Ο ΗΡΩΪΚΟΣ ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ ΗΤΑΝ ΘΡΑΞ!!!

         Σε όλους μας είναι γνωστό, πως ο μεγάλος μας ποιητής Οδ. Ελύτης ο τιμημένος με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, πήρε μέρος το 1940 στο μεγάλο αγώνα του Ελληνισμού ενάντια στον Ιταλικό φασισμό. Πολέμησε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός, στα χιονισμένα Βορειοηπειρωτικά βουνά και καρπός των βιωμάτων και των εμπειριών του, είναι τα δύο αξεπέραστα ποιητικά αριστουργήματά του, το «Άξιον Εστί» με την παγκόσμια ακτινοβολία και το «Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για το Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας».  Ειδικά αυτό το δεύτερο ,ενδιαφέρει εμάς τους Θράκες, αν και συνήθως το αγνοούμε ή το προσπερνάμε χωρίς να δίνουμε τη δέουσα σημασία. Ίσως γιατί οι περισσότεροι δεν το έχουν διαβάσει καν.

          Βάσιμα ισχυρίζομαι και επιμένω, και έχω κατ’ επανάληψη αρθρογραφήσει, ότι ο αδικοχαμένος ηρωικός ανθυπολοχαγός της Αλβανίας, του ομωνύμου ποιήματος του Ελύτη, παρά το γεγονός ότι δεν διασώζεται το όνομά του ή άλλα στοιχεία της πραγματικής ταυτότητάς του, είναι Θραξ. Είναι ένας από μας.

          Και αυτό, το επιβεβαιώνει ο Ελύτης, που συγκλονισμένος από τον ηρωικό θάνατο του, έγραψε το περίφημο αυτό ποίημα. Ειδικότερα  στο ΣΤ΄ κεφάλαιο του ποιήματός του, γράφει προσδιορίζοντας τουλάχιστον την καταγωγή του.

 

«Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε

Σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί

Στους ώμους της στεριάς το στάρι που αναγάλλιαζε

Σκύψανε το βουνά της Θράκης και το φτύσανε

Μια στο κεφάλι, μια στον κόρφο, μια μέσα στο κλάμα του.

Βγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά

Και το σηκώσαν  στου βοριά τα σπάργανα…»

Αυτός λοιπόν ο ηρωικός Θρακιώτης, ένας ημίθεος στα μάτια του ποιητή, ένας καθημερινός δικός μας άνθρωπος σαν όλους τους Θρακιώτες που έδωσαν δυναμικό παρών στο αντιφασιστικό αγώνα, κουβαλούσε μέσα του τα γονίδια του διαχρονικού και διάχυτου Θρακικού ερωτισμού. Και αυτό το έβλεπε από διαίσθηση ο ποιητής και δεν παρέλειψε να το περιλάβει στο αριστουργηματικό ελεγείο του, γράφοντας λίγο παρακάτω:

Ήταν γερό παιδί

Τις νύχτες αγκαλιά με τα νεραντζοκόριτσα

Λέρωνε τις μεγάλες φορεσιές των άστρων

Ήτανε τόσος ο Έρωτας στα σπλάχνα του

Που έπινε μέσα στο κρασί τη γέψη όλης της γης

Πιάνοντας ύστερα χορό μ’ όλες τις νύφες λεύκες

Ώσπου ν’ ακούσει και να χύσ’ η αυγή το φως μές στα μαλλιά του

Η αυγή που μ’ ανοιχτά μπράτσα τον έβρισκε

Στη σέλα δύο μικρών κλαδιών να γρατσουνάει τον ήλιο

Ή πάλι με στοργή να σιγονανουρίζει

Τις μικρές κουκουβάγιες που ξαγρύπνησαν…

Ά τι θυμάρι δυνατό το γυμνό του στήθος

Όπου ξεσπούσαν λευτεριά και θάλασσα…

Ήταν γενναίο παιδί

Με τα θαμπόχρυσα κουμπιά και το πιστόλι του

Με τον αγέρα στην περπατηξιά…

      Αυτός λοιπόν ο ηρωικός ανθυπολοχαγός, που ο ποιητής τον έβλεπε σαν σύμβολο των αξιωματικών οι οποίοι μαζί με όλους τους άλλους Έλληνες αγωνίζονταν να διασώσουν την τιμή της πατρίδας τους, δεν μπορεί παρά να είχε γεννηθεί στη Θράκη. Αν για παράδειγμα είχε γεννηθεί στην Ήπειρο ο Ελύτης θα έγραφε ότι έσκυψε η Πίνδος για να φανεί ο νεογέννητος. Αν είχε γεννηθεί στην Κρήτη, θα έγραφε, πως έσκυψε ο Ψηλορείτης κ.ο.κ. Όμως με σαφήνεια γράφει, ότι έσκυψαν τα βουνά της Θράκης, την πρώτη μέρα που γεννήθηκε.

      Άλλωστε πολλές έμμεσες αποδείξεις υπάρχουν στο Στρατιωτικό Μουσείο Διδυμοτείχου. Στο ισόγειό του στην αίθουσα με τις φωτογραφίες των πεσόντων Θρακών, μεταξύ άλλων, εντοπίζουμε και τα ακόλουθα ονόματα συμπατριωτών μας ανθυπολοχαγών, που έδωσαν τη ζωή τους στα βουνά της Βορείου Ηπείρου, το 1940-41:

·  Λεπτοκαρόπουλος Χρήστος. 'Επεσε στα τέλη του 1940 στην ελληνοαλβανική μεθόριο.

·  Κανδηλάπτης Θεόδωρος. Έπεσε στις 28-2-1941 στο Μπούμπεσι.

·  Παρασκευούδης Πέτρος. Έπεσε στις 10-3-1941 στο Πόγραδετς. Ετάφη στο Τεπελένι.

·  Παπαγιαννόπουλος Τηλέμαχος, της Β΄ Μοίρας ΧV Σ.Π.Β. Έπεσε στο ύψωμα της Κλεισούρας στις 13-3-1941.

 

      Αυτός λοιπόν ο ηρωικός Θραξ ανθυπολοχαγός, ένας ημίθεος στα μάτια του ποιητή, τον ενέπνευσε να γράψει το περίφημο ποίημά του, δεν ήταν παρά ένας καθημερινός δικός μας άνθρωπος σαν όλους τους συμπατριώτες μας,  που έδωσαν δυναμικό παρών στον αντιφασιστικό αγώνα.

      Το ένστικτο του ποιητή, τον οδήγησε στον ιστορικά ορθό δρόμο, θέλοντας να περιγράψει τον ανθυπολοχαγό που έδωσε τη ζωή του μαχόμενος, στα χιονισμένα Βορειοηπειρωτικά βουνά. Απλά, θέλοντας να δώσει συνολικά την εικόνα των ηρωικά αγωνιζόμενων νέων αξιωματικών, απέφυγε να συγκεκριμενοποιήσει το πρότυπο, που τον ενέπνευσε. Μας άφησε όμως έμμεσα να αντιλαμβανόμαστε βάσιμα, ότι το εξαίρετο ελεγείο του ««Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για το Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας», είχε για πρότυπό του ένα Θράκα ήρωα. Και εδώ έγκειται η δική μας ευθύνη. Να αναδείξουμε τη συμβολή των Θρακών με εναργέστερο τρόπο στους αγώνες του Έθνους. Έχουμε σύμμαχο, την Ιστορία, την Αλήθεια και τον Ελύτη.

Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης 

ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΟΦΟΡΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ!!!

*Ο πίνακας του Νικολάου Ορλώφ 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

        Οι φουστανελοφόροι βουλευτές, ήταν πάντα ένα προσφιλές θέαμα και θέμα. Κατάλοιπα της Επανάστασης του 1821, δεν αποχωρίσθηκαν την εθνική ενδυμασία και δεν προσχώρησαν ποτέ στην μετεπαναστατική μόδα της λεγόμενης φράγκικης φορεσιάς. Ωστόσο φουστανελοφόροι βουλευτές υπήρχαν έως τα τέλη του 19ου αιώνα, αρχές του 20ου αιώνα.

        Εικαστικά, ο γνωστότερος φουστανελοφόρος βουλευτής είναι ο Στριφτόμπολας, που απεικονίζεται στο γνωστό πίνακα του ζωγράφου Νικολάου Ορλώφ, ο οποίος ανήκει στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδας, από δωρεά του Κωνσταντίνου Ελευθερουδάκη τη δεκαετία του 1930. Ο πίνακας αυτός παριστάνει συνεδρίαση της Βουλής του 1878, στην οποία συμμετέχουν πολλές γνωστές πολιτικές προσωπικότητες. Ιστορικά όμως ο πίνακας δεν ακριβής, γιατί περιλαμβάνει πρόσωπα, που δεν ήταν βουλευτές την εποχή εκείνη, με πρώτο και καλύτερο τον εικονιζόμενο Στριφτόμπολα, που έγινε βουλευτής Πατρών το 1902. Όπως και ο Διονύσιος Στεφάνου, που εξελέγη βουλευτής το 1890. Στο βάθος του πίνακα όμως, ο εικονιζόμενος βουλευτής Αττικής Δημήτριος Καλλιφρονάς, που διετέλεσε και Πρόεδρος της Βουλής ήταν όντως φουστανελοφόρος.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ

Είναι παγκοσμιοποιημένη η έννοια του Ελληνικού κοινοβουλευτισμού ή μήπως η έννοιά του είναι στενά περιορισμένη στα εθνικά σύνορα της Ελλάδας; Μια αναδρομή από το απώτερο παρελθόν στο σήμερα,επιχειρούμε εδώ.
«Βουλή των Ελλήνων» είναι ο επίσημος τίτλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου και η επιλογή αυτής της ονομασίας, είναι μια πολύ παλιά ιστορία, όσο σχεδόν και η ιστορία του Κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα.
Τότε, μετά το 1844, είχε αρχίσει να ωριμάζει η ιδέα που τελικά επιβλήθηκε, το Κοινοβούλιο να μην ονομάζεται Βουλή της Ελλάδος ή έστω Ελληνική Βουλή, όπως κατ’ αναλογία ονομάζονται τα Κοινοβούλια άλλων κρατών.
Έτσι τελικά επικράτησε η ονομασία «Βουλή των Ελλήνων», γιατί στον τίτλο αυτό περικλείονταν η ευρύτητα του Ελληνισμού και δεν προσδιορίζονταν γεωγραφικά ένα Κοινοβούλιο μιας Ελλάδας ασφυκτικά περιορισμένης τότε. Υποδηλώνονταν με τρόπο εμφαντικό, η έννοια του ενιαίου Ελληνισμού που υπερέβαινε τα όρια ενός κρατιδίου και απλώνονταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΔΗΛΙΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑ ΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΟ 1905

Η δολοφονία του πρωθυπουργού Θεόδωρου Δηλιγιάννη από ένα μπράβο χαρτοπαικτικής λέσχης, στα σκαλοπάτια της Βουλής, υπήρξε ένα από δραματικότερα γεγονότα της Ελληνικής πολιτικής ιστορίας.
Ήταν 5 το απόγευμα της 31ης Μαΐου 1905. Ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης επιβαίνοντας στην άμαξά του, με μαύρη ρεντιγκότα και γκρίζο ημίψηλο καπέλο, προσέρχεται στο Μέγαρο της Βουλής, που τότε ήταν στον οδό Σταδίου, για να πάρει μέρος στη συνεδρίαση. Τον συνόδευε μόνο ο πιστός ακόλουθός του Γιάννης Πάνου.
Η άμαξα στάθμευσε λίγο πιο πίσω από εκεί που σήμερα βρίσκεται το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, μέσα στον περιφραγμένο χώρο. Στο προαύλιο της Βουλής κάτω από τα δύο δέντρα ήταν μαζεμένα στη σκιά λίγα άτομα, μαζί με τους στρατιώτες της φρουράς. Μόλις επιχείρησε ο πρωθυπουργός να ανεβεί τα σκαλιά, συνέβη το μοιραίο.
Ένα άγνωστο ψηλό άτομο, μαυριδερό και κακοντυμένο, πλησίασε τον Δηλιγιάννη, ο οποίος είχε μια καταπληκτική επαφή με το λαό και έδειξε πως θέλει να του παραδώσει κάτι. Έτσι ο πρωθυπουργός αμέριμνος, στράφηκε προς το μέρος του αγνώστου. Εκείνος με μια αστραπιαία κίνηση έβγαλε το δίκοπο μαχαίρι του και το κάρφωσε στον πρωθυπουργό.

28η Οκτωβρίου 2009, Παρέλαση στον Πειραιά.

28η Οκτωβρίου 2009, Παρέλαση στον Πειραιά.

Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ΝΕΑΡΟΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Ίσως ελάχιστοι γνωρίζουν σήμερα, ότι ο μεγάλος εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς εργάσθηκε ως κοινοβουλευτικός συντάκτης, σε ηλικία 24 χρονών.  Και περιέγραψε με γλαφυρότητα τις συνεδριάσεις της Βουλής περί το 1883.
Το περιοδικό «Μη χάνεσαι» του πατριάρχη της ελληνικής δημοσιογραφίας Βλάση Γαβριηλίδη και η στήλη «Βουλή» φιλοξένησαν τα κείμενα του 24χρονου ανερχόμενου τότε ποιητή Κωστή Παλαμά, ο οποίος υπέγραφε με το ψευδώνυμο «Κουτρούλης».
Ο Παλαμάς, απέφευγε στα κείμενά του τις ακαδημαϊκές διατυπώσεις και προσπαθούσε πάντα, να δίνει μέσα από τις περιγραφές των συνεδριάσεων της Βουλής, την περιρρέουσα ατμόσφαιρα που επικρατούσε, χρησιμοποιώντας ακόμη τότε, την καθαρεύουσα της εποχής.

ΨΗΦΙΔΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Έστω και χωρίς πάθος, όπως θυμούνται οι παλαιότεροι. Που έλεγαν, πως… θα το ρίξουν δαγκωτό! Εννοώντας ότι θα ψηφίσουν με πάθος και ένταση. Είναι μια φράση, που επέζησε έως τις ημέρες μας και τείνει να εκλείψει. Κατάλοιπο της ψηφοφορίας, που γίνονταν με τα σφαιρίδια, τα οποία έριχναν μέσα από ένα σωλήνα (στον οποίο έμπαινε το χέρι του ψηφοφόρου) που οδηγούσε σε δύο κουτιά, το άσπρο για τις θετικές ψήφους και το μαύρο για τις αρνητικές. Από εκεί μας έμεινε η φράση: «Τον μαύρισα!!!». Όμως μιλούσαμε για το «δαγκωτό». Αυτή η φράση προέκυψε από το πάθος των ψηφοφόρων που πριν ρίξουν το μολύβδινο σφαιρίδιο στο κουτί… το δάγκωναν με μανία!
Μια άλλη φράση από την ανύπαρκτη επιστήμη της… Λαογραφίας των εκλογών (άραγε δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένας τέτοιος κλάδος, ανάμεσα στην Πολιτική Ιστορία και Συνταγματική Ιστορία;) που έχει ήδη ξεχαστεί, είναι η φράση για τους «βουλευτές του ρεφενέ».
Έτσι αποκαλούσαν τους βουλευτές της δεύτερης και τρίτης κατανομής. Το είχε θυμίσει αγορεύοντας στη Βουλή ο βουλευτής Περικλής Ράλλης στις 13 Μαΐου 1932:
«Η δευτέρα και τρίτη κατανομή αποτελεί καθαρή εκλογική νοθεία, ο δε λαός δεν δύναται να τιμωρήσει αυτούς, οι οποίοι εκ των υπολοίπων εκλέγονται ή όπως προσφυώς τους ονόμασαν «με ρεφενέ».
Τι δεν θα μπορούσε να θυμηθεί κανείς από τις εκλογές στην Ελλάδα…
Έτσι στην τύχη, ας πάμε στις 4-8-1952, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τόνισε στη Βουλή την ανάγκη να υπάρχει σταθερό εκλογικό σύστημα:

ΠΕΝΤΕ ΥΔΡΑΙΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Στο Ηρώον της Ύδρας ένας πέτρινος τοίχος, κοσμείται με τις ανάγλυφες χάλκινες μορφές των πέντε Υδραίων, που τίμησαν το όνομα της Ύδρας και διετέλεσαν πρωθυπουργοί της Ελλάδας.

Χρονολογικά, ο πρώτος είναι ο Γεώργιος Κουντουριώτης, που γεννήθηκε στο νησί το 1782. Συμμετέσχε στην Επανάσταση του 1821, αλλά και στη μετεπαναστατική πολιτική ζωή της χώρας. Τον Ιανουάριο του 1844 έγινε πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου. Στις 8 Μαρτίου 1848 ο βασιλεύς Όθων του ανέθεσε το σχηματισμό κυβέρνησης. Συγκρούσθηκε με τους βαυαρούς της Αντιβασιλείας και παραιτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1848.Διετέλεσε επίσης υπουργός Ναυτικών και το 1856 έγινε πρόεδρος της Γερουσίας. Πέθανε στην Ύδρα το 1858 σε ηλικία 76 ετών.

Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΓΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

*Οι γιοι του Βενιζέλου Κυριάκος και Σοφοκλής. Η φωτογραφία αυτή είχε δημοσιευθεί

 στο "Χρόνο" στις 4 Νοεμβρίου 1912

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η στρατιωτική θητεία, αποτελεί στην ελληνική παράδοση ύψιστη τιμή για όσους στρατεύονται αλλά και για τις οικογένειές τους. Ιδιαίτερα σε πολεμικές περιόδους η υπηρεσία προς την πατρίδα ήταν πάντα το πρώτιστο καθήκον όλων. Έτσι, η μομφή, ότι κάποιος απέφυγε να πράξει το καθήκον του προς τη πατρίδα, δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητη.

Μια τέτοια μομφή, αντιμετώπισε για τη συμμετοχή των γιών του Σοφοκλή και Κυριάκου στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος μέσα στη Βουλή και φυσικά αντέδρασε αστραπιαία.