Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Sitalkis. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Sitalkis. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 12 Αυγούστου 2018

Η Θράκη ανάμεσα στις μυλόπετρες του Εθνικού Διχασμού

*Καρτ ποστάλ βενιζελικών της εποχής του Εθνικού Διχασμού, κατά του βασιλέως. 





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Ο Εθνικός Διχασμός των ετών 1914-1917 είναι μια μαύρη σελίδα στην Νεώτερη Ιστορία της Ελλάδας. Πρόκειται για πολιτικά κυρίως γεγονότα,  που αναφέρονται στη διένεξη μεταξύ του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ελευθέριου Βενιζέλου και του βασιλέως Κωνσταντίνου Α΄ σχετικά με την είσοδο ή μη της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η διένεξη αυτή, που κόστισε πολύ ακριβά στην Ελλάδα, διαίρεσε την χώρα σε δύο πολιτικά  στρατόπεδα και προκάλεσε εξαιρετικά βαθύ χάσμα- ενίοτε και θανατηφόρο- στην ελληνική κοινωνία για πάρα πολλά χρόνια μετά. Τα απόνερα του Διχασμού δεν άφησαν τότε, στην φάση της μεγάλης οξύτητας, ανεπηρέαστη και την μόλις απελευθερωμένη Θράκη, όχι βέβαια με την ένταση που αυτή η εθνική μάστιγα εκδηλώθηκε σε άλλες περιοχές της χώρας. Και ήταν επόμενο να δοκιμασθεί και η Θράκη. Δεδομένου ότι αποτελούσε μια καθαρόαιμη βενιζελική περιοχή, η οποία υπολογίζονταν ότι ψήφισε το κόμμα των Φιλελευθέρων κατά 80%.

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2018

Ιωάννης Κοπτερός: Ένας άγνωστος ήρωας της Καβάλας

*Η Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού, στην ιστοσελίδα της, έχει Αρχείο Πεσόντων, στους αγώνες του Έθνους. Αυτά τα λίγα γράφει για τον ήρωα δίοπο Ιωάννη Κοπτερό




Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Ποιος γνωρίζει σήμερα τον πραγματικό Άγνωστο Στρατιώτη και Ήρωα, τον δίοπο Ιωάννη Κοπτερό από το Πλωμάρι της Μυτιλήνης, που απαγχονίστηκε από τους Βουλγάρους στην κεντρική πλατεία της Δράμας το 1917, για την πατριωτική του δράση;
                Ο Ιωάννης Κοπτερός, αντιστάθηκε σθεναρά στους Βουλγάρους που κατέλαβαν ως σύμμαχοι των Γερμανών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο την Ανατολική Μακεδονία και ειδικά την Καβάλα. Πριν όμως γνωρίσουμε την πατριωτική δράση του δίοπου Κοπτερού ας δούμε τι κατάσταση επικρατούσε στην Ελλάδα, στα δύσκολα εκείνα χρόνια του Εθνικού Διχασμού.
                Ο Αύγουστος του 1916, υπήρξε δραματικός για την Καβάλα αλλά και για όλη την Ελλάδα. Ο διχασμός κορυφώνονταν. Η χώρα όδευε ανάμεσα στον προσανατολισμό της προς τις δυνάμεις των Κεντρικών Αυτοκρατοριών δηλαδή της Γερμανίας ή προς τις δυνάμεις της Εγκάρδιας Συνεννόησης (Αντάντ) δηλαδή των Αγγλογάλλων. Με άλλα λόγια αυτή η δύσκολη όδευση στο εσωτερικό της χώρας, αφορούσε την σύγκρουση του βασιλέως Κωνσταντίνου, που υποστήριζε το γερμανικό στρατόπεδο και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου, που υποστήριζε τις δυνάμεις της Αντάντ.
Είναι γνωστό, ότι τελικά ο Βενιζέλος κάλεσε τους Αγγλογάλλους να μεταφέρουν στην Εγγύς Ανατολή 150.000 στρατιώτες, με έγκριση της Εθνοσυνέλευσης.
Στο κρίσιμο διάστημα 1915-1917 στη χώρα επικρατούσε πολιτική αστάθεια, όπως μπορεί να συμπεράνει κανείς βλέποντας τις ακόλουθες εναλλαγές των βραχύβιων κυβερνήσεων:

Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

Σελίδες από τα βάσανα της Θράκης, το 1919

*O Μητροπολίτης Αίνου Ιωακείμ Γεωργιάδης, σε φωτογραφία του 1913







Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Η μοίρα της Θράκης και των κατοίκων της, ήταν τα ατελείωτα βάσανα, σε κάθε περίοδο της ιστορίας. Όπως συνέβαινε ακόμα και στις μέρες που  έδειχναν ότι έρχεται η μέρα της λευτεριάς, μετά από ζυγό για τη Θράκη, περίπου 600 ετών.
                Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1919. Ο Α’  Παγκόσμιος Πόλεμος με τις φονικές συνέπειές του έχει τελειώσει. Η Γερμανία και οι γύρω μας σύμμαχοί της Βουλγαρία και Τουρκία, επίσης ηττημένες.
Σημαίνοντα γεγονότα, η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Συμμάχους που ήλεγχαν και την Ανατολική Θράκη και της Σμύρνης το Μάιο του 1919 από τα ελληνικά στρατεύματα, στον απόηχο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018

Το… εσώβρακον του Κολοκοτρώνη, παραγγελιά στο Άργος!!!

*Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Φαίνεται να φοράει τουζλούκια, δηλαδή περικνημίδες, 
γεγονός που του επέτρεπε να φοράει σώβρακα έως... κάτω στα καλαμοπόδαρα!!!






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Η Επανάσταση του 1821, έγινε από ταπεινούς αγωνιστές και από μερικές ηγετικές προσωπικότητες, που μπόρεσαν να εμπνεύσουν το λαό και να τον καθοδηγήσουν σωστά, ώστε να φτάσουν όλοι στο ποθούμενο αποτέλεσμα. Την  απελευθέρωση της Ελλάδας από τον δυνάστη Οθωμανό, μετά από 400 χρόνια.
                Το μεγάλο αυτό στρατιωτικό εγχείρημα έγινε χωρίς έντονη υλική προπαρασκευή, χωρίς επάρκεια οπλισμού, χωρίς ικανό αριθμό πυρομαχικών, χωρίς επιμελητεία. Υπήρχε όμως ελπίδα, πίστη στον αγώνα, διάθεση αυτοθυσίας και απαράμιλλη αγωνιστικότητα.
                Ήταν τέτοια η έλλειψη αγαθών, ακόμα και ευτελών ειδών, που έμεινε στη ιστορία ένα περιστατικό με το… σώβρακο του Κολοκοτρώνη, του αναμφισβήτητου στρατιωτικού ηγέτη της Επανάστασης!!!
                Τι ακριβώς συνέβη με το σώβρακο του Γέρου του Μοριά;
                Κατ’ αρχάς να επισημάνουμε, πώς είναι γνωστό τι περιλάμβανε η φορεσιά των κλεφτών και αρματολών, με βασικό κομμάτι της, τη φουστανέλα. Και πάντα υπάρχει η διαχρονική απορία, τι φορούσαν κάτω από τη φουστανέλα οι αγωνιστές. Μια απορία, που φτάνει ως τις μέρες και έχουμε δει τουρίστριες να επιχειρούν αναιδώς να σηκώσουν τη φουστανέλα των ευζώνων για να δουν τι υπάρχει κρυμμένο από κάτω! Ανάλογη απορία υπάρχει και για τα κιλτς, τις γνωστές φούστες των Σκωτσέζων.
Εδώ να θυμίσουμε ότι ο Τάκης Λάππας, ιστορικός και συγγραφέας, σε άρθρο του για τη φορεσιά των κλεφτών στην «Νέα Εστία» είχε γράψει ότι  πολλοί από τους αγωνιστές «δε γνωρίζανε τι θα πει σώβρακο, το απόφευγαν μια και τους σκέπαζε τόσο καλά η φουστανέλα του»ς. Κάτι όμως που δεν συνέβαινε τον Κολοκοτρώνη, ο οποίος είχε και αγγλική στρατιωτική παιδεία, αφού είχε υπηρετήσει στον Αγγλικό στρατό στη Ζάκυνθο.

Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

Η Κοψαχείλα της Τριπολιτσάς, δεν είναι η Κοψαχείλα του Παλαιού Φαλήρου

 *Η πολιορκία της Τριπολιτσάς. Σχέδιο του Π. Ζωγράφου, με υποδείξεις του Γιάννη Μακρυγιάννη






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Μέχρι τώρα, όποιος με ρωτούσε τι είναι η Κοψαχείλα, θα απαντούσα ότι είναι η Ανατολική γειτονιά του Παλαιού Φαλήρου, στα σύνορα με τους Δήμους Αγίου Δημητρίου, Νέας Σμύρνης και Αλίμου. Τώρα όμως ανακάλυψα, διαβάζοντας τα «Απομνημονεύματα» του Φωτάκου, υπασπιστή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, ότι η Κοψαχείλα ήταν ένα ονομαστό… κανόνι, που συνετέλεσε και αυτό στην πτώση της Τριπολιτσάς το 1821.
                Ο Φωτάκος, όπως είναι γνωστός ο υπασπιστής του Γέρου του Μοριά, ήταν ο Φώτιος Χρυσανθόπουλος.  Γεννήθηκε στα Μαγούλιανα Αρκαδίας, συμμετέσχε στην επανάσταση του 1821 και διετέλεσε υπασπιστής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Έγραψε απομνημονεύματα για τα γεγονότα της επανάστασης που τα έζησε (εκδόθηκαν το 1858) καθώς και βιογραφίες αγωνιστών εκείνης της περιόδου. Πέθανε σε βαθιά γεράματα φτωχότατος στην Τρίπολη το Σεπτέμβριο του 1879.
                Περιγράφοντας λοιπόν την πολιορκία της Τριπολιτσάς αναφέρει ότι οι πολιορκητές μεταξύ άλλων έβαλαν κανόνια απέναντι από την Κάρτσοβα στο Πετροβουνάκι και χτυπούσαν απέναντι στο φρούριο της πόλης με τις επτά πύλες και ειδικά επάνω από την Μεγάλη Τάπια, αχρηστεύοντας ουσιαστικά τα τουρκικά κανόνια.
                Οι Μανιάτες μάλιστα που τα χειρίζονταν, οι «πυροβολιστές» κατά την έκφραση της εποχής, «επετύχαιναν να εμβάζωσι το βόλι εις ταις πολεμίστραις του φρουρίου, επειδή ήταν συνηθισμένοι από ταις πολεμίστραις των πύργων των».

Τρίτη 17 Ιουλίου 2018

Σκέψεις για τη μάχη των Δερβενακίων

*Ο ανδριάντας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια 






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




Ο Ιούλιος, είναι ο μήνας της ανάμνησης της μάχης των Δερβενακίων το 1822. Η μάχη αυτή καθιέρωσε τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ως αναμφισβήτητο στρατιωτικό αρχηγό της Επανάστασης του 1821, αλλά και θεμελίωσε την πεποίθηση για τη  νίκη των Ελλήνων.
Πράγματι, η έκβαση της μάχης αυτής έκρινε τον κατοπινό αγώνα των εξεγερμένων Ελλήνων. Διότι αν έχαναν τη συγκεκριμένη μάχη οι Έλληνες, ο Μαχμούτ Πασάς γνωστός ως Δράμαλης λόγω της καταγωγής του από τη Δράμα, θα κυριαρχούσε στην Πελοπόννησο με χιλιάδες στρατιώτες και θα διέλυε κάθε απόπειρα Επανάστασης, η οποία δεν είχε οργανωθεί ακόμα αποτελεσματικά.
Τα γεγονότα των ημερών εκείνων του Ιουλίου 1822 και η φοβερή ήττα του Δράμαλη είναι γνωστά. Έχουν περιγραφεί επαρκώς. Αθέατη σχετικά, παραμένει η ψυχολογική δύναμη και επιρροή που ασκούσε ο Κολοκοτρώνης καθώς και η στρατηγική του αντίληψη.
Τον Ιούλιο του 1822, την κατάσταση έσωσε η αστείρευτη ψυχολογική δύναμη και η υπέροχη στρατηγική αντίληψη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Η δύναμη του λόγου και η πειστικότητά του, ξυπνούσε στις καρδιές των αγωνιστών του τα ευγενέστερα αισθήματα και τις διαθέσεις τους για το αγώνα της ελευθερίας. Μπορούσε ακόμα, να εκμεταλλεύεται με κατάλληλο τρόπο, και τις προλήψεις που φώλιαζαν στις ψυχές των ταπεινών και αφελών ανθρώπων της υπαίθρου και να τους μεταβάλει σε ήρωες και σε ακατάβλητους πολεμιστές, που πίστευαν στην ιδέα της ελευθερίας και στον τελικό θρίαμβο του αγώνα τους.

Σάββατο 7 Ιουλίου 2018

Οι αρπαγές των Βουλγάρων στην Ξάνθη κατά την Κατοχή

*Η Ξάνθη το 1942 υπό Βουλγαρική κατοχή (Φωτογραφία Τάσου Τεφρωνίδη)






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




                Με τους Βουλγάρους σχεδόν ποτέ στο παρελθόν δεν είχαμε αγαθές σχέσεις κυρίως εξαιτίας των εθνικοθρησκευτικών εμμονικών ιδεών, που τους οδηγούσαν πάντα σε λάθος επιλογές, από την εποχή του εκκλησιαστικού σχίσματος και από την ακύρωση της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου.  Έσχατα παραδείγματα, οι πράξεις της Βουλγαρίας κατά τον 20ο αιώνα. Συμμάχησαν με την Ελλάδα και διεξήγαγαν επιτυχώς τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο, αλλά η αδηφαγία τους περί την κατοχή της Θεσσαλονίκης οδήγησε στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο και στην κατά κράτος στρατιωτική ήττα της Βουλγαρίας. Ακολούθησαν ο Α’ και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, που βρήκαν τη Βουλγαρία στο πλευρό της Γερμανίας, πάντα εναντίον της Ελλάδας και των Συμμάχων της.
                Βέβαια, είχαν κάποια πρόσκαιρα ωφελήματα, αλλά δεν ήταν αυτά που καθόρισαν την συνολική πορεία των γεγονότων και την κρίση της ιστορίας. Για παράδειγμα: Από τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο κέρδισαν με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου για λίγα χρόνια τη Δυτική Θράκη. Από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από το 1941 έως το 1942 πήραν από τους Ναζί συμμάχους τους, τους νομούς Ξάνθης και Ροδόπης και το τμήμα του νομού Σερρών, ανατολικά του ποταμού Στρυμόνα.
                Η συμπεριφορά τους κάθε φορά ήταν μια μελανή σελίδα στις σχέσεις Ελλάδας- Βουλγαρίας και μια φρικτή ανάμνηση στη συλλογική μνήμη των κατοίκων της Θράκης εξαιτίας της βαρβαρότητας των Βουλγάρων, του ρεβανσισμού που επέδειξαν και της αρπακτικότητάς τους. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και η προσπάθεια εξαφάνισης της ελληνικότητας της περιοχής με το κλείσιμο σχολείων και εκκλησιών, με δολοφονίες προκρίτων, με αποστολή εξόντωσης Ελλήνων ομήρων στα τάγματα εργασίας στη Βουλγαρία τα γνωστά «ντουρντουβάκια» με καταλήστευση της γεωργικής παραγωγής και άλλες απεχθείς πράξεις.
                Ευτύχημα είναι ότι τα τελευταία χρόνια, έχουν εξομαλυνθεί οι σχέσεις μας τη Βουλγαρία και ευχή όλων είναι να διατηρηθούν σ’ αυτό επίπεδο, χωρίς τις παλινδρομήσεις του παρελθόντος.

Κυριακή 1 Ιουλίου 2018

Η καρδιά και η περιουσία του έντιμου Κωνσταντίνου Κανάρη

*Ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ως πρωθυπουργός της Οικουμενικής κυβερνήσεως






*Υπόδειγμα εντιμότητας, ηρωισμού
και μεγάλου πολιτικού κύρους





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




                Ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ήρωας της Επανάστασης του 1821, υπήρξε στα κατοπινά χρόνια πολιτικός με μεγάλο κύρος, αποδεκτός αλλά και θαυμαζόμενος για το ακέραιο του χαρακτήρα του και το λιτό βίο του. Ο θάνατός του προκάλεσε συγκίνηση σε όλο τον Ελληνισμό.
Ο ηρωικός πυρπολητής και ναυμάχος γεννήθηκε στα Ψαρά το 1793  και πέθανε στην Αθήνα, στις 2 Σεπτεμβρίου 1877. Υπήρξε σπουδαία μορφή του ναυτικού αγώνα κατά την Επανάσταση του 1821, αλλά και εξέχουσα προσωπικότητα  της πολιτικής στα κατοπινά χρόνια. Διετέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας σε ένα διάστημα 33,5 ετών αρχίζοντας από το 1844, με πρωθυπουργική θητεία 2 ετών και 3 μηνών συνολικά.
Δύο γεγονότα αξίζει να υπομνησθούν για να περιγραφεί η συμβολή του Κανάρη ως πολιτικού άνδρα Το έτος 1864 έγινε ο πρώτος που συμπληρώνει 4 πρωθυπουργίες από την πλήρη εφαρμογή Συντάγματος στη χώρα το 1844  και κυρίως ο μόνος πρωθυπουργός, που επί των ημερών του η Βουλή ψηφίζει ή αναθεωρεί το Σύνταγμα της Ελλάδας δυο φορές, το 1844 και το 1864.

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2018

Θράκες στη Λεγεώνα των Ξένων, το 1915

 
*Γερμανοί μαστιγώνουν Έλληνες εθελοντές, αιχμαλώτους. 
Από το Γαλλικό περιοδικό "Le Petit Journal" (28 Φεβρουαρίου 1915)




 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


                Παλληκάρια από τη Θράκη, στα χρόνια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, βρέθηκαν να υπηρετούν στη Λεγεώνα των Ξένων της Γαλλίας, στο αμφιλεγόμενο αυτό σώμα εθελοντών. Πλήρεις καταλόγους καταταχθέντων δεν έχουμε. Άρα δεν ξέρουμε το σύνολο των Θρακών που κατατάχθηκαν εκεί. Ορισμένα μόνο ονόματα από σποραδικά δημοσιεύματα εφημερίδων της εποχής γνωρίζουμε.
Η Γαλλική Λεγεώνα των Ξένων- στα γαλλικά αποκαλείται légion étrangère- υπήρξε ένα στρατιωτικό σώμα, που έμεινε στην ιστορία για την ατσάλινη εκπαίδευση των ανδρών της για την απάνθρωπη πειθαρχία της και τη βάρβαρη συμπεριφορά των στελεχών τηςμ που την επέδειξαν  στις γαλλικές αποικίες.
Ιδρύθηκε στις 10 Μαρτίου 1831, με διάταγμα του Γάλλου βασιλιά Λουδοβίκου-Φίλιππου, με εισήγηση του υπουργού των Στρατιωτικών Ζαν Σουλτς. Το διάταγμα προσδιόριζε ότι η Λεγεώνα θα πολεμούσε εκτός του Γαλλικού εδάφους. Θα στελεχώνονταν από αλλοδαπούς άνδρες διαφόρων εθνικοτήτων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα στη Λεγεώνα να κατατάσσονται άτομα που, για διάφορους λόγους, διώκονταν στη χώρα τους. Έτσι κατά καιρούς μαζεύτηκαν εκεί και ποικίλα πρόσωπα, από πολιτικά διωκόμενους έως κοινούς εγκληματίες. Στη Λεγεώνα όμως επικρατούσε η σιδηρά και, όχι σπάνια, η απάνθρωπη πειθαρχία.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2018

Επισκευές στη Βουλή, σήμαινε… νέες σελίδες ιστορίας!!!

*Η ανανεωμένη αίθουσα της Βουλής της Μείζονος Ελλάδος, το 1915.




*Η Βουλή της Μείζονος Ελλάδος
*Σόλες από τα βουλευτικά εδώλια




Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Η αίθουσα του Κοινοβουλίου είτε στο σημερινό κτίριο των λεγομένων Παλαιών Ανακτόρων είτε στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής στην οδό Σταδίου (σήμερα Εθνικό Ιστορικό Μουσείο) έχει υποστεί κατά καιρούς διάφορες επισκευές και βελτιώσεις, αναγκαίες για την καλή λειτουργία του ύψιστου θεσμού της Δημοκρατίας. Ωστόσο υπήρχαν χαρακτηριστικές επισκευές, που είχαν συνδεθεί με αξιόλογα ιστορικά γεγονότα
Δύο τέτοια γεγονότα, έχουν μείνει στην λεγόμενη «μικρή ιστορία» του κοινοβουλευτισμού και αφορούν τα έτη 1915 και 1946. Ήταν δύο σημαντικές χρονιές, ιστορικά.
Να θυμίσουμε ότι οι εκλογές της 31ης  Μαΐου 1915 έγιναν από την κυβέρνηση του Δημήτριου Γούναρη και ενώ είχε αρχίσει να πολώνει την πολιτική κατάσταση ο Εθνικός Διχασμός. Το σημαντικό όμως ήταν ότι σε αυτές τις εκλογές είχαν ψηφίσει και οι περιοχές, που μόλις είχαν απελευθερωθεί: Η  Ήπειρος, η Μακεδονία και τα νησιά του Αιγαίου. Στις 10 Αυγούστου όμως ο Ελευθέριος Βενιζέλος σχημάτισε κυβέρνηση, μετά την παραίτηση της κυβέρνησης Γούναρη.  Όμως και ο Βενιζέλος παραιτήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου λόγω διαφωνίας με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄. Στις 24 Σεπτεμβρίου σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση υπό τον Αλέξανδρο Ζαΐμη, η οποία παραιτήθηκε για να σχηματίσει νέα κυβέρνηση στις 25 Οκτωβρίου ο Στέφανος Σκουλούδης. Αυτό ήταν το ασταθές πολιτικό πλαίσιο εκείνη τη χρονιά, αν και η Ελλάδα λόγω των Βαλκανικών Πολέμων εμφανίζονταν να έχει διπλό πληθυσμό και διπλάσια έκταση.

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2018

Ο θάνατος του δημοσιογράφου, το μακρινό 1915

*Ο Γρηγόριος Βασιλάς





*Οι κακουχίες των Βαλκανικών Πολέμων,
οδήγησαν στον τάφο τον Γρηγ. Βασιλά





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Άδοξο θάνατο είχε ένας δραστήριος Σμυρνιός στην καταγωγή δημοσιογράφος, που είχε παρακολουθήσει τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, διέσχισε πεζός τη Μακεδονία, επισκέφθηκε τη Δυτική Θράκη, υπέστη πολλές δοκιμασίες στα μέτωπα, αλλά τελικά οι κακουχίες  του πολέμου, τον οδήγησαν στον τάφο, μετά από μακρά και βασανιστική ασθένεια.
                Πρόκειται για τον Γρηγόριο Βασιλά, που εγκατέλειψε το μάταιο αυτό κόσμο σε ηλικία περίπου 25 ετών, αφού διέγραψε μια λαμπρή και υποδειγματική πορεία στη δημοσιογραφία και πρόλαβε να εκδώσει ένα βιβλίο για τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο.
                Ο Βασιλάς γεννήθηκε στη Σμύρνη, αλλά πολύ σύντομα, υπήρξε θύμα των διωγμών που είχαν αρχίσει οι Νεότουρκοι αμέσως μετά την επανάστασή τους το 1908 και αναγκάσθηκε να καταφύγει στην Αθήνα, το 1910, μόλις 20 χρονών, συνεχίζοντας μια καριέρα, που είχε αρχίσει στην πατρίδα του. Η δύναμη και η θέληση που διέθετε τον βοήθησαν να αναδειχθεί πολύ γρήγορα στην αθηναϊκή δημοσιογραφία και να καταλάβει λαμπρή θέση.
                Ριψοκίνδυνος, δεν δίσταζε να εκτεθεί σε κινδύνους προτάσσοντας ακόμα και τα στήθη του. Όπως συνέβη στην Επανάσταση της Σάμου, όπου είχε βρεθεί με δημοσιογραφική αποστολή και κινδύνευσε να χάσει τη ζωή του στη θέση Μουλά Ιμπραήμ.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2018

Απλές σκέψεις για τις μεγάλες επετείους της Θράκης, που έρχονται…

*Η ενιαία Θράκη, σε χάρτη του 1905





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Το 2020, το 2021 και το 2022 είναι κοντά μας. Είναι άκρως σημαδιακές χρονιές, που πρέπει από τώρα να κινητοποιήσουν όλους τους συμπατριώτες μου τους Θράκες, άτομα, φορείς και θεσμούς για να κάνουν αυτές τις χρονιές ξεχωριστές, μεγαλειώδεις και αλησμόνητες. Χρονιές, που να αναδεικνύουν το παρελθόν με την ένδοξη ιστορία του, να τιμούν τη μνήμη των πεσόντων και να αφήνουν υποθήκες στις νέες γενιές, για το μέλλον με ανάπτυξη.
Γιατί μιλάω για τις χρονιές αυτές;
Το 2020 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θράκης μετά από υποδούλωση σχεδόν 600 ετών. Απελευθέρωση, που πρέπει να πανηγυρίζεται, αλλά και να προβληματίζει, τόσο γιατί χάθηκαν η Βόρεια Θράκη που παρέμεινε αδίκως στη Βουλγαρία όσο και η Ανατολική Θράκη, που μερίμνη των συμμάχων παραχωρήθηκε στον Κεμάλ Ατατούρκ, χωρίς αυτός να πολεμήσει στο έδαφός της.
Το 2021 συμπληρώνονται 200 χρόνια από την απελευθέρωση της Ελλάδας, με την μνημειώδη Επανάσταση του 1821, στην οποία έδωσαν σημαντικό, αλλά αγνοημένο από την εθνική ιστοριογραφία «παρών» οι Θράκες.
Το 2022 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, στην οποία έχασαν τη ζωή τους πολλοί Θράκες στρατευμένοι στον ελληνικό στρατό, ως απελευθερωθέντες πολίτες από 1920. Εκατό χρόνια βέβαια, και από την εκδίωξη του ελληνικού στοιχείου από την Ανατολική Θράκη.
Αυτές οι τρεις χρονιές, είναι ορόσημα, που πρέπει να κινητοποιήσουν από τώρα τους συμπατριώτες μου σε όλα τα επίπεδα, ώστε να αναδείξουν τη σημασία των τριών αυτών επετείων, και τη συμμετοχή των Θρακών, αλλά και να κάνουν την πολιτική ηγεσία της χώρας να προβληματισθεί περισσότερο, με βάση τις σημερινές εξελίξεις και τους κινδύνους, που ποικιλοτρόπως διαγράφονται.
Η ιστορία μας και οι ηρωικές πράξεις των τέκνων της Θράκης, πρέπει να αναδειχθούν και να καταστούν γνωστά στο Πανελλήνιο. Και επειδή λυσσομανούν θύελλες γύρω μας, να μπουν οι βάσεις μεγαλύτερης ανάπτυξης και αποτελεσματικότερης άμυνας αυτής της ευαίσθητης περιοχής. Απαιτείται λοιπόν να υπάρξουν από τώρα σκέψεις για τους τρόπους που θα τιμηθούν αυτές οι ιστορικές επέτειοι, με κάθε είδους αξιόλογες εκδηλώσεις και παντοειδείς μελέτες. Και για να μάθουν οι Θράκες, αλλά και οι Πανέλληνες πτυχές της ιστορίας, αυτής της παραμελημένης περιοχής. Ώστε να κληθούν να μετάσχουν όλοι οι δυνάμενοι, σε μια νέα μεγάλη και ελπιδοφόρα προσπάθεια ανάδειξης της Θράκης, ως μοχλού ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας. Στόχος, να αντιστραφεί η σημερινή εικόνα, της εγκατάλειψης, της φτώχειας, της μετανάστευσης, της κατάληψής της από αλλοδαπούς ισλαμιστές μετανάστες.
Ό,τι όμως αποφασισθεί να γίνει για να τιμηθούν αυτές οι επέτειοι, πρέπει οι διοργανωτές να έχουν κατά νου, ότι η μεγάλη συμμετοχή του θρακικού λαού και κυρίως της νεολαίας θα είναι αυτή που θα προσδιορίσει το μέγεθος της επιτυχίας κάθε εγχειρήματος.

Τρίτη 8 Μαΐου 2018

Άθλιες ύβρεις κατά Θρακών μέσα στη Βουλή, το 1922

*Ευτυχώς, ο Τύπος κατέγραψε τις άθλιες ύβρεις κατά των Θρακών βουλευτών 






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Το Μάρτιο του 1922, συνέβη στη Βουλή μια πρωτοφανής αθλιότητα εις βάρος των Θρακών βουλευτών, που παρόμοιά της, δεν συνέβη ποτέ άλλοτε. Μια αισχρή και ιταμή φραστική επίθεση, ελεεινή και ανεξιλέωτη στην κρίση της Ιστορίας. Τυπικά ήταν μια λεκτική επίθεση βουλευτών του Λαϊκού Κόμματος, εναντίον βουλευτών του κόμματος των Φιλελευθέρων. Ουσιαστικά όμως ήταν μια ανεξίτηλη κοινοβουλευτική ντροπή.
                Βρισκόμαστε στην άνοιξη του 1922. Εν τω μεταξύ η χώρα μας έχει στα χέρια της τη Συνθήκη των Σεβρών, κάνοντας αληθινό το όνειρο της Ελλάδας των δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών. Η Θράκη, Δυτική και Ανατολική, έχει απελευθερωθεί από τον Ελληνικό Στρατό, από το 1920. Τον Νοέμβριο του 1920, διεξάγονται εκλογές και η Θράκη στέλνει για πρώτη φορά τους αντιπροσώπους της στη Βουλή. Όλοι ανήκουν στο κόμμα των Φιλελευθέρων, γιατί η Ηνωμένη Αντιπολίτευσις δεν βρήκε ούτε υποψηφίους. Και όμως, το κόμμα των Φιλελευθέρων, ηττάται. Ο Βενιζέλος δεν εκλέγεται ούτε βουλευτής Αττικοβοιωτίας, όπου ήταν υποψήφιος και φεύγει στο εξωτερικό. Μετά τις εκλογές ο βασιλεύς Κωνσταντίνος επέστρεψε στο θρόνο ύστερα από δημοψήφισμα. Τα συμμαχικά κράτη δυσαρεστήθηκαν από την εξέλιξη αυτή. Η Αγγλία και η Γαλλία επέδωσαν διακοινώσεις στη νέα κυβέρνηση των Λαϊκών, με τις οποίες δεν αναγνώριζαν τον Κωνσταντίνο ως αρχηγό του κράτους και πάγωσαν όλα τα δάνεια που είχαν αποφασίσει να δώσουν προς την Ελλάδα. Ο στρατός όμως και το 1921 σημείωνε μεγάλες επιτυχίες στο μέτωπο, φτάνοντας στο Σαγγάριο.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2018

Όταν ο Γεώργιος Αβέρωφ απεποιήθη το παράσημο του Σωτήρος

*Ο Γεώργιος Αβέρωφ





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


                Ο Γεώργιος Αβέρωφ, δεν υπήρξε απλά ένας μεγάλος εθνικός ευεργέτης, αλλά και ένας σεμνός πατριώτης, που δεν πρόσφερε τεράστια ποσά στην πατρίδα για λόγους υστεροφημίας, αλλά γιατί ήταν συνειδητοποιημένος πολίτης προσανατολισμένος σταθερά στην έννοια της πατριωτικής προσφοράς, χωρίς αντιπαροχές.  Και τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι με επιστολή του (πολιτικής σημασίας) προς το Βασιλέα Γεώργιο αρνήθηκε να παραλάβει το παράσημο του Σωτήρος!
                Η ιστορική επιστολή αποποίησης του αργυρού παρασήμου του Τάγματος του Σωτήρος, είναι η ακόλουθη, όπως δημοσιεύθηκε στον «Αιώνα» του Τιμολέοντα Φιλήμονα, στις 8 Αυγούστου 1874, με δηκτικά σχόλια:

Κυριακή 22 Απριλίου 2018

Ιωάννης Φιλήμων, ο κατάσκοπος στην πολιορκία της Τρίπολης

*Ο Ιωάννης Φιλήμων






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Ο Ιωάννης Φιλήμων, υπήρξε μια πολυδιάστατη αγωνιστική προσωπικότητα, που πρωταγωνίστησε στην Επανάσταση του 1821 και αργότερα ανέπτυξε ιδιαιτέρως σημαντική δράση ως πολιτικός, δημοσιογράφος και ιστορικός. Γνωρίζουμε πολλά για τις πτυχές του βίου. Εκείνο όμως που είναι σχετικά άγνωστο, είναι το γεγονός, ότι εθελοντικά μπήκε στην Τρίπολη όταν άρχισε την πολιορκία της ο Κολοκοτρώνης και πραγματοποίησε κατασκοπευτική αποστολή.   
                Για την σημαντική του αυτή αποστολή ο ίδιος δεν μιλούσε και δεν έγραψε. Οι κατοπινοί βιογράφοι του για να αναφερθούν σ’ αυτό το γεγονός του βίου του, καταφεύγουν συνήθως στους επικήδειους που εκφώνησαν όταν πέθανε το 1874, ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και ο Αθανάσιος Πετμεζάς.
                Ο Ιωάννης Φιλήμων γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1798 ή 1799 στη συνοικία της Ξηροκρήνης (Κουρουτσεσμέ). Ο πατέρας του καταγόταν από την Θράκη και το επάγγελμα του ήταν ζωγράφος (κατά τον Πρωτοψάλτη Εμμ.). Άλλος βιογράφος του κάνει λόγο και για κυπριακή καταγωγή (κατά τον Δημ. Καμπούρογλου). Φοίτησε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και απέκτησε πολλή καλή μόρφωση.

Τρίτη 20 Μαρτίου 2018

Ο άδοξος θάνατος του Ανδρέα Καρκαβίτσα

*Πορτρέτο του Ανδρέα Καρκαβίτσα







Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Ο θάνατος πάντα είναι ένα τραγικό γεγονός, που προκαλεί θλίψη, ακόμα και αν είναι ένδοξος θάνατος. Όταν όμως ο θάνατος είναι φυσικός, αλλά σε συνθήκες που δεν άρμοζαν στον θανόντα, τότε η θλίψη είναι πολλαπλή, η λύπη ανείπωτη και το δάκρυ ασταμάτητο. Τέτοιος υπήρξε ο θάνατος ενός μεγάλου συγγραφέα που εν ζωή δοξάστηκε για το έργο του, θαυμάσθηκε για τον πατριωτισμό του, αγαπήθηκε για την κοινωνική του προσφορά ως γιατρός και η κριτική τον τοποθέτησε ανάμεσα στην τριάδα των μεγάλων συγγραφέων της ηθογραφίας, μαζί με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον Γεώργιο Βιζυηνό.
Πρόκειται για τον Ανδρέα Καρκαβίτσα, που γεννήθηκε στα Λεχαινά, στις 12 Μαρτίου 1865 και πέθανε στο Μαρούσι στις 24 Οκτωβρίου 1922.
Ο Καρκαβίτσας που είχε σπουδάσει την ιατρική, ασχολήθηκε με επιτυχία με όλα τα είδη του γραπτού λόγου εκτός από θεατρικά έργα. Τα πιο γνωστά έργα του είναι το μυθιστόρημα «Ο ζητιάνος», και η συλλογή διηγημάτων «Λόγια της πλώρης». Αυτά τα δυο έργα έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει σε πολλές χώρες του εξωτερικού.

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018

Η εισβολή κομιτατζήδων στα Πετρωτά Έβρου το 1920

*Ομάδα βουλγάρων κομιτατζήδων






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Η Θράκη, Ανατολική και Δυτική, πλην των αρχών του 20ου αιώνα (1904-1908) δοκιμάσθηκε σκληρά από τις ενέργειες Βουλγάρων και Τούρκων κομιτατζήδων και κατά το 1919-1920, όταν ξεκαθάρισε η διεθνής ατμόσφαιρα και η Ελλάδα με την έγκριση και των συμμάχων της άρχισε να απελευθερώνει την περιοχή αυτή.
                Τότε οι Τούρκοι επεδίωξαν και επέτυχαν τη συνεργασία με την βουλγαρική  Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΕΟ) και αποφάσισαν τη δημιουργία συμμοριών σε Μακεδονία και Θράκη καθώς και τη διεξαγωγή έντονης αλυτρωτικής προπαγάνδας. Σε μια προκήρυξη που είχαν ρίξει στη Γουμένισσα, έλεγαν χαρακτηριστικά:
                «Ας λησμονήσωμεν το αιματηρόν παρελθόν το οποίον μας χωρίζει και όλοι, Τούρκοι, Βούλγαροι, ‘Ελληνες, Εβραίοι, Βλάχοι, ας δώσωμεν χείρα δια τον γενικόν αγώνα απέναντι του κοινού εχθρού και να μην καταθέσωμεν τα όπλα, εάν δεν απολαύσωμεν την ελευθερίαν της πατρίδος μας. Αδιαίρετος, Ανεξάρτητος Μακεδονία, αυτή είναι η σημαία και με αυτήν θα νικήσωμε».
                Αξίζει να σημειωθεί ότι το τουρκοβουλγαρικό κομιτάτο δραστηριοποιήθηκε έντονα κατά την περίοδο της εκκένωσης της Ανατολική Θράκης το φθινόπωρο του 1922. Πολυάριθμες συμμορίες διοικούμενες από τούρκους αξιωματικούς είχαν εισβάλει στην Ανατολική Θράκη και παρενοχλούσαν τον υποχωρούντα ελληνικό στρατό και πραγματοποιούσαν θηριωδίες εναντίον του άμαχου πληθυσμού, που εγκατέλειπε τις πατρογονικές εστίες του, εντελώς άδικα, μετά την απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων, που ελήφθη στα Μουδανιά.

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2018

Ο Εσάτ πασάς των Ιωαννίνων είχε και ελληνικό αίμα;

*Φωτογραφία του Εσάτ Πασά, που την πρόσφερε στον ιδιοκτήτη του σπιτιού, όπου διέμενε κατά την αιχμαλωσία του. Στην ιδιόχειρη αφιέρωση με την παλαιοτουρκική γραφή  σημειώνει: «Εις ανταπόδοσιν της ευγνωμοσύνης μου δια την φιλοξενίαν και τας φιλικάς περιποιήσεις, τω αξιοτίμω Κυρίω Ζίννη. Τη 27η Οκτωβρίου 1914, Εσάτ» (Δημοσιευμένη στην Ιστορία του Σπ. Μαρκεζίνη).






 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



                Ο Εσάτ Πασάς, υπήρξε ο πείσμων και μαχητικός υπερασπιστής των Ιωαννίνων και του Μπιζανίου, κατά τον πρώτο Βαλκανικό Πόλεμο, που όμως προ της ορμής του ελληνικού στρατού, αναγκάσθηκε να παραδοθεί. Αυτός λοιπόν ο σκληρός μαχητής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, είχε ελληνικό αίμα στις φλέβες του.
                Αυτή την άποψη υποστήριξε ο Γιαννιώτης ποιητής Χρήστος Χρηστοβασίλης το 1913, όταν έπεσαν τα Ιωάννινα και μπήκε μέσα ο νικητής ελληνικός στρατός. Σύμφωνα με όσα έγραψε το Φεβρουάριο του 1913 στην «Ακρόπολι» ο Εσάτ πασάς δεν ήταν Τούρκος ούτε Αλβανός, αλλά Έλληνας, απόγονος Ελλήνων, που κάποτε στο παρελθόν αρνήθηκαν την χριστιανική θρησκεία, λόγω των φοβερών συνθηκών που επικρατούσαν για το υπόδουλο έθνος. Ο παππούς του κατάγονταν από το Μπούλτζο του Ζαγορίου και η γιαγιά του από το Σούλι. Γεννήθηκε στα Ιωάννινα στις 18 Οκτωβρίου 1862 και πέθανε στην Τουρκία στις 2 Νοεμβρίου 1952.
                Ο ίδιος ο Εσάτ πάντως ισχυρίζονταν ότι πρόγονός του υπήρξε ένας Ουζμπέκος από την Τασκένδη, από αυτούς που έφερε το 1379 ο στρατηγός Γαζή Εβρενός και τους εγκατέστησε στην Ήπειρο. Αυτός άρπαξε νύχτα των Χριστουγέννων μια ελληνίδα τη Βασιλική της οικογένειας των Γλυκέων από την εκκλησία του Ταξιάρχη Μιχαήλ και την έκανε γυναίκα του. Γι’ αυτό θα τον βρείτε και με το προσωνύμιο Εσάτ πασάς Γλίκα.

Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2018

Αλ. Στριφτόμπολας, ο (προ)τελευταίος φουστανελάς της Βουλής

*Ο πίνακας του Νικολάου Ορλώφ με τον Στριφτόμπολα






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




                Ένας βουλευτής με ισχνή κοινοβουλευτική παρουσία, εκλεγείς μία φορά όλο κι όλο, για το διάστημα από 2 Φεβρουαρίου 1905 έως 1 Φεβρουαρίου 1906, παρέμεινε στην αθανασία, χάρη στις αυθαιρεσίες ενός ζωγράφου του μεσοπολέμου και στην ιδιοτροπία του, να φοράει μόνιμα φουστανέλα, αρνούμενος να προσχωρήσει στον εξ Εσπερίας συρμό. Πρόκειται για τον Αλέξιο Στριφτόμπολα.
                Εικαστικά λοιπόν, ο θεωρούμενος ως γνωστότερος φουστανελοφόρος βουλευτής είναι ο Αλέξιος Στριφτόμπολας, που απεικονίζεται στον περίφημο πίνακα του ζωγράφου Νικολάου Ορλώφ, ο οποίος ανήκει στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδας, από δωρεά του Κωνσταντίνου Ελευθερουδάκη, τη δεκαετία του 1930. Ο πίνακας αυτός υποτίθεται ότι απεικονίζει συνεδρίαση της Βουλής του 1878, της εποχής δηλαδή του Χαριλάου Τρικούπη, με τον ίδιο στη βήμα να αγορεύει. Στην συνεδρίαση αυτή συμμετέχουν πολλές γνωστές πολιτικές προσωπικότητες. Ιστορικά όμως ο πίνακας δεν είναι ακριβής, γιατί περιλαμβάνει πρόσωπα, που δεν ήταν βουλευτές την εποχή εκείνη, με πρώτο και καλύτερο τον εικονιζόμενο Στριφτόμπολα, που έγινε βουλευτής Πατρών το 1905.
                Οι φουστανελοφόροι βουλευτές, ήταν πάντα ένα προσφιλές θέαμα και θέμα. Ορισμένοι, κατάλοιπα της Επανάστασης του 1821, δεν αποχωρίσθηκαν την εθνική ενδυμασία και δεν προσχώρησαν ποτέ στην μετεπαναστατική μόδα της λεγόμενης φράγκικης φορεσιάς. Φουστανελοφόροι βουλευτές υπήρχαν στα ύστερα χρόνια, έως τα τέλη του 19ου αιώνα και μόνο ένας στις αρχές του 20ου αιώνα. Υπάρχουν μάλιστα και κείμενα του νεαρού τότε κοινοβουλευτικού συντάκτη Κωστή Παλαμά, περί το 1882-1883, για την παρουσία φουστανελοφόρων βουλευτών στο Κοινοβούλιο (Βλέπε και στη θέση http://sitalkisking.blogspot.gr/2009/11/blog-post_02.html ).

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Όταν οι Θρακιώτισσες πρώτευαν σε καλλιστεία στο Παρίσι

*Η νικήτρια των παρισινών καλλιστείων από το Σκοπό Ανατολικής Θράκης





*1921:Καλλιστεία 
«Ελληνικού κάλλους»






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




                Η Θράκη ήταν διαχρονικά ερωτική και είχε πάντα όμορφες γυναίκες (Βλέπε σχετικά και στη θέση http://sitalkisking.blogspot.gr/2009/12/1.html ). Ακόμα και με διακρίσεις στα καλλιστεία της Ευρώπης! Ιδού πώς έχει αυτή η άγνωστη ιστορία:
                Το 1921 εκδίδονταν στο Παρίσι η ελληνόφωνη εβδομαδιαία εφημερίδα «Μεγάλη Ελλάς» η οποία είχε οργανώσει καλλιστεία «Ελληνικού Κάλλους».
                Την ελλανόδικο επιτροπή αποτελούσαν τέσσερις  Έλληνες και Ελληνίδες καλλιτέχνες που δούλευαν στο Παρίσι και δύο Γάλλοι, ενώ παρίστατο και ο διευθυντής της εφημερίδας Ηλίας Οικονομίδης. Έγινε μάλιστα ψηφοφορία μεταξύ των αναγνωστών της εφημερίδας, η οποία είχε δημοσιεύσει φωτογραφίες των υποψηφίων καλλονών.

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...