Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

ΕΙΔΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ ΤΗ ΒΥΘΙΣΗ ΤΟΥ "ΔΙΑΜΑΝΤΗ"


Από το μπλογκ Tefteri.... Τους ευχαριστώ!!!

07 ΝΟΕ 2009
Ο Βαγγέλης Αγγελάκος (δεύτερος από δεξιά) και απόγονοι μελών του ελληνικού  πληρώματος βρέθηκαν στο Βέντρι για να  παραστούν στην τοποθέτηση αναμνηστικής  πλάκας για ένα γεγονός που από το ιρλανδικό και τον βρετανικό Τύπο περιγράφηκε  ως «πράξη ιπποτισμού  στη διάρκεια του Β΄  Παγκοσμίου Πολέμου»

Εβδομήντα χρόνια πριν, το ατμόπλοιο «Διαμαντής» ήταν το πρώτο ελληνικό πλοίο που βυθίστηκε στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Όσα ακολούθησαν τότε έγιναν πρωτοσέλιδο στα μεγαλύτερα έντυπα της εποχής και σήμερα τα θυμίζει μια επιτύμβια αναμνηστική στήλη στην Ιρλανδία.

Στις 3 Οκτωβρίου του 1939 το εμπορικό ατμόπλοιο «Διαμαντής», ιδιοκτησία της οικογένειας Πατέρα από τις Οινούσσες, έπλεε ανοικτά των βρετανικών ακτών. Είχε φορτώσει 7.500 τόνους μαγγάνιο από το Φρίταουν της Σιέρα Λεόνε και κατευθυνόταν στο Μπάροου Ίνφερνες, βόρεια του Λίβερπουλ. «Το “Διαμαντής” βρισκόταν 60 μίλια ανοικτά των ακτών και μόλις είχε περάσει το Λαντς Εντ, το πιο δυτικό άκρο της Βρετανίας. Στην ίδια περιοχή όμως βρισκόταν σε περιπολία και με σκοπό να βυθίσει συμμαχικά πλοία το γερμανικό υποβρύχιο U-35. Έναν μήνα πριν η Αγγλία είχε κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία και τα υποβρύχια των ναζί είχαν αναλάβει δράση», διηγείται ο κ. Βαγγέλης Αγγελάκος, δήμαρχος Οινουσσών και ανιψιός του υποπλοίαρχου του «Διαμαντή» Ζαννή Λαιμού.

Όπως του είχε διηγηθεί ο θείος του, οι Γερμανοί έκαναν σήματα πως επρόκειτο να τορπιλίσουν το πλοίο, διότι μετέφερε πρώτη ύλη για τη πολεμική βιομηχανία της Αγγλίας. Ζήτησαν μάλιστα από τον καπετάνιο Πανάγο Πατέρα να μη στείλει SΟS γιατί στην περιοχή περιπολούσε και το βρετανικό ναυτικό. Ο Γερμανός καπετάνιος Βέρνερ Λοτ γνωστοποίησε στον Έλληνα καπετάνιο πως θα βύθιζε το πλοίο, όμως θα περισυνέλεγε το πλήρωμά του.

«Ήταν απόγευμα αλλά στην περιοχή είχε πολύ πούσι, η ορατότητα ήταν μικρή και η θάλασσα πολύ φουρτουνιασμένη. Το υποβρύχιο ανέβηκε στην επιφάνεια και με το κανονάκι του έριξε μερικές προειδοποιητικές βολές για να δείξει πως δεν αστειεύεται. Τα 28 μέλη του πληρώματος, όλοι τους Έλληνες, μπήκαν στις βάρκες του “Διαμαντή” κι έφτασαν στο υποβρύχιο», περιγράφει ο κ. Αγγελάκος.

«Στους Έλληνες προσφέραμε φαγητό, τσιγάρα, κουβέρτες και μέρος για να κοιμηθούν», θυμάται o 92χρονος σήμερα Βίλι Γιάκομπ, ένας από τους τρεις Γερμανούς ναύτες του U-35, από τους συνολικά 42, που βρίσκονται εν ζωή. Το καλοκαίρι μάλιστα ο Γιάκομπ ετοιμάζεται να επισκεφθεί τις Οινούσσες για να γνωρίσει από κοντά τους απογόνους των Ελλήνων ναυτικών.

Το SΟS. Το πρώτο που ρώτησε ο Λοτ τον Πατέρα ήταν αν είχε στείλει SΟS. Εκείνος δεν μπόρεσε να το αρνηθεί, αλλά και οι Γερμανοί είχαν πιάσει το μήνυμα στον δικό τους ασύρματο. «Δεν ήταν καλό αυτό που έκανες. Τώρα όλα τα αγγλικά αεροπλάνα θα μας ψάχνουν», του απάντησε ο Γερμανός καπετάνιος, αλλά τον διαβεβαίωσε πως δεν επρόκειτο να αλλάξει γνώμη και θα έσωζε τους Έλληνες. Λίγο αργότερα κάλεσε τον Πανάγο Πατέρα να δει από το περισκόπιο τη βύθιση του «Διαμαντή» με τρεις τορπίλες. «Το πλοίο τυλίχτηκε στις φλόγες. Ακούστηκαν 3-4 εκρήξεις και άρχισε να βυθίζεται», διηγιόταν ο υποπλοίαρχος Ζαννής Λαιμός. Έτσι, το «Διαμαντής» έγινε ιστορικά το πρώτο ελληνικό πλοίο που βυθίστηκε στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι 28 Έλληνες ναυτικοί, οι περισσότεροι από τις Οινούσσες, πέρασαν 36 ώρες μέσα στο γερμανικό υποβρύχιο. «Όταν επέστρεψαν στο νησί, κανένας τους δεν είχε να πει κάτι το αρνητικό για τους Γερμανούς. Όλοι έλεγαν πόσο καλά τους είχαν φερθεί, αν και επισήμαναν πως τότε Ελλάδα και Γερμανία δεν είχαν εμπλακεί σε μεταξύ τους πόλεμο. Ο θείος μου μάλιστα κάθε φορά που διηγιόταν την ιστορία, μου έλεγε “οι Γερμανοί μάς έσωσαν τις ζωές μας”», θυ μάται ο κ. Αγγελάκος. Στην Ιρλανδία.Τις βραδινές ώρες της 4ης Οκτωβρίου 1939 το υποβρύχιο προσέγγισε τις δυτικές ακτές της Ιρλανδίας, που ήταν ουδέτερη χώρα. «Το U-35 έφτασε στον κόλπο του Βέντρι, ένα μικρό ψαροχώρι, για να αποβιβάσει τους Έλληνες. Επειδή η βάρκα του υποβρυχίου χωρούσε μόλις 4 άτομα, κάναμε συνολικά 7 δρομολόγια για να φτάσουν όλοι με ασφάλεια στην ακτή», θυμάται ο Χανς Τίμε, ένας ακόμη επιζών του γερμανικού υποβρυχίου. Είκοσι χρόνων τότε με την ειδικότητα του ναύτη, ο Τίμε είχε αναλάβει να μεταφέρει τους Έλληνες στην ακτή. «Το πλήρωμά μας και οι Έλληνες χαιρετηθήκαμε και κάποιοι ευχήθηκαν στους άλλους καλή τύχη», είπε ο 90χρονος σήμερα Τίμε στον Βαγγέλη Αγγελάκο, που έψαξε να βρει τους επιζώντες του μοναδικού περιστατικού στην ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πόλεμου. Από το ελληνικό πλήρωμα μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί κάποιος εν ζωή.

«Ήμουν η πρώτη που είδα τους Έλληνες. Ήταν όλοι μαζί, σε μια ομάδα, και βρέθηκαν στα χωράφια του πατέρα μου. Αμέσως έτρεξα να ζητήσω βοήθεια», λέει η 80χρονη σήμερα Αϊλίν Κλίρι. Στο Βέντρι στήθηκε μια μικρή επιχείρηση για τους Έλληνες από όλους τους κατοίκους. «Το χωριό μάζεψε γάλα, ψωμί, κουβέρτες και ό,τι άλλο είχαμε. Βρήκαμε και μέρος για να κοιμηθούνε», διηγήθηκε η Κλίρι στους 7 απογόνους του ελληνικού πληρώματος, οι οποίοι βρέθηκαν στο Βέντρι για να παραστούν στην τοποθέτηση αναμνηστικής πλάκας για ένα γεγονός που από τον ιρλανδικό και τον βρετανικό Τύπο περιγράφηκε ως «πράξη ιπποτισμού στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου».

Θρήνος στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα η είδηση για τη βύθιση του «Διαμαντή» σκόρπισε αρχικά το πένθος. «Αύτανδρο βυθίστηκε το “Διαμαντής” με τους 28 ναυτικούς του», διατυμπάνιζαν την επόμενη οι εφημεριδοπώλες, και οι οικογένειες των ναυτικών είχαν πέσει σε θρήνο», λέει ο κ. Αγγελάκος, και περιγράφει τη στιγμή που ο καπετάνιος Πανάγος Πατέρας τηλεφώνησε στον αδελφό του Γιάννη στο Λονδίνο. «Στην αρχή ο Γιάννης δεν πίστευε πως ο αδελφός του ήταν αυτός που του μιλούσε, αφού τον θεωρούσε νεκρό. Ο Πανάγος το πρώτο που ρώτησε, αφού του είπε να ειδοποιήσει πως είναι καλά, ήταν αν το πλοίο τους ήταν ασφαλισμένο για καλά λεφτά». Όταν οι επιζώντες έφτασαν στα νησιά, τους στήθηκε μεγάλη γιορτή. Λίγες μέρες αργότερα σχεδόν όλοι τους μπαρκάρισαν με άλλα πλοία, «αφού αυτή ήταν η ζωή τους», συμπληρώνει ο κ. Αγγελάκος.

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Ο ΗΡΩΪΚΟΣ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ ΗΤΑΝ ΘΡΑΞ!!!

         Σε όλους μας είναι γνωστό, πως ο μεγάλος μας ποιητής Οδ. Ελύτης ο τιμημένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, πήρε μέρος το 1940 στο μεγάλο αγώνα του Ελληνισμού ενάντια στον Ιταλικό φασισμό. Πολέμησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, στα χιονισμένα Βορειοηπειρωτικά βουνά και καρπός των βιωμάτων και των εμπειριών του, είναι τα δύο αξεπέραστα ποιητικά αριστουργήματά του, το «Άξιον Εστί» με την παγκόσμια ακτινοβολία και το «Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για το Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας».  Ειδικά αυτό το δεύτερο ,ενδιαφέρει εμάς τους Θράκες, αν και συνήθως το αγνοούμε ή το προσπερνάμε χωρίς να δίνουμε τη δέουσα σημασία. Ίσως γιατί οι περισσότεροι δεν το έχουν διαβάσει καν.
          Βάσιμα ισχυρίζομαι και επιμένω, και έχω κατ’ επανάληψη αρθρογραφήσει, ότι ο αδικοχαμένος ηρωικός ανθυπολοχαγός της Αλβανίας, του ομωνύμου ποιήματος του Ελύτη, παρά το γεγονός ότι δεν διασώζεται το όνομά του ή άλλα στοιχεία της πραγματικής ταυτότητάς του, είναι Θραξ. Είναι ένας από μας.
          Και αυτό, το επιβεβαιώνει ο Ελύτης, που συγκλονισμένος από τον ηρωικό θάνατο του, έγραψε το περίφημο αυτό ποίημα. Ειδικότερα  στο ΣΤ΄ κεφάλαιο του ποιήματός του, γράφει προσδιορίζοντας τουλάχιστον την καταγωγή του.
 
«Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί
Στους ώμους της στεριάς το στάρι που αναγάλλιαζε
Σκύψανε το βουνά της Θράκης και το φτύσανε
Μια στο κεφάλι, μια στον κόρφο, μια μέσα στο κλάμα του.
Βγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά
Και το σηκώσαν  στου βοριά τα σπάργανα…»

Αυτός λοιπόν ο ηρωικός Θρακιώτης, ένας ημίθεος στα μάτια του ποιητή, ένας καθημερινός δικός μας άνθρωπος σαν όλους τους Θρακιώτες που έδωσαν δυναμικό παρών στο αντιφασιστικό αγώνα, κουβαλούσε μέσα του τα γονίδια του διαχρονικού και διάχυτου Θρακικού ερωτισμού. Και αυτό το έβλεπε από διαίσθηση ο ποιητής και δεν παρέλειψε να το περιλάβει στο αριστουργηματικό ελεγείο του, γράφοντας λίγο παρακάτω:

Ήταν γερό παιδί
Τις νύχτες αγκαλιά με τα νεραντζοκόριτσα
Λέρωνε τις μεγάλες φορεσιές των άστρων
Ήτανε τόσος ο Έρωτας στα σπλάχνα του
Που έπινε μέσα στο κρασί τη γέψη όλης της γης
Πιάνοντας ύστερα χορό μ’ όλες τις νύφες λεύκες
Ώσπου ν’ ακούσει και να χύσ’ η αυγή το φως μές στα μαλλιά του
Η αυγή που μ’ ανοιχτά μπράτσα τον έβρισκε
Στη σέλα δύο μικρών κλαδιών να γρατσουνάει τον ήλιο
Ή πάλι με στοργή να σιγονανουρίζει
Τις μικρές κουκουβάγιες που ξαγρύπνησαν…
Ά τι θυμάρι δυνατό το γυμνό του στήθος
Όπου ξεσπούσαν λευτεριά και θάλασσα…
Ήταν γενναίο παιδί
Με τα θαμπόχρυσα κουμπιά και το πιστόλι του
Με τον αγέρα στην περπατηξιά…

      Αυτός λοιπόν ο ηρωικός ανθυπολοχαγός, που ο ποιητής τον έβλεπε σαν σύμβολο των αξιωματικών οι οποίοι μαζί με όλους τους άλλους Έλληνες αγωνίζονταν να διασώσουν την τιμή της πατρίδας τους, δεν μπορεί παρά να είχε γεννηθεί στη Θράκη. Αν για παράδειγμα είχε γεννηθεί στην Ήπειρο ο Ελύτης θα έγραφε ότι έσκυψε η Πίνδος για να φανεί ο νεογέννητος. Αν είχε γεννηθεί στην Κρήτη, θα έγραφε, πως έσκυψε ο Ψηλορείτης κ.ο.κ. Όμως με σαφήνεια γράφει, ότι έσκυψαν τα βουνά της Θράκης, την πρώτη μέρα που γεννήθηκε.
      Άλλωστε πολλές έμμεσες αποδείξεις υπάρχουν στο Στρατιωτικό Μουσείο Διδυμοτείχου. Στο ισόγειό του στην αίθουσα με τις φωτογραφίες των πεσόντων Θρακών, μεταξύ άλλων, εντοπίζουμε και τα ακόλουθα ονόματα συμπατριωτών μας ανθυπολοχαγών, που έδωσαν τη ζωή τους στα βουνά της Βορείου Ηπείρου, το 1940-41:

·  Λεπτοκαρόπουλος Χρήστος. 'Επεσε στα τέλη του 1940 στην ελληνοαλβανική μεθόριο.
·  Κανδηλάπτης Θεόδωρος. Έπεσε στις 28-2-1941 στο Μπούμπεσι.
·  Παρασκευούδης Πέτρος. Έπεσε στις 10-3-1941 στο Πόγραδετς. Ετάφη στο Τεπελένι.
·  Παπαγιαννόπουλος Τηλέμαχος, της Β΄ Μοίρας ΧV Σ.Π.Β. Έπεσε στο ύψωμα της Κλεισούρας στις 13-3-1941.
 
      Αυτός λοιπόν ο ηρωικός Θραξ ανθυπολοχαγός, ένας ημίθεος στα μάτια του ποιητή, τον ενέπνευσε να γράψει το περίφημο ποίημά του, δεν ήταν παρά ένας καθημερινός δικός μας άνθρωπος σαν όλους τους συμπατριώτες μας,  που έδωσαν δυναμικό παρών στον αντιφασιστικό αγώνα.
      Το ένστικτο του ποιητή, τον οδήγησε στον ιστορικά ορθό δρόμο, θέλοντας να περιγράψει τον ανθυπολοχαγό που έδωσε τη ζωή του μαχόμενος, στα χιονισμένα Βορειοηπειρωτικά βουνά. Απλά, θέλοντας να δώσει συνολικά την εικόνα των ηρωικά αγωνιζόμενων νέων αξιωματικών, απέφυγε να συγκεκριμενοποιήσει το πρότυπο, που τον ενέπνευσε. Μας άφησε όμως έμμεσα να αντιλαμβανόμαστε βάσιμα, ότι το εξαίρετο ελεγείο του ««Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για το Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας», είχε για πρότυπό του ένα Θράκα ήρωα. Και εδώ έγκειται η δική μας ευθύνη. Να αναδείξουμε τη συμβολή των Θρακών με εναργέστερο τρόπο στους αγώνες του Έθνους. Έχουμε σύμμαχο, την Ιστορία, την Αλήθεια και τον Ελύτη.


Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης 

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΟΦΟΡΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ!!!

*Ο πίνακας του Νικολάου Ορλώφ 



Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


        Οι φουστανελοφόροι βουλευτές, ήταν πάντα ένα προσφιλές θέαμα και θέμα. Κατάλοιπα της Επανάστασης του 1821, δεν αποχωρίσθηκαν την εθνική ενδυμασία και δεν προσχώρησαν ποτέ στην μετεπαναστατική μόδα της λεγόμενης φράγκικης φορεσιάς. Ωστόσο φουστανελοφόροι βουλευτές υπήρχαν έως τα τέλη του 19ου αιώνα, αρχές του 20ου αιώνα.
        Εικαστικά, ο γνωστότερος φουστανελοφόρος βουλευτής είναι ο Στριφτόμπολας, που απεικονίζεται στο γνωστό πίνακα του ζωγράφου Νικολάου Ορλώφ, ο οποίος ανήκει στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδας, από δωρεά του Κωνσταντίνου Ελευθερουδάκη τη δεκαετία του 1930. Ο πίνακας αυτός παριστάνει συνεδρίαση της Βουλής του 1878, στην οποία συμμετέχουν πολλές γνωστές πολιτικές προσωπικότητες. Ιστορικά όμως ο πίνακας δεν ακριβής, γιατί περιλαμβάνει πρόσωπα, που δεν ήταν βουλευτές την εποχή εκείνη, με πρώτο και καλύτερο τον εικονιζόμενο Στριφτόμπολα, που έγινε βουλευτής Πατρών το 1902. Όπως και ο Διονύσιος Στεφάνου, που εξελέγη βουλευτής το 1890. Στο βάθος του πίνακα όμως, ο εικονιζόμενος βουλευτής Αττικής Δημήτριος Καλλιφρονάς, που διετέλεσε και Πρόεδρος της Βουλής ήταν όντως φουστανελοφόρος.

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ



Είναι παγκοσμιοποιημένη η έννοια του Ελληνικού κοινοβουλευτισμού ή μήπως η έννοιά του είναι στενά περιορισμένη στα εθνικά σύνορα της Ελλάδας; Μια αναδρομή από το απώτερο παρελθόν στο σήμερα,επιχειρούμε εδώ.
«Βουλή των Ελλήνων» είναι ο επίσημος τίτλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και η επιλογή αυτής της ονομασίας, είναι μια πολύ παλιά ιστορία, όσο σχεδόν και η ιστορία του Κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα.
Τότε, μετά το 1844, είχε αρχίσει να ωριμάζει η ιδέα που τελικά επιβλήθηκε, το Κοινοβούλιο να μην ονομάζεται Βουλή της Ελλάδος ή έστω Ελληνική Βουλή, όπως κατ’ αναλογία ονομάζονται τα Κοινοβούλια άλλων κρατών.
Έτσι τελικά επικράτησε η ονομασία «Βουλή των Ελλήνων», γιατί στον τίτλο αυτό περικλείονταν η ευρύτητα του Ελληνισμού και δεν προσδιορίζονταν γεωγραφικά ένα Κοινοβούλιο μιας Ελλάδας ασφυκτικά περιορισμένης τότε. Υποδηλώνονταν με τρόπο εμφαντικό, η έννοια του ενιαίου Ελληνισμού που υπερέβαινε τα όρια ενός κρατιδίου και απλώνονταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΔΗΛΙΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑ ΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΟ 1905



Η δολοφονία του πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηλιγιάννη από ένα μπράβο χαρτοπαικτικής λέσχης, στα σκαλοπάτια της Βουλής, υπήρξε ένα από δραματικότερα γεγονότα της Ελληνικής πολιτικής ιστορίας.
Ήταν 5 το απόγευμα της 31ης Μαΐου 1905. Ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης επιβαίνοντας στην άμαξά του, με μαύρη ρεντιγκότα και γκρίζο ημίψηλο καπέλο, προσέρχεται στο Μέγαρο της Βουλής, που τότε ήταν στον οδό Σταδίου, για να πάρει μέρος στη συνεδρίαση. Τον συνόδευε μόνο ο πιστός ακόλουθός του Γιάννης Πάνου.
Η άμαξα στάθμευσε λίγο πιο πίσω από εκεί που σήμερα βρίσκεται το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, μέσα στον περιφραγμένο χώρο. Στο προαύλιο της Βουλής κάτω από τα δύο δέντρα ήταν μαζεμένα στη σκιά λίγα άτομα, μαζί με τους στρατιώτες της φρουράς. Μόλις επιχείρησε ο πρωθυπουργός να ανεβεί τα σκαλιά, συνέβη το μοιραίο.
Ένα άγνωστο ψηλό άτομο, μαυριδερό και κακοντυμένο, πλησίασε τον Δηλιγιάννη, ο οποίος είχε μια καταπληκτική επαφή με το λαό και έδειξε πως θέλει να του παραδώσει κάτι. Έτσι ο πρωθυπουργός αμέριμνος, στράφηκε προς το μέρος του αγνώστου. Εκείνος με μια αστραπιαία κίνηση έβγαλε το δίκοπο μαχαίρι του και το κάρφωσε στον πρωθυπουργό.

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ΝΕΑΡΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ



Ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν σήμερα, ότι ο μεγάλος εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς εργάσθηκε ως κοινοβουλευτικός συντάκτης, σε ηλικία 24 χρονών.  Και περιέγραψε με γλαφυρότητα τις συνεδριάσεις της Βουλής περί το 1883.
Το περιοδικό «Μη χάνεσαι» του πατριάρχη της ελληνικής δημοσιογραφίας Βλάση Γαβριηλίδη και η στήλη «Βουλή» φιλοξένησαν τα κείμενα του 24χρονου ανερχόμενου τότε ποιητή Κωστή Παλαμά, ο οποίος υπέγραφε με το ψευδώνυμο «Κουτρούλης».
Ο Παλαμάς, απέφευγε στα κείμενά του τις ακαδημαϊκές διατυπώσεις και προσπαθούσε πάντα, να δίνει μέσα από τις περιγραφές των συνεδριάσεων της Βουλής, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατούσε, χρησιμοποιώντας ακόμη τότε, την καθαρεύουσα της εποχής.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

ΨΗΦΙΔΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ


Έστω και χωρίς πάθος, όπως θυμούνται οι παλαιότεροι. Που έλεγαν, πως… θα το ρίξουν δαγκωτό! Εννοώντας ότι θα ψηφίσουν με πάθος και ένταση. Είναι μια φράση, που επέζησε έως τις ημέρες μας και τείνει να εκλείψει. Κατάλοιπο της ψηφοφορίας, που γίνονταν με τα σφαιρίδια, τα οποία έριχναν μέσα από ένα σωλήνα (στον οποίο έμπαινε το χέρι του ψηφοφόρου) που οδηγούσε σε δύο κουτιά, το άσπρο για τις θετικές ψήφους και το μαύρο για τις αρνητικές. Από εκεί μας έμεινε η φράση: «Τον μαύρισα!!!». Όμως μιλούσαμε για το «δαγκωτό». Αυτή η φράση προέκυψε από το πάθος των ψηφοφόρων που πριν ρίξουν το μολύβδινο σφαιρίδιο στο κουτί… το δάγκωναν με μανία!
Μια άλλη φράση από την ανύπαρκτη επιστήμη της… Λαογραφίας των εκλογών (άραγε δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένας τέτοιος κλάδος, ανάμεσα στην Πολιτική Ιστορία και Συνταγματική Ιστορία;) που έχει ήδη ξεχαστεί, είναι η φράση για τους «βουλευτές του ρεφενέ».
Έτσι αποκαλούσαν τους βουλευτές της δεύτερης και τρίτης κατανομής. Το είχε θυμίσει αγορεύοντας στη Βουλή ο βουλευτής Περικλής Ράλλης στις 13 Μαΐου 1932:
«Η δευτέρα και τρίτη κατανομή αποτελεί καθαρή εκλογική νοθεία, ο δε λαός δεν δύναται να τιμωρήσει αυτούς, οι οποίοι εκ των υπολοίπων εκλέγονται ή όπως προσφυώς τους ονόμασαν «με ρεφενέ».
Τι δεν θα μπορούσε να θυμηθεί κανείς από τις εκλογές στην Ελλάδα…
Έτσι στην τύχη, ας πάμε στις 4-8-1952, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τόνισε στη Βουλή την ανάγκη να υπάρχει σταθερό εκλογικό σύστημα:

ΠΕΝΤΕ ΥΔΡΑΙΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ



Στο Ηρώον της Ύδρας ένας πέτρινος τοίχος, κοσμείται με τις ανάγλυφες χάλκινες μορφές των πέντε Υδραίων, που τίμησαν το όνομα της Ύδρας και διετέλεσαν πρωθυπουργοί της Ελλάδας.
Χρονολογικά, ο πρώτος είναι ο Γεώργιος Κουντουριώτης, που γεννήθηκε στο νησί το 1782. Συμμετέσχε στην Επανάσταση του 1821, αλλά και στη μετεπαναστατική πολιτική ζωή της χώρας. Τον Ιανουάριο του 1844 έγινε πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου. Στις 8 Μαρτίου 1848 ο βασιλεύς Όθων του ανέθεσε το σχηματισμό κυβέρνησης. Συγκρούσθηκε με τους βαυαρούς της Αντιβασιλείας και παραιτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1848.Διετέλεσε επίσης υπουργός Ναυτικών και το 1856 έγινε πρόεδρος της Γερουσίας. Πέθανε στην Ύδρα το 1858 σε ηλικία 76 ετών.

Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΓΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

*Οι γιοι του Βενιζέλου Κυριάκος και Σοφοκλής. Η φωτογραφία αυτή είχε δημοσιευθεί
 στο "Χρόνο" στις 4 Νοεμβρίου 1912


Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


Η στρατιωτική θητεία, αποτελεί στην ελληνική παράδοση ύψιστη τιμή για όσους στρατεύονται αλλά και για τις οικογένειές τους. Ιδιαίτερα σε πολεμικές περιόδους η υπηρεσία προς την πατρίδα ήταν πάντα το πρώτιστο καθήκον όλων. Έτσι, η μομφή, ότι κάποιος απέφυγε να πράξει το καθήκον του προς τη πατρίδα, δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη.
Μια τέτοια μομφή, αντιμετώπισε για τη συμμετοχή των γιών του Σοφοκλή και Κυριάκου στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος μέσα στη Βουλή και φυσικά αντέδρασε αστραπιαία.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...