάδας.

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Η ιταλική κατοχή της Κέρκυρας το 1923









Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100004_20/12/2009_384261 


Η πρεμιέρα της επεκτατικής πολιτικής του Μουσολίνι 
και η πρώτη δοκιμασία της αξιοπιστίας 
της Κοινωνίας των Εθνών


*Ο βομβαρδισμός της Κέρκυρας το 1923


Επιμέλεια: Στέφανος Xελιδόνης

Ο βομβαρδισμός και η κατάληψη της Κέρκυρας από ιταλικές δυνάμεις στις 31 Αυγούστου 1923 ήρθαν σε μία εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία για την Ελλάδα. Οι ηγέτες της Επανάστασης του 1922 κατέβαλαν τιτάνιες προσπάθειες για την περίθαλψη των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής και την ανόρθωση της οικονομίας της χώρας. Την ίδια ώρα, η εκτέλεση των Εξι τους είχε απομονώσει διεθνώς. Παρ' όλα αυτά, η υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης είχε δημιουργήσει ελπίδες για μια περίοδο σταθερότητας στα Βαλκάνια. Με το επεισόδιο της Κέρκυρας, οι ελπίδες αυτές κλονίστηκαν και διακυβεύθηκε η ειρήνη της περιοχής. Οπως αναφέρει στο βιβλίο του «Η Ελληνοϊταλική κρίση του 1923: Το επεισόδιο Tellini/ Κέρκυρας» (εκδ. Αντ. Ν. Σάκκουλα) ο Ι. Σ. Παπαφλωράτος, επρόκειτο για την πρώτη φορά που δοκιμάστηκαν η αξιοπιστία και η αποτελεσματικότητα της Κοινωνίας των Εθνών. Από νωρίς φάνηκε ξεκάθαρα πόσο μεροληπτικός ήταν ο τρόπος απονομής της δικαιοσύνης, όταν η διαφορά υφίστατο μεταξύ ενός μικρού κράτους και μιας μεγαλύτερης δύναμης. Αφήνοντας κατά μέρος την αποτυχία της ελληνικής διπλωματίας στην όλη υπόθεση, ήταν τελικά η πρώτη από τις πολλές φορές που επλήγη το κύρος του διεθνούς αυτού οργανισμού. Ηταν όμως και η «πρεμιέρα» για την πολιτική του Μπενίτο Μουσσολίνι στο διεθνές στερέωμα. Μάλιστα, ήταν ο πόθος του Μουσσολίνι να καθιερώσει την Ιταλία -μια μεσαία δύναμη σε τροχιά ανέλιξης- σε μεγάλη δύναμη, που τον οδήγησε στην κατάληψη της Κέρκυρας, καθώς το ελληνικό νησί κατέχει στρατηγική θέση για τον έλεγχο της Αδριατικής. Οι ιταλικές δυνάμεις έφυγαν από την Κέρκυρα στις 27 Σεπτεμβρίου 1923, αφού πρώτα η Ελλάδα ταπεινώθηκε. Ομως, το συγκεκριμένο επεισόδιο ήταν κακός οιωνός για το μέλλον, τουλάχιστον για όσους μπορούσαν τότε να δουν, καθώς αποτελούσε μικρογραφία και πρόγευση των κρίσεων του Μεσοπολέμου, οι οποίες οδήγησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

ΤΟ ΑΔΟΞΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ Γ΄ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

*1922, πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία 


         Η Γ΄ Συντακτική Συνέλευση, έχει πάρει τη θέση της στην ελληνική πολιτική ιστορία, καθώς συνδέθηκε με ορισμένα από τα πλέον δραματικά ιστορικά περιστατικά που κυριάρχησαν στην Ελλάδα την εποχή του Διχασμού και της Μικρασιατικής Καταστροφής. 
         Η Γ΄ Συντακτική Συνέλευση, που λειτούργησε κατά τα έτη 1921-1922, περιλαμβάνει στις σελίδες της μερικά από τα πλέον δραματικά κεφάλαια της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Συγκροτήθηκε από τους βουλευτές που εξελέγησαν στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920. Οι εκλογές αυτές, οι πλέον ανεξήγητες, προκλήθηκαν πρόωρα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, μόλις αυτός πέτυχε την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, η οποία δημιουργούσε την Μεγάλη Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Το κλίμα ευφορίας που διακατείχε το στρατόπεδο των Φιλελευθέρων, γρήγορα μεταβλήθηκε σε κλίμα κατήφειας και απαισιοδοξίας. Ο λαός έφερε στην εξουσία το κόμμα των Λαϊκών.
* Ο Πρόεδρος της Γ' Συντακτικής Συνέλευσης, Κωνσταντίνος Αργασάρης Λομβάρδος, 
από τη Ζάκυνθο

Τα μέλη της Συνέλευσης ορκίσθηκαν στις 23 Δεκεμβρίου 1920 και οι εργασίες της άρχισαν ουσιαστικά από τις 18 Ιανουαρίου 1921 με την εκλογή ως πρόεδρου της Συνέλευσης του Κωνσταντίνου Αργασάρη- Λομβάρδου και τις ευχαριστίες των πληρεξουσίων της Θράκης, οι οποίοι εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη των συμπατριωτών τους προς όσους συνετέλεσαν στη δημιουργία της Μεγάλης Ελλάδας. Η Θράκη είχε μόλις απελευθερωθεί και έστειλε πληρεξουσίους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Οι εργασίες της Συνέλευσης αυτής, που κήρυξε εαυτή Συντακτική Συνέλευση, στις 25 Ιανουαρίου 1921, κράτησαν τελικά ως τις 29 Ιουλίου 1922, οπότε διακόπηκαν, για να επαναληφθούν στις 15 Οκτωβρίου 1922. Στις 10 Φεβρουαρίου 1921 η Συντακτική Συνέλευση συγκρότησε επιτροπή από 49 μέλη, για την κατάρτιση του νέου Συντάγματος. Η επιτροπή εργάσθηκε με ζήλο, αλλά λόγω του πολέμου στη Μικρά Ασία, οι συνθήκες ήταν απρόσφορες για την προώθηση του Συντακτικού έργου, στην Ολομέλεια της Συνέλευσης. Στην επιτροπή εκείνη συζητήθηκε ακόμα και η καθιέρωση και προστασία των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών.
Αλίμονο όμως!…. Οι εργασίες της Γ΄ Συντακτικής Συνέλευσης δεν επαναλήφθηκαν ποτέ… Είχε μεσολαβήσει η Μικρασιατική Καταστροφή. Οι προσδοκίες των Πανελλήνων, είχαν γίνει πλέον συντρίμμια, ενώ ο Στρατός επαναστάτησε.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1922 ο συνταγματάρχης Στυλιανός Γονατάς επικεφαλής του επαναστατημένου Στρατεύματος, συνέταξε στη Μυτιλήνη προκήρυξη με την οποία εν ονόματι της Επανάστασης, ζητούσε την παραίτηση του βασιλιά Κωνσταντίνου υπέρ του διαδόχου Γεωργίου, άμεση διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, σχηματισμό νέας κυβέρνησης προσκείμενης στη Αντάντ και άμεση ενίσχυση του Θρακικού Μετώπου. Η προκήρυξη ρίχτηκε από στρατιωτικό αεροπλάνο στο κέντρο της Αθήνας, το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου. Ήταν η αρχή του τέλους….
*Το άδοξο τέλος της Γ' Συντακτικής Συνέλευσης, όπως έχει καταγραφεί στα Πρακτικά της Βουλής

Στα πρακτικά της Βουλής της 29ης Ιουλίου 1922, είχε μπει εκ των υστέρων, στο τέλος του τόμου, η ακόλουθη προσθήκη, η οποία έκλεινε άδοξα το βίο της Γ΄ Συντακτικής Συνέλευσης.
«Κατόπιν της εν Μικρά Ασία Εθνικής καταστροφής, δι’ επαναστατικής προκηρύξεως του Ελληνικού Στρατού και Στόλου, φερούσης την υπογραφήν του συνταγματάρχου Στυλιανού Γονατά και διανεμηθείσης δι’ αεροπλάνου προς τον Βασιλέα, τον Πρόεδρον της Συνελεύσεως και τον Ελληνικόν λαόν εζητήθη πλην άλλων και η διάλυσις της Γ΄ εν Αθήναις Συνελεύσεως, ήτις ούτω και διελύθη».
Η προκήρυξη του Γονατά, που είχε εκδοθεί στη Μυτιλήνη στις 11 Σεπτεμβρίου 1922, δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 21 Σεπτεμβρίου 1922.
Για την Ελλάδα, μέσα από μια τραγωδία άρχιζε μια νέα εποχή…

Π.Σ. ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ



Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

ΣΙΝΑΝ: Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ, ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ, ΠΟΥ ΔΟΞΑΣΤΗΚΕ ΩΣ ΤΟΥΡΚΟΣ


*Άποψη της Κωνσταντινούπολης

*Θύμα του καταραμένου παιδομαζώματος.
*Έχτισε δεκάδες ονομαστά κτίρια.
*Φημισμένα τζαμιά, μαρτυρούν την αξία του.
*Έχτισε το Σελιμιέ Τζαμί της Αδριανούπολης.
*Σώζονται πάμπολλα, κυρίως στην Κωνσταντινούπολη.
*Πέθανε 99 ετών.



Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


Οι Τούρκοι προφέρουν ακόμα και σήμερα, με μεγάλο σεβασμό το όνομα «Μιμάρ Κοτζά Σινάν. Σημαίνει «ο μεγάλος αρχιτέκτονας Σινάν». Είναι το όνομα του μεγαλύτερου αρχιτέκτονα στην ιστορία της Τουρκίας, που και αυτός- όπως και πολλοί άλλοι μεγάλοι- είχε ελληνική καταγωγή.
Το όνομα του Σινάν, έχει πάρει μυθικές διαστάσεις στη γειτονική χώρα, καθώς του αποδίδεται το χτίσιμο 84 μεγάλων τζαμιών με τα συνοδευτικά συγκροτήματά τους και άλλων 51 μικρότερων (τα λεγόμενα μεσκίτ), 57 μεντρεσέδων (ιεροδιδασκαλείων) 7 ανώτερων σχολών διδασκαλίας του Κορανίου, 22 μαυσωλείων (τουρμπέ) 47 δημόσιων λουτρών (χαμάμ) αρκετών χαρεμιών και ανακτόρων, γεφυρών, νοσοκομείων κ.λπ. Από τα 84 μεγάλα τζαμιά, μόνο στην Κωνσταντινούπολη, υπάρχουν ακόμα και σήμερα 22.
Η μεγάλη και μεστή καριέρα του στην αρχιτεκτονική, κράτησε 50 και πλέον χρόνια. Πέθανε στην Κωνσταντινούπολη σε βαθύτατο γήρας στις 9 Απριλίου 1588, όταν ήδη ήταν 99 ετών.
Ο Σινάν γεννήθηκε από Έλληνες γονείς στο χωριό Αγκιρνάς στην Καισάρεια το 1489. Το χωριό σήμερα, είναι Δήμος. Σε μικρή ηλικία στρατολογήθηκε με το παιδομάζωμα- το καταραμένο «ντεβσιρμέ»- στους Γενίτσαρους και εντάχθηκε στο στρατιωτικό σύστημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, παίρνοντας μέρος σε πολλούς πολέμους.

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Ο διανοούμενος Πρόεδρος

Από το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ


http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=122&artid=304712&dt=13/12/2009









ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΟΥΤΣΟΣ | Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009
ΕκτύπωσηΑποστολή με Email
Μικρό μέγεθος γραμματοσειράςΜεσαίο μέγεθος γραμματοσειράςΜεγάλο μέγεθος γραμματοσειράς
Προσθήκη στο DeliciousΠροσθήκη στο DiggΠροσθήκη στο FacebookΠροσθήκη στο NewsvineBookmark
Θα μου επιτραπεί, στο παρόν κείμενο, να συνοψίσω ό,τι συγκροτεί την πολυετή σταδιοδρομία του Προέδρου της Δημοκρατίας, ιδίως τον τρόπο σύζευξης επιστημονικής σκέψης και πολιτικής δραστηριότητας. Δηλαδή να αναζητήσω το νήμα της παρουσίας του ως πολιτικού διανοουμένου πολύ πριν από τη συμμετοχή του στα πολιτικά πράγματα της χώρας από το 1977 έως το 2004. Πρόκειται για το εξής ενιαίο πολύπτυχο:
1. Ο Κάρολος Παπούλιας πραγματοποίησε νομικές και κοινωνικές σπουδές, προπτυχιακές και μεταπτυχιακές, στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Μιλάνου και Κολωνίας, όπου αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου (1968). Η διδακτορική διατριβή του, με επιβλέποντα τον ειδικό σε θέματα του διεθνούς ιδιωτικού δικαίου καθηγητή Gerhard Κegel, πραγματεύεται το ζήτημα του κέρδους και της ζημίας στο πεδίο της αμέσου ιδιοκτησίας, όπως τούτο οριοθετείται κατά τη σύγκριση ελληνικής και γερμανικής νομοθεσίας.
2. Ανέπτυξε ερευνητική δραστηριότητα ως συνεργάτης του Ινστιτούτου Νοτιοανατολικής Ευρώπης στο Μόναχο.
3. Εκτός από τη διδακτορική διατριβή του και τη συνεργασία του στο προαναφερθέν Ινστιτούτο, δημοσίευσε περιεκτική ανατομία της ελληνικής Αντίστασης (κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Suhrkamp) και μακρά σειρά άρθρων πολιτικής και κοινωνικής σκέψης σε ευρωπαϊκές εφημερίδες και περιοδικά (π.χ. στο Das Αrgument ).
4. Εφηβος μετείχε στην ένοπλη Αντίσταση εναντίον των Γερμανών εισβολέων, ενώ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών πρωτοστάτησε, στη Δυτική Γερμανία, στην οργάνωση της Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Ενωσης Εξωτερικού, υπήρξε ιδρυτικό μέλος της πρώτης συνδικαλιστικής αντιστασιακής οργάνωσης και από τους τακτικότερους συνεργάτες της Deutsche Welle. Η Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ενωση (1964) ορίζει τον σοσιαλισμό ως «κίνημα λαϊκό, δημοκρατικό και ανθρωπιστικό» για τη διεκδίκηση του «τελικού» του στόχου, δηλαδή την «κατάργηση της εκμεταλλεύσεως ανθρώπου από άνθρωπο». Ειδικότερα, ως προς την εκπαίδευση όλων των βαθμίδων σημειώνεται ότι αποτελεί «κοινωνική επένδυση» και ως τέτοια επιβάλλεται να «βρίσκει τη συμπαράσταση του συνόλου».
5. Ως πεμπτουσία της σκέψης του ορίζεται η αναζωογονημένη παράδοση της ευρωπαϊκής κοινωνιστικής σκέψης, όπως ο ίδιος την προσέγγισε στα χρόνια των μεταπτυχιακών σπουδών του στην Ιταλία (με προεξάρχον στις οικείες θεωρητικές ζυμώσεις το περιοδικόCritica Μarxista ) και στη Γερμανία (στις κινήσεις των νέων περιοδικών, εντός και πέραν του SΡD).
      Τι ακριβώς ευνοήθηκε στο πεδίο των κοινωνικών και πολιτικών ιδεών μετά το συνέδριο του SΡD στο Βad Godesberg (1959); Με αφετηρία το βερολινέζικο ΄68 συντέθηκαν εμπειρίες από ασυντόνιστες αλλά πρωτόγνωρες πρωτοβουλίες πολιτών. Πρόκειται για τη φάση εμφάνισης της πολιτικής πρακτικής μορφών εναλλακτικής σκέψης, όταν ο Ηerbert Μarcuse μπορούσε στον τόπο της καταγωγής του να εκλαϊκεύσει, σε πολυπληθή φοιτητικά ακροατήρια, τις επισημάνσεις του για τον «μονοδιάστατο άνθρωπο», ορίζοντας ως «ουτοπία» ό,τι «εμποδίζεται να γεννηθεί από την εξουσία των κατεστημένων κοινωνιών». Στη σφύζουσα ελληνική ακαδημαϊκή παροικία του τέλους της δεκαετίας του ΄60 η εναλλακτική αυτή εμπειρία διαμεσολαβείται με τους αγωγούς και τα σύστοιχα αιτήματα της ελλαδικής συγκυρίας που καθόριζε η κοινή εναντίωση προς το καθεστώς των συνταγματαρχών.
      Θα προσθέσω ότι ο διανοούμενος Πρόεδρος διαθέτει σαφώς τεκμηριωμένη αντίληψη για το παρόν και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Για παράδειγμα, πριν από τρία χρόνια και πριν επέλθει η παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση, κατά την τελετή της αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Περούτζια, σκιαγράφησε με ευκρίνεια τις «βασικές προκλήσεις» που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ενωση:
      «Πρώτον, οικονομικά και κοινωνικά θέματα, δηλαδή διασφάλιση σταθερής και δυναμικής ανάπτυξης, εξάλειψη της ανεργίας και του κοινωνικού αποκλεισμού και προστασία του περιβάλλοντος. Δεύτερον, η θέση μας ως παγκόσμιας δύναμης στο διεθνές σύστημα και, τρίτον, η θεσμική εξέλιξη της Ενωσης».
      Προέταξε ως το «μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης σήμερα» το «πώς θα διατηρήσει και θα ενισχύσει το κοινωνικό της κράτος στη σημερινή κατάσταση του παγκόσμιου περιβάλλοντος, στον ανταγωνισμό και στις γεωπολιτικές εξελίξεις», συνοψίζοντας τις «βασικές ανησυχίες του Ευρωπαίου πολίτη» στο «δικαίωμα στην εργασία, στην οικονομική πρόοδο, στην προστασία του περιβάλλοντος και σε ένα σοβαρό δίκτυο κοινωνικών παροχών».
      Συναφώς, υπογράμμισε τον «σημαντικότατο ρόλο των λειτουργών» όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης στην «πνευματική ολοκλήρωση» των μελών της κοινωνίας, αλλά και στην ενίσχυση των ικανοτήτων τους να αντιλαμβάνονται τις «πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες» στις οποίες μετέχουν. Για τούτο κάλεσε τα πανεπιστήμια, διδάσκοντες και διδασκόμενους, να «πρωτοστατήσουν» στην οικοδόμηση της νέας Ευρώπης.
      Τέλος, κατά την αναγόρευσή του (12.11.2007) σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων επανέλαβε ότι η «βάση της πολιτικής πρακτικής, τόσο σε εθνικό όσο και σε υπερεθνικό επίπεδο, δεν μπορεί να είναι άλλη από την κοινωνική δικαιοσύνη και την προστασία των αδυνάτων».

Ο κ. Παναγιώτης Νούτσος είναι καθηγητής της Κοινωνικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.





LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...